Bevallingsverhalen deel 6

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2007 09:38 schreef Brighteyes het volgende:
Ik dacht eigenlijk meer dat ze het bedoelde richting alle meiden die zeggen 'wel even een ks te willen, lekker makkelijk'. Dat dat dus vies tegenvalt.
Althans... dat hoop ik een beetje. Want volgens mij is dat dus niet te vergelijken, en al helemaal niet als je niet beide hebt meegemaakt toch?

Volgens mij denkt ze dat ze beiden heeft meegemaakt omdat ze eerst tot tien cm ontsluiting gegaan is.

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2007 09:38 schreef Brighteyes het volgende:
Ik dacht eigenlijk meer dat ze het bedoelde richting alle meiden die zeggen 'wel even een ks te willen, lekker makkelijk'. Dat dat dus vies tegenvalt.
Althans... dat hoop ik een beetje. Want volgens mij is dat dus niet te vergelijken, en al helemaal niet als je niet beide hebt meegemaakt toch?

Dat bedoelde ik ja, heb het idee dat sommige mensen in mijn omgeving denken : "ooh lekker handig een ritssluiting" maar dat valt dus tegen.

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2007 09:37 schreef Bass-Miss het volgende:

[..]

Vond ik ook. Maar ze wil vast alleen zeggen dat de arbeid bij haar erg meeviel.
Ik denk dat je je dan niet kan voorstellen hoe het is als het niet zo makkelijk gaat...

En ik vond inderdaad de ween meevallen, tot aan de persdrang dan, waar ik helaas niets mee mocht doen alleen 30 minuten weg zuchten. (dat was wel een hele klus)

Wat een verhalen weer! En wat een verschillende bevallingen zijn er toch!

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:48 schreef Freudie het volgende:

Nu dan eindelijk mijn verhaal, ik ben namelijk bijna niet thuis geweest. Allereerst de bevalling. De weeen begonnen rond een uur of 1 's nachts op 7 augustus. Na een tijdje alles bij te houden een schriftje qua tijden e.d. toch maar besloten de verloskudinge te bellen. DIe was rond half 6 bij ons. 2 cm ontsluiting, en heel vreemd, de bevestiging dat we inderdaad met het laatste stukje bezig waren. Mijn vrouw kon de weeen goed opvangen met puffen, en we besloten dat ze elk half uur zo'n 20-30 minuten lekker onder de douche ging zitten, om zo de weeen nog beter op te kunnen vangen. Dat ging goed, de weeen werden alleen wel steeds pijnlijker. De pijn schoot iedere keer in haar huipen, en ze had het gevoel dat ze overal in de fik stond.

Om 9 uur kwam de verloskundige weer, met de mededeling dat de ontsluiting 3 cm was. Dat was nogal een tegenvaller, wij gokten op een cm of 5. De weeen werden sindsdien steeds pijnlijker, en om 12 uur was daar de verloskundige weer. Helaas, nog steeds 3 cm ontsluiting. Zij wilde graag de vliezen breken, maar stelde voor om dat in het ziekenhuis te doen, want ze vond de baby te hoog liggen. Wij naar het ziekenhuis, dat gelukkige erg dichtbij ligt.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werden we direct naar de verloskamer geleid. Daar brak de verloskundige de vliezen, en bij meting bleek dat we nu op 5 cm zaten! Maar na 2 uur weeen wegpuffen bleef de ontsluiting 5 cm, dus toen werden we overgedragen aan de gynaecoloog en die diende weeenversterkers via een infuus toe, maar ook een pijnstiller. Dit was een goede combinatie, want mijn vrouw werd suf en kon de weeen gemakkelijk opvangen.

Na een uur of 1 1/2 bleek de ontsluiting gevorderd tot 7 cm, en we kregen weer hoop. Weer anderhalf uur later kreeg mijn vrouw persdrang, maar niemand die ons had verteld wat we in dat geval moesten doen. Ik liep naar buiten om te vragen of er iemand kon komen kijken, want mijn vrouw had persdrang. Een half uur later kwam er eindelijk iemand kijken. Helaas, 8 cm ontsluiting, ze mocht nog niet persen. De verdoving begon langzaam uit te werken, en ze mocht geen nieuwe, dus dat schoot ook niet op.

Na weer een uur hield mijn vrouw het niet meer, en ging ik weer naar buiten om toch echt te zeggen dat mijn vrouw moest gaan persen. 45 minuten later kwamen de artsen binnen. Ze constateerden dat er nog steeds een randje was, maar dat ze toch maar moest gaan persen. Het was nu inmiddels een uur of half 11. Na 30 minuten heel goed persen was er nog steeds geen baby te bewonderen. De arts zei, dat de baby de verkeerde kant aan het draaien was, en dat mijn vrouw een half uurtje op haar zij moest liggen, zodat de baby de goede kant kon opdraaien. Ze mocht rustig meepersen.

Na een half uur kwamen de artsen weer, en mocht mijn vrouw weer 'gewoon' persen. Na een half uur nog steeds geen baby. De vacuümpomp 4 keer geprobeerd, maar dat mocht ook niet baten. Het werd een keizersnee. Mijn vrouw accepteerde dit zonder morren, ze wilde alleen iets heel snel tegen de pijn. Om half 1 werd mijn dochter uiteindelijk geboren via een keizersnee, op 8 augustus, 24 uur na het begin.

Er zat nogal veel vruchtwater in de longen, dus ze moest ter controle op de couveuse afdeling blijven. Bij longfoto's bleek, dat 1 van de 2 longen niet aan het borstvlies zat geplakt, en dat ze daardoor een snelle ademhaling had. Ze mocht dus niet bij mijn vrouw op de kamer, maar ze moest blijven op de couveuse afdeling. Gelukkig ging het elk uur steeds beter, en gisteren is de zuurstoftoediening gestopt, en als het goed is gaat vandaag het infuus eruit. Ze doet het geweldig, maar wat wil je, 54 cm en 4265 gram. Geen wonder dat ze niet 'normaal' eruit wou komen!

Genoeg getypt nu, tijd voor de foto's!

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:50 schreef PM-girl het volgende:
Wow, heftig zeg, Freudie! Ben benieuwd naar de foto's!

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:50 schreef Freudie het volgende:
[afbeelding]

[afbeelding]

[afbeelding]

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:51 schreef PM-girl het volgende:
Mooi wakker kindje Freudie!

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:51 schreef Freudie het volgende:
En nog even voor de dames onder jullie: Echt, mijn allerdiepste respect.

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:52 schreef Freudie het volgende:

[..]

Ja he? Gelijk na de geboorte al met de ogen open Wel leuk hoor, maar ik wil ze mee naar huis nemen! Met een beetje geluk morgen, anders maandag.

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:55 schreef livelink het volgende:
Schattig, dat beetje scheel kijken
Dat hoort echt zo bij die kleine babietjes.

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:57 schreef piglet het volgende:
Heftig hoor Freudie, maar wat een resultaat

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:59 schreef Vicky het volgende:
Freudie, wat een mooi kindje hebben jullie gebakken!!

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 10:07 schreef Moonah het volgende:
En ook het verhaal van de vrouw van Freudie is pittig zeg.
Hoe gaat het nu met haar? Je dochter ziet er prachtig uit.
Ik ben zo vrij je verhaal te copy/pasten naar Bevallingsverhalen deel 6

Zo eindelijk weer even tijd om achter de pc te kruipen en dus ook om mijn bevallingsverhaal op te schrijven.

Op zondag 15 juli dacht ik dat ik vruchtwater verloor. De verloskundige komt langs en zegt dat ze denkt dat het urineverlies is omdat de baby zo op mijn blaas drukt. Dat schijnt heel vaak voor te komen aan het einde van de zwangerschap. Ze wil geen inwendig onderzoek doen omdat ze dan bang is voor eventueel infectiegevaar.

Woensdag begin ik wat last van rugkrampen te krijgen. Dit blijken achteraf weeen te zijn, maar die herkende ik niet meteen. Ik neem dus niet echt wat meer rust, maar ga juist nog shoppen. Donderdag spreek ik overdag nog met een vriendin af en we gaan met haar zoontje naar de kinderboerderij. 's Avonds gaan we nog even een paar uurtjes met wat collega's op een terrasje zitten. 's Nachts slaap ik echter bijna niet doordat er soms een wat heftigere wee tussendoor komt.

De weeen blijven en in de nacht van donderdag op vrijdag zet het allemaal wat door. We bellen vrijdagmorgen 9 uur de verloskundige (vond het lullig om haar eerder te bellen ) en ze komt langs. Ik heb dan 3 centimeter onsluiting en tot haar verbazing voelt de verloskundige de haartjes van ons kindje: de vliezen zijn dus wel degelijk al zondag gebroken en ik moet snel naar het ziekenhuis voor de bevalling. Er is even sprake van lichte paniek omdat we uit ervaring van een vriendin weten wat er met langdurig gebroken vliezen allemaal mis kan gaan...

In het ziekenhuis aangekomen (11 uur) heb ik al 4,5 cm ontsluiting dus het gaat de goede kant op. De weeen zetten echter niet door en dus krijg ik een opwekker. Rond een uur of 4 's middags wordt de pijn te erg en krijg ik pijnstilling waar ik heerlijk van ga hallucineren.

Om 19 uur is er dan eindelijk volledige ontsluiting en voel ik een lichte persdrang. De persweeen zijn echter neit sterk genoeg en dus wordt het kraantje van het infuus met opwekker weer verder opengezet. Helaas vergeten ze ook het kraantje op mijn hand open te zetten zodat er dus helemaal niks gebeurt. Alle manieren van persen zijn inmiddels langsgekomen: op de baarkruk, op mijn zij, op mijn rug en op mijn rug met mijn benen in de beugels maar niks werkt genoeg om de baby de draai te laten maken. Zelf heb ik totaal geen energie meer doordat ik eigenlijk vanaf woensdag bijna niet meer geslapen heb. Ik val zelfs eens tussen 2 pittige weeen door in een diepe slaap inclusief gesnurk . Gelukkig blijft het met de baby goed gaan.

De gyneacoloog wordt erbij geroepen en de formulieren voor een eventuele keizersnee worden ingevuld. Gelukkig wil hij het toch nog eerst 1 x met de vacuumpomp proberen. Dat werkt en al snel 'staat' het hoofdje en kan ik weeen weg gaan zuchten. De pijn hiervan valt echt super mee na al dat gepers en dus gaat alles helemaal prima. Na in totaal 2,5 uur persen wordt Linde om 21.28 uur geboren.In totaal maar liefst 11 dagen te vroeg na 38 weken en 3 dagen zwnagerschap. Gelukkig heb ik alleen een heel klein scheurtje opgelopen dat met 5 hechtinkjes gehecht wordt.

In verband met de langdurig gebroken vliezen moeten we een nachtje in het ziekenhuis blijven. Gelukkig maken we het allemaal goed maar het was zo wel even schrikken.

Pff best wel heftig om alles zo weer eens op te schrijven en te herbeleven...

Ja, dat is heftig he, om het op te schrijven?
Fijn voor je dat je na zo lang persen blijkbaar niet al te gehavend bent.
En snurken tussen je persweeën...

Err, dat hierboven dus

Freudie en vrouw, Stiemie.... Goed gedaan allemaal

Zondag 22 juli heb ik voor het eerst echte oefenweeën, maar de volgende dagen blijft het eigenlijk vrij stil. Dinsdag gaan we nog vrolijk langs de vk en blobster en ik worden goedgekeurd; wel zegt de vk ons toe dat ze me niet tot 42 weken zal laten lopen omdat ik gaandeweg de zwangerschap van een lage bloeddruk (105/60) naar een hoge bloeddruk ben gegaan (als uitschieter 130/95). Maar ik ben dan pas ruim 39 weken dus ik hoef de volgende week pas terug te komen.

Donderdagmiddag heb ik weer af en toe last van wat weeën her en der, maar pas rond 7 uur 's avonds merk ik dat ze regelmatiger en sterker worden. Zou het gaan beginnen? Ik durf manlief nog niet echt op de hoogte te stellen, maar ze blijven komen en vanaf een uur of 9 ga ik toch eens kijken hoe het zit qua intervallen. Om de 6/7 minuten en ze houden ongeveer een minuut aan. In Z&G lopen de meningen uiteen over of het nu zal gaan gebeuren of niet.. zelf heb ik wel goede hoop, zeker als ik tijdens en na een lange warme douche toch echt weeën blijf houden Echt pijnlijk vind ik ze nog niet (zeker niet nu ik weet hoeveel pijn een wee *kan* doen) en ik suggereer nog om toch maar wat te gaan slapen.. na een half uur in bed sta ik maar weer op omdat ik me geen houding weet te geven tijdens de weeën en manlief en ik gaan maar weer naar beneden alwaar we Forrest Gump kijken onder het genot van steeds sneller komende weeën. Om 3 uur 's nachts komen ze om de 2/3 minuten, maar ik zucht ze eigenlijk vrij gemakkelijk weg. Vandaar ook dat we besluiten de vk maar niet uit haar bed te bellen totdat het een wat christelijker tijdstip is. Om 7 uur zit ik nog steeds met weeën om de 2/3 minuten en ze zijn nu wel wat pijnlijker, maar ik heb zelf al het idee dat er eigenlijk te weinig gebeurt. De vk komt langs en toucheert.. het goede nieuws is dat de baarmoedermond "geweldig mooi" verstreken is, maarrr.. "je hebt pas een centimetertje meid". Alhoewel ik het wel had verwacht is het toch een teleurstelling en aangezien ik nu al ruim 24 uur wakker ben en het zeker nog wel een uur of 12 kan gaan duren stuurt de vk ons naar het ziekenhuis om daar wat bij te tanken met behulp van een slaapmiddel/pijnstilling en tegelijkertijd de weeën wat te stimuleren met weeënopwekkers. De vk zal dan na zo'n 4/5 uur naar het ziekenhuis komen om even te kijken en eventueel de daadwerkelijke bevalling te gaan begeleiden. Vol goede moed pakken we onze tas en Maxi Cosi: we gaan toch echt bevallen!!! We zijn allebei helemaal blij en hopen dat het vandaag nog zal gaan gebeuren: 27/7/2007 vinden we een mooie datum, alhoewel 28/7/2007 de uitgerekende datum is

Rond 8:45 komen we in het ziekenhuis aan en worden we al opgewacht door een verpleegster (een Jamaicaans/Amerikaanse vrouw, dus manlief voelde zich gelijk op z'n gemak ) en de zkh-verloskundige. Er wordt me verteld dat ik een infuus voor de opwekkers krijg en een shot pethidine in m'n been om me wat te laten doezelen zodat ik straks genoeg kracht heb om door de echte ontsluitingsweeën en de bevalling te gaan. Het lijkt mij helemaal prima; met het tempo wat we nu hebben zou ik pas over 4 dagen 10 cm hebben De vk verzekert ons dat we vandaag nog blobster zullen gaan zien, misschien zelfs wel rond het avondeten! De CTG hapert af en toe en blobster's hartslag lijkt wat onregelmatig dus er komt eerst een gyn kijken om goedkeuring te geven voor het infuus en de pethidine. Die toestemming krijgen we en om 9:15 worden beiden gegeven en besluit de vk om ook alvast m'n vliezen te breken. Met het haakje port ze wat en opeens voel ik de warme sloot vruchtwater op het bed stromen. Het is mooi helder van kleur en als alles weer droog is gemaakt wensen de verpleegsters en de vk me 'weltrusten'. Ik voel me per seconde higher worden, maar ik voel ook opeens een hele hevige wee opkomen. Ik zeg tegen Mat dat deze toch wel pijnlijk is en dat ik zo toch echt niet denk te kunnen gaan slapen/soezen. Hij stelt me gerust en aait me nog maar eens over m'n bol. En toch voel ik dat er iets niet helemaal goed aan het gaan is; ik heb toch echt beduidend meer pijn en ik voel me gewoon niet helemaal goed.

Binnen een paar minuten zijn de weeën van een kabbelend riviertje naar een soort stroomversnelling gegaan en ik ben zo stoned als een garnaal. Tussen de weeën door probeer ik Mat duidelijk te maken dat ik me echt niet aanstel, maar echt coherent ben ik dan blijkbaar al niet meer. Ik probeer de weeën netjes weg te puffen, maar onder de invloed van de pethidine maak ik me al zo druk dat dit dus blijkbaar nog 12 uur kan duren en dat dit dus echte weeën zijn dat ik ze eigenlijk meer wegjammer dan dat ik effectief met m'n ademhaling omga.

Plots komen zowel de vk als de verpleegster binnengesneld - de CTG en weeënmeter hebben blijkbaar alarm geslagen en de vk gaat me toucheren. Ik probeer wederom duidelijk te maken dat ik me echt niet goed voel, maar alles wat ik zeg lijkt niet bij hun aan te komen. (Nu weet ik dat dit alleen in mijn gedrogeerde perceptie zo was trouwens) De vk constateert opeens 4 cm ontsluiting en de opwekkers gaan direct op 0 (stonden pas op 2 om het niet al te heftig te maken..). We worden weer even alleen gelaten en ik blijf doorjammeren dat het zo'n pijn doet en ik scheld er lustig op los nu we toch met z'n tweeën zijn. Ik heb nog half het besef om niet teveel volume te gebruiken, maar als de verpleegster na een tijdje weer komt checken lig ik voor m'n gevoel toch echt te krijsen. De weeën komen nu zo snel en zo krachtig dat ik misschien 10/20 seconden heb om bij te komen en tussen de weeën door verontschuldig ik me tegenover Mat en de verpleegster/vk dat ik zo aan het schelden en krijsen ben - inmiddels heb ik van Mat gehoord dat het meer op brabbelen dan op praten leek. In het begin proberen ze nog om me te laten puffen, maar dat komt nauwelijks bij me over; ik denk serieus dat ik aan het doodgaan ben en ik ben in paniek en heb het idee dat niemand naar me luistert of door heeft wat er met me gebeurt. Af en toe *weet* ik dat ik me ook zo voel omdat ik hartstikke stoned ben, maar ik *kan* gewoon niet meer 'normaal' reageren of functioneren. Ik heb ook 0 besef van tijd meer en ik heb ook geen idee wat er nu toch allemaal gebeurt. (De vk sluit nog een hartslag-electrode op blobsters hoofd aan, maar zowel Mat en ik weten echt niet meer wanneer dat nou was)

Ik krijg helemaal niet mee dat ik bij de volgende toucheer-beurt inmiddels 7 cm heb en al helemaal niet dat ik nog geen 5 minuten later op 10 cm zit, ik weet alleen dat ik aan het creperen ben van de pijn en ik kan alleen maar gillen en krijsen. Het enige wat ik nog echt meekrijg is dat de vk m'n hoofd in haar beide handen vastpakt en me half door elkaar schudt: "Maaike, nu luisteren naar me.. je hebt 10 centimeter, je mag zo gaan persen als je het voelt". Maar ik voel helemaal niets. Geen persdrang of wat dan ook M'n benen worden in de beugels gesjord en ik begin maar met persen op goed geluk en blijf doorpersen en persen. Dit voelt zoveel beter dan die kutweeën ( ) en alhoewel ik blijkbaar alsnog flink kabaal maak (in mijn beleving ben ik stil, maar ik hoor net van Mat dat dat niet zo was) ben ik in ieder geval een stuk minder in paniek. Ik voel vrij snel een hele erge spanning en ergens besef ik me dat dat het hoofdje moet zijn. Het enige wat ik dan nog denk is: blijven persen! Ik pers zo hard ik kan (dat denk ik tenminste - ik heb geen idee wat ik aan het doen ben en of het uberhaupt zin heeft, straks pers ik nog uit het verkeerde gat ofzo. Wel herinner ik me opeens van de zwangerschapscursus dat ik niet op m'n hoofd/ogen moet persen, want dan kan ik een hersenbloeding krijgen! echt, hoe ik dat me kon herinneren en voor de rest compleet van het padje af was.. geen idee ) en dan voel ik dat het hoofdje eruit is. De schouders volgen vrijwel direct en dan is hij er! Ethan wordt op m'n buik gelegd, maar ik heb het nog niet helemaal door en moet echt moeite doen om hem vast te houden. Ik zie Mathew huilen en het enige wat ik denk is: de pijn is weg!?!

Ik blijf versufd liggen terwijl Ethan wordt gewogen, schoongemaakt, aangekleed en bij papa gelegd. Mijn eigen vk komt binnen gesneld als ze bezig zijn de placenta te halen. Daarna word ik gehecht en ik barst spontaan in lachen uit als de vk waarschuwt dat de verdovingsprik even pijn kan doen - "vergeleken met de pijn die ik net heb gehad is dit nog niet eens pijn te noemen!".

Pas tijdens het hechten hoor en besef ik dat het net 11:30 is en Ethan om 11:22 geboren is. De vk vertelt me dat ze nog nooit zo'n snelle bevalling heeft gedaan - van 1/2 centimeter naar volledige ontsluiting in 1.5 uur en daarna in 15 minuten persen de baby geboren zien worden.

Ethan wordt weer bij me gelegd en ik ben inmiddels nuchter genoeg om 'm samen met Mat echt te bekijken. Wat is ie mooi en perfect!! De verpleegster helpt met hem aan de borst te leggen, maar na een paar minuten valt hij al in slaap, waarschijnlijk onder invloed van de pethidine. Ik mag gaan douchen en daarna worden we naar een kamer gebracht om uit te rusten alvorens we naar huis mogen. Ik voel me behoorlijk slapjes, maar wat ben ik blij dat dit achter de rug is. Ik had me nooit en te nimmer voorgesteld dat het zo'n pijn zou doen en dat ik zulke doodsangsten zou uitstaan.

Inmiddels zijn we 4 weken verder en mede dankzij (veel) gesprekken met andere moeders, de verloskundige en de huisarts ben ik er wel weer aardig over heen, maar dat gevoel van complete paniek omdat je 0 controle over je eigen lijf en geest hebt zal ik denk ik nooit meer vergeten. Mijn eigen verloskundige heeft overigens nog formeel de zh-verloskundige ter verantwoording geroepen, omdat ze nooit mijn vliezen had mogen breken aangezien ik naar het zh was gestuurd om te rusten en kracht op te doen. Er werd me ook aangeboden om een officiele klacht in te dienen, maar dat vind ik zelf een beetje te ver gaan - Ethan en ik zijn niet moedwillig in levensgevaar gebracht ofzo en voor hetzelfde geld had de pethidine wel een pijnstillende werking gehad en was het een stuk minder naar geweest. Ik weet nu in ieder geval wel hoe een hele slechte trip moet voelen.. toch ook een ervaring die je eens gehad moet hebben En het resultaat is het uiteraard achteraf ook allemaal waard geweest, maar ik zal nu toch niet snel zeggen: kom maar op met die 2e!

(Jeee.. wat een verhaal, misschien moet ik er maar een samenvatting van maken.. haha)

Wow Jellyrose, heftig zeg!

Phoe, Jelly...
Wat kunnen bevallingen toch kut zijn zeg.
Je verhaal verschilt erg van het mijne, maar de impact, de paniek, het hallucineren, de wanhoop en natuurlijk de pijn zijn erg herkenbaar. En zelfs nú nog, na bijna 11 maanden grijpt het me aan.
Als ik je een advies mag geven: Blijf praten als je dat nodig hebt! Je klinkt op het eind 'laconiek', je stapt er overheen, het leed is geleden, je hebt een superzoon. Klaar. Verder. Ook dát herken ik. Je VK brengt een officiele aanklacht niet voor niets ter sprake. Het kan je helpen bij de verwerking.
Nou ja, mss projecteer ik te veel.
Tnx voor je verhaal.

Jemig jellyrose..... wat een belevenis. Inderdaad bij het stukje dat ze je vliezen gingen breken, gingen mijn wenkbrauwen richting haargrens. Rare actie. Vliezen breken is vaak om de weeën op gang te brengen...
Arme meid, maar ik vind dat je het goed gedaan hebt. Het moet uiterste concentratie hebben gevergd om in het wilde weg te persen en dan nog enigszins te voelen hoe het verloopt. Bravo!

Jellyrose, wat een verhaal! Uiteindelijk snel, maar wat heftig zeg. Het lijkt me heel akelig, om je niet te kunnen uitdrukken aan je omgeving en zo geen controle meer te hebben.
Maar wat supergoed van je, om zonder merkbare persweeën Ethan eruit geperst te hebben! Knap!

Wat een verschrikking Jellyrose, dat je zo weg was. Wat eng.

Bedankt allemaal ik merk toch wel dat het erg fijn is om het een beetje van me afgeschreven te hebben

quote:

Op zondag 26 augustus 2007 08:49 schreef Moonah het volgende:
Je VK brengt een officiele aanklacht niet voor niets ter sprake. Het kan je helpen bij de verwerking.

Tja, maar ik ben dan ook nog zo'n muts die het zielig vindt voor die verloskundige van het ziekenhuis. Ze was ook nog vrij jong en naderhand merkte ik wel dat ze het zelf ook niet zo'n jofele bevalling vond en ze heeft zich ook verontschuldigd voor haar 'strengheid' toen ik eenmaal volledige ontsluiting had (terwijl ik die harde aanpak wel nodig had hoor, want toen was ik echt helemaal onbereikbaar). Ik moet er denk ik nog even over nadenken, over 2 weken heb ik m'n follow up bij de verloskundige (ook om proberen uit te vinden waarom de bv totaal niet op gang gekomen is) en dan gaan we het er nog een keer over hebben

pff jelly,klinkt eng allemaal.
Ik heb 30 uur over de bevalling gedaan en dat was ook allesbehalve prettig maar zo snel is dan toch ook erg pijnlijk zo te lezen.

Heb je zelf achteraf dat je liever geen pethidine zou hebben gekregen?
Ik ben thuis bevallen en dus zonder maar vraag me reglmatig af of ik toch niet beter naar het ziekehuis had kunnen gaan.
En dus ook of ik dat bij de volgende bevalling wel of niet moet doen.

jeetje Jellyrose... wat een aangrijpend verhaal
vreselijk eng moet dat zijn om jezelf zo kwijt te zijn en het gevoel te hebben dat er vanalles met je gebeurt zonder dat je er nog maar een beetje grip op hebt !


edit:
ik heb ook een pethidine-prik gehad,
en kreeg daarna gelukkig alle ruimte/rust om daar op weg te drijven!
(precies zoals je omschrijft...zo high als ik weet niet wat! of zo stoned als een garnaal..wat je wil)
Vin kreeg een stretcher om ook even te kunnen gaan liggen zelfs, dus blijkbaar kunnen ze heus wel voorspellen dat je door zo'n prik wel even van de wereld bent.

Na 3uur kreeg ik op verzoek nog zo'n prik,
maar door de pijn kon ik echt niet meer slapen toen. Wel tussen de weeën door wat wegvallen, maar ik heb niet van Vin teruggehoord dat ik wartaal uitsloeg.
Maarja, ik had meer dan die 20sec. tussen de weeën om weg te vallen!

pfff
als ik je verhaal zo lees ben ik toch wel 'tevreden' met hoe mijn bevalling is verlopen.
30uur maar wel met gevoel dat ik het kon bijbenen.

[ Bericht 67% gewijzigd door marit1978 op 26-08-2007 15:13:21 ]

quote:

Op zondag 26 augustus 2007 13:55 schreef KD-fotografie het volgende:
Heb je zelf achteraf dat je liever geen pethidine zou hebben gekregen?

Achteraf zou ik denk ik helemaal niet naar het ziekenhuis zijn gegaan (dan maar liever 4 dagen weeën en hondsmoe zijn)

Het rottige van de pethidine is dat het dus bij iedereen en bij elke situatie anders kan uitwerken; doordat het bij mij qua ontsluitingstempo en weeëntempo zo uit de hand liep zorgde de pethidine helemaal niet voor pijnstilling of een licht roesje of een lekkere high, maar juist voor een 1.5 uur durende angstaanval en er was helemaal niets aan te doen. Maar wat er bij mij is gebeurd schijnt echt vrij abnormaal te zijn hoor, de meeste verhalen die ik heb gehoord over de uitwerking van pethidine tijdens de bevalling zijn net zoals dat van Marit allemaal positief!

Jellyrose, ik heb je verhaal niet helemaal gelezen (dat lukt me nog steeds niet, bevallingsverhalen die heftig zijn lezen), maar ik heb ook pethidine gehad, waardoor ik high werd, ging hallucineren, van de wereld was en nachtmerries tussen de weeën had. Het komt dus vaker voor. Voor mij nooit meer pethidine.

quote:

Op zondag 26 augustus 2007 19:56 schreef jellyrose het volgende:

[..]

Achteraf zou ik denk ik helemaal niet naar het ziekenhuis zijn gegaan (dan maar liever 4 dagen weeën en hondsmoe zijn)

iedereen ervaart dingen natuurlijk op zijn eigen manier maar weet wel dat 30 uur rugweeën, 2.5 uur persweeën en een kraamhulp die haast op je buik moet gaat zitten om de kleine eruit te duwen gecombineerd met een knip buiten een wee om ook niet voor herhaling vatbaar is.

En uit die angst ben ik erg aan het dubben of ik met een 2de beter wel of niet naar het ziekenhuis kan gaan (als ik die keuze heb)

KD zoiets was het bij mij dus ook en ik (lees wij) twijfelen verschrikkelijk over gezinsuitbreiding ooit. Ergens wil ik wel maar wil niet bevallen. Uiteindelijk heeft Kaith bijna 11 uur vastgezeten met persweeen en toen alsnog met knip/pomp en dan de knip aan de verkeerde kant dus uitgescheurd aan de andere kant.

Vanaf de eerste wee waren het rugweeen.

Mibos, is er niet wat te regelen met betrekking tot een eventueel volgende bevalling? Mijn gynaecoloog staat daar heel open voor en er is nu al in mijn dossier gezet dat er bij mij (uiterste noodgevallen daargelaten) geen vacuumpomp gebruikt mag worden. En het persen mag niet langer dan een uur duren. Daarna wordt het een keizersnee.
Gezien je vorige bevalling lijkt mij dat je wel een medische indicatie kunt krijgen om bij een eventueel volgende zwangerschap onder begeleiding van een gynaecoloog te staan. Misschien dat je dan ook zoiets kunt afspreken.