Ik ga niet vaak met de bus, maar zo nu en dan ontkom je er niet aan. Dus wanneer de bus komt stap ik in, begroet vriendelijk de chauffeur en laat m'n strippenkaart zien. Ik ga ergens zitten en pak een boek om de tijd door te komen.
En dan zul je het krijgen: oude vrouwen die de bus in moeten stappen. Ten eerste gaat het heel erg sloom. Stapje voor stapje klimmen ze het toch al kleine trapje op en wanneer ze eindelijk boven zijn moeten ze eerst een halve minuut uitrusten van de klautertocht. Met een beetje pech hebben ze ook nog een rollator, waardoor het allemaal nog langer duurt. Wanneer de opoe eindelijk is uitgepuft zou je denken dat ze direct haar strippenkaart klaar legt, maar NEE! Na de rustpauze gaat de grote handtas van oma open en gaat het grote graaien beginnen. Ergens onder in die tas ligt die kaart. Elk normaal mens pakt z'n kaart voordat de bus eraan komt, maar oma kan dat blijkbaar niet meer. Wanneer de strippenkaart na een fikse zoektocht dan eindelijk is gevonden legt oma hem naar, waarop de chauffeur vraagt waar ze heen wil. Grote kans dat oma een beetje dement is en dat het dan nog eens langer duurt voordat ze weer weet waar ze heen moet. Goed, de chauffeur stempelt de kaart af en dan moet oma nog gaan zitten. Je zou denken dat ze gewoon op de Gehandicaptenstoel zou gaan zitten, waar ze hoort! Lekker dichtbij de chauffeur, hoef je ook niet lang te lopen. Maar NEE! Oma wil zich niet graag laten kennen en bewijst graag aan iedereen dat ze nog prima kan lopen. Dus stiefelt ze (al dan niet met rollator) langzaam en beetje bij beetje naar een plek ergens in het midden op - erger nog - het eind van de bus. Omdat de chauffeur - uit angst voor een val van oma - niet durft op te trekken verlies je nog meer tijd.
En je zult altijd zien dat Murphy's Law opgaat voor dit soort gevallen: oma's stappen alleen in wanneer je erg veel haast hebt en de kans om je aansluiting op de trein te missen toch al klein is.
Waar ik me trouwens ook aan irriteer in de bus zijn mensen die niet van tevoren een strippenkaart kopen en het kaartje bij de chauffeur (a 1 euro of ietsje meer) dan gaan betalen met een briefje van 20 of 50, waardoor het ook weer eeuwig duurt voordat die reiziger z'n wisselgeld heeft. Gewoon doen zoals in New York en Birmingham: gepast een euro in een bakje gooien, automatische teller die het checkt en je een kaartje geeft. Niet gepast? Pech!
[ Bericht 5% gewijzigd door Nielsch op 26-07-2007 21:28:26 ]