Het is heel normaal als je rode plekjes op je huid ziet. De huid is eerstelijnsdefensie tegen aanvallen van buitenaf en rood worden en zwelling zijn de tekenen dat de huid zijn werk goed doet. Normaal kijk je amper naar deze kleine ontstekingen; zelfs een pukkel op de punt van je neus wekt geen enkele verdenking; het is hooguit wat vervelend. De huid kan op verschillende manieren worden aangevallen maar een infectie van een haarfollikel komt het meeste voor. Meestal heeft het een bacteriële oorzaak, maar ook virussen en schimmels zitten graag rond de haarfollikel waar vet, vocht en huidschilfers aanwezig zijn.
Zelfs een of meer jeukende bulten op je enkel of knie wekken geen enkele argwaan. Je denkt: oh, een mug of steekvlieg. Als het heel erg jeukt ga je er met een Azaronstift overheen en je denkt er niet meer aan.
Vreemd wordt het als de jeuk en roodheid maar niet weggaan. Je googlet je een slag in de rondte, ziet wel een beschrijving van de bedbug passeren maar die duw je ver naar de rand van je bewustzijn.
Tenslotte houdt elk gekriebel op en op een dag kom je thuis en je ziet iets donkers op de bank liggen. Je schept het op met een lepel, legt het even op de vensterbank en gaat eerst je eten maken want je hebt honger! 's Avonds denk je er weer even aan; je pakt een vergrootglas, en waarempel: het is een bedwants. Nou, gelukkig dat hij dood is.
Een jaar gaat voorbij. Je let er niet echt op, maar je voelt nooit meer ergens jeuk. Dat vat je op als het bewijs dat het leed is geleden.
Op een dag wil je een nieuw behangetje tegen de muur. Je sleept de bank naar voren, duwt de stekkerskluwen richting bank en je gaat aan het werk. Het geurt wat eigenaardig terwijl je bezig bent en je denkt dat het oude behang wat vergaan moet zijn door schimmel of zo. Als je klaar bent bekijk je trots het resultaat, stofzuigt de snippers weg, legt de geordende stekkerkluwen weer op zijn plaats, duwt de bank terug, en trakteert jezelf op zelfgebakken kroketten. Terwijl je bezig bent in de keuken zie je ineens iets bewegen. Je veegt met een doekje over de vloer en houdt dat onder een vergrootglas. En deze keer trek je meteen de juiste conclusie: bedbugnymfen.
Ze zijn plotseling overal. Het krioelt in de linnenkast tussen al je kleding, ondergoed en sokken en bovenop de kast, tussen al de reservedekens en seizoenspullen. De vloer beweegt overal. Je staat in de badkuip en je ziet twee verschillende grootten over de badkamervloer kruipen. Ze lopen een beetje op dezelfde wijze als mieren. Je ziet ze zelfs op je keukenaanrecht lopen, al die kleine strokleurige beestjes. Achteraf besef je dat deze plotselinge activiteit werd veroorzaakt door de "alarmferomonen", een waarschuwingsgeur die de insecten onderling gebruiken om elkaar te waarschuwen. In mijn geval is dat gebeurd toen ik het (voor mij onzichtbare) nest achter de bank verstoorde tijdens het behangen.
Zo is het bij mij begonnen. Ik hoop dat iemand ervan leert.