De macht/waarde van de Psychiatrie/Psychologie

quote:

Op woensdag 11 juli 2007 19:14 schreef Re het volgende:
-Wat is de rol van de farmaceutische industrie

Die willen zo veel mogelijk geld verdienen. Punt. Zoveel mogelijk, zonder dat er doden vallen natuurlijk, want dat is slecht voor de omzet.

quote:

-Hoe staat het met de psychiatrische/psychologische zorg?

De mensen die daar werken zullen vast de beste bedoelingen hebben, maar die organisaties willen vooral overleven. Markt- en budgetwerking heeft zijn intrede gedaan, en dat gaat volgens mij hoe dan ook ten koste van de zorg.

quote:

Ik denk dat het dus wel meevalt en dat psychiaters/psychologen het juiste met hun patienten voorhebben...

Ik denk ook dat de meeste militairen in bv Irak eigenlijk het beste met de Irakezen voorhebben, maar dat komt er door de situatie waarin ze verkeren niet zo heel goed uit.

- Worden we te gemakkelijker gediagnoseerd met een psychiatrische ziekte tegenwoordig (of praten we onzelf ziek)
wat denk ik ook meetelt in de stijging van de doorverwijzingen zijn de volgende factoren:
- 'vroeger' was het vaker "niet lullen maar doorgaan." Gekeken dan naar depressies en de wat mildere c.q. vage (als in niet duidelijlk of overdreven manifesterende) psychische stoornissen. Toegegeven, het lijkt er tegenwoordig wel op dat elk druk kind zo'n beetje een stempel krijgt van ADHD, meer dan waarschijnlijk ook echt zo is, maar ook hier speelt betere onderzoeksmethoden enz. een duidelijke rol.

- vroeger werd met men niet zo oud als nu, kan dat meespelen? Kan het zijn dat het percentage ouderen wat doorverwezen wordt met name hoger is geworden? Geen idee eigenlijk

- is onderzocht of het percentage doorverwezen zware gevallen (en dus duidelijk herkenbaar als zijnde geesteziek, of de naam er nou voor bekend is/was of niet) ook veel hoger is geworden? Dat lijkt me ook een wegende factor.

-Wat is de rol van de farmaceutische industrie
Lastige. Ik zou graag willen zeggen dat die niet proberen zoveel mogelijk in onze mik te krijgen, maar vrees dat dat utopie is. Uiteindelijk draait het allemaal om de pingels. Gelukkig zijn we hier in Nederland redelijk vertegenwoordigd door organisaties die dat soort dingen monitoren. Maar of dat afdoende is voor een volledig eerlijk beeld, geen idee.

-Hoe staat het met de psychiatrische/psychologische zorg?
steeds beter denk ik. Onze kennis wordt steeds beter, de behandlingen (ook zonder medicatie) worden steeds beter, de medicatie wordt steeds beter, enz. Maar de wetenschap rondom hersenen en psychische stoornissen staat nog in de kinderschoenen. We weten nog zo weinig van onze hersenen. En we gebruiken ook nog maar zo'n klein gedeelte van onze hersenen. Er valt nog genoeg te ontdekken.

heb er verder weinig verstand van, maar dit is mijn eerste reactie op je OP.

Punt 1: Nee. Men weet tegenwoordig gewoon meer dan jaren geleden, zo ook met lichamelijke aandoeningen. Als men meer weet, komt men ook meer tegen uiteraard --> oorzaak <-> gevolg.

Punt 2: Voornamelijk geld. Al kunnen medicijnen een goede ondersteuning bieden voor mensen met een psychiatrische aandoening. Toch denk ik ook dat dat samenhangt met het individualistischere, drukke en gejaagde leven van de hedendaagse maatschappij. Mensen hebben "geen tijd" om ziek te zijn, dus grijpen ze sneller naar chemische middelen.

Punt 3: Ligt eraan. De wachttijden zijn erg lang, dat is natuurlijk geen goede zaak. En over het algemeen zijn de ervaringen met GGZ/RIAGG ook niet om over naar huis te schrijven. Psychologen in ziekenhuizen doen eigenlijk niets anders dan diagnosticeren. Het aanbod is dus zowel groot als klein. Al zal dit wel groeien de komende jaren, er studeren steeds meer mensen psychologie (hoe het met psychiatrie na geneeskunde zit weet ik niet), al zullen die ook niet allemaal de klinische psychologie in gaan. Even afwachten hoe dit zich gaat ontwikkelen dus.

quote:

Op woensdag 11 juli 2007 20:12 schreef Re het volgende:
wat is er mis met geld verdienen, en doden vallen er toch wel, zie seroxat en verhoogde kans op zelfmoord bij jongeren, en de diverse antipsychotica die herseninfarcten veroorzaken bij demente bejaarden.

Er is niks mis met geld verdienen, behalve als dat over de rug gaat van psychiatrische patienten. Ik vind iemand een TV verkopen iets heel anders dan iemand met psychische problemen seroxat aansmeren.
Daarnaast komt die winst ook nog eens uit algemene middelen, en wat mij betreft is mijn zorgpremie bedoeld om medemensen te helpen, niet om multinationals nog rijker te maken.

quote:

gaan we naar prive klinieken, je betaald wat extra maar je krijgt betere zorg.

Wat iedereen van zijn eigen geld doet moet hij zelf weten.

quote:

nonsense natuurlijk, waarom zouden een arts niet een drijfveer hebben om mensen te helpen met hun ziektes? Wat is de drijfveer van jonge academici die 8-10 jaar van hun leven opofferen om tot dat nivo te komen?

"dat komt er door de situatie waarin ze verkeren niet zo heel goed uit."

Je kan wel de beste bedoelingen hebben, maar als je van het zorgkantoor 20 intakes per uur moet doen blijft er van jouw bedoelingen weinig over. Zo simpel is het.

Dat is nou het leuke van psychiater zijn... Je bent de Freud van de tegenwoordige tijd, mensen vinden je bedreigend in eerste instantie, zijn je later dankbaar, je verdient een leuke duit en je leert jezelf kennen zoals niemand zichzelf heeft leren kennen.

quote:

Op woensdag 11 juli 2007 20:12 schreef Re het volgende:

[..]

wat is er mis met geld verdienen, en doden vallen er toch wel, zie seroxat en verhoogde kans op zelfmoord bij jongeren, en de diverse antipsychotica die herseninfarcten veroorzaken bij demente bejaarden.

En vergeet niet de vele andere pharmaceutische missertjes die pas onderkend werden nadat de beerput al wijd open lag. Anti-cholesterol medicijnen die alleen in Amerika al voor bijna 100 doden hebben gezorgd, en zulks. .

Enfin. Ik kwam laatst uit op dit artikel, en dat verwoordt mijn mening wel aardig. Persoonlijk blijf ik redelijk wantrouwig tegenover bedrijven die hun doelgroep min of meer 'afhankelijk' maken, met als enige doel meer omzet te genereren. Niet door een verslavingsfactor in te bouwen, maar wel door miljoenen uit te geven aan marketing en de bijeffecten min of meer te verdoezelen.

Natuurlijk ligt de eindverantwoordelijkheid bij de consument, maar de medische wereld is zo ondoorzichtig dat er van normale marktwerking weinig sprake is. De verantwoordelijken zijn de artsen en apotheken, en op welke gronden die hun medicijnen inkopen is zo nodig nog onbekender. Ondertussen betalen de zieken zich scheel, en dat voor medicijnen waarvan lang niet altijd de directe effectiviteit tegenover andere, goedkopere alternatieven bewezen is.

Niks ten nadele tegen psychiaters en doktoren, want ik ben ervan overtuigd dat het gros met de meest goede bedoelingen kiest voor die loopbaan (behalve de mensen 'die zichzelf willen ontdekken'. Die mogen dood.). Grotere overheidscontrole bij de ontwikkeling en patentaanvragen van medicijnen zou alleen zeker helpen, naar mijn mening. .

quote:

Op vrijdag 13 juli 2007 00:04 schreef Nosh het volgende:

Enfin. Ik kwam laatst uit op dit artikel, en dat verwoordt mijn mening wel aardig.

Wat een ontluisterend verhaal.

quote:

Op woensdag 11 juli 2007 19:28 schreef BrandX het volgende:
Maar de wetenschap rondom hersenen en psychische stoornissen staat nog in de kinderschoenen. We weten nog zo weinig van onze hersenen. En we gebruiken ook nog maar zo'n klein gedeelte van onze hersenen. Er valt nog genoeg te ontdekken.

Het klopt dat het onderzoek van de hersenen nog veel doorbraken zou kunnen opleveren. De aanwijzingen hiervoor zijn erg groot. Echter, wat niet klopt is dat de hersenen maar voor een klein gedeelte gebruikt zouden worden. Dit is een fabeltje van een boter-reclame, die zijn eigen weg is gegaan. Je kan het ook zelf heel makkelijk bedenken: leg een stel hersenen onder een scanner, denk 10 seconden aan helemaal niets, en je hebt al 100% van je hersenen gebruikt.

die 10-30% getallen moet je zien zoals het DNA. Ook het DNA heeft heel veel informatie waarmee het niets doet opgeslagen, maar dat zegt niets over de uiteindelijke slimheid en ontwikkeling. Zo werkt het bij hersenen ook, de hoeveelheid activiteit zegt niets over de werking van het orgaan.

Ik denk dat mensen ook graag ziek willen zijn, het beestje een naampje geven is vaak al een deel van het zich beter voelen. Het brengt de benodigde aandacht, erkenning en sympathie met zich mee; wat uiteindelijk uitmond in een sterker zelfbeeld ("zie je wel, ik heb gewoon dit en dit").

Het is opvallend dat een ziekte pas voorkomt als mensen er vanaf weten, bijvoorbeeld burn-out. Burn-out bestaat alleen in nederland in deze mate, en nergens anders ter wereld melden ze zulke hoeveelheden. Een ziekte kan dus gewoon populair zijn.

Tegenwoordig is 'je niet goed voelen' helemaal populair, en zijn psychologen overuren aan het draaien. Is dit slecht? Het is een makkelijke manier om mensen een beter zelfbeeld te geven, een mooi placebo-effect van behandeling te creeren, en zodoende mensen gelukkiger te maken. De vraag is of het probleem er ook zou zijn als men er gewoon niet vanaf zou weten?

quote:

Op dinsdag 17 juli 2007 11:24 schreef Re het volgende:
Het fenomeen Placebo is wel een mooi voorbeeld ja.

In de psychiatrische medicinale behandelingen heb je gemiddelde placebo effecten van 30-40% en van medicijnen zo ruwweg 50-60% dit wekt natuurlijk 2 vragen op...

Is een psychiatrische ziekte behandelbaar met een placebo, en wat is de additionele waarde van die 20% effecgtiviteit bovenop een placebo efect...

De hoge placebo-effecten geven in mijn ogen voornamelijk ook aan dat de aandoeningen voor een groot gedeelte ook gebaseerd zijn op aandachtproblemen en de behoefte aan erkenning van eigen problemen. Het feit dat ze behandeld worden is voor deze problemen eigenlijk al een deel van de oplossing.
Dat medicijnen maar 20% verhogen toont aan dat we nog helemaal niet zo heel veel goede medicijnen hebben.Aan de andere kant hoeven mensen dat ook niet te weten, het gaat vooral ook om vertrouwen in de medicijnen wat ook nog eens een groot gedeelte van de genezende werking bepaald. Dus ben het met je eens, 20% slaat nergens op voor een zichzelf serieus nemend medicijn wat beweerd de oorzaak aan te pakken.