Haar vader gaat stoppen met coachen. Als hij het ene wil dan wil Mischa weer wat anders, bovendien wordt hij te oud. Hij noemt Nederland een half moslimland en zou willen dat Mischa bij hem in Tjechie zou gaan wonen, dicht bij hem en zijn vrouw.
,,Nederland verliest zijn eigen identiteit. In Tsjechië kun je nog wel zeggen wat je denkt.’’
Het is op Flushing Meadows die avond typisch een geval van ‘zo vader, zo dochter’. Michaëlla Krajicek heeft zojuist een officiële waarschuwing gekregen aan het eind van haar eerste ronde in het dubbelspel bij de US Open.
Zij sloeg een bal weg na een blunder van de umpire op het tiende (!) matchpoint in haar voordeel. Vader Petr probeerde haar te kalmeren, maar moest lijdzaam toezien hoe zijn dochter zich verloor in tirades tegen de tennisautoriteiten. Zelfs nadat het twaalfde matchpoint haar wel de zege had opgeleverd.
,,John McEnroe had in deze situatie de umpirestoel omgegooid,’’ zo probeert Petr Krajicek het wangedrag van zijn dochter twintig minuten later, in het luxueuze spelersrestaurant van het tenniscomplex in New York, te vergoelijken. Maar dan: ,,Ik had Misa graag rustig gekregen en dat lukte me niet. Zelf,’’ vervolgt hij dan, alsof hij zich bewust is van bepaalde genetische overeenkomsten, ,,heb ik me vroeger ook wel zo misdragen. Liep ik van de baan bij een finale om een clubkampioenschap in de C-categorie. Aanstellerig gedrag, dat ook ik achteraf alleen maar belachelijk kon vinden.’’
Nederlands meest succesvolle tenniscoach, wiens zoon Richard in 1996 Wimbledon won en wiens dochter Michaëlla daar onlangs de kwartfinale haalde, doet bij de US Open 2007 geen moeite zijn onmacht te verbergen. Zijn dochter zegt naar buiten toe dat zijn inbreng nog van veel waarde is, zelf merkt Krajicek daar niet meer zo veel van. Het is één van de redenen waarom hij na het toernooi in New York stopt als coach.
,,Het is afgelopen voor mij,’’ zegt hij, vader van een puber met net zo’n sterke wil. ,,Ik word binnenkort 66 en merk dat ik niet meer genoeg kan bijdragen aan de ontwikkeling van mijn dochter. Als ik iets wil, wil zij vaak het tegenovergestelde. Dat spanningsveld hoeft van mij niet meer.’’
Het is niet moeilijk om te stoppen. Integendeel, beweert Krajicek dan. ,,Het tenniswereldje heeft mij nooit vrolijk gemaakt,’’ zegt hij, geoloog van professie. ,,Ik zal best nog eens komen kijken als toeschouwer. Als ik in de buurt ben, of als Misa ver komt in een groot toernooi.
Een tweede Wimbledon-finale zal ik niet laten schieten. Maar nu is het goede moment om te stoppen.’’ Waarna hij de erelijst van Michaëlla gecomprimeerd opdreunt en afsluit met de woorden: ,,Waar praten we eigenlijk over? Als ik reëel ben haalt Misa nu nog de top-20, waarschijnlijk niet de top-10. Maar zij is nu al een kampioene, net als haar broer. Ik ben heel tevreden.’’
Minder tevreden blijkt Krajicek als hij uitlegt waarom hij niet alleen het tennis, óók Nederland definitief de rug toekeert. Waarom hij in Praag, de stad van waaruit hij in 1968 naar het westen vluchtte, al een graf heeft uitgezocht, naast dat van zijn vader.
,,Mijn teleurstelling over Nederland is groot,’’ zegt hij, zoekend naar de juiste woorden. ,,Ik heb er lang genoten van de vrijheid en de democratie, maar de laatste jaren erger ik mij rot. Nederland verliest zijn eigen identiteit door alle buitenlanders.
,,In 1971 zag ik de voetbalwedstrijd Ajax - Feyenoord, met 22 blanken op het veld. Nu doen er allemaal donkere jongens mee. Nederland is voor de helft een moslimland geworden.’’ In Almere, zijn laatste woonplaats in Nederland, maakte hij twee nare incidenten mee.
Tennisster Michelle Gerards werd er met een mes toegetakeld door Marokkanen, toen zij aan het joggen was in het stadspark. En zijn zoon Peter werd opgepakt door de politie, nadat hij als 13-jarige met een speelgoedpistool piepkleine gele plastic balletjes op straat had afgeschoten. ,,Net als zijn twee vriendjes werd hij opgesloten in een aparte cel, waar ik hem pas om half één ’snachts kon opzoeken. Zo bang is Nederland voor terroristen.’’
Krajicek noemt nog een voorbeeld. Hij kent een geval van een leraar Engels in Pijnacker, die zijn baan opgaf omdat hij bang was geworden voor zijn Marokkaanse leerlingen. ,,Ik ben absoluut geen racist, maar in zo’n land wil ik niet wonen.
Dit is erger dan zoals de Tsjechen onder het communisme leefden. Ik heb me destijds als vluchteling zo veel mogelijk aangepast in Nederland, maar nu past niemand zich meer aan.’’ In Tsjechië zijn er ook problemen – de politie is er bijvoorbeeld corrupt, zegt hij – maar daar kun je zijns inziens ten minste nog wel zeggen wat je denkt.
,,En Praag is een mooie stad en het platteland is er ook nog prachtig. Bovendien, dat moet ik toegeven, ben ik er een rijk man. Ik heb er twee flats met zestig appartementen en een groot huis in het noorden van het land.’’
Waarmee de hamvraag rijst: of zijn dochter nu ook Nederland de rug zal toekeren. Krajicek laat het, als vader van een zeer eigenzinnige adolescent, afhangen van de omstandigheden. ,,Misschien komt zij wel een man tegen die haar meeneemt naar de Verenigde Staten.
Mijn lieve Pavlina, haar moeder, droomt ervan dat haar kinderen in de buurt blijven. Zij wil een goede oma zijn voor de kleinkinderen. Het zou mooi zijn als Misa zich in Tsjechië vestigt, maar wij kunnen haar dat alleen maar adviseren. Zij moet daarover zelf beslissen.’’
DAT IS HEEL SLECHT VOOR DE ZUURGRAAD!