@Strawberry: Ik kan wel begrijpen dat je de ruwe sound mist, die op eerdere albums wel aanwezig was. Heel goed zelfs. Toen ik het album voor het eerst hoorde dacht ik hetzelfde 

, vond het helemaal niks, nummers missen climax, etc. Zelfs de pittigere nummers op het album zijn op een andere manier pittig dan voorheen. En dan komt het op persoonlijke smaak aan, waarmee ik niet wil zeggen dat mijn smaak of jouw smaak beter is. 
Ik schaar me dan ook behoorlijk achter deze post (van de FP):
quote:
Op zaterdag 6 november 2010 @ 01:19 schreef BAS3 het volgende:
Ik ben van mening dat een groot deel van jullie het niet helemaal heeft begrepen. In den beginne was Linkin Park een band die meeliftte op de stroom nu-metal bands en de crossover tussen rap en rock. Prima als je dat goed vindt. Ik luister ook nog steeds graag naar de oude songs, maar Mike Shinoda zegt het in 'When they come for me' zelf als volgt:
"Because even a blueprint is a gift and a curse
Because once you got a theory of how the thing works
Everybody wants the next thing to be like the first
And I'm not a robot, I'm not a monkey
I will not dance even if the beat's funky"
Met andere woorden: jullie kunnen wel zeggen dat we steeds hetzelfde trucje moeten herhalen en dat Chester steeds boos moet schreeuwen, dat doen wij niet.
Wat ik merk aan de plaat is dat ieder bandlid zijn eigen kwaliteiten heeft uitgediept. Je merkt dat bijvoorbeeld dat de zang van Chester beter is geworden nu hij ook zingt bij Dead by Sunrise en dat Mike's raps anders zijn, mede dankzij zijn zijproject Fort Minor, Mr. Hahn heeft zich helemaal murw gesampeld [bij een van de nummers was ProTools tot aan het maximum aantal tracks].
Op de DVD geven ze zelf aan dat ze juist niet weer hetzelfde trucje opnieuw wilden uithalen en ruim twee jaar bezig zijn geweest met sampelen, schrijven en ook weer schrappen. Er is nagedacht over de songstructuren door bijvoorbeeld niet altijd het standaard coupletje-refreintje te spelen. Dat is voor mij een teken van groei.
Voor mij is het album, in tegenstelling tot de mijns inziens slecht onderbouwde review, een goed afgerond geheel, waarin alle kwaliteiten van de band naar voren komen. Sampeling, sterke raps, heldere zang, goede gitaren en toch ook wat vette uithalen. Door de subtiele overgangen worden de songs ingeleid en aan elkaar geknoopt, waardoor het een totaalpakket wordt.
Ik moet wel zeggen dat er niet veel songs op staan die als volwaardige single uitgebracht kunnen worden, dat zijn er volgens mij een stuk of 6, maar als je de moeite neemt het album als geheel te beluisteren [en juist niet de intro's te skippen] dan merk je dat alles lekker in elkaar overloopt.
Ben je het met de nieuwe koers niet eens, dan kun je uiteraard de oude albums op repeat zetten, maar zoals Mike Shinoda zegt:
"Ya'll ought to stop talking and start trying to catch up motherf**ker".
ps: waar zit de fucking quoteknop in die nieuwe kutlayout?