Robbie was voorbestemd om een wereldster te worden. Ging van FC Utrecht naar Ajax. Schitterde in Oranje met weergaloze doelpunten. Tot het noodlot toesloeg. Een hersenbloeding maakte hem afhankelijk van anderen. Normaal was ie samen met van Basten en Gullit europees kampioen geworden.
Robbie voetbalt nog steeds, in de zaal. Hij staat dan in het doel. samen met Radjin de Haan, een slachtoffer van de SLM-ramp heeft ie dan lol. Wij hadden als kijkers moeten genieten van Robbie. Het mocht niet zo zijn.
[ Bericht 56% gewijzigd door tong80 op 24-06-2007 20:10:30 ]
Later organiseerden diezelfde spelers nog een benefietwedstrijd waarbij Robbie voor de laatste keer op de schouders ging.
Rob was een voetballer naar mijn hart. Zonde dat het zo moest eindigen.
[ Bericht 8% gewijzigd door Beschouw op 24-06-2007 22:45:13 ]
Na weer een mislukte poging om met de bal de cornervlag te bereiken liep Robbie zo traag terug naar de middellijn dat hij bij de volgende aanval van Ajax nóg buitenspel stond. Op dat moment ging de kerel die naast me zat staan en schreeuwde keihard op z'n Amsterdams: "Hé Robbie...wou je ook nog geld beuren vanmiddag?"
Robbie had het duidelijk gehoord en hij keek zwaar beledigd en met een vuile blik omhoog om te kijken waar het vandaan kwam. Het moet in ieder geval iets in hem los gemaakt hebben want 5 minuten later scoorde hij na een mooie soloactie de winnende 1-0.
quote:Op zondag 24 juni 2007 20:24 schreef Beschouw het volgende:
De ramp die Robbie overkwam leek zich niet eens zo ernstig aanzien. De spelers van Ajax stuurden een kaart naar het ziekenhuis met daarop de tekst: "We wisten niet dat je hersens had."
.Triest verhaal, paar jaar geleden een groot artikel over gelezen, zou alleen niet meer weten waar en of het eventueel online staat.
quote:Zal dit wel zijn. Uit Trouw, 19 november 2005Op zondag 24 juni 2007 22:55 schreef PizzaSalami het volgende:
Paar jaar geleden een groot artikel over gelezen, zou alleen niet meer weten waar en of het eventueel online staat.
.
quote:Soms gromt De Wit even, maar dat is het
nederland - belgië, 20 november 1985
door Rob Pietersen
Ooit zei hij: ,,Ik denk nooit na over voetbal. Ik kleed me om en ga het veld op. Daar moet ik langs die back zien te komen. Dat is alles." Nu is Rob de Wit een denksporter.
Natuurlijk had de voormalige linksbuiten van FC Utrecht, Ajax en Oranje destijds nooit gedacht dat het zover zou komen. Natuurlijk niet. Maar alles liep anders. En nu het lichaam niet meer zo heel gehoorzaam is, wordt de geest getraind. ,,Ik kan van nature niet tegen m’n verlies, maar als dammer kun je niet met stenen smijten en ook voor mijn gezondheid is het beter heel rustig te blijven”, aldus de 42-jarige Utrechter.
In januari had hij zijn derde hersenbloeding. Heel langzaam keert de energie terug. Hij staat weer bij zijn zoon aan de zijlijn, laat de hond weer vier keer per dag uit. ,,De vorige hersenbloeding was in 1993. Ik dacht dat ik alles inmiddels wel weer kon. Ik zwom bloedfanatiek. Dacht dat ik Pieter van den Hoogenband voorbij kon. Alles moest harder, langer, beter. Dat is de aard van het beestje.…”
,,Na die twaalf jaar had ik het idee dat me niks meer kon gebeuren. Maar als je door rood rijdt, weet je dat je kunt worden gepakt. Dat besef was langzaam vervaagd. Ik heb mijn grenzen proberen te verleggen, terwijl dat niet goed voor me was. Nu zwem ik niet meer. Ik wil straks wel weer, als ik er klaar voor ben. Als ik rustig achter die bejaarden aan kan blijven dobberen.”
Op 22-jarige leeftijd, op vakantie in Spanje, kreeg hij zijn eerste hersenbloeding. Het was een aangeboren afwijking; het werd alleen maar erger door een verkeerde behandeling in Zweden. Op het eerste gezicht is er niets aan hem te zien. Maar hij beweegt traag, hij zoekt de juiste woorden. Niets gaat meer vanzelf. ,,Het lichaam is zoals het is. Daarom werk ik aan mijn bovenkamer”, aldus De Wit, die met grappen en grollen het leven veraangenaamt: ,,Ik zat óp het gymnasium. Maar de brandweer heeft me naar beneden gehaald…”
Met humor en een bewonderenswaardige hoeveelheid optimisme houdt hij zich staande. De Wit klaagt niet. ,,Heel af en toe denk ik: waarom ik? Waarom niet die kinderverkrachter? Maar verbittering duurt bij mij nooit lang. Ik grom even, da’s alles. Het heeft namelijk geen zin, ik word er niet beter van, ik kan m’n energie wel beter besteden. Ik accepteer wat me is overkomen; er is geen alternatief.”
Het is niet altijd even gemakkelijk, die positieve blik. Natuurlijk niet. ,,De eerste keer op die fiets met drie wielen… Ieder mens heeft gevoelens van schaamte. Ik ook. Maar er zat niks anders op dan met die rare driewieler de straat op te gaan. Zo kan ik tenminste zelf boodschappen doen en de hond uitlaten.”
Na de eerste bloeding en de mislukte revalidatie liet zijn toenmalige vriendin hem snel in de steek. ,,Ik was niet meer dezelfde Robbie. Die gehandicapte vond ze niet zo leuk. Ze koos voor een andere voetballer.” Het huwelijk met de moeder van Robin duurde slechts kort. ,,Ik zit niet te wachten op een derde tik. Ik kan goed tegen alleen zijn.”
,,Die tweede bloeding… Toen was Robin één jaar. Ik wil niet te filosofisch klinken, maar sindsdien reken ik in winst. Hij is nu dertien. We zijn samen twaalf jaar verder. En ik wil nog twaalf jaar, en nog twaalf eens, en nog eens. Samen met hem.”
Hij zegt: ,,Ik mag niet mopperen”. En hij meent het. Overal om hem heen mopperen mensen over kleiner leed. Zo zit hij niet in elkaar. ,,Ik leef godzijdank niet in Sri Lanka, ik noem maar een dwarsstraat. Je zal daar zijn zoals ik nu ben. Dan ben je aan de goden overgeleverd. Hier kankeren de mensen altijd over de gezondheidszorg. Maar zó slecht is het echt niet. Ondanks mijn handicap heb ik gewoon een mooi leven.”
,,Ik pieker nooit over hoe mooi mijn voetballoopbaan had kunnen worden. Ik sta er niet bij stil dat ik tien jaar in Ajax 1, of nog minstens veertig interlands had kunnen spelen. Ik baal er niet van dat ik in 1988 geen Europees kampioen werd, maar vlak daarvoor bij Ajax een afscheidswedstrijd kreeg. Ik mis het voetbal wat dat betreft ook niet. Maar weet je wat wel erg was? Dat ik mijn zoontje geen dingen voor kon doen. Ik kan dingen uitleggen, maar ik kan het hem niet laten zien. Dat doet wel pijn.”
Heel, heel af en toe heeft het een voordeel, zo zegt de positivo in zijn flat in Nieuwegein, dichtbij zijn zoontje, zijn ouders, broer en zus.. ,,Ik heb als dammer wel eens een wedstrijd gewonnen omdat mijn tegenstander me had zien lopen. Die dacht dat ik niet wijs was. Tja… Daar heb ik toen maar misbruik van gemaakt... Het is net als met voetbal: je doet alles om te winnen.”
’Wat maakt het allemaal nog uit?’
Morgen twintig jaar geleden, op 20 november 1985, verspeelde Oranje het startbewijs voor het WK in Mexico. De late tegentreffer van de Waal Georges Grün hielp de Belgen verder. ,,Het was toch een mooie ervaring”, zegt Rob de Wit over Nederlands nachtmerrie in De Kuip.
Het werd 2-1 voor Oranje, maar dat was na de 1-0 nederlaag in Brussel niet voldoende. ,,Ik herinner me vooral dat het verschrikkelijk koud was”, aldus De Wit luchtigjes, over een avond die de voetballiefhebber twintig jaar na dato nog koude rillingen bezorgt.
Het mag, híj mag het. De toenmalige linksbuiten van het Nederlands elftal heeft leren relativeren. Drie hersenbloedingen hebben hem sindsdien niet klein weten te krijgen, wie durft er dan nog te zeuren over die goal van Grün…
Met een prachtige stiftgoal had hij Oranje hoogstpersoonlijk langs Hongarije geleid, hetgeen play-offs tegen de Belgen opleverde.
Door zijn doelpunt in de 71ste minuut, in zijn vijfde interland, veerde De Kuip op en leek Mexico dichtbij. Totdat Grün zich met een aanval ging bemoeien. ,,Er is me wel eens verweten dat Gerets die voorzet kon geven. Dat was inderdaad mijn directe tegenstander. Tja… Wat ik aan het doen was? Ik heb nog steeds geen goede smoes bedacht. Maar wat maakt het allemaal nog uit?”
Hij speelde erna nog drie vriendschappelijke interlands, toen sloeg het noodlot toe. ,,We zijn bijna twintig jaar later en nog herinneren de mensen zich mij. Dat is natuurlijk best bijzonder. Misschien komt het door die stiftgoal tegen de Hongaren. Misschien omdat ik zelfs op mijn eigen achterlijn alleen maar oog voor dat andere doel had. Ik zie dat terug bij Arjen Robben. Als die aan de bal is, reken je er ook op dat er iets gaat gebeuren.”
Ik heb het wel gemist Robbie
quote:Tja hoe snel kan het gaan in het voetbal hé. Ik herinner hem mij nochtans wél nog. Guy Thys schatte hem in '85 voor de grote confrontatie met Nederland hoger in dan wie ook in het Nederlands elftal, en dat wil toch serieus wat zeggen ... Ik plaats hem zelfs op gelijke hoogte met onze twee Belgische "ongelukkigen" in dezelfde periode: Juan Lozano en Ludo Coeck. De eerste , ooit door Real Madrid "Het antwoord op Maradona" genoemd speelde door administratie-corruptie in het post-Franco regime in Spanje nooit een interland voor België , en haalde door drie beenbreuken nooit meer zijn allerbeste niveau. De tweede overleed een jaar voor hij als het prototype van de "box to box" speler (waar men tegenwoordig zo sterk naar op zoek is) had moeten schitteren op het WK in Mexico in een tragisch verkeersongeval ...
quote:Ludo Coeck had een bom in de voeten, hij scoorde idd ooit een gewéldig doelpunt voor de Rode Duivels van net over de middellijn waar hij gewoon die bal rechtdoor naar doel knalde en die los in de kruising ging (zo hard was die bal getrapt)Op woensdag 27 juni 2007 05:17 schreef tong80 het volgende:
Daar heb je twee goede voorbeelden. Maar die jij noemt hebben wel meer kunnen schitteren. Robbie was naar ik meen pas 22. Ik herinner me Coeck nog van het WK-82. Waar ie een schitterende goal maakte. Of verwar ik nu de feiten ?
Volgens mij moet dat idd op het WK '82 geweest zijn dan ...
Maar zoals ik net nog aanpaste, voor de matchen tegen Nederland noemde Guy Thys hier Robbie als de gevaarlijkste speler bij Nederland. Daardoor ben ik ook die naam blijven onthouden. Een beter eerbetoon dan die uitspraken van Thys kun je hem eigenlijk niet brengen.
quote:Inderdaad, en op zich zegt dat toch ook wel 'serieus' iets hoor. Ludo Coeck was toen nog maar net overleden en België speelde 'voor hem' , en dat bleek dan later ook nog eens de ploeg te zijn die het WK zou gaan domineren. (ja het was 2x géén buitenspel tegen Argentinië)Op woensdag 27 juni 2007 05:22 schreef tong80 het volgende:
Hij scoorde ook in die wedstrijd met een schitterende solo plus lob.
Zette hij trouwens bij die goal toen Gerets niet enorm te kijk ? Ik herinner mij nog zoiets ... ( en Gerets was op dat moment de beste RB in Europa ...)
Wat waren we verwend met mooie voetballers op de nederlandse velden in die tijd.
Hij hoort in een rijtje met Koeman, Vanenburg, Van Basten, Rijkaard, Gullit...
Met dank aan Rijvers die in de jaren 80 de jonkies van wat later een gouden generatie bleek vroeg kans gaf bij het nederlands elftal.
Was triest later, als ik langs "snackbar Robbie de Wit" kwam, die gast had nog zoveel mooie akties te maken... Prachtig interview, een voorbeeld voor allen die kerel.
quote:Ook met mooi commentaar van Evert Ten Napel.Op donderdag 28 juni 2007 16:19 schreef B.R.Oekhoest het volgende:
Die goal tegen Hongarije heb ik na 22 jaar nog steeds op mijn netvlies, dat zegt toch wel wat.
'Rooooobbiieeeee de WIIIIIIIIIIIIIIIIIIIITTTTTTTTTTT !'
quote:Ik vond Tony Roth (toen nog geen Feyenoord) wel opvallend passief toen ie in de luren werd gelegd door Robbie.Op donderdag 28 juni 2007 18:47 schreef Beschouw het volgende:
Achteraf gingen de geruchten dat die goal van Robbie gekocht was. De KNVB zou een lading Philipsproducten naar Hongarije getransporteerd hebben. Nadien niks meer van gehoord.
quote:" De Wit gaat zelf! De Wit! Jaaaaa, wat een prachtige actie van die invaller! Absolute klasse"Op donderdag 28 juni 2007 18:45 schreef tong80 het volgende:
[..]
Ook met mooi commentaar van Evert Ten Napel.
'Rooooobbiieeeee de WIIIIIIIIIIIIIIIIIIIITTTTTTTTTTT !'
quote:Had het commentaar van Rik Desaedeleer wel willen horen toen.
quote:Tegen de Hongaren ?Op maandag 2 juli 2007 21:46 schreef Beschouw het volgende:
[..]
Had het commentaar van Rik Desaedeleer wel willen horen toen.
quote:Ja. Als Rik voor de NOS commentaar zou hebben gegeven toen, waren we nu nog niet uitgelachen.
quote:"Goh goh goh, wa is me dat hier, dag moeder, dag moeder, al mijn wit is op"Op maandag 2 juli 2007 22:05 schreef Beschouw het volgende:
[..]
Ja. Als Rik voor de NOS commentaar zou hebben gegeven toen, waren we nu nog niet uitgelachen.
quote:"Moet er nog zand zijn?"Op maandag 2 juli 2007 22:11 schreef Joost-mag-het-weten het volgende:
[..]
"Goh goh goh, wa is me dat hier, dag moeder, dag moeder, al mijn wit is op"
quote:De Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=SC2P1ofKnt8Op maandag 2 juli 2007 22:04 schreef Bjoro het volgende:
nog steeds kippe(n)vel bij het zien van die stift !
quote:Merk trouwens het verschil op tussen Ten Napel en Rik De Saedeleer zou gezegd hebben. "Is dit hem is dit hem?"Op maandag 2 juli 2007 22:15 schreef Thieske het volgende:
[..]
De Youtube: http://www.youtube.com/watch?v=SC2P1ofKnt8
Rik stelde zich geen vragen, die wist wanneer een actie binnenging "Dat is em , dat is em"
quote:Voor de fans van Rik: http://www.bigfun.be/Movie/Rik+De+Saedeleer.htmOp maandag 2 juli 2007 22:18 schreef Joost-mag-het-weten het volgende:
[..]
Merk trouwens het verschil op tussen Ten Napel en Rik De Saedeleer zou gezegd hebben. "Is dit hem is dit hem?"
Rik stelde zich geen vragen, die wist wanneer een actie binnenging "Dat is em , dat is em"
quote:Ik niet. Ik volg voetbal maar zijdelings, maar op de en of andere manier heb ik veel meegekregen van het gebeuren rond Robbie. Ik vond het een sympathieke jongen, vaak op TV gezien. Ondanks dat er ongetwijfeld veel triestere gevallen zijn, toch echt heel erg jammer dat een veelbelovende carričre zo in de kiem gesmoord werd.