Klopt. Uit onderzoek van Dhrs. Zhou, Hofman, Gooren (hoogleraar transseksualiteit aan de VU) en Swaab (bekend neurowetenschapper) is gebleken dat er een klein gebiedje in de hersenen is, genaamd het BSTc, wat bij alle onderzochte mensen kwa aantal neuronen overeen komt met dat van het geslacht waarmee ze zich identificeren. Dus bij mannen (homo's én hetero's) is 't relatief groot, bij vrouwen (lesbiennes én hetero's) relatief klein, en bij transseksuelen van ongeveer 't formaat van 't geslacht wat ze zich voelen.quote:Op zaterdag 23 juni 2007 19:25 schreef Hexley het volgende:
Wat ik me afvraag,
Er zijn onderzoekers die beweren dat het "probleem" de hersenen zijn.
Nou ja, probleem... Oorzaak van het "probleem",
dat een bepaald deel van de hersenen bij een vrouw kleiner is dan bij mannen.
Maar wat is er dan nou eigenlijk kleiner? Is het het formaat of toch iets anders?
Nee, want je hebt 't over een gebiedje wat uit hooguit een paar honderd neuronen bestaat, en dat is gewoon te klein voor de huidige MRI-scanners (en een CT scanner laat alleen botten zien). Misschien dat 't over een paar jaartjes wel kan.quote:Ik zie namelijk nergens dat er een neuroloog ofzo bij betrokken is,
Je zou zeggen als het qua formaat kleiner zou moeten wezen,
even een ritje CAT/CT of MRI scanner en je weet het.
Dat zou, met zo'n scanner toch zichtbaar moeten wezen... Niet?
Nee maar als zichtbaar zou wezen op een scan, dan zou je dat toch in zetten als extra "hulpmiddel".quote:Op zaterdag 23 juni 2007 20:06 schreef BetaWolff het volgende:
[..]
Een scan zegt echter weinig over hoe iemand het gender beleeft.
Kijk eerste kende ik al...quote:Op zaterdag 23 juni 2007 20:18 schreef Hildy het volgende:
&start
[..]
Klopt. Uit onderzoek van Dhrs. Zhou, Hofman, Gooren (hoogleraar transseksualiteit aan de VU) en Swaab (bekend neurowetenschapper) is gebleken dat er een klein gebiedje in de hersenen is, genaamd het BSTc, wat bij alle onderzochte mensen kwa aantal neuronen overeen komt met dat van het geslacht waarmee ze zich identificeren. Dus bij mannen (homo's én hetero's) is 't relatief groot, bij vrouwen (lesbiennes én hetero's) relatief klein, en bij transseksuelen van ongeveer 't formaat van 't geslacht wat ze zich voelen.
Het zit dus allemaal tussen onze oren
[..]
Nee, want je hebt 't over een gebiedje wat uit hooguit een paar honderd neuronen bestaat, en dat is gewoon te klein voor de huidige MRI-scanners (en een CT scanner laat alleen botten zien). Misschien dat 't over een paar jaartjes wel kan.
quote:Wiki Computertomografie:
Het grote voordeel is de uitstekende visualisering van allerlei afwijkingen, niet alleen van bot maar ook in allerlei weefsels, met een oplossend vermogen van 1 of enkele millimeters.
Ook al eens gezien, al gaat men toch een beetje off-topic...quote:Op zaterdag 23 juni 2007 20:18 schreef Hildy het volgende:
&start
[..]
Overigens las ik een tijdje terug een stukje over 't vaststellen van transseksualiteit doormiddel van een zgn. functionele MRI (een scan waarbij ze mbv. MRI kijken naar het zuurstofgebruik van hersendelen). Het idee daar achter was dat man-naar-vrouw transseksuelen anders lijken te reageren op erotische stimuli. Ik moet daarbij benadrukken dat ik die onderzoeksmethode niks vind, omdat transseksualiteit heel weinig tot niks te maken heeft met seks of erotiek. Maar interessant vind ik 't wel.
MRI's zijn duurder dan psychologen. Alleen de scan kost ongeveer ¤360,-, daar zitten nog geen onderzoekskosten verder bij (er zal toch iemand naar moeten kijken). Daarvoor kan je ook wel een paar uurtjes met een psycholoog praten, en dan ben je voor jezelf ook een stuk verder (is ook onderdeel van 't verwerkings- en acceptatieproces).quote:Op zaterdag 23 juni 2007 22:22 schreef Hexley het volgende:
Nee maar als zichtbaar zou wezen op een scan, dan zou je dat toch in zetten als extra "hulpmiddel".
Waardoor de werkwijze eventueel efficienter wordt.
En meteen een psycholoog ontslaan ofzo, scheelt weer in de kosten...
Ja, inderdaad.quote:Het onderzoek toch ook alleen op overleden personen gedaan?
Als ik me goed herinner werkt een CT scan op basis van een hele boel röntgenfoto's. Daar zijn op zich wel een hoop weefsels op te zien, maar de hersenen in ieder geval niet/nauwelijks.quote:Volgens Wiki laat laat de CT meer zien dan alleen botten,
En anders had ik wel een heel saai fotoboek in het ziekenhuis....
En een MRI kan het ook niet geweest zijn, die maken een herrie...
Ja, daar ben ik 't tegengekomen.quote:Ook al eens gezien, al gaat men toch een beetje off-topic...
De vindplaats van dit topic...
Er zijn zowiezo niet zo heel veel transseksuelen, en het wordt nog niet lang genoeg serieus genomen om veel onderzoeksmateriaal (bah, wat klinkt dat klinisch) te hebben.quote:Het onderzoek wel erg kleinschalig, vindt ik zelf....
Weet het ook niet zo precies, maar bloedingen kun je er "goed" op zien.quote:
Scans zijn een stuk duurder dan een psycholoog. Bovendien zou je een psycholoog alsnog niet kunnen ontslaan, omdat de vraag in hoeverre het gender afwijkt van het genetische gender niet de enige vraag is die beantwoord moet worden om tot behandeling over te gaan. Belangrijker zijn de vragen in hoeverre iemand bij diens functioneren gehinderd wordt door genderdysforie en de vraag of iemand psychisch een transitie aan zou kunnen. De psycholoog is er dus voor het totaalplaatje en niet alleen voor de vraag of iemand genderdysfoor is.quote:Op zaterdag 23 juni 2007 22:22 schreef Hexley het volgende:
[..]
Nee maar als zichtbaar zou wezen op een scan, dan zou je dat toch in zetten als extra "hulpmiddel".
Waardoor de werkwijze eventueel efficienter wordt.
En meteen een psycholoog ontslaan ofzo, scheelt weer in de kosten...
Tja, als ze hier komen kunnen ze de ballen krijgenquote:Op zondag 24 juni 2007 09:42 schreef Meike26 het volgende:
De maffe FP bezoekers zijn dan nog net slim genoeg om hier NIET te reageren... krijgen ze spijt van namelijk
en dat is?quote:Op zondag 24 juni 2007 11:12 schreef AnnaB het volgende:
(ik heb nog wat ideetjes betreffende nazorg na de operatie die het VU niet mag bieden, maar bv in de VS heel normaal is)
Het kost ze anders moeite genoeg soms om psychologen te vinden. Ze schijnen het ook maar een beperkt aantal jaren te mogen doen. Het schijnt erg belast te zijn. Alleen het hoofd van de psychologen blijft wel een groot aantal jaren. We hebben eerst heel lange tijd Bram gehad, en nu is het in ieder geval al weer enige tijd onze Vlaamse vriend Luc.quote:Op zondag 24 juni 2007 15:16 schreef Hexley het volgende:
Dat onslaan van een psycholoog was meer grappig bedoelt hoor...
Ik zou het wel prettig vinden als er nazorg voor diegene die dat willen wel beschikbaar komt, en ik ben in een positie om dat in de toekomst misschien mede mogelijk te maken. Maar daar zal het genderteam bij betrokken moeten zijn, en een (grote) ggz instelling minimaal.quote:
Ik denk dat ze dat wel doen hoor. Mijn psych vroeg het laatst of ik alsjeblieft na de operatie nog een keer langs wilde komen, omdat ze met een onderzoek bezig is en ze vanuit dat onderzoek wil weten hoe het met patienten gaat na de SRS. Ze zei dat ze de meeste mensen niet meer ziet na de SRS. Ik vind het geen probleem om nog eens gezellig te gaan babbelen hoor.quote:Op zondag 24 juni 2007 22:54 schreef AnnaB het volgende:
[..]
Ik zou het wel prettig vinden als er nazorg voor diegene die dat willen wel beschikbaar komt, en ik ben in een positie om dat in de toekomst misschien mede mogelijk te maken. Maar daar zal het genderteam bij betrokken moeten zijn, en een (grote) ggz instelling minimaal.
Mij is na mijn SRS meerdere malen psychologische zorg aangeboden, mits ik daar interesse in had (Ik zal wel labiel overkomen ofzo), waarbij ik nog op moet merken dat ik mijn SRS niet bij de VU heb laten uitvoeren en buiten de VU om heb geregeld (waarbij ik dan wel het VU op de hoogte heb gesteld vanaf het moment dat ik het voornemens was). Het lijkt mij niet dat de nazorg slechter is wanneer je alles via het VU doet. Lijkt me dan toch wel redelijk goed?quote:Op maandag 25 juni 2007 07:55 schreef AnnaB het volgende:
Ja, maar meestal blijft het bij 1 of enkele gesprekken. Echte nazorg bestaat uit 5-10 gesprekken. Niet iedereen heeft hier behoefte aan. Maar degene die daar wel behoefte aan heeft, zou dat gewoon moeten kunnen hebben toch ?
Dat heb je inderdaad rap gedaanquote:Op maandag 25 juni 2007 10:32 schreef danielluh het volgende:
Normaal krijg je volgens mij nog 1 gesprek na je srs, dat is meer een evaluatie.
Ik had hier zelf geen behoefte aan, en zeker niet 3/4 jaar na me srs, mijn psuch was net op zwangerschaps verlof.
iig ben ik blij dat ik geen hele dag meer kwijt ben voor 10 min vu.
Nog 1x op controlle bij boumans en dan ben ik officieel klaar met dat traject.
alles is mooi en best snel gelopen, als ik zo terugkijk op het traject, 2003 aangemeldt, 2007 klaar
precies voor mijn 34ste verjaardag, zoals ik al gehoopt had.
zit nu alleen nog te klooie met me borderline, ze wille me naar een psych sturen en ik heb nu zoiets van, dat het niet meer hoeft.
Hoe krijg je dat voor elkaar? Ik heb me in februari 2004 aangemeld. Ergens in mei 2004 eerste gesprek gehad geloof ik. In november 2007 ga ik onder het mes. 3,5 jaar...quote:Op dinsdag 26 juni 2007 12:32 schreef Meike26 het volgende:
[..]
Ik heb me aangemeld bij het VU ergens in het najaar van 2003 en ik heb nu nog niet eens een datum voor een consult met Bouman... laat staan een datum voor de operatie.
Problemen heb ik nooit gehad. Dus ook nooit iets met justitie van doen gehad.quote:Op dinsdag 26 juni 2007 15:51 schreef ElizabethR het volgende:
Zoals ik al eerder schreef vind ik jullie allemaal erg dappere vrouwen. Maar tot hoever willen jullie die dapperheid doorzetten en een lans breken voor jullie lotgenoten door het opzoeken van de media danwel justitie??
Dankjewel voor je antwoord Chantal. Helaas ben ik niet in de gelegenheid om dergelijke artikelen te lezen aangezien ik in Ierland woon. Dat is overigens een land waarin transseksualiteit volledig onbespreekbaar is, maar ja, abortus mag hier ook al niet.quote:Op dinsdag 26 juni 2007 16:09 schreef ChantalC het volgende:
[..]
Problemen heb ik nooit gehad. Dus ook nooit iets met justitie van doen gehad.
Een jaar geleden heb ik wel in de Flair gestaan. Artikel ging over mij en een vriendin en hoe de veranderingen in mijn leven van invloed waren op onze vriendschap. Binnenkort kom ik in de Top Santé. Artikel gaat oa over begrip kweken voor de situatie waarin ik (en andere vrouwen met andere redenen) mij bevindt.
Ik ben niet iemand die continu de media zal opzoeken. Alleen als er een echt goede onderliggende reden is. Bij bovenstaande 2 had ik dat gevoel...
Ik merk in mijn omgeving dat mensen er gewoon mee omgaan. Alsof het nooit anders is geweest. Discriminatie nooit iets van gemerkt.quote:Op dinsdag 26 juni 2007 16:17 schreef ElizabethR het volgende:
[..]
Heb je ook het gevoel dat je bijdrages aan dergelijke media daadwerkelijk helpen?
En ik bedoelde met justitie niet dat je problemen zou hebben, maar dat er misshien sprake van discriminatie was, net zoals Anna schreef. En of je dan de gang naar justitie zou maken vanwege aangifte.
Ik hoop altijd dat het indertijd geholpen heeft, al is het maar een klein beetje. Ik ben van plan om na mijn operatie contact op te nemen met het plaatselijke meldpunt voor discriminatie om met hun door te nemen of het mogelijk is om een klacht tegen mijn ex-werkgever in te dienen.quote:Op dinsdag 26 juni 2007 15:51 schreef ElizabethR het volgende:
Goedemiddag dames,
Wat ik me nou afvraag, mede naar aanleiding van het verhaal van Anna, als jullie te maken krijgen met discriminatie, denken jullie er wel eens aan om aangifte te doen? Ik heb gelezen dat met name Anna in het begin van haar nieuwe leven vrij veelvuldig publiciteit heeft gezocht. Heb je het idee dat dat heeft geholpen bij de bewustzijnswording van het publiek Anna?
Ik kan me zo voorstellen dat het doen van aangifte van discriminatie ook in de pers zal komen. Zou dat een pro of een contra zijn?
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |