Zaterdag middag ben ik na eerst op de vrijdag avond te zijn gaan stappen en vervolgens direct de volgende ochtend te gaan werken thuis gekomen, heb even wat gegeten heb de deuren ff lekker tegen elkaar open gezet en en vervolgens naar boven gegaan om ff op mijn bed te gaan liggen.
zoals gewoonlijk liep onze hond altijd lekker door het huis en over de tuin. het weer was heerlijk.
2 uurtjes later krijg ik een hysterisch telefoontje van mijn zusje,
KOM NAAR ONDER!!! KOM NAAR ONDERRR! hij ligt in de vijver :'(
na mijn zusje eerst ff beetje tot kalmte te hebben gedwongen heb ik mijn kleren uitgedaan en ben ik onze vijver in "gedoken", wat een verschrikkenlijk gezicht is dat als je je eigen maatje die je 15 jaar lang hebt gehad van hebt gehouden en veel dingen mee hebt gedeeld op deze manier moet gaan missen.
deze zelfde avond eigenlijk direct nadat ik hem had gevonden ben ik na mijn beste vriend toe gereden en verteld wat er was gebeurd. Nu is zijn pa een echte en ken ik hun al mijn hele leven en hebben we samen besloten hem een mooie plek in de tuin te geven. samen met nog 3 vrienden in de achtertuin een mooie plek gezocht en heb daar een plaats gegeven.
de volgende ochtend, een enorme! leegte. samen met mijn zusje besloten een mooi boompje te halen en deze te planten op de plaats waar hij ligt begraven. maar k merk aan mijzelf dat ik echt helemaal kapot ben, ik heb het gevoel alsof ik te ver ga ik bepaalde zaken, zo heb ik tot nu toe iedere avond een kaarsje laten branden op "zijn" plek.
en het ergste is nog dat mijn ouders op vakantie zijn en deze pas over anderhalve week thuis komen, mijn ma was helemaal dol op dat dier. ook dan komt weer een zware opgave om slecht nieuws te brengen.
nu heb ik er vrede mee dat hij erg oud is geworden, het was een dwerg kees en dat hij niet meer zo goed te been was. ook weet ik dat hij gewoon een prachtige tijd heeft gehad bij ons, maar dat hij op deze manier aan zijn einde is moeten komen houd me echt bezig, iedereen is me er van aan het overtuigen dat hij misschien een "aanval" heeft gekregen en er pardoes in is gevallen. naja ik krijg dat gore beeld niet uit mijn hoofd.
thnx for reading.
MIjn hond overleed aan kanker en moest hem toen laten in slapen. Op zulke momenten besef je pas hoe gehecht je kan raken een een huisdier.
Wens je in ieder geval wel sterkte...de manier waarop ie is overleden is wel erg triest inderdaad.
Sterkte!:)
Ik zou iig, zoals ik ook al een beetje uit je verhaal opmaak, je ouders lekker op vakantie laten en het pas vertellen als zze terug zijn. Anders verkloot je ook nog eens hun leuke vakantie.
Nu ik er zo over nadenk.......misschien zou ik hun wel bellen....... ik weet het eik niet.
Wel of niet bellen, ik kan het allebei wel begrijpen.
Sterkte iig
quote:Bedankt,Op maandag 23 april 2007 11:52 schreef vosss het volgende:
Gecondoleerd
Ik zou iig, zoals ik ook al een beetje uit je verhaal opmaak, je ouders lekker op vakantie laten en het pas vertellen als zze terug zijn. Anders verkloot je ook nog eens hun leuke vakantie.
Nu ik er zo over nadenk.......misschien zou ik hun wel bellen....... ik weet het eik niet.
Wel of niet bellen, ik kan het allebei wel begrijpen.
Sterkte iig
mijn ma heeft voor ze op vakantie ging expleciet verteld dat, als er iets met de hond zou gebeuren ze het niet wou weten, dit met de gedachte in haar achterhoofd dat ze zelf ook al wist dat het niet al te goed meer met hem ging. dus ik laat ze idd wel lekker op vakantie en zal het slechte nieuws vertellen zodra ze terug zijn.
We hebben er met z'n allen om moeten janken (de dierenarts ook) en nu staat ze gecremeerd en al in een mooie pot in onze vitrinekast
Voor mensen zonder huisdieren is het verlies niet te begrijpen ("het was maar een hond" of "ach, koop je toch gewoon een nieuwe"
), maar de mensen met huisdieren die weten dat zo'n dier een deel van je leven is geworden wat je niet wil missenHad er int begin ook wel moeite mee en alles ging met meer moeite dan normaal.
Maar na een tijdje accepteer je het en kan je het een plekje geven.
Mijn hond was aangreden en ze vertelden ons dat hij meters verder is gevlogen, we mochten hem niet zien omdat hij zo gehavend was (Duitse herder van 65 cm hoog)
We kregen heel onverwacht zijn ketting in de hand.. Dat was echt zwaar een ijzeren schakel ketting, die gewoon helemaal weg geschaafd was.
Dat herken ik dat beeld dat je neit weg krijgt maar als je rustig aan doet gaat het snel.
Aan huisdieren ga je je ontzettend hechten.....
ik hoop dat jullie steun bij elkaar kunnen vinden
in ieder geval van harte gecondoleerd en sterkte...Wat naar voor jou en je familie. Sterkte.
[ Bericht 100% gewijzigd door senesta op 23-04-2007 18:48:31 (Doe effe normaal.) ]
.je moet trouwens in F&F zijn
quote:Aan iedereen bedankt voor de reacties, iedereen die een hond heeft ( en missien ook geen) kan denk ik wel begrijpen hoe gehecht je raakt aan iemand die 15 jaar lang als je thuis komt bij je is en je begroet.... wat er ook is.... het verschil tussen een mens en dier is dat in welke bui je ook ent hij altijd naar je toe komt.Op maandag 23 april 2007 15:49 schreef releaze het volgende:
jeetje wat erg voor je, dat het afscheid met je hond op deze manier is gegaan. ik kan me heel goed voorstellen hoe dit achterblijft in je gedachten, want dit is gewoon een bizarre gebeurtenis, en ik denk ook voor je zusje die hem zo ontdekt heeft...
ik hoop dat jullie steun bij elkaar kunnen vinden
Ikzelf en mijn zus kunnen het heel goed vinden met elkaar en hebben veel steun aan elkaar. denk dat dit de band nog veel hechter maakt.
Ik ben zelf helemaal niet iemand die gelooft in het hiernamaals maar toch loop ik iedere avond ff de tuin in en brand ff een kaarsje en hoe raar het ook klinkt maar ik voel me een stuk prettiger als ik een kaarsje heb aangestoken en ff heb gestaan daar, ik hoop dat mijn ma daar dalijk ook een beetje vrede en steun aan heeft.
Verder heb ik vandaag ff alles geregeld met de dierenarts, welke een certificaatje opstuurt voor het overlijden van de hond. Ook hier ff mee gepraat en hij kon de hond nog goed herinneren. Ook vrienden en bekende die de laatste dagen over de vloer zijn geweest hebben allemaal een gevoel van gemis, mensen die hem altijd van zich af moesten slaan
als hij vervelend aan het doen was en aandacht wou hebben van hun hebben allemaal zo iets van....... hmm raar man. hetgeen toch de indruk geeft dat hij een indruk heeft achtergelaten bij de mensen.Mijn hond was 18 jaar bij me....
Veel sterkte met het verwerken.
Bij ons brandt na een paar jaar nog steeds geregeld een kaarsje voor onze hond, ik vind het dus niet raar dat je kaarsjes brandt..
quote:Dat vind k niet te ver gaan hoor; als je dat zelf fijn vind moet je dat gewoon doenOp maandag 23 april 2007 11:46 schreef Inhetgevalvan het volgende:
ik heb het gevoel alsof ik te ver ga ik bepaalde zaken, zo heb ik tot nu toe iedere avond een kaarsje laten branden op "zijn" plek.
.Sterkte iig, zo had ik dat ooit met m'n ratje, was echt mn maatje. Moest k in laten slapen ivm tumoren e.d. Mja veel mensen zeggen dan van; doe niet zo gek, t was maar n rat. Maar dat is niet 'maar' een rat, of hond, of wat dan ook. Als je dr aangehecht bent is t altijd moeilijk.
En je koopt natuurlijk ook niet 'zomaar even' een nieuwe hond
Daarom veel sterkte, ook aan je zusje en ouders
quote:Och, maar een 15 jaar oud stram hondje, met een dikke vacht als een dwergkees, zal daar best wel flink wat moeite mee hebben.Op maandag 30 april 2007 10:41 schreef Aitan het volgende:
Honden kunnen toch zwemmen? IIG Sterkte..
Mijn 9-jarige hond overleed op 23 maart j.l en daar ben ik nog steeds helemaal in de war van. Helemaal omdat mijn andere hond vorig jaar juni overleed. Beide honden NOOIT ziek. Zijn ze 1 keer ziek, is het meteen mis. Ondanks praktisch intrekken bij de dierenarts en elk stom onderzoek laten doen wat ze maar bedenken. Je overleeft een hond nu eenmaal (meestal), maar de manier waarop ze sterven is ook heel belangrijk. Een oude hond, die een fijn leven heeft gehad en op een prettige manier komt te overlijden (rustig inslaapt 's nachts of spuitje voordat pijn of ellende tegroot wordt), zou ik toch wel prefereren voor dit wat mij is overkomen of je 15-jarig hondje in een vijver vinden. Het kost gewoon tijd om daaroverheen te komen en reacties uit je omgeving van mensen die dat niet snappen, die geen honden hebben, zijn werkelijk soms te bot voor woorden.
En nu ben ik hondloos...:-(
Sterkte met je kaarsjes en het vertellen aan je ouders.