Hij is er niet meer

wil ff het een en ander van me af schrijven, miss ervaringen van andere fokkers horen.

Zaterdag middag ben ik na eerst op de vrijdag avond te zijn gaan stappen en vervolgens direct de volgende ochtend te gaan werken thuis gekomen, heb even wat gegeten heb de deuren ff lekker tegen elkaar open gezet en en vervolgens naar boven gegaan om ff op mijn bed te gaan liggen.

zoals gewoonlijk liep onze hond altijd lekker door het huis en over de tuin. het weer was heerlijk.
2 uurtjes later krijg ik een hysterisch telefoontje van mijn zusje,

KOM NAAR ONDER!!! KOM NAAR ONDERRR! hij ligt in de vijver :'(

na mijn zusje eerst ff beetje tot kalmte te hebben gedwongen heb ik mijn kleren uitgedaan en ben ik onze vijver in "gedoken", wat een verschrikkenlijk gezicht is dat als je je eigen maatje die je 15 jaar lang hebt gehad van hebt gehouden en veel dingen mee hebt gedeeld op deze manier moet gaan missen.

deze zelfde avond eigenlijk direct nadat ik hem had gevonden ben ik na mijn beste vriend toe gereden en verteld wat er was gebeurd. Nu is zijn pa een echte en ken ik hun al mijn hele leven en hebben we samen besloten hem een mooie plek in de tuin te geven. samen met nog 3 vrienden in de achtertuin een mooie plek gezocht en heb daar een plaats gegeven.

de volgende ochtend, een enorme! leegte. samen met mijn zusje besloten een mooi boompje te halen en deze te planten op de plaats waar hij ligt begraven. maar k merk aan mijzelf dat ik echt helemaal kapot ben, ik heb het gevoel alsof ik te ver ga ik bepaalde zaken, zo heb ik tot nu toe iedere avond een kaarsje laten branden op "zijn" plek.

en het ergste is nog dat mijn ouders op vakantie zijn en deze pas over anderhalve week thuis komen, mijn ma was helemaal dol op dat dier. ook dan komt weer een zware opgave om slecht nieuws te brengen.

nu heb ik er vrede mee dat hij erg oud is geworden, het was een dwerg kees en dat hij niet meer zo goed te been was. ook weet ik dat hij gewoon een prachtige tijd heeft gehad bij ons, maar dat hij op deze manier aan zijn einde is moeten komen houd me echt bezig, iedereen is me er van aan het overtuigen dat hij misschien een "aanval" heeft gekregen en er pardoes in is gevallen. naja ik krijg dat gore beeld niet uit mijn hoofd.

thnx for reading.

quote:

Op maandag 23 april 2007 11:52 schreef vosss het volgende:
Gecondoleerd

Ik zou iig, zoals ik ook al een beetje uit je verhaal opmaak, je ouders lekker op vakantie laten en het pas vertellen als zze terug zijn. Anders verkloot je ook nog eens hun leuke vakantie.

Nu ik er zo over nadenk.......misschien zou ik hun wel bellen....... ik weet het eik niet.
Wel of niet bellen, ik kan het allebei wel begrijpen.

Sterkte iig

Bedankt,

mijn ma heeft voor ze op vakantie ging expleciet verteld dat, als er iets met de hond zou gebeuren ze het niet wou weten, dit met de gedachte in haar achterhoofd dat ze zelf ook al wist dat het niet al te goed meer met hem ging. dus ik laat ze idd wel lekker op vakantie en zal het slechte nieuws vertellen zodra ze terug zijn.

quote:

Op maandag 23 april 2007 15:49 schreef releaze het volgende:
jeetje wat erg voor je, dat het afscheid met je hond op deze manier is gegaan. ik kan me heel goed voorstellen hoe dit achterblijft in je gedachten, want dit is gewoon een bizarre gebeurtenis, en ik denk ook voor je zusje die hem zo ontdekt heeft...
ik hoop dat jullie steun bij elkaar kunnen vinden in ieder geval van harte gecondoleerd en sterkte...

Aan iedereen bedankt voor de reacties, iedereen die een hond heeft ( en missien ook geen) kan denk ik wel begrijpen hoe gehecht je raakt aan iemand die 15 jaar lang als je thuis komt bij je is en je begroet.... wat er ook is.... het verschil tussen een mens en dier is dat in welke bui je ook ent hij altijd naar je toe komt.

Ikzelf en mijn zus kunnen het heel goed vinden met elkaar en hebben veel steun aan elkaar. denk dat dit de band nog veel hechter maakt.

Ik ben zelf helemaal niet iemand die gelooft in het hiernamaals maar toch loop ik iedere avond ff de tuin in en brand ff een kaarsje en hoe raar het ook klinkt maar ik voel me een stuk prettiger als ik een kaarsje heb aangestoken en ff heb gestaan daar, ik hoop dat mijn ma daar dalijk ook een beetje vrede en steun aan heeft.

Verder heb ik vandaag ff alles geregeld met de dierenarts, welke een certificaatje opstuurt voor het overlijden van de hond. Ook hier ff mee gepraat en hij kon de hond nog goed herinneren. Ook vrienden en bekende die de laatste dagen over de vloer zijn geweest hebben allemaal een gevoel van gemis, mensen die hem altijd van zich af moesten slaan als hij vervelend aan het doen was en aandacht wou hebben van hun hebben allemaal zo iets van....... hmm raar man. hetgeen toch de indruk geeft dat hij een indruk heeft achtergelaten bij de mensen.