Mark Luypers stopt, 471 wedstrijden...

Eeuwig genieten van commentaar Jack

Martin Jol schreef hem af en Sef Vergoossen dacht hem niet nodig te hebben. Maar altijd knokte Mark Luijpers zich terug naar het hoogste podium. Nu, na negentien seizoenen, regisseert de 36-jarige routinier zijn eigen afscheid. MVV-Go Ahead gaat de plakboeken in als zijn 471ste en allerlaatste klus. De stille kracht van de defensie is klaar met voetbal, zowel mentaal als fysiek.

Nee, hij vermoedt niet dat-ie vanavond, als Het Moment aangebroken is, zijn shirt van boven tot onder zal openscheuren. Mark Luijpers, type binnenvetter, is niet de man die groots en meeslepend afscheid neemt. Toen hij in 2005 na zestien jaar Roda JC vaarwel zei, zat hij een beetje wezenloos in de kleedkamer voor zich uit staren. Advies van amateurpsycholoog Wiljan Vloet, die meende dat hij zo ‘het beste zijn emoties kon verwerken’. ,,Zat ik daar eenzaam, alleen met Mandy en de kinderen. ‘Man, wat doe ik in godsnaam hier’, dacht ik. Ik ben weer richting veld gegaan en de drukte ingestapt. Prima, toch?”

Om maar te onderstrepen dat we niet met Romario te maken hebben: de captain van MVV weet niet eens hoeveel wedstrijden hij op de teller heeft staan. Laat staan dat-ie in de gaten heeft dat hij met een eindscore van 471 hoog op de eeuwige ranglijst van het betaald voetbal staat. Een staaltje overleven dat lang niet iedereen voor mogelijk had gehouden. Want Mark Luijpers dreigde onderweg meer dan eens bij het grof vuil te worden weggezet. Zo zag Roda-coach Martin Jol het helemaal niet in hem zitten toen hij in 1996 terugkeerde van een zware knieblessure. De lange verdediger werd voor één seizoen gestald bij MVV en kreeg bij zijn retour te horen dat ook Sef Vergoossen niet stond te jubelen. Dat moet je tegen een Luijpers niet te hard roepen. ,,Als iemand mij afschreef, was dat juist een stimulans om het tegendeel te bewijzen. Die prikkel bracht steeds het beste in mij boven.”

Hoogtepunten en dieptepunten beleefde hij royaal nadat hij zich in de gouden Oranje-zomer van ‘88 als schuchtere tiener had gemeld in Kerkrade. Om met de glorie te beginnen: drie bekerfinales. En natuurlijk het seizoen 1994/95, legendarisch in de Roda-historie. Onder teambuilder Huub Stevens groeide de ploeg naar grote hoogte. Alleen het grote Ajax van Koning Louis kon Roda van de titel afhouden. ,,De saamhorigheid was enorm. Kwam ook omdat er nauwelijks buitenlanders waren, we duwden gewoon Nederlandse bandjes in de cassette. Daarnaast was Stevens een kei in discipline. Dat viel pas op als je naar een andere club ging. Maurice Graef vertrok naar NEC en daar liepen ze op de training allemaal met de bal in de hand. Dat zou onder Stevens nooit mogelijk zijn geweest.”

Was de Crazy Gang van Stevens vooral een collectief succes, zijn persoonlijke climax kwam pas toen-ie de status van routinier naderde. In een zinderende UEFA Cup-wedstrijd in San Siro (februari 2002) scoorde Luijpers de winnende goal tegen grootmacht AC Milan. Roda werd na strafschoppen alsnog gewipt, maar de monumentale treffer kan hij blind schilderen. ,,Vrije trap Lawal, de bal vliegt over iedereen heen en ik knal met een dropkick raak. Jack van Gelder ging compleet los. Dat commentaar met beelden heb ik op dvd.

Jack is ook prominent verwerkt in een lied dat Roda later maakte. Die cd ligt nog steeds in m’n auto. Als we hadden gewonnen zou coach Carlo Ancelotti ontslagen worden. Twee jaar later wint hij de Champions League. Zo zwartwit is voetbal.”

Dat het een vak van uitersten is had hij toen al aan den lijve ondervonden. De zware knieblessure (kruisbanden afgescheurd) in 1995/96 bracht hem mentaal zo aan de grond dat hij zichzelf soms helemaal kwijt was. Tijdens een potje met de Roda-reserves vloog Luijpers, normaal de kalmte zelf, bijna assistentcoach Eddy Achterberg aan. ,,Ik ben een binnenvetter, alles wat ik had opgekropt, kwam er uit. Psychisch had ik het ontzettend zwaar. De revalidatie was geen probleem, maar ik kon niet op mijn oude niveau instappen. Dat kon ik heel moeilijk accepteren.”

Het was allemaal peanuts bij wat hem een paar jaar later overkwam. Op vakantie met boezemvriend Graef werd een gezwel in zijn teelbal geconstateerd. Weken zweefde hij tussen hoop en vrees. ,,Het wachten op de uitslag, dat was het allerergste. Die onzekerheid was vreselijk. Godzijdank bleek het goedaardig.” Spelers en oudploegmakkers hingen onmiddellijk aan de lijn. Iets wat in de wereld van het klatergoud lang niet vanzelfsprekend is. ,,Voetbal is heel betrekkelijk. Vandaag ben je alles, morgen ga je deur uit en overmorgen is iedereen je vergeten. Veel jongens denken dat ze iets voorstellen. Daar komen ze nog wel achter.”

Hij zal zelf de schijnwerpers niet missen. Ook al waren de twee laatste jaren bij jeugdliefde MVV sportief niet wat hij ervan gehoopt had. Mark Luijpers is simpelweg klaar met voetbal en richt het vizier al op Roda JC, waar hij volgend seizoen wellicht in de medische staf wordt opgenomen. Dus zal hij vanavond geen rood shirt van boven tot onder openscheuren. ,,Fysiek ben ik trager geworden, maar dat kan ik compenseren met tactisch inzicht. Mentaal wordt het echter steeds zwaarder. In De Geusselt kan ik me nog opladen, maar in uitwedstrijden mis ik de adrenaline. Ja, dan houdt het op.”

Bron : LD