Lang verhaal! Maar ik weet het niet meer.

Waarschuwing! Dit wordt een lang verhaal, maar ik zit hier erg mee, dus ik zou het op prijs stellen als jullie het lazen. Vooral omdat hier ook veel jongens op het forum zitten, wil ik wel eens een mening van een garcon weten.

Het begon als een vriendschap. We (ik noem de jongen in kwestie even K.) zaten al sinds de brugklas bij elkaar in de klas, en ik heb drie jaar met hem in de klas gezeten. We fietsten af en toe met elkaar mee, maar vrienden waren we nog niet, in feite kon ik het beter vinden met zijn tweelingbroer S. In de vierde klas werden we steeds betere vrienden en aan het begin van de vijfde sprong voor mij de vonk over. Ik begon hem steeds en steeds leuker te vinden, hij was niet echt knap, maar hij had humor, was slim en aardig dat was precies wat ik in een jongen zocht.

September dit jaar (ik vond hem net een maandje leuk), heb ik dit aan hem toegegeven, ik wist al dat hij een ander meisje leuk vond, dit vermoeden had ik al sinds een half jaar, voordat ik hem leuk begon te vinden dus. Toen hij het aan mij toegaf dat hij verliefd op haar was, heb ik hem verteld wat ik voor hem voelde. Hij had dit niet verwacht, en wist eventjes niet wat hij er mee aan moest. Hoewel het eerst ongemakkelijk ging, kwamen we er toch bovenop want we waren goede vrienden. En ik besloot hem te vergeten (wat me niet lukte).

We werden steeds betere en betere vrienden. In december begon ik een vermoeden te krijgen dat de gevoelens eindelijk wederzijds werden, en dat was ook zo. Na veel geflirt en een keertje afgesproken te hebben met de vier personen (waaronder zijn tweelingbroer S.) waarmee we altijd naar huis fietsten, en vele msngesprekken gaf hij het me toe. Hij begon me leuk te vinden. Ik heb toen gevraagt wat hij nog voor dat ene meisje voelde, en hij zei dat hij dat niet wist. Hij vond haar nog wel leuk.

Ik dacht dus, ik blijf voorzichtig, maar we hebben wel afgesproken nog in de kerstvakantie, waar er niks gebeurt is behalve een beetje geknuffel en handjes vastgehouden. Ik heb hem in de week daarna nog een keer gevraagd hoe het zat met dat andere meisje. Want ik wil niet -the next best thing- zijn, alleen omdat hij denkt dat hij haar niet kan krijgen. Ik wilde er zekerheid over en die gaf hij mij.

Omdat we het geheim wilden houden, hebben we een tijdje niet meer afgesproken met elkaar, of elke keer als we dat wilden, kwam er iets tussen. Uiteindelijk hebben we in februari pas gezoend, wat overigens als een lopend vuurtje rond de school ging. Vooral zijn vrienden vonden het hilarisch. Ik werd er onzeker van, want van S. (zijn tweelingbroer), hoorde ik steeds dat al zijn vrienden hem ermee pestten en mij lelijk vonden en vroegen wat hij nou met mij moest. K. verzekerde mij echter altijd dat hij mij echt leuk vond en dat ik me er niet door moest laten beinvloeden.

Na heel veel dates, zoenpartijen en -iets-verder-dan- zoenen, hadden nog steeds geen relatie (we hadden het er wel eens over, maar we hadden alletwee nog nooit echt een relatie gehad, sterker nog, we hadden allebei zelfs nooit eerder met iemand anders gekust, we wisten niet hoe dat zou gaan op school, en dit, gewoon met zijn tweeen ging voor ons allebei prima, dacht ik) Wanneer we samen waren was alles perfect en prima, maar natuurlijk, zoals bij elk probleem: ging het een keer mis.

Hij deed een week lang anders tegen me. Ik wist wel dat hij ergens mee zat, maar hij wilde niet zeggen wat (bleek uiteindelijk zijn blessure te zijn, waardoor hij niet meer kon sporten. En sport is heel belangrijk voor hem). Hij kwam niet meer op msn (wat met school te maken had), reageerde niet meer op mijn smsjes (maar hij is niet zo'n smser, zijn mobiel ligt altijd op zijn kamer), en soms als ik wat tegen hem vertelde hoorde hij het niet eens. Ik dacht dat ik het me maar verbeeldde, totdat S. (ondertussen waren wij ook zo ongeveer beste vrienden geworden) een keertje tegen me zei van 'Ja ik zou maar oppassen, want volgens mij heeft hij er niet zoveel zin meer in'. Hij zei wel vaker dat soort dingen (hij was vrij tactloos op dat gebied. Moest me er elke keer weer aan herinneren dat K zijn vrienden me zo lelijk vonden en dat K misschien op een gegeven moment zich daar door zou laten beinvloeden). Maar doordat het die week zo vreemd ging, stuurde ik K toch maar een smsje.

Ik vroeg hem of hij twijfelde, want hij was zo afwezig, en S. had dit me zoiets gezegt. 's avonds op msn zei hij dat hij niet twijfelde, maar dat hij het wel anders vond geworden. En dat was ook zo, ik was voorzichtiger geworden. Maar daar kon ik aan werken, en dat had ik ook echt voor hem over. Ik vond mezelf ook veel leuker toen ik niet zo vaak sorry zei en bang was om het te verpesten.

Ik dacht dat ik dan ook wel iets kon vertellen waar ik mee zat. Ik vond namelijk dat het zo vreemd ging op school; als we samen waren konden we niet van elkaar afblijven en op school deden we zo afstandelijk. Ik gaf (heel stom van mij) als voorbeeld dat het leek alsof hij zijn vriendinnen meer mocht dan mij. Dit kwam heel jaloers over maar was totaal niet wat ik bedoelde. En ik dacht dat hij dat wel begreep.

Maar twee dagen later was hij ineens heel bot. Deed hij echt superlullig en zei hij niks tegen me. Ik vroeg wat er was, wat ik dan had gedaan en waarom hij boos was, wat eruit kwam was: (samengevat)
Je bent triest en zielig en je zeikt. Je bent jaloers en ik moet elke week wel zeggen dat ik jou leuk vind en E. niet meer.

Ik probeerde uit te leggen dat dit niet zo was, hij zei dingen die ik helemaal niet had gedaan maar ik kon hem er niet van overtuigen wat ik bedoelde.
Ik heb hem dat weekend nog een keer gesproken (op msn) maar hij was bot en een ongelofelijke zak en geloofde hij mij niet. Terwijl het heel redelijk was wat ik allemaal uitlegde. Ik begon mezelf idd de schuld te geven en gaf fouten toe die ik niet gemaakt had. Ik zei dat ik nog een keer irl wilde praten want dit schoot niet op, waarop hij antwoorde: 'Ja zal wel. Anders is hetnogal zielig voor je.'

Op school, die week daarna, is hij ook nog een lul geweest. Praatte niet met me, gaf me geen kans, en elke keer als ik een smsje stuurde ('heb je ff tijd om te praten') reageerde hij niet. Op een gegeven moment was ik het zat en heb ik gesmst: 'Ik moet met je praten. Morgen. In het tussenuur of na school, laat maar weten.' Daar reageerde hij wel op. En we zouden na school wel even praten.

We hadden maar een kwartier, omdat hij naar de dokter moest. Ik heb toen weer uitgelegt hoe ik dingen bedoelde en hij geloofde me wel. Maar hij vond het toch nog steeds zielig van me dat ik hem niet geloofde dat hij me echt leuk vond. En dat hij dacht dat hij me steeds daarvan moest overtuigen (en dat snap ik niet waar hij dat vandaan haalt. Natuurlijk wil je soms horen dat hij je leuk vind. En natuurlijk werd ik onzeker van wat zijn vrienden over mij zeiden. Maar het is niet dat ik constant twijfelde aan hem of zijn gevoelens, nee daar heb ik nooit aan getwijfelt. Dat heb ik hem ook gezegt.). Hij gaf wel toe dat hij een lul was geweest die afgelopen week en dat hij normaal tegen me zou doen.
Maar hij zei ook dat hij het echt niet meer wist en dat hij er echt nog over na moest denken of hij nog wel verder met me wilde. Want hij vond me nog wel heel leuk.

Dit laatste is meer dan een maand geleden. Maar het lijkt alsof hij er geen moeite meer voor wil doen. Ik blijf aardig tegen hem doen, daar ben ik echt tot in staat, ik dwing hem tot niks, ik heb geen andere bedoelingen, doe niet anders tegen hem dan tegen mijn andere vrienden, maar het interesseert hem gewoon niet wanneer ik hem iets vertel. Hij doet geen moeite om aardig tegen me te doen, en dat vind ik zó respectloos van hem. Zo doe je niet tegen vrienden, we hebben altijd gezegt eerlijk tegen elkaar te blijven, en als het mis zou gaan gewoon vrienden zouden blijven. Maar zelfs daar lijkt hij geen zin meer in te hebben, en ik snap het gewoon niet. Hij vertelde me dat hij nog nooit zoiets voor iemand had gevoelt. Als dat zo is, dan geef je diegene toch nog een kans? Dan kan het toch niet na één keer misgaan. Ik vind het echt zó kwetsend. En ik weet niet meer hoe ik tegen hem moet doen. Ik weet niet hoe of wat hij wil, want soms lijkt het of hij me nog wel leuk vind, maar gewoon niet meer weet hoe hij tegen me moet doen.

En ik weet niks meer, ik ben totaal leeg, het heeft me zo moe gemaakt, en ik snap het niet meer, en ik wil gewoon dat het goed komt. En dan misschien alleen als vrienden maar ik wil niet meer dat hij zo tegen me doet. Maar ik snap het gewoon niet. Snappen jullie het wel? Leg het me dan alsjeblieft uit want hij wil me het niet uitleggen.

Ik ben zeventien. Vrij jong inderdaad, maar het gaat me er niet om dat hij me wrs niet meer leuk vind, dat snap ik, dat kan gebeuren.

Wat ik niet snap is dat hij er geen moeite meer voor wil doen, zegmaar, voor onze vriendschap, want we waren gewoon hele goede vrienden. Of dat hij niet eens de moeite neemt me te vertellen dat hij het niet meer ziet zitten, alsof het voor hem niks waard is geweest, de 'liefde' niet, maar ook de vriendschap niet. Dat is gewoon moeilijk voor me om te begrijpen.

Haha thx .

Ik weet/wist gewoon niet zo goed hoe ik er mee om moet gaan. Ik vind persoonlijk dat ik het niet verdien om zo behandeld te worden. Het probleem is wel dat ik verplicht ben met hem om te gaan, in feite. Ik en zijn tweelingbroer zijn ongeveer beste vrienden, en we fietsen nog steeds altijd samen.

Haha
Nee het is gewoon zonde. Zo'n zonde. Maar wat jullie me zeiden besefte ik al wel lang, vriendinnen zeiden het me ook: hij is jou niet waard. Maar het was zo leuk met hem. Ook al was het zo kort. Ik ben sowieso nog wel van plan om een keer met hem te praten, één laatste poging, dit keer geef ik hém nog de kans om het goed te maken. En anders is het finito.