En weet iemand tevens of er sites zijn (..voor de overgebleven ouder zegmaar...) om hun ervaringen te delen met gelijken & om contact te zoeken?
Ik wil graag mijn moeder een beetje helpen...
Kheb gewoon een dip(je)..
Kweet niet of het forum er echt wat voor is, maar ik moet het gewoon even kwijt.
Greetz,
SnuggLe
Mijn vader is in 1987 overleden. Twee dagen voor z'n 65e verjaardag. Ik was toen 22. Overleden aan de complicaties van een hersenbloeding. Week lang in het ziekenhuis zitten, soms ook 's nachts. Uiteindelijk was ik er bij toen hij stierf. Waanzinnig klote natuurlijk, maar gezien het ziektebeeld (mogelijke zware verlamming, geheugenverlies, ...) uiteindelijk beter voor hem. Door er direct met vrienden en kennissen over te praten heb ik een deel van de verwerking snel kunnen doen. Natuurlijk blijft je hem na bijna 15 jaar nog steeds missen en had ik graag bepaalde momenten met hem willen delen, maar dat kan niet. Ik weet echter dat hij vreselijk trots was op wat ik deed dus met dat idee blijf ik doorgaan. Hoewel mijn vader zowel veel goede als minder goede eigenschappen had, ben ik hem vooral blijven herinneren met z'n goede eigenschappen. En naarmate ik ouder wordt merk ik ook dat ik meer van mezelf ben gaan snappen en dat ik meer denkbeelden heb die hij ook had. De zucht naar avontuur, reizen naar verre landen, het sociale gevoel en leiding geven binnen een groep.
Ik heb dus wel geleerd om die gevoelens niet te onderdrukken en niet voor jezelf te houden. Die openheid zorgt er voor dat het al een deel van je verwerkingsproces is. Dus het is goed dat je hier om ervaringen vraagt. Sterkte.
Heb er wel met veel mensen over gepraat, maar mensen vergeten snel.... Als je af en toe een dip hebt, zoals ik nu dus heb, dan krijg ik weinig begrip lijkt het wel.
Mijn ma zit nu in een grote dip, maar ze zit aan de andere kant van NL. Ik kan er niet 1,2,3 heen, en dat is wel moeilijk. Toch ga ik er morgen na mijn stage meteen heen.
Ze zit zichzelf op te vreten in huis. Ze wil dingen doen, maar weet niet met wie. Ze wil geen familie meer lastig vallen, en heeft een instelling van "ik heb vorige keer gebeld, dus moeten zij nu maar bellen!". Ik probeer haar daarvan af te praten, maar dat lukt moeilijk.....
Mijn vraag was dan ook of iemand instanties weet (op internet of gewoon in real life) die die mensen bij elkaar brengen. Ze heeft wel een paar keer van die praatavonden bezocht, maar 'dat waren haar types niet'. Tsja, ik weet dat ik niet alles op kan lossen voor mijn moeder, maar toch doe ik zoveel als ik kan.... Maar het is wel erg moeilijk je moeder zo te zien....
quote:Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees,maar dan van de kant van je moeder.
Op maandag 28 januari 2002 20:47 schreef SnuggLe het volgende:
Mijn vader is juni 1999 overleden. Zo'n 2,5 jaar geleden dus. Geheel plotsklaps; geen langdurige ziekte, geen symptomen van iets, zomaar ineens een hartinfarct.
Heb er wel met veel mensen over gepraat, maar mensen vergeten snel.... Als je af en toe een dip hebt, zoals ik nu dus heb, dan krijg ik weinig begrip lijkt het wel.
Mijn ma zit nu in een grote dip, maar ze zit aan de andere kant van NL. Ik kan er niet 1,2,3 heen, en dat is wel moeilijk. Toch ga ik er morgen na mijn stage meteen heen.
Ze zit zichzelf op te vreten in huis. Ze wil dingen doen, maar weet niet met wie. Ze wil geen familie meer lastig vallen, en heeft een instelling van "ik heb vorige keer gebeld, dus moeten zij nu maar bellen!". Ik probeer haar daarvan af te praten, maar dat lukt moeilijk.....
Mijn vraag was dan ook of iemand instanties weet (op internet of gewoon in real life) die die mensen bij elkaar brengen. Ze heeft wel een paar keer van die praatavonden bezocht, maar 'dat waren haar types niet'. Tsja, ik weet dat ik niet alles op kan lossen voor mijn moeder, maar toch doe ik zoveel als ik kan.... Maar het is wel erg moeilijk je moeder zo te zien....
Ik vind het ontzettend lief dat je iets voor haar wil doen.
Ik heb zelf nooit de behoefte gevoeld om met 'vreemden' hierover te praten,
dus ik snap wel wat je moeder daarin tegenhoudt.
Misschien past een 1 op 1 situatie wel beter bij haar,
therapie bijvoorbeeld.
Iemand zo plotseling verliezen laat zoveel onverteerbare gevoelens in je achter,en dat moet er toch uit.
Misschien moet je het eens voorstellen.
quote:Mijn zus woont ook nog thuis, als is ze er weinig. Alleen zij 'doet er minder voor'/ gaat minder naar het kerkhof etc. Zij verwerkt het op haar eigen manier, maar helpt mijn moeder (naar mijn mening!) te weinig. Ik studeer 150 kilometer verderop, dus is het af en toe best moeilijk..
Op maandag 28 januari 2002 20:51 schreef plok het volgende:
Ik weet hoe je je voelt. Was bij mijn moeder ook zo. Ik woonde gelukkig nog thuis samen met mijn broer, dus hebben we elkaar met z'n drieen opgevangen. Wij hebben het uiteindelijk zelf opgeknapt. Kost wel veel tijd. Ook naaste familie was begripvol.
quote:Ik heb er zelf eerst ook niet echt de behoefte aan gehad om er met 'vreemden' over te praten, maar omdat ik nu eigenlijk liever praat met mensen die ik niet ken (en daardoor een onbespoten mening krijg), kan ik mijn hart ook even luchten. Vanuit mijn moeder begrijp ik het ook wel; vreemden zijn wennen en even moeilijk, maar het zijn wel allemaal mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Op maandag 28 januari 2002 20:53 schreef shmoopy het volgende:[..]
Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees,maar dan van de kant van je moeder.
Ik vind het ontzettend lief dat je iets voor haar wil doen.
Ik heb zelf nooit de behoefte gevoeld om met 'vreemden' hierover te praten,
dus ik snap wel wat je moeder daarin tegenhoudt.
Misschien past een 1 op 1 situatie wel beter bij haar,
therapie bijvoorbeeld.
Iemand zo plotseling verliezen laat zoveel onverteerbare gevoelens in je achter,en dat moet er toch uit.
Misschien moet je het eens voorstellen.
Ze had/heeft veel woede in zich, en ze wil zich niet opdringen aan andere mensen. Ze voelt zich vastzitten in hetzelfde ritme; poetsen, werken, slapen, eten, werken etc etc. Ze wil eruit, maar ze weet niet met wie...
Zelf probeer ik het op mijn eigen manier te verwerken.... Het is soms dat ik er een hele week niet aandenk, maar soms zit het ook de hele dag in mijn kop. Iedereen heeft dat natuurlijk anders...
Maar andere mensen begrijpen het af en toe niet, en ik heb echt geen zin om het steeds te zeggen; 'jongens ik heb het moeilijk'....
Greetz,
SnuggLe
quote:Ik ken dat.
Op maandag 28 januari 2002 21:09 schreef SnuggLe het volgende:Ik heb er zelf eerst ook niet echt de behoefte aan gehad om er met 'vreemden' over te praten, maar omdat ik nu eigenlijk liever praat met mensen die ik niet ken (en daardoor een onbespoten mening krijg), kan ik mijn hart ook even luchten.
Met vreemden praat je soms makkelijker dan met mensen die je verhaal al zo goed kennen.
Misschien komt dat wel omdat je dan je verhaal weer even moet vertellen,het even kwijt moet.
quote:Ze moet haar draai weer vinden natuurlijk.
Vanuit mijn moeder begrijp ik het ook wel; vreemden zijn wennen en even moeilijk, maar het zijn wel allemaal mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Ze had/heeft veel woede in zich, en ze wil zich niet opdringen aan andere mensen. Ze voelt zich vastzitten in hetzelfde ritme; poetsen, werken, slapen, eten, werken etc etc. Ze wil eruit, maar ze weet niet met wie...
Als je zolang met iemand samen bent geweest,
en daar kinderen mee hebt,
dan 'vergroei' je een beetje met elkaar.
Als iemand dan zo plotseling wegvalt ben je een deel van jezelf kwijt.
Alles moet je opnieuw doen,maar dan alleen.
De zorgen die je normaal gesproken met je partner deelt,bijv over de kinderen of de dagelijkse gang van zaken bespreek je nou eenmaal niet zo makkelijk met een buurvrouw of een vriendin.
quote:I know.
Zelf probeer ik het op mijn eigen manier te verwerken.... Het is soms dat ik er een hele week niet aandenk, maar soms zit het ook de hele dag in mijn kop. Iedereen heeft dat natuurlijk anders...
Maar andere mensen begrijpen het af en toe niet, en ik heb echt geen zin om het steeds te zeggen; 'jongens ik heb het moeilijk'....Greetz,
SnuggLe
Mensen denken soms dat zolang je er niets over zegt dat het dan wel goed gaat.
En soms zijn ze ook bang je verdrietig te maken door erover te beginnen.
Dan zeggen ze:Bel me maar als je me nodig hebt,
maar dat doe je natuurlijk niet.
Maar blijf het toch proberen als je die behoefte voelt,
gewoon zeggen dat je je rot voelt,omdat je aan je vader moet denken.
Dan komt er waarschijnlijk wel een gesprek op gang waarbij je je ei een beetje kwijt kunt.
quote:Eh sorry, ik zit nog niet echt lang of Fok, maareh..wat wil dit zeggen?
Op maandag 28 januari 2002 21:21 schreef BDisOKE het volgende:
*meldt*
quote:Dat ik ook een vader had. maar dat is al weer dik 10 jaar geleden nu.
Op maandag 28 januari 2002 21:24 schreef SnuggLe het volgende:[..]
Eh sorry, ik zit nog niet echt lang of Fok, maareh..wat wil dit zeggen?
maar t'blijft kut.
quote:Deze persoon meldt zich, ofwel heeft dezelfde ideeen/gedachten, dus in dit geval heeft hij dezelfde ervaring.
Op maandag 28 januari 2002 21:24 schreef SnuggLe het volgende:[..]
Eh sorry, ik zit nog niet echt lang of Fok, maareh..wat wil dit zeggen?
Maar blijkbaar geen verhaal erbij.
quote:Sorry, dat wist ik dus niet, wat dat *meldt* betekende..
Op maandag 28 januari 2002 21:27 schreef BDisOKE het volgende:[..]
Dat ik ook een vader had. maar dat is al weer dik 10 jaar geleden nu.
maar t'blijft kut.
Mijn excuses..
Maar het blijft inderdaad kut..
* Moonah wilde eerst haar stukje verhaal niet posten, maar dit topic blijft toch door haar hoofd malen. Ze waagt het erop in de wetenschap dat het nog ge-edit kan worden.
Ik heb mijn vader verloren toen ik vier was, zelfdoding, hij was zeeman, overboord gesprongen.
Mijn moeder is toen ik zes was hertrouwd met een man die mijn stiefvader werd, ze wilde mijn zussie en mij een nieuwe vader geven, iets dat grandioos is mislukt 
. Op mijn 18e heb ik alle contact met hem verbroken. Toen ik 21 was is hij gestorven aan leukemie. Dat was heel dubbel qua gevoel. Opluchting, maar ook schuldgevoel, heel vreemd...
Ik heb altijd een echte vader gemist, vond het heel erg dat ik er geen had die er voor me was, die trots op me was, die van me hield . Ben ook ontzettend jaloers (geweest) op mensen die een toffe vader hadden/hebben.
En zelfs nu, nu ik jouw post lees, voel ik een lichte jaloezie, sorry... ik wil je daar niet mee voor het hoofd stoten. Dat je oprecht verdriet om hem hebt, betekent dat jullie van elkaar hebben gehouden. Koester dat. Ik wens jou en je moeder heel veel sterkte met de verwerking. Ik hoop dat jullie het verlies een plek kunnen geven en de herinneringen aan je vader levend houden...
Ik heb vorige week gehoord dat hij kanker in zijn alvleesklier heeft en dat is dus een hele rare gewaarwording. Ik kan ook niet bevatten dat hij er dan niet meer zal zijn en dat doet nu al vreselijk pijn, zeker nog omdat hij vandaag jarig is en we deze redelijk vrolijk hebben gevierd.
Ik kan je voor de rest alleen maar veel sterkte wensen met de verwerking.
Dus bij deze Sterkte
Mede daardoor loop ik nu bij een psycholoog.
quote:Erikh, ik heb met opzet nooit jouw topics geopend... Wel heel fijn dat jullie vandaag redelijk vrolijk zijn geweest.
Op maandag 28 januari 2002 22:25 schreef erikh het volgende:
Ik kan ook niet bevatten dat hij er dan niet meer zal zijn en dat doet nu al vreselijk pijn, zeker nog omdat hij vandaag jarig is en we deze redelijk vrolijk hebben gevierd.Ik kan je voor de rest alleen maar veel sterkte wensen met de verwerking.
Dus bij deze Sterkte
Veel sterkte gewenst. Weet niet meer te zeggen
.quote:* shmoopy vindt het moedig dat je het toch gedaan hebt.
Op maandag 28 januari 2002 22:16 schreef Moonah het volgende:
Heavy topic...* Moonah wilde eerst haar stukje verhaal niet posten, maar dit topic blijft toch door haar hoofd malen. Ze waagt het erop in de wetenschap dat het nog ge-edit kan worden.
Hij was toen, is nu en zal altijd zijn: de belangrijkste man in mijn leven. En ik mis hem nog vreselijk, iedere dag.
Meer kan/wil ik er niet over kwijt.
Veel sterkte voor iedereen in dit topic!
quote:Lief van je Shmoopy...
Op maandag 28 januari 2002 23:14 schreef shmoopy het volgende:
* shmoopy vindt het moedig dat je het toch gedaan hebt.
.Mijn vader is overleden op mijn 8ste, ook na kanker.
Mensen (familie) vergeten snel, in de eerste tijd zul je zeker geen "aandacht" te kort komen, vooral in mijn geval vond ik de aandacht te veel. Mensen die maar blijven zeuren dat het: "zo zielig voor je is" e.d. Maar na loop van tijd lijken ze het helemaal vergeten te zijn (niet dat ik wil dat ze om de halverklap contact zoeken hoor, in tegendeel) maar veel van de meelevendheid is naar mijn mening schijn.
Het gaat te veel om de buitenkant, wat andere mensen wel niet zeggen dat je zo meelevend bent met "die familie", je weet wel, die waar de man/vader net van overleden is, oh zo zielig 
....
Ik kan je helaas niet helpen met instanties waar je moeder of jij terecht kan. Waarschijnlijk dat een maatschappelijkwerker of RIAG wat voor je kan doen, maar dat vinden veel mensen een grote stap.
Ik weet dat het misschien moeilijk is, maar je moet, zoals je zegt, niet alles proberen op te lossen voor je moeder (niet dat je niet moet/kunt helpen zoeken naar hulp!!). Het is goed bedoeld, daar twijfel ik niet aan. Ik zeg ook niet dat je niet naar haar toe moet gaan, maar maak er geen gewoonte van dat jij direct langs komt als ze het moeilijk heeft (ja, ik weet het, het klinkt hard) maar jij hebt ook je eigen leven en dat moet er niet ondergaan leiden.
In ieder geval wens ik jou en je moeder veel sterke...
quote:Mee eens.
Op maandag 28 januari 2002 23:47 schreef Dizzytal het volgende:
Ik weet dat het misschien moeilijk is, maar je moet, zoals je zegt, niet alles proberen op te lossen voor je moeder (niet dat je niet moet/kunt helpen zoeken naar hulp!!). Het is goed bedoeld, daar twijfel ik niet aan. Ik zeg ook niet dat je niet naar haar toe moet gaan, maar maak er geen gewoonte van dat jij direct langs komt als ze het moeilijk heeft (ja, ik weet het, het klinkt hard) maar jij hebt ook je eigen leven en dat moet er niet ondergaan lijden.
Mijn moeder hertrouwde met een sukkel van een vent die zich haar dominantie liet welgevallen en precies naar haar pijpen danste, hetgeen ondermeer inhield dat de twee kinderen die hij uit een eerder huwelijk had (hij was weduwnaar) door haar werden getreiterd en geestelijk mishandeld. Toen ik op mijn 18e het huis uitging nam ik als eerste contact op met mijn vader, ze had nu immers niks meer over me te zeggen, dacht ik..
Ik kreeg verkering, trouwde.. Er werd door haar gesteld dat als hij kwam zij niet zou komen en de rest van de familie ook niet... Hij is dus niet geweest. Mijn eerste kind werd geboren... Er werd door haar gezegd dat als hij ooit op de verjaardag van mijn kind zou komen terwijl zij er ook was dat dan de rapen gaar zouden zijn... Hij is nooit op de verjaardag van mijn kind geweest.
Kortom, en zonder al teveel in detail te treden, ze heeft mijn leven lange tijd voor mij beslist. Waarom ik dat heb toegelaten? Geen idee, ik heb er veel over gepraat met deskundigen en er is eigenlijk geen andere reden voor te vinden als het feit dat ik, in tegenstelling tot de twee stiefkinderen, graag aardig gevonden wilde worden door haar. Niet dat dit ooit gelukt is, maar dat doet er verder niet toe.
Een aantal jaren geleden heb ik de knoop drastisch doorgehakt en voor mezelf gekozen. Ik heb haar de deur gewezen en ze komt er hier niet meer in. Toen dat pas was gebeurd was ik er natuurlijk aan toe om mijn vader eindelijk weer in mijn leven te halen op een manier zoals ik die altijd voor ogen had gehad. In de week dat ik contact met hem op wilde nemen kreeg ik een telefoontje van de politie dat hij dood was aangetroffen. Ik heb de begrafenis geregeld en alle andere zaken die daar bij horen. Onnodig te zeggen dat ik mijn moeder nooit, maar dan ook nooit vergeef dat ik haar mijn leven heb laten vergallen. Onnodig ook te zeggen dat ik erg veel verdriet heb gehad om mijn gemiste vader.
Waarom schrijf ik dit nu allemaal op? Omdat je verhaal mij raakt en ik heel erg graag bij mijn vader had willen zijn op het moment dat hij stierf.
Ik wens je heel erg veel sterkte en ik vind je een kanjer dat je zo om je moeder denkt! Ik ben bang dat ik je niet veel advies kan geven, behalve dat je meot doen wat je hart je ingeeft.
sterkte....
ik ben helemaal stil van je verhaal.
En ik vind het ook heel moedig van jou dat je het hebt willen posten.
Je staat er niet altijd bij stil dat er achter een user iemand kan schuilen met dergelijke ervaringen.
quote:Oeh... heel pijnlijk...
Op dinsdag 29 januari 2002 00:07 schreef ElizabethR het volgende:
In de week dat ik contact met hem op wilde nemen kreeg ik een telefoontje van de politie dat hij dood was aangetroffen.
.quote:Wow, dat is wel heel, heel erg zuur.
Op dinsdag 29 januari 2002 00:07 schreef ElizabethR het volgende:
Een aantal jaren geleden heb ik de knoop drastisch doorgehakt en voor mezelf gekozen. Ik heb haar de deur gewezen en ze komt er hier niet meer in. Toen dat pas was gebeurd was ik er natuurlijk aan toe om mijn vader eindelijk weer in mijn leven te halen op een manier zoals ik die altijd voor ogen had gehad. In de week dat ik contact met hem op wilde nemen kreeg ik een telefoontje van de politie dat hij dood was aangetroffen. Ik heb de begrafenis geregeld en alle andere zaken die daar bij horen. Onnodig te zeggen dat ik mijn moeder nooit, maar dan ook nooit vergeef dat ik haar mijn leven heb laten vergallen. Onnodig ook te zeggen dat ik erg veel verdriet heb gehad om mijn gemiste vader.
De rest van je verhaal natuurlijk ook..
Het is gewoon klote, je ouders zijn toch zeer belangrijke mensen in je leven, en als je daar op jonge leeftijd 1 (of 2) van moet verliezen valt dat dus gewoon niet mee.
Al die momenten waar diegene niet bij kan zijn
zoveel vragen
zoveel pijn
Soms vind ik wel dat sommige mensen wat "blijer" mogen zijn met het feit dat zei nog twee ouders hebben.
want ze kunnen zomaar weg zijn.... en dan ben je mooi de lul...
weet niet of het wat toevoegt aan de discussie hier... maartoch.
quote:*Mompelt iets van virtueel enzo, meestal niet teveel prijsgeeft enzo*
Op dinsdag 29 januari 2002 00:24 schreef shmoopy het volgende:Je staat er niet altijd bij stil dat er achter een user iemand kan schuilen met dergelijke ervaringen.
Zoals ik al zei, het verhaal van Snuggle raakte me nogal. Ik kan me het verdriet zo goed voorstellen, de onmacht. Je wilt iemand graag weer gelukkig zien maar hebt het zelf niet in de hand dat te bewerkstelligen. Ik vind het fijn dat Snuggle er voor zijn ma wil zijn en haar wil steunen. Ik wilde alleen dat ik wist hoe! Maar ik denk dat zijn ma wel weet dattie er voor haar is! Hulde!!!
quote:Denk het wel.
Op dinsdag 29 januari 2002 00:51 schreef BDisOKE het volgende:
Ik heb net zoals sommige andere misschien niet zo'n zin om mijn hele verhaal hier te gaan vertellen.Het is gewoon klote, je ouders zijn toch zeer belangrijke mensen in je leven, en als je daar op jonge leeftijd 1 (of 2) van moet verliezen valt dat dus gewoon niet mee.
Al die momenten waar diegene niet bij kan zijn
zoveel vragen
zoveel pijn
Soms vind ik wel dat sommige mensen wat "blijer" mogen zijn met het feit dat zei nog twee ouders hebben.
want ze kunnen zomaar weg zijn.... en dan ben je mooi de lul...weet niet of het wat toevoegt aan de discussie hier... maartoch.
Je realiseert je niet zo vaak dat je iemand heel plotseling kunt verliezen.
Het is goed om te weten dat het iedereen kan overkomen,
en dat je daarom alles uit je leven moet halen wat er in zit.
Ik benijd zelf al die mensen die afscheid van hun vader hebben kunnen nemen. Dat vind ik het ergste wat er is.. ik heb hem toen die week verder weinig gesproken, want hij zat thuis, en ik op mijn studentenkamertje. Ik kwam thuis, maar hij was er niet, hij lag te slapen. "Een klein griepje" zei mijn ma. Toen ben ik ook maar gaan pitten. De volgende ochtend was ma weg naar haar werk, en ik werd verdomme pas om 12 uur wakker, terwijl ik 9 uur op zou staan. "Hmm...pa ligt wel erg lang te slapen!" zei mijn zus nog.
Toen zijn we hem 'wakker gaan maken'. Hoe bedrogen kwamen we uit.. Zomaar, plotseling, ineens..ik schrok me kapot.
Het ergste moment daarna was om mijn moeder te zien thuiskomen van haar werk.... Het verdriet wat zij had was niet te beschrijven...
In ieder geval; toch vind ik het heel tof dat mensen hier hun ervaringen willen delen. Elementen van al die verhalen spreken andere mensen misschien weer aan, en zet mensen aan het denken. Niemand weet hoe het is om iemand zo dierbaar te verliezen, totdat je het zelf meemaakt....
Ik wist niet wat Fok!Forum precies inhield, maar toch denk ik dat ik nu al mijn plekkie gevonden heb hier om met een vrolijke noot te eindigen..
Greetz,
SnuggLe
(die nu naar zijn stage moet 
veel te vroeg.. en daarna wel even naar zijn moeder...)
Mijn moeder die toendertijd half invalide was, nu in 2002 enkele operaties verder gaat het gelukkig een stuk beter, is helemaal ingestort. Zij had enorm veel verdriet en miste die sterke man vreselijk. Zij is heel erg afgevallen en depressief geweest. Ik heb mijn moeder gesteund waar ik kon, ten koste van mezelf.
Nu 9 jaar later ben ik soms nog wel verdrietig om mijn vader en af en toe heel erg. Bij het kopen van mijn huis en bijvoorbeeld bij mijn naderende bruiloft. Dat soort momenten doen je extra goed beseffen wat je mist. Op zulke momenten ben ik ook haast jaloers op mensen die wel nog allebei hun ouders hebben. Ik voel me dan wel alleen en eenzaam. Gelukkig trekt dit gevoel me niet helemaal het verdriet in.
De scherpe kantjes zijn van de pijn af, ik kan weer aan gelukkige momenten denken met mijn vader. Ik heb niet meer alleen het beeld voor ogen hoe hij was toen hij ziek was.
Mijn moeder is een jaar geleden hertrouwd met een man die zijn vrouw aan borstkanker verloor. Hoewel ik het heel vreemd heb gevonden heb ik niet het id dat hij mijn vaders plek inneemt. Het is gewoon een aardige man die ook nog eens de man van mijn moeder is. Zij is weer gelukkig en dat is na al die ellende heel fijn om te zien.
Heel erg veel sterkte bij het verwerken van dit grote verlies. En onthou dat je alleen kan verwerken op je eigen manier en snelheid.
quote:Hier sluit ik me volledig bij aan.
Op dinsdag 29 januari 2002 09:10 schreef DarkElf het volgende:
En onthou dat je alleen kan verwerken op je eigen manier en snelheid.
Ik heb het afgelopen jaar 2 keer heel dicht bij dit punt gestaan.
De eerste keer was in April toen mijn vader (54) met spoed geopereerd is aan een lek in de grote slagader naar de nieren, lever en darmen. Dat heeft toen heel weinig gescheeld. Net toen we dachten dat het beter ging kreeg hij Tia's en uiteindelijk heeft hij eind November een Herseninfarct gehad.
Stonden we weer trillend aan zijn bed in het ziekenhuis.
Inmiddels gaat het godzijdank heel goed met hem, hij kan weer lopen (met stok) en ook met zijn arm kan hij steeds meer.
Doordat dit gebeurd is, besef ik me heel goed dat het zo maar ineens afgelopen kan zijn en dat ik blij moet zijn dat ze er allebei nog zijn.
Heel veel sterkte voor jullie allemaal.
quote:hier ben ik het helemaal mee eens. ik wilde hier eerst niet posten, omdat ik mijn vader niet 'echt' verloren heb.
Op dinsdag 29 januari 2002 00:51 schreef BDisOKE het volgende:Soms vind ik wel dat sommige mensen wat "blijer" mogen zijn met het feit dat zei nog twee ouders hebben.
want ze kunnen zomaar weg zijn.... en dan ben je mooi de lul...
hij is er nog wel, maar geestelijk en lichamelijk niet meer hetzelfde als eerst.
ik heb heel veel respect voor iedereen hier.. zit hier af en toe met tranen in m'n ogen te lezen omdat ik weet dat het over een tijdje waarschijnlijk ook zo zal zijn voor mij en m'n familie
'Kheb dan niet mijn vader verloren, maar in 1994 mijn moeder aan een hartstilstand waar ik notabene bij was.
Beelden die nooit meer uit je geheugen kunnen worden gewist.
Alle meelevendheid was inderdaad schijn...op een bepaald moment willen de mensen je niet meer aanhoren en krijg je te horen dat 'je moeder wilde dat je doorgaat' e.d.
Dan blijken vrienden ineens 'goed weer'-vrienden, familie ineens 'goed weer-familie'.
'Tis top dat je zo aan je moeder denkt. Wel 1 tip: dit klinkt misschien bikkelhard, maar laat het verdriet van je moeder niet te veel je eigen leven beinvloeden.
Ik liet het verdriet van mijn vader onbewust mijn leven wel beinvloeden, en het gevolg is dat je gewoon mentaal vast komt te zitten omdat je eigenlijk geen afscheid neemt, een hele rare situatie, het valt erg lastig uit te leggen. Ik zat zo'n beetje 4 jaar vast en heb feitenlijk die jaren verloren.
Ik heb helaas geen sites voor je.
Veel sterkte gewenst aan jou en je moeder!
Heeeeel veel sterkte xxx
quote:Jaa.. dat soort dingen heb ik ook veel, bij belangrijke momenten in je leven....
Op dinsdag 29 januari 2002 09:10 schreef DarkElf het volgende:
Nu 9 jaar later ben ik soms nog wel verdrietig om mijn vader en af en toe heel erg. Bij het kopen van mijn huis en bijvoorbeeld bij mijn naderende bruiloft. Dat soort momenten doen je extra goed beseffen wat je mist. Op zulke momenten ben ik ook haast jaloers op mensen die wel nog allebei hun ouders hebben. Ik voel me dan wel alleen en eenzaam. Gelukkig trekt dit gevoel me niet helemaal het verdriet in.
mis je diegene dan extra.Begin 1998 ging hij naar de dokter, dit alleen omdat mijn moeder een afspraak had gemaakt, want zelf wilde hij niet (had wat vage klachten, maar wist waarschijnlijk heel goed dat het iets ernsitgs was). De dokter heeft hem gelijk doorverwezen en op mijn broers verjaardag kwamen we erachter wat hij had: darmkanker. Heel erg natuurlijk maar er was zeer goede hoop. Hij zou een lichte vorm van chemo krijgen en bestralingen. Ik ben mee geweest naar een chemokuur en kreeg alle uitleg die ik wilde, ben meegeweest naar een bestraling en er werd me precies laten zien hoe het werkte (ik vind dat nog steeds erg interessant). In juni zou hij geopereerd worden. Hoe hij eruit zou komen was niet bekend, in het slechtste geval met 1 of 2 stoma's.
Helaas liep het anders, ja hij kwam de operatiekamer uit zonder stoma's, omdat ze niet meer hadden gedaan dan hem open en weer dichtmaken. Er bleken heel veel uitzaaiingen te zijn, die ze niet hadden kunnen zien op scans en alle hoop was weg. Hij zou nog maximaal een half jaar leven, echter als je las waar de uitzaaiingen allemaal zaten, wist je gewoon dat hij dat niet haalden. Zijn streven was mijn 18de verjaardag, hij werd echter zieker en zieker en uiteindelijk na een maand bedlegerig, een maand niet eten en zelfs een week niks drinken kon hij niet meer en was het goed voor hem om te gaan, hoe moeilijk hij dat ook vond. Het was ruim een maand voor mijn 18de verjaardag, precies 3 maanden na de operatie.
Afscheid nemen in die zin kon niet, want hij wilde nergens over praten en wilde nergens iets van weten. Al met al heb ik geen nare gevoelens overgehouden aan deze periode, misschien alleen aan sommige aspecten en het was goed, want hij kon niet meer.
Inmiddels zijn we 3,5 jaar verder en ik kan er goed mee omgaan. Toch is het anders in huis geworden en vraag ik me vaak af hoe hij tegen bepaalde zaken aan zou kijken, ik kan alleen maar gissen en putten auit het verleden. Ik heb in die periode mijn ware vrienden ontdekt en ik moet zeggen dat waren er erg weinig. Het heeft me veel pijn gedaan dat in zijn slechte periode mijn vader alleen mijn broers vrienden heeft gezien, de mijne waren er nooit en eigenlijk ook niet voor mij. Ik vond dat erg moeilijk, zeker omdat mijn vader en broer altijd al closer waren, dit was voor mij een bevestiging van: zie je wel...
quote:Het is net of ik dit zelf had kunnen opschrijven. Het enige verschil is mijn leeftijd.
Op maandag 28 januari 2002 20:40 schreef plok het volgende:
Mijn vader is in 1987 overleden. Twee dagen voor z'n 65e verjaardag. Ik was toen 22. Overleden aan de complicaties van een hersenbloeding. Week lang in het ziekenhuis zitten, soms ook 's nachts. Uiteindelijk was ik er bij toen hij stierf. Waanzinnig klote natuurlijk, maar gezien het ziektebeeld (mogelijke zware verlamming, geheugenverlies, ...) uiteindelijk beter voor hem.
Mijn vader is a.s. donderdag 17 jaar geleden overleden toen ik 12 was, hij was net 65 geworden.
Ieder jaar loop ik deze tijd rond met een klotegevoel dat heel langzaam weer verdwijnt, heel langzaam. Ik weet dat dit gevoel weggaat en er weer het "oude" gevoel voor terugkomt en dat het een tijd is die ik zo positief mogelijk door moet komen, maar het blijft zo moeilijk, zelfs na 17 jaar.
Ik heb wel vrede met het idee dat hij toen is overleden, als hij was blijven leven was het een kasplantje geworden en zoals ik hem kan herinneren weet ik zeker dat hij daar geestelijk kapot aan zou zijn gegaan.
Het is goed zo, maar wat had ik het graag anders gezien...
Het verdriet is er wel, maar niet meer zo scherp en ook ik ben jaloers op meiden die hun vader nog wel hebben..ik zie gewoon dat zij iets hebben wat ik altijd heb gemist; de band tussen vader en dochter die vaak (niet altijd natuurlijk)heel close is.
Nu ik ouder word merk ik dat ik bepaalde vaardigheden en kwaliteiten mis..puur omdat vaders hun kroost andere dingen bijbrengen dan moeders.
Eigenlijk vind ik dat laatste nog wel het vervelendst..het blijft je nl. beinvloeden.
Wat ik ook erg jammer vind is dat ik eigenlijk alleen maar van horen zeggen een beetje kan uitpluizen hoe mijn vader geweest moet zijn en dat ik waarschijnlijk een soort van ideaalbeeld in mn hoofd heb.
Wat ik me ervan herinner is dat het een echte vader was...uren wandelen op zondagochtend, paardjerijden en meer van dat soort grapjes.
Tja, de dood van (1 van) je ouders (vooral op jonge leeftijd) is het einde van een zorgeloze insteek.
In de 2,5 jaar dat het nu geleden is, is mijn leven niet compleet verandert, maar toch heb ik wel wat 'tikken' er aan over gehouden denk ik zelf. Hebben jullie dat ook??
Ik ben naar mijn mening een stukje egoistischer geworden. Ik denk meer aan mezelf, en aan de dingen die ik zelf leuk vind. (Bijna) niemand kan me de wet voorschrijven; ik leef mijn eigen leven zoals ik wil! Misschien is het morgen namelijk wel over! Je weet maar nooit....
Ook heb ik, volgens mijn vriendin en misschien is het ook wel zo, een soort van muurtje om mezelf gebouwd, zodat andere mensen me geen pijn kunnen doen.
Ik ben erg spontaan, en praat en ouwehoer graag, maar toch hou ik mensen op een afstand. De 'echte' SnuggLe kennen maar weinig mensen. Dit doe ik deels bewust, deels onbewust.
Ik denk dat ik gewoon bang ben om mensen te verliezen zoals dus al eerder is gebeurt.
Straks als mijn stagedag er hier weer opzit ga ik naar mijn ma.... Flinke ruzie gisteravond nog gehad over de telefoon met mijn zus over dit alles. Ze verschild deels in haar opvattingen over verdriet. Maar oke, zij woont nog thuis, en wordt er veel meer mee geconfronteerd, en dat botst af en toe wel eens...
Ik vind het heel indrukwekkend dat zoveel mensen hier over hun ervaringen en gebeurtenissen praten! Dat had ik niet verwacht toen ik dit topic startte..... Ik denk dat het een soort van opluchting is dat je hier je verhaal kwijt kunt en dat dat anoniem kan, en het heeft ook een stukje herkenning. Tenminste, voor mij wel.... dan weet ik dat ik niet alleen sta zegmaar...
Greetz,
SnuggLe
pappa
Kan jij uit de hemel
Zeggen tegen de wereld
Dat ik mij alleen voel
Pappa
Jij las mijn gedachten
niemand doet dat nu meer
Zeg het pappa
Pappa
Ik leer te leven zonder jou
Met je wijsheid leef ik verder
Maar soms doet het pijn
Pappa
Waarom kon jij dat alleen
Wist je wat ik dacht
Pappa vertel het de wereld
quote:
Op dinsdag 29 januari 2002 14:31 schreef snowwhite het volgende:een heel mooi stukje....
mooi...
Roept veel gevoel op..
quote:Ik heb dat nummer inderdaad als MP3... Mooi maar inderdaad ook wel dubbel, aangezien ik geen vader meer heb (ik heb er wel een, maar niet meer hier)
Op dinsdag 29 januari 2002 15:44 schreef Snappie het volgende:
Jullie kennen vast dat liedje 'Pappa' van Stef Bos ook wel.
Roept veel gevoel op..
1 opa heb ik zelfs nooit gekend. Die is een jaar eerder gestorven dan mijn geboorte)
Die andere opa heb ik gekend tot en met mijn 17e.
Toch heb ik mijn opa's weer terug gevonden. Ondanks dat ze er niet meer zijn.
Is nogal moeilijk uit te leggen. Alsof ik toch contact met ze heb vaker, terwijl ze dood zijn. Alsof ze zorgen dat het goed komt met mij.
quote:Ik kan niet naar dat liedje luisteren zonder in tranen uit te barsten.
Op dinsdag 29 januari 2002 15:44 schreef Snappie het volgende:
Jullie kennen vast dat liedje 'Pappa' van Stef Bos ook wel.
Roept veel gevoel op..
Ook omdat het eigenlijk zo klopt
* Sanshine heeft zowel vader als moeder verloren
quote:
Op dinsdag 29 januari 2002 21:27 schreef Sanshine het volgende:
[meldt]
* Sanshine heeft zowel vader als moeder verloren
Jeetje *niets weet te zeggen*
quote:idd heel moeilijk..
Op dinsdag 29 januari 2002 21:22 schreef erikh het volgende:[..]
Ik kan niet naar dat liedje luisteren zonder in tranen uit te barsten.
Ook omdat het eigenlijk zo klopt
en het klopt teveel soms.. maar blijft mooi
al lezend komt alles weer boven. heb het ook eerder geschreven. Mijn vader is 1 december 2000 overleden. Hartstilstand. 66 jaar oud.
Ik was op het werk, in vergadering, kreeg telefoontje of ik gelijk naar huis wilde komen. Ben zelf naar huis gereden, 3 kwartier lang. Heb alleen maar vrienden zitten te bellen in de auto omdat ik het kwijt wilde.
De dagen t/m de begrafenis duurden heel lang maar waren toch ook heel waardevol. Naast het verdriet waren er ook heel veel 'mooie' momenten, hoe stom het misschien ook klinkt.
En nu? Ik kwam altijd al best redelijk vaak bij mijn ouders, probeerde 1 x per week te gaan en daarna nog 2 tot 3 maal per week te bellen.
Nu probeer ik zeker 2 x per week bij mijn moeder langs te gaan en verder veel te bellen. Het verdriet is er nog steeds en komt soms op vreemde momenten naar boven. Pas bij een bruiloft, bij het feliciteren van het bruidspaar ging het helemaal 'mis'. Ik zag dat mijn moeder het moeilijk had en knalde zelf ook in elkaar.
Men zegt dat het slijt. Natuurlijk is het zo dat niet niet meer ieder moment van de dag je er aan denkt. Aan de andere kant probeer ik sowiezo iedere dag wel bewust een moment te creeren om aan hem te denken.
En praten erover. Niet alleen met mijn moeder. Maar ook met vrienden. Gewoon vertellen. En je hart luchten. Zoals dit ook een vorm van therapie en verwerken is.
Muziek kan je helpen. Dad van K's Choice bezorgt mij kippenvel. En Walk forever by my side van The Alarm bezorgt me tranen.
En daar is niets mis mee!
Ik kan wel zeggen dat ik tot dan mijn hele leven goeddeels 'windmee' heb gehad. Vanaf de dood van mijn moeder is er veel veranderd ondanks dat ik al jaren en jaren niet meer thuis woon. Alles wordt in ieder geval veel makkelijker te relativeren en dat zie ik wel als positief. Ook is er bij mij het nodige veranderd over wat ik als echt belangrijk ervaar. Vriendschappen en familie worden (nog) belangrijker. Ook dit is positief.
Wel heb ik sindsdien een groot verdriet en niet alleen om mijn moeder, maar ook de zorg en verdriet over de overgebleven partner, mijn vader dus. Wat dit betreft is mijn leven er niet fijner op geworden. Mijn moeder overleed veel te jong (67) en had nog heel erg graag willen leven en na een leven vol zorgen voor anderen had ze dit ook heel erg verdient. Dit besef en het gemis (wordt eigenlijk met de dag erger) doet ronduit ontzettend pijn (in mijn hart).
Vaak is de pijn dragelijk of sta ik er door allerlei dagelijkse bezigheden niet bij stil, maar soms kan het plotseling en overweldigend bezit van mij nemen en voel ik me erg rot.
Ik prijs me gelukkig dat ik altijd een goede band met mijn ouders heb gehad, maar sinds de dood van mijn moeder is de band met mijn vader (en ook met mijn zus) nog veel dieper en beter geworden. (Mede door mijn leeftijd) is deze band meer op een vriendschappelijk en gelijkwaardig niveau gekomen. Ik voel me nu wel 'kind-af', maar ben toch blij met de nieuwe relatie met mijn vader.
Mijn partner heeft wel op jonge leeftijd (15 jaar) zijn vader plotseling aan een hartaanval verloren. Pas vele vele jaren later heeft hij begrepen wat dit met hem gedaan heeft. Grootste probleem was dat hij heel lang zich niet meer echt heeft kunnen hechten aan mensen, waar ik uiteraard het nodige van gemerkt heb. Ook hij had een soort muurtje om zijn gevoel heen gebouwd omdat dat gevoel ooit zo vreselijk beschadigd is geweest. Hij heeft alles wat er toen gebeurde (hij heeft zijn vader dood naast het bed zien liggen en aan zijn moeder had hij vanaf dat moment ook helemaal niets meer. Die storte voor jaren in elkaar) zeer diep weggestopt en er niet of nauwelijks over kunnen praten.
Juist dat heeft ervoor gezorgd dat hij zolang als het ware 'afgestompt' is geweest. Wegstoppen en niet over praten werkte bij hem in ieder geval niet zo goed.
Mede door zijn relatie met mij (ik ben zelf nogal extrovert en praat juist wel graag over gevoel etc.) is hij min of meer gedwongen geweest alles alsnog onder ogen te zien en te verwerken (door over te praten) en gelukkig is hij nu weer een 'gevoelig' mens geworden die gewoon durft te houden van zijn dierbaren ondanks de 'risico's die hij daarmee loopt.
Nu ik zelf ook heb ervaren hoe het is een ouder te verliezen en (nog) volop in de rouw en verwerking zit ben ik ervan overtuigt dat wegstoppen van noch verzinken in je verdriet het niet makkelijker maakt alles een plekje te geven.
Ik hoop van harte dat de topic-starter (en andere die dit mee moeten maken of gemaakt hebben) op een voor hem/haar goede manier met het verschijnsel dood en verliezen van een dierbare kunnen omgaan.
Bij deze heel veel sterkte!
quote:Ik heb deels hetzelfde met 2 nummers van Marco Borsato.
Op dinsdag 29 januari 2002 21:23 schreef DarkElf het volgende:
Ik haat Marco Borsato maar de tekst van het liedje Vaderdag kan ik niet aanhoren zonder te slikken of echt te huilen.
'De Waarheid' en 'Waarom nou jij?' zijn gedraaid op de begrafenis van mijn vader, en als ik die nummers hoor barst ik ook in tranen uit...
Mensen die hun vader en/of moeder hebben verloren zouden dat nummer maar eens moeten luisteren..
Greetz,
SnuggLe
Toch moet ik ook even wat vertellen en wel een soort van moraal.
Het is nu precies een jaar geleden dat mij pa overleed, geheel onverwacht en op een toch wel nare manier. Hij heeft een acute bloeding aan de hoofdslagader die tegen je ruggenmerg ligt gehad. mijn moeder was even weg om een recept op te halen (mijn ouders zijn/waren gescheiden maar op goeie voet), toen zij terug kwam kreeg ze geen gehoor aan de deur. Ze was echter niet gealarmeerd omdat hij voor haar eerder vertrek had gezegd zich net lekker te voelen en wellicht even te gaan liggen. Eenmaal thuis zo'n 30 minuten later belde de huisarts. Het was al achter de rug. Kennelijk heeft hij na haar aanbellen toch geprobeerd de deur te bereiken. Een buurvrouw vondt hem achter een geopende voordeur...in staat van shock en al grijs van de bloeding (sorry voor de details). Ik weet eigenlijk niet in hoeverre mijn moeder hier een "schuldgevoel" aan over heeft gehouden, ik zal er naar vragen.
Afijn, mijn vader was blind en had een aandoening die z'n weefsels zeg maar vrij zwak maakte. Zijn broer is veel minder oud hierdoor geworden, (die had er ook meer last van) dat en zijn trots in aanmerking nemende denk ik dat dit wel een "goede" manier is geweest voor hem. Te vroeg dat wel, hij is 72 jaar oud geworden. Het moeilijke voor ons komt nog. Aangezien de aandoening die hij had een zeldzame is en deze aandoening ook wetenschappelijk interressant is heeft hij zijn lichaam beschikbaar gesteld aan de wetenschap. Dat houdt zoveel in dat ze met zijn lichaam allerlei onderzoeken doen die wel of niet van belang kunnen zijn. Ondanks dat we dit al jaren wisten was het wel even slikken. Het betekende dat hij nog diezelfde dag opgehaald zou worden. Van een begrafenis of iets dergelijk zou dan ook geen sprake zijn. Die hele daaropvolgende week ben ik bezig geweest om dingen te regelen. Zelf alles doen, aangezien dit niet in een standaard uitvaart pakket past, zelf een soort van "in memorium" georganiseert, zelf advertenties gemaakt, zelf allerlei mensen proberen te bereiken. Hij was blind dus schreef geen adressen op, je kunt je voorstellen wat een werk dat is geweest. Allerlei mensen uit het verleden die ik van voornaam kende hebben we uiteindelijk gevonden. Door het hele land, dat gaf een goed gevoel. Dat hele geregel en die afscheidsavond en het feit dat ik alles zelf gedaan heb, hebben heel therapeutisch voor mij gewerkt. Het resultaat? was dan ook dat ik al snel weer aan het werk was, ondanks het verdriet.....relativerend dat een ziekbed of ander fysiek gebrek naast zijn visuele handicap hem bespaart is gebeleven heb ik er zeg maar vrede mee. Het feit dat er nu ook bier in de hemel is helpt ook 
ik zeg regelmatig tegen zijn foto op de schouw dat ie maar een biertje moet pakken met Freddie (mijn werkgever) en dat werkt voor mij. Nu inmiddels toch weer natte ogen het was zo'n prachtman!
Ik wil je zeggen dat verdriet omtrent het verlies van naasten zo erg persoonlijk is, het zeggen van: 'dat is nog erger dan dat van mij' deed mij besluiten toch te reageren. Het is JOU verdriet en van niemand anders, je mag ook niet van anderen verwachten dat ze je volledig begrijpen. Medeleven is iets anders dan dat. Mensen hebben wel eens tegen mij gezegd dat ik er zou snel bovenop ben. Maar probeer te relativeren zoals ik boven doe. Het is de enige zekerheid in ieders leven, wrang maar waar......Geef je moeder een knuffel, dat doe ik al te weinig
wat eigenlijk wel eens een keer goed is.quote:Héél wijze woorden
Op woensdag 30 januari 2002 14:19 schreef DaBuzzzzz het volgende:
Ik wil je zeggen dat verdriet omtrent het verlies van naasten zo erg persoonlijk is, het zeggen van: 'dat is nog erger dan dat van mij' deed mij besluiten toch te reageren. Het is JOU verdriet en van niemand anders, je mag ook niet van anderen verwachten dat ze je volledig begrijpen. Medeleven is iets anders dan dat.Mensen hebben wel eens tegen mij gezegd dat ik er zou snel bovenop ben. Maar probeer te relativeren zoals ik boven doe. Het is de enige zekerheid in ieders leven, wrang maar waar......
quote:Never! sorry
Geef je moeder een knuffel
quote:auw! die laatste was niet voor jou bestemd.....
Op woensdag 30 januari 2002 15:27 schreef ElizabethR het volgende:[..]
Héél wijze woorden
[..]Never! sorry
Het doet nog steeds veel pijn. Soms word ik er depressief van, dan kan ik alleen nog maar huilen. In november ging het eindelijk wat beter maar in december overleed mijn broertje waardoor het allemaal weer terug is gekomen.
Mijn beide ouders zijn overleden en gos.. wat kan ik ze nog ontzettend missen! Het verdriet slijt; kent zijn plekje maar op de meest onverwachte momenten kan het boven komen!
Ik mis ze in moeilijke tijden maar ook als er leuke dingen zijn heb ik nog steeds de neiging om even te bellen en die momenten geeft me een glimlach om mijn lippen want dan is het weer duidelijk dat ze in mijn dagelijkse leven nog een plekje hebben
quote:
Op woensdag 30 januari 2002 16:03 schreef just me het volgende:
Ik mis ze in moeilijke tijden maar ook als er leuke dingen zijn heb ik nog steeds de neiging om even te bellen en die momenten geeft me een glimlach om mijn lippen want dan is het weer duidelijk dat ze in mijn dagelijkse leven nog een plekje hebben
voor Justme...Als een dag goed is geweest mis ik mijn vader het meest...
ik heb er niet veel van mee gekregen, ik weet alleen nog dat ik terug kwam van school en dat me opa me ophaalde van de bus, eenmaal thuis aangekomen zat daar de hele familie bijelkaar. ik weet nog dat ik samen met mijn broer en zus die toen 14 / 15 waren altijd naar boven moesten als er weer eens mensen langskwamen. jaren is dit zo doorgegaan en werd er nooit met ons over gepraat. zelf ben ik er 2 jaar geleden via een nichtje van me achtergekomen dat ie zelfmoord had gepleegt, dit was echt een hele schok voor mij, ik zit toen echt met vragen als waarom, waarvoor, en Godverrr@#%!?
er is ook niemand die de antwoorden op mijn vragen heefd.
niemand wil er normaal over praten, op de een of andere manier komt er altijd ruzie van..
M`n moeder en me zus zijn er allebij een beetje kapot aan gegaan (psychose)dat zal waarschijnlijk wel komen door een slecht verwerking ofzo.. ik weet het niet
ik vind het echt heel rot voor hun dat ze daar nog steeds zo mee zitten terwijl m`n broer en ik er eigelijk weinig van merken.. ik bedoel tis wel allemaal rot dat het gebeurt is en dat we het slecht hebben kunnen verwerken misschien
maar ik weet niet anders dan dat me vader dood is
het maakt me ook niet zo veel uit denk ik..
of onderdruk ik nou mijn gevoelens en zit het me diep van binnen juist heel erg dwars en ben ik daarom zoals ik nu ben. zou zoiets overgaan of barst de bom over 20 jaar en pleeg ik zelf zelfmoord...
wat kan ik er aan doen, of zou je beter alles kunnen laten zoals het is en er gewoon niet meer aan proberen te denken...
het schiet toch niet op!
soms vraag ik me af hoe het zou zijn geweest als ik was opgegroeid met een vader....
ik mis hem wel op de een of andere manier
quote:Dat heb ik dus ook vaak; "Was hij maar hier!"
Op woensdag 30 januari 2002 16:36 schreef Boccaccio het volgende:soms vraag ik me af hoe het zou zijn geweest als ik was opgegroeid met een vader....
ik mis hem wel op de een of andere manier
"Kon hij dit maar zien!" "Waarom is hij er nou niet als ik over een jaar afstudeer?" Dat soort zaken... Op die momenten mis ik hem het meest...
[meld] Met moeders is alles weer wat beter trouwens! [/meld]
Greetz,
SnuggLe
of ze nog herinneringen aan hun vader hebben?
Ik zag me vader heel weinig, alhoewel ik me kan herinneren van toen ik een jaar of 12 was dat ik 'm nog wel eens zag, omdat ie mij en me broer dan nogwel eens kwam ophalen om een weekendje iets leuks te gaan doen. Na m'n twaalfde heb ik 'm nooit meer gezien. Tot opeens twee jaar geleden toen ik een bericht kreeg dat hij 2 maanden eerder overleden was (hij was ernstig ziek, longkanker), ik heb nooit bij z'n crematie kunnen zijn.
Het rare is dat hij een week voor z'n dood nog is getrouwd. Ik weet hier het fijne niet van maar ik denk dat deze vrouw gewoon ordinair op z'n geld uit was, volgens m'n moeder was het een keiharde werker met een goed salaris.
We zijn op dit moment verwikkeld in een juridische strijd over de erfenis. De vrouw waar hij mee getrouwd was wil dat wij de erfenis verwerpen omdat er volgens haar alleen maar schulden zouden zijn. Wat volgens ons een keiharde leugen is. Volgens haar zou hij z'n kinderen (ik dus + broer) hebben onterft.. en wou hij totaal niks meer met ons te maken hebben (wat ik me helemaal niet voor kan stellen voor zover ik me kan herinneren).
Het ergste vind ik dat wij pas zolaat na z'n dood op de hoogte zijn gesteld.. ik heb 'm dan wel zowat 6 jaar niet gezien maar het blijft je vader en evengoed hield ik van hem
tenzij je vader heel specifiek een testament heeft gemaakt waarin hij zijn kinderen onterft,
is zijn nalatenschap gewoon voor jullie.
En mocht dat testament er wel zijn,
dan is dat nog heel goed aan te vechten.
Omdat jullie er mee bezig zijn neem ik aan dat je er wel het 1 en ander over weet,
maar voor de zekerheid meld ik het maar.
quote:Ik ben er ook pas 1,5 jaar geleden achter gekomen dat mijn vader zelf ervoor had gekozen zijn leven te beeindigen. Het is me niet eens verteld, ik kwam erachter door het combineren van enkele zaken.
Op woensdag 30 januari 2002 16:36 schreef Boccaccio het volgende:
en werd er nooit met ons over gepraat. zelf ben ik er 2 jaar geleden via een nichtje van me achtergekomen dat ie zelfmoord had gepleegt, dit was echt een hele schok voor mij, ik zit toen echt met vragen als waarom, waarvoor, en Godverrr@#%!?
er is ook niemand die de antwoorden op mijn vragen heefd.
niemand wil er normaal over praten, op de een of andere manier komt er altijd ruzie van..
Ik ben toen zo waanzinnig kwaad geweest op mijn moeder en de zus van mijn vader. Ik vond het zo onterecht dat ze me dit niet eerder hadden verteld! Zelfs niet toen ik rond mijn 19e speciaal bij mijn tante ben geweest omdat ik meer over mijn "roots" wilde weten. Mijn moeder zei dat haar vroeger was geadviseerd om het "nooit aan de kinderen te vertellen, het was toch al zo erg voor ze."
Yeah right 
.
Het is heel vreemd om zoiets te ontdekken, werpt een totaal ander licht op mijn vader (en mijn moeder)... .
quote:Neuh, niet echt. Alleen van verhalen. En die waren eigenlijk niet zo positief...
Op woensdag 30 januari 2002 20:04 schreef shmoopy het volgende:
Ik vroeg me af,en dan met name voor de mensen die hun vader op heel jonge leeftijd verloren hebben,
of ze nog herinneringen aan hun vader hebben?
Ik heb daarna een aantal jaren samen gewoond met mijn broer en mijn zus, in die tijd zijn mijn oma,opa en een goede kennis ook overleden.
Het is nu net een tijd uit met mijn vriendin dus nu komt alles maar dan ook alles weer naar boven, ik heb het er vaak echt heel moeilijk mee, een triest nummer op de radio kan er al voor zorgen dat de tranen over mijn wangen lopen.
Ik wens iedereen die iemand verloren is (ook al is het je cavia) veel sterkte en geluk toe!
Ze heeft nog drie dagen in coma gelegen en is daarna overleden.
Twee jaar later is mijn vader overleden, heel onverwacht.
Ik werd op zondagmorgen gebeld door mijn zus dat mijn vader was omgevallen terwijl ie aan 't fietsen was, bleek dus dat allebei zijn longen in één keer waren ingeklapt.
Daarbij heb ik op 7-jarige leeftijd een broertje verloren, hij was toen drie jaar.
Ik weet er zelf niet veel meer van, maar hij is in een sloot achter ons huis gevallen en er (helaas) te laat door een buurman uitgehaald, reanimatie hielp niet meer...
Nog even voor Slam, iets dergelijks hebben wij ook meegemaakt :
Een klein jaar nadat mijn moeder was gestorven kreeg mijn vader een relatie met een vrouw van Terschelling.
Wij (drie zussen en ikzelf) konden maar niet begrijpen dat ie zo snel alweer een ander had, maar ja.
Een half jaar nadat ie dat wijf (!!!) had ontmoet heeft ie onze ouderlijke boerderij met alles erop en eraan verkocht en heeft een huis gekocht op terschelling. Toen ie overleed waren ze niet getrouwd en stond er niets op papier over een eventuele erfenis.
Later bleek dat er al een brief aan de notaris klaarlag, die was alleen nog niet gepost, waarin ie alles na zou laten aan haar.
Uit coulance hebben we na de begrafenis toen besloten om die vrouw een jaar de tijd te geven om een andere woning te zoeken (toch redelijk netjes van ons), ze ging hier echter niet mee akkoord, ze vond dat zij het huis moest krijgen, nou mooi niet dus !!
We hebben een advocaat in de arm genomen en die heeft zelfs na bijna een jaar een deurwaarder naar haar toe moeten sturen om haar uit ONS huis te krijgen.
Ze is toen bij haar zoon ingetrokken.
Overigens nog een vreemd iets, mijn vader had flink wat geld gekregen voor de boerderij en een flink deel daarvan is op mysterieuze wijze verdwenen, dus bij ons was er ook een sterk vermoeden dat het haar eigenlijk alleen maar om het geld ging.
[Dit bericht is gewijzigd door Buurmannetje op 31-01-2002 08:28]
Vanaf het moment dat z`n vriendin bij hem is komen wonen, heeft ze mij en de anderen zo het leven zuur gemaakt dat de sfeer er niet meer was. Haar opstelling is zo dat het je niet op een ontspannen manier nog thuis kan komen (denk aan negeren, moeilijk doem met eten e.d)Het aller ergste is dat m`n vader het allemaal maar laat gebeuren, en niet durft op te treden. En als hij iets zegt wat haar niet aanstaat op dat gebied, gaat ze dreigen met weggaan(gevoelige snaar bij m`n vader)
Gelukkig woon ik op kamers, maar een weekendje ff naar je pa zit er niet meer in. Kortom, erg smerig allemaal.
Weet niet of er meer mensen zijn die dit herkennen.