Mensen die hun vader hebben verloren...

Mijn vader is in 1987 overleden. Twee dagen voor z'n 65e verjaardag. Ik was toen 22. Overleden aan de complicaties van een hersenbloeding. Week lang in het ziekenhuis zitten, soms ook 's nachts. Uiteindelijk was ik er bij toen hij stierf. Waanzinnig klote natuurlijk, maar gezien het ziektebeeld (mogelijke zware verlamming, geheugenverlies, ...) uiteindelijk beter voor hem. Door er direct met vrienden en kennissen over te praten heb ik een deel van de verwerking snel kunnen doen. Natuurlijk blijft je hem na bijna 15 jaar nog steeds missen en had ik graag bepaalde momenten met hem willen delen, maar dat kan niet. Ik weet echter dat hij vreselijk trots was op wat ik deed dus met dat idee blijf ik doorgaan. Hoewel mijn vader zowel veel goede als minder goede eigenschappen had, ben ik hem vooral blijven herinneren met z'n goede eigenschappen. En naarmate ik ouder wordt merk ik ook dat ik meer van mezelf ben gaan snappen en dat ik meer denkbeelden heb die hij ook had. De zucht naar avontuur, reizen naar verre landen, het sociale gevoel en leiding geven binnen een groep.
Ik heb dus wel geleerd om die gevoelens niet te onderdrukken en niet voor jezelf te houden. Die openheid zorgt er voor dat het al een deel van je verwerkingsproces is. Dus het is goed dat je hier om ervaringen vraagt. Sterkte.

quote:

---

Op maandag 28 januari 2002 20:47 schreef SnuggLe het volgende:
Mijn vader is juni 1999 overleden. Zo'n 2,5 jaar geleden dus. Geheel plotsklaps; geen langdurige ziekte, geen symptomen van iets, zomaar ineens een hartinfarct.
Heb er wel met veel mensen over gepraat, maar mensen vergeten snel.... Als je af en toe een dip hebt, zoals ik nu dus heb, dan krijg ik weinig begrip lijkt het wel.
Mijn ma zit nu in een grote dip, maar ze zit aan de andere kant van NL. Ik kan er niet 1,2,3 heen, en dat is wel moeilijk. Toch ga ik er morgen na mijn stage meteen heen.
Ze zit zichzelf op te vreten in huis. Ze wil dingen doen, maar weet niet met wie. Ze wil geen familie meer lastig vallen, en heeft een instelling van "ik heb vorige keer gebeld, dus moeten zij nu maar bellen!". Ik probeer haar daarvan af te praten, maar dat lukt moeilijk.....
Mijn vraag was dan ook of iemand instanties weet (op internet of gewoon in real life) die die mensen bij elkaar brengen. Ze heeft wel een paar keer van die praatavonden bezocht, maar 'dat waren haar types niet'. Tsja, ik weet dat ik niet alles op kan lossen voor mijn moeder, maar toch doe ik zoveel als ik kan.... Maar het is wel erg moeilijk je moeder zo te zien....

---

quote:

---

Op maandag 28 januari 2002 21:09 schreef SnuggLe het volgende:

Ik heb er zelf eerst ook niet echt de behoefte aan gehad om er met 'vreemden' over te praten, maar omdat ik nu eigenlijk liever praat met mensen die ik niet ken (en daardoor een onbespoten mening krijg), kan ik mijn hart ook even luchten.

---

quote:

---

Vanuit mijn moeder begrijp ik het ook wel; vreemden zijn wennen en even moeilijk, maar het zijn wel allemaal mensen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Ze had/heeft veel woede in zich, en ze wil zich niet opdringen aan andere mensen. Ze voelt zich vastzitten in hetzelfde ritme; poetsen, werken, slapen, eten, werken etc etc. Ze wil eruit, maar ze weet niet met wie...

---

quote:

---

Zelf probeer ik het op mijn eigen manier te verwerken.... Het is soms dat ik er een hele week niet aandenk, maar soms zit het ook de hele dag in mijn kop. Iedereen heeft dat natuurlijk anders...
Maar andere mensen begrijpen het af en toe niet, en ik heb echt geen zin om het steeds te zeggen; 'jongens ik heb het moeilijk'....

Greetz,
SnuggLe

---

quote:

---

Op maandag 28 januari 2002 21:24 schreef SnuggLe het volgende:

[..]

Eh sorry, ik zit nog niet echt lang of Fok, maareh..wat wil dit zeggen?

---

maar t'blijft kut.

quote:

---

Op maandag 28 januari 2002 21:24 schreef SnuggLe het volgende:

[..]

Eh sorry, ik zit nog niet echt lang of Fok, maareh..wat wil dit zeggen?

---

* Moonah wilde eerst haar stukje verhaal niet posten, maar dit topic blijft toch door haar hoofd malen. Ze waagt het erop in de wetenschap dat het nog ge-edit kan worden.

Ik heb mijn vader verloren toen ik vier was, zelfdoding, hij was zeeman, overboord gesprongen.
Mijn moeder is toen ik zes was hertrouwd met een man die mijn stiefvader werd, ze wilde mijn zussie en mij een nieuwe vader geven, iets dat grandioos is mislukt . Op mijn 18e heb ik alle contact met hem verbroken. Toen ik 21 was is hij gestorven aan leukemie. Dat was heel dubbel qua gevoel. Opluchting, maar ook schuldgevoel, heel vreemd...

Ik heb altijd een echte vader gemist, vond het heel erg dat ik er geen had die er voor me was, die trots op me was, die van me hield . Ben ook ontzettend jaloers (geweest) op mensen die een toffe vader hadden/hebben.

En zelfs nu, nu ik jouw post lees, voel ik een lichte jaloezie, sorry... ik wil je daar niet mee voor het hoofd stoten. Dat je oprecht verdriet om hem hebt, betekent dat jullie van elkaar hebben gehouden. Koester dat. Ik wens jou en je moeder heel veel sterkte met de verwerking. Ik hoop dat jullie het verlies een plek kunnen geven en de herinneringen aan je vader levend houden...

Ik heb vorige week gehoord dat hij kanker in zijn alvleesklier heeft en dat is dus een hele rare gewaarwording. Ik kan ook niet bevatten dat hij er dan niet meer zal zijn en dat doet nu al vreselijk pijn, zeker nog omdat hij vandaag jarig is en we deze redelijk vrolijk hebben gevierd.

Ik kan je voor de rest alleen maar veel sterkte wensen met de verwerking.

Dus bij deze Sterkte

quote:

---

Op maandag 28 januari 2002 22:25 schreef erikh het volgende:
Ik kan ook niet bevatten dat hij er dan niet meer zal zijn en dat doet nu al vreselijk pijn, zeker nog omdat hij vandaag jarig is en we deze redelijk vrolijk hebben gevierd.

Ik kan je voor de rest alleen maar veel sterkte wensen met de verwerking.

Dus bij deze Sterkte

---

quote:

---

Op maandag 28 januari 2002 22:16 schreef Moonah het volgende:
Heavy topic...

* Moonah wilde eerst haar stukje verhaal niet posten, maar dit topic blijft toch door haar hoofd malen. Ze waagt het erop in de wetenschap dat het nog ge-edit kan worden.

---

Hij was toen, is nu en zal altijd zijn: de belangrijkste man in mijn leven. En ik mis hem nog vreselijk, iedere dag.
Meer kan/wil ik er niet over kwijt.

Veel sterkte voor iedereen in dit topic!

quote:

---

Op maandag 28 januari 2002 23:14 schreef shmoopy het volgende:
* shmoopy vindt het moedig dat je het toch gedaan hebt.

---

Mijn vader is overleden op mijn 8ste, ook na kanker.

Mensen (familie) vergeten snel, in de eerste tijd zul je zeker geen "aandacht" te kort komen, vooral in mijn geval vond ik de aandacht te veel. Mensen die maar blijven zeuren dat het: "zo zielig voor je is" e.d. Maar na loop van tijd lijken ze het helemaal vergeten te zijn (niet dat ik wil dat ze om de halverklap contact zoeken hoor, in tegendeel) maar veel van de meelevendheid is naar mijn mening schijn.

Het gaat te veel om de buitenkant, wat andere mensen wel niet zeggen dat je zo meelevend bent met "die familie", je weet wel, die waar de man/vader net van overleden is, oh zo zielig ....

Ik kan je helaas niet helpen met instanties waar je moeder of jij terecht kan. Waarschijnlijk dat een maatschappelijkwerker of RIAG wat voor je kan doen, maar dat vinden veel mensen een grote stap.

Ik weet dat het misschien moeilijk is, maar je moet, zoals je zegt, niet alles proberen op te lossen voor je moeder (niet dat je niet moet/kunt helpen zoeken naar hulp!!). Het is goed bedoeld, daar twijfel ik niet aan. Ik zeg ook niet dat je niet naar haar toe moet gaan, maar maak er geen gewoonte van dat jij direct langs komt als ze het moeilijk heeft (ja, ik weet het, het klinkt hard) maar jij hebt ook je eigen leven en dat moet er niet ondergaan leiden.

In ieder geval wens ik jou en je moeder veel sterke...

quote:

---

Op maandag 28 januari 2002 23:47 schreef Dizzytal het volgende:
Ik weet dat het misschien moeilijk is, maar je moet, zoals je zegt, niet alles proberen op te lossen voor je moeder (niet dat je niet moet/kunt helpen zoeken naar hulp!!). Het is goed bedoeld, daar twijfel ik niet aan. Ik zeg ook niet dat je niet naar haar toe moet gaan, maar maak er geen gewoonte van dat jij direct langs komt als ze het moeilijk heeft (ja, ik weet het, het klinkt hard) maar jij hebt ook je eigen leven en dat moet er niet ondergaan lijden.

---

Mijn moeder hertrouwde met een sukkel van een vent die zich haar dominantie liet welgevallen en precies naar haar pijpen danste, hetgeen ondermeer inhield dat de twee kinderen die hij uit een eerder huwelijk had (hij was weduwnaar) door haar werden getreiterd en geestelijk mishandeld. Toen ik op mijn 18e het huis uitging nam ik als eerste contact op met mijn vader, ze had nu immers niks meer over me te zeggen, dacht ik..

Ik kreeg verkering, trouwde.. Er werd door haar gesteld dat als hij kwam zij niet zou komen en de rest van de familie ook niet... Hij is dus niet geweest. Mijn eerste kind werd geboren... Er werd door haar gezegd dat als hij ooit op de verjaardag van mijn kind zou komen terwijl zij er ook was dat dan de rapen gaar zouden zijn... Hij is nooit op de verjaardag van mijn kind geweest.

Kortom, en zonder al teveel in detail te treden, ze heeft mijn leven lange tijd voor mij beslist. Waarom ik dat heb toegelaten? Geen idee, ik heb er veel over gepraat met deskundigen en er is eigenlijk geen andere reden voor te vinden als het feit dat ik, in tegenstelling tot de twee stiefkinderen, graag aardig gevonden wilde worden door haar. Niet dat dit ooit gelukt is, maar dat doet er verder niet toe.

Een aantal jaren geleden heb ik de knoop drastisch doorgehakt en voor mezelf gekozen. Ik heb haar de deur gewezen en ze komt er hier niet meer in. Toen dat pas was gebeurd was ik er natuurlijk aan toe om mijn vader eindelijk weer in mijn leven te halen op een manier zoals ik die altijd voor ogen had gehad. In de week dat ik contact met hem op wilde nemen kreeg ik een telefoontje van de politie dat hij dood was aangetroffen. Ik heb de begrafenis geregeld en alle andere zaken die daar bij horen. Onnodig te zeggen dat ik mijn moeder nooit, maar dan ook nooit vergeef dat ik haar mijn leven heb laten vergallen. Onnodig ook te zeggen dat ik erg veel verdriet heb gehad om mijn gemiste vader.

Waarom schrijf ik dit nu allemaal op? Omdat je verhaal mij raakt en ik heel erg graag bij mijn vader had willen zijn op het moment dat hij stierf.

Ik wens je heel erg veel sterkte en ik vind je een kanjer dat je zo om je moeder denkt! Ik ben bang dat ik je niet veel advies kan geven, behalve dat je meot doen wat je hart je ingeeft.

sterkte....

_{Je staat er niet altijd bij stil dat er achter een user iemand kan schuilen met dergelijke ervaringen.}