Wat te doen, ik zie het niet meer

Een paar weken terug heeft mijn ex-vriendin onze relatie na bijna 2 jaar uitgemaakt. Dit heeft mij zeer hard getroffen, aangezien ik echt van haar hou. Voor mij is zij niet zomaar een eendagsvlieg. Mijn gevoel is (wat bevestigd word door anderen) dat ze nog in haar hart wel verliefd is en van mij houd. Helaas kan ze dat op dit moment niet uiten.
Ik zou niets liever willen dan mijn fouten goedzetten en haar terugwinnen. Hoe langer het duurt, hoe meer ik haar mis. Ben al paar keer uitgeweest met vrienden, probeer aan andere dingen te denken, maar ik blijf constant met mijn gedachten bij haar. Zij is het beste wat mij overkomen is. Ik heb meer vriendinnen gehad dan haar, maar alleen bij haar heb/had ik het gevoel dat het de ware is. Je snapt dus dat ik me behoorlijk klote voel onder deze situatie.

Nu was mijn plan om haar binnenkort (tussen kerst en oud en nieuw of na oud en nieuw) een keer te vragen voor een gezellig etentje, filmpje en ergens wat drinken. Is dat een goed plan? Of moet ik daar nog langer mee wachten? Wat is een beetje een goed termijn om zoiets voor te stellen en uit te voeren?

Ook komt de kerst eraan, en wil ik graag iets leuks doen met mijn kerstkaart. Zowiezo een speciale kaart, maar zijn er leuke dingen om erbij te doen? Of kan ik dat beter niet doen en afstand blijven bewaren?

Ik zou haar zo graag willen laten zien dat het WEL kan, en dat ik spijt heb van mijn fouten, en dat ik heus niet de slechtste ben. Ik wil geen andere vrouwen, ik wil alleen haar. Ze is precies wat ik zoek in een vrouw.

Mensen met tips of ideeen? Ik weet het echt even niet meer.

P.S. Die fouten houden niet in dat ik haar heb geslagen, vreemd gegaan, of dat soort dramatische dingen.

Aangezien dit een kloon is kan ik niet precies uit de doeken doen.

Grotendeels kwam het erop neer dat ze zich benauwd voelde. Ze ging niet meer met vrienden op stap omdat ze bang was dat ik dat niet leuk vond bijvoorbeeld (volgens hoop mensen die ik gesproken heb gebeurd dat veel vaker, zo'n reden).

Hoe geef je iemand het gevoel dat ze dat wel rustig kan doen? Ik vind het namelijk geen enkel probleem.

En ik wil geen tijdslimiet stellen, aangezien ik vind dat dat geen goed iets is. Ik wil het gewoon zijn beloop laten en kijken waar het strand. Maar ook wil ik duidelijk maken dat het echt gemeend is dat ik van haar houd, maar dan zoder het benauwde effect eromheen.

Zowiezo snap ik vrouwen daarin niet echt, ik deed ook gewoon wat ik leuk vond, uiteraard binnen de grenzen die volgens mij normaal zijn. Ik was dan gewoon duidelijk waar ik was en wat ik ging doen. Dat vond ze niet altijd leuk, maar ik vond dat ik dat gewoon kon doen omdat er heus niet meer achter zat. En ik weet heel goed wat wel en niet kan. Vreemdgaan zou ik niet eens kunnen. Vreemdgaan houd voor mij in dat je niet meer houd van degene waarmee je bent, en zogauw ik niet meer van iemand hou dan probeer ik daar ook gewoon eerlijk in te zijn (ja, dat is al is voorgekomen). Maar voor vrouwen is dat blijkbaar toch moeilijker? Of heb ik precies de verkeerde vrouw ontmoet?

Ben blij dat ik toch hier gepost heb uiteindelijk (al dan niet onder een kloon), het lucht toch wel een beetje op als anderen zo met je meedenken. Mijn normale username is wel erg actief, maar nog nooit een topic geopend waar ik echt mijn gevoels in geuit heb.

De tijd geven is echt heel moeilijk, ik ben ook zo bang dat je elkaar niet meer ziet bijvoorbeeld. En dat terwijl de afstand opzich helemaal niet groot is. 10 minuten rijden met de auto. Ik zou zo graag zien dat alles deze week nog goedkwam (dat roep ik al weken) maar ik weet dat het niet zo is. Ik heb mezelf ook gezegd dat ik voor oud & nieuw in ieder geval geen serieuze pogingen ga doen om weer wat te proberen.

Waarom is liefde toch zo moeilijk

Probleem is denk ik, ze was jong toen we wat kregen, niet veel uitgegaan, niet superveel vrienden, etc. Met mij ging ze regelmatig uit, alleen laatste tijd wat minder. Misschien dat ze het daarom niet heeft gedaan in de relatie omdat ze zoiets had van "ik deed het ervoor ook toch niet". Elke keer als ik aan haar denk dan moet ik huilen, dit is echt zwaar klote. En hoe harder ik me ertegen verzet hoe erger het word. Ik probeer mezelf op andere gedachtes te brengen met werk, vrienden en dat soort dingen. Maar toch blijft het hangen. Ik kan me amper concentreren op de dingen die ik moet doen. Het liefst hang ik lusteloos thuis in een stoel, met af en toe een slokje water en verder niets. Ik heb al tijden niet fatsoenlijk gegeten, krijg bijna geen hap door mijn keel (ipv 4 boterhammen smiddags maar 1 of 2 en 's avonds of klein beetje of niets) en ik kan me er niet toe zetten om meer te eten. Ik weet dat het niet goed is, maar ik kan het gewoon niet.

Ik blijf mezelf ook voeden met de gedachte dat het wel goed komt tussen haar en mij, maar komt het wel goed? Ik zou niet anders willen. Ik ben bereid daar alles voor op te geven, zelfs mijn leven. Mijn leven heeft toch geen waarde meer. Het is leeg, verrot en verkloot. Gaat er eindelijk iets goed na tijden, heb je eindelijk het gevoel dat je iets bereikt in het leven. Je geld word nuttig besteed, je werkt niet alleen meer voor jezelf, maar een beetje voor ze 2'en. Je begint af en toe is wat apart te zetten, en je begint een beetje te denken aan later. Beetje overlegt over een huisje bijvoorbeeld, waar dat dan zou moeten zijn om maar iets te noemen. Al die dingen vallen compleet in het water, die toekomst is er niet meer. Alles valt in 1x in een diep zwart gat. Alles wat je bedacht hebt, opgebouwd hebt etc. Ik noem bv een complete kampeeruitrusting die je samen gekocht hebt (wel zelf betaald grotendeels). Dat doe je toch samen, en hoe moet dat nou? Moet het wegrotten in de kast, omdat je het jaar erna weer met je ouders meegaat of met vrienden naar het "stoere" Salou (lijkt me helemaal niets aan).

Al die gedachten spelen door je hoofd, ik word er bijna gek van. Ik weet niet meer waar ik het moet zoeken. Achter de computer voelt het kut, ik surf beetje doelloos rond en krijg niets voor elkaar. Of ik hang achter de TV beetje dingen te kijken die nergens op lijken.

Ik wou dat ze het snapte als ik zei dat ik begreep waarom uit het uit was en wil laten zien dat het ook kan als we WEL wat hebben. Verdorie, de dingen waar het op stukliep waren echt niet dramatisch in mijn ogen. We hebben diepere dalen kunnen overwinnen. Waarom dan zo'n (simpel lijkend) dal dan niet. Waarom kan je er dan niet meer voor elkaar zijn? Waarom kom je wel over iets heen wat in mijn ogen veel erger was, en niet over iets waar je over kan praten en waar aan gewerkt kan worden. Ik ben bereid eraan te werken, maar ook ik kan het niet alleen. Ik ben ook maar een nietig wezen op deze boze wereld.

Al mijn vrienden en vriendinnen, hele fijne mensen. Maar ze snappen dit niet. Of ze zeggen, kop op. Er lopen meer meiden rond of ze komen ermee dat we zo goed bij elkaar pasten en het heus wel goedkomt. Wat heb ik daaraan? Ik wil gewoon bij iemand zijn, of met iemand praten die WEL snapt hoe dit voelt. En die het niet erg vind als ik er nu nogsteeds om moet huilen, en die me kan steunen met dingen waar ik wel iets aan zou hebben. Niets zeggen helpt ook misschien.

Ik wou dat ik nooit geboren was Of als hond, kat of weet ik wel dier. Die hebben dit soort dingen niet.
Het lijkt wel of alles er nu opeens wel uitkomt, alles van voorgaande jaren. Het gepest worden, verlies van veel vrienden en familie (teveel begrafenissen gehad ), het lijkt wel of het nu opeens allemaal naar buiten stroomt. Ik voel me zo leeg, zo verlaten, zo eenzaam.

Waarom? I can't handle this.