Alsjeblieft...help me hiermee ?

Goed, daar gaan we dan. Ik heb mijn vriendin leren kennen via de chat, nu zo'n 1,5 jaar geleden. Ze was de eerste paar maanden gewoon een vriendin van me, en we belden regelmatig.
Toen ineens, nu 10 maanden en een week geleden, stuurde ze me een mailtje waarin ze schreef
dat ze verliefd op me was . Ik had wel een foto van haar gezien, die had ze me opgestuurd,
en ik was ook wel verliefd op haar, maar ik heb er nix mee gedaan (het gezegd of zo) omdat
ik bang was dat ik dr dan zou afschrikken of zo. Dit kwam voort uit mijn (hele) grote on-
zekerheid over mezelf. Dit is een gedeelte van mijn probleem, waar ik strax aan toe zal
komen.

Ze wist dat ik gehandicapt ben, dat was gewoon tijdens een van onze (lange) telefoon
gesprekken ter sprake gekomen. Na een paar maanden gebeld te hebben, en nadat we verkering
hadden (we hadden al verkering voordat we elkaar in het echt hadden gezien) kwam het uit-
eindelijk dan toch aan op een ontmoeting. We hadden toen al zo'n maand met elkaar.
Ik stapte die vrijdagmiddag dus helemaal nerveus in de trein (we wonen ver uit elkaar) en
stapte op plaats van bestemming (ik zeg expres niet waar we wonen, om persoonlijke redenen)
uit. Ik stond dus op het station toen zij aan kwam lopen. Ik zag dr en mijn mond viel
(letterlijk) open van verbazing. Ze was (en is nog steeds!) zo ontzettend mooi. Ze
heeft lang blond haar, helderblauwe ogen, een mooi figuur, enfin, je kent dat wel. Ze is
gewoon een droom eigenlijk

Hoewel we elkaar al "goed" kenden (we hadden immers al heel vaak en lang gebeld) was ik
toch ontzettend zenuwachtig. Ze kwam dus aan en vloog me om mijn nek, maar ik durfde haar
niet te zoenen. Ik had nog nooit gezoend (ja is echt waar...) en had zelfs nog nooit eerder
een vriendin gehad. We gingen toen op de fiets naar dr huis toe, waar niemand was. (ff ter
informatie, IK fietste, want dat kan ik dus wel )
We zaten daar dus binnen op de bank, en waren wat radio aan t luisteren. Ik wilde dr
HEEL erg graag zoenen, maar durfde dit niet te zeggen. Uiteindelijk had ik mezelf zover
gebracht dat ik het aandurfde mijn arm om dr heen te doen. Op een gegeven moment flapte ik
eruit dat ik dr erg graag wilde zoenen maar dat ik dit niet durfde. Ze keek me toen heel
lief aan, boog voorzichtig naar voren en zoende me heel zacht. Ik wist niet wat me overkwam
maar het was zo lekker dat we er wel mee verder gingen, totdat ik aan het eind van de
dag (18.00) weer naar huis ging met de trein.

Oke, dus alles was goed gegaan en ik was helemaal blij en zo. Ze accepteerde me volledig
zoals ik ben (ik doel nu op mijn handicap) en zag (en ziet) dit niet als een probleem. Ik
ook niet, maar mijn handicap is wel een gedeelte van mijn probleem, waar ik strax aan toe
zal komen.
Nu, 10 maanden en een week later is ze nog steeds mijn vriendin, en ben ik nog steeds
net zo gek op dr dan in het begin.
Nu komt mijn probleem. "Vroeger" als ik fantaseerde over een vriendin (en dan niet op een
sexuele manier, maar gewoon over hoe dat zou zijn om een vriendin te hebben) dan stelde
ik me daarbij voor, dat ik alles voor dr zou doen, om dr het gevoel te geven dat ze een
prinses was en zo. Verder zag ik op tv wel eens dingen over meisjes die geslagen werden
door dr vriend en dat soort dingen. mijn probleem is DUS NIET (!!!!!!) dat ik mijn vriendin
sla, want dat doe ik dus NIET !!!!!!!!! Daar gaat het ook helemal niet om. Ik stelde me
gewoon voor dat ik dr precies zo zou behandelen zodat ze zich super zou voelen en niet
zoals die jongens die ik allemaal op tv had gezien, en volgens mij lukt me dat aardig.
Maar nu komt het; ik stelde me dan ook altijd voor dat ik NIET jaloers zou zijn, omdat dat
gewoon niet cool is. Je raad het al, dat ben ik dus wel.

Ik ben door mijn handicap HEEL HEEL HEEL erg onzeker, en had dus ook eigenlijk naarmate
ik ouder werd en me meer "bewust" werd van mijn handicap, nooit verwacht dat ik ooit een
vriendin zou krijgen. Ik stelde me wel voor hoe mijn perfecte vriendin zou zijn, en die
heb ik dus gevonden. Dit klinkt waarschijnlijk heel erg afgezaagd, maar alle eigenschappen
die mijn vriendin moest hebben volgens mij, heeft ze dan ook, dus het is gewoon zo dat ze
mijn perfecte vriendin is.
Ineens dus had ik wel een vriendin, en dat was gek. Ik ging van een situatie, waarin
meisjes mij eigenlijk niet zagen staan, naar een situatie waarin mijn droommeisje mijn
vriendin werd/is. Mijn vriendin is echt heel erg mooi, en er zijn dan ook heel veel jongens
die graag wat met dr zouden willen. Ook als we door de stad lopen zie ik veel jongens naar
dr kijken, en dat vind ik op dat moment dus wel leuk, omdat ze dan lekker "van mij" is :9:9~

Zoals gezegd ben ik echt heel erg onzeker, en zie dus overal dingen die er niet zijn. Zo
zijn er wat jongens in dr omgeving die graag wat met dr zouden willen, en ik (en dit is
mijn probleem) denk dus OVERAL over na. Het is gewoon niet normaal, maar ik denk dat ze
iemand anders tegenkomt als ze uitgaat (zonder mij, want ik ben er niet altijd bij vanwege
de afstand), als ze met vriendinnen in de stad is (dit laatste eigenlijk niet meer, weet
ook niet hoe dat komt). Ik kan niet alles gaan opnoemen, maar ik denk gewoon OVERAL over na.
Zo gaat ze nu werken bij een supermarkt. Je raadt het al, in het team waar zij in komt
zitten ALLEEN maar jongens. Ik heb gezegd dat ze daar moet gaan werken, en dat ze zich
niet moet laten tegenhouden door de dingen die ik denk. Ik weet zeker, dat er jongens daar
zullen zijn, die iets gaan proberen. Zij weet dat ook, omdat dit altijd het geval is. Overal
waar ze komt, is altijd wel de een of andere jongen die wat probeert. Nu denk ik daar dus
HEEL erg over na. Zij zegt dat er niks zal gebeuren. (ze is op vakantie geweest 3 weken
naar Frankrijk waar ik nachten niet van heb geslapen, maar ze heeft dus nix gedaan
Ik denk echter op deze manier; ze gaat daar 3 avonden per week werken. Ze ziet die jongens
dus allemaal vaker dan mij. Als ze daar een tijdje werkt, zullen zij en (een van) die jongens
naar "elkaar toe groeien". Dan denk ik dus dat de vonk wel zal overslaan. Zij zegt x op x
dat dat niet gebeurt en dat ik de enige ben die zij wil en waar ze van houd, en dat ze
me absoluut niet kwijt wil, en dat er dus nix zal gebeuren.

Ik kan dit idee, en alle andere (zelfde soort) dingen waar ik altijd over nadenk niet uit
mijn hoofd krijgen. Ik zou al beter moeten weten, want ze heeft in die 10 maanden zoveel
kansen gehad om vreemd te gaan, maar ze heeft het nooit gedaan. Ik krijg die ged8en echter
niet uit mijn hoofd en ik WORD ER HELEMAAL ZIEK VAN !!
Kan IEMAND me alsjeblieft een oplossing geven. Ik wil niet meer zo denken, ik wil mijn
vriendin dit ook niet aandoen, omdat het zover is gekomen, dat ze bij alles wat ze doet
nadenkt of ze me daar geen pijn mee doet, zelfs over de simpelste dingen als dat ze met
vriendinnen naar de stad gaat. DIT WIL IK HELEMAAL NIET !! Ze moet daar niet over nadenken
maar dat kan alleen maar als ik niet meer zo nadenk. Die gedachten moeten weg, soms zit
ik op mijn kamer gewoon stom te huilen (dat is toch niet normaal) omdat ik gek word van
mijn eigen gedachten.
HELP ME !!! Ik maak mezelf gek !! Kan iemand met een idee komen, hoe ik dit kan oplossen?
Ik heb al zoveel verschillende dingen gehoord:

"Denk gewoon, als ze vreemd gaat doet ze dat maar, dan is ze jou niet waard. Dan dump je
dr en ga je gewoon verder"

Dit kan ik dus niet. Ik kan niet denken "als ze vreemdgaat, boeiuh" want dan zou het me
niet interesseren dat ze vreemd zou gaan, en dan zou ik dus ook niet van dr houden. Maar
dat doe ik dus wel (van dr houden) en ik kan ook niet begrijpen dat er mensen zijn die
zo kunnen denken, want die houden dan toch niet van hun vriend(in)?

"Maak je niet zo druk" (en varianten hierop)

Yeah right, ik wil wel, maar HOE ??!??

Please, iemand, geef me iets waar ik mee verder kan ?

Mijn excuses voor de megalap tekst. Als jullie halverwege al zijn afgehaakt, ik kan het
jullie niet kwalijk nemen. Voor degenen, die tot hier zijn gekomen met lezen. Hebben
jullie aub een oplossing of zoiets voor me ?

Alvast bedankt voor jullie tijd,

Mvg,

CoolGuy

Ja ik weet wel dat het hoe dan ook kan gebeuren, en ik WIL
ook helemaal NIET zo denken, maar die gedachten sluipen er
gewoon in zal ik maar zeggen.
Dan lig ik 's avonds in bed en dan beginnen die ged8en door
mijn hoofd te gaan. Het is net alsof er 2 'ikken' zijn.
De zekere die zegt: "Doe niet zo maf, het gaat toch
superlekker" en de onzekere die zegt "Ja, maar wat als..."
En die onzekere gaat dan steeds overheersen Hij moet
verdorie es :x

Maar jullie hebben dus ook niet een idee hoe ik die negatieve gedachten kan 'wegstoppen' of zo ?

Alvast superbedankt tot zover...

CoolGuy