Ik ben 25, man en tot deze leeftijd alleen nog maar aangetrokken gevoeld tot vrouwen. Al mijn relaties waren met vrouwen en ik heb nog nooit verliefdheid gevoeld voor mannen. Laatste paar weken is er wat met me gebeurd. Doordat mensen aan mijn geaardheid gingen twijfelen, ben ik aan mijn geaardheid gaan twijfelen.
Iemand vertelde me dat ik eruit zag als een Homo (op zich geen belediging) en dat ben ik me erg gaan aantrekken. Ik heb sinds die tijd in een depressie gezeten omdat ik er voor mezelf niet uitkwam. 25 jaar als hetero en opeens aan mezelf gaan twijfelen.
Ik heb er met vrienden over gehad, die me allemaal beweren dat ik geen homo ben maar dat heeft me er niet van doen overtuigen. Meestal ben ik te depressief om nog echt betrokken te zijn bij mensen en om ook maar met vrouwelijk geslacht een confrontatie aan te gaan om te kijken of ik ze nog leuk vind. (vind het nog steeds leuk om naar ze te kijken, krijg er alleen geen opgewonden gevoel meer bij)
Nu ben ik ook naar mannen gaan kijken op een andere manier. Ik heb mannen nooit gezien als lustobject maar nu zit ik me af te vragen of ik dus op mannen kan vallen.
Ben nog nooit verliefd geweest op een man. Heb wel goede mannelijke vrienden waar ik dat gevoel ook nooit bij had. Nu ben ik alleen wel bang maar ook nieuwsgierig ernaar of ik op mannen kan vallen. Qua lichaam en sexuele handelingen zijn het toch vrouwen denk ik wat ik het lekkerst vind maar als ik verliefd wordt op een man is dat niet tegen te houden natuurlijk.
Vraag me alleen af wat ik nu ben: ben ik binnen een paar weken omgeturnd naar Homosexueel of ben ik Bi-sexueel en heb ik dat nooit toegegeven (nooit eerder de behoefte gehad) of zit ik mezelf wat aan te praten ????
Meeste homosexuele mannen waar ik over gelezen en mee gepraat heb. Zeiden me dat ze het altijd al wisten maar ik wist het nooit en weet het nu ook niet.....
Mag ik graag een eerlijke en nuttige reactie......
Je bent jezelf, of je nu hetero of homo bent.
Als je vrienden opeens anders tegen je aan gaan kijken weet je meteen dat het geen echte vrienden waren.
Veel sterkte en probeer de meningen van anderen niet teveel invloed op je te laten hebben.
Ik denk eerder dat je een oorzaak zoekt voor je depressie, en dat je dat nu "gevonden" lijkt te hebben in je vermeende latente homosexualiteit. Je zegt het zelf, mannen winden me niet op, nooit gevoelens voor mannen gehad, nooit aangetrokken tot gevoeld. Dat je nu aan het twijfelen bent, komt voornamelijk omdat je niet meer zo opgewonden wordt bij vrouwen als voorheen. Dat is ook niet zo vreemd. Je zit in de put, je hebt een depressie. Logisch dat je dan geen groot libido hebt.
Mijn advies is, maak je niet zo druk, als je homo's was geweest had je dat al lang voor je 25e geweten hoor. Ik denk eerder dat je de oorzaak van je depressie moet zoeken, en niet een oplossing moet creeeren a la "ik ben homo, daarom zit ik zo in de put".
Zoek hulp, praat met de huisarts, en laat hem je doorverwijzen naar een psysch. Deze mensen kunnen je zo weer op de rit helpen!
Suc6!
En maak je niet te druk!
Laat je geen twijfels aanpraten, maar doe gewoon lekker wat je zelf voelt en wilt. Je kunt toch ook experimenteren, indien je er achter wilt komen.
Wist ik het wel, dan had ik het zeker al verteld maar ik kan ze nix vertellen want ik weet het niet. voor mijn gevoel ben ik altijd hetero geweest maar nu begin ik me af te vragen of ik ook op mannen val (kan vallen).
Heb 2* 1,5 jaar een relatie gehad met twee meisjes. Heb het uitgemaakt omdat ik met een ander meisje aan het rotzooien was. Heb altijd met meisjes gerotzooid en vond het nog leuk ook.
Op dit moment heb ik geen sexueel gevoel en weet ik niet wat ik voel. Als ik fantaseer over een vrouw word ik er niet warm van maar als ik fantaseer over een man ook niet. Ben op dit moment asexueel en aan het bepalen wat het nou wordt.
Beste zou toch zijn allebei 
Weet dat de oplossing vanzelf gaat komen maar het beinvloed me gehele leven op dit moment. Ik ga niet meer uit met me vrienden. Ben onzeker (terwijl ik normaal redelijk zelfverzekerd ben) en loop de hele dag met dit in me hoofd te malen. Ik eet slecht en ik slaap slecht......
Ik zat ook te denken om te experimenteren.... Ik denk dat ik wel op een man verliefd kan worden. Ik heb altijd me vrienden alleen gezien als kameraden en vriendinnen als liefdes/levens-gezellen. Ik kan ook wel zien of een man mooi is of niet, dat kon ik daarvoor (dit probleem) ook. Nu ben ik alleen bang dat als ik een man mooi vind dat ik ook verliefd aan het worden ben.
Slaat nergens op want ik heb dat op dit moment bij alle mannen terwijl ik dat bij vrouwen nooit heb gehad. Ik kon alleen verliefd worden op vrouwen, die ik al kende en die een bepaalde uitstraling hadden...
[Dit bericht is gewijzigd door question2001 op 02-09-2001 21:34]
Ik snap niet wat ik voel..... Ik heb nog steeds geen opwindende gevoelens bij jongens (nog wel bij vrouwen al is dat ook op een laag pitje op dit moment) maar toch blijf ik aan mezelf twijfelen.
Een homosexueel die ik ken, vertelde me dat je ook bisexueel kan zijn maar dat is voor mij iets moeilijks om te aanvaarden. Het was in mijn beleving altijd homo of hetero....
Ik weet niet welke richting het opgaat met me gevoel. Voel me alleen niet meer zoals vroeger. Toen had ik zelfvertrouwen. Dat is nu weg
GA er niet over inzitten. Mocht je homo of bi zijn, dan komt dat er vanzelf uit en val je op een jongen.
veel succes in elk geval
quote:Dat idee had ik nu ook al
Op zondag 02 september 2001 22:14 schreef Tranceptor het volgende:
Volgens zoek je een oplossing voor je problemen in homoseksualiteit.
Volgens mij is er echter iets heel anders aan de hand
Mijn vriendin komt over 4 weken terug (rare is dat ik nog nooit zo verliefd op iemand was als op haar) en ik zal kijken hoe het er dan voor staat.....
iig thnx voor jullie reply's....
Laat andere mensen zeiken, over je uiterlijk!
En btw: Vrouwen vallen vaak op een "homo"-look..
Mijn gevoelens zijn waarschijnlijk (volgens haar) een gevolg van een depressie, die ergens anders ligt en niet over mijn geaardheid gaan.
Die depressie lag toch wel erg diep en nog steeds voel ik me wel depressief. Maar wat zijn dan de problemen waardoor ik zo depressief ben ????
Was het leven maar makkelijk en niet zo moeilijk
Als je op zoek gaat naar eigenschappen van jou, waarvan je het idee hebt dat homo's die ook wel eens zouden kunnen doen, is het vrij gemakkelijk om jezelf als potentieel homo te kunnen gaan bestempelen.
Even iets anders; je voelt ook wat voor vrouwen (lijkt me na twee relaties), dus dan zou je nog eerder bi zijn. Vraag is alleen, ben je van plan met die mogelijke affectie voor mannen iets te gaan doen?
quote:Ik weet bijna zeker dat de depressie de oorzaak van je rare gevoelens is.
Op maandag 03 september 2001 16:11 schreef question2001 het volgende:
Ik heb met een collega erover gepraat die zelf ook een tijdje depressief is geweest en die vertelde me dat iedereen wel met zijn geaardheid overhoop heeft gelegen.Mijn gevoelens zijn waarschijnlijk (volgens haar) een gevolg van een depressie, die ergens anders ligt en niet over mijn geaardheid gaan.
Die depressie lag toch wel erg diep en nog steeds voel ik me wel depressief. Maar wat zijn dan de problemen waardoor ik zo depressief ben ????
Was het leven maar makkelijk en niet zo moeilijk
Je voelt je verwart, en daardoor ga je oorzaken zoeken.
Ik zou me niet te druk maken, als je homo was geweest, was je echt wel eens op een man verliefd geworden. Je bent nu gewoon bezig jezelf een probleem aan te praten.
Niet doen. Let it be, en zoek hulp voor je depressie. Als die opgelost is, verdwijnen een hoop andere problemen ook als sneeuw voor de zon!
quote:Ik heb twee relaties gehad met vrouwen en daar tussendoor alleen maar scharrels. Heb altijd gefantaseerd over vrouwen en met normale belangstelling naar mannen gekeken nooit met enig sexueel gevoel (denk ik)Ik weet niet of ik wel echt gevoelens vertoon voor mannen. Is het nieuwsgierigheid of is het wel echt vallen op ??? Ik weet het niet... Als ik naar een mannenlichaam kijk en het vergelijk met een vrouwenlichaam dan val ik toch eerder op het vrouwenlichaam want dat vind ik mooier......
Op maandag 03 september 2001 16:19 schreef Roonaan het volgende:
Als chriet nog internet had, had ie vast kunnen vertellen dat ik ook homo-trekken vertoon; maar er is een wezelijk verschil denk ik tussen homo-trekjes en homo zijn. Homo-trekjes zijn (vind ik) voor andere mensen trekjes die zij voor zichzelf verbinden met homo's; puur persoonlijk dus.
Als je op zoek gaat naar eigenschappen van jou, waarvan je het idee hebt dat homo's die ook wel eens zouden kunnen doen, is het vrij gemakkelijk om jezelf als potentieel homo te kunnen gaan bestempelen.
Even iets anders; je voelt ook wat voor vrouwen (lijkt me na twee relaties), dus dan zou je nog eerder bi zijn. Vraag is alleen, ben je van plan met die mogelijke affectie voor mannen iets te gaan doen?
Misschien dan toch wel bi, ik weet het niet.... Wat ik ermee ga doen is: mocht ik ooit op een jongen verliefd worden er dan ook van proberen te genieten. Me vriendin (die nu weg is) zag er altijd al heil in om een trio met twee mannen te doen, dus wie weet kan ik dat samen dan met haar doen. Genieten we er allebei van 
Maar effe serieus, ik begin me al wat beter uit de depressie te praten en denk ook wel dat er meer achter zit... Nu alleen nog effe een goed adres om hulp te zoeken.
Riagg valt al af heb ik gehoord (niet goed) maar wat kan dan nog wel helpen ????
Ik had rond me 15/16 ook al eens zo'n soort depressie dat ik dacht dat ik misschien wel homo kon zijn (toen dacht ik alleen nog in termen van homo/hetero). Ik heb me daar overheen gezet en heb toen een jaar daarna eerste vriendinnetje gezoend enz enz.... Heb me wel nog een paar keer nadat afgevraagd of ik het nu wel of niet was....
Door de jaren heen er af en toe wel bij stil blijven staan maar toen toch altijd het afgedaan met het idee dat ik het niet was omdat ik toch altijd op vrouwen viel.... Nu krijgt dat toch ook weer een andere betekenis voor me. Daarom blijf ik ook twijfelen, terwijl ik met zekerheid kan zeggen dat ik nooit verliefdheid heb gevoeld voor een jongen maar altijd voor meisjes. Zelfs ten tijde dat ik toen die depressie had.
Misschien heb ik er toch altijd wel mee rondgelopen maar kunnen negeren omdat ik (zeker weten) op meisjes val. Wie weet ben ik wel bi-sexueel maar altijd voor mezelf verdrukt .....
Heb nooit het idee gehad dat een meisje en ik niet bij elkaar horen of dat sex met een meisje niet lekker is. Heb ook nooit voor me omgeving die behoefte gehad om met meisjes te gaan om te laten zien dat ik hetero was. Die relaties en scharrels die ik had waren altijd uit volledige overtuiging dat ik hetzelf wilde en ook opgewonden was.
Ikzelf heb ook met die gevoelens geworsteld rond mijn 15/16 jaar, dit is een leeftijd dat je er serieus over na gaat denken. En ja misschien ben je in staat om je gevoelens weg te drukken.
Voor mezelf ben ik tot de conclusie gekomen dat ik op jongens viel (dat wil lang niet zeggen dat iedereen dat doet) ondanks mijn sexuele ervaring met meisjes.
Misschien moet je je eens overgeven aan je gevoel en daarna beoordelen wat je vind. Of nog beter gewoon laat jezelf ruimte om eens te experimenteren zonder dat je er een label aan hangt.
In geen van alle gevallen zou ik me er zorgen om maken. En er "uitzien als een homo" is ook een uitspraak die slaat als een tang op een varken. Het is maar net wat ze voor ogen hebben als een homo. ik ben zelf een nietopvallens persoon. en tegenwoordig zie ik bij een hoop jongeren een kledingstijl die 6-8 jaar geleden (toen ik 18-20 was) echt asl "homo" werdt aangeduid. Dus het denkbeeld en de belevingswereld vande persoon die deze uitspraak doet dien je wel in overweging te nemen met de uitspraak.
Mochtje behoefte hebben om verder te praten laat het even weten.
Niels(jeroen)
Ik heb ook zoiets doorgemaakt, maar heb het helemaal zelf moeten uitzoeken, omdat ik het emotioneel niet aandurfde om over dit soort dingen te praten. Inmiddels weet iedereen dat ik homo ben, maar daar is dus wel een periode van vijf jaar tobben overheen gegaan.
Ik denk dat je jezelf niet zo moet vastleggen op het label homo/bi/hetero, en ook niet op het beeld dat als je eenmaal bekend maakt dat je homo bent, dat dat dan altijd zo zal zijn. Je hebt je eigen toekomst in de hand, als je besluit het eens te proberen met een man (niet alleen maar sex, maar ook een relatie) en je komt na een periode erachter dat het toch niet is wat je wilt, dan kun je toch zelf besluiten dat je weer een relatie met een vrouw wilt? Er is niemand die je dat verbiedt. Vrienden accepteren je voor wie je bent, niet wat je 's nachts in je slaapkamer doet.
Als je vragen hebt, waarover dan ook, kun je altijd mailen: mennodeij@hotmail.com
Kijk ook eens op mijn homepage, daar heb ik een verhaaltje geschreven over hoe het voor mij was om een coming-out te hebben en wat daar aan voorafging (o.a. 2 jaar een relatie met een meisje).
Maar uiteindelijk maakt het niet uit wat je bent, als je jezelf maar happy voelt toch ?!?
Hopelijk helpt het posten hier een beetje. En wens je sterkte met de twijfels, mocht je ooit willen praten of zo, laat het me maar weten
Ik zie dit niet als een coming out zoals jullie dat mochten noemen want ik weet het niet. Het zijn mijn twijfels die ik nu heb en waar ik uiteindelijk een oplossing voor moet vinden.
Door te praten met een vriend van me is me wel wat meer duidelijk geworden. Anderen zeiden het ook tegen me en ook hier op dit forum: waarschijnlijk is het iets anders... Dat begin ik nu ook te denken. Ik heb ook coming out verhalen zitten lezen en ik herken nix van mezelf erin: ik heb nooit die gevoelens gehad. Ik heb me deze weken dit aan mezelf aangepraat. Toen ik in de puberteit erover zat te twijfelen was dat ook zonder reden. Ik heb nooit een sexuele aantrekkingskracht gevoeld naar mannen toe.
Ik heb nooit gevoelens gehad bij jongens dan behalve als vrienden. Heb nooit fantasieen over ze gehad en altijd over meisjes dus waarom die twijfel..... Mijn eerste sexuele ervaringen met meisjes zijn nog aanleiding voor mij om opgewonden te raken.
Heb diep nagedacht en denk het antwoord te weten: ten eerste ben ik enorm depressief maar de vraag is waarom: omdat ik denk dat ik homo ben of ergens anders om....
Ik sta nu op een grote ommekeer in me leven: ik studeer bijna af en moet dan wat anders gaan zoeken om te doen. Ik zit daar enorm tegen aan te hikken en denk dat ik mezelf een bepaald label probeer te geven om verder te gaan met me leven. Ik was vanwege dat al depressief.
Ten tweede trek ik me enorm aan wat andere mensen van me denken. Dus dat ze zeiden dat ik eruit zag als een homo deed me al enorm aan mezelf twijfelen.
Ten derde: ik ga veel met homo's om en heb een leuke tijd met die gasten en zie ook wel dingen van mezelf erin.
Ten vierde: mijn neef heeft een half jaar gelden verteld dat ie homo was.
Ik denk dat ik het me teveel aantrek. Ik stop mezelf in een hokje zonder dat ik dat ooit heb gevoeld....
Ik snapte ook niet (daarom werd ik nog depressiever) dat ik opeens uit het niets dacht dat ik homo was. terwijl ik nooit verliefd ben geweest op een jongen maar altijd op een meisje (tot aan houden van). Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik met meisjes ging omdat "het moest" van de buitenwereld. Ik heb het altijd leuk gevonden om met meisjes een relatie te hebben. (niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk) Daarom kon ik me niet voorstellen dat ik homo was en zat ik zo te twijfelen.
Nu denk ik ook niet dat ik het ben: naar al me ervaringen aan het kijken. Al mijn gevoelens, ik trek met teveel aan wat anderen van me vinden plus dat ik nog eens depressief ben en er over getwijfeld heb vroeger.
Ik hoor wel van iedereen om me heen dat iedereen over zijn geaardheid heeft getwijfeld en dat ik dus niet de enige was.
Wat ik hier ook van geleerd heb is om open te zijn voor dit. Stel dat ik nog eens verliefd mocht worden op iemand van mijn eigen geslacht dat ik er voor open sta en wie weet als me depressie over is dat ik nog wel eens ga experimenteren.
Heb er al wel over gefantaseerd hoe het zou zijn om met een jongen naar bed te gaan maar toch stond die gedachte me niet aan. Het vrouwelijke lichaam is toch het mooiste en lekkerste en zachtste lichaam voor mij. Ik sta nu iig weer wat steviger in me schoenen en wacht gewoon af wat de tijd me zal brengen.
Ik denk zelf dat ik het niet ben maar ik ben nu wel nieuwsgierig...... Misschien vind ik het niets, misschien ook wel. Ik merk het wel...... Kan het altijd meenemen in me sexleven met mijn vriendin, die staat er open voor en dan kunnen we er allebei van genieten. (mocht ik die behoefte krijgen)
Bedankt allemaal voor jullie raad, ook voor de coming out story's omdat ik daaraan zie dat ik me toch niet kan verpersonelijken met homosexuelen (no offence) maar dat ik nu wel opensta voor die gevoelens mochten die ooit naar buiten komen.
Het belangrijkste wat ik nu waarschijnlijk moet doen met mijn leven is een identiteit zoeken..... Daar heb ik altijd problemen mee gehad en altijd op zoek geweest naar een identiteit.
Ik hoop hem te vinden maar tot die tijd kan ik lekker zoeken en weer nieuwe ervaringen opdoen (dat heb ik altijd gedaan). Enige wat ik wel hoop, is dat ik ooit rust in me leven kan vinden want tot nu toe is het altijd stormachtig geweest in mijn leven.
[Dit bericht is gewijzigd door question2001 op 04-09-2001 18:09]
Ik hoop dat je in je leven vastigheid kunt vinden (baan, huis, relatie etc) en vanuit daar rust genoeg hebt om jezelf te leren kennen. Ik vind het geweldig hoe je omgaat met je twijfels en openstaat voor alles dat je leuk zou kunnen gaan vinden. Ik wou dat ik daar ook zo goed mee om had kunnen gaan, toen ik een aantal 'stormachtige jaren' doormaakte!
Zoals ik vroeger sex heb beleefd, mijn fantasieen, mijn verliefdheden en het houden van. Mijn relaties met mijn vrienden.
Ene moment denk ik het ene het andere moment denk ik het andere. Daarbij gaat me humeur met pieken en dalen op en neer.....
Ik heb hier denk ik wel professionele hulp voor nodig. Waar ga ik die vinden ???
Wil niet bij een instelling maar wil het liefst bij een therapeut. Iemand die ik kan vertrouwen en die me kan helpen....
Ik wil rust in me hoofd hebben......
quote:Thnx...., andere mensen raadde me dat ook al aan en ik zie ook aan mezelf dat ik dat moet doen. Voor nieuwe ervaringen heb ik altijd opengestaan maar ik denk nu ook bij mezelf dat het probleem veel dieper ligt. Wat uiteindelijk mijn sexualiteit wordt, weet ik niet maar ik kan dat pas onderzoeken als ik weer stevig in me schoenen sta. Praten erover helpt wel veel maar geeft nog steeds geen oplossing. Erover blijven denken ook niet.......
Op donderdag 06 september 2001 11:09 schreef mad26 het volgende:
Ga voor professionele hulp (gewoon eerst) naar je huisarts. Die kan naar je luisteren, en je doorverwijzen naar een therapeut. Schroom niet om je verhaal te vertellen bij de huisarts, daar is hij namelijk voor! Succes ermee...
Ik schroom niet om me verhaal te vertellen want ik wil rust in me hoofd. Gelukkig worden is belangrijker dan schaamte.
LSD hoef ik nooit meer te gebruiken nu want dit is toch wel de ergste trip van me leven 
|
|
