Nu ben ik in die depressieve periodes minder gaan praten. Vaak probeerde ik contact te vermijden en als ik in een groep was, was ik een soort gespreksconsument. Meestal kwam er niks in me op en als ik wat wil(de) zeggen, deed ik het vaak toch maar van niet.
Ik denk veel te veel na. Ik maak van dingen waar ik negatieve gevoelens bij heb een enorm probleem in m'n hoofd. Zo ga ik tegen dingen opzien, waar dat vaak helemaal niet nodig is.
Waarbij ik dat vooral merk is in het contact met anderen. Ik heb daardoor een lichte sociale fobie. Vaak niet durven bellen, en contact te leggen, omdat ik al snel denk dat anderen wel negatief over mij gaan denken of zich gekwetst voelen.
Ik kom vaak heel anders over dan ik denk, en kan best lomp zijn, zonder dat ik het zelf door heb. (Dat merk ik dan uit reacties van anderen, of als ik later nadenk over wat ik zei). Mede daardoor ben ik ook in een soort van identiteitscrisis gekomen.
Moet ik nu proberen om mijn gedachten (gevoelens) onder controle te krijgen en proberen eerder door te hebben als ik negatieve gevoelens overdrijf/opblaas?
Of moet ik me erg gewoon over heen zetten, mijn sociale minderwaardigheidscomplex overwinnen, en door meer contacten met anderen wat meer inlevingsvermogen kweken zodat ik wat minder lomp over kom?
En wanneer kies je dan voor therapie en wanneer belast je vrienden en familie met je problemen?
weet je, ik heb toen ik in mijn depressieve periode zat een cursus gedaan, met positief denken enzo... Dus negatieve gedachten omzetten in positieve gedachten.
Het klinkt zo simpel, en het werkt nog ook...
Maar dat is niet voor iedereen iets, je moet er wel voor openstaan natuurlijk.
Je zou ook eens in de bieb kunnen zoeken naar boeken over positiever leren denken, zelfhulpboeken enzo, het staat er vol mee... (En nee, neem niet die van dr. Phil mee 
)
Het gaat er meer om of de gedachte die jij hebt reeel zijn of niet. Van te voren schets je een bepaald beeld voor hoe andere mensen over je denken. Het probleem is dat jij nooit zult weten of die gedachtes waar zijn of niet.
Je moet de situatie objectief benaderen.Het beste is om zo min mogelijk te denken over wat er mis kan gaan en vooral dingen te doen waar je zoveel mogelijk tegenop ziet. En wat maakt het uit als je een keer een flater maakt en iets verkeerds zegt, doet iedereen wel is. Zou je daardoor zelf meteen een negatief beeld hebben over een ander als het diegene overkomt?
Ik zie in je profiel staan dat je student bent, misschien bieden ze bij jou onderwijsinstelling ook een cursus aan. Dat werkt volgens mij beter dan er tig boeken over te lezen, want je bent dan actief bezig met het aanpakken van je probleen. Je zit tevens samen met andere mensen die last hebben van hetzelfde problemen. Dit kan als een stimulans werken.
[Dit bericht is gewijzigd door Jed1Gam op 10-02-2004 00:07]
quote:Want zo ben ik al sinds de middelbare school eigenlijk. Alleen dat indentiteitscrisis daar herken ik mijzelf niet echt in.
Op maandag 9 februari 2004 23:35 schreef ChubbChubb het volgende:
Vaak probeerde ik contact te vermijden en als ik in een groep was, was ik een soort gespreksconsument. Meestal kwam er niks in me op en als ik wat wil(de) zeggen, deed ik het vaak toch maar van niet.Ik denk veel te veel na. Ik maak van dingen waar ik negatieve gevoelens bij heb een enorm probleem in m'n hoofd. Zo ga ik tegen dingen opzien, waar dat vaak helemaal niet nodig is.
Waarbij ik dat vooral merk is in het contact met anderen. Ik heb daardoor een lichte sociale fobie. Vaak niet durven bellen, en contact te leggen, omdat ik al snel denk dat anderen wel negatief over mij gaan denken of zich gekwetst voelen.
Ik kom vaak heel anders over dan ik denk, en kan best lomp zijn, zonder dat ik het zelf door heb. (Dat merk ik dan uit reacties van anderen, of als ik later nadenk over wat ik zei). Mede daardoor ben ik ook in een soort van identiteitscrisis gekomen.
Heb er eigenlijk nooit over nagedacht om hulp te zoeken ofzo.
quote:Dat klinkt ook meer als gedragstherapie...
Op dinsdag 10 februari 2004 00:05 schreef Jed1Gam het volgende:
Hier eveneens een lotgenoot.Ik heb er ook last van en ben nu bezig met een cursus. De negatieve gedachtes omzetten in positieve is niet de beste oplossing.
Het gaat er meer om of de gedachte die jij hebt reeel zijn of niet. Van te voren schets je een bepaald beeld voor hoe andere mensen over je denken. Het probleem is dat jij nooit zult weten of die gedachtes waar zijn of niet.
Je moet de situatie objectief benaderen.Het beste is om zo min mogelijk te denken over wat er mis kan gaan en vooral dingen te doen waar je zoveel mogelijk tegenop ziet. En wat maakt het uit als je een keer een flater maakt en iets verkeerds zegt, doet iedereen wel is. Zou je daardoor zelf meteen een negatief beeld hebben over een ander als het diegene overkomt?
quote:Hm... Ik wist op een gegeven moment niet meer wat ik nou eigenlijk met mijn leven wilde.. was net met mijn studie gestopt en had een verschrikkelijk dom typmiep baantje en ik wist gewoon niet wat ik wel wilde gaan doen, maar ik wist wel dat ik dat niet wilde (dat typmiepbaantje). Ik ben daar na een week of drie helemaal
Op dinsdag 10 februari 2004 00:06 schreef Murray het volgende:
Wanneer ben je eigenlijk depressief?
[..]Want zo ben ik al sinds de middelbare school eigenlijk. Alleen dat indentiteitscrisis daar herken ik mijzelf niet echt in.
Heb er eigenlijk nooit over nagedacht om hulp te zoeken ofzo.
de deur uitgelopen en heb toen een week of twee apatisch en jankend. thuisgezeten. Toen begon ik weer met een ander baantje van het uitzendbureau, maar daar was ik na een uur al ....Afijn, naar de huisarts, testje ingevuld, ja joh je bent overspannen..
Dus ik: overspannen..
Huisarts: Prozac.
Dus ik: ok. ik ging er wel minder van janken
Oh ja en toen mocht ik naar het RIAGG! Wat een pret was dat! 1 keer in de week een uurtje
bij een man die maar bleef zeggen: 'Wat een vage klachten... erg vaag allemaal.'Afijn (ondertussen zijn we een half jaar verder en ben ik een week eerder teruggekomen van vakantie omdat ik doodongelukkig was in de turkse zon), toen kwam ik voor een intake voor dagbehandeling.
"Oooooh," zei die vrouw "maar jij bent gewoon hartstikke depressief! "
ah. vandaar.
Ondertussen was ik gestopt met de prozac, want ik trilde er ontiegelijk van, heel irritant. (Geeft trouwens een leuk effect als je zonder af te bouwen ineens stopt met die zooi
)Afijn, toen kwam er een vriendin: joh kijk hier eens naar: www.alfatraining.nl
Nou en toen ben ikdat gaan doen en wat van dat soort boeken gaan lezen enzo en dat leek wel aardig te helpen.
Toen waren we een jaar verder en kreeg ik Pfeiffer. Een maand lang heb ik weer alleen maar niets kunnen doen.
Toen dacht ik ja, ik ga weer wat doen. Een cursus bij het LOI. SEPR 1. Hartstikke leuk, ik had weer een doel!
Nou, die papieren heb ik toen gehaald, maar ondertussen had ik ook al weer bij andere opleidingen gekeken enzo, en ik dacht doe eens gek, doe SPH. En nu zit ik dus in het tweede jaar en het gaat best wel behoorlijk goed met me, afgezien van chronische vermoeidheid, last van veel stress en 'me nergens toe kunnen zetten' periodes (zie stageverslagverhaal ).Allemachtig! heb ik dit op zitten schrijven? 
quote:Dat weet ik ook niet precies. Ik weet wel dat als ik depressief ben, ik in een negatieve denkcirkel terecht ben gekomen. Sommigen noemen dat 'malen'. Als je later terug kijkt wat er eigenlijk door je heen ging, dan ben je het of vergeten of was het onrealistisch negatief en nergens op gebaseerd. Ik heb er nu veel minder last van omdat ik het nu al snel door heb als ik aan het malen ben.
Op dinsdag 10 februari 2004 00:06 schreef Murray het volgende:
Wanneer ben je eigenlijk depressief?
Ik kwam erachter omdat ik door het malen niet meer goed kon nadenken. Ook in de periodes dat ik me beter voelde. Als ik aan het praten was kwam ik opeens niet meer uit mijn woorden, en moest ik lang nadenken voordat ik wist wat ik wilde zeggen.
Omdat ik eigenlijk wel wilde weten waarom ik niet meer op mijn gedachten kon vertrouwen ben ik toen naar de studentenpsycholoog gestapt, waar ik een paar gesprekken mee heb gehad. Die heeft niet echt conclusies getrokken, maar duwde me wel een boekje in de hand over depressiviteit en raadde me aan er meer met anderen over te praten. Ik had niet 5 van de 9(?) kenmerken die je volgens het boekje waarschijnlijk hebt als je depressief bent, maar had blijkbaar wel genoeg aan de herkenning van wat eigenschappen.
Toen ik (er) meer (over) ging praten met anderen, maalde ik minder vaak en ging dat stroperige denken als ik praatte ook weg. Maar nu moet ik nog leren positief (lees: reëel) denken.
-edit: typo's-
[Dit bericht is gewijzigd door ChubbChubb op 10-02-2004 08:02]
ga beter naar een onafhankelijke psychiater.
't zou niet voor het eerst zijn dat die psych
imeteen weet wat je mankeert terwijl ze bij
het RIAGG maar blijven aanmodderen.
Red een boom - eet een bever!
quote:Oh ja, nee wacht, dat heb ik ook nog gedaan!!!
Op dinsdag 10 februari 2004 01:15 schreef mighty_myte het volgende:
het RIAGG is wel zo'n waardeloze instelling.
ga beter naar een onafhankelijke psychiater.'t zou niet voor het eerst zijn dat die psych
imeteen weet wat je mankeert terwijl ze bij
het RIAGG maar blijven aanmodderen.
20 euro eigen bedrage per keer x 3 consulten = 60 euro...
Uitkomst: Ik weet alles van die man, zijn studies, zijn hobbies, zijn vrouw, zijn kinderen, zijn sportfetisj....
En ik moest meer gaan sporten enzo, want dat was goed voor me...
en ja, ik heb runningtherapy gedaan, en nee, natuurlijk hielp dat ene uurtje in de week niet.
quote:idem dito
Op dinsdag 10 februari 2004 01:20 schreef Pony-Lover het volgende:
even terugvindt post (ik schijf later wel even wat)
*drukt Sharkdoggie stevig tegen haar boezum aan en kroelt een beetje in zijn haren*
quote:Als jij het gevoel hebt dat je het nodig hebt om te praten, dan moet je dat vooral doen!!! Je moet je niet afvragen wanneer het wel of niet toegestaan is om te praten.
Op maandag 9 februari 2004 23:35 schreef ChubbChubb het volgende:
En wanneer kies je dan voor therapie en wanneer belast je vrienden en familie met je problemen?
Jeetje, ik ben ook depressief geweest (als gevolg van vele, imo extreme gebeurtenissen en jarenlange verkeerde dosis medicatie). Ik heb vroeger nooit veel openlijk gepraat, maar nu de laatste jaren wel. Jeetje, er komt geen einde aan het gepraat. Ik had vroeger ook problemen met sociale contacten - was het liefst alleen en had ook geen behoefte/zin om vrienden te maken.
Juist door het praten (denk ik eigenlijk) is het allemaal een beetje rechtgegroeid. Praat praat praat!!
Je vrienden zijn er niet alleen om plezier mee te maken, maar ook om mee te praten - en desnoods om mee te huilen! Daar herken je je echte vrienden aan. Misschien dat er een paar afvallen, maar wellicht zul je snel ontdekken wie je een ware vriend kunt noemen.
veel sterkte 
quote:Is het belangrijk om te weten waardoor je depressief bent geworden? Ik weet eigenlijk niet precies wanneer en waardoor het bij mij is begonnen.
Op dinsdag 10 februari 2004 03:20 schreef GeheimnisNacht het volgende:Jeetje, ik ben ook depressief geweest (als gevolg van vele, imo extreme gebeurtenissen en jarenlange verkeerde dosis medicatie).
ben nooit een mens-mens geweest en het heeft zich in de loop der jaren alleen maar 'sterker' ontwikkeld. ik heb er veel moeite mee omdat je er constant tegenaan loopt en vrij weinig mensen het lijken te begrijpen/accepteren. hebben jullie dat ook?
ik heb 2 jaar therapie gehad (individueel en groeps), maar ik denk dat toen de nadruk meer op andere zaken zat waar ik het moeilijk mee had (schooldruk, toekomst, liefde). alleen het gebrek aan zelfvertrouwen en het niet echt lekker voelen in een groep is 'aan bod geweest'. achteraf gezien heb ik er weinig van overgehouden vrees ik, waarschijnlijk alleen dat ik nu beter mensen durft aan te kijken en beter mijn mening kan/durf te beargumenteren.
als ik zo over nadenk, kan die identiteitscrisis eigenlijk misschien ook wel op mij slaan...
Things can change..
quote:Dat heeft mij ook enorm geholpen inderdaad
Op dinsdag 10 februari 2004 13:21 schreef kastanova het volgende:
Je moet veel masturberen hoorde ik van milagro!
Maar de remedie die bij mij geholpen heeft is gewoon een vriend(in) die je in vertrouwen kunt nemen alles vertellen, dat lucht op... En meestal proberen ze je te helpen etc.
Ik heb nu al een stuk minder moeite om met mensen te praten, maar soms komt het terug... (daarom heb ik nu ook tijd om dit te schrijven )
Maar het beste is nog gewoon proberen met mensen te praten, en desnoods niet over jezelf, maar heb het eens over het weer bijvoorbeeld (klinkt stom. Maar het werkt wel! )
Suc6
quote:Ik denk het wel. Je kunt de gevolgen (het depressief zijn) aanpakken, maar als je niks doet aan een eventuele oorzaak blijft het depressief zijn terugkomen. Je geeft zelf al aan dat je geen idee hebt wat de oorzaak is, maar er moet een oorzaak zijn. Of dat nou gewoon komt door iets wat in jezelf zit (soort van ziekte) of door iets structureels in je leven. Dat laatste kun je zelf achterhalen. Maak bijvoorbeeld een lijst van dingen die je leuk vindt om te doen en dingen die je niet zo leuk vindt, dingen die je graag wilt veranderen in je leven en dingen die je zeker wilt houden. Probeer daaruit te halen of er iets structureels mis zit in je leven. Of het iets is van 'jezelf' kun je iig nagaan door te kijken of depressief zijn soms in je familie zit. Alles heeft een oorzaak, ook jouw depressief zijn. Zoek die oorzaak en werk daaraan ipv alleen de gevolgen wegwerken.
Op dinsdag 10 februari 2004 09:06 schreef ChubbChubb het volgende:
Is het belangrijk om te weten waardoor je depressief bent geworden? Ik weet eigenlijk niet precies wanneer en waardoor het bij mij is begonnen.
quote:
Op dinsdag 10 februari 2004 13:38 schreef Hartendiefje het volgende:
waarom zal je bang zijn contact te leggen met andere mensen? jij bent het ook waard hoor, om veel vrienden te hebben. gun jezelf die kans!
Zo is dat
quote:Kijk dat is een aardige reactie alleen is het helaas niet altijd zo dat anderen aan mensen de kans geven die ze zichzelf wel gunnen
Op dinsdag 10 februari 2004 13:38 schreef Hartendiefje het volgende:
waarom zal je bang zijn contact te leggen met andere mensen? jij bent het ook waard hoor, om veel vrienden te hebben. gun jezelf die kans!
je hebt een slotje op je fotowboek
Ik heb al in geen jaren nieuwe vrienden gemaakt, en de al bestaande vriendschappen heb ik langzaam uitgewist. Nou kwam dat niet alleen door mij, na de middelbare school ging iedereen z'n eigen weg, we verloren elkaar uit het oog. Punt is wel dat ik nu al jaren geen echte vrienden meer heb, en daardoor toch wel regelmatig eenzaam ben. Ik ben ook al zo'n beetje depressief sinds m'n 14e. Maar de enkele keer dat ik een nieuw iemand leer kennen, ren ik er weer voor weg omdat ik mezelf ervan overtuig dat ik diegene niet "nodig" heb. Dat ik er geen behoefte aan heb. Terwijl het waarschijnlijk een soort van faalangst is. Bang uitgelachen te worden, bang dat die ander me stom vindt. Ik bel dus ook niemand. Mijn uitgangspunt is dat als iemand geen contact met míj legt, diegene waarschijnlijk er niet op zit te wachten dat ik contact met diegene leg. Want anders had hij/zij toch wel contact met mij gelegd?
Het is erg moeilijk dit denkpatroon te doorbreken. Aangezien ik me er op het moment zelf ook niet bewust van ben. Toen ik een nieuwe opleiding deed, zaten er allemaal van die meisjes in m'n klas die bijna gingen huilen als hun nagel was gebroken Totaal niet het soort meisje dat ik ben dus. Desondanks heb ik toen wel heel erg geprobeerd me niet af te zonderen en buiten de groep te vallen. Ik probeerde er bij te horen, probeerde mee te praten, en vrienden te maken. Maar het lukte niet echt. Ik heb dan wel nooit gevraagd iets te gaan doen, maar onderling spraken ze wel dingen af... Gingen gezamenlijk uit enzow, maar ik werd nooit meegevraagd. Dus dacht ik, "ze moeten me vast niet".
En dat heb ik dus altijd als ik nieuwe mensen leer kennen. Dat ik het gevoel heb dat ze niet net zo zijn als ik, en dat het toch niet klikt, en we toch nooit vrienden zullen worden...
Geen idee wat de topicstarter met mijn post moet, sorry...
quote:Nou weet ik niet hoe serieus dit bedoelt is (ik ga altijd te serieus op grapjes in), maar hier kan het dus niet aan liggen, of...
Op dinsdag 10 februari 2004 13:21 schreef kastanova het volgende:
Je moet veel masturberen hoorde ik van milagro!
Hé, hier wilde ik het nog niet over hebben. Dat komt wel een keer in SEX ofzo.
quote:In jouw reactie herken ik me nog het meeste, PB. Behalve van de meisjes in je klas dan en het mee uitgaan. Ik word wel gevraagd, maar ben ondertussen gaan denken dat ze dat uit meelijden doen. Niet omdat ze het leuk vinden als ik mee ga. (Heb al wel door laten schemeren dat ik bij een tijdje bij een psycholoog heb gelopen). Ik ga dan lang niet altijd mee.
Op dinsdag 10 februari 2004 16:52 schreef PsychoBitch het volgende:
Geen idee wat de topicstarter met mijn post moet, sorry...
Dat denken gaat natuurlijk niet bewust en is als ik er over nadenk vaak onterecht of vicieus (omdat ik zo denk, ben ik niet gezellig, dus denk ik dat ze het niet leuk vinden als ik mee ga... enz).
[Dit bericht is gewijzigd door ChubbChubb op 10-02-2004 17:45]
|
|
