Ik ben een jongen van 26 jaar oud. Toen ik 11 jaar oud was is mijn vader gestorven aan kanker, als gevolg van (zo bleek toen het te laat was) MEN-2A syndroom. Dit is een erfelijke aandoening, waarbij er een afwijking in een gen zit. MEN-2A syndroom brengt niets anders dan zich mee dan kanker in de schildklier en eventueel later (in sommige gevallen) in de nieren.
Nog voordat mijn vader overleden was kregen we te horen dat hij kanker had agv MEN-2A syndroom. Daar deze aandoening van erfelijke aard was moest ik als zijn zoon zijnde me ieder jaar mbv bepaalde testen laten onderzoeken om te kijken of ik wel of niet drager was.
Toen ik 15 was kwam aan het licht dat ik drager was van MEN-2A. Op 16 jarige leeftijd is toen mijn schildklier verwijderd om zo kanker te voorkomen. Echter.. ik had al 3mm3 kwaadaardige uitzaaiingen. Maar goed dat die optijd verwijder was dus.
Ter vervanging van de schildklier kreeg ik medicijnen (thyrox). Hiermee kun je heel normaal leven, en gewoon oud worden. Ik heb echt nooit meer zoveel energie gehad na de operatie als tevoren. Alles was anders. De jaren verstreken en ik had niet heel veel fut. Ik ging me steeds slechter voelen, en het leek wel alsof mijn geest vervaagde.
Ik gaf te kennen dat mijn medicijndosis moest worden nagekeken. Dat gebeurde meerdere keren, en het bleek goed te zijn. Toch was ik er van overtuigd dat er iets fout was.
Toen ik 2 jaar geleden ontzettend ziek werd, en arbeidsongeschikt werd verklaard heb ik nieuwe medicijnen en betere testen geeist. Deze medicijnen heb ik nu sinds een jaar, en het gaat weer goed met mij.
----------------------------------------------------------------
Tot zover het medische verhaal.... Nu de psychische kant....
----------------------------------------------------------------
Ik was 11 jaar oud en ik zag mijn vader letterlijk tot niets wegkwijnen. Hij was vroeger bouwvakker, en sterk en breed. Er reste niet meer van hem nu dan een wandelend lijk, hardstikke dun, bloedspugend, geen heldere geest meer etc.
Ik kreeg te horen dat ik dezelfde ziekte wel eens kon hebben. Het zat in de familie. Mijn vader ging dood, en ik werd bang. Tot mijn 15e, toen bekend werd dat ik drager was van de ziekte, zijn NOG 3 familieleden hieraan dood gegaan. Ik was bang... Men zou rond zijn 40e sterven.
Door alle gebeurtenissen, en het eeuwige denken was ik vrij gesloten op school en met sociale contacten. Ik was het liefst thuis. Thuis ik te horen kreeg dat ik drager was van de ziekte werd ik helemaal bang.
Ik 'wist' toen dat ik maar 40 zou worden. Ik wist dat ik kanker had - dezelfde als waaraan ik 4 mensen had zien wegrotten. Hoe zou ik OOIT een kind op aarde kunnen zetten - hoe zou ik iemand dat kunnen aandoen? Stel ik zou een meid tegenkomen en verliefd worden..... stel... en dan trouwen... Als ik waarlijk van iemand houd kan ik het die persoon niet aandoen om die vroegtijdig als weduwe achter te laten.
(DIT HEEFT NIETS TE MAKEN MET HET FEIT DAT HET VRIJWILLIGE KEUS IS VAN DE MEID OM HIER VOOR TE KIEZEN - ZE BESEFFEN NAMELIJK NIET WAT HET BETEKEND!)
Als gevolg van dit alles heb ik me altijd afstandig gehouden van meiden - vanaf mijn 11e tot vorig jaar eigenlijk. Het is nu bekend dat ik gewoon ouder kan worden dan 40 - zoals iedereen. De wetenschap heeft nieuwe technieken etc. Ook baby's die de ziekte zouden dragen zouden geen probleem zijn.
Nu zit ik hier dus... MIjn hele leven afstand gehouden van meiden om maar niet verliefd te worden. Ik wil niemand pijn doen.
Mijn meeste vrienden hebben een vriendin, wonen samen en sommigen hebben zelfs een kind. Ik ben verdomme nog maagd, en heb geen vriendin. Ik heb enorm veel sociale contacten, en daarbij ook heel veel meiden die ik zo de laatste jaren heb leren kennen. Geen een lijkt geinteresseerd.
Ik zie gewoon normaal uit, en ik kan overtuigd van mezelf zeggen dat ik een goed karakter heb. Ik ben nooit aggressief, echt altijd open en eerlijk. Mijn enige minpunt is dat ik wat te veel denk.
Ik wordt helemaal gek hiervan! Of een meid rent weg als ze mijn verhaal horen, omdat ze bang worden ofzo.. Of ze zien gewoon niets in me, of whatever....
Men kan wel zeggen, ach pak je zomaar een of andere meid en neuk der, maar als je een beetje nadenkt werkt dat zo niet. Sex zal (als het al ooit mag komen ) helemaal niet zomaar vanzelf gaan. Het verleden blijft tussen je oren zitten....
Nu zeggen heel veel mensen: ach jongen.. maak je niet zo druk... je ziet er leuk uit, en bent aardig.. meiden genoeg voor je...
Kennelijk niet dus...
26 jaar, maagd, totaal geen aandacht van vrouwen
en ik wordt er gek van!
Ben ik dan werkelijk gedoemd om mijn hele leven liefdeloos te blijven? Een arm om me heen zou al eens heel wat zijn verdomme
En nee.. ik ben ook niet opdringerig, en maar vrij weinig mensen weten dit verhaal.
Die kanker heeft tot zoverre mijn hele leven verpest.. In alle opzichten... naja.. het heeft ook zijn pluspunten hoor.... Levenservaring, mensenkennis, leren genieten van de kleine dingen etc...
Maar, what to do?!?! Ik wil als ieder normaal mens een vriendin of althans wat liefde! Zal het dan werkelijk zo zijn dat DIT het pad is wat voor mij is uitgezet?
Sterven zonder ooit liefde gekend hebben - da's mijn grootste angst!
---
voor FOK: Ik heb dit gepost in een eerder topic, maar dit werd gesloten wegens onduidelijke redenen. Ik heb gemailed naar de betreffende moderator, om aan te geven dat van mij het topic mocht openblijven, maar ik krijg geen reactie.
---
quote:- edit: onbeschofte, grove, walgelijke post -
Op maandag 15 december 2003 22:49 schreef derek0905 het volgende:[..]
Als het zo moet ....
Hou dan je kop dicht ziek ventje
rest van de post van jacco9 worden / zijn verwijderd
[Dit bericht is gewijzigd door ElisaB op 16-12-2003 00:31]
Ontopic: Tjee, da's een heftig verhaal zeg, maar ik denk niet dat je voorbestemd bent om liefdeloos door het leven te gaan, daar geloof ik niet in.
Ik zou zo afgaande op je post niet kunnen zeggen hoe je sociale leven er uitziet, en hoe je reageert mbt contacten enzo. Ms duw je mensen ook onbewust van je af als een soort defensie-mechanisme wat je doorde jaren heen hebt opgebouwd?
[Dit bericht is gewijzigd door ElisaB op 16-12-2003 00:32]
quote:Ik het topic nogmaals geplaatst.. Het vorige topic is namelijk gesloten. Er werd mij verteld dat ik kon aangeven als ik wou dat het topic openbleef... Dit heb ik gedaan, maar ik krijg geen reactie terug. Dan maar op deze manier dus.
Op maandag 15 december 2003 22:52 schreef Kraai het volgende:
Langdurige ziekte, maagdelijkheid en liefdeloos
Heel begrijpelijk dat je niet een relatie wilde omdat je wist dat het einde snel zou naderen.
Nu is de situatie veranderd.
Je hebt toch wel degelijk liefde van je familie neem ik aan??
Liefde krijg je niet alleen van een relatiepartner, dat zit overal.
Misschien kun je eens met een vrijgezellenclub iets ondernemen. Bijvoorbeeld club aktivo, die organiseren door heel het land activiteiten.
[Dit bericht is gewijzigd door giovan op 15-12-2003 23:00]
Misschien verwacht je nu tijdelijk teveel, als jij je jaren hebt afgesloten kom je niet zomaar van de een op de andere dag open, om het zo maar te zeggen, lijkt me.
En een leuke vriendin kruist vanzelf je pad als je daarvoor openstaat.
Het komt vast wel goed hoor, en bij wijze van virtueel een lekkere arm om je heen van mij. 
Of wellicht heb je je door bang te zijn voor negatieve reacties geheel afgesloten voor reacties, zowel negatief als positief (Das mijn probleem namelijk ook).
quote:hier idem.
Op maandag 15 december 2003 22:59 schreef Quack het volgende:
TS, je bent bang voor negatieve reacties en sluit je daar voor af. Maar ben je stiekem ook niet bang voor positieve reacties, uit angst niet te weten hoe daar mee om te gaan?Of wellicht heb je je door bang te zijn voor negatieve reacties geheel afgesloten voor reacties, zowel negatief als positief (Das mijn probleem namelijk ook).
ik heb mijn mening geloof ik al in de vorige topic hierover uitgesproken, dus ik heb verder niet veel meer te melden.
ts... succes, blijf geloven.
't komt vanzelf
[Dit bericht is gewijzigd door ElisaB op 16-12-2003 00:35]
Maar gelukkig bestaat er een forum op internet wat over mijn 'ziekte' gaat, kan ik me verhaal kwijt 
.
[Dit bericht is gewijzigd door WattaFakka op 15-12-2003 23:05]
ts: als ik jouw was zou ik gewoon wat minder aan je ziekte denken en niet iedere meid die je ontmoet alles meteen vertellen en pas achteraf als de 
er is eens uit de doeken doen wat er nu precies aan de hand is.
[Dit bericht is gewijzigd door ElisaB op 16-12-2003 00:38]
Wat een verhaal zeg! Het lijkt me dat jij een beetje meer op je brood hebt gekregen dan een normaal mens verdragen kan. Misschien is het goed om eens met een professional te praten over alles? Het lijkt me dat iedereen in jouw omstandigheden wel een steuntje in de rug kan gebruiken...
Iemand suggereerde al eerder dat je waarschijnlijk (nog steeds, bewust of onbewust) mensen van je afduwt. Geen vrienden, als ik je zo hoor over je sociaal leven, maar wel als het een beetje verder gaat dan dat. En als je al je hele leven zo'n schild hebt opgebouwd gaat dat ook niet zomaar weg natuurlijk!
Uiteindelijk, en dat weet ik echt heel zeker, is er ook iemand voor jou (sterker nog, wel meerdere iemanden! 
). Mannen vinden vrouwen vaak onbegrijpelijke wezens, maar als het er op neer komt zijn ook wij op zoek naar iemand die volwassen in het leven staat (en niet zo'n kutpuber als.... sommige mensen... 
), dus die voorspong heb jij alvast. Houd jezelf voor dat je niet de enige bent die op zoek is naar de liefde... en niet de enige die onderweg daarnaar een klein beetje beschadigd raakt (je hoeft er R&P maar op na te lezen!).
Dat je ook nog eens beschikt over zelfkennis ("Ik denk iets teveel na") pleit alleen maar voor je....
Voor álles in het leven, behálve de liefde, geldt "Zoekt en gij zult vinden"!
Heel erg veel succes én liefde gewenst!
quote:Wat gebeurt er dan? Wanneer vertel je dit? Als je iemand net kent? Je legt heel wat van jezelf bloot als je dit verhaal vertelt, ik kan me voorstellen dat dat afschrikt. Je schrijft zelf hoe ingrijpend dit voor je is geweest en nog steeds is, misschien straal je dit uit. Zeker op het moment dat je dit verteld, maakt niet uit hoe je het verteld. Dit moet je denk ik ook niet willen verwerken met een potentiële vriendin wat je misschien onbewust doet/wil. Het lijkt er een beetje op dat je dit doet, zoiets als; als zij het kan accepteren, dan kan ik het ook accepteren. Dat moet dus andersom zijn.
Op maandag 15 december 2003 22:46 schreef GeheimnisNacht het volgende:
Ik wordt helemaal gek hiervan! Of een meid rent weg als ze mijn verhaal horen, omdat ze bang worden ofzo.. Of ze zien gewoon niets in me, of whatever....
Ik gis een beetje, kan er helemaal naast zitten.
Je moet in elk geval wel het idee loslaten dat je raar bent omdat je op je zesentwintigste nog geen vriendin hebt gehad of nog maagd bent, want als je je daar ook onzeker over gaat voelen verergert dat het probleem wel. Het is helemaal niet raar en in jouw situatie zeker niet.
Kan je er verder met helemaal niemand over praten die jou een beetje kent?
niets is minder waar. dat weet ik natuurlijk niet 100% zeker, maar het is zo dat je pas sinds heel kort (vorig jaar pas) echt denkt: ja, ik wil een vriendin. liefde komt nou eenmaal niet elke week langshuppelen, dat heeft met kanker niets te maken. ik begrijp dat als mensen zeggen dat je geduld moet hebben, je denkt: maar ik wacht al zo lang, nu is het mooi geweest. je moet dat van je afzetten, er is geen haast. op je 26e is je leven niet voorbij. je geeft aan dat je er goed uitziet, dat je jezelf wel een leuke jongen vindt, en dat je volop sociale contacten hebt. vroeg of laat zal daar iets uitkomen. misschien niet volgende week, misschien niet volgende maand, maar dikke kans dat je ergens in 2004 een leuke vriendin krijgt. teveel nadenken is inderdaad vervelend (ben ik ook een slachtoffer van) beste medicijn hiertegen is het van je afzetten en je op andere dingen concentreren. dat je de afgelopen 25 jaar geen vriendin hebt gehad is vervelend, maar die jaren liggen nu achter je en het zegt niets over de toekomst. dus stop met twijfelen, zet dat gevoel weg van "ze had er al moeten zijn" ze komt wel.
en als ik nog een tip mag geven: begin als je contact hebt met een meisje/vrouw niet meteen over je ziekte. bewaar dat verhaal bij voorkeur tot het moment dat je al een tijdje met een bepaalde vrouw aan het daten bent, en wees dan heel eerlijk. voor die tijd hoef je het er echt niet over te hebben, je verzwijgt niets. dat soort dingen schrikken vrouwen inderdaad af. niet omdat ze het allemaal zo eng vinden maar gewoon omdat het heel onverwachts komt als ze iemand nog maar kort kennen. als je er over begint als je een tijdje samen bent zal een vrouw echt niet voor je weglopen.
succes!
Bijna iedere reactie heeft wel iets positiefs te melden
Het is misschien wat vreemd, maar door de meningen van anderen te lezen (waarin vaak positief bruikbaar advies zit) voelt het alsof je iets sterker in je schoenen staat...
Ook al is het maar op een internetforum, het voelt alsof je er niet helemaal alleen voor staat.
[Dit bericht is gewijzigd door GeheimnisNacht op 15-12-2003 23:38]
quote:Maar hoe langer je ermee wacht, hoe langer het duurd voor je je 100% op je gemak voelt bij haar.
Op maandag 15 december 2003 23:33 schreef MikeF het volgende:
ik kan me best voorstellen dat je denkt: "26 jaar en maagd... pff", dat je dat voelt als een soort... achterstand. En dat je denkt dat het er nooit van zal komen.niets is minder waar. dat weet ik natuurlijk niet 100% zeker, maar het is zo dat je pas sinds heel kort (vorig jaar pas) echt denkt: ja, ik wil een vriendin. liefde komt nou eenmaal niet elke week langshuppelen, dat heeft met kanker niets te maken. ik begrijp dat als mensen zeggen dat je geduld moet hebben, je denkt: maar ik wacht al zo lang, nu is het mooi geweest. je moet dat van je afzetten, er is geen haast. op je 26e is je leven niet voorbij. je geeft aan dat je er goed uitziet, dat je jezelf wel een leuke jongen vindt, en dat je volop sociale contacten hebt. vroeg of laat zal daar iets uitkomen. misschien niet volgende week, misschien niet volgende maand, maar dikke kans dat je ergens in 2004 een leuke vriendin krijgt. teveel nadenken is inderdaad vervelend (ben ik ook een slachtoffer van) beste medicijn hiertegen is het van je afzetten en je op andere dingen concentreren. dat je de afgelopen 25 jaar geen vriendin hebt gehad is vervelend, maar die jaren liggen nu achter je en het zegt niets over de toekomst. dus stop met twijfelen, zet dat gevoel weg van "ze had er al moeten zijn" ze komt wel.
en als ik nog een tip mag geven: begin als je contact hebt met een meisje/vrouw niet meteen over je ziekte. bewaar dat verhaal bij voorkeur tot het moment dat je al een tijdje met een bepaalde vrouw aan het daten bent, en wees dan heel eerlijk. voor die tijd hoef je het er echt niet over te hebben, je verzwijgt niets. dat soort dingen schrikken vrouwen inderdaad af. niet omdat ze het allemaal zo eng vinden maar gewoon omdat het heel onverwachts komt als ze iemand nog maar kort kennen. als je er over begint als je een tijdje samen bent zal een vrouw echt niet voor je weglopen.
succes!
quote:dat is wel een beetje waar, maar toch denk ik dat dat het beste is. want aan de andere kant is het ook makkelijker om er over te praten met iemand die je een beetje vertrouwd. en je kan iemand niet echt in vertrouwen nemen als je 2x uit bent geweest. ik zou toch zeggen: wacht tot er iets ontstaat, en praat er dan pas over.
Op maandag 15 december 2003 23:40 schreef WattaFakka het volgende:[..]
Maar hoe langer je ermee wacht, hoe langer het duurd voor je je 100% op je gemak voelt bij haar.
Plaatselijk ook wat reacties verwijderd om het topic weer een beetje fatsoenlijk ONtopic te krijgen. Met de excuses aan een ieder die geprobeerd heeft de relbak van repliek te dienen; nu het gerelbak eruit is, waren die opmerkingen ook niet meer helemaal nodig...
Hij is weer schoon, we kunnen weer verder 
[Dit bericht is gewijzigd door ElisaB op 16-12-2003 00:45]
Ik wens je veel sterkte en wijsheid toe.
En dat van een vriendin... dat leer je snel hoor, als je de juiste persoon tegenkomt
Ik heb voor mijn huidige vriendin een aantal vriendinnen gehad maar daar is nooit echt wat mee gebeurt... toen jarennnnnnnn geen interesse getoond in meiden maar sinds een maand of 3, 4 geleden voelde ik dat ik iets mistte, een speciaal iemand.
Nou heb ik 5 weken geleden iemand ontmoet en het klikte meteen. Ik heb in deze 5 weken meer ervaring opgedaan dan in de rest van mijn leven (op het gebied van meiden).
"je moet niet zoeken want dat werkt niet", zoeken werkt misschien niet, maar met thuis zitten zul je niemand ontmoeten (misschien via internet), ga d'r op uit/sport (ik heb die meid ontmoet toen ik uitging met m'n huisgenoten).
Edit2: ff vergeten dat je misschien niet kunt sporten met je aandoening.. maar d'r zijn genoeg andere dingen te doen
Edit:
Misschien moet je niet te snel over je ziekte en je verleden gaan praten, misschien schrikt dat mensen af. Nou zul je zeggen: dat hoort bij mij en ik wil dat vertellen.
Ik denk dat je daar niet te snel mee moet komen, meiden kunnen misschien het idee krijgen dat jij al een hele toekomst met hun planned en daar hebben ze (waarschijnlijk) nog geen behoefte aan.
[Dit bericht is gewijzigd door Emphemeris op 16-12-2003 01:30]
|
|
