Ik had zondag een enorme weg naar beneden (vrij ineens maar niet heel erg plotseling). Ik heb soms het idee dat t helpt om t allemaal nog erger te maken voor jezelf (jezelf in zelfmedelijden wentelen, automutilatie, lange tijd aan de ellende blijven denken) om daarNA alles weer in proportie te kunnen zien zegmaar. Zo heb ik t idee dat als ik me gewoon 'hangerig' en 'downtjes' voel er niks gaat veranderen of gebeuren, net alsof er niks aan te doen valt. Ik blijf warrig. Als je t dan even supernegatief gaat zien voor een dagje (of meer) zie je daarna zeg maar weer dat t allemaal niet zo erg is! Kan dat kloppen of bazel ik maar wat? En wie heeft dat ook gemerkt en op wat voor manier?
Zo heb ik een paar weken lang heel moeilijk zitten doen over mijn verliefdheden en er erg mee gezeten en me alleen gevoeld enz enz. Sinds vanavond (weet niet voor hoe lang) voel ik me weer een beetje rustig (wat DAT betreft dan), niet zo gedwongen trekkerig aan mezelf van: je MOET een relatie of iets.