Wat luister je nu - nieuwe stijl - deel 21

om het goede voorbeeld te geven:

Bangles - Manic Monday

Op de radio, een leuk jaren tachtig popliedje. The Bangles zijn vorig jaar weer bij elkaar gekomen en hebben een plaat uitgebracht...

King Crimson - Eyes Wide Open

Een DVD, dus behalve luisteren ook kijken. Vooral kijken, want is af en toe adembenemend hoe de heren (en vooral Robert Fripp) zich uit de complexe nesten weten te werken. Helaas is deze Crimson incarnatie alweer ter ziele, bassist Trey Gunn verliet na deze tour de band. En dus maken we ons weer op voor King Crimson #116, met dit keer oudgediende Tony Levin in de gelederen.

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 09:01 schreef Zander het volgende:
Dit is 'nieuwe stijl', pro_jeex..

---

Thunderbolt - Beyond Christianity

Black Metal uit Polen, een zeer aardige productie, en zeker geen standaard album, maar 3 echte full lengt nummers, waarvan 2 zeer interessant in elkaar zitten, met veel Keyboardpatronen en accoustisch spul ertussendoor.
Vooral de ballad "Poland" is zeer goed aan te horen, en laat zien dat Paimon daadwerkelijk een zeer okay'e stem heeft.
Voor mensen die van extreme metal houden, die tegelijk complex en ook vernieuwend is, is dit zeker een aanrader.

Tracklist:

1. Intro
2. Key to Eternity
3. The Aeon has Come
4. Kill Christ
5. The Vampire
6. Poland
7. Outro (The Dance of Damned Souls)

[Dit bericht is gewijzigd door Graveland op 12-01-2004 14:33]

Rory Gallagher - Irish Tour

Blues zoals blues bedoeld is . Slechts het moeten weerstaan van de neiging om een pint Kilkenny op mijn bureau bij te plaatsen voorkomt dat het de perfecte maandagmiddagmuziek na een lang, druk weekend is.

Devin Townsend - Physicist

Project uit 2000 van de geniale gek Devin Townsend, het best te omschrijven als een mix tussen 2 andere projecten van Devin te weten Ocean Machine en Strapping Young Lad, de geniale melodieen en de poppy songs van Ocean Machine, gemixt met de chaos van Strapping Young Lad. Met zoals gebruikelijk bij Devin Townsend een erg 'dichtgesmeerde' maar superheldere productie. Topalbum

Tori Amos - Little Earthquakes

Het debuut van Tori Amos als kwetsbare singer-songwriter-pianiste. Tori is hier heel open, eerlijk en confronteert zichzelf minstens zo vaak als de luisteraar. Vermoedelijk haar meest toegankelijke werk (alhoewel de hit Cornflake Girl van de opvolger Under the pink natuurlijk veel mensen naar dat album trok).

Persoonlijke hoogtepunten: Crucify, Me and a gun.

The Gathering - If_Then_Else
_{ben niet zo goed in het linken naar plaatjes bij AllMusic, dus ff geen cover}

Heerlijk album om zo, net uit het werk, op te zetten. Net als bij Souvenirs heb je hier prettige melodieen en de mooie stem van Anneke die het geheel completeert.

[Dit bericht is gewijzigd door PdeHoog op 12-01-2004 20:42]

* PdeHoog doet vanavond weer eens aan klassiek

Een CD van het Berlin Philharmonic Orchestra o.l.v. Herbert von Karajan met daarop uitvoeringen van de volgende werken:

Van deze CD zijn met name het Adagio van Albinoni en het Canon in D major van Pachelbel mijn grote favorieten, maar ook de rest is zeker het beluisteren waard.

Fleetwood Mac - Rumours

Een van de allereerst platen die ik ooit kocht, op basis van de single "Go Your Own Way". En hoewel ik als 10-jarig MuadDibje natuurlijk niet wist waar het over ging sprak de muziek mij enorm aan.
En nog steeds vind ik het een wereldalbum, zeker als geheel. Alle ins en outs van relaties komen ruim aan bod (een bloemlezing uit de perikelen van de Maccers zelf). Dieptepunt is "Don't Stop" omdat ik steeds die kop van Clinton voor me zie, hoogtepunten zijn "Songbird" en het schitterende "The Chain".
_{en Stevie Nicks was destijds natuurlijk een ongelooflijk lekker wijf, helaas is dat nu wel anders...}

Beck - The new pollution
Om heel eerlijk te zijn, vind ik de helft van Beck's nummers goed, en de rest ronduit kut. The New Pollution heeft een stuwende bas, een vals Hammond-orgeltje, een gejatte trompetsolo, en de vertrouwde zeurende stem van Beck. Een goed nummer dus.

Jewel - Pieces Of You

De debuut-cd van Jewel. Gewoon een lekkere ongecompliceerde cd om naar te luisteren. De melodieen zijn niet echt complex, maar luisteren, tezamen met de toch wel een beetje zwoele stem van Jewel, gewoon lekker weg.

Texas - Put your arms around me
Van het onwaarschijnlijk goede album White on blonde, waarna het eigenlijk alleen maar bergaf kon gaan. In 1997 schreef de band dit nummer samen met Dave Stewart, die het ook produceerde. In de videoclip is Sharleen Spiteri op haar mooist te zien, als ze door een fleurige zomerse wereld dartelt, een wereld die gevuld is met bloemen en vlinders.

U2 - War

In het kader van "jeugdsentiment" Het eerste "volwassen" album van het ierse kwartet. Jammer genoeg vind ik de b-kant wat minder, maar een a-kant die opent met Sunday Bloody Sunday en vervolgt met Seconds, New Year's Day, Like a Song.. en Drowning Man maakt "War" tot een superplaat.

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 07:46 schreef PdeHoog het volgende:
[afbeelding]

The Gathering - Souvenirs

Perfect album om wakker te worden 's ochtends . Prettig in het gehoor liggende melodieen (zeker de eerste vier nummers) met een erg mooie stem.

---

Heb ze op lowlands gezien, fantastische band! Uit de categorie Coldplay en Travis en ze staan op het punt om door te breken ...

O ja, ik heb het hier over de Turin Brakes (is haast niet te lezen op het plaatje)

[Dit bericht is gewijzigd door BAO op 12-01-2004 23:18]

Strawberry Switchblade - Since Yesterday

quote:

---

Depending on what mood the listener is in, the lightweight pop of Strawberry Switchblade's self-titled debut album can be sickeningly coy or irresistibly charming. Featuring Rose McDowall (guitar, vocals, harmony vocals) and Jill Bryson (guitar, vocals, harmony vocals), Strawberry Switchblade sound like two little girls enraptured and enraged by their first crushes; those with no tolerance for this innocuous stuff will immediately bolt for the exits, barf bags in hand. But Strawberry Switchblade shouldn't be flogged for being too cute; accepted for what it is, the album is a toothsome collection of new wave bubblegum. McDowall and Bryson have pretty voices; they blend together wondrously. The lyrics reflect an adolescent perspective on love and heartbreak. On Go Away," the girls sing about a boy who used one of them for sex and then split; there is a heavy sadness in their vocals that shatters the LP's façade of innocence. "Who Knows What Love Is?" is a winsome tale of longing. In the mid-'80s, synthesizers were still in fashion in the new wave scene, and keyboards are bouncing all over Strawberry Switchblade, especially on "Let Her Go." However, there is darkness lurking within Strawberry Switchblade's candy-flavored melodies. Never has a band sounded so sweet while being so bummed out.

---

Garbage - Vow
Mijn eerste kennismaking met Garbage, ergens na middernacht tijdens Alternative Nation op MTV, toen de M nog iets betekende. Met een intro dat van links naar rechts door je koptelefoon schiet, Shirley Manson die in de verte iets probeert te zeggen, en daarna een orkaan van gitaar, drums en bas. Drie en een halve minuut teringherrie.

Bik Bent Braam - Goes Bonsai

De laatste cd van de big band van Michiel Braam, die ik gisteren live heb mogen aanschouwen. Een zeer interessant schijfje en volgens de Volkskrant "de beste jazz-cd van 2002". De muziek is op een aparte manier tot stand gekomen:

quote:

---

Voor het programma Bik Bent Braam goes Bonsai schreef pianist en bandleider Michiel Braam twee kleine ('bonsai') stukjes muziek voor elk van de bandleden. Wanneer iemand wil dat zijn stukje muziek wordt ingezet, moet hij één of twee vingers opsteken. De composities worden gebruikt als aanknopingspunt voor improvisaties; soms worden slechts enkele maten gespeeld, soms komt een stukje helemaal niet aan bod.

---

quote:

---

The eight-minute album opener, "F. Pilate," begins as you now might expect: with feedback like crackling fire. Labored drums and a casual guitar triumph over the subdued chaos when M. Resplendent sings, "I'll find my way inside your heart/ My city smog in your country lungs," his reverberated voice not unlike Robert Plant's on "In the Evening." Then, the eerie song begins a journey in which it loses to the fuzz, clarifies, is enhanced by sternly plucked strings, meets passing noises of indefinite origin, is interrupted by Dylan Thomas, and ends on a poignant note: piano, acoustic guitar, and Resplendent, a vocal chameleon, now soaring above it all.

"Please Kill the Barium Swallows" has the Fire Show mixing strings similar to those of Godspeed You Black Emperor, with alternately muffled and crisp vocals and guitar pickings straight out the Northwest. As M. Resplendent takes on the appearance of Home's Andrew Deutsch-- one of the Fire Show's nearest kin-- one feels ready for a more straightforward rock song. But then it breaks. Pieces are strewn everywhere, and the Fire Show seems in no rush to put them back together. But the song repairs itself as quickly as it crumbled, and the rush of hearing it is like watching a car crash in reverse.

Not until the fourth track, "The Antipathetic," is producer Brian Deck's impact obvious. The distant, hollowed vocals, atmospheric guitar and randomly-trebled drums are all Deck trademarks. That the Fire Show worked with him is no surprise at all, for they also resemble the later, more meandering and experimental work of Red Red Meat. Which is why a comment about Radiohead on their website surprised me: "I feel betrayed... Perhaps Radiohead have made a completely lovely record, but, in the process, they've sacrificed we-ism for me-ism.... Long live the Rock and Roll Band!" The Fire Show employ guitars, sure, but they're not a verse-chorus-verse, three-minute rock band. And this record would certainly be considered "challenging" by most mainstream rock fans. "4 Times Through the Angel," for instance, relies on a mechanized beat and synth threads. There are also two guitarless ambient numbers.

The reason my town's tree-burning wasn't well attended is obvious: the storm. The few who braved the weather saw the relentless snow melt as it came within ten feet of the burning trees, leaving a clear halo around the flames. The few who listen to this album will have a similar experience. It may make you uncomfortable at times, reflective at others, and just as often, it will energize you. But, as reliably as fire itself, this music is sure to transfix you. Just don't try and solve it: you'll end up in the hospital with third-degree burns.

---

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 19:16 schreef PdeHoog het volgende:
* PdeHoog doet vanavond weer eens aan klassiek

---

Een orkest uit het voormalige oostblok, wat overigens een goede performance neer weet te zetten, dat de volgende werken ten gehore brengt:

_{overigens valt mij nu pas op dat het tweede stuk wordt uitgevoerd door Pilharmonia Slavonica o.l.v. Henry Adolph}

quote:

---

Op maandag 12 januari 2004 22:04 schreef Zander het volgende:
Ik geloof dat "Anton Naut" en "Henry Adolph" geen echte dirigenten zijn, maar je hun namen voornamelijk op Kruidvat-achtige klassieke cds tegenkomt, wanneer de uitgever cq. platenmaatschappij liever niet heeft dat mensen er achterkomen welke opnames ze in werkelijkheid hebben gebruikt. Wel een grappig weetje.

---

Het is inderdaad een grappig weetje. Ik wist het niet . Voor het luistergenot maakt het natuurlijk verder niet uit. De uitvoering klinkt uitstekend

Roxy Music - Roxy Music

De eerste van Roxy, en meteen een van de mooiste.

Uit de tijd dat Brian Eno nog onderdeel van de band uitmaakte. Hij zou na 2 albums door Bryan Ferry uit de band gezet worden. De orginaliteit van Roxy Music ging daarna hard achteruit.