Wat luister je nu - nieuwe stijl - deel 21

[Dit bericht is gewijzigd door Summoner op 14-11-2003 17:04]

Shairak Rinnummh van Gehenna...
oh nee, net afgelopen...

eeeeeeen.... dit is: Into the cold Voids of Eternity van Naglfar...

BEUKEN!!!

[Dit bericht is gewijzigd door Summoner op 14-11-2003 17:06]

Eigenlijk door het topic over covers dat nu actief is (Wie ergert zich ook aan al die covers?) besloot ik me eens te gaan verdiepen in een van de meest gerecyclede nummers in de geschiedenis van de popmuziek. En voordat een oplettende muziekliefhebber begint te piepen: inderdaad, het origineel staat hierboven niet eens vermeld. Die heb ik tot nu toe helaas nog niet kunnen vinden.

Het origineel is namelijk van de Top Notes uit 1961. Een jaar later namen The Isley Brothers hun versie op en dat is de versie die als basis diende voor de meest bekende uitvoering, die van The Beatles ("the most famous single-take in rock history" volgens allmusic.com). Voordat The Beatles het nummer echter opnamen, verschenen er ook al andere versies o.a. van Booker T & The MG's. The Fab Four waren dus zeker niet de eersten die het nummer ontdekten.

Het grappige aan deze covergeschiedenis is dat het origineel, noch de bekendste versie, noch de versie die daarvoor als inspiratie diende, ooit een hit zijn geweest (in de UK, zie www.everyhit.com. Nederland had toen nog geen top 40). De versie van The Beatles is simpelweg ook nooit (in de UK) op single uitgebracht.
Later is er natuurlijk door anderen wel een aantal keer een hit gescoord met het nummer en je kunt aannemen dat die versies voornamelijk geïnspireerd zijn door de uitvoering van The Beatles.

Natuurlijk is het nummer nog door veel meer mensen gecoverd. Ik heb hier bijvoorbeeld ook nog versies van The Mama's & The Papa's (erg saai) en van Bruce Springsteen live (leuk).

Tenslotte nog een persoonlijk oordeel over de hierboven genoemde versies:
1. The Beatles - Zoals gezegd de bekendste versie. Gezongen (in 1 take dus) door John Lennon die de hele dag zijn stem al aan flarden had gezongen tijdens de opnames van de LP Please Please Me. En dat is te horen. Versie met de meeste power.
2. The Isley Brothers - Mooie versie met veel soul. Duidelijk te horen dat dit de inspiratie vormde voor The Beatles. Zang is minder rauw dan die van Lennon (maar hoe kan het ook anders?).
3. Salt 'n' Pepa - Ja, deze heb ik altijd wel grappig gevonden. Vrolijkste versie.
4. Chaka Demus & Pliers - Aanstekelijk, maar minder aanstekelijk dan Salt 'n' Pepa.
5. Brian Poole & The Tremeloes - Snelste en zenuwachtigste versie. Klinkt alsof ze snel naar huis moesten voor het eten of zo. Onmiskenbaar geinspireerd door de Beatlesversie, maar haalt het er niet bij. *grijpt naar de valeriaantabletjes*

En nog een linkje dat misschien wel eens van pas kan komen: The Cover Song Database

[Dit bericht is gewijzigd door Jane op 15-11-2003 14:23]

quote:

---

Op vrijdag 14 november 2003 16:14 schreef Ascaroth het volgende:
Een eenmalig uitstapje, dat wel.

---

Clann Zu - Rua

(Geweldige)Debuut cd, ze hebben hiervoor alleen een EP uitgebracht, van deze Australische band. Erg originele mix van verschillende muziekstijlen met daaroverheen een vrij aparte zanger

quote:

---

Rua is strikingly composed. The colorful mixture of electronic, rock, classical, and traditional Irish folk music is quite intense and will grab you right off the bat. Flowing fiddles played over pumping electronic dance beats and vocals that cry of desperation and justice make for a very striking mix that cannot be easily ignored. This disc is intensely original.

---

Burnt By the Sun - The Perfect is the Enemy of the Good

Wat een vooruitgang van "Soundtrack to the Personal Revolution" naar deze tweede plaat. Meer variatie en gewoon sterkere songs, met nadruk op 'songs'. Compacter en pakkender. Meer experimentatie. Met deze plaat gelijkwaardig aan Mastodon wat mij betreft.

quote:

---

Op vrijdag 14 november 2003 17:46 schreef Summoner het volgende:
Met deze plaat gelijkwaardig aan Mastodon wat mij betreft.

---

Meatjack - Days of Fire

Band die in het straatje van Neurosis, Converge, Today is the Day, ISIS met hier een daar wat jaren 70 psychedelica zit. Al is het over het geheel een stuk minder snel dan Converge en TitD het is er niet minder intens door, de frustratie druipt ervanaf bij de 2 zangers.

Volgende quote omschrijft hun muziek wel goed:

quote:

---

"MEATJACK are a mess of hard-charging bass heavy, wall-of-noise mayhem. Pissed, throbbing music with bitter vocals that will make you sit up and take notice. Sick! Totally rad noize!!! Crushing! Sincere aggression...Mind bending aural assault."

---

quote:

---

In the U.S.S.R. of 1950, there was no greater crime for a composer than being a "formalist." To write music that had no greater purpose than to exist as an object of pure aesthetic contemplation was to ignore the proper role of the composer in the Soviet society. The proper role was to write with utilitarian value in mind, to produce music for marches and massed choruses, music for operas with a meaning and oratorios with a message, music that praised the greatness of Communism, music which that inculcate in the people the highest ideals of Communism.
It was a daunting role for a composer, but one Shostakovich played in this period in his oratorios Poem of the Motherland (1947) and Song of the Forests (1949). But while he could play the role publicly, privately he composed music that had no greater purpose than to exist as an object of pure aesthetic contemplation. The 24 Preludes and Fugues, Op. 87, composed between October 10, 1950, and February 25, 1951, are such, and the purest of these is the first in C major

---

Hierboven dus het risico wat de Russische componist Shostakovich liep bij het componeren van zijn versie van het Wohltempelierte Klavier (van Bach). De muziek is niet onder één noemer te vatten, omdat het allemaal losse deeltjes zijn. Het geluid is dus zeer divers. Fuga's die zich kunnen meten met die van Bach en preludes waarvoor de vlingervlugheid van die van Chopin een vereiste is.

quote:

---

Op vrijdag 14 november 2003 18:33 schreef mr_cucumber het volgende:
Band die in het straatje van Neurosis, Converge, Today is the Day, ISIS met hier een daar wat jaren 70 psychedelica zit. Al is het over het geheel een stuk minder snel dan Converge en TitD het is er niet minder intens door, de frustratie druipt ervanaf bij de 2 zangers.

---

Massive Attack - Blue Lines

En zo begon het.

quote:

---

The first masterpiece of what was only termed trip-hop much later, Blue Lines filtered American hip-hop through the lens of British club culture, a stylish, nocturnal sense of scene that encompassed music from rare groove to dub to dance.

---

quote:

---

Op vrijdag 14 november 2003 20:06 schreef Ascaroth het volgende:
Porcupine Tree - Voyage 34: The Complete Trip

---

Ik heb de originele single van Voyage 34 ook

Ik heb nu het volgende topwerkje opstaan:

Matching Mole - Little Red Record

Geweldig album. Deze band werd opgezet door Robert Wyatt na het verlaten van Soft Machine en "Little Red Record" is het 2e album. Phil Miller van Hatfield and the North zat ook in deze band en het album mag zich meten met de beste canterbury-albums. Boeiend vanaf de eerste seconde. Ben zelf ook altijd nog onder de indruk van het nummer "God Song".

* PdeHoog moet hier posten in opdracht van ons aller muziekmod Summoner (op straffe van verbanning van de muziekmeets)

Ik luister / kijk dus nu de DVD van Dire Straits - On The Night . Werkelijk de beste Dire Straits-cd die ik in mijn bezit heb, en nu dus op DVD. Helaas slechts stereo, maar ja....heb toch geen DTS 5.1-set

quote:

---

Op vrijdag 14 november 2003 20:12 schreef Summoner het volgende:

[..]

Met jou zou ik wel eens een beschuitje willen eten!

---

quote:

---

Op zaterdag 15 november 2003 00:27 schreef mr_cucumber het volgende:

[..]

hehe..euh..

---

quote:

---

Sixteen Horsepower's third album, Low Estate, finds the group at the peak of their powers, moving their hypnotic, rustic country-rock into neo-Gothic territory. Producer John Parish helps the group reach their potential, accentuating the darkness and mystery inherent in their music. There are still a few weak moments on the record (cencuur), but overall, Low Estate is an impressive leap forward for Sixteen Horsepower, and album that clearly separates the band from their alt-country contemporaries. -- Stephen Thomas Erlewine

---

3e single geloof ik, van het album

Erg uitgedachte lyrics, smaakvolle muziek, etcetera.
If you were my King, I would be your queen...
If you were my King, I would be your queen...
En dergelijke.

Jean Michel Jarre - Equinoxe

Paar maanden geleden ontdekt. Het heeft veel invloeden van Kraftwerk, maar het is allemaal net ff wat 'gladder' en minder klinisch. En geheel instrumentaal natuurlijk. Toch eens op zoek naar meer werk van de beste man .

B*witched - Blame it on the weatherman
Lief liedje van dit Ierse kwartet. Eén van de grootste hits van 1999 in zowel Ierland als het Verenigd Koninkrijk. Steek je hand op als je het nummer kent.

Niet op dat 21% off letten, ik heb het plaatje van Amazon geplukt.

quote:

---

Op zaterdag 15 november 2003 22:14 schreef BloodyLotte het volgende:
[afbeelding]

Niet op dat 21% off letten, ik heb het plaatje van Amazon geplukt.

---

excellent choice

Graveland - Creed of Iron

Puur escapisme, deze plaat. Hevig door Bathory beïnvloed, wat zich vertaalt naar lange, epische nummers. Heerlijk om bij weg te dromen.

Tja...wat moet ik ervan zeggen. Mijn eerste echte kennismaking met Queensryche (op advies van Litpho) en ik kan alleen maar toegeven dat dit toch wel een erg goed album is.

Relaxed muziek, hoop rustige nummers.

[Dit bericht is gewijzigd door Summoner op 16-11-2003 00:35]

Prefab Sprout - Steve McQueen
Rustig wakker worden met een cd uit 1985. Steve McQueen is het tweede album van Prefab Sprout, en werd geproduceerd door Thomas Dolby. Het album verkocht goed in Engeland, maar op het moment dat de overstap naar Amerika werd gewaagd, besloot de weduwe van Steve McQueen om geen toestemming te geven voor het gebruik van zijn naam (in Amerika dus). Daar ligt de cd onder de naam 'Two Wheels God' in de schappen. Van deze cd was When love breaks down het eerste nummer van Prefab Sprout dat ook op de Nederlandse radio te horen was.

Ozzy Osbourne - The Ultimate Sin (1986)

Ozzy; ook in de jaren 80 was hij al zo gek als een deur. Vooral door zijn overmatig drank en drugsgebruik, waarvan je nu op tv de gevolgen nog kan zien. Toch was hij niet dom, en wist zeker wel goeie hardrockplaten te maken (wat natuurlijk ook aan de muzikanten om hem heen lag).

Dit album bevat wel een van zijn bekendste nummers uit de jaren 80, Shot In The Dark, wat ook op single uit kwam. De redelijk commerciele sound van dat nr is enigzins representatief voor het hele album, al is het niet zijn beste album. Toch bevat het goeie songs, zoals bv Killer Of Giants. Echter, voor de iets meer essentielere Ozzy schijven verwijs ik je naar Blizzard Of Ozz en No More Tears

The 3rd and the Mortal - Tears Laid in Earth

Voordat de band met trip-hop en andere vormen van elektronica ging experimenteren, was The 3rd and the Mortal een zeer aangename sfeervolle metal band. Ze klonken toen min of meer als een Dark Symphonies band, dus het metal-aspect is vrij minimaal. Heerlijke vocalen van schattige zangeres Kari, die de band na dit album verliet en nog even in zee ging met Satyr en Fenriz, waarmee ze onder de naam Storm een Noorse folk-metal plaat opnam, en vervolgens solo ging.

Meet The Flower Kings - @ Live Recording 2003 (dvd)

Behalve luisteren kijk ik ook met een half oog naar de bijbehorende beelden. Geen filmisch hoogtepunt, een slecht in elkaar gezette dvd, compleet met stukjes ballet, irritante toerfilmpjes (die je niet kan doorskippen!) en een nogal statisch concert. Maar een genot om de heren hun redelijk complexe muziek te zien spelen alsof elke oetlul het zou kunnen spelen. En die muziek staat als een huis. Symfonische rock met Zweedse degelijkheid...

Pestilence-Spheres

Het experimentele album van de hollandse deathmetal band pestilence.Zanger/bassist martin van drunen was inmiddels al weg vanwege de nieuwe richting van de band.Veel jazzritme's en synthgitaar kwam erbij op dit album.Een zeer lekkere experimentele album.

quote:

---

Op zondag 16 november 2003 09:50 schreef dwerg het volgende:
[afbeelding]

Prefab Sprout - Steve McQueen
- verhaaltje -

---

Merkwaardig genoeg krijgt deze cd maar drie sterren in de AMG, want het is echt weer een prachtplaat. Uit de zeer omvangrijke Coltrane-catalogus is dit niet zijn meest bekende album, maar wat betreft de kwaliteit van de muziek doet het zeker niet onder voor "Giant Steps" of "A Love Supreme".

Dimmu Burger - Det Kult Armakeddon

Wat betreft deze plaat ben ik een zeer selectief luisteraar. Het gaat mij hier namelijk uitsluitend om de symfonische stukken, de drums van Nick Barker, de zuivere zang van Simen, de vocale bijdrage van Abbath, de vette productie en enkele riffs. De rest kan me gestolen worden.

quote:

---

Op woensdag 19 november 2003 16:05 schreef Summoner het volgende:
de vocale bijdrage van Abbath

---

En ik heb zowaar ook speakers op mn werk sinds vandaag.
np: The Cure - Another Day

quote:

---

Op woensdag 19 november 2003 16:14 schreef Riert het volgende:
Ik heb hem zelf niet, maar hoorde hem bij iemand anders. We konden Abbath niet ontdekken in het 1e nummer wat genoemd wordt waar hij mee zou doen.
Jij ook of hebben we slecht geluisterd?

---

quote:

---

Op woensdag 19 november 2003 16:20 schreef Summoner het volgende:

[..]

Wat betreft het 1e nummer wat genoemd wordt: dat is track 2, "Progenies of the Great Apocalypse". Jullie hebben slecht geluisterd, want hij is wel degelijk goed hoorbaar, in het begin al. Hij begint met: "The battle raged on and on, fueled by the venom of hatred for man." En dan kickt die inferieure Shagrath in.

---

Estradasphere - Quadropus

Van Beach Boys-achtige surfmuziek tot oorverdovende death metal, van vrolijke Bulgaarse folk tot kleffe boyband-ballads, deze band speelt het allemaal. "Quadropus", het derde album van Estradasphere, is een dynamische reis door een groot deel van het muzikale spectrum.

quote:

---

Op maandag 17 november 2003 18:11 schreef dantes_inferno86 het volgende:
[afbeelding]

Pestilence-Spheres

Het experimentele album van de hollandse deathmetal band pestilence.Zanger/bassist martin van drunen was inmiddels al weg vanwege de nieuwe richting van de band.Veel jazzritme's en synthgitaar kwam erbij op dit album.Een zeer lekkere experimentele album.

---

np: fear factory - invisible wounds.
Een van de betere nummers van digimortal vind ik, alleen jammer dat het verneukt wordt door een hele lelijke break in het midden. Gelukkig is de remix op bv de resident evil soundtrack een stuk lekkerder. De rest van het album is een beetje standaard fear factory waar ze niks toevoegen aan hun stijl. Bovendien klinken de keyboards erg goedkoop (terwijl ze toch door Rhys Fulber van mijn helden FLA zijn ingespeeld)

Carpathian Forest - Strange Old Brew

Carpathian Forest heb ik altijd al een van de meest interessante 'oldschool' black metal bands gevonden. Onderstaande review (van allmusic geplukt) verklaart waarom:

quote:

---

Strange Old Brew couldn't be a more appropriate title for this bizarre hodgepodge of Scandinavian necro-weirdness. The first six tracks of Carpathian Forest's third full-length platter show a more traditional, rock-influenced take on the ugly Norwegian caterwauling of corpsepainted longhairs; "Mask of the Slave," "Thanatology," and"The Suicide Song" prove that even the frostiest of black metal can (almost) swing, in an endearingly messy way, simple riffs and basic arrangements mixing quite well with the tortured vocal croaks, violent S&M imagery, and horde-of-bees guitar sound that are more characteristic of the genre. But the second half of the record is another story, "House of the Whipcord" boasting whispered vocals accompanied by haunting piano (!) and saxophone (!) mewlings. "Cloak of Midnight" is a painfully slow, dirge-like slog through molten tar; "Return of the Freezing Winds" is pure, mid-tempo Celtic Frost worship (and possibly the album's best cut); "Theme From Nekromantikk" is a left-field, completely out of place piano-and-strings instrumental, and "He's Turning Blue," with its chanted chorus and sloppy power chords, is simply blackened Norwegian punk rock. The poker-faced posturing of main Carpathian collaborators R. Nattefrost and J. Nordavind and the cheap black-and-white cover art may point toward a typically harsh, vile black metal outing (shades of early Darkthrone), but Strange Old Brew's surprisingly filth-free production values and the band's kooky, obnoxious, and unrestrained songwriting make for an oddly enjoyable listen quite a compliment for an outfit that would most likely describe itself as "totally cult."

---

quote:

---

"Carpathian Forest must be destroyed!," screams the CD booklet for Defending the Throne of Evil proof that Norway's Carpathian Forest may not be taking themselves entirely seriously.

---

Anorexia Nervosa - New Obscurantis Order

De ultieme perverse samensmelting van extreme metal en symfonische terreur. Vette blastpartijen die eeuwig lijken te duren. Vreemdsoorige duister-romantische sfeerbeelden. Langharig tuig met lippenstift. Hele orkesten aan muzikanten die op warpsnelheid hun instrumenten bespelen. Great stuff.

Massive Attack - 100th Window

Deze plaat is bij mij flink aan het groeien. Een stuk minder catchy dan de voorgangers, met meer dromerige sfeer-passages. 'Tis een geheel andere kant van Massive Attack, maar ik vind het een prima vierde plaat.

Massive Attack - Mezzanine

M'n eerste Massive Attack cd. Sentiment én oprechte waardering voor deze trip-hop klassieker. Lekker veel variatie, uitstekende vocale bijdrages en favorieten als "Teardrop" en "Man Next Door".

quote:

---

Op donderdag 20 november 2003 02:28 schreef sig000 het volgende:
[afbeelding]

---

quote:

---

Op donderdag 20 november 2003 02:40 schreef sig000 het volgende:
Ik zag je post en heb meteen die plaat gegrepen. .

---

Een flinke bak geluid van deze Amerikaanse rockgroep. Zware gitaren en de meeste nummers gezongen door iemand die verdacht veel op Sideshow Bob lijkt uit de Simpsons.

Er staat nog een aardige cover op van KISS - Going Blind.

God Dethroned - Bloody Blasphemy

Nederlands trots op death metal gebied, met een behoorlijke internationale status. Honderd maal interessanter en sfeervoller dan al die brute US death metal bandjes.

Naar aanleiding van het 1980-songtoernooi (zie onderaan dit bericht) maar weer eens geluisterd. Het is een aardig nummer maar niet mijn favoriet (zowel bij het toernooi als bij Bowie).

Prefab Sprout - From Langley Park to Memphis
In 1988 verscheen dit album als opvolger van Steve McQueen. Slechts 4 van de 10 nummers werden geproduceerd door Thomas Dolby, de regie van deze plaat lag veel steviger in handen van Paddy McAloon, de oprichter van Prefab Sprout. Deze cd was ook veel meer direct op de Amerikaanse gericht dan Steve McQueen. Eén nummer (Hey Manhattan) is een ode aan New York, Cars & girls gaat over Bruce Spingsteen en The King of Rock 'n Roll gaat over, nouja je begrijpt het wel. Hoogtepunten zijn Nightingales, met Stevie Wonder op mondharmonica, en Venus of the soup kitchen, één van de nummers die Dolby heeft geproduceerd, en waarop de Andrae Crouch Singers het koor verzorgen.

My Dying Bride - The Dreadful Hours

Na met het uitstekende "The Light at the End of the World" naar de sound van "As the Flower Withers" / "Turn Loose the Swans" terug te zijn gekeerd, borduurden de Britse doom-grootheden van My Dying Bride met 2001's "The Dreadful Hours" voort op deze sterke basis. Het resultaat was een album dat qua agressie af en toe behoorlijk gemeen uit de hoek kwam, en overstroomde met somberheid en tragiek.

Mariah Carey - Music Box

Naar mijn idee de enige goeie plaat die deze dame ooit geproduceerd heeft. Ze had toen een mooie stem en het is toch best een fijne plaat.

_{* PdeHoog betrapt zich erop dat hij ook de kerst-cd van deze dame heeft}

Erasure - Sometimes
In 1985 kwam Vince Clarke de zanger Andy Bell tegen, en een nieuw duo was gevormd. Hun eerste cd Wonderland was meer een vervolg op het werk van Yazoo, dan dat er verrassende nieuwigheden op stonden. Op het tweede album The Circus uit 1987 veranderde dat. Andy Bell en Vince Clarke waren meer gelijkwaardig aan elkaar, Andy schreef meer teksten, en de muziek van Vince was sprankelend, vrolijk, en vooral catchy. De single Sometimes zorgde zelfs voor een wereldwijde hitsingle, met de knappe en sexy Andy Bell in een wit T-shirt tussen het schone wasgoed in de videoclip.

Erasure - ABBA-esque
In de zomer van 1992 nam Erasure deze EP op, met vier covers van ABBA-singles. Lay all your love on me, S.O.S., Take a chance on me en Voulez vous werden door Vince Clarke op een aangename manier bewerkt. Al snel werd de eerste plaats in de Engelse top 40 bereikt, en de rest van Europa volgde.

Erasure - POP! (20 hits)
Na zes albums besloten de mannen van Erasure om eind 1992 (je kent het wel, de feestdagen in zicht) een verzamel-cd uit te brengen. Van Who needs love like that uit '85 tot het eerdergenoemde Take a chance on me had Erasure twintig hits gescoord in Engeland. En dit was een perfect moment geweest om de band op te heffen, maar Erasure ging verder en heeft nog een aantal minder succesvolle albums uitgebracht, waaronder een album met covers van andere artiesten dat begin 2003 verscheen.

Metallica's 'meesterwerk' uit 1991. Speciaal opgezet om het uiterst grappige bericht van Blabbermouth dat vanochtend te lezen was.

quote:

---

METALLICA Threatened With Copyright Infringement Lawsuit - Nov. 22, 2003

Metallian.com is reporting that the members of the defunct punk/metal fusion band EXCEL are considering legal action against METALLICA over the latter's song "Enter Sandman" (Windows Media, Real Audio), which they claim borrows heavily from the EXCEL track "Tapping Into The Emotional Void" (Windows Media, Real Audio).
"Tapping Into The Emotional Void" was originally included on EXCEL's "The Joke's On You" LP, which surfaced in 1989 two years prior to the release of METALLICA's self-titled CD.

"Enter Sandman" currently stands as the biggest hit of METALLICA's career, having peaked at No. 16 on the Billboard Hot 100 chart back in August 1991. METALLICA's self-titled "black album" has sold more than 13 million copies in the U.S., according to the Recording Industry Association of America (RIAA).

---

Pungent Stench - Masters of Moral, Servants of Sin

Tof comeback album van de Oostenrijkse meesters der vunzige death/grind. Jammer dat de experimentele trekjes van de sound eruit gezuiverd zijn, maar het is desondanks een lekker stevige plaat met een aantal erg goede nummers.

Dit is misschien wel hét album van de Blue Öyster Cult met daarop hun meest bekende nummer Don't Fear (The Reaper), maar er staan nog een aantal erg goeie songs op waaronder de opener This Ain't The Summer of Love. Een nummer dat me een beetje doet denken aan Lou Reed qua zang en opbouw.

Het album is oorspronkelijk uitgebracht in 1976, maar je kunt het nu kopen voor een klein bedrag met een aantal bonustracks erop waaronder een demo-versie van Don't Fear The Reaper. Het is een redelijk veelzijdig album met soms zeer verschillende nummers.

[Dit bericht is gewijzigd door Seborik op 23-11-2003 21:14]

New Order - Republic
Ik wil niet vertellen dat New Order is ontstaan uit Joy Division, nadat Ian Curtis in 1980 zelfmoord had gepleegd. Ik wil ook niet vertellen dat New Order met Blue Monday verantwoordelijk is voor de bestverkochte 12" aller tijden. Evenmin wil ik jullie vertellen dat True Faith van New Order hun beste nummer is, met die merkwaardige videoclip, uit 1987. Wat ik wel wil vertellen, is dat deze cd uit 1993, en de bijbehorende single Regret, zorgden voor de definitieve doorbraak in Amerika. Mijn favorieten van deze cd zijn het druilerige Ruined in a day, de geweldige single Regret en het onderschatte Spooky.

Iron Maiden - Best Of The B-Sides

31 b-kantjes die in de loop der jaren op Iron Maiden singles stonden. Varierend van live opnames en grappige eigen nummers (die je dus vooral niet echt serieus moet nemen) tot covers (van onder andere de Golden Earring, Led Zeppeling en UFO).
Jammergenoeg staan niet alle b-kanten er op, maar dan had het op vier cds gemoeten in plaats van twee.
Dit album is overigens alleen te vinden in de Eddie's Archive boxset.

Kraftwerk - The Man Machine
Naar aanleiding van het topic Kraftwerk - 29 maart 2004 - Pepsi Stage Amsterdam heb ik deze oude cd weer eens onder het stof vandaan gehaald. Er staan slechts zes nummers op, maar deze duren wel zes minuten. Het zijn bijna allemaal klassiekers: met The Robots, Metropolis, The Model en The Man Machine is de cd al voor driekwart gevuld met baanbrekend en historisch materiaal.

_{Voor iemand als Vork zou deze cd in het rijtje staan met de rode zijkanten, en die zijn zeldzaam.}

Een re-release van hun vroege werk. Hoewel deze CD zijn meerdere moet erkennen in Music Has The Right To Children, hebben de tracks stuk voor stuk een melancholische tinteling die de luisteraar langzaam in slaag wiegen. Er zijn dromerige, desolate melodieën te horen die als een verbaasd kind aan de hand worden genomen door de rustig voortschrijdende ritmes. De tracks stralen door hun eenvoud en, ergens diep verscholen in een hoekje, is wellicht een eenzame schoonheid te horen die haar laatste tranen plengt. Een ideale manier om rustig in het land van schemering neer te dalen als een vlokje melancholie die de ijle tonen van een bijzondere muzikale esthetiek achter zich laat.

_{Bovendien heeft deze re-release van Twoism één van de intrigerendste CD-hoezen die ik ken.}

Filter - Take a picture
Een Amerikaanse band waar ik verder niks vanaf weet, geen achtergrondinfo, ik weet zelfs niet uit welke stad ze komen, alleen hun muziek interesseert me. Dit nummer heeft iets weg van Tower of strength, wat The Mission ergens in de jaren '80 opnam. Alleen is deze single uitgekomen in 2000, Isabelle Brinkman heeft het een paar keer gedraaid. Een langzaam opbouwend, dreigend nummer. Oh, en het is fantastisch, en ik heb er spijt van dat ik het niet in mijn top 100 heb gezet.

Ze heette Bloody Mary
En was de schrik der zee
Dus drink op Bloody Mary
En op alles wat ze dee !

Maar op zekere dag, 't was net na 't eten
Viel Mary overboord en ging toen heen
Ze kon niet zwemmen, dat was ze vergeten
Daarom zonk ze naar de diepte gelijk een steen

Dat was dan Bloody Mary.

U.K. - U.K.

Symforock avant la lettre. Gevormd als 'superband', met Eddie Jobson, Bill Bruford, Allan Holdsworth en John Wetton. Breed uitgewaaierde songs, sterk synth-georiënteerd en vol moeilijke maatsoorten. .

quote:

---

Op zaterdag 29 november 2003 15:52 schreef Modus het volgende:
[U.K. - U.K.

Symforock avant la lettre. Gevormd als 'superband', met Eddie Jobson, Bill Bruford, Allan Holdsworth en John Wetton. Breed uitgewaaierde songs, sterk synth-georiënteerd en vol moeilijke maatsoorten. .

---

Bruford - One Of A Kind

Het album dat Bill Bruford samen met Allan Holdsworth maakten nadat ze uit UK gestapt (gezet?) waren. Bas en toetsen zijn voor Jeff Berlin en Dave Stewart (nee, niet die van de Eurythmics). Een album dat meer op Uk lijkt dan "Danger Money", het 2e album van UK zelf. Dus Modus, doe je voordeel met deze post!

King Crimson - THRAK

Na een afwezigheid van ruim 10 jaar sloeg de Scharlaken Koning in '95 keihard toe met THRAK. Volgens het principe van het zgn. dubbeltrio oftewel 2 drummers, 2 bassisten en 2 gitaristen. Technisch perfect gespeeld, een mix van songs en improvisatie en zich uitstrekkend van gevoelige ballads tot keihard beukwerk. Kortom, een must voor de avontuurlijke muziekliefhebber.

quote:

---

Op zaterdag 29 november 2003 16:48 schreef MuadDib het volgende:
"Danger Money", het 2e album van UK zelf. Dus Modus, doe je voordeel met deze post!

---

Die heb ik zelf ook Vind hem ook beter dan het 1e album.

Dream Theater - 6 Degrees of inner turbulence

Disc 1 van deze dubbelCD. 1 van de beste uit hun carrière imo. Opener Glass Prison is 1 van de hardste stukken die ze hebben opgenomen; briljant hoe ze vanuit het lange instrumentale middenstuk weer overschakelen naar het laatste zanggedeelte. Blind Faith volgt, prachtig 'open' nummer en een duidelijk voorbeeld dat een lang instrumentaal middenstuk niet ten koste hoeft te gaan van de compositie. Misunderstood is het volgende nummer, balladachtig, qua sfeer vergelijkbaar met Space Dye Vest van Awake. Dit nummer gaat over in The Great Debate, waarin de band allerlei geluidsfragmenten verwerkt heeft. Geweldig nummer, klokt bijna 14 minuten met ook hier weer een lang instrumentaal middenstuk. Deze schijf wordt afgesloten met Disappear, ook weer een balladachtig nummer met een hele aparte sfeer en soms bijna vals klinkende synth-partijen. .

Wham! - The final

Fout of niet, persoonlijk vind ik een hoop Wham!-nummers gewoon goede popliedjes. Favo's: I'm your man, Everything she wants, Club Tropicana. Op deze CD ook nog een aantal solohits van George Michael .

The Beatles - Help!

Een van m'n favoriete Beatles album uit hun "pre-studio" periode. Volgens mij is Help! een beetje een ondergewaardeerd album (zeker omdat de opvolger "Rubber Soul" een bijna blriljant album is), maar dat vind ik onterecht. In ieder geval vind ik het een grote stap voorwaarts tov "Beatles For Sale". Met als persoonlijke favorieten You've Got To Hide Your Love Away, I've Just Seen A Face, Yesterday en het fantastische Ticket To Ride. Heerlijk luistervoer.

[Dit bericht is gewijzigd door MuadDib op 29-11-2003 20:17]

The Police - Regatta De Blanc

The Police, MuadDib's ultieme jeugdsentiment. M'n grote zus was fan en verliefd op Sting. Ik was ook verliefd maar dan wel op het drumgeluid van Stewart Copeland. En hoewel ik nog maar een klein MuadDibje was kon ik toen al kwaliteit onderscheiden Drummer wilde ik dus worden; helaas is dat er nooit van gekomen (postbode is ook leuk ), maar gelukkig hebben we de platen nog.
En bij deze wil ik m'n zus nog ff bedanken dat ze me niet heeft meegenomen naar het concert van The Police in Paradiso

KISS - Creatures of the night

Jeugdsentiment van Modus . Tante had speciaal uit de USA een tape meegenomen met deze LP erop. Met deze schijf keerde KISS terug naar het wat hardere werk uit de beginperiode, na het succesalbum Dynasty met discoinvloeden, het slappe Unmasked en het ondergewaardeerde (maar qua materiaal sterk afwijkende) album The Elder. Veel fans die door deze reeks waren afgehaakt, pakten door dit album de draad weer op.
Aanraders: I Still Love You, de stamper I Love It Loud en een van de zwaarste nummers die ze hebben opgenomen War Machine.

quote:

---

Op zaterdag 29 november 2003 18:44 schreef Modus het volgende:
Opener Glass Prison is 1 van de hardste stukken die ze hebben opgenomen; briljant hoe ze vanuit het lange instrumentale middenstuk weer overschakelen naar het laatste zanggedeelte.

---

UNKLE - Psyence Fiction

Heerlijke gevarieerde experimentele electronica die oa uit elementen van trip-hop, rock en hip-hop bestaat. Dit debuutalbum was een collaboratie tussen James Lavelle en DJ Shadow, waarvan met name de laatste een zware invloed op de sound had. Dit is een uitstekende, afwisselende plaat die tot stand gekomen is vanuit de invloed van een hoop genres. En waar anders dan op een UNKLE plaat kom je Mike D. van de Beasty Boys én Thom Yorke van Radiohead tegen?

Olympic Orchestra - Theme from Reilly, ace of spies
In 1983 kwam de serie Reilly, ace of spies op de Nederlandse tv. Sam Neill speelde de rol van de Britse meesterspion Sidney Rielly. Als muzikaal thema van deze serie werd 'Romance' gebruikt, een stuk dat Shostakovich schreef voor The Gadfly, een film uit 1955. Uiteindelijk kwam dit nummer begin 1984 zelfs in de Nederlandse Top 40 terecht, bleef daar 8 weken en behaalde de 5e plaats.

Sarah Harmer is altijd al een 'coffeehouse' artiest geweest. Zo eentje die typisch in van die kleine cafeetjes aan de Amerikaanse kust speelt. Simpele instrumenten keus en een zachte stem waar je heel fijn, heel lang naar kan luisteren. Dat is op dit album ietwat anders. Dit voelt veel meer volledig aan, mede door een breed scala aan instrumenten maar ook een verschil tussen soorten liedjes. Ruig zou ik geen enkel liedje hierop willen noemen, maar sommige behoren wel tot de ruigste die ze gemaakt heeft.
Maar toch voelt het nu wel allemaal als een eenheid aan, en de vrolijke gitaarliedjes als Uniform Grey en Don't Get Your Back Up luisteren heerlijk weg.

Na aanleiding van de documentaire van vanmorgen maar weer eens wat Mingus (in betere tijden) uit de kast gehaald.
Mingus speelt piano en zingt , maar speelt geen bas.
En Rashaan Roland Kirk doet ook mee !

Gewoon omdat Thé Lau weer een tekst heeft geschreven die voor mij helemaal klopt....

' Er is te veel verlangen ... en er is te weinig tijd '

Open

De lucht wordt donker, de maan verschijnt / maar ik word niet dronken / want er is iets dat harder toeslaat / dat maar niet verdwijnt

De maan klimt hoger, mijn wereld kraakt / ik word dover, ik hoor mijn eigen woorden vallen / maar niemand wordt geraakt / en ik zoek naar het woord dat alles openmaakt

Open, open, open moet het zijn / en ik open me voor jou / dus open je voor mij

De lichten branden, de hemel kijkt / of er iets verandert / er is te veel verlangen, er is te weinig tijd

Maar het blijft gesloten, het rookt en zwijgt / en het blijft geloven / dat het onterecht is dat een lafaard nooit iets krijgt / dat het onterecht is

......................

quote:

---

Op maandag 1 december 2003 00:18 schreef fripper het volgende:
Na aanleiding van de documentaire van vanmorgen maar weer eens wat Mingus (in betere tijden) uit de kast gehaald.

---

Ik heb de hele dag al Mingus' muziek aan staan, ook al door die docu van vanmorgen. Op dit moment zit Mingus Dynasty in de cd-speler. Werkelijk een prachtige cd.

- "I look forward to the day when we can transcend labels like jazz and acknowledge Charles Mingus as the major American composer that he is."

- " "For sheer melodic and rhythmic and structural originality, his compositions may equal anything written in western music in the twentieth century."

Gewoon een heerlijk relaxt (soft-trance) nummer met geweldige vocals.

quote:

---

Op zondag 30 november 2003 23:10 schreef Seborik het volgende:
Weet niet of het Philharmonic of Olympic was, dwerg. Philharmonic klinkt mij een stuk logischer in de oren, want ik heb nog nooit van een Olympic orchestra gehoord...

---

Mijn favoriete album.. Waarom? Het staat helemaal bol van energie en prachtige melodielijntjes en goed drumwerk en

Thrash/power metal met een grunter en keyboards.

Zit ik een paar weken geleden bij een vriendin van me, blijkt dat ze die plaat gewoon in de kast heeft staan (gesigneerd door de complete band). Ze had bij de laatste verhuizing alle lp's weggedaan, maar deze toch maar bewaard. Ze was zich er overigens niet van bewust dat zoiets zeldzaam of waardevol zou kunnen zijn.

Ik heb 'm maar even geleend .

Peter Gabriel (1977)

Eerste solo cd van PG na z'n vertrek uit Genesis, en z'n eerste uit een serie van 4 titelloze albums. En wat voor een debuut! Doet de opener "Moribund the Burgermeister" nog een beetje aan z'n oude collega's denken, daarna is het een aaneenschakeling van zeer goed doordachte "pop"-songs. Hoogtepunt: "Humdrum"
Detail: "Solsbury Hill" gaat over z'n vertrek uit Genesis (en het gevoel van vrijheid dat hij daarmee voor zichzelf creeerde) na het zien van een concert van Bruce Springsteen, in de tekst aangeduid als "Eagle flew out of the night [...] standing, stretching every nerve"

Echo & The Bunnymen - Ocean Rain (1984)

Ik had geen zin in een uitgedoofde Ian McCulloch & Will Sergeant vanavond in Paradiso, maar om toch eventjes het depri-newwave gevoel te hebben zet ik hun meesterwerk maar op.

[Dit bericht is gewijzigd door MuadDib op 02-12-2003 20:20]

New Model Army - Eight (2000)

Omdat ik volgende week wel naar het concert van NMA ga, ter voorbereiding alvast hun laatste wapenfeit, "Eight", al is 'ie alweer 3 jaar oud. Een plaat die met de jaren is gegroeid. NMA is allang niet meer dat anarchistische folkpunk bandje. Rocken kunnen ze nog steeds, maar er zit, zeker op dit album, wel meer diepte in de songs. En die varieren van akoestisch getinte ballads, via dreigende opbouwende songs, tot het betere beukwerk. De scherpe teksten zijn er nog steeds en de stem van Justin Sullivan is nog steeds uit duizenden te herkennen. En na 20 jaar is elk optreden nog altijd een belevenis, is Justin nog altijd even maniakaal en zijn de fans nog even maf...