Dit is een afgelegen vallei, tussen de bergketens in. Er staan wat bomen en er is een kleine waterval met een kleine poel met water vanuit de bergtoppen. Maar deze plaats ademt ook rust en doodse stilte uit. Het is namelijk dan ook een rustplaats en kerkhof van een machtig ras wezens. Honderden botten, geraamtes en schubben liggen overal verspreid in de vallei.
Komende van: Grot der Mijmeringen
* Een groep gieren bleef afwachtend in de buurt. Het machtige wezen was nog niet gestorven, maar lang zou dat niet meer duren. Het werd alsmaar zwakker, dat wist hij zelf ook. Nog nauwelijks kon hij zijn ogen open houden en de gieren voelden dat instinctief aan. Nog even en dan zou hij inslapen en zich bij zijn soortgenoten voegen. Dit zou zijn laatste rustplaats worden. Her en der om hem heen lagen overblijfselen, botten en schubben van zijn soortgenoten. Elk ras had min of meer zijn eigen plek, ook hier was de rangorde binnen het machtige ras bepaald. Toen hoordde hij het fladderen van vleugels. Het klonk haast alsof de gieren opvlogen. Iets of wat zou dit teweeg moeten hebben gebracht, maar er waren hier geen stervelingen, dus dat was haast onmogelijk. Zijn ogen waren nog immer gesloten. Hij voelde zijn soortgenoten hem roepen. Waren dat voetstappen? En...... Die geur,.... hier? haast onmogelijk. Zijn nieuwsgierigheid won het van de lokroep van de dood. Langzaam opende hij zijn ogen en zag een oude man staan, gekleed in een wit grijsachtig gewaad en leunend op een met krachtige magie overladen wandelstaf.
Goede dag mijn beste. Wij moeten eens dringend een woordje praten.
* Wat dacht die zielige mens wel niet dat hij voor zich had. Hoe onbeschaamd en onbeschoft... Maar wacht eens deze persoon kende hij nog. Het moest eeuwen geleden zijn, toen hij nog jong was en over het luchtruim heerste in het zuidelijke deel van het eiland. Dat was hem inderdaad, hij was nu zeker. Zuchtend kwam zijn kop overeind, dit kon beter maar iets belangrijks zijn.
Hij weer?
Sterf nou eens en voor altijd en plezier zo de meester!
* Nauwelijks had illidan deze woorden over zijn lippen gebracht of hij voelde een intense pijn door elke vezel van zijn verbrande huid. Een subtiel signaal van de meester dat hij niet gedient was van deze uitspraak. Blijkbaar had de meester nog plannen met de nieuwkomer, zo redeneerde Illidan. Eens kijken wat er gaat afspelen, misschien doden ze elkaar wel. Illidan kroop iets dichterbij om het komende schouwspel beter te kunnen zien.
quote:
Op woensdag 5 november 2003 11:42 schreef Asschen_sukar het volgende:
.......Dienaaar van Nalar, alles wat staat voor macht en verdorvenheid. Dienaar van het puurste kwaad! , volg mij!
* De bol schoot met weersinwekkende snelheid weg, met daarachteraan de valheru. Samen schoten ze door het donkere bos alsof er geen bomen stonden. Zig zaggend, en met zijn zwaard de overige struiken en planten kappand, rende Asschen achter de vuurbol aan. Hij wist de naam van de meester, en dus moest hij in dienst staan. Nog nooit had iemand zijn naam uitgesproken zonder de lokroep te weerstaan.
Ze verlieten de bosgrens, en kwamen uit bij een bergrug. De bol weigerde te stoppen, en nam alleen maar in snelheid toe. Even leek het of hij op de berghelling kapot zou slaan, maar in plaats daarvan schoot hij er dwars doorheen, de valheru achter zich aantrekkend, de berg door.
Het duurde niet lang of ze hadden de berg verlaten, en stonden boven op een andere helling, die uitkeek over een grote vallei.
Voor hen speelde zich een weersinwekkend schouwspel af. Voor hen stond een man die de wil van de draken stond te trotseren. Asschen's aandacht was volledig omvangen door hetgeen er gebeurde, en hij merkte niet op dat de vuurbol verdwenen was.Goede dag mijn beste. Wij moeten eens dringend een woordje praten."
* Dat was de stem van die vervloekte dienaar! Die grijze!
Asschen Sukar stond in een tweestrijd. Zijn hele lichaam verlangde ernaar die overloper af te maken, maar zijn verstand zei hem op te passen, hij was nog lang niet sterk genoeg om de grijze te verslaan. Het liefste was Asschen omgedraaid, maar dat bleek onmogelijk nu de bol verdwenen was. De enige uitweg was via grijze, hetgeen Asschen geen goed plan leek.
In spanning wachte hij af wat Bar the Grey van plan was.
* Net op het moment dat het machtige wezen overeind kwam, verscheen een nieuw wezen ten tonele. Een moment van onzekerheid overheerste. Kon hij dan niet zijn eeuwige rust en inslapen rustig beleven, zonder pottekijkers? Nu toch ietwat geïrriteerd draaide het machtige sierlijke wezen zijn kop in de richting van de nieuwkomer.
Onmogelijk.
Dit kon niet waar zijn.
* Voor hem stond de meester van zijn dochter Shazare. In een mum van tijd vielen de jaren van hem af. Hij rechtte zijn rug en kwam nu overeind om zijn respect te tonen naar de Drakerijder. Het deed hem terugverlangen naar vroegere jaren, toen hijzelf nog een jonge volwassene was en flirte met de moeder van Shazare. Vluchtige blikken over hoe zij met zijn tweetjes over de bossen en meren vlogen, genietend van elkaars aanwezigheid. Het had hem veel aandringen en attenties gekost, het was dan ook een trotse vrouw. Maar uiteindelijk accepteerde ze hem als haar levensgezel. Als in een flits herinnerde hij zijn sierlijke en wijze vrouw. Mooi was die tijd. De mooie gedachten en blikken in zijn hoofd maakten plaats voor de volgende. Het maakte hem woedend toen die allerlaatste blik terugkwam in zijn gedachte. Die laatste blik brandde pijnlijk op zijn netvlies. Woede, pijn, wraak. Dat waren de gedachtes die door zijn hoofd spookten, toen hij zijn vrouw door pijlen en speren doorboord had teruggevonden. Mensenwezens hadden haar gedood, omdat ze bang van haar waren. Die stupide mensenwezens, die doodden alles en iedereen als ze er angst voor hebben, of het als een gevaar beschouwen. Hij had als wraak hele dorpen tot as verbrand en vele menswezens gedood.
Er kwam een briesje stoom uit zijn twee voorste neusgaten.
* De Questor verder negerend stapte hij vol overtuiging op de nieuwkomer af. Sierlijk en galant buigde hij zijn hoofd, een teken van respect en eerbied voor de persoon die voor hem stond. Hij had zijn beslissing genomen, hij stelde zijn tijd nog even uit.
* Bar_the_Grey zag dit alles met een tevreden blik gade. Zijn inbreng was bijna volbracht. Net op het moment dat het machtige wezen hem passeerde fluisterde hij hem iets toe. Vanaf hier was het aan hun beiden om te doen wat ze voelden dat goed was. Meer dan dit kon hij de Valheru niet helpen met zijn zoektocht. Het verdere verloop was reeds lange era geleden voorzien. Even knipperde de Questor met zijn ogen. Onverwacht kwam iets boven uit een oud verleden. Het werd tijd om de Vrouwe te bezoeken in haar nieuwe onderkomen en haar hiermee te confronteren. Het drukte zwaar op hem, hij kon het niet langer negeren.
* Vriendelijk knikte de Questor richting de Valheru en vervaagde tot niets, slechts nog wat grijze mist achterlatend.
De questor vervolgt zijn reis naar: Araujo - Citadel der goden
[Dit bericht is gewijzigd door Bar_the_Grey op 28-11-2003 15:08]
* Het gesprek duurde langer dan Illidan voor mogelijk had gehouden. Blijkbaar hadden ze veel te bespreken. Illidan had inmiddels zijn mantel dicht om hem heen geslagen, de gure wind voelde hier tussen de rotsen nog kouder aan. Juist op het moment dat hij het zo kwaad als het ging zich een beetje comfortabeler had, klonk er onweer.
Het zal toch niet? * Fluisterde Illidan in zichzelf en keek ten hemel. Tegelijkertijd vielen de eerste regendruppels ter aarde steeds sneller in tempo en in aantal.
Vervloekt ook dat nog, Regen. Dat kan er ook nog bij. Vast een vervloeking van de Vrouwe. * Illidan kroop wat dichter tegen een groot rotsblok aan terwijl zijn kleding doorweekt raakte en er inmiddels verschillende straaltjes water van de rand van zijn tovenaarshoed sijpelden.
* De regen kwam nu echt met bakken uit de lucht vallen. Illidan moest echt moeite doen om door de donkere lucht en de regen de figuren te ontwaren van de Valheru en de Draak. Die gingen gewoon verder met hun gesprek alsof de regen hen niet deerde. Bijna rolde er weer een vloek uit Illidan's mond, toen zelfs hij verrast werd door wat er zich voltrok. Het was dat hij het met zijn eigen ogen zag, want anders had hij het nooit geloofd. De Valheru liep naar de Draak die hem VRIJWILLIG liet opstijgen. Dit was ongehoord. De Draak met de Valheru op zijn rug klapte tweemaal krachtig met zijn vleugels en de windvlagen zorgde ervoor dat Illidan stof en zand binnenkreeg.
Uche, Uche! * Proestte Illidan uit en de Draak raakte van de grond en zweefde gracieus over de bergkam en verdween aan de horizon. De weergoden moesten de indruk hebben dat ze de Draak en zijn berijder hadden weggejaagd, want ze waren amper verdwenen uit de Vallei of de regen verminderde en stopte en abrupt als het gekomen was. Illidan stond rechtop en schudde met zijn mantel en hield zijn hoofd schuin om nu al het water wat er nog lag weg te spoelen.
Heh, heh. Eindelijk. Zo nu is het mijn beurt, eens zien of ik deze plek kan gebruiken voor mijn doeleinden.
* Illidan liep nu de Vallei in en had een bepaalde blik in zijn ogen. Een blik van een gek zo zou de een zeggen. Een ander zou zeggen een blik van kwaadaardigheid. Maar bovenal zag je aan zijn ogen dat hij een plan had gesmeden. Hij was iets van plan en het eiland zou spoedig achter komen wat dat zou zijn.
|
|
