Ik kwam terug en ondanks m'n vader zo van de wereld was de laatste paar dagen, keek hij me recht aan toen ik binnen kwam en gaf hij een vermoeide knipoog.. Hij bleef kijken alsof hij iets wilde zeggen maar hij er de energie niet meer voor had.
Ik zei hem "Ga maar lekker slapen" En vrijwel meteen deed hij z'n ogen dicht. Uitgeput...
Vanmorgen om 05:30 ging ik naar beneden.. z'n longen zaten vol met vocht en de kracht was uit z'n lichaam. Hij probeerde nog de trap vast te houden, maar dat lukte niet eens meer.. Het was een heel naar gezicht. Hij vocht er nog steeds tegen. Hij probeerde maar z'n ogen open te doen, hij zat onder de morfine en slaappillen, maar het was hem uiteindelijk nog gelukt.. Z'n ogen waren open.. Steeds langere pauzes tussen het ademhalen.
M'n moeder was met de arts in gesprek en ik was geirriteerd dat ze niet door hadden wat er aan de hand was.. maar ik kon het op een of andere manier niet duidelijk maken. Dus concentreerde ik me maar op hem.. zodat hij niet alleen ging.. Twee keer ademhalen nog.. z'n lichaam schokte, z'n ogen gingen weer dicht en dit alles in een paar seconden, terwijl het een eeuwigheid duurde.
Ik ben blij voor hem, hij heeft geen pijn meer... maar ik kan het nog steeds niet geloven.. ik kan het nog steeds niet accepteren dat hij er niet meer is.
Ik ben boos.. boos op de nachtverpleging. Om vijf uur heeft hij nog naar me gevraagd.. of ze mij wilde halen, maar ze zei nee.. over twee uurtjes zou ik wel komen. Waar haalt ze het recht vandaan om die beslissing voor mij te maken??? En nog erger.. waar haalt ze het gore lef vandaan om zijn wens niet te respecteren? Ze heeft ons een helder moment ontnomen en dat was niet aan haar.
Het was zo erg.. Juist hetgene waar ik al anderhalf jaar panisch voor was is de afgelopen dagen gebeurd. De pijn, de verschrikkelijke pijn.. het ijlen.. het stikken. Hij heeft dit niet verdiend. Niemand verdient dit..
De beelden van de afgelopen dagen zie ik maar steeds voor me.. het gekreun, ik hoor het nog steeds. Alles blijft zich maar keer op keer in m'n hoofd afspelen.. en toch heb ik er geen spijt van dat ik er voor hem was. Ik ben blij dat hij niet alleen dood is gegaan en dat het niet onopgemerkt ging.
Maar het doet zo'n pijn dat ik hem moet missen... het lijkt zo onlogisch dat wij gewoon verder leven. Dat wij nu eten zonder dat hij erbij is. Het voelt als een misdaad, hoezeer ik ook weet dat het niet zo is. Het voelt verkeerd..
Ik mis je...
Je familie verliezen alhoewel het na zo lang ziekebed beter voor ze is blijft moeilijk....
wat ontzettend triest
k wens je sterkte dan maar,
dat ze zijn laatste wens niet in vervulling brachten kank me idd enorm kwaad over maken, schandalig gewoon
wat ontzettend verdrietig..
zo'n mooi mens, het is inderdaad allemaal vreselijk oneerlijk..
je vader had zich geen betere steun en toeverlaat kunnen wensen, naast zijn vrouw, geen lievere meer toegewijde dochter als jij, lieve lieve Jerney.
heel veel sterkte voor jou, je moeder, je broer, iedereen die hem zo lief was..
[Dit bericht is gewijzigd door milagro op 26-10-2003 21:25]
Sterkte
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Het is moeilijk om bij iemand te zijn die streft, ik ken het gevoel...
2 flessen naast het bed om het vocht af te voeren....
mijn pa is op precies dezelfde wijze overleden.
Je zag hem terug in de tijd gaan en weer een baby worden...
In de nacht van zaterdag op zondag (vaderdag was inmiddels begonnen) overleden om 4:30 uur 2 jaar terug.
Een tip: val iedereen hier mee lastig en praat er met iedereen over.
dit klinkt stom en een ander wil het niet horen maar zo redt je het !
Heel veel sterkte de komende tijd, voor jou en je familie.
Voor hem is de strijd gestreden.
De achterblijvers moeten door.
Hou voor ogen dat het voor hem zo het beste was, zijn leed is geleden, alhoewel dat je verdriet niet minder maakt.
Heel veel sterkte toegewenst.
|
|
