Het begint als een dreigende ondertoon, het verplaatst zich over de zee bodem en besmet het zee water. Op een duistere en sluwe wijze wint het aan terrein.
Het idee neemt een vorm aan. Vanuit de diepte begint het zichzelf te op te bouwen. Een vreemd anorganisch wezen dat de natuurkundige en biologische regels aan zijn laars lapt, door te groeien.
Het bezit geen bewustzijn, geen hart of longen, geen ogen, oren, mond noch neus. Het groeit als een plant zonder voedingstoffen of zonlicht nodig te hebben.
Het slokt de ruimte niet op, het verdringt de ruimte om te kunnen groeien richting de bovenwereld.
Het bouwwerk neemt een skeletachtige vorm aan, en verandert de vorm net zo snel weer. De onderdelen her-rangschikken zich en vinden een nieuwe plaats in het geheel. Zo maakt het bouwwerk nog een fase door die doet denken aan een surreel beeldhouwwerk, waarbij er trappen en ramen zichtbaar zijn die nergens naar leiden, deuren waar achter een muur staat.
Het rijst boven het zee-oppervlakte uit en stopt het proces van groei en verandering. Het een een toren, van verschillende materialen. Er zijn stukken van metaal en glas, die doen denken aan een modern kantoorgebouw, maar ook delen die een sterk gothische architectuur verraden. Als men nog beter kijkt zal men kunnen zien dat op sommige plaatsen zelfs de restanten van vreemde wezens, die ooit een vol leven lijden, zijn opgenomen. Het heeft iets weg van een woekerplant die op een gracieuze, lenige en organische wijze naar de hemel klimt...
Binnenin deze merkwaardige Toren zit een jonge vrouw, in een kamer gemaakt van spiegels en goud, op een troon, alsof ze er altijd al heeft gezeten. Ze pingelt een droefig deuntje op haar mandoline.
Welkom in de Toren van Babel, ik ben Mombi.
*Klinkt een zachte stem, weerkaatst door de ruimte waarin ze zich bevind.
Zou het gaan onweren? Nee, de lucht is wel wat bewolkt maar geen onweerswolken te zien.
Ze zoekt het strand af, maar ook daar is niets bijzonders.
Dan kijkt ze de zee over.
In de verte ziet zij een bouwsel. Een donkerte straalt van de toren af. Ze kan het niet goed zien, maar het voelt niet prettig.
Zou dit het zijn wat Equilan en zij voorvoeld hebben?
*Ze ziet een vrouw zitten
Heey HighLander, *roept ze, we hebben buren!
Ze staat op uit haar troon en loopt statig naar haar slaapvertrek toe. In het midden van deze kamer, die in een totaal andere stijl vervaardigd is, staat een groot rond bed. Gracieus legt ze zichzelf neer op het bed en wacht in stilte af, ze kijkt naar het plafond en merkt op dat er boven haar een menselijk schedel deels is versmolten met plafond. De lege oogkassen zijn donker en kijken op haar neer. In de kamer hangt een vreemde lucht, net niet sterk genoeg om onaangenaam te zijn, maar net niet zwak genoeg om het te negeren.
Mombi glimlacht, haar lach is ietwat vals en misplaatst. In dit vertrek voelt ze zich thuis.
Als die wezens op dat kleine eilandje toch eens wisten met wie ze te maken haddden, dan zouden ze versteld staan. Er is een overvloed aan magie op dat eiland, ieder bouwwerk, iedere rots, iedere boom is ermee in aanraking gekomen.
Ze kan het voelen, en dat is precies de reden waarom ze naar dit punt is gekomen.
Ditmaal glimlacht ze omdat ze denkt aan haar vader, een man die zijn gezin opgaf aan een duivel opdat hij zelf langer zou leven. Een moment van egoisme dat hem uiteindelijk zijn leven zou kosten.
Equilan hangt op zijn rug scheef en kijkt strak naar de vreemde toren. Een duistere macht lijkt zich vanaf de toren uit te strekken naar het eiland. Maar midden in al die duisternis lijkt zich een lichtpuntje te bevinden... Maar de godin kan niet uitmaken of het goed of slecht is...
Als ze genoeg gezien en gevoelt heeft, gaan ze weer richting het eiland.
Ze voelt hoe de wereld buiten, haar wantrouwt. De wezens buiten Babel zijn nieuwsgierig en misschien zelfs gevaarlijk. Traag en statig staat ze op uit haar troon en begeeft ze zich naar een raam op een hogere verdieping.
Ze heeft een kijk op het vreemde eiland dat ten westen van haar ligt. Mombi glimlacht en kijkt naar de horizon. Na een paar minuten van rust loopt ze van het raam weg en maakt ze zich klaar om aan land te gaan.
Ze neemt zich voor om ditmaal concrete gegevens te verzamelen over de wezens die op het kleine eilandje leven.
Doe dat gordijn dicht zo kan ik niet slapen.
*Maar BlackAngel bleef maar naar buiten staren naar die vreemde toren. Hij lijkt ietwat op de van equilan, toch is er iets duisters aan. Iets wat ze zich van vroeger herrinnert een gevoel dat zo gevestigd is in haar bloed dat ze het moet herkennen, maar ze kan er maar niet op komen.
Wat of wie is Mombi, ze leek niet echt blij mij te zien..
*Als het dan eindelijk licht is besluit ze maar weer bij het raam weg te gaan, achter haar is de vrouw Mombi weer gaan spelen op haar mandoline. HighLander slaapt nog. Blacky loopt naar buiten en gaat bij het water zitten. Ze besluit naar equilan te gaan, om te kijken wat zij van deze situatie vind
De gedachte dat de bewoners van het miserabel kleine eilandje haar niet vertrouwen doet haar beseffen dat ze een voordeel heeft in de situatie. Ze weten eigenlijk niets over wie ze is, en waartoe ze in staat is.
Ze zet haar glas neer en staat op uit haar troon. Een korte wandeling door Babel, om zich te concentreren zou haar goed doen. Ze daalt af naar de darmen van Babel, een kamer waarin zich slechts duisternis bevindt. Ze sluit haar ogen en maakt haar geest leeg. Ze geeft zich over aan haar verleden.
Als een pijnlijke steek komt het beeld van haar broer tevoorschijn. Hij werd verraden door zijn vader. Ze ziet hoe haar vader zijn gezin verkocht aan een monsterlijk wezen om zijn eigen leven te verlengen.
Een heerser zou beter hebben moeten weten.
Ze herleeft hoe zij en haar broers het slachtoffer werden van hun vader's hebzucht.
Zij is de laatste die het heeft overleefd...
Met een ruk opent ze haar ogen, het beeld blijft nog een korte tijd spoken, maar vervaagt langzamerhand.
*Mombi besluit om over te gaan op actie.
[Dit bericht is gewijzigd door Mombi op 25-03-2001 19:05]
Takashi!
[In het duister klinkt een zenuwachtig geluid, dit geluid is niet afkomstig van Mombi. Woedend haalt ze met haar stem uit naar de duisternis...]
Waar halen ze het lef vandaan om mij te beschuldigen! Hoe durven ze om een aanval op mijn persoon te openen! Hoe durven ze het om mij te zien als een dienaar!?
*Mombi hervind haar beheersing, haar ademhaling wordt regelmatiger. Ze kijkt terug naar de lessen die ze als jong meisje leerde aan het keizerlijk hof van haar vader, voordat hij zijn gezin verkocht...
[denkmodus]
Nee, nee, nee...
[/denkmodus]
*knock*knock*knock*
*BlackAngel heeft op de deur geklopt, de toren beweegt en als een soort plant opent het zich. Mombi komt tevoorschijn:
BA: Hier ben ik meesteres, wat is uw wens... ?
*Khadgar's ogen beginnen te gloeien terwijl hij een spreuk voorbereid die hij liever niet had willen doen. De spreuk lijkt op de witte muur, maar is gericht op één enkel persoon, om het kwaad uit te drijven.
Hodare Imperavi Demoni Vamos Sunt. Consumito Furore Emulare Dicetare. Dicete...Dicete..
*Haar blik richt zich op BlackAngel en al haar aandacht gaat naar het schepsel dat voor haar buigt, toe. Ze is een beetje verbaasd, maar tegelijkertijd glimlacht ze vol vertrouwen in haar eigen handelen en met een uiterst sympathieke stem vraagt ze aan BlackAngel: "Verzamel je voormalige vrienden. Vind ze en breng ze bij-een. Zie het als een heilige taak die moet worden vervuld. Gebruik welke middelen je dan ook nodig denkt te hebben, en gebruik iedere techniek die je kent om je doel te verwezenlijken.
*Mombi kijkt naar Kadghar en glimlacht Maar breng hem eerst naar die... Equilan... toe.
*Mombi kijkt op en voelt hoe Babel groeit. Hoe het zich dieper in de aarde wortelt, hoe de piek hoger, richting hemel, groeit. Het groeien van Babel lijkt op de haat voor haar vader en haar vijanden, die ze jarenlang in zichzelf heeft laten goeien. De haat die haar heeft geholpen om te overleven, de haat die haar heeft geholpen om wraak te nemen. Dankzij die haat is ze wie ze vandaag de dag is. En in zekere zin is ze daar dankbaar voor.
[Dit bericht is gewijzigd door BlackAngel op 27-03-2001 22:59]
Sinds haar komst naar het eiland is haar macht gegroeid, mede dankzij Babel. Ze voelt hoe de duisternis door haar aderen stroomt, hoe het de wereld om haar, en Babel, heen corumpeert, vervloekt en in een nieuwe duisternis hult.
Een ingewikkeld handgebaar zorgt voor een beeld in de duisternis. Het is het gezicht van haar moeder, het ronde onschuldige gezicht met groene ogen en een door de zon gebruinde huid. Dit is het laatste beeld dat ze van haar moeder heeft.
In de duisternis achter haar hoe een grimmige stem haar toespreekt. Het is een spookachtig figuur dat haar nachtmerries en verleden beheerst. Hevig schud Mombi haar hoofd en weigert ze te luisteren naar haar kwelgeest, maar hoe hevig ze de aanwezigheid ook ontkent, het blijft.
Het manifisteert zich in een zacht gefluister in haar rechter oor. Het verteld haar hoe heerlijk het wel niet is om macht te hebben.
Het antwoord, een oorverdovende gil, verbreekt de duisternis en verandert de kamer waarin ze staat. De duisternis maakt plaats voor licht.
Dankzij het licht krijgt de kamer een ronde vorm. Voor de jonge vrouw staat een ovaal object verhuld in rode lappen stof, met een plechtig gebaar van haar linkerhand, vallen de rode lappen levenloos op de grond. De spiegel die ze eens verborgen is nu zichtbaar. Een sierlijke omlijning geeft de ovalen spiegel een autentiek uiterlijk.
De spiegel zelf, het glas, is donker. Er is geen spiegelbeeld, er valt niets anders te zien dan een volmaakte duisternis.
Mombi glimlacht bij het zien van dit onheilige artefact.
Zeg Mombi, hoorde ik je nou zeggen naar Babel?? Heet je toren zo??
*De Xobile stopt en Mombi nodigt Equilan uit om het voertuig uit te stappen. Beiden vrouwen staan nu niet voor, maar in Babel zelf. Waar ze zich op dit moment bevinden is de troonzaal, de met grote, sierlijke spiegels en prachtig goud aangeklede troonzaal. Mombi loopt plechtig naar haar troon toe en pakt haar mandoline. Dit instrument heeft geduldig gewacht op de terugkeer van zijn Keizerin, de vrouw die hem kan bespelen. Al spelend op de Mandoline loopt ze ontspannen naar Equilan toe. Ze glimlacht en terwijl haar vingers een opbeurend deuntje spelen, vraagt ze:
De soepele vingers van Mombi onttrekken een prachtige melodie aan de mandoline.
Ja graag, een kop thee alsjeblieft. 
Het duurt een tweetal minuten voor Mombi terugkeert met een, chinees ogend, kopje thee en een kristallen glas met wijn, een diepe, bloedrode kleur. Ze overhandigt het kopje verse thee aan Equilan en neemt zelf een slok van haar wijn.
Ze kijkt Mombi verwachtingsvol aan maar die heeft alleen aandacht voor haar wijn.
Nou Mombi?? Je zou me laten zien wat jou naar dit eiland heeft gebracht??
[Dit bericht is gewijzigd door equilan op 31-03-2001 09:51]
Equilan, ik zal het je laten zien wat mij hier naartoe heeft gebracht... maar drink toch eerst je kopje thee op.
Ik zal je meenemen naar het hart van Babel, waar ik je een kans geef om mij te begrijpen.
Ik heb ook een vraag voor jou... waarom vrezen de mensen op dat kleine eilandje mij zo? Ik heb ze nooit iets aangedaan... *Mombi keert haar rug naar Equilan toe en glimlacht, haar stem verteld een ander verhaal, droevig, neerslachtig en zit in een soort van slachtoffer rol.
Mombi stelt haar een vraag, ze klinkt droevig. De elfengodin krijgt al bijna medelijden als ze Mombi's reflectie in een van de vele spiegels ziet. Een glimlach speelt haar om de lippen.
Equilan die haar mond al open heeft om verzoenende woorden te spreken, sluit die met een klap weer. Ze denkt even na..
Mombi, ik denk dat het angst voor het onbekende is. Dat kun je ze nauwelijks kwalijk nemen, we leven hier zo afgeschermd van de buitenwereld.
Daar komt bij dat niet iedereen begrijpt wat er met BlackAngel en Khadgar gebeurt is en je moet toegeven, dat was nou niet bepaald de meest vriendelijke actie van je.
Geef ons de tijd om je te leren kennen, dan komt alles vast goed.
*Equilan zet haar kopje neer, het is leeg.
Ach, soms gaat hier en daar weleens iets fout. Je maakt een vergissing en je leert ervan.
*De reis door Babel leid het tweetal door een labyrinth van verwrongen metaal en steen. De sfeer waarmee Babel is besmeurd is duister, de verwrongen architectuur geeft het aan de binnenkant een sinistere uitstraling alsof het het werk is van een geest verscheurd door verschillende standpunten, interesses en zelfs werelden. Niets blijkt te kloppen. De reis eindigt bij een grote ronde kamer waar in het midden een ovalen voorwerp staat, verborgen achter rode lappen van satijn.
Ik weet dat je hier bent om iets te vinden om die kwade invloed op jouw miserabele eilandje te doen stoppen.
*Een handgebaar doet de lappen stof door de lucht heen dansen, een kort moment van leven gaat door het rode materiaal heen om het vrijwel direkt te verlaten, achter zich latend de levenloze lichamen van satijn. Het is een spiegel, zo zwart als de nacht, complete duisternis, geen spiegelbeeld.
Dit is het hart van Babel, dit is wat mij naar dit eiland toebracht. Het voed mij en ik voed Het. Vele jaren geleden was het deze onheilige spiegel die mij redde van een zekere dood. Ik ben het iets verschuldigt en het is mij iets verschuldigt.
Het koos dit eiland uit... waarom is iets dat zelfs ik niet weet.
*Mombi kijkt Equilan aan
Ze loopt achter Mombi aan, de toren doet denken aan een plaat van Esscher, de elfengodin kijkt verwonderd om zich heen. Hier en daar lijkt iets bekend voor te komen maar niets lijkt te kloppen.
Dan komen ze bij een grote ronde kamer. Het is er koud, levenloos bijna...
Mombi praat en Equilan schrikt van haar woorden, Mombi doet geen poging meer om de schijn op te houden...
"Mijn miserabele eilandje??" denkt Equilan verwonderd. Is Mombi jaloers?? Er is niets van mij bij!!
Dan laat Mombi de spiegel zien. Equilan kijkt er met een schuin oog naar, ze durft voor geen goud recht in de spiegel te kijken. Zelfs zo wordt ze onweerstaanbaar aangetrokken tot de duisternis die in de spiegel huist. Het kost haar moeite om zich ervan los te trekken.
Mombi praat tegen haar "Het voedt mij en ik voed Het..." Het wordt Equilan duidelijk dat dit is wat Mombi ongelukkig maakt, de spiegel laat haar niet vergeten en vergeven wat ooit is gebeurd en dwingt haar wraak te nemen op alles en iedereen die wel geluk heeft gekend in het leven. Maar waarom kwam het naar het eiland?? Wat is de bedoeling?? Wat wil Mombi?? Ze klinkt zo verbolgen, vol woede maar toch ook zo eenzaam...
De godin merkt dat Mombi haar aankijkt en blijkbaar iets verwacht.
Wil je me vertellen van welke wisse dood de spiegel je heeft gered??
*Mombi verschiet van kleur en Equilan weet dat ze een risico neemt.
*Luid het antwoord
Ik geef je een kans Equilan. Ik geef je de kans om het kwaad dat ik met me mee heb gebracht te doen stoppen.
*Uit de spiegel komt een klein meisje gestapt, hetzelfde meisje dat Equilan al eens eerder heeft gezien aan Mombi's zijde... Ze blijft een paar meter voor de spiegel staan en kijkt angstig naar de twee vrouwen. Met haar zwarte haar en onschuldige kindergezichtje. Het zwarte mes komt in een rechte lijn op Equilan af, het zweeft rustig naar haar toe en blijft een meter voor haar zweven. Het hangt bevroren in de lucht.
Ik sta op het punt om een oorlog te doen ontketenen. Ook hier zal de banier van het kwaad wapperen.
Tenzij jij iet voor me doet. Dit meisje... dood het met het mes dat ik je gaf.
Dood het kind en het kwaad dat ik met me meebracht en zal gaan aanrichten zal worden stopgezet.
Laat eens zien hoe sterk je bent, en hoe toegewijd je bent aan je vrienden.
Equilan moet beslissen, alle scenario's schieten door haar hoofd. Waarom moet zij dat kind doden?? Als Mombi kwaad in de zin heeft had ze het toch zelf kunnen doen?? Zou dat betekenen dat Mombi de waarheid spreekt?? Is het dit kind dat dood moet?? De godin had eigenlijk gedacht dat Mombi zelf dood zou moeten zodat het kind haar leven weer kan oppakken. Wat moet ze doen??
Equilan kijkt naar Mombi, ze zegt dat ze kwaad kwam doen, wie zegt dat dit niet het begin is?? Maar aan de andere kant, doelloos afwachten op dat wat komen gaat is de elfengodin ook beu. Mombi kijkt haar aan met een lege blik in haar ogen en een sinistere glimlach om haar mond.
Equilan pakt het mes en steekt toe....
|
|
