Anorexia

toch kan je misschien beter je dochter wel bij je laten logeren als ze dat tenminste wil, immers is je dochter belangrijker dan je vriendin, lijkt me...
je vriendin ligt wel in het ziekenhuis maar toch, misschien kan je het beter combineren ofzo?

[Dit bericht is gewijzigd door celestial op 07-08-2003 18:29]

Lif >> R&P

7 jaar is best jong lijkt me voor anorexia. Zoiets vormt zich meestal zo rond de puberteit. Maar sterkte en probeer haar inderdaad over te laten komen of jij naar haar. Ze heeft je in ieder geval nodig nu, dat is duidelijk.

Je dochter en jij moeten bij elkaar zijn, zodat je haar goed kan steunen en helpen. Over de telefoon zal dat nou niet bepaald gaan. Ze heeft je hard nodig!
En ja op 7-jarige leeftijd anorexia, wel apart, maar ze moet wel haar voedingsmiddelen binnenkrijgen natuurlijk. Waar bevindt je dochter zich nu eigenlijk dan?
Wat een rot situatie!! Veel sterkte ermee!!

O sorry
Fout gelezen.. je dochter bevindt zich bij je exvrouw dan neem ik aan?

Whoops.. ik vind het een beetje warrig allemaal..

quote:

---

Op donderdag 7 augustus 2003 20:00 schreef GabeMc het volgende:
ja mijn dochter is bij mijn ex

---

Oke, wat doet je ex voor je dochtertje, is ze bezig om stappen te ondernemen etc.

Als je ex, en jij beide niet in staat zijn om jullie dochter te helpen, is het dan niet mogelijk om haar ergens anders tijdelijk onderdak te geven, waar ze geholpen kan worden. Of een beroep doen op een van jullie ouders, maar dat lijkt me geen juiste keuze in dit geval.

Hoe lang eet ze al niet, en wat krijgt ze nog wel binnen?
Het zal te maken hebben met de situatie waarin ze zich bevindt. Haar -pleeg-ouders zijn uit elkaar, gaat slecht met jullie beide, dat voelt dat kind allemaal aan. Misschien kwam ze aandacht tekort? Waardoor ze nu weigert iets te eten.

Of een kind een eetprobleem heeft, wordt vaak beïnvloed door hoe ouders daarmee omgaan. Als ouders afstand kunnen nemen van het probleem nemen ze hun kind een machtsmiddel uit handen. Vaak zie je dat eetproblemen van tijdelijke aard zijn. Eetproblemen escaleren juist meer wanneer ouders daar erg ongerust en gefocust op reageren. De sfeer wordt ongezellig en gespannen. Het samen aan tafel zitten, wordt hiermee vaak een drama. Beter is het de weerstand tegen eten in eerste instantie te negeren. Tegelijkertijd moet er een strak regime/regelmaat zijn in het aanbieden van eten. Dus drie keer per dag; tussendoortjes als chips, koekjes, ijsjes enzovoort moeten zoveel mogelijk vermeden worden.
De calorische waarde van de 'tussendoortjes' mag niet de maaltijd vervangen omdat het elke prikkel tot eten kan wegnemen. Tijdens de maaltijden doen ouders er goed aan hun kind een kleine portie uit 'de schijf van vijf' aan te bieden. Niet met dreiging van straf, maar om te proeven. De smaakontwikkeling van kinderen kan worden bevorderd als ouders al in de peuterleeftijd een variatie van smaken aanbieden. Ook jonge kinderen kunnen leren dat olijven, tomaten, paprika, kaas, enzovoort lekker zijn.

Als kinderen standvastig blijven in hun weerstand tegen eten, moet worden nagedacht over alternatief voedsel dat door het kind wel wordt geaccepteerd. Dit alternatief moet echter niet te aantrekkelijk zijn. Zoetigheid als hagelslag, jam, chocopasta en dergelijke moet worden vermeden. Kaas, vleesbeleg, fruithapjes, pindakaas zijn beter. Wij raden u aan het eetritueel gezellig te maken. Tafel dekken, tijd nemen, goed kauwen, aandacht nemen voor elkaar, enzovoort, bepalen hoe de aanwezigen zich gedragen. Het belangrijkste is dat eten niet wordt geassocieerd met strijd en opdringen. Aan- en opdringen is het domste wat u kunt doen ! Vertrouwt u er maar op dat uw kind op den duur vanzelf gaat eten.

Soms loopt het écht uit de hand. Eetproblemen bij kinderen kunnen op zeer jonge leeftijd beginnen maar zich ook uiten als het kind in de puberteit zit. Vooral meisjes beginnen soms op zeer jonge leeftijd aan de lijn te doen. Problemen als anorexia en boulimia zijn steeds meer ziekten van deze tijd geworden. Sommige kinderziekenhuizen hebben hulpverleners in dienst die gespecialiseerd zijn in het begeleiden van kinderen met ernstige eetproblemen. Zogenaamde 'anti-aversie' therapieën moeten het vertrouwen in voedsel herstellen. Dit kan maanden tot jaren duren. Kinderen die werkelijk een pathologische weerstand tegen eten hebben ontwikkeld, of die tegenovergesteld juist de neiging hebben 'zich vol te vreten', zijn beter af met professionele coaching.

Tips bij het omgaan met eetproblemen:
*Creëer bij het eten een sfeer die geassocieërd wordt met gezelligheid.
*Bied het kind aan 'wat de pot schaft' en laat u niet in eerste instantie verleiden tot alternatieven.
*Probeer het eens uit om uw kind 'met honger naar bed te sturen'.
*Absoluut niet opdringen !
*Groeicurve van het kind in de gaten houden.
*Zorgen dat het kind voldoende drinkt, zo nodig aanvullen met vitaminen- en mineralenpillen.
*Geen machtsstrijd (beide partijen hun zin doordrijven), niet dreigen ("als jij..... dan....").
*Kleine vooruitgang belonen (maar niet overdrijven).
*Bij standvastig weigeren gezonde alternatieven bedenken op tijdsstip dat anderen eten.
*Bij chronische eetproblemen op tijd hulp vragen bij professionele instanties.

Aandacht en steun kan ze gebruiken, maar geen dwang om haar te laten eten.

Des te minder aandacht er wordt besteed aan het niet eten des te groter de kans dat het kind wanneer het honger krijgt wel weer gaat eten. Aandacht geven stimuleert het gedrag van niet eten.

Eetproblemen, op welke leeftijd dan ook, kunnen erg vervelend en zorgwekkend zijn. De meeste eetproblemen lossen zichzelf gelukkig op. In het algemeen is de beste manier om te reageren eerst nagaan of er een duidelijke reden is voor het niet eten. En als die er niet is, zo weinig mogelijk aandacht besteden aan de eetproblemen en op de achtergrond in de gaten houden of het kind toch het een en ander binnen krijgt en -heel belangrijk- in de gaten houden of het kind voldoende drinkt. En bijna altijd zal het kind binnen een paar dagen weer eten, simpelweg omdat het honger krijgt.
Wanneer een kind na een paar dagen nog steeds niet wil ten kan het goed zijn om toch advies in te winnen bij een arts of hulpverlener. Het tijdelijk ingrijpen bij beginnende eetproblemen kan ernstigere eetproblemen helpen voorkomen.

Voor ouders zelf:
- Zorg goed voor jezelf. Als het met jou als ouder goed gaat, is dat ook
in het belang van het kind.
- Accepteer je eigen gevoelens en durf er voor uit te komen. Terecht
voel je je soms boos, verdrietig, machteloos of bang. Het is immers
jouw kind dat je er aan onder door ziet gaan.
- Veroordeel jezelf noch je partner. Volmaakte moeders of vaders
bestaan niet, ze kunnen ieder vanuit hun eigen rol anders over de
ziekte van hun kind denken. Respecteer elkaars aanpak en visie.
- Indien een hulpverlener bij jou of je kind ongemotiveerd een
schuldgevoel tracht op te wekken is hij incompetent. Het is raadzaam
in zo'n geval het contact te verbreken.
- Stel duidelijk je grenzen. De grenzen die voor andere gezinsleden
tellen, tellen ook voor je zoon of dochter. Er is behoefte aan
duidelijkheid en structuur, geef die aan je kind. Houd je eraan. Dat is
ook "goed zorgen voor jezelf".
- Geneer je niet om hulp en steun voor jezelf te zoeken.

Voor de omgang met je zieke kind:
- Veroordeel ook je kind niet. Zij hebben niet voor Anorexia of Boulimia
gekozen, het is hen overkomen en ze hebben er geen schuld aan.
- Maak geen verwijten, zoals bijvoorbeeld: "Weet je wel wat je mij
aandoet?" Ook zonder verwijten hebben kinderen met eetproblemen
het al moeilijk genoeg. Vaak verwijten ze zichzelf al dat ze hun ouders
dit "aandoen".
- Probeer in contact te blijven met je kind en blijf ervan houden. Het is
en blijft een uniek mens met vele goede eigenschappen.
- Dwing geen beloften af. Je kind zal - kan - zich er toch niet aan
houden en dat geeft weer schuldgevoelens. Laat je door je kind ook
geen beloftes afdwingen die je niet waar kunt maken. Het brengt je
alleen maar in de problemen.
- Het is heel belangrijk dat je kind vertrouwen in je blijft houden. Dit
vertrouwen is onder andere nodig om je kind zover te krijgen dat het
haar/zijn probleem erkent en deskundige hulp te aanvaarden. Het is
ook van belang dat jij vertrouwen in je kind blijft houden.
- Laat de verantwoording van het kind bij het kind zelf, hoe moeilijk dat
voor jou als ouder soms ook is. Een verantwoordelijkheid voor zover
die past bij leeftijd en persoonlijkheid.
- Laat je door hulpverleners niet weghouden bij je minderjarige kind. Ze
verdient onvoorwaardelijke steun.

[Dit bericht is gewijzigd door hardsilence op 07-08-2003 21:13]

Je moet goed duidelijk proberen te krijgen waarom ze niet wil eten. En de situatie waarin ze zich bevindt zal daar een hele grote rol in spelen. Je beseft je waarschijnlijk wel dat ze het absoluut niet makkelijk heeft. Het is belangrijk om haar eetgedrag heel goed in de gaten te houden.

Als ze zich dik voelt, bied fruit aan, want dat is gezond, en nog meer gezonde dingen. Als ze dat afwijst, wacht af wat ze doet.
Geef haar niet te sterk het gevoel dat je je heel ongerust over haar maakt, kan denk ik flink averechts werken. Indien mogelijk, maak gebruik van de tips.

Bepaalde informatie die ik hier heb gepost, kan voor verdere stadium nodig zijn, en dus nu overbodig zijn. Mijn excuses daarvoor.

Ik wens je echt onwijs veel sterkte met deze moeilijke situatie!

Edit: Je kan ook even google-en voor wat nuttige informatie waar je misschien wat aan hebt. En ik raad je aan als je dochter dit vol blijft houden, dat je ex dan even langs gaat bij de dokter. Gewoon om haar verhaal toch kwijt te kunnen en advies te vragen van een deskundige.

[Dit bericht is gewijzigd door hardsilence op 07-08-2003 21:18]

quote:

---

Op donderdag 7 augustus 2003 21:16 schreef GabeMc het volgende:

jezus man bedankt! dat maakt echt niet uit!
ik denk dat wij hier heel veel aan hebben, aan al die info!
echt bedankt!

---

Graag gedaan!
En kijk nog even de Edit bij mijn laatste post.
Nogmaals succes en sterkte ermee!!

Hoi,

Ik heb niet alle reacties gelezen sorry!

Ik wil alleen zeggen dat anorexia dus wel kan, ook op die jonge leeftijd.
Ikzelf lag in het ziekenhuis toen ik 7 was, met helaas dezelfde kwaal.
Een meisje van 7 is niet in staat om te herkennen wat ze heeft, en dus zullen de ouders daar stappen voor moeten ondernemen.

Probeer in ieder geval met haar hierover te praten, of zorg dat ze met iemand anders praat. En als je het zelf niet vertrouwt, HULP ZOEKEN!

Hoe eerder je weet wat het is, hoe eerder je iets kunt doen en dus hoe eerder het over is.
Ik hoop dat je op tijd bent, voor ze erin doorschiet!

Succes!

Tamarah

Ik denk dat het beter is als je je dochter bij je in laat trekken..
Anorexia kan een vorm van aandacht te kort zijn en misschien als ze wat meer aandacht gaat, komt het wel weer goed..

in ieder geval veel sterkte gewenst!