Sinds een tijdje ben ik het FokForum intensief aan het volgen. Ik kwam er eigenlijk toevallig terecht, maar de sfeer die er (vooral in dit subforum) heerst, sprak me erg aan. Ik ben ook op een ander forum actief, maar dat is een voetbalforum. Tot nu toe heb ik eigenlijk alleen gelezen, maar met deze post wil ik mijn actieve deelname aan het forum beginnen. De reden dat ik er mee gewacht heb is dat mijn hoofd op het moment overloopt van emoties, ik ongelooflijk veel vragen heb, maar niet weet hoe te beginnen. Ik voel de behoefte om over mijn problemen te praten, en hoop hier eigenlijk gewoon een luisterend oor te vinden. Ik moet mijn verhaal kwijt. Misschien zijn er mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, al is dat niet te hopen.
Mijn vader ondergaat zo ongeveer de ergste nachtmerrie die er maar te bedenken is. Een nachtmerrie die al 3 maanden duurt, en nu waarschijnlijk zo ongeveer op zijn einde loopt. Geen happy end alleen, hij ligt op sterven.
Op 11 februari, de dag dat mijn zusje en moeder verjaren, heeft mijn vader te horen gekregen dat er vlekjes op de lever waren geconstateerd. De dag daarna werd ons verteld dat dit uitzaaiingen waren van iets dat in de darmen zat, darmkanker dus, en dat is met de huidige medische kennis helaas niet te genezen. Uiteraard stortte onze wereld volledig in. Mijn vader is 55 en nog nooit ziek geweest. Hij ging naar de dokter omdat hij wat bleekjes was, wat sneller moe was. De dokter constateerde een bloedarmoede waarbij het eigenlijk niet eens mogelijk was om normaal te functioneren. Terwijl mijn vader nog gewoon werkte en sportte. Het moet er dus heel langzaam ingeslopen zijn, zijn lichaam heeft zich gewoon aangepast.
De dagen na dit nieuws waren een drama. De eerste dag dat je wakker wordt en in eerste instantie denkt dat je een slechte droom hebt gehad, de ontluistering daarna, verschrikkelijk. Veel bezoek gehad, veel kaarten, veel gehuild ook. Maar je moet door.
Zondag 16 februari gingen mijn ouders zoals gewoonlijk kaarten met vrienden, dat stond vast voor ons pap. Maar het ging voor geen meter, hij was heel afwezig en liet kaarten uit zijn handen vallen. De volgende dag heeft mijn moeder de dokter gebeld en die vond het beter dat hij opgenomen werd. Met de ambulance zijn ze naar het ziekenhuis gegaan, ik ben ze met de auto achterna gereden. Ik trof mijn vader aan op de eerste hulp, met mijn moeder lijkbleek erlangs. Mijn vader had een herseninfarct gehad en was aan de linkerzijde volledig verlamd. Hij werd intensief gecontroleerd, maar de dokter kwam ons vertellen dat hij er erg slecht aan toe was. En als hij nu een longontsteking of een andere complicatie zou krijgen, dan zouden ze hem gezien zijn toestand niet meer proberen te reanimeren. Dat zouden we toch wel begrijpen...
De eerste dagen bleef dit gevaar op de loer liggen. Ik heb met de telefoon langs mijn bed geslapen, en werd elke ochtend weer opgelucht wakker. Langzaam herstelde mijn vader, maar hij verkeerde in een enorm slechte conditie uiteraard. Zijn linkerbeen kon hij weer een beetje bewegen, maar zijn linkerarm was absoluut gevoelloos, en het ergste was nog dat zijn slikmechanisme niet werkte, waardoor hij aan sondevoeding gebonden was en niks kon eten of drinken. Dit terwijl hij een strijd moest aangaan waarbij een sterk fit lichaam absoluut noodzaak was. Op dinsdag 18 feb zou hij eigenlijk een darmonderzoek hebben, dit kon hij in deze conditie echter absoluut niet aan. Hij moest eerst kracht opdoen. Daar gingen een aantal weken overheen en uiteindelijk heeft dat onderzoek toch plaatsgevonden. Ik ben er zelf bij geweest en heb op tv de tumor die zijn complete darmgang blokkeerde mogen aanschouwen. De definitieve uitslag van het onderzoek kregen we op 19 maart, de trouwdag van mijn vader en moeder. Een aggressieve darmtumor, gecombineerd met vele uitzaaiingen in de lever. De darmtumor zou operatief worden weggehaald, maar de uitzaaiingen, die waren te talrijk om er iets tegen te ondernemen. Het enige wat ze konden proberen zou chemotherapie zijn, puur om het proces te controleren en hopelijk te remmen. Maar daar zou mijn vader wel een goede conditie voor moeten hebben. De arts zei dat ze hun best gingen doen, maar dat de vooruitzichten niet positief waren. Ze zouden het per maand gaan bekijken, niet per jaar.
Na deze nieuwe aanslag, na flink janken, balen en vloeken, probeerden we toch de draad weer op te pakken. Mijn vader voorop, die leverde elke dag topsport. Elke dag probeerde hij weer een stukje verder te komen met de fysiotherapeut, werkte met alle macht aan zijn herstel. En met kleine succesjes ook, zijn linkerbeen werd steeds beter, voor de rest echter niks. De dag van de operatie kwam, een operatie die mijn vader weer een stuk terug zou gooien in zijn revalidatie. Maar uiteraard moest hij gebeuren. Met mijn 2 zusjes en mijn moeder bleven wij wachten in het ziekenhuis, het zou een zware operatie zijn. Uiteindelijk kwam de opererende arts ons inlichten; het bleek niet eens zon zware operatie te zijn geweest. Maar, gezien de gesteldheid van ons pap, was het maar zeer de vraag hoe hij hier uit kwam. De arts was daar helemaal niet positief over, liet weten dat we er serieus rekening mee moesten houden dat hij aan de beademing zou moeten blijven en erger zelfs, aan de operatie zou komen te overlijden. Dat was ons vantevoren dus nooit verteld, en we waren totaal van slag, bang dat de laatste keer dat we met onze vader hadden gesproken opeens al zomaar geweest was. De opluchting was groot toen wij hem een paar uur later op de intensive care vrolijk konden begroeten. Maar opnieuw bleef het kritiek, en sliep ik thuis weer enkele dagen met de telefoon langs mijn bed. Lichamelijk was mijn vader ook weer opnieuw bij af, maar hij werkte weer net zo vlot aan zijn herstel. De vechtlust die hij tentoonspreidde oogste lof en bewondering bij het verplegend personeel van het ziekenhuis, hij was ook een bron van energie voor ons. De operatie leek uiteindelijk toch een succes, en op 16 april zouden de hechtingen verwijderd worden. Ik was op dat moment op mijn stage, maar werd s middags opeens gebeld. De hechtingen waren eruit gehaald maar de wond bleek onderhuids niet aan elkaar gegroeid te zijn, en daarvoor zou hij opnieuw onder het mes moeten. En wel dezelfde dag nog. De verjaardag van mijn zusje...
Opnieuw een terugslag, opnieuw herstellen. Langs een pad, waar je inmiddels al twee keer geweest bent. Nogmaals die energie opbrengen, nogmaals dezelfde oefeningen doen, elke dag weer. Het viel niet mee, maar het moest. En dus gebeurde het. Er lag een nieuw doel om voor te werken, zijn thuiskomst. Ook al kon mijn vader absoluut niks zelf, we wilden hem thuis hebben. Het ziekenhuis kwam hem na al die tijd zijn neus uit en hij wilde niks liever dan terug naar zijn vertrouwde omgeving. Daar zou hij misschien ook van opknappen, en wie weet kon hij nog iets tegen zijn kanker beginnen, de kanker die tot nu toe vooral op de achtergrond had gespeeld. Langzaam maakte mijn vader weer stapjes vooruit, en ondertussen zorgden wij dat ons pap thuis in een gespreid bedje zou komen. We leerden hoe we hem moesten verzorgen, en zorgden dat we alles in huis hadden wat nodig was. Echter, de stapjes voouit bleken opeens elke dag weer wat kleiner, en uiteindelijk ging hij zelfs achteruit. Zijn conditie verslechterde, en een dreigende longontsteking speelde hem parten. Zijn thuiskomst leek in gevaar te komen maar uiteindelijk kregen we toch te horen dat het doorging, en op 6 mei werd ons pap met de ambulance weer thuisgebracht, waar wij voor een perfect onderkomen hadden gezorgd. Dolblij was hij daarmee, terug in zijn vertrouwde omgeving met de mensen die hij liefhad. Plus een overbezetting aan personeel, en geen chagrijnige nachtzusters meer. Het ziekenhuis had hij duidelijk gehad.
Maar helaas begon zijn lever hem steeds meer op te spelen, hij raakte steeds vermoeider. In het ziekenhuis kwam hij zijn bed nog wel eens uit, om met de fysiotherapeut te lopen of om met ons in een rolstoel in een gastenverblijf te zitten. Eenmaal thuis werd dit hem al snel te veel. Hij kwam maar maximaal een uurtje per dag zijn bed uit, maar zat dan wel met zijn rolstoel op zijn oude vertrouwde plekje voor het raam.
De gesprekken en onderzoeken die nog gepland stonden in het ziekenhuis werden meteen door de huisarts gecancelled. Ze hadden simpelweg geen toegevoegde waarde. Ik ben nog met mijn moeder op gesprek geweest op het ziekenhuis, en dat was vrij pijnlijk. Waar wij altijd gehoopt hadden dat mijn vader nog zon lang mogelijke tijd gegeven was, daar hoopte de arts eigenlijk dat het zo kort mogelijk zou duren en mijn vader veel leed bespaard zou blijven. Dan word je wel even met de neus op de feiten gedrukt...
Op dit moment heb ik mijn vader nog. Op de achtergrond hoor ik hem slapen, hoor ik hem ademen. Dalijk ga ik slapen, en neem de alarmbel mee. Ik hoop dat hij me vaak wakker belt, zodat ik er lekker vaak naar toe kan, en misschien zelfs nog even met hem kan praten. Ik hou zo veel van hem, ik kan hem echt nog niet missen. Maar ik zal wel moeten, ik denk niet dat hij hemelvaart haalt.
Het is zo moeilijk om hiermee om te gaan, al zijn we inmiddels allemaal eersteklas verplegers. Het is zo zielig om hem zo te zien liggen, de man waar ik toch altijd tegenop keek. Een lijdensweg waarin hij zoveel vechtlust en wilskracht getoond heeft, maar waarin hij geen schijn van kans heeft gehad. Het herstellen van zijn herseninfarct en de operaties is naadloos overgegaan in de aftakeling van zich lichaam door de kanker. Hij heeft niet eens de mogelijkheid gehad om nog écht van het leven te genieten.. Hij kan niet eens een glas water drinken, niet eens zelf plassen. En dat al 3 maanden. Het gevoel dat ik krijg als ik mezelf in mijn vader verplaats dat kan ik niet verwerken, niet met verdriet, en niet met woede. Het gaat te diep, is te intens. Eerst werd hem verteld dat hij niet meer lang te leven had, en meteen daarna werd hem alles afgenomen.
Het enige waar ik me op dit moment prettig bij voel, is lekker dicht bij mijn vader zijn. Liefst als hij wakker is, maar ook de overige 20 uur. Gewoon langs hem zitten, naar hem kijken, voor zolang het nog kan. Ik wou dat ik de tijd kon stilzetten, terugzetten liefst, maar de klok is onverbiddelijk.
Ik ben zo bang voor de toekomst.
[Dit bericht is gewijzigd door Grandi_joost op 23-05-2003 01:13]
Enne..sterkte.
Poef.....gone! ©golfer
Helaas is dit erg herkenbaar voor mij, ongeveer twee jaar geleden heb ik hetzelfde meegemaakt...in mijn geval was het borstkanker en mijn moeder...ze heeft het helaas niet gered en nog elke dag voel ik de pijn...
Het enige wat ik tegen je kan zeggen is, geniet zoveel mogelijk van de tijd die je nog met je vader hebt, zorg dat het gelukkige en memorabele dagen worden, zodat als je, als het eenmaal zover is, daar nog op terug kunt kijken met een mooi gevoel...
Mijn moeder ging ineens in twee dagen sterk achteruit en ons was niet verteld dat de kans erin zat dat ze het niet zou overleven....Wat mij het meest dwars zit, is dat ik niet meer heb kunnen vertellen hoeveel ik van haar hou...
Sorry, ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt....maar ik wens je ontzettend veel sterkte de komende tijd!! 
Ik heb een paar jaar geleden mijn oom verloren aan kanker, hij was 47.. Het was de oom waarmee ik het meeste contact had van mijn hele familie, pas na zijn dood merkte ik eigenlijk hoeveel ik hem mis.. Nog steeds denk ik heel veel aan hem, zeker nu mijn tante over een tijdje gaat hertrouwen.. Dat zou mijn oom zo gewild hebben, dat weet ik zeker, maar toch, het wordt nooit meer zoals het was..
Ik denk dat je inderdaad heel blij moet zijn dat je op dit moment zo dichtbij je vader staat.. Je kunt er in ieder geval nog dingen tegen zeggen, maar zelfs al zou je dat niet kunnen dan denk ik dat je vader wel doorheeft en voelt dat je van hem houdt.. Dat hele intense gevoel als je dichtbij iemand bent, letterlijk en figuurlijk, ken ik maar al te goed en da's een heel fijn gevoel.. Hou daaraan vast, ook als je vader er straks misschien niet meer is..
Heel veel sterkte en maak zoveel mogelijk van de tijd met je vader die je nog hebt..
Je hebt prachtig beschreven wat je voor hem voelt, dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
Wij kunnen je alleen maar wat lullig 'sterkte' wensen,
en al dekt dat de lading niet, het is wel gemeend.
Joost, probeer alles te halen uit de tijd die jullie nog samen hebben, en schroom niet om ook tegen hem te zeggen hoe je je voelt,
en dat je van hem houdt.
Het is je vader, die de grote sterke man hoort te zijn,
en dat hij nu zo moet lijden is gruwelijk om te moeten zien.
Ik hoop dat je je irl ook zo kunt uiten als je nu in deze post deed,
en ik wens je heel veel kracht toe de komende tijd.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Uitgezaaid vanuit haar baarmoeder (waar het 8 jaar geleden weggehaald is!).
Ze is nog niet in het stadium waarin jouw vader verkeert, maar wie weet hoe dichtbij dat is. Ze is uitbehandeld en is nu thuis. Op zich gaat het wel goed, maar ik zie dat het steeds zwaarder wordt. Mijn vader is continu thuis, gaat niet meer naar zijn werk.
Het is zo'n agressieve ziekte... Zo oneerlijk ook....
Ik wens je in elk geval nog veel fijne momenten met je vader en alvast heel veel sterkte voor straks!!!
quote:Idd...
Op vrijdag 23 mei 2003 01:22 schreef shmoopy het volgende:
Ik ben zelden zo geraakt door iets wat ik hier op Fok las.
Je hebt prachtig beschreven wat je voor hem voelt, dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
Sterkte knul.
Voor de nabestaanden zal de rouwtijd toch niet anders worden, alleen op een ander tijdstip.
Hoe dan ook, sterkte!
Realiteit is een illusie die ontstaat bij een gebrek aan alcohol
Sober: a disturbing period of time between drinking sessions
Je verhaal is zo herkenbaar voor me. Te herkenbaar... Ik krijg nu eigenlijk geen zinnig woord eruit.. het enige wat ik kan zeggen is dat ik jullie veel sterkte wens..
Ik moet daarbij toch ook weer denken aan hoe het geweest zou zijn als ik mijn vader wel gezien en gekend zou hebben.
Hij is ook overleden aan kanker, toen ik een jaar of 4 was. Ik heb 'm dus nooit gezien/gesproken.
Nu ik dit topic gelezen heb, realiseer ik me ineens dat ik nu ongeveer even oud ben als dat hij geworden is.
Ik wens je heel veel sterkte en voor wat het waard is, wees blij met elk moment dat je hem hebt mogen leren kennen.
Ik denk dat door deze zeer aangrijpende post van je, er veel Fokkers aan je zullen denken de komende dagen/weken.
Nogmaals sterkte. Ik kan me niet goed voorstellen wat jij nu door moet maken.
Heel veel sterkte.
Ik denk ook dat dat het enige (en beste) is dat je nu kunt doen; zoveel mogelijk bij je pa zijn zolang het nog kan.
Het is een grote lap tekst die je als eerste post neergezet hebt,..
Helaas maak ik (samen met mijn broer, ma en pa) hetzelfde mee. Heel veel herkenbare gedeeltes in jouw tekst komen mij uiterst bekend voor.
Ik kan natuurlijk ook mijn verhaal neerzetten, maar daar bereik ik momenteel niets mee.
Het ergste wat we nu doorstaan thuis is, dat mijn vader duidelijk laat merken dat hij er alleen voor staat. Hij is lichamelijk niet alleen (mensen en aandacht genoeg) maar de ziekte, het psychische gedeelte ervan maakt hem eenzaam en alleen. Dat ik heel erg moeilijk om daar mee om te gaan.
Er vanuit gaande dat jullie thuis dezelfde situatie hebben, zal het uiterst herkenbaar voor je zijn. Je zult nu wel weten wat èchte vrienden en direkte familie voor jullie kunnen betekenen.
Wat mezelf heel erg sterk houdt is, dat het in de meeste gevallen althans, 'normaal' is dat je ouders jou eerder alleen zullen laten (achter laten) dan jezelf of je broers/zussen. Alleen is de manier waarop dat gebeurt nooit leuk. Ik ben vaak thuis (woon op mezelf) en zie telkens weer dat het achteruit gaat,.. lichamelijk én geestelijk, maar ik kan er nog steeds niet over uit dat ik hem niet bij kan staan zodat hij niet geestelijk alleen is.
Het enigste wat ik je en je familie kan wensen is sterkte, maar daar heb je zo weinig aan. Maar toch doe ik dat,.. sterkte!
Verder hoop ik dat je de meerwaarde van Fok! in een situatie als deze ook voor jou duidelijk is en dat je weet dat zelfs anonieme mensen (want dat is elke fokker op dit moment voor jou) iets voor je kunnen betekenen.
Succes en sterkte!
Vincent
PS: ik hoop dat het een beetje te volgen is, maar ik ben niet van plan mijn verhaal aan te passen. Ik heb het naar mijn gevoel geschreven en ik voel me er op dit moment beter door dan 15 minuten geleden
Du Riechst So Gut
Ik was elf jaar toen hij stierf, hij had botkanker, lonkanker en kanker in de slokdarm..overal uitzaaiingen.Hij was al eerder geopereerd aan de maag enzo omdat daar ook kanker zat.Wij huilen wij bidden maar met die maag kwam het wel goed.Toen op Mijn 10e begonnen de symptomen te komen van de kanker die mijn vader heeft doen overlijden.
Zoveel maanden heb ik als klein jochie aan zn sterfbed gezeten, elke dag dat ik wakker werd en naar mijn vader toeging die op een ziekenhuisbed lag in de woonkamer zag ik hem achteruitgaan.Hij kreeg steeds meer pijn, de pijn werd ondraaglijk.Kanker in je botten can you imagine.
Later begon het kankergezwel in de longen e.d ook op te spelen, je kon mn vader horen piepen wanneer hij naar een beetje lucht hapte.Zo erg, zo een man zo zien aftakelen zo kapot zien gaan.De laatste dag, gewoon naar school geweest als klein jochie, heb afscheid genomen zoals ik elke dag deed, maar die dag was hij er zo erg aan toe echt zo erg.Ik kwam terug en daar was de dokter en kennissen en familie die aan het huilen waren, daar lag mn vader onder het deken.
Ik heb hem nog een zoen gegeven, hij voelde zo koud en ik barstte in huilen uit.
Het is zo een ongelooflijke rot ziekte, en ik wens jou en jouw familie veel sterkte toe en laat je niet uit het veld slaan, het leven gaat gewoon door, al ondervind ik daar nu problemen van.DIe dingen die zijn gebeurd hebben zo een impact gemaakt en ik hebdat zo slecht verwerkt dat het nu erg opspeelt.
maar iig ik weet hoe het is en geniet van de tijd die jou en je vader nog rest.
[Dit bericht is gewijzigd door Darkinforcer op 23-05-2003 02:50]
Ik mag van geluk spreken dat ik niet in jouw schoenen hoef te staan!
Ik snap hoe machteloos je je nu wel niet moet voelen...
Maar dat is verstandelijk begrijpen... gelukkig hoef ik het niet te voelen..
Ik leef ontzettend met je mee, en wens je heel veel sterkte!
Trouwens; DOE iets met de tekst die je schreef.. hij is ontzettend goed geschreven, en t verwoord je gevoel!
Draag hem voor aan je vader, nu het nog kan.
Ik weet niet wat ik je verder nog kan zeggen, ik weet alleen dat ik hoop dat jij, je moeder en je zusje (en de andere achterblijvers) er niet aan onderdoor zullen gaan.
Je vader heeft jullie het goeie voorbeeld gegeven; heeft heel lang gevochten. En dan is het heel erg om te zien dat het vechten hem nu onmogelijk gemaakt wordt.
Veel sterkte in deze moeilijke tijd, en vooral ook de tijd die nog komen gaat! Probeer er iig open over te blijven communiceren. Ik denk dat dit 'in real life' veel belangrijker is dan op een forum... Vertel mensen wat en hoe je je voelt... Gedeelde smart is halve smart...
Gebruik de resterende tijd om hem het gevoel te geven dat jullie er zijn en van hem houden.
Ik leef met je mee.
Ken je het liedje Papa, van Stef Bos?
Ik heb dezelfde ogen en ik krijg jouw trekken om mijn mond
Vroeger was ik driftig, vroeger was jij driftig
Maar we hebben onze rust gevonden
En we zitten naast elkaar en we zeggen niet zoveel
Voor alles wat jij doet heb ik hetzelfde ritueel
Maar papa ik lijk steeds meer op jou
Ik heb dezelfde handen en ik krijg jouw rimpels in mijn huid
Jij hebt jouw ideeën en ik heb mijn ideeën
En zwerven in gedachten, maar we komen altijd thuis
De waarheid die je zocht en die je nooit hebt gevonden
Ik zoek haar ook en tevergeefs zo lang ik leef
maar papa ik lijk steeds meer op jou
Vroeger kon je streng zijn en god ik heb je soms gehaat
Maar jouw woorden, ze liggen op mijn lippen
En ik praat nu zoals jij vroeger praatte
Ik heb een goddeloos geloof en ik hou van elke vrouw
En misschien ben ik geworden wat jij helemaal niet wou
Maar papa ik lijk steeds meer op jou
Jij gelooft in god, dus jij gaat naar de hemel
En ik geloof in niks, dus we komen elkaar na de dood
Na de dood nooit meer tegen
Maar papa ik hou steeds meer van jou
En nu zit ik hier godverdomme gewoon met tranen in mijn ogen 
Sterkte man!
[Dit bericht is gewijzigd door Kwark op 23-05-2003 16:48]
quote:GVD
Op vrijdag 23 mei 2003 03:07 schreef Kwark het volgende:
Hoi kerel, ik lees je verhaal met een brok in mijn keel, en een knoop in mijn maag van schuld dat ik niet wat meer tijd met mijn eigen vader doorbreng. Hij is nu nog gezond, maar dat zomaar ineens van je worden afgenomen, dat blijkt maar weer eens. Zo fucking oneerlijk is het, als zo'n jong iemand ineens de rode kaart krijgt terwijl hij er zelf helemaal niks aan kan doen...ik word hier heel stil van.Ken je het liedje Papa, van Stef Bos?
Ik heb dezelfde ogen en ik krijg jouw trekken om mijn mond
Vroeger was ik driftig, vroeger was jij driftig
Maar we hebben onze rust gevondenEn we zitten naast elkaar en we zeggen niet zoveel
Voor alles wat jij doet heb ik hetzelfde ritueel
Maar papa ik lijk steeds meer op jouwIk heb dezelfde handen en ik krijg jouw rimpels in mijn huid
Jij hebt jouw idee en ik heb mijn idee
En zwerven in gedachten, maar we komen altijd thuis
De waarheid die je zocht en die je nooit hebt gevonden
Ik zoek haar ook en tevergeefs zo lang ik leef
maar papa ik lijk steeds meer op jouwVroeger kon je streng zijn en god ik heb je soms gehaat
Maar jouw woorden, ze liggen op mijn lippen
En ik praat nu zoals jij vroeger praatte
Ik heb een goddeloos geloof en ik hou van elke vrouw
En misschien ben ik geworden wat jij helemaal niet wou
Maar papa ik lijk steeds meer op jouwJij gelooft in god, dus jij gaat naar de hemel
En ik geloof in niks, dus we komen elkaar na de dood
Na de dood nooit meer tegenMaar papa ik hou steeds meer van jou
En nu zit ik hier godverdomme gewoon met tranen in mijn ogen
Sterkte man!
had je nou net dat nummer ff niet kunnen posten
Realiteit is een illusie die ontstaat bij een gebrek aan alcohol
Sober: a disturbing period of time between drinking sessions
Darkinforcer heeft het niet meer
quote:Precies mijn gedachte
Op vrijdag 23 mei 2003 01:22 schreef shmoopy het volgende:
Ik ben zelden zo geraakt door iets wat ik hier op Fok las.
Je hebt prachtig beschreven wat je voor hem voelt, dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over.Wij kunnen je alleen maar wat lullig 'sterkte' wensen,
en al dekt dat de lading niet, het is wel gemeend.Joost, probeer alles te halen uit de tijd die jullie nog samen hebben, en schroom niet om ook tegen hem te zeggen hoe je je voelt,
en dat je van hem houdt.Het is je vader, die de grote sterke man hoort te zijn,
en dat hij nu zo moet lijden is gruwelijk om te moeten zien.
Ik hoop dat je je irl ook zo kunt uiten als je nu in deze post deed,
en ik wens je heel veel kracht toe de komende tijd.
heel veel sterkte aan jou & je familie
quote:je haalt me de woorden uit me mond
Op vrijdag 23 mei 2003 01:22 schreef shmoopy het volgende:
Ik ben zelden zo geraakt door iets wat ik hier op Fok las.
Je hebt prachtig beschreven wat je voor hem voelt, dat laat aan duidelijkheid niets te wensen over.Wij kunnen je alleen maar wat lullig 'sterkte' wensen,
en al dekt dat de lading niet, het is wel gemeend.Joost, probeer alles te halen uit de tijd die jullie nog samen hebben, en schroom niet om ook tegen hem te zeggen hoe je je voelt,
en dat je van hem houdt.Het is je vader, die de grote sterke man hoort te zijn,
en dat hij nu zo moet lijden is gruwelijk om te moeten zien.
Ik hoop dat je je irl ook zo kunt uiten als je nu in deze post deed,
en ik wens je heel veel kracht toe de komende tijd.
Josst, heel veel sterkte, geniet van de tijd die je nog samen met hem hebt en je hebt het echt heel goed verwoord en hou ons op de hoogte!
|
|
