Izuregoboreyuku Konosekainiwa

Het is aan de Oostkust van het eiland waar zich een vreemde gebeurtenis voltrekt...
Het begint als een dreigende ontastbare ondertoon. Het kruipt over de bodem van de zee en knaagt aan het water om zich heen. Met iedere hap die het neemt, is de besmetting een feit. Steeds verder, steeds sneller wint het onmiskenbare gevoel van onheil aan terrein.

Het lichaamloze gevoel neemt vorm aan, het corrumpeert de werkelijkheid en groeit. Vanuit de kille diepte begint het zichzelf te op te bouwen. Als een vreemd anorganisch wezen klimt het steeds hoger naar de hemel. Het oogt onmogelijk, vormen en stijlen die in elkaar overlopen en elkaar versterken zonder zich bewust te zijn van hun groei.
Het groeit zonder te leven. Geen hart, geen longen, geen ogen, geen oren. Het groeit als een plant, zonder voedingstoffen nodig te hebben, zonder doel en zonder reden.
Het groeien gaat door maar het verandert, het slokt niet langer meer de ruimte op, het verdringt het.

Het bouwwerk neemt een skeletachtige vorm aan, een luguber beeld. Een belediging voor het leven. Zo makkelijk als het de ene vorm heeft aangenomen ondergaat het een volgende verandering, waardoor het uiterlijk nogmaals verandert. De onderdelen her-rangschikken zich en vinden een nieuwe plaats in het geheel. Zo maakt het bouwwerk nog een fase door die doet denken aan een surreel beeldhouwwerk, waarbij er talloze trappen en ramen zichtbaar zijn die nergens naar leiden, deuren waar achter een muur staat.

Het rijst boven het zee-oppervlakte uit en stopt het proces van groei en verandering. Er zijn stukken van metaal en glas, die doen denken aan een modern kantoorgebouw, maar ook delen die een sterk gothische architectuur verraden. Als men nog beter kijkt zal men kunnen zien dat op sommige plaatsen zelfs de restanten van vreemde wezens, die ooit een vol leven lijden, zijn opgenomen. Het heeft iets weg van een woekerplant die op een gracieuze, lenige en organische wijze naar de hemel is geklommen om zich winnaar van het proces te noemen...

Binnenin deze merkwaardige Toren zit een jonge vrouw, in een kamer gemaakt van spiegels en goud, op een statige troon, alsof ze er altijd al heeft gezeten.

Met een beweging van haar hand neemt de toren een ander vorm aan, niet langer zit ze in een kamer van goud en spiegels, maar in een kamer van glas. Ze kijkt voldaan en arrogant naar het eiland dat zich voor haar toren uitstrekt.

Haar stem klinkt duister en ziek en galmt over het eiland. Het is een boodschap.

"Ik ben jullie nieuwe meesteres, jullie keizerin, jullie godin! Aanbid ons!"