Wel leuk of niet leuk....

Uiteraard hebben jullie er in jullie geval heel bewust voor gekozen en daardoor alle voors en tegens waarschijnlijk zwaarder afgewogen dan bij die waar het spontaan komt. En zeker tov mensen waarbij het een 'ongelukje' is _{voor zover dat anno 2003 nog mogelijk is}.

Hoewel het er wel op lijkt dat sommige mensen kinderen 'nemen' gelijk een huisdier, en daarbij niet volledig de concequenties over zien.

Wat een heerlijke dochter, die zo snel al doorslaapt! Ik heb zelf (nog) geen kinderen. Ben nu 26, net afgestudeerd, dus wil nog eventjes wachten tot ik er echt 'klaar' voor ben, voor mijn gevoel dan, want wanneer weet je of je er echt klaar voor bent?
Ik ben wel peettante van een heerlijk ventje van 2,5 die eens in de zoveel tijd komt logeren. Wat ik aan zijn ouders zie, en hoe ik het ook graag zou willen doen, is dat zij zo gewoon mogelijk hun leventje door laten gaan. Ze gaan nog uit (dan heb ik dus de eer om als logeerplek te dienen), op vakantie, werken beiden e.d. Je hebt inderdaad ouders die het zwaar vinden, het idee hebben dat ze hun vrijheid kwijt zijn. Maar ik zie dus dat dat niet het geval hoeft te zijn. Een kind kan onderdeel worden van je leven, zonder dat je er 'alles' voor hoeft op te geven. Zo wil ik het dus ook!!

Tot het moment dat ik zelf aan het moederschap zal gaan beginnen, geniet ik dus van mijn logeerkereltje en van de kinderen in mijn werk als pedagoog... mijn tijd komt nog wel

Tja ik vind het heerlijk, heb tot mijn 30ste geen kids gewilt nu (33) heb ik er 2....1 van 15 maand en de ander is 15 week. Ook alletwee heel erg makkelijk en als ik het geweten had had ik eerder kids gewilt....dat blijkt wel dat we 2 zo vlak achter elkaar hebben. Zolang je er 100% achter staat kan het alleen maar meevallen denk ik, verder ligt het eraan hoe je er mee omgaat, wij onthouden niks en doen alles nog wat we vroeger ook deden.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik het af en toe best zwaar vind. Ik ben helemaal verliefd op mijn mannetje hoor maar zeker in het begin vond ik het erg zwaar. Bram kwam consequent om de 3 uur en voordat je dan weer in bed ligt en slaapt. Ik kreeg dus maar 2 uurtjes slaap achter elkaar per keer. Dan kan je nog de hele dag op bed liggen maar dan rust je op de een of andere manier niet uit. En dat is een paar dagen leuk maar na 4 weken begint het aardig je strot uit te hangen. Toen hij later wat meer tijd tussen de voedingen liet zitten 's nachts was ik daar erg blij mee maar toen had hij weer moeite om daarna in slaap te komen. Ik heb wel eens 2 uur met een wakker ventje gezeten en zelf dan gaan slapen is niet handig want om de 10 minuten had meneer zijn speen eruit gegooid. Dus nog erg weinig slaap per nacht. Hij slaapt nu al een paar dagen van een uur of 12 tot half 6. En dat is lekker!! Ik kom helemaal bij.
Maar niet alleen het slapen ook het voeden vond ik erg zwaar. Zeker in het begin deed het echt enorm veel pijn. En ik was lichamelijk al niet in orde. En als hij dan kwam 's nachts dan schrok ik wakker, ownee he, we moeten weer. Zeker als de kant met de enorme tepelkloof aan de beurt was. Dat is niet echt fijn wakker worden.
En de verantwoordelijkheid. Ik voel me TE verantwoordelijk. Natuurlijk ook omdat ik de hele dag bij hem ben, ik durf hem amper uit handen te geven. Maar dat is best beklemmend. Als Peet bijvoorbeeld even weg wilt dat gaat hij gewoon. Als ik wil douchen ga ik eerst 10 x controleren of hij echt lekker slaapt, dan nog even op de klok kijken of hij echt niet voor eten komt als ik onder de doche sta en als Peet thuis is vraag ik nog of het goed is dat ik ga douchen en of hij dus wilt opletten

Maargoed ik ben ook maar pas moeder, moet er nog helemaal in groeien. Ik denk als we wat meer ritme hebben ik hem wat meer uit handen durf te geven het allemaal een stuk makkelijker is. En daar ben ik mee bezig om aan te werken. En het wordt al een stuk makkelijker, er komt meer tijd tussen de voedingen zodat ik ook weer wat kan gaan doen. Winkelen ofzo. En het voeden doet geen pijn meer dus ik hoef bij elk huiltje niet bang te zijn dat hij honger heeft.
Ik heb wel het allerlekkerste ventje van de hele wereld. Als hij nog ligt te slapen als ik wakker word (gebeurd niet vaak hoor) dan ben ik helemaal teleurgesteld omdat ik hem niet kan knuffelen. Het ligt dus zeker niet aan Bram maar meer aan mijzelf dat ik heb af en toe best zwaar vind het moederen. Ik had het me ook veel te licht voorgesteld denk ik. Maar om nou te zeggen dat als ik dit van te voren wist dat ik er niet aan begonnen was, nou echt niet! Ik zou mijn ventje voor geen goud meer willen missen. Hij hoort helemaal in ons gezinnetje.

_{ik hoop niet dat dit te negatief overkomt. Ik vind dat dit ook best gezegd mag worden}

quote:

---

Op zondag 4 mei 2003 10:43 schreef Karin het volgende:
Ik moet eerlijk zeggen dat ik het af en toe best zwaar vind. Ik ben helemaal verliefd op mijn mannetje hoor maar zeker in het begin vond ik het erg zwaar. Bram kwam consequent om de 3 uur en voordat je dan weer in bed ligt en slaapt. Ik kreeg dus maar 2 uurtjes slaap achter elkaar per keer. Dan kan je nog de hele dag op bed liggen maar dan rust je op de een of andere manier niet uit. En dat is een paar dagen leuk maar na 4 weken begint het aardig je strot uit te hangen. Toen hij later wat meer tijd tussen de voedingen liet zitten 's nachts was ik daar erg blij mee maar toen had hij weer moeite om daarna in slaap te komen. Ik heb wel eens 2 uur met een wakker ventje gezeten en zelf dan gaan slapen is niet handig want om de 10 minuten had meneer zijn speen eruit gegooid. Dus nog erg weinig slaap per nacht. Hij slaapt nu al een paar dagen van een uur of 12 tot half 6. En dat is lekker!! Ik kom helemaal bij.
Maar niet alleen het slapen ook het voeden vond ik erg zwaar. Zeker in het begin deed het echt enorm veel pijn. En ik was lichamelijk al niet in orde. En als hij dan kwam 's nachts dan schrok ik wakker, ownee he, we moeten weer. Zeker als de kant met de enorme tepelkloof aan de beurt was. Dat is niet echt fijn wakker worden.
En de verantwoordelijkheid. Ik voel me TE verantwoordelijk. Natuurlijk ook omdat ik de hele dag bij hem ben, ik durf hem amper uit handen te geven. Maar dat is best beklemmend. Als Peet bijvoorbeeld even weg wilt dat gaat hij gewoon. Als ik wil douchen ga ik eerst 10 x controleren of hij echt lekker slaapt, dan nog even op de klok kijken of hij echt niet voor eten komt als ik onder de doche sta en als Peet thuis is vraag ik nog of het goed is dat ik ga douchen en of hij dus wilt opletten

Maargoed ik ben ook maar pas moeder, moet er nog helemaal in groeien. Ik denk als we wat meer ritme hebben ik hem wat meer uit handen durf te geven het allemaal een stuk makkelijker is. En daar ben ik mee bezig om aan te werken. En het wordt al een stuk makkelijker, er komt meer tijd tussen de voedingen zodat ik ook weer wat kan gaan doen. Winkelen ofzo. En het voeden doet geen pijn meer dus ik hoef bij elk huiltje niet bang te zijn dat hij honger heeft.
Ik heb wel het allerlekkerste ventje van de hele wereld. Als hij nog ligt te slapen als ik wakker word (gebeurd niet vaak hoor) dan ben ik helemaal teleurgesteld omdat ik hem niet kan knuffelen. Het ligt dus zeker niet aan Bram maar meer aan mijzelf dat ik heb af en toe best zwaar vind het moederen. Ik had het me ook veel te licht voorgesteld denk ik. Maar om nou te zeggen dat als ik dit van te voren wist dat ik er niet aan begonnen was, nou echt niet! Ik zou mijn ventje voor geen goud meer willen missen. Hij hoort helemaal in ons gezinnetje.

_{ik hoop niet dat dit te negatief overkomt. Ik vind dat dit ook best gezegd mag worden}

---

Ik had ook heel veel moeite om Anouk uit handen te geven het liefst ging ik nergens meer naar toe zonder haar... maar ja later bedacht ikme dat het wel gekkenwerk was om haar niet een uurtje bij een ander te laten, en inderdaad nu ze wat ouder is en je helemaal aan de situatie gewend ben gaat het allemaal wat makkelijker... Niet datik haar graag ergens achterlaat hoor, zo bedoel ik het niet, maar meer met een gerust hart achterlaten....En over je te licht iets voorstellen over een kindje zijn ook verschillende dingen natuurlijk ik ken iemand die dacht geloof ik dat het een pop was... slapen als zij dat wilde, lachen als zij dat wilde... ja dat kan natuurlijk nieteen baby is ook maar een mens... toch.... Maar ik kan me best wel voorstellen dat iemand het zwaar vind... het valt natuurlijk ook niet mee je heb ineens zoveel verantwoordelijkheid.. en daar moet je een manier op zien te vinden om mee om te gaan... en ik weet zeker dat het je gaat lukken gewoon rustig aan doen je jezelf niet te veel wegcijferen.... dus.........ook goed aan je zelf denken....

Ik denk niet dat het met "leuk of niet leuk" te maken heeft. Iedereen heeft wel eens een moment labieler te zijn en dan zijn er gewoon dingen die je breken en dan denk je waar ben ik in vredesnaam aan begonnen.

Ik heb het al wel eens tijdens een zwangerschap dat de angst er even in schiet en dat ik dan denk waarom ik toch zo graag een 3de kind wilde hebben...

Ik vind mijn kinderen geweldig leuk, maar niet altijd
Ik heb ze al heel wat keren achter het 'spreekwoordelijke' behang geplakt

Maar ik zou ze voor geen geld ter wereld kwijt willen of het anders hebben willen doen

Ik ben vrij positief over het moederschap. Het is mij namelijk erg meegevallen. Ik heb mezelf nooit een "moedertype" gevonden en zag mijn vriendinnen die inmiddels wel van kroost voorzien waren zuchten en steunen. Nu ben ik ook moeder en ik moet zeggen dat ik niet gedacht had dat ik het zo leuk zou vinden.

Je krijgt het een stuk drukker en als mn dochter ziek is en niet te troosten of als ze slecht slaapt is het idd even zwaar. Maar altijd breekt de zon weer door en dan is alles gewoon weer goed.

Ik til er ook niet te zwaar aan misschien dat, dat scheelt in vergelijking met anderen. Het is een verantwoording, natuurlijk, maar ik zie dat niet als een loden last. Ik wil gewoon zo veel mogelijk van haar genieten nu ze nog klein is. Die tijd komt nl nooit meer terug.

Conclusie? Ja ik vind moeder zijn leuk.

Ik ben ook erg positief over het moederschap.

Vanaf het eerste kreetje van mijn eerste kindje voelde ik me 100% moeder. Natuurlijk zijn er ook wel eens mindere momenten, maar een leven zonder mijn kinderen kan ik me niet voor stellen.

Nu, zeven jaar later, ben ik inmiddels moeder van 4 kinderen!
Alle 4 zeer gewenst en gepland (voor zover dat mogelijk is).
Een meisje van 7, een meisje van 5, een jongen van 2 en een meisje van 3 maanden.
Het is natuurlijk ook wel eens zwaar, en niet altijd even leuk, maar wel altijd geweldig.

Ik ben er volledig van bewust dat het super is om kinderen te mogen krijgen. Ik was elke keer in een wip zwanger, makkelijke zwangerschappen en bevallingen en leuke , vrolijke, opgewekte kinderen(vind ik zelf). Ik denk dat dat ook wel de doorslag heeft gegeven voor een vierde kindje. Als je veel tobt met een of meerdere kinderen, denk je waarschijnlijk minder snel aan een eventueel volgende kindje.

Ook was ik 22 toen de eerste geboren werd en 29 toen de vierde geboren werd.
Ik ben dus een jonge moeder, en kan best veel hebben van mijn kinderen, ben erg geduldig.Mijn man is 10 jaar ouder en minder geduldig dan ik ben.Dat hoeft dus niet perse met leeftijd te maken te hebben, maar heeft dus wel invloed volgens mij.

Ik geniet van mijn kinderen, en als ik het over mocht doen zou ik het precies hetzelfde doen.

Ik ben dolblij dat ik moeder heb mogen worden en zal er alles aan doen om mijn kinderen een leuke, stabiele en liefdevolle toekomst te geven.
Ik hoop dat ze laten op een leuke jeugd terug kunnen kijken.

Maar goed, dit is mijn situatie en mijn mening en ongetwijfeld zal het voor iedereen anders zijn.

IK VIND MOEDER ZIJN LEUK!!!

Ik zou ook niet anders meer willen.
Ik heb twee geweldige zoontjes, een van 2 en half jaar en een van vijf weken en ik geniet met volle teugen van die twee.
Ik kan me ook absoluut niet meer voorstellen hoe het zou zijn zonder mijn twee kanjers.
Tuurlijk het is nu wel wat zwaarder met zo'n heel kleintje erbij dan toen de eerste nog alleen was, maar dat went vanzelf wel.
Het weegt iig niet op voor het geluk wat ik er voor terug krijg.
Nu scheelt het hier ook wel dat de oudste absoluut niet jaloers is op de tweede want die vind het alleen maar geweldig dat hij nu een "GROTE broer " is.
Ik betrek hem ook bij alles wat ik met de tweede doe en dat vind de oudste alleen maar leuk.

Ik ken me ook niet voorstellen dat sommige andere mensen kinderen alleen maar als hinderlijk ervaren of noodzakelijk voor het voorbestaan van de soort en niet meer.
Ok soms stoor ik me weleens aan andermans kinderen maar dan stoor ik me eigenlijk niet aan de kinderen maar aan de manier van opvoeding of de manier hoe de ouders met die kinders omgaan. Maar dan denk ik wel bij me eigen dat zij dat ook weleens van mij en mijn kinderen zouden kunnen hebben.

Ok af en toe wil je ze weleens achter het spreekwoordelijke behang plakken, maar dat is geloof ik vrij normaal....
Vooral na 100 duizend keer nee zeggen maar daar zijn het kinderen voor
Ik zou echt niet meer willen ruilen met bewust of onbewust kinderloze stellen...

quote:

---

Op maandag 5 mei 2003 11:20 schreef Angel22 het volgende:
Ik zou echt niet meer willen ruilen met bewust of onbewust kinderloze stellen...

---

Veel mensen van mijn leeftijd (en opleidingsniveau?) zijn bezig met carriere maken en/of aan het genieten van hun vrijheid. Ik heb vaak het idee dat ze het maar zielig of dom vinden dat ik nu al twee jaar een kind heb.
Die mensen die bewust (nog) geen kinderen willen... ach, ze weten niet beter. Ik ben dolgelukkig als ik samen met m'n zoontje overdag in de zon een eindje fiets en geniet dan dat ik me (nog) niet druk hoef te maken over m'n carrière .

Toevallig stond er afgelopen weekend in Volkskrant Magazine een artikel over stellen die bewust kinderloos zijn en denken dat ze zich daarvoor steeds moeten verantwoorden.
Zij vinden dat juist stellen met kinderen hun constant proberen te overtuigen om ook aan baby's te gaan beginnen.
Ik doe dat zelf volgens mij niet, ik vind dat iedereen t maar voor zichzelf moet weten.

Ik ben nu 8 maanden mama en ik vind het een geweldige ervaring. En je kunt niet echt van leuk/niet leuk spreken. De leuke dingen wegen gewoon veel zwaarder dan de minder leuke.

Jonas heeft bij elkaar drie nachten doorgeslapen en kan erg onrustig zijn. D's soms best lastig maar ach als ik dat lachende gezichtje zie ben ik het allemaal vergeten!

Karin, ik herken jouw verhaal echt zo erg! De eerste maanden verloor ik Jonas ook geen seconde uit het oog. Precies zoals jij zegt met douchen enzo! Geloof me, nu is dat echt minder hoor! Je groeit er echt in en dan vind je het soms wel fijn dat ie eventjes bij oma is (niet te lang want da's ook helemaaaaaaaaaaal niet gezellig )

Natuurlijk zitten er zware kanten aan het ouder-zijn. Er 's nachts uitmoeten, altijd verantwoordelijkheid dragen, en ga zo maar door.

Mij is het tot nu toe meegevallen. Maar ik had dan ook een betrekkelijk makkelijke zwangerschap en een (zeer) voorspoedige bevalling. En ook daarna heb ik echt niet te klagen.

Maar ik zie om mij heen dat het echt anders kan gaan. Een goede vriendin: min of meer per ongeluk zwanger geraakt (ja, het bestaat nog), zeer wankele, waarschijnlijk aflopende relatie, waarschijnlijk geen voortzetting van baan, zeer moeilijke zwangerschap (helft van de tijd in het ziekenhuis), uitputting door borstvoeding en bijna continu alleen verantwoordelijkheid dragen. Het kindje is nog geen drie maanden. En ze heeft een postnatale depressie.
Nee, dan is een kindje hebben geen pretje.

Ik maak mij samen met anderen grote zorgen. We doen wat we kunnen voor haar, in materiele zin dan. Maar het blijft geen pretje dus.

quote:

---

Op maandag 5 mei 2003 17:40 schreef Sweej het volgende:

Karin, ik herken jouw verhaal echt zo erg! De eerste maanden verloor ik Jonas ook geen seconde uit het oog. Precies zoals jij zegt met douchen enzo! Geloof me, nu is dat echt minder hoor! Je groeit er echt in en dan vind je het soms wel fijn dat ie eventjes bij oma is (niet te lang want da's ook helemaaaaaaaaaaal niet gezellig )

---

Ik ben dus niet de enige gek
Het wordt gelukkig al een stuk minder hoor het gekloek van mij. Ik kan hem nu ook wat rustiger laten huilen. Voorheen rende ik er meteen heen, als ik nu eerst nog moet plassen ofzo (noem maar een dwarsstraat) doe ik dat gewoon eerst voordat ik hem uit zijn bedje haal om te voeden.
Donderdag heb ik een etentje van mijn werk (dan blijft Peet bij Bram, is wel goed denk een eerste keer langer dan een uurtje bij hem vandaan dat Peet lekker bij hem blijft) en binnenkort gaan Peet en ik een avondje met zijn tweetjes uit eten en naar de film ook om gewoon te wennen. Per 1 juni gaat Bram 1 dag naar het kinderdagverblijf maar waarschijnlijk ben ik nog niet aan het werk. Lijkt me wel vreselijk hoor, als je nou moet werken en je laat hem daar achter is het al naar maar om dan gewoon naar huis te gaan, brrrrr. Maar wel goed voor mij, kan ik even een dagje bijslapen en wat eigen dingetjes doen (als ik niet gek word omdat het zo stil in huis is).

quote:

---

Op maandag 5 mei 2003 21:34 schreef Karin het volgende:

Ik ben dus niet de enige gek

Donderdag heb ik een etentje van mijn werk (dan blijft Peet bij Bram, is wel goed denk een eerste keer langer dan een uurtje bij hem vandaan dat Peet lekker bij hem blijft) en binnenkort gaan Peet en ik een avondje met zijn tweetjes uit eten en naar de film ook om gewoon te wennen. Per 1 juni gaat Bram 1 dag naar het kinderdagverblijf maar waarschijnlijk ben ik nog niet aan het werk. Lijkt me wel vreselijk hoor, als je nou moet werken en je laat hem daar achter is het al naar maar om dan gewoon naar huis te gaan, brrrrr. Maar wel goed voor mij, kan ik even een dagje bijslapen en wat eigen dingetjes doen (als ik niet gek word omdat het zo stil in huis is).

---

Welnee joh!
Enne het wordt echt (nog) minder hoor. De eerste keer dat ik ging werken is Pieter ook bij Jonas gebleven (dan kun je nl. gewoon 300x bellen zonder dat het erg is )