fogerty, ik zou niet weten hoe dit komt... maar t woord trend vind ik ten eerste misplaatst, en ten tweede een tikje overdreven 
Ik vind het werkelijk interessant: beeld ik me in dat het tegenwoordig veel meer voorkomt dan vroeger, zijn het inderdaad vooral meisjes tussen de 15-20 jaar, en hoe komt het dat het nu zoveel meer voorkomt?
Iemand?
quote:Volgens mij hebben mensen tegenwoordig gewoon veel meer issues... net zoals zelfmoord, dat gebeurt toch ook veel vaker? Bij mij in de stad 4x in de 3 maanden, allemaal meisjes van 17... dat leek ook een btje een trendte worden... maar volgens mij is jong zijn tegenwoordig gewoon moeilijker met messed-up schoonheidsidealen etc. Persoonlijk heb ik er niet zo'n moeite mee maar als je familie ook een beetje dysfunctioneel is (en dat komt volgens mij nu ook vaker voor) kan het weleens gebeuren ja...
Op woensdag 16 april 2003 10:22 schreef Fogerty het volgende:
Tja, als je echt wilt kun je overal over vallen natuurlijk.
Ik vind het werkelijk interessant: beeld ik me in dat het tegenwoordig veel meer voorkomt dan vroeger, zijn het inderdaad vooral meisjes tussen de 15-20 jaar, en hoe komt het dat het nu zoveel meer voorkomt?
Iemand?
Neem iets als fibriomyalgie, mensen denken ook dat dat een nieuwe mode ziekte is...nou, ik zal je uit de droom helpen: die aandoening werd eeuwen geleden al beschreven in de medische literatuur. Het had een andere naam, maar dat komt veel vaker voor dat iets verscheidene malen van naam verandert
Tenminste, zo is hoe ik er over denk.
Ik wil trouwens met dit stukje tekst niemand aanvallen ofzo hoor, het is mijn mening, en als je het er niet mee eens bent is dat oke, zolang je maar onthoud dat ik hier niemand mee wil kwetsen, ik zie iemand die depressief is ook niet als een aansteller ofzo, maar ik denk gewoon dat het hierdoor komt.
nogmaals sorry dan
quote:Ik weet dat het met een passer nooit echt wil lukken, ik heb eerst ook vaak een passer of een schaar gebruikt, tot ik erachter kwam waar mijn vader stanleymessen bewaarden
Op dinsdag 15 april 2003 21:34 schreef Yuki het volgende:[..]
thx nemesis
huiswerk wil niet helemaal lukken, maar heb wel 1 van de 2 artikelen voor mn geschiedenis PO afgekregenik probeer mezelf zo veel mogelijk tegen te houden. (niet helemaal goeie instelling, maar beter dan nix): ik doe t voor mn vriend. ik kan hier niet uitkomen zonder hem... hij is mn hele steun en toeverlaat. t lukt nu niet om helemaal te stoppen, en minderen is al heel moeilijk (ben constant op zoek naar scherpe dingen
) maar ik probeer het toch... voor hem.
idd, door te slaan tegen kussens en te schreeuwen gaat die pijn niet weg... janken helpt ook maar amper... alleen snijden LIJKT te helpen... maar t is en blijft eigk een verdovingTE diep snijden zal ik niet zo snel doen... 1: weer vanwege mn vriend. 2: heb eigk alleen een passer tot mn beschikking, en de niet heel erg diepe snee die ik nu hebt heeft me al een hele dag gekost... ben dan niet echt ervaren (dit klinkt ook alsof t goed voor je is
) maar met passer heb je echt een paar dagen nodig om TE diep te komen. en mn ouders zijn niet zo gek dat ze me nu een mes mee laten nemen naar mn kamer
dit stukje voelt heel onzinvol, en bijna alsof ik denk dat t goed voor me is.... kan me niet echt lekker uiten vandaag
posts zijn nooit te lang, zoals tr3mmor al zei
. Het voordeel van die stanleymessen was, dat ik daardoor erachter kwam dat het bestwel eng was om diep te snijden. Het doet geen pijn, omdat het mes scherp is, en je snijdt heel snel heel diep. Ik had ooit een snee op mijn pols die maar bleef bloeden, en ik werd echt ontzettend bang, want ik dacht dat ik een ader had geraakt ofzo (gelukkig was dat niet zo). Sinds dien heb ik bijna niet meer gesneden, alleen de laatste maanden is het wat meer geworden.Dat je voor je vriend minder probeert te snijden vind ik echt 
van je. Ik doe het nu ook voor mijn vriend, want als ik hem niet zou hebben, en niemand die me tegen zou houden, weet ik dat het het veel vaker zou doen. Ik probeer af en toe ook tegen mezelf te zeggen "Oke, kijk die pijn maar aan, en probeer hem dan te verslaan." Alleen dit wil niet altijd lukken (zeg maar vrijwel nooit). Had het al gezegd volgens mij, maar volgens mij moet je de pijn van binnen oplossen om het snijden op te lossen.
De term Post Traumatische Stress Stoornis werd altijd gebruikt voor concentratiekamp overlevenden of mensen die een ramp (een echte ramp) hebben meegemaakt of soortgelijke zeer ernstige gebeurtenissen. Nu kun je al worden gediagnostiseerd met PTST als je zusje in je jeugd wat aan je heeft zitten friemelen. Ik wil dat friemelen niet bagatelliseren, dat kan een enorme impact hebben op je gevoelens later, maar het geeft wel aan dat er een enorme verschuiving is in de beleving van wat "heel erg" is.
Ik heb wel eens de mogelijkheid besproken om een jaar bij artsen zonder grenzen te gaan werken en sprak daarover met een collega. Zij was een jaar in Afrika geweest en zei dat dat je kijk op de westerse maatschappij heel cynisch maakt. Als er dan iemand bij je komt die wil dat jij als arts even de splinter uit zijn vinger haalt dan begin je bijna te lachen. Dat is zo absurd vergeleken met de tientallen mensen die op sterven liggen in de onderbezette ziekenzaal waar je daarvoor hebt gewerkt. Ze waarschuwde me dat elk persoonlijk leed leed is en dat het erom gaat hoe die persoon zich erover voelt. Als iemand in Nederland depressief is of borderline heeft of in zichzelf krast dan is dat voor die persoon ernstig leed en zul je dat altijd serieus moeten behandelen. Je kan de situatie niet vergelijken met wat er in het buitenland voor ellende is.
quote:Ik snap wat je bedoelt ja, maar wat ik me afvraag is hoe het komt dat er zoveel mensen ongelukkig zijn. Het gaat dan wel om de beleving van de persoon zelf, maar ik vraag me af hoe het komt, dat er hier zoveel mensen zijn die het zo erg voelen. Snap je wat ik bedoel? Ik heb nogal moeite met het te verwoorden geloof ik
Op woensdag 16 april 2003 10:51 schreef Isabeau het volgende:
Ik denk ook vaak wat NemesisDivina hier verwoordt. Als je naar het journaal kijkt of naar documentaires over oorlogen en ontwikkelingslanden dan vraag ik me wel eens af hoe het toch komt dat er in een land als Nederland zoveel ongelukkige mensen zijn. En het trieste is dat die mensen echt heel erg ongelukkig zijn (door omstandigheden of wat dan ook). We hebben het hier zo ontzettend goed.De term Post Traumatische Stress Stoornis werd altijd gebruikt voor concentratiekamp overlevenden of mensen die een ramp (een echte ramp) hebben meegemaakt of soortgelijke zeer ernstige gebeurtenissen. Nu kun je al worden gediagnostiseerd met PTST als je zusje in je jeugd wat aan je heeft zitten friemelen. Ik wil dat friemelen niet bagatelliseren, dat kan een enorme impact hebben op je gevoelens later, maar het geeft wel aan dat er een enorme verschuiving is in de beleving van wat "heel erg" is.
Ik heb wel eens de mogelijkheid besproken om een jaar bij artsen zonder grenzen te gaan werken en sprak daarover met een collega. Zij was een jaar in Afrika geweest en zei dat dat je kijk op de westerse maatschappij heel cynisch maakt. Als er dan iemand bij je komt die wil dat jij als arts even de splinter uit zijn vinger haalt dan begin je bijna te lachen. Dat is zo absurd vergeleken met de tientallen mensen die op sterven liggen in de onderbezette ziekenzaal waar je daarvoor hebt gewerkt. Ze waarschuwde me dat elk persoonlijk leed leed is en dat het erom gaat hoe die persoon zich erover voelt. Als iemand in Nederland depressief is of borderline heeft of in zichzelf krast dan is dat voor die persoon ernstig leed en zul je dat altijd serieus moeten behandelen. Je kan de situatie niet vergelijken met wat er in het buitenland voor ellende is.
. Maargoed, verder ben ik het wel met je eens, ik ben alleen zo'n persoon die altijd waarom moet weten, en helaas gaat dat niet altijd.
quote:Dat beschreef ik al in deel 1 van dit topic: ik weet niet zeker of het meer voorkomt, maar ik denk het wel. Ik weet ook wel dat automutilatie iets is van alle tijden, maar het lijkt erop dat er momenteel een "snij-golf" gaande is onder jonge meisjes. Toen ik zelf op de middelbare school zat (da's nu ruim tien jaar geleden) waren er wel nogal wat meisjes met eetstoornissen, en daar werd niet heel openlijk over gepraat maar als je een beetje in zo'n vriendinnengroepje zat wist je het wel. Maar snijden? Nooit wat van gehoord/gemerkt. En ik denk dus dat het toen echt veel minder voorkwam. Omdat het feit dat je het niet continu in de krant of op internet leest niet betekent dat je het in je eigen omgeving ook niet ziet gebeuren. Maar dat snijden zag ik ECHT niet gebeuren, die eetstoornissen wel, terwijl er toen ook nog geen fokforum was e.d.
Op woensdag 16 april 2003 10:35 schreef Isabeau het volgende:
Hoe weet je eigenlijk dat het tegenwoordig meer voor komt? "Vroeger" was er geen internetforium waar je mee kon lezen met de ellende van een ander. Ook waren veel zaken domweg niet bespreekbaar. Meer voorkomen tegenwoordig? Ik betwijfel het...
Nu (de afgelopen vijf jaar) hoor/merk ik van de een na de ander in mijn vriendenkring/familie/op mijn werk dat ze snijdt. En ik vraag me af of de aandacht die het onderwerp momenteel heeft er misschien voor zorgt dat anderen "op een idee komen". Niet lullig bedoeld (voordat er weer mensen over vallen), ik geloof echt niet dat iemand denkt "hee, ik wil aandacht en heb wat gelezen over snijden, laat ik dat eens gaan doen", maar dat mensen die zich echt bijzonder klote voelen nu wellicht "op het idee komen" om het op deze manier te uiten/er op deze manier mee om te gaan terwijl ze dat vroeger op een andere manier zouden hebben gedaan. Misschien? Ik gok ook maar wat.
Dat verhaal over "in onze westerse maatschappij hoeven we ons niet bezig te houden met overleven en daarom richten we ons op andere, kleinere, problemen" hoor en lees je regelmatig, niet alleen m.b.t. snijden maar ook mbt depressies. Het is ook bewezen dat mensen in tijden van oorlog minder last hebben van depressies. Je hebt dan wel wat anders aan je hoofd!
Dus tuurlijk, dat kan een verklaring zijn voor de grote hoeveelheid mensen met psychische problemen tegenwoordig. Maar da's niet wat ik me afvraag. Ik vraag me af waarom die psychische problemen de laatste jaren veel meer dan vroeger (naar mijn idee) worden geuit dmv snijden.
zeker als je jong bent wordt er van alle kanten druk op je gelegd, denk zelf maar eens na, hoe vaak in de week heb je een dag dat je echt helemaal nix "moet"er is altijd wel iets of iemand die iets van je verwacht en vooral het verwachtingspatroon waar iedereen maar aan moet voldoen...en dan is denk ik het snijden etc. iets wat de meeste mensen niet accepteren, dat hoort niet bij het verwachtingspatroon....
ik hoop dat dit goed opgevat word en dat ik het nu niet verkeerd verwoord...
Er zijn echter ook mensen (zoals ik en nemesis bijv.) die zich zo klote voelen dat snijden/andere automutilatie de enige uitweg van de pijn/het gevoel lijkt te zijn correct me if I'm wrong, nemesis
en sorry dat ik zo reageerde op dat "trend"gebeuren, maar ik heb er gewoon een hekel aan gekregen. over een vriendin van me (die ook depressief is en nog veel meer bezig met automutilatie dan ik) wordt gigantisch geroddeld... ze doet het voor aandacht, wat is ze een debiel, t lost toch niets op? etc. zo van: dan heeft ze ook eens iets... 
gadverdamme, wat kunnen mensen toch oppervlakkig zijn soms
wat ik denk is dat het bespreekbaarder geworden is. en jongeren die aan mutilatie doen komen er nu dus ook meer voor uit. want reken maar dat het vroeger ook veel gebeurde
En juist door de publicatie durven nu veel mensen er ook meer voor uit te komen . Ik denk heus wel dat het vroeger ook voorkwam maar toen was het taboe er te groot voor en daardoor zoveel mogelijk verborgen .
Ik denk ook juist dat die publiciteit juist goed is want daardoor gaan anderen mensen ook nadenken en kan die info andere mensen juist helpen hulp te gaan zoeken.
quote:Of het vroeger minder voorkwam weet ik niet, maar nu komt het wel vrij vaak voor, en voor het grootste gedeelte onder meisjes. Bespreekbaarder is het in elk geval wel geworden ja. Yuki, ik ben het met je eens dat je snijden om aandacht afkeurt, maar eigenlijk keur ik mijn eigen vorm van snijden ook niet helemaal goed. Het is en blijft een noodoplossing, en niet meer. Een tijdelijke verdoving van de pijn, maar de pijn blijft, alleen je voelt het even niet meer. Net als een aspirine (ben ook handig in foute voorbeelden nemen geloof ik
Op woensdag 16 april 2003 16:35 schreef Yuki het volgende:
=verhaal=
), het verdooft de pijn, maar (als het nog niet genezen is) het komt weer terug als de medicijnen uitgewerkt zijn. De medicijnen die jij krijgt tegen je depressie moeten ook de depressie verdoven, tot het "genezen" is, of in elk geval voor het grootste gedeelte.
quote:ja goed, dat is wel waar ja... het is een noodoplossing. enige dat me echt de keel begint uit te hangen is dat bijna iedereen t ziet als aandacht-vragen. dat is t juist niet... moet er niet aan denken dat iedereen ineens aan me gaat vragen hoe ik me voel, en vooral "of t allemaal wel gaat?" bah, moet er niet aan denken, kan er ook niet eens mee om gaan, al die aandacht. neej, laat mij maar lekker een beetje alleen... veel fijner
Op woensdag 16 april 2003 16:44 schreef NemesisDivina het volgende:
-=verhaal=-
maja... denk dat we t er t best op kunnen houden dat t nu bespreekbaarder is... denk ook echt dat dat zo is, want vroeger (hoorde ik van mn ma) waren er wel meisjes (ook jongens, maar dan minder) die zichzelf verwondden, maar die verborgen het voor anderen... er heerste echt een taboe
Ik heb dit gedaan omdat:
1. Ik toen nog geen tattoo's mocht ( ik heb er nu 5)
2. Ik het "stoer" vond toen ik jong was
3. Om zo mezelf te straffen als ik weer dom of gemeen had gedaan.
Nu zit mijn arm onder de littekens.
Het komt nu wel vaak voor, maar niet vaker dan andere perioden. Ten tijde van de romantiek werd er gewoon minder over gepraat, denk ik tenminste...
Et au soir que vous n'irez peut-être pas jusqu'au matin.
Als krassen / snijden / krabben je gelukkiger maakt of je helpt op wat voor manier dan ook, moet je het zeker doen. Zolang je jezelf pijn doet is en blijft het je eigen keus... Waar het vaak mis gaat, volgens mij, is dat veel mensen die één van bovenstaande uitvoeren váák (niet iedereen) na dat de actie is ondernomen op 'theatrale manier' naar anderen toe gaan met de vraag 'help mij' of 'kijk mij eens' vanaf dit punt gaat het wat mij betreft te ver.
Als je jezelf pijn wilt doen om wat voor reden dan ook, moet je dat doen. Maar wanneer je het gaat misbruiken om mensen naar jou te laten kijken dan vraag ik me af waar je het lef vandaan haalt om op die associale manier mensen te dwingen te kijken naar jou probleem. Dit aangezien mensen er dan vaak niet langs kunnen.
Hulp vragen is prima en moet iedereen mogen, maar blijf ten alle tijden de ander respectvol behandelen, en dat doe je mijn inziens niet door ze te confronteren met ongewenst / shockerend gedrag...
quote:Volgens mij is het niet wat jou betreft... beetje jammer ook dat je de mensen ook gewoon even veroordeeld
Op woensdag 16 april 2003 22:31 schreef Wurmie het volgende:
Wat mij betreft:
Maar wanneer je het gaat misbruiken om mensen naar jou te laten kijken dan vraag ik me af waar je het lef vandaan haalt om op die associale manier mensen te dwingen te kijken naar jou probleem. Dit aangezien mensen er dan vaak niet langs kunnen.
Ik heb altijd het idee, dat mensen die dit doen juist aandacht willen.. ook al spreken nemesis en yuki dat tegen (iedereen is ook anders).
Ik zelf heb heel veel last gehad van eczeem, vroeger ook tot bloedens toe.. (toen was ik nog maar een klein lopatje).
Toen ik een vriendje had, laaide het weer op....
Ergo: het leverde heel veel lieve aandacht op....
ook wel bezorgdheid..
Bij mij moet je in ieder geval niet aankomen met een opengesneden arm, want dan gaat er simpelweg een verbandje op en dan zoek je het maar uit... Als je meer wilt... Kom je maar een keer op een fatsoenlijke manier in contact...
Ik heb een aantal weken geleden een 21-jarige jongen leren kennen. Allemaal leuk en aardig totdat hij steeds meer dingen over zichzelf ging opbiechten. Hij houdt er van om mensen lichamelijke pijn te doen, maar vooral zichzelf. Hij snijdt en slaat zichzelf en ik vind dit alles behalve aantrekkelijk! Volgens mij is dat het echt niet gezond en als hij met mij verder wil, dan moet hij daar mee stoppen!!
Ik word misselijk bij de gedachten dat hij dit zichzelf aandoet. Hij is het typen er helemaal niet voor. Ik dacht altijd dat het van die labiele mensjes waren die dit soort dingen deden. Hij baalt er zelf ook ontzettend van en denk dat hij een soort van freak is. Maarja... hoe zorg ik nou dat hij stopt?
quote:niet om te flamen, maar we hebben t niet over zelfmoord... automutilatie is iets HEEL anders... kan namelijk ook zo hard
Op woensdag 16 april 2003 22:28 schreef gathering_storm het volgende:
Zelfmoord is echt niet iets van de laatste tijd... Tijdens de Romantiek bijvoorbeeld was het zelfs hartstikke hip om jezelf van het leven te beroven, liefst door vergif, alcohol of het doorsnijden van polsen. Sick but true...Het komt nu wel vaak voor, maar niet vaker dan andere perioden. Ten tijde van de romantiek werd er gewoon minder over gepraat, denk ik tenminste...
dat je bijna hersenschudding krijgt... om maar voorbeeldje te noemen. dit is niet dodelijk.quote:wat wij meer bedoelen is automutilatie vanwege een depressieve fase ofzo (kweenie hoe ik t moet verwoorden). punt 3 is dus wel ontopic geloof ik.
Op woensdag 16 april 2003 22:28 schreef Butt_Plugg het volgende:
Ik heb de naam satan, een pentagram en een paar rune tekens in mijn arm gesneden. Of gaat dit topic daar niet over??
Ik heb dit gedaan omdat:1. Ik toen nog geen tattoo's mocht ( ik heb er nu 5)
2. Ik het "stoer" vond toen ik jong was
3. Om zo mezelf te straffen als ik weer dom of gemeen had gedaan.Nu zit mijn arm onder de littekens.
quote:ik zou me zo voor kunnen stellen dat je t steeds minder vreemd gaat vinden als je mensen ziet met dit probleem. maar zoals je nu overkomt lijkt t niet alsof je de ernst inziet van de situatie. tuurlijk zijn er mensen die alleen maar aandacht willen en dat op deze manier doen... maar nu scheer je het wel erg over 1 kam, excuse me. er zijn ook mensen die ECHT geen andere uitweg zien. die durven er in eerste instantie ook niet voor uit te komen omdat ze zich schamen voor wat ze doen. wij hebben ook heus wel door dat t niet gezond is...
Op woensdag 16 april 2003 22:51 schreef Wurmie het volgende:
Ik probeer niet te veroordelen, echter.... mischien is het voor mij wat moeilijk... Ik werk binnen de Intensive Care Psychiatrie en wordt vaak soms meermaals per dag geconfronteerd met mensen die snijden, krassen, krabben (die laatste twee boeien me overigens niet). Dit is 99 van de 100 keer om te shockeren en om de aandacht.. ik weet dat het merendeel van de mensen die aan deze hobby deelneemt dit niet doet voor de lol en zich er vaak voor schaamt... Toch blijf ik vinden dat de manier waarop mensen hulp zoeken vaak al te ver gaat...Bij mij moet je in ieder geval niet aankomen met een opengesneden arm, want dan gaat er simpelweg een verbandje op en dan zoek je het maar uit... Als je meer wilt... Kom je maar een keer op een fatsoenlijke manier in contact...
misschien een idee om deel 1 te lezen (vooral t eind)... staat mijn verhaal beschreven, en ook hoe ik me voel op de momenten dat ik bezig ben.
quote:stoppen is moeilijk. meestal iig. ik weet zn redenen niet, je zegt hier dat ie t lekker vind, maar daar kan ik me niet veel bij voorstellen. het klinkt stom maar het kan een verslaving worden. pijn van binnen --> snijden --> tijdje over --> pijn komt terug --> snijden... en zo gaat de cirkel door en door. het is een negatieve spiraal (tenminste, in de gevallen die ik ken)
Op woensdag 16 april 2003 22:56 schreef Jummy het volgende:
Fijn dat dit topic weer geopend is. Ik heb deel 1 dan wel niet gelezen, dus misschien is dit niet ontopic of allang besproken, maar ik zit met het volgende:Ik heb een aantal weken geleden een 21-jarige jongen leren kennen. Allemaal leuk en aardig totdat hij steeds meer dingen over zichzelf ging opbiechten. Hij houdt er van om mensen lichamelijke pijn te doen, maar vooral zichzelf. Hij snijdt en slaat zichzelf en ik vind dit alles behalve aantrekkelijk! Volgens mij is dat het echt niet gezond en als hij met mij verder wil, dan moet hij daar mee stoppen!!
Ik word misselijk bij de gedachten dat hij dit zichzelf aandoet. Hij is het typen er helemaal niet voor. Ik dacht altijd dat het van die labiele mensjes waren die dit soort dingen deden. Hij baalt er zelf ook ontzettend van en denk dat hij een soort van freak is. Maarja... hoe zorg ik nou dat hij stopt?
[Dit bericht is gewijzigd door Yuki op 16-04-2003 23:08]
Afgelopen twee dagen heb ik meegewerkt op een IC-unit in het ziekenhuis en daar dezelfde discussie gehad..
Er zijn wat mij betreft twee soorten 'patienten': (extreme voorbeelden)
1) De persoon die nooit of zelden zijn probleem bespreekbaar maakt, zomaar overgaat tot acties en vervolgens zeer serieuze hulp nodig heeft en daarbij de motivatie heeft om er weer bovenop te komen.
2) De persoon die voortdurend zijn probleem bespreekbaar maakt met de intentie om mensen voor hem / haar aan het werk te zetten, mensen te shockeren en de dosis aandacht die ze zelf nodig achten te verkrijgen...
De standaardbehandeling die type 1 krijgt zou twee moeten hebben en andersom, oftewel type 1 moet je hulp, aandacht en gesprekken bieden om om te leren gaan met het probleem en dit dan ook effectief aan te pakken..
Type 2 moet je aanleren / conditioneren om op een andere wijze het contact met medemensen op te zoeken en dat ze leren door positief contact, positieve winst te behalen...
Ik hoop voor iedereen op het forum dat je tot type 1 behoort, aangezien je dan (volgens mij) oprecht en eerlijk bent en zeker recht hebt op uitgebreide proffesionele hulp... De voorbeelden die ik geef zijn natuurlijk niet zo zwart-wit., het zijn twee uitersten...
quote:Volgens mij hoort figuren en tekeningen snijden ook tot automutilatie, maar het ligt eraan waarom je het deed. Vroeger tekende ik wel eens kruizen en pentagrammen in mijn arm/been, omdat ik dat mooi vond staan. Ook omdat ik dacht dat ik er zelf mooier van werd, en volgens veel mensen hoort dit dan ook tot automutilatie
[..]wat wij meer bedoelen is automutilatie vanwege een depressieve fase ofzo (kweenie hoe ik t moet verwoorden). punt 3 is dus wel ontopic geloof ik.
quote:Hier ben ik het helemaal mee eens ja, die negatieve spiraal is heel moeilijk om uit te komen.
[..]stoppen is moeilijk. meestal iig. ik weet zn redenen niet, je zegt hier dat ie t lekker vind, maar daar kan ik me niet veel bij voorstellen. het klinkt stom maar het kan een verslaving worden. pijn van binnen --> snijden --> tijdje over --> pijn komt terug --> snijden... en zo gaat de cirkel door en door. het is een negatieve spiraal (tenminste, in de gevallen die ik ken)
Verder niet veel toe te voegen eigenlijk
Ik heb je reacties in dit topic gelezen.
Je hebt een erg relativerende bijdrage geleverd
.Maar:
Ik vind je te kort door de bocht.
Ik kan me voorstellen, dat je door je werk wellicht door een andere bril naar dit verschijnsel kijkt. En eerlijk gezegd vind ik dat geen goede zaak. Je komt 'afgestompt' op mij over.
Je vergeet imo dat mensen met dergelijk gedrag vaak ziek zijn. Natuurlijk is een dergelijke manier van aandacht vragen verwerpelijk. Ben ik volledig met je eens. Maar ik denk dat, als deze mensen een andere optie wisten om aandacht te vragen, daar heus wel voor zouden kiezen.
Geen enkel mens doet zich voor de lol pijn.
Daar zit altijd een diepere oorzaak achter. Een noodkreet.
En imo moeten al die noodkreten serieus worden genomen.
Als iemand zo ver gaat om aandacht te vragen, zal diegene het ook wel heel hard nodig hebben.
Automutilatie is een negatieve keuze. Een keuze die je maakt, omdat je geen andere uitweg meer ziet.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
