Het dagboek van Bluezz.Potje

Omdat je nog nieuw en onbeschreven bent, zal ik me even voorstellen. Ik ben Bluezz' Potje. Tot voor kort was ik eigendom van een restaurant. Ik kon dan elke keer opdraven voor het dessert. Ze stopten me vol met ijs en dan werd ik aan een kind gegeven die me dan met veel plezier weer leeg lepelde. Er zijn ook veel van mijn collega's gesneuveld bij deze ondankbare taak, omdat er veel kinderen waren die dachten dat wij potjes overal tegen konden. Op die plek had ik het dus duidelijk niet naar mijn zin, net als de andere potjes die daar mishandeld werden.

Gisteren is daar eindelijk verandering in gekomen, toen Bluezz mij ontdekte. Toen ik geserveerd werd viel mijn oog meteen op haar en ik deed er alles aan om haar aandacht op me te vestigen. Toen besloot ze me mee te nemen, de grote wijde wereld in. M'n geluk kon niet op, dacht ik. Want na even op het terras van café Centraal gezeten te hebben, viel ik in slaap.. ik was nog moe van het werken. Ik had heerlijk gedroomd over wat Bluezz en ik allemaal gingen doen als we samen op pad gingen. Toen ik vanochtend wakker werd, lag ik nog steeds op hetzelfde terras. En geen Bluezz te vinden. Ik ben maar even naar binnen gehopt om te vragen of ze misschien wisten waar ze gebleven was, maar er stonden andere mensen dan gisteravond, dus aan hun had ik ook niks.

Gisteren hoorde ik ze over skaten praten, dus misschien was dat een goede manier om erachter te komen waar ik naar toe moet. Ik vroeg wat mensen waar ik mensen met wieletjes onder hun voeten kon zien. Zij vertelden me dat ik maar naar het stadhuisplein moest gaan.

Daar aangekomen heb ik een mooi plekje uitgezocht zodat ik heel het plein kon overzien. Ik heb de hele middag lekker in het zonnetje uit zitten kijken naar mijn lieve Bluezz, .... tevergeefs. Ze is niet op komen dagen. De skaters die daar rondreden wisten ook niet wie ze was.

Ja lief dagboek, nu ben ik de grote-mensen wereld ingetrokken om haar te vinden. Het zal een moeilijke taak worden, omdat ik eerst zal moeten uitvinden hoe ik naar haar toe kan komen. Maar ik weet zeker dat dat me gaat lukken. Mijn liefde voor haar overschrijdt alle grenzen van het normale en dát geeft me de kracht om door te zetten. En ik ben blij dat ik jou heb om af en toe alles van me af te schrijven. Nu ga ik maar snel een slaapplaatsje zoeken om de nacht door te brengen. Dan kunnen we morgen weer verder zoeken. Ik duim dat het vannacht niet te koud wordt, want buiten overnachten is geen pretje.

Tot snel! Een dikke kus voor jou, lief dagboek. Samen redden we het wel

Bluezz Potje

Het was een vreselijke nacht. Het was niet erg koud, want ik had genoeg beschutting gevonden. De geluiden van alles waren alleen constant om me heen en die maakten me bang. Ik wist niet wat ze waren en waar ze vandaan kwamen. Ook miste ik m'n collega-potjes. Daar had ik altijd de grootste lol mee toen ik nog in het restaurant werkte, ondanks de wreedheid van de mensen die daar werkten en de kinderen. Maar ik ga niet terug! Neeee. Ik sterf liever in eenzaamheid, zoekend naar mijn lieve Bluezz. Als ik haar terugvind is alles weer beter. Daar mag je me voor in het vuur zetten.

M'n dromen waren dus ook niet echt goed. Weer een paar nachtmerries over vervelende kinderen gehad, die me dreigden kapot te gooien omdat ze geen tweede ijsje kregen. Brr.... badend in het zweet word je dan wakker, in een vreemde wereld, zonder de andere vertrouwde potjes om je heen om je te steunen. Maar niettemin lag ik lekker warm en goed gecamoufleerd onder drie onschuldige krokussen. Ze hebben goed voor me gezorgd. bedankt

Kijk hier heb ik geslapen vannacht. Goed beschut en lekker warm bij drie krokussen

Het is allemaal nog wel een beetje vreemd voor me. Dus ik ga vandaag maar eens goed rondkijken en misschien wat anderen vragen hoe het hier allemaal werkt. Alles is veel te groot en dat werkt niet mee, want het wordt zo wel moeilijk om iets gedaan te krijgen. Ik ben er al wel achter dat ze niet alleen wielen onder hun voeten plakken, maar ook onder wat staal... dat gaat een stuk sneller, maar het is wel gevaarlijk... vooral voor zo'n klein breekbaar potje als ik. Eén keer een misstap en m'n leven ligt aan gruzelementen.

Ondanks alle ontberingen zal ik door blijven zetten. Ik weet dat het de moeite waard is en ik zal er alles aan doen om mijn doel te bereiken. Vooral met de steun die jij me geeft als uitlaatklep voor al mijn zorgen. Ik ga nu maar snel eens kijken waar ik ben en hoe ik naar mijn lieve Bluezz'je kan komen. Ik zal morgen wel even vertellen wat ik allemaal geleerd heb.

Daag, dikke kus

Bluezz' Potje

O o o, ik heb je zoveel te vertellen! Er is zoveel gebeurd sinds ik gisteren voor de laatste keer in je schreef. Gisteren ben ik een leuke beker tegengekomen die me wel het een en ander kon vertellen over de nieuwe wereld waar ik in verzeild ben geraakt. Hij was door zijn baasje de halve stad doorgesleept. En daarna half leeg op een paaltje neergezet en achtergelaten. Hij probeerde nog zijn baasje terug te roepen dat hij een vergissing maakte, maar het was al te laat.

Hij heet "Café T" Ik stelde me voor en vertelde over de zoektocht naar mijn grote liefde Bluezz. Hij vertelde me dat hij een grote familie heeft in het hele land. Hij heeft dus veel connecties en dat kan goed van pas komen! Het heeft me in ieder geval veel moed gegeven. Café T vertelde me dat de mensen zich vervoeren in auto's, bussen en treinen (die stalen dingen waar ik het vorige keer over had)... maar ook op fietsen en brommers. Zo kun je overal komen. Zijn baasje had hem meegenomen vanuit Tilburg (een andere stad) en ze zijn toen hier in Eindhoven uitgestapt. Ik vroeg hem of hij zijn familie niet miste..... Hij zei dat het zijn doel was om mensen de dienen en dat zijn taak was volbracht. Hij zou dan graag willen re-incarneren als iets groters.. een doos ofzo... het zal wel komen omdat hij op z'n kop stond, ik werd er in ieder geval niet goed van.

Hij vertelde me nog veel meer, tot in de late middag toen hij in slaap viel... moe van zijn lange reis waarschijnlijk. Zoveel stof tot nadenken had ik niet gehad, dus ik ging maar een beetje wandelen om het allemaal te laten bezinken. Ik snapte dat niet helemaal, maar ja, ik ben ook maar een potje. Wij re-incarneren volgens mij niet. Althans, daar heb ik het met mijn collega-potjes nooit over gehad. Ik mis ze wel een beetje hoor.

Toen ben ik maar weer teruggegaan naar Café T. Hij stond er gelukkig nog. We hebben samen een goed plekje kunnen vinden om te overnachten. Dat had hij gezien toen ze door het station liepen. Het was er lekker warm en we konden zelf bepalen hoe donker het was. Het leek een beetje op de kast waar ik met al mijn vriendjes stond, dus ik heb heerlijk kunnen slapen

Vandaag ben ik weer alleen op pad gegaan vlak na het ontbijt overleed Café T. Hij werd platgetrapt door een haastig mens. Hij gaf me voor hij heenging nog het adres van zijn familie en hij zei dat het goed was zo... Ik had het er toch wel moeilijk mee, omdat ik eindelijk een maatje had. De hoop die hij me gaf draag ik wel mee! Ik weet zeker dat ik mijn lieve Bluezz kan vinden. Ik verlang er zo naar om lekker in haar warme zachte handen te zitten! Hmmm...

Deze middag heb ik op de uitkijk gestaan hoog in een bloembak, lekker in het zonnetje. Zo kon ik alles wat Café T mij vertelde goed zien. Het heeft me goed geholpen, want ik weet nu een stuk beter hoe het hier allemaal werkt. Helaas Bluezz nog steeds niet gezien. De rest van de dag ga ik denk ik maar lekker uitrusten in m'n nieuwe huisje. En morgen ga ik maar eens op zoek naar dat "geld" waar hij het over had en waarom je dat nodig hebt, want dat was nog een beetje onduidelijk allemaal.

Tot gauw,

Bluezz'Potje

Het was een zware dag vandaag. Ik heb veel moeten klimmen en eigenlijk ben ik nog nergens uitgekomen. Het is wel een beetje vreemd allemaal wat die mensen doen hoor. Ze stoppen wat plastic in een machine en dan krijgen ze een papiertje en dan lopen ze bus of de trein in. De auto, brommer en de fiets zijn blijkbaar gratis. Het geld komt uit dit soort machines, daar ben ik vandaag achter gekomen:

Het komt er dus op neer dat ik óf geld moet hebben om mijn weg naar Bluezz te vinden. Of ergens in een auto springen. Het nadeel van de auto is dat daar niet op staat waar die naartoe gaat en op de trein en bus wel. Het is dus veel veiliger om met de trein of bus te gaan. Anders kom ik misschien wel heel ergens anders uit en dan ben ik nog verder van Bluezz. Het wordt dus de bus of de trein. Die hebben duidelijke borden waar ze naartoe gaan. Ik heb al met een paar anderen gepraat over hoe ik snel geld kan verdienen. Die zeiden dat ik maar eens in de buitenwijken moest gaan kijken. Vandaag niet, ik was te moe.

Er is me de laatste dagen ook iets anders opgevallen. Het idee bekruipt me dat Bluezz helemaal niet in Eindhoven woont. Ik heb de laatste dagen de hele tijd goed naar alle mensen gekeken, maar geen van die mensen was Bluezz. Ik maak me zorgen ... deze plek is misschien wel te groot voor om iemand in te vinden. Ik heb geen voeten, geen armen, geen benen, geen hoofd... en dat schijnt toch nodig te zijn wil je je makkelijk kunnen bewegen hier.

Kijk hier wat ik vanmiddag heb geprobeerd:

Er is geen mogelijkheid waarop ik deze brommer in beweging kan krijgen. en oooo wat wil ik dat toch graag. Het heen-en-weer hoppen is erg vermoeiend en bovendien is de ondergrond van steen hier, dus echt veilig is het ook niet. Ik sta liever op hout of stof, dat is lekker veilig. Dadelijk breek ik mijn potje nog op die stomme stenen. Ik begin trouwens ook genoeg te krijgen van dat ik niet groot genoeg ben voor deze plek. Er zijn constant mensen die bijna op me gaan staan en dan toch net weer niet. Ze zien me gelukkig nog net op tijd, maar het is wel veel enger dan al die kinderen die me vast hebben gehad.

Dat doet me denken; Het is ook veel te lang geleden dat ik lekker koel ijs in me had zitten. hmmm.... dat was toch wel lekker op zijn tijd. Ik had nooit verwacht dat ik dat zou gaan missen. Maar ja, met dit weer is het best fijn om lekker afgekoeld te worden. hmmmmmm. * .... m-maar ik ben op weg naar Bluezz... ja. Ik hoef alleen maar te weten waar ze is en met wat geld en een bus of trein kom ik er! Zeker.

Welterusten lief dagboek,

Bluezz'Potje

Vandaag ben ik een heel eind gehopt om te kunnen zien hoe ik snel geld kon verdienen. Op zich was het idee dat ze me hadden verteld wel goed: Achter glas gaan zitten, verleidelijk doen als er iemand langskomt en die komt dan mee. Als hij weer weggaat dan heb je geld. Er waren in die straat al een paar mensen bezig en die deden goede zaken. Er kwamen constant andere mensen bij ze naar binnen en die kwamen met een glimlach weer naar buiten. Ze waren dus blijkbaar blij dat ze hun geld kwijt waren. Ik werd helemaal warm van binnen van blijdschap! Dat was inderdaad heel makkelijk!

Dat kon ik ook, alleen dan niet op zo'n stomme plaats helemaal buiten waar alle mensen rondlopen. Neeee, ik bedacht dat ik vast wel een goede plek waar heel veel mensen kwamen. Vol goede moed trok ik weer terug naar waar ik Café T voor het eerst tegenkwam. Daar waren tenslotte veel mensen. Veel mensen, veel geld, snel bij Bluezz. Nu alleen de plek nog waar ik me achter het glas kon begeven. Dat bleek toch moeilijker dan ik dacht. Ik kon moeilijk mijn slaapplaats verraden, want ik was bang dat ze die dan in zouden pikken met allemaal spullen die ze met zich meesleepten.

Toen wist ik het opeens! Er was een plaats waar ik volledig tot mijn recht zou komen. Perfect voor mijn grootte en perfect voor wat ik altijd al gedaan had; zorgen dat mensen konden eten... Althans, ik dacht dat het echt een goed idee was. Enthousiast toog ik naar de plaats waar veel mensen gingen eten en installeerde me achter een glazen wandje, dat mensen tegen betaling konden openen.

boehoehoe..

De hele dag heb ik daar achter het glas verleidelijk staan doen. De hele dag, echt waar. Niemand wilde me hebben, niemand. Ze gooiden wel geld in het apparaat, maar ze openden niet mijn raampje.. wel alle andere raampjes. Zelfs als ik van raampje verwisselde dan wilden ze me nog niet. En toen werd ik eruit getrapt omdat de tent dichtging. Ben ik dan zo oninteressant, zo onverleidelijk of zo afstotelijk? Boehoe... Ik voel me helemaal niet meer prettig er is geen manier waarop ik aan geld kan komen om naar mijn Bluezz te geraken. ... en nu ga ik me even in mijn verdriet laten verdrinken...

kus,

Een bezorgd Bluezz'Potje

Allereerst hoop ik dat je me kunt vergeven dat ik je een tijdje niet heb beschreven. Ik was erg in de war door de toch wel plotselinge overgang. Jarenlang heb ik zonder problemen in het restaurant gestaan en opeens kwam er een hele nieuwe wereld op me af. Daar heb ik de afgelopen dagen erg veel moeite mee gehad. Het heeft me ergens gebracht waar ik niet op voorbereid was en daarom had ik je niet bij en ik hoop dat je dit begrijpt.

Het begon allemaal na mijn grote teleurstelling met dat raampje. Niemand wilde me hebben en ik had het idee dat niemand me begreep. Begrijpen deed ik het allemaal niet. Het verlies van Café T kwam me daarbij ook niet van pas. Ze zeggen wel eens dat op ieder potje een dekseltje past. Ook al klopte dat fysiek niet, mentaal dacht ik toch echt dat Café T mijn dekseltje was. Hij was zo lief en behulpzaam, hij had altijd tijd om naar me te luisteren en niks was hem teveel. *snik* met weemoed denk ik terug aan de korte tijd die we o zo gelukkig waren samen.

Ik dacht dat het allemaal niet meer goed zou komen nadat ik de moed helemaal verloren had. Mijn zelfvertrouwen was tot een ultiem dieptepunt gedaald totdat ik het licht zag. Op een goede morgen stond ik lekker te douchen in een heerlijke fontein...

...toen door de zachte glinstering van het water mijn oog viel op de kolossale grootheid van een kerk. Dit moest een centraal punt zijn van waaruit ik zicht kon krijgen op mijn situatie. De plaats die alle vraagstukken waar ik mee liep kon oplossen. Ik toog met een sprankje hoop richting de kerk en klopte op de deur.

zie je me staan daar onder in het midden?? groot hè, zo'n kerk

De deur ging open en een monnik gooide zijn hoofd om de deur om te zien wie er aanklopte. Hij zag me eerst niet, maar gelukkig keek hij naar beneden. Ik deed vanalles om hem zijn aandacht te trekken, zo klein als ik was.... en het lukte. Zijn ogen lichtten op en werden groter van zijn verbazing. Licht tilde hij mij op, bracht me mee naar zijn werkkamer en vroeg wat eraan scheelde. Ingetogen doch lichtelijk enthousiast geraakt door zijn aandacht vertelde ik mijn hele verhaal. Het was heerlijk om hem oprecht geinteresseerd te zien luisteren. Zijn gezicht werd met medeleven gevuld bij elke emotionele uitlating die ik deed.

Toen ik uitverteld was, vertelde hij mij ook een verhaal. Dat had ik niet verwacht. Hij begon over een man die vertelde dat hij de zoon was van een groot schepper die ervoor gezorgd had dat wij hier allemaal zijn. Het was een prachtig verhaal en hij wist er erg veel vanaf. De mensen in dat verhaal maakten ook allemaal hele mooie, maar ook hele lelijke dingen mee, zodat ik in de loop van zijn verhaal het besef kreeg alsof dat verhaal mijn verhaal leek te zijn. De man die het met iedereen zo goed voorhad werd vermoord door een aantal onwetende mensen... maar ik wist dat dat niet het belangrijkste was. Ik besefte dat de hoop die hij had en de hoop die hij de mensen gaf het belangrijkste was van allemaal. Ook al was het een prachtig verhaal. Maar hier ging het niet om het exact vertelde, maar om de moraal. Die was belangrijk. Het gaf me hoop. Hoop dat ik mijn Bluezz weer zou zien en dat maakte me sterk. Dat verhaal vertelde me dat ik door moest zetten, ook al zit alles tegen, want het goede zal uiteindelijk van het kwade winnen.

De beste man heeft me met zijn verhaal veel duidelijk gemaakt en ik weet nu dat ik, waar ik ook zal gaan, steun krijg van de mensen uit die kerk en van de man die ervoor gezorgd heeft dat wij er allemaal zijn. Dat gegeven maakt me een stuk minder eenzaam en ik weet zeker dat ik me vanaf nu staande kan houden in deze moeilijke wereld. Want er is altijd wel een kerk in de buurt, zei de man, waar ik mijn rust kan vinden en kan terug keren naar de kern van mijn wezen om erachter te komen wat me bezig houdt.

Als laatste nam de man me mee naar boven in één van de torens. Hij liet me zien hoe uitgestrekt en groot de wereld is. Het was een zonnige dag en het was heel helder, dus we konden heeel ver kijken. Nu weet ik dat als ik wil weten waar ik naar toe moet, op zo'n toren moet gaan staan. Dan kan ik altijd de weg vinden die ik moet bewandelen. Zo, dat is eruit, ... nu ik ga nog even lekker genieten van het einde van de dag.

Tot snel,

Bluezz'Potje

Omdat het de afgelopen dagen niet echt mooi weer is geweest, heb ik niet echt veel kunnen doen. Al dat water uit de lucht doet me nog teveel denken aan het restaurant. Daar stond een afwasser.. onze grootste nachtmerrie. Hij behandelde ons echt vreselijk. Het was echt een beul. Eerst spoot hij ons helemaal nat met water en daarna werden we in een bad met een of ander giftig goedje. Eenmaal machteloos ondergedompeld moesten we dan elke keer net zolang onze adem inhouden, totdat hij ons met een borstel helemaal uitgeschrobt had. Het schuurde heel pijnlijk en daardoor werd het nog moeilijker om het niet op te geven. Daarom ben ik de laatste paar dagen maar lekker binnen gebleven.

Voordat het ging regenen heb ik nog wel contact gehad met een familielid van Café T. Deze kon mij vertellen dat ze voor me op de uitkijk gaan staan. Het nieuws wordt nu verspreid onder de hele familie en ze gaan kijken of ze mijn Bluezz zo kunnen spotten. Ik heb er alle vertrouwen in, omdat ze over een groot gebied kunnen kijken of ze haar zien. Over een paar dagen moet ik ze dan terugbellen en dan weet ik meer. Ik hoop dat ze me dan blij kunnen maken met een goede boodschap.
De man van de kerk zei tegen me dat de familie van Café T de komende dagen heel veel mensen te zien krijgen, omdat er heel veel mensen de straat op gaan. Het is maar goed dat ik dat weet, want dan blijf ik dus lekker binnen. Op een gewone dag is het voor een klein potje als ik al moeilijk genoeg om zich het hoofd niet te breken. Ik duik de komende dagen dus onder... en als het gestommel aan de buitenkant weer normale vormen aan begint te nemen spring ik meteen uit m'n kastje. Want ik ben erg benieuwd wat de grote familie mij te vertellen heeft.

Dikke kus,

Een nieuwsgierig Bluezz'Potje

Zo het is allemaal wat naar geweest. Zo lang opgesloten zijn is toch niet fijn. Het was echt druk en er waren allemaal raar gekleurde mensen die vlaggetjes en dingetjes bij hadden. Er zijn zelfs een paar mensen geweest die mijn woning opendeden, maar gelukkig deden ze de deur na het zien van mij meteen weer dicht. Ik heb in ieder geval heerlijk bij kunnen slapen en dat had ik wel nodig zeg.

Ik heb vandaag weer gebeld met de familie van Café T. Helaas heb ik nog geen nieuws gekregen. Ze waren druk bezig om alles bij elkaar te verzamelen. Ik ben erg benieuwd naar de uitslag en kan eigenlijk niet wachten. Morgen hebben ze alle geruchten enzo verzameld en nagetrokken, dus dan moet ik terugbellen. Ze zeiden wel alvast dat er een paar goede tips tussenzaten. Zo ongeduldig als ik ben wil ik dan eigenlijk meteen weten wat er allemaal aan geruchten en tips is binnengekomen. Helaas moet ik nog even wachten.

In mijn enthousiasme ben ik maar vast gaan oefenen. De bus. Instappen. Er stond bij het station vandaag een bus zomaar met de deur open. Waarschijnlijk zal ik op een dag de sprong moeten wagen... en dan zal ik snel moeten zijn, want die deuren blijven niet lang open. Wat een groot ding is zo'n bus zeg. Niet normaal. En dat opstapje is ook veel te hoog. Gelukkig hebben ze bij de nieuwere bussen het opstapje wat lager gemaakt, zodat het ook voor mij mogelijk wordt om erin te komen. Het vergt nog bijna een bovenpottelijke inspanning, maar goed het is uiteindelijk gelukt, zonder scheuren. Nu kan ik, mocht het nodig zijn, zonder al teveel moeite ergens anders naartoe. En dat is alweer een stapje dichterbij dan gisteren.

Morgen meer nieuws,

Bluezz'Potje

Goed hè! Helemaal naar boven gesprongen!

[Dit bericht is gewijzigd door Bluezz.Potje op 01-05-2003 21:13]

O o!!!! Ik ben zo enthousiast!! jajajajajaja.... ik kom net van de telefoon van de familie van Café T en weet je wat er gebeurd is!! Bluezz is gespot. Ik weet nu waar ik naartoe moet en ik weet ongeveer waar het is. Ze hebben nog niet haar exacte locatie ontdekt maar ze zitten al een heel eind in de richting. Fantastisch. OOO ik ben zo enthousiast. dat had ik al verteld.

In ieder geval moet ik naar Utrecht toe, alwaar zij het laatst door een familielid daar is gezien. Nu heb ik de man in de kerk om uitleg gevraagd, want ik zou verder niet weten hoe dat eruit ziet. Hij pakte er een kaart bij en wees het me aan. Het ligt netjes in het midden. Hij zei dat ik eerst maar eens moest proberen om naar een andere plaats te gaan. Die heet 's Hertogenbosch. Ook nog nooit van gehoord, maar dat schijnt hier dichterbij te zijn. Het is een moeilijke naam, maar hij is wel te vinden. En die naam is nog vlak bij mijn huisje ook.

Er rijd ook een bus naartoe, dus dat is al mooi meegenomen. Maar eigenlijk ben ik nog een beetje aan het twijfelen over de bus hoor. Het is moeilijk om erin te komen en ik kan (als ik erin sta) niet zien wanneer ik eruit moet.

Het belangrijkste is dat ik weet waar mijn lieve Bluezz zich bevind! Dat is het belangrijkste. Ik ben zo gelukkig *zucht* ik ga snel uitzoeken hoe ik daar moet geraken. Want nu ik weet waar ik heen moet, wil ik ook snel daar naartoe. Des te eerder vind ik mijn grote liefde terug. Eerst die andere plaats en dan uiteindelijk Utrecht. Wat mooi.

Joepie!!!!!

Jaaaa!!! daar moet ik naar toe... die lange moeilijke naam aan de bovenkant

Nu ga ik maar snel slapen en kijken hoe ik daarnaartoe kan komen.

Daag,

Bluezz'Potje

Wat kan het leven soms toch deprimerend zijn. Ik zit helemaal vol met energie en ik kan het niet uiten. Het blijft maar regenen. En dan kan ik niet naar buiten, want dan is het veel te gevaarlijk. Elke keer als het op is gehouden met regenen begint net als ik denk dat het veilig is weer een nieuwe bui. Dat zet je toch aan het denken. Het is wel heel toevallig dat, nu ik weet waar mijn lieve Bluezz woont, er zich allemaal van deze dingen voor beginnen te doen. Misschien is het wel helemaal niet zo bestemd dat ik haar terugzie. Misschien is het wel zo bedoeld dat ik mijn hele leven lang blijf zoeken naar haar. Dat dat mijn levensweg lijdensweg is. De man uit de kerk zei dat dat best wel eens zou kunnen zijn, maar dat ik er pas achterkom als het achter de rug is. Hij zei dat ik het gewoon moest proberen omdat dat de enige goede weg is die ik nu kan bewandelen.

Nou. Ik ben vanochtend heel ergens anders langs gewandeld. Het is misschien wel een makkelijke keuze, maar dan heb ik het in ieder geval in de hand. De man uit de kerk zei dat er, mocht ik breken, een laatste rustplaats is. Dat lijkt me op dit deprimerende moment toch wel een fijne uitweg. Gewoon helemaal niks meer aan mijn potje. Rust. En natuurlijk lekker wachten totdat mijn Bluezz verschijnt. Het schijnt dat iedereen daarnaartoe gaat, zegt de man uit de kerk..

Ik heb nog wel een klein sprankje hoop. Daarom vertel ik je nu ook hoe ik me voel, maar het is wel moeilijk hoor. Ik ben vooral bang, dat als het nog lang zo doorgaat... dat ik het dan gewoon doe. Dus laat het maar snel mooi weer worden. Met zon en zo, daar voel ik me een stuk beter door. Nu voel ik me zo week en slapjes en dat wil ik niet. Ik wil gewoon lekker hard en zelfverzekerd in het zonnetje stralen.

een treurig Bluezz'Potje

Allereerst wil ik sorry zeggen voor dat ik zolang niks van me heb laten horen. Ik ben de laatste tijd heel erg bezig geweest met het uitzoeken van hoe ik naar Utrecht kan komen. Het weer zat me daarbij niet echt mee, want het is heel erg onvoorspelbaar. Dat is niet fijn, want dan weet ik niet wanneer ik wel of niet naar buiten kan. Ik heb de knoop in ieder geval doorgehakt en ik heb besloten om morgen de grote reis te proberen te maken.

Ik heb daarvoor best veel dingen en mogelijkheden bekeken. Maar ja, morgen wordt de grote dag waarop ik Eindhoven ga verlaten. Het is toch wel een beetje jammer, omdat ik hier net mijn plekje had gevonden. Dit is toch de plaats waar ik tot nu toe veel herinneringen heb opgebouwd met de dingen om me heen. De kerk, Café T en nog een paar anderen, waaronder de badende vrouw, het carnavals-menneke en de olifant. Ook zij hebben me allemaal geholpen. De badende vrouw heeft me bijvoorbeeld laten weten dat ik in die andere stad weer net zoveel vriendjes kan maken als hier. En ook dat ik gewoon terug kan komen als het niet leuk is. Het carnavals-menneke liet me weten dat ik alles in het leven een keer geprobeerd moet hebben en alles met een lach tegemoet te gaan.... en.... tsja... en de olifant heeft me eigenlijk alleen maar geholpen door me leeg te drinken als het regende, zodat ik niet stikte.

toch even met m'n vriendjes op de foto én het instappen van de trein

Morgen wil ik dan richting Utrecht. Het schijnt dat ik dan door die andere plaats kom. Maar ik heb besloten dat ik met de trein ga, want dan kan ik in één keer ernaartoe. Dat is geen probleem. Met de bus kan het ook wel, maar dat duurt veel te lang en met de auto weet je nooit waar je uitkomt. De trein. Het instappen heb ik al een beetje geoefend. Bij sommige treinen is het makkelijker als bij andere, maar ik heb al gemerkt dat de trein die naar utrecht gaat makkelijk is. Ook is het wel handig dat mijn huisje vlak bij het spoor is waar die stopt. Het gaat dus allemaal weer de goede kant op.

Ik ga maar snel uitrusten, want morgen wordt een lange, zware en spannende dag.

Een enthousiast Bluezz'Potje

Joepie. Het is gelukt! Het heeft even geduurd en het heeft me de nodige kracht gekost, maar eindelijk ben ik dan in Utrecht. De treinreis ging eigenlijk best makkelijk. Ik had voldoende tijd om in te stappen. Daarna ben ik bij de deur blijven zitten. Toen de deuren opengingen zag ik dat ik er nog niet was, maar toen ze daarna weer opengingen was het een stuk drukker en ik was nog net op tijd om uit te stappen toen ik zag dat ik goed zat.

Het ziet er hier heel anders uit dan in Eindhoven. Alles is groter en overal zijn er meer van. Meer treinen, meer mensen, meer auto's, meer gevaren. Ik had gehoopt dat het wat kleiner zou zijn, omdat ik dan alles makkelijker zou kunnen vinden... helaas moet ik nu nog veel meer en harder gaan zoeken. Het is hier ook vooral gevaarlijker. Er is meer water en dat loopt recht door de wegen heen. Dus als je even niet oplet dan lig je zo in het water.

op het perron in utrecht

Ik heb al een klein tochtje door de stad gemaakt en ik heb al verschillende dingen gezien. Zo hebben ze een hele hoge toren van waaruit ik kan gaan kijken. Die is veel hoger dan in Eindhoven. Ik hoop wel dat er weer iemand is die me helemaal naar boven brengt, want anders ben ik een jaar bezig om helemaal boven te komen. Ik hoop dat er in deze stad ook een lieve pater of andere inwoner die me naar boven brengt. Dat moet lukken.

een heel lelijk plein waar ik een goed uitzicht had

Deze week ga ik maar eens terug naar het station om te kijken wat de familie van Café T me te vertellen heeft. Ze zijn hier ook met veel meer. Ik wist niet dat die familie zo groot was. Nu vind ik het helemaal niet gek meer dat ze mijn Bluezz hebben kunnen vinden. Nu moet ik alleen nog te weten komen waar ze woont. Dat zal een veel lastiger karwei worden. Als Bluezz niet in het centrum woont, dan kan Café T me niet helpen, want die komen meestal niet zo ver. Er zijn vast andere manieren om erachter te komen.

Ik ben benieuwd wat deze grote stad voor mij te brengen heeft.

Kus,

Bluezz'Potje

De afgelopen dagen is het weer niet zo'n mooi weer geweest, dus ik heb weer weinig kunnen verkennen. De spaarzame momenten dat ik naar buiten durfde ben ik niet ver van m'n schuilplaats afgeweest. Die schuilplaats is weer zo'n fijn hokje in het station natuurlijk. Lekker warm en droog. Ook in utrecht kijken de mensen raar op als ze me ontdekken en ze laten me gewoon staan. Gelukkig. Ook handig is dat ze hier veel roltrappen hebben. Zo kom ik toch veel vooruit zonder er iets voor te hoeven doen.

Wat hier ook wel fijn is, is dat er een heel groot gebouw aan het station vast zit dat overdekt is. Er zijn allemaal kleine en grote winkels en er komen heel veel mensen langs. Veel meer dan in Eindhoven. En dan ga ik op de uitkijk staan of ik misschien mijn Bluezz tussen die mensen zie lopen, maar altijd tevergeefs. Volgens mij gebruikt ze geen bus en geen trein. Of in ieder geval niet op deze plaats.

In dit station zit de familie van Café T op een hele goede plek. Ik ben er al een paar keer langs geweest om te vragen of ze misschien iets opgevangen hadden. Dat was nog niet het geval, maar ik verwacht binnenkort toch echt meer en beter nieuws hoor. Ja, want het schijnt dat er een van de familie aan het infiltreren is, om zo te weten te komen waar Bluezz altijd uithangt. Het schijnt te werken, maar op dit moment hadden ze nog niet echt iets teruggehoord. Maar ja, ik ben nu in Utrecht en ik geniet er elke dag van. Het is een hele grote nieuwe wereld met leuke nieuwe uitdagingen erin. En wat voorop staat is natuurlijk mijn Bluezz.

Dat ik haar maar snel vinden zal,

Bluezz'Potje

Het was een hele klus, maar het is me gelukt. Helemaal bovenin in die grote toren waar ik het eerder over had, heb ik uit kunnen kijken over de hele stad. Het was een heel eind klimmen en het heeft me ook wat moeite gekost om iemand te vinden die me kon brengen. Wie doorzet, overwint.

Er was een lieve, aardige meneer in de kerk die het me wilde laten zien. Toen ik hem vertelde over mijn avontuur, mijn zoektocht naar Bluezz en wat ik allemaal al mee had gemaakt, vond hij het zeker de moeite waard om mij Utrecht van boven te laten zien. Hij bracht me naar de voet van de toren, daar gingen we een mooie ruimte binnen met een aantal trappen erin. Daar begon het. Via een gangetje kwamen we in de kamer van de man die daar had gewoond. Hij was heel hoog en er stond een tafel met wat stoelen, allemaal van stevig hout.
Daarna klommen we door naar de volgende etage, daar was een plek waar uitgelegd werd wat de toren allemaal meegemaakt had in zijn geschiedenis. Hij was zelfs bijna omgevallen omdat er een tornado door Utrecht kwam. Gelukkig stond hij er nog.
De volgende etage was het klokkenspel. Ik heb me even heel klein gevoeld. Het waren allemaal hele grote omgekeerde potten van ijzer. En ze maakten heel hard geluid. Ze waren ook heel oud en mooi.
Daarna werd het menens. Op de één na bovenste verdieping kwam je al buiten en daar hing een ander klokkenspel. Het uitzicht over de stad was hier al zoals geen enkel potje het zich ooit had voor kunnen stellen. Maar toen we via een heel klein nauw trapje nóg hoger gingen ging er een wereld voor me open.

Wat was dat uitzicht adembenemend mooi. En wat kon je ver kijken zeg. Ongeloofelijk... Zo ver dat je andere plaatsen kon zien liggen zo ver. Geen enkel spoor van Bluezz natuurlijk, want de mensen op de grond waren veelste klein om te herkennen. Ze waren zo klein als een mier. En je kon ze horen praten en muziek maken. Het was een hele rare gewaarwording, vooral omdat ik mensen altijd toch wel groot vond. Maar ja, helaas niks van Bluezz te zien, dus we zijn maar weer afgedaald.

De aardige vertelde mij dat mensen vaak bijeenkomen in drinkgelegenheden. Dus het volgende wat ik ga proberen is om daar eens wat meer over te weten te komen. Misschien kan ik via Cafe T erachterkomen waar Bluezz altijd naartoe gaat. Als ze al gaat. We zullen zien! Ik kom er wel.

Kus,

Bluezz'Potje

*zucht* Het is een moeilijke tijd. Het lijkt wel alsof alles me tegenzit. Ik dacht de goede kant op te gaan, maar blijkbaar is het niet mijn week ofzo. Ik ben blij dat ik jou even schrijven hoe het allemaal zit, want ik weet niet waar ik het kwijt moet.

Het begon allemaal met de familie van Café T. Die hadden gezegd dat ik maar eens naar een paar kroegen moest gaan. Ze hadden het vermoeden dat Bluezz daar regelmatig te zien was. Verschillende familieleden konden dit schijnbaar bevestigen. Ze hadden verscheidene malen gezien dat Bluezz daar naar binnen ging. Soms overleefden ze het niet en vaak konden ze ook niet zien of ze weer naar buiten kwam. Van geen van de adressen kon bevestigd worden dat het haar woonadres was. Ook konden ze me niet vertellen wanneer ze precies daar was, omdat de observaties allemaal vrij onregelmatig waren. Dit is natuurlijk logisch omdat Café T niet zomaar kunnen gaan en staan waar ze willen.

Met vier adressen zou het toch moeten lukken om mijn Bluezz een keer te spotten. Ik toog naar de eerste kroeg en kwam meteen al voor een gesloten deur te staan. Het uitzicht was allerminst oogstrelend en ook de buurt deed mij een beetje eng aan. Er stond een grote fabriek tegenover de kroeg en er liepen allemaal rare mensen rond. Ik heb een hele dag en nacht staan wachten, maar het mocht niet baten. Ze kwam niet opdagen.
Misschien had ik meer geluk in het centrum. Daar waren drie kroegen waarvan er twee heel dicht bij elkaar lagen. De tweede kroeg had ik meer geluk. Daar kon ik lekker warm binnen op een tafeltje gaan staan. Ook daar had ik geen succes. Er was zelfs nog even verwarring bij de mensen die er werkten of ik bij de inventaris hoorde, dus toen de uitbater en de kastelein even niet keken ben ik er maar snel vandoor gegaan. Geen slavernij meer voor mij.

De 4 kroegen waar ik langs ben geweest

De laatste twee kroegen waren ook al geen succes. Ze waren allebei gesloten. Hier kon ik ook niet lang blijven omdat het bij de ene heel druk was en bij de andere was ik bang dat het water te hoog kwam te staan. Ik had enige hoop toen ik las dat een van de kroegen "Het Pothuys" heette, maar helaas was er niks te vinden. Ik heb vanalles geprobeerd, maar het is me niet gelukt om Bluezz te zien. Ze was er gewoon niet ze was er niet...

Wat moet ik nu lief dagboek? Ik ben ten einde raad. En tot slot had ik ook nog kei veel problemen om de foto's te laten zien ook. Het zit allemaal niet mee. Ik word er een beetje boos van.... ik denk dat ik morgen maar eens naar Café T toestap en zeg wat ik ervan vindt. En als ze dan niet snel met iets beters komen dan zwaait er wat Ik ben lang genoeg geduldig geweest en ik vind dat ik lang genoeg heb gewacht. En anders laat ik ze wat voelen, want ik ben toch sterker dan zij. Zo dat is eruit.... en dat voelt lekker ook. Ik ga maar eens lekker uitrusten zodat ik morgen fit ben om op te komen voor mezelf.

Dikke kus,

Bluezz'Potje

Vorige keer vertelde ik dat ik naar Café T zou gaan om wat los te krijgen. Nou er is weer heel wat gebeurd hoor. Op de een of andere manier maak ik die dingen weer mee. Maar ja, alles voor mijn Bluezz.

De volgende ochtend ben ik meteen toen ik wakker werd naar Café T gestapt om uitleg te vragen. Ze vonden het erg vervelend en konden wel begrip opbrengen voor mijn frustratie. Ik was in het begin best boos en naarmate het gesprek vorderde kreeg ik er wel een beetje spijt van. Zij hebben alles immers uit vriendschap voor me gedaan. Zelf wist ik inmiddels dat ik wat ook ongeduldig ben geweest. Ik had bijvoorbeeld een veel beter tijdstip uit kunnen kiezen om langs die kroegen te gaan. Zij hadden mij dat ook kunnen vertellen. We hebben dus netjes met z'n allen alles een beetje uitgepraat. En dat is maar goed ook, want ik heb daarna weer wat nieuwe stukjes informatie gekregen.

Ze wisten niet helemaal hoe betrouwbaar die was, maar ik ben voor de zekerheid toch maar even gaan kijken. Het weer liet eindelijk weer toe dat ik de straat op kon. Het was best ver, maar zeker de moeite waard. Ik ben eerst naar een huis geweest, waar allemaal oude mensen zaten. De mevrouw bij de ingang vroeg behulpzaam waar ik zijn moest... en toen ze hoorde dat het Bluezz was wist ze mij te vertellen dat die wel ooit daar was geweest, maar dat ze nu ergens anders was. Ik was daar dus op de goede weg. Ze heeft me even laten zien waar Bluezz altijd was en ik heb er maar een foto van genomen:

Ze wist me ook te vertellen dat Bluezz verhuisd was en dat ze nu ergens anders verbleef. Ik ben toen maar meteen enthousiast daarnaartoe gegaan. Toen ik daar aankwam was er eigenlijk niet zoveel te zien. Heel weinig eigenlijk. Het schijnt dat het toch ergens (foto onder) daar in de buurt moet zijn dat Bluezz is. Ik heb een hele nacht en een hele dag, tot daarnet, daar gestaan, maar ik heb haar helaas niet gezien. Misschien stond ik op de verkeerde plek.

Ik ga dadelijk weer terug kijken in die buurt, want ik geloof dat ik daar wel iets kan vinden wat mij naar mijn Bluezz lijdt.

Morgen meer,

Bluezz'Potje

Het is eindelijk zover... Vandaag ben ik erachter gekomen waar Bluezz woont! De plek waar ik een paar dagen geleden heb staan wachten klopte. Ik stond alleen bij het verkeerde gebouw. Want het had eigenlijk het grootste gebouw daar in de buurt moeten zijn. Weer stond ik voor een gesloten deur.... en net toen ik besloot te gaan, kwam er iemand om de hoek om te vragen wat ik wilde. Na het verhaal over Bluezz en mijn zoektocht kreeg ik gewoon haar adres. Het adres van Bluezz!!!!!!

De dichte draaideur

Het was best een eind weg van waar ik eerst was en het was ook heel wat zoeken. Met de hulp van wat mensen en een kaart ben ik dan uiteindelijk in de straat van Bluezz aangekomen. jaaaaa!!!

Ze was alleen niet thuis

Dus ik ga het morgen nog eens proberen

Ik kan niet wachten!

Doeg

Bluezz'Potje

Nou

ik heb de hele middag voor het huis staan wachten en er was niemand.

Ik ga nog één keer kijken of ze er is...

Na een barre tocht heb ik mijn doel toch bereikt! Het heeft een tijd geduurd, maar dan eindelijk ben ik op de plek waar ik wilde zijn. In de armen van mijn Bluezz...

Ik heb nog eens nagedacht over hoe het nou precies is gekomen en nog wat bijgepraat met Bluezz en toen hebben we het volgende bedacht:

Op 12 april 2003 kwamen een aantal fokkers bij elkaar om lekker te gaan skaten. Een aantal van hen zijn daarna gaan eten bij Juffrouw Tok, alwaar een aantal onderdelen van de inventaris -waaronder mij dus- ontvreemd werden. Daarna, eenmaal op het terras werd er wat gegeind over het voorval. Bluezz bleek gelukkig nogal aan me gehecht te zijn, omdat het haar veel moeite had gekost me te bemachtigen.
Na een stoelendans kwam Stranger op de stoel van Bluezz te zitten. Hier hing ook haar jas, waarin ik me op dat moment bevond. Voor de gein haalde hij mij uit haar jas en zette het onder de tafel. Daarna is het allemaal een grote waas, want toen viel ik in slaap. Bluezz is naar huis gegaan en ze kon me niet vinden.... De rest is geschiedenis.

Ik heb nog zoveel foto's, nog zoveel lollige momenten, maar ja, ik ga eerst maar eens mijn vreugde beteugelen... En ik duik vannacht lekker bij Bluezz het bedje in, want ik wil nooit meer van haar zijde wijken. We hebben nog een lang leven voor de boeg en ik hoop dat we nog veel avonturen kunnen beleven.

Dikke kus,

Bluezz'Potje

Bluezz en ik hebben vandaag de hele dag samen geknuffeld en genoten van onze hereniging en we hadden zo verschrikkelijk veel bij te praten.
We zijn nog steeds niet door alle avonturen van mijn zoektocht heen en er is nog zo veel om elkaar te vertellen.
De komende tijd zal ik gebruiken om wat bij te komen en uit te rusten van alle spanningen en emoties en daarna kan ik misschien dit dagboek afsluiten met nog wat niet gepubliceerde foto's van plekken waar ik ook heb gezocht naar mijn lieve Bluezz.

Ik begin mijzelf steeds meer thuis te voelen bij mijn lieve Bluezz , maar ik zoek nog steeds naar die andere foto's, die ik onderweg naar haar schijn verloren te hebben.
Wie helpt mij bij deze speurtocht?
Ik hoop dat de verborgen camera-foto's binnenkort ook weer zullen opduiken.