Ik ben er inmiddels achter dat dit gevoel toch wel heel erg wordt versterkt door het feit dat ik dit jaar 30 word. Moet toch wel eerlijk toegeven dat ik het een alles behalve leuk idee vind...
Het geeft me zo'n opgejaagd gevoel van 'ik moet verdorie opschieten'!!! En dat zit me dwars, en goed ook.
Heb een leuke baan, lieve vriendinnen, leuk huis. Maar toch er mist voor mijn gevoel nog zoveel. Het is een 'eng' gevoel dat ik zeg maar nog helemaal moet beginnen aan het huisje-boompje-beestje-gebeuren. Wat dat is uiteindelijk toch wat ik wil.
Verschillende relaties achter de rug, zelfs twee keer samengewoond, maar die mannen bleken toch uiteindelijk niet degene bij mij past.
Om me heen allerlei mensen die stukken jonger zijn en al helemaal gesettled. Ouders die de liefste zijn van de wereld maar toch wel erg vaak informeren naar mijn liefdesleven (of er überhaupt wel sprake van is).
Mijn vragen zijn:
Hoe gaan de 'rondom-dertigers' hiermee om? Mensen die rond die leeftijd bijvoorbeeld een relatie verbreken, zijn die niet bang voor het 'nu moet ik helemaal opnieuw beginnen' gevoel, en het idee dat je er mee moet opschieten? (Qua leeftijd, qua eventuele kinderwens etc.)
Hoort dat bij misschien gewoon bij die 'magische' grens van 30 worden? Je af gaan vragen 'is dit het nou'?. En hoe kom je dan van dat ontevreden gevoel af?
Andere uitdagingen gaan zoeken? Je daarop storten?
Bedankt voor het lezen in ieder geval!
Edit: had van 30 meteen maar per ongeluk 40 gemaakt... foutje! 
[Dit bericht is gewijzigd door Loesje29 op 09-04-2003 13:13]
(Je bent zo jong als je je voelt en gedraagt. Ik ken een meisje van 65+, en oude lullen van 20...)
Alecks 
quote:Dit soort opmerkingen zijn dus totaal nutteloos
Op woensdag 9 april 2003 13:12 schreef EggsTC het volgende:
Het leven begint pas bij de 40 loesje
Ze vraagt toch om iets? Waar slaat zo'n dooddoener dan op?
't Is dus puur de vergelijking die wel eens steekt.
misschien volgend jaar als ik "echt" bijna 30 word.
quote:Anders blijf je ff ontopic
Op woensdag 9 april 2003 13:13 schreef DarkElf het volgende:[..]
Dit soort opmerkingen zijn dus totaal nutteloos
Ze vraagt toch om iets? Waar slaat zo'n dooddoener dan op?
Volgens iedereen zijn mijn opmerkingen nutteloos. Jullie begrijpen ze gewooon niet, da´s heel iets anders.
quote:Fijn... een hele geruststelling
Op woensdag 9 april 2003 13:12 schreef Maud_Dib het volgende:
Ja ach, na je 25e takel je toch al af.
quote:Hang niet zo de moraalridder uit.
Op woensdag 9 april 2003 13:13 schreef DarkElf het volgende:[..]
Dit soort opmerkingen zijn dus totaal nutteloos
Ze vraagt toch om iets? Waar slaat zo'n dooddoener dan op?
wat ik eraan doe? lekker relaxen, dingetjes samen doen met mn vriendin, veel tijd aan ontspanning besteden, naar de sauna gaan etc.
in het moment proberen te leven en niet teveel denken aan de toekomst. en dat helpt vaak tegen dat rusteloze gevoel.
vaak ook niet
ooit zal het wel overgaan hoop ik.
het is een vraag waar meerdere mensen inderdaad mee stoeien.
Vaak komen ze op hun 36ste op het antwoord; ja.
't is ook wel logisch, als er meer was het je dat vast nu al doo gehad!
gr.
Kennelijk. Als je het allemaal wat vindt tegenvallen, denk dan even aan al die mensen die al 'gesettled' zijn. Is dat leuk? 's avonds fijn samen op de bank tv kijken? Of je op gezette tijden heerlijk aan elkaar ergeren, wetend dat je pas 30 bent en nog 40 jaar door mag, gesettled en wel?
Nee, single zijn is heerlijk, geef het maar gewoon toe.
quote:Volgens mij moet hier iemands egoootje een beetje gestreeld worden, kan goed masseren
Op woensdag 9 april 2003 13:08 schreef Loesje29 het volgende:
Heb de laatste tijd heel sterk een negatief gevoel van 'is dit het nou?'.
Ik ben er inmiddels achter dat dit gevoel toch wel heel erg wordt versterkt door het feit dat ik dit jaar 30 word. Moet toch wel eerlijk toegeven dat ik het een alles behalve leuk idee vind...
Het geeft me zo'n opgejaagd gevoel van 'ik moet verdorie opschieten'!!! En dat zit me dwars, en goed ook.Heb een leuke baan, lieve vriendinnen, leuk huis. Maar toch er mist voor mijn gevoel nog zoveel. Het is een 'eng' gevoel dat ik zeg maar nog helemaal moet beginnen aan het huisje-boompje-beestje-gebeuren. Want dat is uiteindelijk toch wat ik wil.
Verschillende relaties achter de rug, zelfs twee keer samengewoond, maar die mannen bleken toch uiteindelijk niet degene bij mij past.Om me heen allerlei mensen die stukken jonger zijn en al helemaal gesettled. Ouders die de liefste zijn van de wereld maar toch wel erg vaak informeren naar mijn liefdesleven (of er überhaupt wel sprake van is).
Mijn vragen zijn:
Hoe gaan de 'rondom-dertigers' hiermee om? Mensen die rond die leeftijd bijvoorbeeld een relatie verbreken, zijn die niet bang voor het 'nu moet ik helemaal opnieuw beginnen' gevoel, en het idee dat je er mee moet opschieten? (Qua leeftijd, qua eventuele kinderwens etc.)
Hoort dat bij misschien gewoon bij die 'magische' grens van 40 worden? Je af gaan vragen 'is dit het nou'?. En hoe kom je dan van dat ontevreden gevoel af?
Andere uitdagingen gaan zoeken? Je daarop storten?Bedankt voor het lezen in ieder geval
Heej, volgens mij ben je een schat van een meid of vrouw (wat je ook genoemd wilt worden) en das niet om enige interesse te kweken ofzo maar gewoon als opfleurdertje bedoeld Ontopic
Tja volgens mij is het algemeen bekend dat vrouwen na hun dertigste opeens een impuls snelle behoefte krijgen aan kinderen. Tenminste dat merk ik bij familieleden, ik zit zelf nog niet tegen die 30 grens aan.
En het gevoel, wat wil ik nou? Wil ik carriere maken of idd 'gewoon' huisje, boompje, beestje...
Ik heb ook meerder relaties gehad en heb wel gemerkt dat, als je 'ouder' bent een aan nieuwe relatie begint, deze op hele andere voorwaarden begint. Omdat je richting 30 gaat is het belangrijker om te weten of de ander ook min of meer hetzelfde toekomstbeeld heeft als jij. Omdat je niet de tijd hebt om nog 5 jaar te 'verspillen' bij wijze van spreken....
Maar goed, is heel normaal dus denk ik...Ik ben er uit in ieder geval...
No more nights, of blood and fire...
quote:Het is ook alleen maar de vergelijking die suggereert dat je op een bepaalde leeftijd bepaalde zaken op een bepaalde manier ingeregeld zou moeten hebben. Feitelijk betekent dertig jaar oud zijn helemaal niets
Op woensdag 9 april 2003 13:15 schreef DennisMoore het volgende:
't Is dus puur de vergelijking die wel eens steekt.
Ik ben veranderd en volwassen geworden, maar niet van de een op de andere dag. Ik wil me dan ook niet vastleggen op trouwen en kinderen voor mijn dertigste. Dat komt vanzelf wel. Als ik er aan toe ben.
Wanhopig forceren levert alleen maar frustraties op. Ik ken genoeg mensen die pas op latere leeftijd iemand vonden, waarmee zij zich wilden vastleggen. En volgens mij is 30 voor vrouwen ook niet meer de bepalende leeftijd voor het krijgen van kinderen.
Maar het kan snel lopen, misschien kom je morgen wel je soulmate tegen. Ik hoop in ieder geval dat je er mee kunt leren omgaan en kunt genieten van het leven dat je hebt .
And I'm ready to go off on your ship
Veel meer rust, meer tevredenheid, weten wat ik wil, en vooral ook wat ik niet wil
.Ik heb op mijn 32e een zesjarige relatie verbroken. Heeft me alleen maar goed gedaan. Nu heb ik de 
allerliefste van de wereld gevonden.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Hahaha hartstikke lief. Maar zo was het absoluut niet bedoeld, dit topic. Mijn ego hoeft niet gestreeld te worden, echt niet. Het is ook niet zo dat ik te weinig mannelijke aandacht krijg. Maar HIJ zit er iedere keer niet bij, snap je?
Op woensdag 9 april 2003 13:18 schreef Mr.Noodle het volgende:[..]
Volgens mij moet hier iemands egoootje een beetje gestreeld worden, kan goed masseren
quote:Oh zo waar, dat van dat 'verspillen'. Precies zoals ik het bedoelde
Op woensdag 9 april 2003 13:19 schreef She-Wolf het volgende:
Ik heb ook meerder relaties gehad en heb wel gemerkt dat, als je 'ouder' bent een aan nieuwe relatie begint, deze op hele andere voorwaarden begint. Omdat je richting 30 gaat is het belangrijker om te weten of de ander ook min of meer hetzelfde toekomstbeeld heeft als jij. Omdat je niet de tijd hebt om nog 5 jaar te 'verspillen' bij wijze van spreken....Maar goed, is heel normaal dus denk ik...Ik ben er uit in ieder geval...
Hoe ben jij er uit gekomen? Echt door nadenken of overkwam het je gewoon, het antwoord?
Mannen zullen sowieso minder met dit onderwerp worstelen denk ik, of in ieder geval pas op latere leeftijd.
en een partner, denken ze komt vanzelf nog wel...nou mooi niet.
