[Dit bericht is gewijzigd door scanman01 op 06-04-2003 01:37]
heb het wel eens bij ER gehad 
quote:Daar heb ik het ook over ja. Niet echt huilen natuurlijk, maar meer dat je ogen behoorlijk vochtig worden. Ik probeer dat dan zo onopvallend mogelijk wat weg te wrijven, want 'een man mag niet huilen' natuurlijk. Ik weet ook dat dat onzin is, maar toch heb je dat onbewust wel in je zitten. Ik ben er wel blij mee trouwens, dat echt mooie aangrijpende scenes me ook daadwerkelijk ontroeren.
Op zondag 6 april 2003 01:31 schreef ToXiCitY het volgende:
tis niet echt huilen ofzo, meer tranen in je ogen + het idee 'wow fuck' in je hoofd
maar dat was ook een hele mooie en emotionele film
quote:
Op zondag 6 april 2003 01:37 schreef ChaoZzZzz het volgende:
Ik heb alleen gehuild vroeger bij Olivier B. Bommel
Ik ook ja. Zweeeeeeeeeelgje. 
Tegenwoordig heb ik het eigenlijk niet meer.
Dacht t niet, maar ook ik heb dat hoor. Ligt meestal ook aan de bui waar ik in zit, maar bij de Shawshank of een goeie aflevering van Six Feet Under voel ik ook weleens vochtigheid. Ik zet t in dezelfde catagorie als een flinke glimlach bij een grappig moment 
quote:ik heb dat ook willekeurig, maar sommige dingen kunnen me erg aangrijpen
Op zondag 6 april 2003 01:35 schreef scanman01 het volgende:[..]
Daar heb ik het ook over ja. Niet echt huilen natuurlijk, maar meer dat je ogen behoorlijk vochtig worden. Ik probeer dat dan zo onopvallend mogelijk wat weg te wrijven, want 'een man mag niet huilen' natuurlijk. Ik weet ook dat dat onzin is, maar toch heb je dat onbewust wel in je zitten. Ik ben er wel blij mee trouwens, dat echt mooie aangrijpende scenes me ook daadwerkelijk ontroeren.
zoals 'natuurlijk' de 1e keer Titanic, maar ook Saving Private Ryan dat 1e half uur, echt met zo'n kutgevoel zit je dan (en als ik dat al had, kan ik me voorstellen dat oorlogsveteranen de bioscopen uitliepen)
ook bij Band of Brothers deel9 had ik dat, als ze bij dat kamp aankomen en niet weten wat ze zien 
maar ik heb dan ook als ik later weer de muziek van die films hoor het gevoel weer helemaal boven komt en ik weer met een dikke brok in mn keel zit als ik zo'n nummer luister
verder heb ik ook met vrolijke films dat als ik de filmmuziek erna hoor me weer helemaal top voel
das ook de reden dat ik erg veel filmmuziek in huis heb
iedere film heeft zo zn eigen 'gevoel' zeg maar......
Bijvoorbeeld scenes waarin iemand geestelijk in de steek gelaten wordt door (een) ouder(s).
En muziek helpt natuurlijk ook erg. Er zijn veel scenes die ik erg 'cheesy' vind maar met de juiste muziek erbij kan ik dan toch ontroerd raken
He named this world: Forbidden Paradise
quote:precies.. vooral bij a beautifull mind liet ik wel een traan gaan..
Op zondag 6 april 2003 01:37 schreef gellow het volgende:
heb ik ook hoor , bij films als john Q en a beautifull mind , mooie films en die verdienen ook wel een traan
quote:haha ja.. dat kon aardig intens wezen
Op zondag 6 april 2003 01:37 schreef ChaoZzZzz het volgende:
Ik heb alleen gehuild vroeger bij Olivier B. Bommel
En idd in het echte leven ben ik ook niet zo snel ontroerd.
quote:Yup, brok in mijn keel bij Buffy- of zelfs sommige Friends-afleveringen, films van One hour Photo tot Never been kissed, tranen bij muziek van Tori Amos tot Radiohead...
Op zondag 6 april 2003 01:22 schreef scanman01 het volgende:
Ik denk dat ik een sentimentele sukkel ben, want bij de meest simpele series rollen bij mij (bij een emotionele scene) al de tranen over m'n wangen. Vanmiddag nog bij Lois & Clark (deze bekentenis is niet goed voor m'n 'rep' maar goed...). Bij films als Titanic hou ik het ook al niet droog en zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. Het maakt voor mij blijkbaar niet uit of het pulp is of een meesterwerkje... als het een gevoelige snaar raakt, is het raak. En dat kan dus bij een simpele soap gebeuren, maar ook bij een geweldige film. Zijn er meer mannen die eigenlijk best heel erg gevoelig zijn? Het rare is dat ik in het werkelijke leven helemaal niet snel emotioneel wordt. Er zijn al aardig wat familieleden overleden (ooms en tantes, oma's en opa's) wat me eigenlijk niet tot tranen kan brengen, maar bepaalde scenes kunnen dat dus wel.
Ik ben een emotioneel wrak, tenzij het het echte leven betreft, dan doet het me allemaal niet zoveel.
quote:Dit is heel typerend. Ik heb dit in dit topic dus al een paar keer gelezen. Waar zal het toch aan liggen dat we in het werkelijke leven niet zo snel ontroerd raken? Eigenlijk heel krom!
Op zondag 6 april 2003 02:26 schreef Lamon het volgende:
Yup, brok in mijn keel bij Buffy- of zelfs sommige Friends-afleveringen, films van One hour Photo tot Never been kissed, tranen bij muziek van Tori Amos tot Radiohead...
Ik ben een emotioneel wrak, tenzij het het echte leven betreft, dan doet het me allemaal niet zoveel.
quote:Idem!
Op zondag 6 april 2003 02:45 schreef Leshy het volgende:
Toen ik klein was voor ET, het was zo ongelooflijk zielig dat'ie doodging... (gelukkig bleek hij nog te leven!)
Verder heus wel eens echt een flinke brok in mijn keel, maar huilen of een traan laten werd het echt nooit geloof ik.
Echt janken doe ik niet snel, wel snel brok in m'n keel en een beginnetje van natte ogen. Tranen over m'n wangen gebeurt niet veel.
|
|
