Stage: Cancun, Mexico

Ik begin echt een haat-liefde relatie te krijgen met dit werk. Ik mis mijn vrienden en familie en mijn leventje in Nederland enorm. Maar als ik op tour ben, dan is het zo ontzettend geweldig hier.... Ik heb 3 dagen geleden nog Nederlands gekookt voor mijn stagebegeleidster en nog wat andere collega's en daar weer vrienden van. Gehaktballen, aardappels en slabonen Ze vonden het heel erg lekker, maar 'muy muy rico', ofwel heel erg machtig. Volgende keer ga ik Indisch voor ze koken.

Vandaag ben ik weer eens in Merida. Ik begin mensen te kennen die hier werken in de hotels en in de winkels hier. Ze geven je allemaal vriendelijk een hand, vragen oprecht geinteresseerd hoe het gaat en iedereen is zo ontzettend vriendelijk! Deze groep is helemaal fantastisch, allemaal leuke jonge Duitsers, en ook voor de verandering een leuke reisleidster. Een hartstikke aardig mens, Ute heet ze.

Het is dus 'totallnett, totaltoll und totalsuper'. We hebben vandaag een rondvaart gemaakt in het natuurreservaat Celestun, een nestplaats van duizenden flamingo's, helaas heb ik geen zoom op mijn camera zitten dus de foto's zullen wel tegenvallen. Er waren ongeveer 3000 flamingo's te zien vandaag, veel meer dan de vorige rondreis. Buiten de flamingo's waren er ook nog pelikanen, fregatvogels en de zeldzame tijgerreiger te zien, een supercoole vogel die veren heeft in tijgerprint. Daarna zijn we een mangrovenbos ingevaren met een zoetwaterbron, in één woord geweldig! Ook de golf van Mexico zag er prachtig uit, we hebben vers gevangen vis gegeten in een van de vele restaurants aan het strand. De zon scheen de hele dag en dat maakte de kleuren van de zee nog mooier dan het normaal gesproken is. De golf van Mexico ziet er totaal anders uit dan de Caribische zee, waar o.a. Cancun aan ligt. De caribische zee is wilder en helderblauw. De golf van Mexico is heel rustig en meer blauwgroenig. Allebei totaal anders maar even mooi.

Ik heb nog wat t-shirtjes gekocht en een paraplu, dat mag ook wel want de laatste week was het echt noodweer. Ik denk dat als ik de volgende keer in Merida ben, dat ik een hangmat aanschaf, die dingen kosten 20 euro en dan heb je een goede handgemaakte. Zal leuk staan op mijn kamer in Tilburg En als ik nog 2 geinteresseerde toeristen de winkel mee inkrijg dan krijg ik hem zelfs gratis.

Morgen rijden we langs de golf van Mexico naar beneden, naar Campeche, om vervolgens overmorgen door te rijden naar Palenque, in het binnenland. Campeche is een stad die in 1542 gesticht is door Fransisco de Montejo, een van de 3, want er was de vader, de zoon en de neef die alledrie zo heetten. Deze stad is later veroverd door piraten en ziet er heel typisch uit, heel rustig en vredig met brede straten en pastelgekleurde huizen van 1 verdieping.

Het is alweer lekker warm, vandaag was het een graad of 40, ik moet zeggen dat ik steeds beter begin te wennen aan de hitte, ik ben alleen mijn pet vergeten en dat is wel heavy als je op een archeologische zone bent. Krijg je koppijn van. Zonet ben ik wezen eten bij Pancho's, een Mexicaans doch toeristisch restaurant waar je superlekker eten kan, echt helemaal geweldig, helaas hebben ze geen vestiging in Cancun. Heerlijk in de binnentuin gezeten tussen de palmbomen, met een lifemuziekje en een piña colada cocktail, de gasten waren ook zéér te spreken gelukkig! Maar dat zijn ze altijd, ik heb nog nooit meegemaakt dat iemand ontevreden was over Pancho's.

Helaas is gelijk de eerste dag, in Cancun, een camera gestolen van een familie, Ute ging met ze naar de politie en ik moest de andere gasten te woord staan en wachten tot ze terugkwam. Dat grapje duurde 2 uur, ik heb op een gegeven moment met het hotel geregeld dat ze een drankje konden pakken in het buffetrestaurant, want de gasten werden behoorlijk ongeduldig. Maar toen gingen mensen ook eten pakken, dus het hotelpersoneel weer pissig op mij, de mensen moesten persé betalen. Uiteindelijk is het goedgekomen maar dat was wel even stressen zeg!

Al met al een geweldige rondreis tot nu toe en we zijn nog niet eens op de helft! Dit is voorlopig ook mijn laatste rondreis, want komende maandag begin ik met mijn opleiding op een van de universiteiten in Cancun, 'la Salle', een 2-maanden durende Spaanstalige cursus over de geschiedenis van Mexico en Meso-Amerika. Als ik die haal kan ik zelf eindelijk met groepen op pad, ik kan bijna niet wachten! Deze opleiding krijg ik aangeboden van kantoor, maar dan zou ik me voor 2 jaar moeten binden. Dat wil en durf ik niet, want ik wil naar Nederland terugkunnen wanneer ik dat wil. Nu heb ik geregeld dat ik zelf een deel betaal, en zij ook een deel. Dan kan ik toch die opleiding doen en als ik naar huis wil, dan kan ik lekker terug

Ik loop maar eens richting mijn hotel, het is kwart over 11 hier en we moeten morgen weer vroeg op, Campeche is een behoorlijk stuk rijden. Iedereen daar een hele fijne dag gewenst, ik ga nu slapen, en dat gaat zeker lukken want de bedden in dit hotel zijn de beste van dit hele circuit

Welterusten en tot de volgende keer maar weer!

We lopen een kerk in en als we eruit komen lijkt het wel alsof we in de 18e eeuw beland zijn. Om ons heen, op het centrale plein, ofwel de zócalo, staan allemaal blonde vrouwen in lange zwarte jurken, hun haar in een knot, grote rieten hoeden en blonde mannen in werkbroeken met bretels en overhemden, eveneens met grote rieten hoeden. Ze kijken erg ernstig en ik vraag me af wat er in godsnaam aan de hand is.

Deze mensen zijn zogenaamde Mennonieten. Ze zijn in 16nogwat naar Noord-Amerika geemigreerd en later afgedaald naar het zuiden tot in Belize. In Mexico zijn er ongeveer 10 Mennonieten-gemeenschappen met ieder 1000 man. Deze mensen zijn zéér streng gelovig en heel traditioneel. Als iemand uit zo'n gemeenschap verliefd wordt op een Mexicaan dan wordt hij of zij uit de groep verstoten. Ze spreken Platduits met elkaar en verbouwen graan en houden kippen. Deze mensen komen alleen in de stad on hun producten te verkopen, verder houden ze zich totaal afzijdig van de Mexicaanse samenleving. Ook een dokter e.d. zoeken ze niet op. Erg apart om te zien.

We rijden even later naar Champoton, wat 2 uur onder Campeche ligt. Daar stoppen we aan de golf van Mexico bij een restaurantje. Er zijn puppies geboren en ze lopen door het hele restaurant heen, heel schattig Ik bestel een vers geplukte kokosnoot. Hij is net uit de boom geplukt, er is een stukje afgehakt en een rietje ingestoken. Héérlijk, ik zit daar onder een palapa (rieten dak), met uitzicht op een wit strand en een blauwe zee kokosmelk te drinken. Ik ben echt aan het genieten en de gasten gelukkig ook. Nadat we een stukje gezwommen hebben rijden we nog weer verder naar onder, om vervolgens om 14 uur aan te komen bij een restaurant in the middle of nowhere. Ik krijg iets te eten wat ik niet ken, kip met een onbekende groente in sap, het smaakt erg lekker. Het was op aanraden van José, de buschauffeur.

Even later wil ik een pakje sigaretten kopen aan de kassa. De man die me helpt vraagt me wat ik voor een witte vlekken op mijn handen heb. Dat wordt me erg vaak gevraagd hier, en iedereen wil me helpen, ik moet die en die cremes kopen, bij die en die apotheek, en dan is er weer een of andere plant die alleen op Cuba groeit waar ik een aftreksel van moet maken... Ik begin te lachen en zeg dat het vitiligo is, maar ik weet niet hoe ik in het Spaans uit moet leggen hoe dat precies zit.

De man beweert bij hoog en laag dat ik ratelslang moet eten en vooral geen cola meer mag drinken, en dan gaat het absoluut weg volgens hem. Hij is erg aardig en geeft me een ingevroren stuk ratelslang mee dat ik bewaar onder in de bus, tussen de ijsblokken. Ach, waarom niet? Als ik in Cancun terug ben dan ga ik het wel proberen, al is het maar om te weten hoe een ratelslang smaakt

We rijden verder en op een gegeven moment zijn we dan eindelijk van het schiereiland af. We komen aan in de staat Tabasco, waar de gelijknamige saus naar is vernoemd. Tabasco staat bekend om de aardolie industrie en om zijn scherpe pepers. Jam, daar kan ik niet genoeg van krijgen, sinds ik hier ben probeer ik bijna iedere dag een stukje scherper te eten. Het landschap verandert gelijk. Van het relatief eentonige, saaie landschap op het schiereiland (alleen maar bos, bos en nog eens bos), komen we in een heel groen heuvellandschap met weilanden en koeien en paarden. Een verademing, op het schiereiland zijn nergens weilanden te vinden.

We rijden maar door een heel klein stukje van Tabasco en voordat we het weten zijn we in de deelstaat Chiapas. In Chiapas liggen de uitlopers van de Sierra Madre, een bergketen dat door heel Mexico loopt. Het is hier nog steeds erg groen en de mensen veranderen ook. Ze zijn iets slanker, minder klein en hebben een minder dik gezicht. En ze hebben een nek, iets wat de mannen in Yucatan bijna niet hebben, die lopen zowat met hun hoofd tussen hun schouders. Uiteindelijk zijn we om 18.00 in Palenque, einddoel van vandaag.

Eenmaal in het hotel aangekomen begroet het personeel me hartelijk, ze kennen me nog van 2 weken geleden. Ik word señorita bonita genoemd en guapa, en een van de obers vraagt me maar direkt op de man af of ik zijn verloofde wil worden. Een ander wil me 's avonds Palenque laten zien, als hij klaar is met werken. Uhuh, ik dacht 't niet Ik maak een wandeling en wordt op straat enorm nagekeken, veel meer dan in Cancun. Op een gegeven moment staat er een man voor me die volgens mij dronken was, want hij deed alsof ik uit de hemel was gevallen. Uiteindelijk vroeg hij me waar ik vandaan kwam, de vraag die mij het meest gesteld wordt in Mexico. Ik zei dus, omdat hij zo raar deed, dat ik uit China kwam, en hij geloofde het gewoon. Ja, die was echt dronken

En uiteindelijk, na veel vriendelijke praatjes op straat, ben ik in dit internetcafé belandt. Ik ga nu betalen en terug naar het hotel en de gasten, want het is tijd voor het buffet. Morgen Agua Azul weer en Palenque, de archeologische zone.

Afgelopen week werd er in Cancun een orkaan verwacht. Hier op kantoor werd dus zwaar overgewerkt, want we wilden alle gasten die op het eiland Cozumel zaten (bij Playa del Carmen), evacueren. Uiteindelijk is dat niet gelukt omdat de laatste boot al om 16.00 ging vanwege de hoge golven. Achteraf was het ook niet nodig geweest gelukkig. Ik had mijn ramen afgeplakt met tape en wat kaarsjes ingeslagen. Maar net voordat Claudette, de orkaan, de kust van het schiereiland Yucatan bereikte, zwakte ze af naar een tropische storm. Dus behalve stortregens, waardoor half Cancun weer eens blank stond, en harde rukwinden, hebben we verder nergens last van gehad.

Afgelopen maandag ben ik begonnen met mijn cursus. Het is erg zwaar, aangezien mijn Spaans niet geweldig is. Dit blok hebben we een archeoloog die les geeft, een erg aardige man, maar hij spreekt veel in vaktermen. Zoals Carbona14, dat is een stof waarmee je de leeftijd van gesteenten kan bepalen, en hij heeft het over schedels, rassenvermenging 30.000 jaar geleden, erfelijkheid, fossielen en weet ik veel wat nog meer. Om dat in het Spaans te kunnen volgen is erg zwaar - ik versta maar 60%. Maar desalniettemin is het erg leuk, er zijn 28 mensen die de cursus volgen waaronder 3 Nederlanders, een Belg, een Duitser en de rest Mexicaans. Ik ben de jongste en een van de 3 vrouwen.

Ik werk van 9 tot 2 op kantoor, van 2 tot 6 heb ik tijd om te eten en te studeren, van 6 tot half 11 ben ik onderweg naar de universiteit en heb ik mijn cursus. Zware dagen dus. In het weekend moeten we vaak ook nog met een archeoloog mee naar een Maya-site. En als ik vrij ben, dan werk ik aan mijn stageverslag voor mijn opleiding in Nederland. Zoals nu, ik zit helemaal in mijn uppie op kantoor

Ook heb ik 67 foto's ingescand en ge uploaded, die zijn te zien op mijn homepage onder het kopje foto's

Hier al wat voorproefjes, de maten van de foto's verschillen nogal

[Dit bericht is gewijzigd door La_Chatte_Noir op 13-07-2003 01:37]

quote:

---

Op maandag 14 juli 2003 14:14 schreef Hik het volgende:
Klinkt erg leuk Chatte, ik ben jaloers! Vooral die cursus lijkt me érg gaaf...

btw:
[..]

Rico betekent lekker

---

En ik maar denken dat ze het te machtig vonden

quote:

---

Op zondag 13 juli 2003 02:31 schreef Z.v.C het volgende:
Toppie die foto's

Dikke stress zeker met die evacuatie. Is in ieder geval goed afgelopen met die orkaan. Maar een beetje actie is natuurlijk ook nooit weg.

Zo te lezen ben je druk bezig. Heb je eigenlijk wel tijd om voor je zelf leuke dingen te doen? Een keer lekker flink doorzakken in een leuke tent ofzo, een keer duiken of snorkelen of een keer zelf er op uit trekken bijvoorbeeld. Nu je daar zit moet je natuurlijk ook de tijd nemen om te genieten.

[afbeelding]
Is deze foto toevallig genomen bij het hotel waar je beneden met een duikplank de lagune in kunt duiken en waar een kappeltje bij het zwembad staat? Volgens mij is dat hotel ook helemaal "versiert" met schelpen. Klopt dit, of zit er helemaal naast?

Succes verder met je opleiding!

---

Haar oom en tante zijn op vakantie en nu is ze alleen met haar neef in het huis. Haar neef heeft een heel groot maria-beeld gekocht, in de tuin gezet en kerstboomlampjes eromheen gemonteerd. Iedere avond als het donker is kunnen ze dan naar Maria kijken en bidden.

Veel mensen die ik tegenkom heten Jezus, Maria of Guadalupe, naar de beschermheilige. Vooral Jezus is een veel voorkomende naam hier. Iedere dag zitten de kerken overvol. Als je zegt dat je niet gelooft dan kijken mensen je ongeloofwaardig en meelijwekkend aan. Ze vinden het echt serieus heel erg als je niet in God en de beschermheilige Guadalupe gelooft en hebben spontaan medelijden met je. Ik heb zelfs na een conversatie met een Maya-vrouw meegemaakt dat zij voor me wilde bidden om genade voor me te vragen. Tegenwoordig zeg ik maar dat ik katholiek ben, om zielige blikken te voorkomen.

Wat betekent geloof hier nog meer? Vicky krijgt iedere dag een stuk of 5 doorstuurmailtjes. Een voorbeeld: ze krijgt een mailtje binnen met een plaatje van Maria. Eronder staat: 'Ik wil niets van je. Ik wil geen geld. Ik wil alleen dat je in mijn ogen kijkt en in mij vertrouwd. Voel mijn liefde en stuur mij door naar al je vrienden'. Of: 'Zie je het niet meer zitten? Heb je het gehad? Heb je geen geld meer? Bid tot God en merk het verschil. Als je geld op je rekening hebt, dan komt dat door God. Als je je goed voelt, dan komt dat door God.' En Vicky gelooft het werkelijk en stuurt het door naar al haar vrienden.

Buschauffeurs en taxichauffeurs hebben allemaal een rozenkrans aan de voorruit hangen en vaak ook nog een groot kruis met een gekweld-kijkende Jezus. Huizen hebben vaak hele altaren voor de voordeur, de ene nog kitcheriger dan de ander. Geweldig! Op 1 en 2 november, resp. allerheiligen en allerzielen, worden de doden hier vereerd. Het is in Mexico niet zo erg om dood te gaan. De geesten van de doden blijven immers nog onder de mensen. Voor oma, die al 5 jaar dood is, wordt nog iedere avond een glaasje tequila ingeschonken.
Op 1 en 2 november is het groot feest. De wegen van de stad naar het kerkhof worden verlicht met kaarsjes zodat de doden niet verdwalen, er worden doodskoppen verkocht in chocolade- of aardbeiensmaak en mensen gaan verkleed als skelet de straat op om te vieren dat het de dag van de doden is. Kinderen maken op school skeletten van papier-maché en hangen die voor de voordeur thuis.

Op dit moment ben ik onverwacht op een rondreis en ik ben lekker aan het ontstressen, dat mag ook wel even na afgelopen weken. Gisteren was ik bij een lichtshow in Uxmal, een archeologische zone in de staat Yucatan, een behoorlijk eind weg van Cancun, ik geloof zo'n 650 kilometer. Ik kwam een stel Mexicanen tegen, een familie met 10 broers en zussen en neven en nichten en kinderen enz. enz., die met z'n allen op vakantie waren, en na een tijdje gepraat te hebben kreeg ik hun adres en telefoonnummer en werd ik officieel uitgenodigd om bij ze op bezoek te komen in Mexico City, hun woonplaats. Zo superaardig!!!! Moet je in Nederland proberen, iemand die je 10 minuten kent je nummer en adres geven en uitnodigen :-) Die denken allemaal dat je gestoord bent. Afijn, ik zit er nog serieus om te denken ook, om ze op te zoeken. Waarom niet? Ik denk dat ik ze eerst een kaartje ga sturen vanuit Cancun, om te bedanken. Toen ik gisteren terugkwam in het hotel, waren er geen kamers meer, alles was volgeboekt. Wat denk je? Juist, Maaike krijgt de bruidssuite! De enige kamer die nog vrij was en wat een luxe: Op de bovenste verdieping, met uitzicht op het oerwoud en de piramides, een bed dat zo groot was dat er wel 5 mensen in pasten, een bad zo groot dat je er in kon zwemmen en een dakterras. Uiteraard met minibar en TV en nog veel meer andere luxe! Ik heb heel hard en heel vals gezongen, in mijn geweldige bad gezwommen en door mijn mega-kamer gehuppeld, vervolgens een wijntje gedronken op het dakterras en daarna ben ik gaan slapen. Ik lag diagonaal in bed met mijn hoofd aan het voeteneinde toen ik wakker werd en kon de hele wereld weer aan! Wauw!

Verder zakelijk nieuws heb ik ook. Ik heb 50% loonsverhoging gevraagd en overplaatsing naar Puerto Vallarta mits ik mijn diploma van de uni hier niet haal. Als ik hem wel haal maakt het me niet uit, dan ben ik toch door heel Mexico te vinden en verdien ik 150% meer dan nu omdat gidsen hier nu eenmaal veel verdienen. Maar mocht ik het niet halen dan zijn er dus ook erg leuke vooruitzichten. Ik heb nog wat andere dingen op papier gezet en het ziet er allemaal goed uit. Ik hoop dat er akkoord gegaan wordt met mijn voorstel. 2 Mensen zijn al akkoord, nu de grote baas nog. Ach, je kan het altijd proberen, toch? Hihi, 50% loonsverhoging

Verder leuk nieuws vermeld ik in mijn volgende mail, ik heb nog een project lopen maar daar vertel ik nog over . Ik loop nu naar mijn hotel (helaas geen bruidssuite meer) en ga lekker slapen, ik ben kapot! Lieve mensen, welterusten!

Erg saai, geestdodend werk en bovendien zo slecht betaald dat ik uit ellende mijn was stond te schrobben boven een emmer en een pannetje kokend water, de kakkerlakken uit mijn badkamer moest vegen en leefde van pasta en noodles. Keer op keer werd ik blij gemaakt met een dode mus, maar als puntje bij paaltje kwam dan kwam er niets van terecht. Toen ik ze voor de zoveelste keer confronteerde met 350 euro die ze mij nog moesten betalen, wat zij vertikten, heb ik de knoop doorgehakt en ben ik opgestapt. Ik was echt heel erg kwaad en ben ook nooit meer teruggeweest naar dat kantoor.

Vervolgens ben ik lekker vakantie gaan houden. Mijn moeder was toevallig net een weekje op bezoek samen met mijn oom en tante dus ben ik in die periode nog een klein beetje gefinancierd. Ik had mijn ticket naar Nederland omgezet van 1 december naar 6 oktober en had mijn huur opgezegd. Daarna ben ik met mijn spullen naar een vriendin in Playa del Carmen verkast. Af en toe ging ik als Arke-hostess zijnde naar het vliegveld om mensen weg te brengen en op te halen, dat betaalde goed en zo kon ik nog een beetje rond komen.

En toen kreeg ik een telefoontje van iemand die mij scheen te kennen. Ik kende haar echter niet, ze vroeg of ik langs wilde komen op haar kantoortje. Om een lang verhaal kort te maken: Komende dinsdag vlieg ik naar Guatemala, alwaar ik een 24-daagse rondreis ga begeleiden. Honduras, Guatemala, Mexico en Belize. Ik heb mijn ticket dus weer verzet (lang leve de flexi-tickets van de KLM!), dit keer vlieg ik 5 november pas naar huis, ik ga ook nog een paar dagen in Mexico-Stad vertoeven voor ik naar huis ga, je moet immers wel de grootste stad ter wereld gezien hebben als je er in de buurt bent, toch?

Dus het topic hou ik toch nog maar even open, om de ervaringen van mijn (voorlopig) laatste reis hier in deze regio te vertellen

Gisteren ben ik via een vlucht met overstap in Mexico City in Guatemala aangekomen. ik ben er dus nog maar heel kort, maar kan nu al vertellen dat ik het hier helemaal geweldig vind. Wat een verschil met Mexico! Mexico heeft ook zijn charmes hoor, zeker. Maar hier is het gewoon heel anders. Niet alleen qua natuur, maar ook qua mensen.

Eenmaal in Guatemala City aangekomen wilde ik gelijk door naar Antigua, maar dat ging niet zomaar. Ik had nog geen quetzales (nationale munt) en wilde dus mijn Mexicaanse pesos omwisselen. Ik dus overal lief vragen, maar geen enkele bank accepteert pesos hier!! Na een half uur werd ik behoorlijk wanhopig, want ik had geen dollars en niets op mijn rekening om te pinnen, dus ik moest en zou mijn pesos omwisselen. Ineens komt er een politieagent naar me toe die me met een vette knipoog naar een kledingwinkeltje wijst waar ze pesos (weliswaar tegen een belachelijke koers) omwisselden. Zo had ik in ieder geval wat quetzales om naar Antigua te komen en de eerste 2 nachten te betalen. Ik werd bestormd door taxichauffeurs die me voor een 'special price' wel even naar Antigua wilden brengen. Ja, maar 30 dollar, is dat even goedkoop!

Niet dus. Na veel navraag kwam ik via een douanebeambe terecht bij een parfumeriezaak waar ik een kaartje kon kopen voor een busje naar Antigua. Nog duur, maar 10 dollar is al beter dan 30. En zo ben ik in Antigua gekomen. Het hotel heeft tussen 6 en 9 warm water, is heel basic maar schoon, erg prettig. Morgen komt de groep aan dus ik heb nog even om te acclimatiseren.

Zonet heb ik een wandeling door het stadje gemaakt, en het is hier supermooi. Het ligt op 2500 meter, tussen 3 vulkanen en het is hier aangenaam fris en erg groen. Een t-shirt kan nog net overdag. Wat een verschil met Caribisch Mexico waar je na 10 minuten drijfnat was van het zweet. Antigua heet een internationaal karakter vanwege de vele taalstudenten die hier Spaans komen studeren. De mensen zijn ontzettend aardig, de mannen zijn mooi (jaja, ik sla helemaal op hol na 5 maanden tussen de extreem kleine, gezette Mexicanen zonder nek, hahaha), de vrouwen zijn nog mooier, met hun geborduurde kleding. Ze hebben baby`s in doeken op hun rug, manden op hun hoofd en verkopen de mooiste handgemaakte kleden. Ze maken graag een praatje.

Ik ga even een leuk tentje zoeken om te lunchen, begin honger te krijgen. Binnenkort meer

quote:

---

Op zondag 5 oktober 2003 13:41 schreef Fratz het volgende:
heej wat treurig zeg, je laatste ervaringen met mexico. gelukkig kan je straks mooi voor arke aan het werk.
ik kan alleen maar zeggen dat ik een topvakantie heb gehad! ik heb me echt vermaakt daar. heb in ieder geval een hoop echte "toeristendingen" gedaan. je weet wel, naar chichen itza, tulum, zwemmen met dolfijnen, enz.

ben benieuwd naar je volgende reisverhaal!!

---

Ik heb continu op het vliegveld gestaan de tijd dat jullie er waren, om mensen op te halen van een nieuwe vlucht en om anderen te helpen bij inchecken. Hebben jullie me niet gezien met mijn Arke-pakkie?

Oja, ff voor de duidelijkheid, ik ga nu niet aan het werk voor Arke maar voor Blue Planet, een onderdeel van Shoestring, een alternatievere reisorganisatie. De reis die ik ga doen is te bekijken op www.blueplanet.nl/mayaroute.htm

[Dit bericht is gewijzigd door La_Chatte_Noir op 08-10-2003 21:38]

Guatemala Stad is een smerige, armoedige, lugubere stad. Ik ging er met de kippenbus heen, dat was al een leuke ervaring op zich, die bus zat zo propvol dat er niemand meer inpaste, er zaten 6 mensen gepropt op bankjes van 4, en toch bleef die bus maar stoppen. En ondertussen hard toeteren natuurlijk, iedereen moest wel even weten dat er een mooie bus voorbij komt.;)

In Guatemala Stad moest ik naar het vliegveld om mijn groep op te halen. Aangezien de kippenbus niet in de buurt van het vliegveld stopte ben ik maar ergens uitgestapt. Vanuit daar wilde ik dan een taxi nemen naar het vliegveld. Eerst even een pizzeria binnengedoken om te lunchen. Er stond een soldaat met geweer bij de pizzeria om zwervers en dieven buiten te houden. Soms lukte dat niet en stond er weer zo´n zielig zwerfking met een vies gezicht en schurft achter zijn oren aan mijn mouw te trekken. Of een vrouwtje zonder tanden met lompen aan. Ik voelde me niet op mijn gemak daar. De dames van de pizzeria hadden een veilige taxi voor me besteld, wat ik wel zo aardig vond, want zelfs de taxi´s schijnen niet allemaal veilig te zijn. Guatemala is een mooi land, als je maar uit de buurt van Guatemala-Stad blijft.

Nu zit ik in Honduras. Het was een hele happening om de grens over te komen, de groep vond het heel gaaf en daar ben ik blij om. We moesten lopend de grens over, overal stempels halen en dollars betalen en pas aan de Hondurese kant stond ons busje weer op ons te wachten. Morgen ga ik alweer terug naar Guatemala alwaar we een ontwikkelingsproject gaan bezoeken, AkTenamit (www.aktenamit.org). We maken er een boottocht en overnachten in Livingston, een Garifuna Dorpje aan de Caribische kust van Guatemala. Garifuna´s zijn afstammelingen van negerslaven die tijdens een schipbreuk ontsnapt zijn. Ze leven van visvangst en maken reggaemuziek. Ik ben benieuwd :-)

Tot de volgende keer maar weer!

Inmiddels ben ik in Poptun, op een alternatieve jaren '60 achtige boerderij met een bar midden in een weiland en om me heen vooral alternatieve, Israelische jongeren. Hier hangt een zo'n kampvuur-sfeer met gitaar, als je weet wat ik bedoel. Tot nu toe loopt alles bijna op rolletjes. Ik had nooit verwacht dat iki het zo leuk zou vinden, een reis begeleiden. Ik heb echt een enorm leuke, aardige groep en ik besef me dat ik daarmee echt geluk heb gehad, want je hoort vaak genoeg andere verhalen, over depressieve mensen die het voor een hele groep verpesten of over mensen die de hele dag zitten te zeiken, enz.

De laatste paar dagen hebben we een aantal dingen gedaan. We zijn in Honduras geweest wat al een hele happening was. Bij de grens moest ik mijn passagierslijst tonen die ik vantevoren zorgvuldig had klaargemaakt. Daarna moest er uitvoerbelasting betaald worden en moest ik met de groep in mijn kielzog de grens overlopen. Aan de Hondurese kant moest ik weer de paxlijst tonen en een dollar pp betalen om het land binnen te komen. Vervolgens bij een ander kantoortje betaalde ik 'onder de tafel' nog weer een dollar pp zodat men niet in de rij hoefde. De paspoorten die ik had verzameld werden allemaal gestempeld en daarna stond de bus, na de grens, weer op ons te wachten. Eenmaal daar aangekomen werden we bestormd door geldwisselmannetjes die Quetzales (Guatemalteeks geld) voor Lempira's (Hondurees geld) wilden wisselen. Ik duwde iedereen de bus in en daar heb ik 2 mannetjes binnengelaten, om toch een beetje rustig en veilig geld te wisselen. Lachen man! En toen waren we in Honduras. Het landschap is prachtig mooi en zoooo groen! We zijn er naar warmwaterbronnen geweest en de mensen hebben er nog ruines bezocht, maar ik heb inmiddels genoeg stenen gezien dus ging even niet mee.

Na Honduras zijn we weer teruggegaan naar Guatemala. We belandden in Livingston, een Garifunadorpje aan de kust. Garifuna's zijn nakomelingen van zwarte slaven die tijdens een schipbreuk ontsnapt zijn. Ze hebben nog steeds hun eigen taal en religie en leven van visvangst en ze maken reggae. Livingston was een erg leuk dorpje, maar straatarm. De armoede straalde er echt vanaf. Ik heb wel een en ander gezien hier, maar de meeste mensen uit mijn groep waren shocked. Je kan er heerlijk kokosbrood krijgen en banenenpannenkoeken, ze maken ook hun eigen rum. Ik bestelde een Tapado, het lokale gerecht. Ik kreeg een soort kokos/kerriesoep met gebakken bananen erin en een hele vis, met kop en al, en een megagrote kreeft met de scharen er nog aan. Verder dreven er nog een aantal jumbogarnalen in. Hoewel het best smaakte, was het even wennen.

Na Livingston zijn we een eindje met een boot gaan varen. Onderweg, aan de rivier, midden in de jungle, hebben we een ontwikkelingsproject bezocht voor Kek'chi Indianen. Hier krijgen kinderen uit Kek'chi nederzettingen de kans om een vak te leren. De scholing is gratis en iedereen komt in aanmerking, mits ze eerst een week helpen met het aanleggen van wegen in het project en helpen met het bouwen van nieuwe klaslokalen. We beliepen er een junglepad, het zweet gutste in liters van mijn lijf, mijn god wat was het daar ontzettend heet, ik had het echt zwaar. Om het project te steunen zijn we er gaan lunchen.

En nu zitten we dus in Poptun, tussen de hippies. Morgen ga ik heerlijk eens nietsdoen, ik ga niet met een excursie mee en zie de mensen pas weer om half 5, dan rijden we weer verder naar Flores. Het is echt lekker om te bepalen of je wel of niet meegaat met excursies. Aangezien we overal lokale gidsen inhuren die vrijwel altijd engels spreken, ben ik nooit verplicht om mee te gaan. Meestal doe ik dat wel hoor, maar zo af en toe heb je wel tijd voor jezelf nodig, al helemaal omdat ik geen kamer voor mezelf heb. Ik deel hem met een groepslid, weliswaar een hele leuke meid uit Groningen van mijn leeftijd, ietsje ouder, maar het is wel zwaar. Gelukkig heeft BP in een paar plaatsen een eigen kamer voor me geregeld. Morgen ga ik dus wat dingen regelen voor Blue Planet, mijn administratie bijhouden en een beetje mailen. En aan het meer liggen. Ik kreeg trouwens net een mailtje binnen van iemand die ik vaag kende uit Cancun. Hij heeft een eigen reisbureautje en is lokaal agent voor Sawadee Reizen. Hij zoekt nog een Nederlandse, liefst vrouwelijke reisleidster voor een groep dames die van Cancun naar San Cristobal de las Casas willen, zo rond 10 november... Hij vroeg of ik geinteresseerd was om nog één kort reisje te doen voor ik naar Nederland terugging.... Zal ik of zal ik het niet??? Het blijft moeilijk... Ik heb mijn ticket al 2 keer verzet en weet niet of ik het een 3e keer kan verzetten... We zullen zien?

Vanuit Poptun, waarvandaan ik de laatste keer mailde, zijn we naar Flores gereden. Flores is een grappig stadje in Noord Guatemala. Ik moest er naar de bank om traveller cheques te wisselen voor Blue Planet. Dat was een heel avontuur. Hetgene wat ik altijd geleerd heb en ook altijd mijn mensen op het hart druk is het volgende: In deze culturen moet je NOOOOOIT boos worden als iets niet lukt, want als je boos wordt dan doet niemand meer wat voor je. Je kan beter geduldig blijven en net zolang blijven staan tot je wel je zin krijgt. Dat is me tot nu toe altijd gelukt, maar die ene avond even niet. Ik was doodmoe en moest nog naar die stomme bank.

Nou zijn banken in deze landen compleet anders als banken bij ons. Je staat altijd minstens 3 kwartier in de rij, vaak zelfs 2 uur. Als je aan de beurt bent dan gaan ze nauwlettend naar je paspoort kijken, lopen ze naar een kantoortje waar ze je paspoort nogmaals nachecken samen met de baas en dan komen ze weer terug om vervolgens een kwartier wat in te typen op een computer uit het jaar 0. Dan moet je een stuk of 8 handtekeningen zetten en dan kan je je geld meenemen. Zo gebeurde ook altijd bij mij. Afijn; ik moest met een taxi vanuit Flores naar Santa Elena, een naburig dorpje waar een bank was. Ik had lekker afgedingd bij de taxichauffeur en die jongen zou op me wachten en me weer terug rijden. Ik stond een uur in de rij en begon al medelijden met die taxichauffeur te krijgen, die voor 2 dollar al die tijd op mij stond te wachten. Eindelijk was ik aan de beurt, wil die eikel bij de bank niets wisselen! Hij keek me heel zielig aan, schudde nog zieliger zijn hoofd en zei dat hij me niets kon wisselen omdat de naam van mijn bedrijf niet op de TC's stond. Tot dan toe had ik nooit problemen gehad. Dus ik zeg tegen hem, als ik nu een handtekening zet, dan is het toch goed? Hier staat de handtekening in mijn paspoort, daar kan je hem mee controleren. Maar hij keek me helemaal gekweld aan en zei dat het echt niet mogelijk was. Ik schoot ontzettend uit mijn slof. Ik was zo kwaad!! Ik had de volgende dag geld nodig om buskaartjes te betalen en zat dus zonder geld. Ik liep met gekromde handen die bank door, iedereen naar me kijken natuurlijk want ik begon bijna te schreeuwen van wanhopigheid. Ik zag een man met geweer van de bewaking op me afkomen en dacht: oeh, nu moet ik me inhouden want straks word ik nog opgepakt ook! Je weet immers maar nooit hier. Ik liep naar buiten waar die arme taxi chauffeur stond en zei dat ik moest pinnen. Misschien had ik wat op mijn eigen rekening staan, dan had ik in ieder geval geld voor die buskaartjes. Maar nee hoor, ik sta zo rood als de pest dus er kon niets van mijn rekening af. Ik begon van frustratie keihard te janken en de arme jongen wist niet hoe hij het had. Hij zei dat ik moest lachen en dat hij niet van huilende vrouwen hield en daar zat ik dan naast hem in de taxi, te janken en keihard te lachen tegelijk om mezelf en de hele situatie, want het is natuurlijk hartstikke genant! De chauffeur heeft me netjes weer in Flores afgezet, nadat ik hem een riante fooi had gegeven, ik had echt medelijden met hem!

In Flores heb ik de hele avond naar iemand gezocht die een TC kon wisselen en uiteindelijk is het toch gelukt. De volgende dag ben ik met de groep naar Tikal gegaan, een supermooie, grote archeologische zone met mega-hoge piramides. Ik had Antonio ingehuurd, een Engelssprekende gids. Antonio is 48, heeft 12 kinderen en is net overgrootvader geworden. Zelf was hij op zijn 15e al vader. Antonio was geweldig. Hij lokte papegaaien en Tukan-vogels, hij haalde een aantal grote tarantula's uit hun hol en was bevriend met een aantal brulapen die hij naar ons toelokte door hun gebrul te imiteren. We hebben heel veel apen gezien, een aantal slangen, de mooiste vogels, neusbeertjes, vogelspinnen, noem maar op. En piramides natuurlijk. De terugweg ging hij nog het Guatemalteekse volkslied voor de groep zingen, je snapt het al, hij had het natuurlijk helemaal gemaakt bij iedereen!

Daarna reden we naar Belize. Een lange tocht over een deels onverharde weg leidde ons naar de grens. Bij de grens werden we bestormd dor geldwisselmannetjes, dit keer nog veel erger dan bij de grens van Guatemala naar Honduras. Ik was er al op voorbereid en stapte de bus uit om met ze te onderhandelen. Ik was omringd door wel 20 mannetjes met pakken geld in hun hand. Na een tijdje zeuren kreeg ik de koers die ik wilde en wees ik 2 mannetjes aan die de bus in mochten om met mijn groep te wisselen. Het was een grappig gezicht, net een stel kleuters, ze keken allemaal heel lief naar me en uiteindelijk wees ik de 2 rustigste mannetjes aan, deed ik de deur van het busje open en gelijk weer dicht. De andere mannetjes begonnen om het busje heen te lopen om aandacht te trekken, en die kregen ze hoor! Van mij welteverstaan. Na een goed gesprek (Nee, niet doen! Mijn mensen worden heel bang als jullie dat doen! Begrijp dat dan!), taaiden ze af. Ach, een beetje overdrijven moet kunnen.

De grens kwamen we zeer gemakkelijk over, onze bagage mocht zelfs op het dak van de bus blijven zitten en dat schijnt uitzonderlijk te zijn. We hoefden niet eens een visumformulier in te vullen omdat ik er zo straight uitzag, volgens de douane. In Belize-Stad aangekomen namen we afscheid van de chauffeur en moest ik buskaartjes kopen van de reis 3 dagen later. Er werden een stuk of 8 stempels op een kaartje gezet en 4 handtekeningen per kaartje, dus na een half uur had ik eindelijk die kaartjes compleet. We gingen naar de haven waar de privéboot die ik van tevoren geregeld had ons lag op te wachten om ons naar Caye Caulker te varen. Eenmaal in de speedboot begon het keihard te regenen waardoor we helemaal doorweekt op het eiland aankwamen na 3 kwartier. Maar het knapte al snel op en we gingen eten in de Rasta Pasta. Het woord RELAX is op belize uitgevonden en er staan overal borden met GO SLOW. Het hele eiland scheen me te kennen, iedereen riep 'Hi Maaikie' naar me en 'hello lady'. Lachen man! Het hele eiland is half stoned en half bezopen en bijna iedereen heeft rastahaar. Overal klonk reggae en hiphop op straat. Ja, ik vond het wel een relaxed eiland.

De volgende dag hebben we een snorkelexcursie gedaan. We hebben gesnorkeld in de kristalheldere Caribische zee, boven de prachtigste koraalriffen in alle kleuren en formaten. Ik heb met haaien gezwommen (aan de vin vasthouden, geweldig!!!), een pijlstaartrog gevoerd en geaaid, dolfijnen zwommen met onze boot mee en ik heb de grootste inktvissen (meters groot!!) en manta's onder me door zien zwemmen. Daarbij waren er ook nog van die mooie felgekleurde kleine vissen.

De dag erna regende het pijpestelen en heb ik eigenlijk niet zoveel gedaan. Ja, een evaluatie gehouden, ik wilde graag weten wat men er tot nu toe van vond. Iedereen was dik tevreden en er was geen enkel comentaar op de reis. Na de evaluatie ben ik nog even in de lobby blijven zitten, zo van, misschien komt er nog iemand apart naar me toe, maar nee, niets nada.

Eergisteren gingen we terug vanuit ons paradijselijke eiland naar het vasteland. Het begon al goed. De privéboot kwam niet opdagen en we dreigden onze aansluiting te missen die ons naar Mexico zou brengen. Gelukkig kwam de watertaxi net langs die ik aan kon houden, waardoor we exact op tijd in de haven van Belize Stad aankwamen. Daarna kwam de pick-up niet opdagen die ons naar het busstation zou brengen. Ik dus allemaal taxi's aanhouden zodat we toch op tijd daar zouden zijn. Natuurlijk eerst weer een half uur onderhandelen over die prijs, want ze vroegen veel te veel. Eenmaal op de busterminal aangekomen stond de bus op het punt te vertrekken. Met een eindsprint hebben we het gehaald. De grensovergang van Belize naar Mexico ging weer prima, de klok moest een uur vooruit want Mexico ligt in een andere tijdszone als Belize, Honduras en Guatemala, en 's avonds om 6 uur kwamen we in Tulum aan. Dit is bekend terrein voor mij, het ligt dicht bij Cancun. Gisterochtend zijn we even naar de archeologische zone van Tulum gegaan waar ik de groep illegaal heb rondgeleid. Vervolgens zijn we naar Chichen Itza gereden alwaar ik een gids geregeld heb en zelf lekker ben gaan relaxen.

En nu zitten we in Merida, mijn vertrouwde stad. Ik heb vanochtend even een stadswandeling gegeven en nu ben ik half de administratie aan het doen en half aan het mailen. Vanavond vertrekken we om 22 uur met de nachtbus naar Palenque, een flinke ruk, 9 uur maar liefst. Van slapen zal er wel niets komen in die bus. We zien het wel.

Het is een geweldige ervaring en ik leer heel veel in heel korte tijd, ik had dit nooit willen missen.
5 November kom ik thuis, ik ga eerst een week naar Twente, richting mijn ouders, en daarna zak ik weer af naar Brabant alwaar ik Tilburg en Breda weer even lekker op zijn kop ga zetten

un beso muy grande a todos!

Maaike

Jullie hebben nog de laatste 3 verhalen van me tegoed. Terwijl ik dit type zit ik in een internetcafé in Mexico-Stad, over een paar uurtjes gaat mijn vliegtuig naar Amsterdam! Ik heb hier een geweldige tijd gehad, vooral de laatste maand was erg gaaf. De verhalen plaats ik hieronder.