Krassen/Snijden/Krabben

hoe oud ben je dan (en ik heb er geen ervaring mee ... ben dan ook geen meisje )

Hoe freaky kun je zijn Dat is toch niet normaal?

Hmm, interessant, ik zal er ook es op letten bij LO (ben ook 16 )

quote:

---

Op zondag 15 december 2002 01:09 schreef Chiwakka het volgende:
Ik zie vaak bij meisjes van mijn leeftijd dat ze dit doen in de polsstreek of op de armen tot zelf op de achilles pees en de zool van de voet (dat laatste werd me verteld)... dan krijg ik ook te horen dat ze dit doen voor zichzelf 'af te reageren" omdat ze 'kwaad op zichzelf zijn' terwijl daar 99/100 geen reden voor is... is er enige zinnige reden waarvoor ze dit doen? of waardoor ze het doen? ....en wat valt er tegen te doen (buiten , psychologische hulp zoeken...... ik heb dat 3maal zien falen)

---

Krassen, snijden en krabben zijn de kenmerkendste symptomen van borderline persoonlijkheidsstoornis. Daar is al een ander topic over hier op het forum te vinden, met de toepasselijke naam "Borderline persoonlijkheidsstoornis 2".

Het wordt met heel veel therapie en soms ook medicijnen geprobeerd te behandelen maar tot nog toe waren de te verwachten resultaten altijd heel magertjes. Ik hoor nog vaak dat het ongeneeslijk is, maar in het andere topic hier op het forum, hoor ik ook dat er mensen toch mee leren leven.

[Dit bericht is gewijzigd door vincent20166 op 15-12-2002 01:26]

Automutilatie heet dat:

Zelfverwonding

Automutilatie of zelfverwondend gedrag is het moedwillig direct beschadigen van lichaamsweefsel, zonder bewust uit te zijn op zelfdoding. Het komt vooral voor bij mensen met een borderline stoornis, maar ook bij andere persoonlijkheidsstoornissen. Zelfverwonding heeft op korte termijn nogal eens positieve gevolgen (ontspanning, gevoel van controle, weer voelen dat je leeft, afname van negatieve gevoelens). Maar op de lange termijn zijn de gevolgen negatief: blijvende schade in de vorm van littekens, maar tevens zelfhaat, gevoelens van schuld, zwakte of waardeloosheid. Ook bestaat het gevaar van een vicieuze cirkel waarbij de zelfverwondingen elkaar opvolgen. Het is dan ook belangrijk om het stoppen met zelfverwondend gedrag eerste prioriteit te geven in een behandeling.

Betekenissen van zelfverwonding

ontlading van spanning

uiting van woede of verzet

boete doen, zelfbestraffing

vermindering van negatieve gevoelens als leegte, onbestemde angst, spanning, depressie of woede

doorbreken van vervreemding, afwezigheid, weer contact maken met het eigen lichaam; reactie op depersonalisatie en dissociatie

pijn verdragen als teken van macht en controle

communiceren dat er iets ernstigs aan de hand gaat; vraag om hulp en aandacht

opvullen van innerlijke leegte, verdrijven van eenzaamheid

Verklaringen voor zelfverwonding
Biologisch:
1. Een afwijking van het serotonerge systeem kan meespelen bij impulsieve, op de persoon zelf gerichte agressie.
2. Vermindering van de beleving van pijn kan samenhangen met veranderingen in het endogene opiaatsysteem. Het is mogelijk dat bij zelfverwonding endorfinen vrijkomen die een aangename roes veroorzaken of tenminste negatieve gevoelens doen verminderen. Zo kan ook 'verslaving aan zelfverwonding' ontstaan.

Psychologisch:
1. Uiting van wrok, woede en onvermogen of poging om belangrijke anderen 'onder controle te houden' (Kernberg).
2. Regulatie van gevoelens door verlichting van negatieve gevoelens en bekrachtiging door steun, aandacht en zorg van de omgeving (Linehan).

Sociaal:
1. zelfverwonding als symbool of teken van een tegencultuur.
2. Uiting van protest tegen autoritair-restrictief beleid.

Wat doe je eraan?
Meestal is zelfverwonding maar één aspect van een complex van ernstige (persoonlijkheids)problemen. Er kan sprake zijn van traumatische ervaringen, emotionele verwaarlozing en/of ernstig verstoorde relaties. Het stoppen met de zelfverwonding vraagt dan een brede psychotherapeutische aanpak.
(zie behandeling).

Binnen zo'n psychotherapeutische aanpak, kunnen de volgende elementen zijn opgenomen:

1. Dagboekschrijven: opschrijven wat er in je opkomt als je aan zelfverwonding denkt.
2. Serieus nemen en onderzoeken van spanningen; niet meer toegeven aan de neiging deze 'belachelijk, overdreven, onterecht' te vinden.
3. Ontspannende activiteiten ondernemen: sporten, lichamelijke inspanning leveren en zo spanning ontladen.
4. Zoeken van afleiding, bijvoorbeeld muziek, creatief bezig zijn.
5. Contacten met anderen zoeken, niet om over zware onderwerpen te praten, maar ter ontspanning.
6. Ontspanningsoefeningen, yoga of meditatie.

Verder is voor verandering op lange termijn van belang:

7. Leren negatieve gevoelens te accepteren en te hanteren.
8. Leren op een adequate manier aandacht of hulp te vragen.
9. Leren respect voor jezelf en je lichaam te hebben, en jezelf te waarderen.

Medicatie:
Afhankelijk van aard en ernst van de zelfverwonding en de psychiatrische problemen kunnen verschillende medicijnen voorgeschreven worden:

1. Antidepressiva: de SSRI's
2. Klassieke antipsychotica
3. Stemmingsstabilisatoren
4. Een atypisch antipsychoticum als clozapine

Bron: http://www.moeilijkemensen.nl/info/zelfverwonding.html

[Dit bericht is gewijzigd door DarkElf op 15-12-2002 01:27]

Hmm, raar fenomeen....lijkt me niet echt van de frisse als ze zichzelf verminken...hebben ze dat van elkaar of komen ze er zelf op? Kortom is het in ofzo?

Tja ik ken toevallig een jongen die dit ook deed waarom kon/wilde hij niet vertellen.

Moeilijk om te helpen hoor die mensen ze denken dat zijzelf de oorzaak zijn van alles wat er mis gaat in hun omgeving en vinden zeg maar een soort van voldoening door zichzelf te verminken/pijnigen.

Tuurlijk weten ze wel dat het nergens op slaat maar ze kunnen gewoon niet stoppen omdat de problemen die ze hebben te groot zijn om op te lossen. vaak komt daar nog bij dat ze zich afsluiten voor hulp van buitenaf omdat ze je toch niet begrijpen, Ik ben het wel met ze eens op dat gebied ik bedoel dus dat vrienden familie en hulpverleners vaak niet diep genoeg in de sjit hebben gezeten om ze te begrijpen.

Ik weet er in ieder geval geen oplossing voor helaas.

Het enige wat ik kan bedenken is gewoon zeggen dat je er bent voor ze als ze iemand zoekjen om mee te praten of gewoon om tegen te schelden en schoppen ( werkt soms wel waarom weet ik niet )

quote:

---

Op zondag 15 december 2002 01:38 schreef Chiwakka het volgende:
Ze komen er wel degelijk zelf op, dit komt meestal omdat wanneer ze eens aan "zelfmoord" dachten dat ze het eens probeerde met een mesje of scherf glas of schaar ofzo te snijden... bij 2 gaf het een 'kick' en een andere vondt het bloed 'ontspannend" .... maar ze kennen elkaar niet... daar ben ik zeker van

---

Ai...klint heftig....ouders weten ervan? En is er bekend of dit nu meer voorkomt of dat het vroeger ook een bekend fenomeen was?

quote:

---

Op zondag 15 december 2002 01:51 schreef Chiwakka het volgende:
De ouders weten het van enkele de andere doen het thuis af als 'ik heb iets te ruw met de kat gespeeld , of 'gevallen met de fiets"

en dat van vroeger...dat weet ik niet

---

Lijkt me niet fijn om daar als ouder achter te komen. Je hebt er weinig invloed op maar toch ga je aan jezelf en de gegeven opvoeding twijfelen. Net zo leuk als ontdekken dat je kind(eren) hard drugs gebruiken.

ik heb er ook ervaring mee (gehad). toen ik in de 3e zat had ik een meisje in mijn klas die zichzelf atijd in haar handen sneed met een schaar en vervolgens haar eigen bloed dronk. ze was ook satanist overigens.

1x deed ze het in de klas tijdens de les en toen is ze eruit gestuurd met alle gevolgen van dien.

het lijkt overigens wel vaker voor te komen bij alternatieve jongeren dan bij meisjes uit de 'populaire kliek'.

ik begrijp de reacties van mensen die zeggen "dit is niet normaal". In de ogen van iemand die niet aan automutilatie doet, is het dat ook niet, en in de ogen van iemand die er last van heeft gehad, misschien ook niet meer. Maar in de tijd dat je het wel doet/deed, zie je het als de enige nog open liggende weg. Dit was althans bij mij het geval.
De eerste keer was bij mij rond mijn 15e. Het lulverhaal dat ik naar aanleiding van mijn verwondingen aan mijn ouders oplepelde werd voor zoete koek geslikt, ik denk ook omdat ze gewoon totaal niet wisten hoe hiermee om te gaan. In de jaren die daarop volgden was het meer een sudderend probleem waar ik geen littekens aan overhield (eerstegraads verbrandingen doen wel erg pijn maar leveren geen littekens en daarbij waren het incidenten) tussen mijn 20ste en 25ste heb ik een erg moeilijke tijd gehad waarbij ik niet alleen een behoorlijk eetstoornis ontwikkelde maar ook steeds vaker mijzelf toetakelde met messen, scheermessen en brandwonden. Mijn ouders wisten het wel, maar deden er nog steeds het zwijgen toe of zeiden "niet meer doen hé" en mijn toenmalige vriend deed er al helemaal niks mee of aan.
Nadat ik mijn man ontmoette was het meteen afgelopen omdat hij, de eerste keer dat hij de lidtekens zag niet alleen ging vragen wát dat was, maar waarom, en ik op hem eindeloos een beroep kon doen.

Om op de vraag van de topicstarter terug te komen is er denk ik niet een éénduidige reden. Het is moeilijk te beschrijven, maar ik kan het het beste uitleggen aan de hand van de "bubbels in mijn hoofd". Zo heb ik het ooit aan mijn man kunnen uitleggen, het is dan net of er iets in mijn kop explodeert (hoeft geeneens een aanleiding voor te zijn) waardoor ik geen grip meer heb op wie ik ben, op mijn eigen redelijkheid. Lange tijd is de enige manier voor mij geweest om uit die angstaaanjagende situatie te komen geweest door middel van fysieke pijn. Wanneer je later de wonden ziet krab je je wel even achter de oren, en ik heb me er ook heel erg voor geschaamd.

Gelukkig ben ik inmiddels 34 en ben ik al 7 jaar 'schadevrij'. Ik hrijg nog maar heel zelden die bubbels in mijn hoofd, maar áls ik ze krijg weet mijn man dus hoe te handelen, namelijk mij alle ruimte geven om me af te reageren op een niet vor mijzelf schadelijke manier. Voor mij heeft die support heel erg goed gewerkt omdat hij daarmee aangegeven heeft (herhaaldelijk) mij te accepteren voor wie ik ben, bubbels inbegrepen. En de littekens zijn amper meer te zien. Ik ben best trots op mezelf.

Ik hoop dat mensen die eventueel, net als ik vroeger, hier last van hebben een klein beetje geholpen kunnen zijn met mijn ervaring. Zoek hulp, in je omgeving, professioneel, wat ook maar. Maar vooral, probeer te leren herkennen wanneer het 'weer zover is' en vraag op dat moment steun aan die persoon. Wees niet bang om je zwakheden te tonen, daar wordt je alleen maar sterker van.
Meira

Dat is inderdaad, zoals DarkElf al zei, automutilatie,
er zijn al een paar topics hierover op Fok,
ik heb even wat voor je opgezocht,
ik hoop dat je er iets aan hebt..

Snijden in jezelf
auto-mutilatie
Trichotillomanie
[INFORMATIEF] Borderline persoonlijkheidsstoornis.
Borderline persoonlijkheidsstoornis 2
Zelfverminking

Wolkje

quote:

---

Op zondag 15 december 2002 03:20 schreef -ScuL- het volgende:
ze was ook satanist overigens.
<knip>
het lijkt overigens wel vaker voor te komen bij alternatieve jongeren dan bij meisjes uit de 'populaire kliek'.

---

Wat een gelul.

Het stoort me dat mensen kennelijk niet de informatie lezen die DE heeft geplaatst. Het komt erg sensationeel op me over (de reacties van enkele posters dus).

quote:

---

Op zondag 15 december 2002 11:34 schreef Moonah het volgende:

[..]

Wat een gelul.

Het stoort me dat mensen kennelijk niet de informatie lezen die DE heeft geplaatst. Het komt erg sensationeel op me over (de reacties van enkele posters dus).

---

Juist, daarom heb ik ook gewoon de uitleg erbij gegeven zoals die is.

Jammer dat mensen zo raar gaan doen erover.

quote:

---

Op zondag 15 december 2002 01:09 schreef Chiwakka het volgende:
Ik zie vaak bij meisjes van mijn leeftijd dat ze dit doen in de polsstreek of op de armen tot zelf op de achilles pees en de zool van de voet (dat laatste werd me verteld)... dan krijg ik ook te horen dat ze dit doen voor zichzelf 'af te reageren" omdat ze 'kwaad op zichzelf zijn' terwijl daar 99/100 geen reden voor is... is er enige zinnige reden waarvoor ze dit doen? of waardoor ze het doen? ....en wat valt er tegen te doen (buiten , psychologische hulp zoeken...... ik heb dat 3maal zien falen)

---

Doen ze bij ons in de Dancing ook altijd als blijkt dat de Breezers op zijn...

2 klasgenoten deden dat jaren geleden ook

quote:

---

Op zondag 15 december 2002 03:20 schreef -ScuL- het volgende:
ik heb er ook ervaring mee (gehad). toen ik in de 3e zat had ik een meisje in mijn klas die zichzelf atijd in haar handen sneed met een schaar en vervolgens haar eigen bloed dronk. ze was ook satanist overigens.

---

Dan weet zij niet wat een echte satanist is. Dat heeft helemaal niks te maken met satanistische rituelen of zelfpijniging.

Bij mij op school zitten ze ook met bosjes, het schijnt echt in te zijn. Er zullen hoogstwaarschijnlijk wel wat zijn waar het serieus bij is, maar volgens mij weet het gros niet waarom ze het doen of doen ze het maar omdat hun vriendinnen het ook doen. Er zijn er ook wat die het wel grappig vinden (zeggen ze dan). Als ze mij niet lastig vallen met het resultaat moeten ze vooral lekker verder gaan

quote:

---

Op zondag 15 december 2002 11:34 schreef Moonah het volgende:

[..]

Wat een gelul.

Het stoort me dat mensen kennelijk niet de informatie lezen die DE heeft geplaatst. Het komt erg sensationeel op me over (de reacties van enkele posters dus).

---

Inderdaad.. dat stoort me ook nogal.

De andere topics hierover zijn al wel weer wat ouder, dus deze blijft even open om een normale discussie over dit op zich interessante onderwerp te lezen. Goed stuk info trouwens Darkelf. Voor de mensen die dit niet begrijpen: lees eerst even wat er hier voor zinnigs over gezegd wordt en veroordeel niet te snel.