Tot ziens Nederland

11 maart 1997 besloot ik eens aan te loggen bij een java-based chat. Ik kwam er al vaker en had nog nooit van IRC gehoord. Ik zag de naam 111 en klikte daarop. Een prive chat begon... de eerste regel was 'hello 111'... daarna volgde een conversatie over Nederland/Wietgebruik/Californie.

Ze gaf me haar e-mail adres en ik stuurde een e-mailtje. Ik schreef iets in de trant van : "Hi it's me parkel (mijn oude chatnaam) don't fall in love with me'. 2 dagen later checkte ik mijn e-mail weer.... het antwoord was er al 'don't worry I won't fall in love with you'

De zomer van 1999 ging ik voor het eerst naar haar toe, ik wist niet wat ik er van moest verwachten. we hadden een aantal keer gebeld en ik had een wazige foto van haar gezien. Maar ik had een goed gevoel.

Ik kwam aan op Los Angeles Airport. Ging door de douaneen daar stond Amy me al op te wachten. We hadden 3 weken vol plezier toen moest ik terug naar huis.

De zomer van 2000 was ook erg leuk. We gingen naar Las Vegas en trokken 24/7 met elkaar op. We hadden elkaar regelmatig gebeld, we e-mailen elkaar bijna elke dag en we stuurden brieven over de post.

Ik geloof dat het 25 juni was toen ik Amy ten huwelijk vroeg... ze zei meteen ja. Maar we besloten het niet aan haar ouders te vertellen tot die thuiskwamen van een familie bezoekje aan de andere kant van de US. De reactie van de ouders was nogal lauw. Ze wisten niet echt wat ze ervan moesten denken.

In het jaar dat volgde kreeg ik een betere band met haar moeder. Ze stond wel positief t.o.v het huwelijk haar vader vond me ook wel een coole gozer.

In de zomer van 2001 Kwam Amy hierheen. Na 2 uur wachten op schiphol kon ik Amy in de verte al zien bij de koffers. Ik stond voor een glazen deur heen en weer te springen... ze zwaaide terug. Toen moest ze voor het eerst mijn ouders ontmoeten. Grappig om te zien hoe verlege ze was.

Kerst 2001 ging ik weer naar Anaheim toe. Ik heb haar toen echt ten huwelijk gevraagd omdat de tijd toen wel rijp was. We waren allebei klaar met onze studie en waren er allebei klaarvoor.

Februari 2002 zijn we begonnen met de voorbereidingen van de hele papier heisa. Na maanden stressen kregen we op 15 oktober eindelijk het verlossende antwoord. de I-129F (petition for fiance K1) was approved by the INS.

1 september ontslag genomen....

Na een doktersonderzoekje ging het toch echt gebeuren. 5 december 9:30 op het US consulaat in Amsterdam. Ik had alle papieren 100x gecontroleerd. Ik was 3 maanden bezig geweest met de voorbereiding van de papieren.

Alles ging snel en voortvarend.... totdat de medewerker me vroeg naar mijn geboorte bewijs....... ik gaf hem een uitrijksel uit het bevolkingsregister. Helaas... ik kon weer terug naar Veghel om het juiste document te halen. Ik was tegen die tijd al helemaal bek-af. Niet geslapen etc etc. Maar op 6 december om 8:30 stond ik wederom aan de deur van het consulaat. Ik heb mijn resterende papieren ingeleverd en moest om 15:30 terugkomen. Om 15:40 had ik mijn visum en kon beginnen aan de lange toch naar huis. (Dit keer gelukkig met de auto )

Zaterdag is de reis eindelijk geboekt. En ik begin de kriebels al te voelen...... afscheid nemen van mijn ouders. Alles loslaten wat ik in de afgelopen 26 jaar heb opgebouwd. Alles wat ik bereikt heb moet ik loslaten. Mijn vrienden/baan/ouders/familie.

Things I do for love

Maargoed morgen om 12:30 vertrekt het vliegtuig. Ik zal nog vaak terug denken aan Nederland waar ik 26 jaar lang heb geleefd. Ik blijf ook nog op fok komen

GreeTz

Vampier