Op NED1 gaat het nu over kindermishandeling, en daar kwam dat ter sprake, werd ook wel uitgelegd, maar ik snap het niet zo goed.
Een psychologisch fenomeen waarbij een verzameling handelingen, gedachten of emoties los lijkt te zijn gekomen van de persoonlijkheid, waardoor de indruk ontstaat dat een deel van het brein 'een eigen leven' is gaan leiden.'
"De kindermishandelling telefoonlijnen zijn helaas bijna altijd overbelast"
Je hebt geen contact met de werkelijkheid. Je ziet het wel en je hoort het wel, maar je hebt er geen gevoel bij. Dat is op een of andere manier afgesloten. Alsof je in een soort van koepel zit. De wereld om je heen gaat gewoon door, dat neem je ook wel waar, maar je maakt het niet mee. Je bent er niet.
Beetje duidelijker?
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Maar ik wil het ook graag 'gevoelsmatig' 'begrijpen'.
Zijn er ook mensen die alijd dissocieren? Of gaat het bij vlagen?
En welk gevoel komt het dichtst bij voor iemand die niet weet waar dit over gaat.
Heeft iedereen het wel eens? Is het dan geen psychiatrische stoornis? En wanneer gaat het een in het ander over.
En hoe herken je dit bij iemand anders zonder lange gesprekken?
quote:Ja
Op zaterdag 26 oktober 2002 22:45 schreef Moonah het volgende:
Je kunt het een beetje vergelijken met dagdromen. Alleen dat is meestal positief. Maar je bent wel 'weg' uit de werkelijkheid. Of ik heb ook wel eens dat ik in de auto zit en er niet helemaal bij ben. 'Ineens' ben je 's ochtends op je werk...Je hebt geen contact met de werkelijkheid. Je ziet het wel en je hoort het wel, maar je hebt er geen gevoel bij. Dat is op een of andere manier afgesloten. Alsof je in een soort van koepel zit. De wereld om je heen gaat gewoon door, dat neem je ook wel waar, maar je maakt het niet mee. Je bent er niet.
Beetje duidelijker?
Dus dagdromen is geen vorm van dissociatie?
En is dissociatie altijd negatief? Het is toch een vlucht of zo.
En kan iedereen het krijgen of heb je een bepaalde aanleg nodig?
quote:Ja dagdromen is een vorm van dissociatie. Er niet met je gedachten bij zijn, dat gevoel. Even afwezig.
Op zaterdag 26 oktober 2002 23:21 schreef machteld het volgende:[..]
Ja
Dus dagdromen is geen vorm van dissociatie?
En is dissociatie altijd negatief? Het is toch een vlucht of zo.
En kan iedereen het krijgen of heb je een bepaalde aanleg nodig?
Het is een normaal verschijnsel van de mens dat heel handig is want je kunt bijvoorbeeld over iets heel anders nadenken terwijl je op de fiets zit of de afwas doet.
Mensen die onder stress staan doen het vaker, je geest is als het ware bezig met het probleem. Erg vermoeiend.
Kinderen in die in de knoei zitten gebruiken dit vermogen om hunzelf wat ruimte te geven. Maar als die situatie lang voortduurd wordt het een soort tweede natuur, een gewoonte zou je kunnen zeggen.
Het is dan een overlevingsmechanisme geworden, dat op latere leeftijd blijft.
quote:en weten ze dat zelf? Vraag ik me af
Op zaterdag 26 oktober 2002 23:31 schreef FROSTBITE het volgende:
een gewoonte zou je kunnen zeggen.
Het is dan een overlevingsmechanisme geworden, dat op latere leeftijd blijft.
quote:Hm. Ik zou zeggen "er niet met je gevoel bij zijn."
Op zaterdag 26 oktober 2002 23:31 schreef FROSTBITE het volgende:Er niet met je gedachten bij zijn, dat gevoel.
Als je dissocieert heb je juist geen gevoel.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Volgens mij niet. Het gaat ook niet bewust, het 'ontstaat' gewoon.
Op zaterdag 26 oktober 2002 23:33 schreef Fogerty het volgende:[..]
en weten ze dat zelf? Vraag ik me af
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Je moet het zien als een soort uittreding van ok dit is te pijnlijk dit kan ik niet aan dus schakel ik mijn gevoel uit .
Ik zag het als iets normaals en toen later kwam ik erachter dat dat niet echt normaal was , dat niet iedereen kan wat ik kan .
quote:Ik denk dat het een soort zelfbescherming van je geest is tov. bepaalde gebeurtenissen. Je hoort ook vaak dat iemand die "dissed" zich later niet meer kan herinneren wat er precies gebeurt is.
Op zondag 27 oktober 2002 15:56 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Bij wist ik het eerst niet dacht dat het normaal was , en voelde gewoon eigenlijk echt niets meer .
Je moet het zien als een soort uittreding van ok dit is te pijnlijk dit kan ik niet aan dus schakel ik mijn gevoel uit .
Ik zag het als iets normaals en toen later kwam ik erachter dat dat niet echt normaal was , dat niet iedereen kan wat ik kan .
peter (aka. jacko)
quote:Ik weet niet of jij precies hetzelfde bedoelt hoor.
Op zondag 27 oktober 2002 16:59 schreef jacko het volgende:[..]
Ik denk dat het een soort zelfbescherming van je geest is tov. bepaalde gebeurtenissen. Je hoort ook vaak dat iemand die "dissed" zich later niet meer kan herinneren wat er precies gebeurt is.
peter (aka. jacko)
Zover ik weet wordt alleen je gevoel losgekoppeld, maar kun je de werkelijkheid nog wel waarnemen. Het is meer een soort 'trance'.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Klopt bij mij niet helemaal , mijn trance kan soms zo ver gaan dat ik sommige deeltjes vergeet , meer de kleine dingetjes .
Op zondag 27 oktober 2002 17:45 schreef Moonah het volgende:[..]
Ik weet niet of jij precies hetzelfde bedoelt hoor.
Zover ik weet wordt alleen je gevoel losgekoppeld, maar kun je de werkelijkheid nog wel waarnemen. Het is meer een soort 'trance'.
Zoals van de week ben ik naar mijn ouders gefietst en ik heb fiets op slot gezet , maar later wist niet eens of ik dat wel of niet heb gedaan en echt een boel ging gewoon langs me heen .
quote:Zoals je het nu beschrijft is het meer verstrooidheid
Op zondag 27 oktober 2002 18:15 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Zoals van de week ben ik naar mijn ouders gefietst en ik heb fiets op slot gezet , maar later wist niet eens of ik dat wel of niet heb gedaan
quote:Dat klinkt weer als mijn blow-verhaal. Misschien kunnen mensen na traumatische ervaringen dezelfde ervaringen krijgen als anderen na lang en veel blowen. Ik vind het wel interessant.
Op zondag 27 oktober 2002 18:18 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Ik zal het voor mij omschrijven . Het voelt voor mij aan als een film , alles gaat langs je heen , het is net alsof je naar een film zit te kijken . Je krijgt zoveel indrukken dat je twijfelt of ze wel echt zijn .
quote:Bij mij is het een deel van Borderline . Het zal bij mij ook niet echt overgaan maar ik herken wanneer het komt en kan dan ingrijpen .
Op zaterdag 26 oktober 2002 23:13 schreef machteld het volgende:
In theorie snap ik het allemaal wel denk ik.Maar ik wil het ook graag 'gevoelsmatig' 'begrijpen'.
Zijn er ook mensen die alijd dissocieren? Of gaat het bij vlagen?
En welk gevoel komt het dichtst bij voor iemand die niet weet waar dit over gaat.
Heeft iedereen het wel eens? Is het dan geen psychiatrische stoornis? En wanneer gaat het een in het ander over.
En hoe herken je dit bij iemand anders zonder lange gesprekken?
Het komt vooral als er teveel op me af komt en dan kan ik zorgen dat ik ontspannende dingen ga doen .
Voorheen ben ik namelijk door dissociatie gaan krassen , want je voelt niets meer en je wil weer wat voelen .
Mijn omgeving ziet het ook aan me omdat ik dan totaal zombieachtig ben .
Zo voelt het overigens ook , je bent net een zombie .
|
|
