Mijn hemel...
Heel indrukwekkend, en heel walgelijk. Ik word daar zo boos van. En tegelijkertijd voel ik me heel onmachtig. Wat kun je als buitenstaander doen?
Als leerkracht heb ik vast en zeker kinderen in mijn klas gehad die thuis mishandeld werden/worden. En toch heb ik nooit een geval ontdekt. Ik let altijd op als kinderen zich omkleden bij de gymles. Ik ben wel eens op huisbezoek geweest omdat ik een gezin niet vertrouwde. Ik vraag door als een kind een forse blauwe plek heeft. Ik probeer signalen op te vangen...
Laatst liep ik door een winkelcentrum en een jongetje van een jaar of vijf kreeg wel zo ongenadig op zijn flikker van zijn moeder... Het kind kromp letterlijk ineen. Ik heb de moeder heel doordringend en heel kwaad aangekeken. Wat moet je anders?
Mijn vraag dus:
Wat doe jij als je vermoedt dat er sprake is van kindermishandeling?
En dan bedoel ik alle vormen van kindermishandeling, ook de (relatief onschuldige??) ongehoorde uitbrander in het winkelcentrum.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Als ik in mijn buurt het vermoeden zou hebben van kindermishandeling... tja, ik denk dat ik dan toch het Meldpunt Kindermishandeling zou bellen. Maar ik zou het wel moeilijk vinden, stel dat het niet waar is, dan haal je wel heel veel overhoop (ook al zal er niet meteen een politieauto voor de deur staan). Ik denk dat onterecht beschuldigd worden van mishandeling van je eigen kind het meest vernederende en beledigende is wat je als ouder kan overkomen.
Maar toch, het kind gaat in zo'n situatie wel voor. Dus mocht ik een vermoeden hebben, dan ga ik wel bellen.
quote:Ik denk dus dat dergelijke reacties heel vaak voorkomen.
Op donderdag 17 oktober 2002 22:13 schreef Angeles het volgende:
Ik heb wel eens een moeder met een heel klein zoontje gezien (ik denk een jaar of twee) die haar zoontje letterlijk een schop gaf. Ze liep heel snel door en ik stond daar, wat een KUTWIJF zeg, zag je dat? (tegen mijn moeder), ik was er bijna achteraan gegaan. Maar ja, je doet er niet zo heel veel aan op dat moment. Toch voelde ik me achteraf niet prettig omdat ik eigenlijk niks deed.
Iets zien, afgrijzen voelen, en doorlopen....
Dat is toch triest?
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Dat is het ook, ja. Maar goed, op zo'n moment weet je dus ook niet wat je moet doen, je weet niks van die mensen af (ik bedoel hiermee, je hebt weinig aanknopingspunten om een melding te maken) en ik durfde ook niet zo goed achter haar aan te gaan.
Op donderdag 17 oktober 2002 23:02 schreef Moonah het volgende:[..]
Ik denk dus dat dergelijke reacties heel vaak voorkomen.
Iets zien, afgrijzen voelen, en doorlopen....
Dat is toch triest?
Ik heb trouwens ook wel eens meegemaakt, in Amsterdam, dat een vrouw ongelofelijk uitviel tegen een heel klein kindje en toen ik ook maar in haar richting keek, werd ze meteen agressief, "Heb ik wat van je an?"
Zelf vind ik dat iedere ouder zelf het recht heeft zijn opvoedmethode te beoefenen op hun kinderen. Ik voel iedere klap die een kind krijgt wegens ongehoorzaamheid maar zal nooit (behalve bij extremiteiten) de ouder hierop aanspreken. Meestal wordt je nl geleid door emoties wil je er direct wat van zeggen dan door goed doordachte raad, je weet nl nooit 100% de situatie van de ouders en het kind.
Kinderen verdienen respect, maar de keuzes van ouders ook. Ikzelf heb vroeger wel eens een pak slaag gehad, NATUURLIJK doet dat pijn en natuurlijk voelde ik me daarna rot. Maar dat neemt niet weg dat het me de ernst van de situatie liet begrijpen en wel 2 keer nadacht voordat ik weer iets flikte. Alleen woorden helpen soms niet, ieder kind is namelijk anders.
Ik heb geen kinderen trouwens 
"Nou, nou, mijn beste man, dit is niet het moment om vijanden te maken."
.
Of het wel of niet is toegestaan staat denk ik buiten discussie, juist omdat het hier gaat om mishandeling en dat is natuurlijk nooit juist.
ik kan er (misschien omdat ik zelf kinderen heb) heel slecht tegen.
Ik ken ook dat gevoel als je een ouder te ver ziet gaan in jouw ogen,
zelfs bij de school van mijn oudste zoontje.
Daar staat altijd een groepje moeders die samen naar school lopen en weer terug,
alleen maar met elkaar pratend, geen oog voor de kinderen die uit school komen, niks.
Eèn van die moeders heeft een heel harde en gemene kop en ineens staat haar dochter soms te huilen, alsof ze een klap heeft gekregen, heb ik dan wellicht net gemist.
Ze is erg hardhandig tegen haar dochter en beslist niet liefdevol.
Het enige dat ik tot nu toe doe is haar doordringend aankijken, met zo'n blik van : Ik heb je door.
Niet dat dat helpt. 
Waar ik me maar aan vasthou omdat ik geen enkel bewijs heb is dat het een school is met erg goede leerkrachten die bovenop de kinderen zitten en dat de lerares zonder twijfel meer hiervan heeft gezien dan ik.
Bij het minste of geringste 'bewijs' stap ik er iig op af.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Als ik het idee heb dat er sprake is van een zwaardere vorm van kindermishandeling, wat ik bij een collega wel eens heb meegemaakt (hij sloeg z'n kinderen, schold ze uit, had geen aandacht voor ze en ging met ze om alsof ze minderwaardig waren) bel ik de kinderbescherming. Wat ik in het geval van die collega ook gedaan heb.
quote:Ik heb geen kinderen, kben er zelf bijna nog een, maar kan er ook maar heel moeilijk tegen. Kheb toevallig een klein stukje gezien, maar zap heel snel weer weg omdat ik het maar moeilijk kan verwerken.
Op donderdag 17 oktober 2002 23:33 schreef shmoopy het volgende:
Ik heb een piepklein stukje gekeken, maar al snel weggezapt,
ik kan er (misschien omdat ik zelf kinderen heb) heel slecht tegen.
Ik zie veel posts waar mensen iets vermoeden en zeggen wat ze eigenlijk hadden willen doen. Probleem is dat wat ze zagen eigenlijk maar een moment opname was. Leer eerst het kind beter kennen zou ik zeggen, maak een praatje met de ouders als daar de mogelijkheid toe is. Ken je de ouders en het kind niet, en zou er ook maar niet een kleine kans zijn dat het voorval wat je zag bij een redelijke verklaring voor het gedrag van de ouder kunnen horen vind ik dat je nergens over kan oordelen.
Trouwens het uiterlijk van de ouders meenemen bij je gedachte over de thuissituatie vind ik zowieso onzin. -als reactie op shmoopy ofzo 
"Nou, nou, mijn beste man, dit is niet het moment om vijanden te maken."
.
quote:Ik zei volgens mij al dat het best riskant is omdat er ook een kans is dat je het fout hebt, maar als je die vermoedens hebt kun je het denk ik heel moeilijk naast je neerleggen. En als een kind echt blauwe plekken heeft, heel schrikachtig reageert op dingen... dat heeft niks meer te maken met een opvoedkundige tik (niet dat het altijd per se wil zeggen dat het door mishandeling komt).
Op donderdag 17 oktober 2002 23:42 schreef VendoR het volgende:
Ik probeerde met mijn post o.a. duidelijk te maken dat een vermoeden van mishandeling vaak te snel verward wordt met een fysieke (misschien op dat moment nodige) correctie van de ouders.Ik zie veel posts waar mensen iets vermoeden en zeggen wat ze eigenlijk hadden willen doen. Probleem is dat wat ze zagen eigenlijk maar een moment opname was. Leer eerst het kind beter kennen zou ik zeggen, maak een praatje met de ouders als daar de mogelijkheid toe is. Ken je de ouders en het kind niet, en zou er ook maar niet een kleine kans zijn dat het voorval wat je zag bij een redelijke verklaring voor het gedrag van de ouder kunnen horen vind ik dat je nergens over kan oordelen.
Trouwens het uiterlijk van de ouders meenemen bij je gedachte over de thuissituatie vind ik zowieso onzin. -als reactie op shmoopy ofzo
En het gevaar is ook dat mensen juist denken: ik bemoei me niet met de opvoeding van die mensen. Terwijl het ook juist wel raak kan zijn en hun vermoedens kunnen kloppen. Het blijft gewoon heel moeilijk.
quote:Nee, vind ik niet.
Op donderdag 17 oktober 2002 23:42 schreef VendoR het volgende:
Trouwens het uiterlijk van de ouders meenemen bij je gedachte over de thuissituatie vind ik zowieso onzin. -als reactie op shmoopy ofzo
Ik werk met kinderen en heb er zelf 2.
Ik weet hoe ouders reageren als ze hun kinderen zien na een creche of schooldag.
Die hebben op z'n minst een glimlach op hun gezicht als hun kind op ze af komt,
niet een compleet ongeinteresseerde blik waarmee ze hun kind niet eens zien, zoiets valt op.
Wat ook opvalt is als je die moeder naar dat kind ziet kijken, emotieloos en permanent geirriteerd.
Dan klopt er iets niet.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Vooral op basisscholen waar roddelpraat niet ongewoon is onder de ouders 
Zelfs kwaad kijken naar de ouders kan al ongewenste effecten veroorzaken. Wat bereik je er namelijk mee? Zo'n ouder weet als het goed is heus wel dat hij/zij zn kind "publiekelijk" corrigeert. Het zet alleen maar kwaad bloed naar mijn mening.
"Nou, nou, mijn beste man, dit is niet het moment om vijanden te maken."
.
Ik hou deze dame alleen wel in de gaten, is er niks dan is er niks, maar dan heb ik in ieder geval mijn ogen opengehouden.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
quote:En gezichtsuitdrukking is ook heel iets anders dan uiterlijk. Als iemand een haakneus heeft of flaporen zegt dat niks, een gezichtsuitdrukking des te meer (al is het geen "bewijs", het zegt wel degelijk iets).
Op donderdag 17 oktober 2002 23:53 schreef shmoopy het volgende:[..]
Nee, vind ik niet.
Ik werk met kinderen en heb er zelf 2.
Ik weet hoe ouders reageren als ze hun kinderen zien na een creche of schooldag.
Die hebben op z'n minst een glimlach op hun gezicht als hun kind op ze af komt,
niet een compleet ongeinteresseerde blik waarmee ze hun kind niet eens zien, zoiets valt op.
Wat ook opvalt is als je die moeder naar dat kind ziet kijken, emotieloos en permanent geirriteerd.
Dan klopt er iets niet.
quote:Oeh! Hier krijg ik echt kromme tenen van!!!
Op donderdag 17 oktober 2002 23:28 schreef VendoR het volgende:
Kromme-tenen[post.
Ik ben er absoluut van overtuigd dat je een kind zonder 'fysieke correctie' kunt opvoeden.
En dat heeft niets te maken met 'niet over je hart verkrijgen' ofzo. Nee, dat heeft te maken met (je noemde het woord al) RESPECT voor een kind.
Als je de moeite neemt een kind uit te leggen waarom iets niet mag, als je consequent en liefdevol bent, als je een kind met zijn emoties serieus neemt, als je een kind als een volwaardig en gelijkwaardig mens ziet, dan haal je het toch niet in je hoofd om het kind te slaan!!! Laat staan erger
. En wat ik ook vreemd vind: 'Alleen als het heel erg is, zou ik er wat van zeggen.'
Is het niet zo dat al het grote meestal klein begint? Dus waarom niet bij 'kleine signalen' ingrijpen?
Overigens ga ik vanavond niet meer verder met dit topic. Het raakt me te erg merk ik. Ik ga naar bed, en anders lig ik te lang te malen in bed.
Morgen weer naar mijn schatjes .
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Ik zou het als leerkracht waarderen als je een seintje gaf.
Op donderdag 17 oktober 2002 23:33 schreef shmoopy het volgende:
Waar ik me maar aan vasthou omdat ik geen enkel bewijs heb is dat het een school is met erg goede leerkrachten die bovenop de kinderen zitten en dat de lerares zonder twijfel meer hiervan heeft gezien dan ik.
Bij het minste of geringste 'bewijs' stap ik er iig op af.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Ik ben het helemaal met je eens. En op zich kan ik nog wel begrijpen dat ouders wel eens uit hun slof schieten, ik wil een tik niet gelijk stellen aan mishandeling, maar ik ben het wel met je eens dat een opvoeding zonder fysieke straffen zeker mogelijk is. Ik vind een tik ook geen pedagogisch hoogstandje. Ik ben het absoluut niet eens met mensen die beweren dat een kind dat geen tikken krijgt per definitie een verwend kind wordt en dat je alleen maar goed kan opvoeden met tikken.
Op vrijdag 18 oktober 2002 00:05 schreef Moonah het volgende:[..]
Oeh! Hier krijg ik echt kromme tenen van!!!
Ik ben er absoluut van overtuigd dat je een kind zonder 'fysieke correctie' kunt opvoeden.
En dat heeft niets te maken met 'niet over je hart verkrijgen' ofzo. Nee, dat heeft te maken met (je noemde het woord al) RESPECT voor een kind.
Als je de moeite neemt een kind uit te leggen waarom iets niet mag, als je consequent en liefdevol bent, als je een kind met zijn emoties serieus neemt, als je een kind als een volwaardig en gelijkwaardig mens ziet, dan haal je het toch niet in je hoofd om het kind te slaan!!! Laat staan ergerEn wat ik ook vreemd vind: 'Alleen als het heel erg is, zou ik er wat van zeggen.'
Is het niet zo dat al het grote meestal klein begint? Dus waarom niet bij 'kleine signalen' ingrijpen?Overigens ga ik vanavond niet meer verder met dit topic. Het raakt me te erg merk ik. Ik ga naar bed, en anders lig ik te lang te malen in bed.
Morgen weer naar mijn schatjes
Maar goed, ik wilde die twee discussiepunten niet door elkaar halen (nu doe ik het toch). Maar ik kan me wel heel erg vinden in je posting.
) en er dus ALTIJD ongeinteresseerd uitziet (het is ook een beetje een aso familie, maar wat wil je met een moeder die altijd ziek is en een sukkel (feit) als vader). REKEN maar dat er roddels het dorp ingaan. Ik kan natuurlijk allerlij voorbeelden en verhalen vertellen om dat gezin en hun problemen te beschrijven, maar het gaat me erom dat geen enkel vooroordeel bewezen is.Offtopic :
Trouwens ik ben tegen het slaan of fysiek corrigeren van kinderen! Maar dat wil niet zeggen dat ik ZEKER weet dat ALLE kinderen zonder kunnen. Hoe wil je dat bewijzen? Hoe wil je bewijzen dat een klap niet liefdevol gegeven kan worden? Hoe wil je bewijzen dat alleen "liefde" (dwz NOOIT fysiek corrigeren) de beste opvoeding voor het kind is? Volgens mij ben je dan namelijk aan het generaliseren. Ik heb zoals eerder gezegd respect voor kinderen, maar ook respect voor ouders die een andere manier van opvoeden hebben. Dit is gewoon wat ik wil bereiken, je open stellen voor andere opvattingen, niet de discussie of een bepaalde manier van opvoeden juist of niet juist is.
[Dit bericht is gewijzigd door VendoR op 18-10-2002 00:20]
"Nou, nou, mijn beste man, dit is niet het moment om vijanden te maken."
.
quote:Het is ook geen sluitend bewijs, maar het kan wel een indicatie zijn.
Op vrijdag 18 oktober 2002 00:12 schreef VendoR het volgende:
Ik kom oorspronkelijk uit een dorpje en een paar huizen verder woont een gezin met een moeder die altijd moe is (zo'n ziekte weet je wel
Het probleem met kindermishandeling is dat het veelal in een erg laat stadium gemeld en zichtbaar wordt, omdat mensen veelal niet durven te melden en zich niet willen bemoeien met de de huiselijke problemen van een ander. Dit heeft te makenmet de individualisering van de maatschappij. Hierdoor is de maatschappelijke betrokkenheid in het gedrang gekomen. Mensen voelen zich verantwoordelijk voor zichzelf en niet meer voor de kinderen van de buurvrouw. Mensen vinden het moeilijk om anderen aan te spreken op hun verantwoordelijkheden of hun gedrag. Ze zijn bang voor de gevolgen.
Omdat ik in d ejeugdbescherming heb gewerkt ( ik was gezinsvoogd) en nu als jeugdhulpverlener werkzaam ben weet ik als geen ander wat de gevolgen kunnen zijn van langdurige mishandeling en de hoeveelheid schade die dit opkan leveren.( en dat is heel wat, want daar kan ik boeken over schrijven)
In mijn ogen is niets doen erger dan iets verkeerds doen of verkeerds zeggen. Je moet jezelf in de ogen kunnen kijken. Als ik vermoedens heb van kindermishandeling, spreek ik deze vermoedens uit aan wie dan ook, want volgens mij moet je niet gelijk naar het AMK lopen, maar moet je eens proberen om eerst eens met ouders aan de praat te komen. Mocht blijken dat ik het verkeerd heb gehad, dan kan ik dat voormezelf verantwoorden en ook uitleggen.
Daarom ben ik zo'n vreselijk mens die moeders aanspreken in de winkel omdat ze in mijn ogen te ruw met hun kind omspringen of te hard schreeuwen. "Moet dat nou zo"is meestal mijn standaard zin. Soms krijg ik boze blikken, soms een stamelend excuus en soms inhoudelijke discussie, maar ik krijg bijna altijd een glimlach van zo'n kind.
quote:respect
Op vrijdag 18 oktober 2002 00:24 schreef Zusje het volgende:
"Nou, nou, mijn beste man, dit is niet het moment om vijanden te maken."
.
|
|
