En dan komt dat nieuws echt als zon klap aan. Het is nu anderhalve week geleden. De eerste week kon ik het echt niet begrijpen (ring, leuke dingen > uit?) en was er dus ook wel emotioneel onder. We hadden afgesproken om 4 weken geen contact te hebben. Dat lukte echter na 1 dag al niet meer. Ik heb er elke avond ongeveer 1 uur aan de telefoon gehad. En toen op woensdags (na 3 dagen) maar gezegd dat dat waarschijnlijk niet goed was.
Ik probeerde lekker uit te gaan met vrienden om alles te vergeten (het was kermisweek). Maar op die een of andere manier bleven mijn gedachten bij haar. Wat kan je daar tegen doen? Ben de eerste dag ook maar naar huis gegaan omdat ik het niet langer meer trok. Die vrijdag ging het al wat beter. Ook op zaterdag kwam ik weer van de kermis af. En toen stond ze daar in haar eentje op de weg richting de kermis. We hebben even gepraat, op de kermis geweest en naar de kroeg wat gedronken. Best moeilijk om jezelf dan een houding te geven. Moet je haar wel/niet vasthouden, zoen geven etc. Heb maar besloten om het niet te doen, en niet teveel bij haar te blijven rond hangen. t Was gewoon super gezellig, we hebben gelachen enzo. Ook nog even thuis gebracht, maar voor de rest niks. Nah een zoen op mijn wang kreeg ik wel.
Ik heb r maar gevraagd om afgelopen zondag even langs te komen om er over te praten. Echter was er voor haarzelf niet meer duidelijkheid gekomen (en voor mij dus ook niet). Ze vond het wel supergezellig die zaterdag maar mist die vonk die in een relatie moet zitten :S. Je kan volgens mij niet voor altijd verliefd blijven. Gaat toch over in houden van, dat heb ik ook gezegd.
Afgelopen zondag weer afgesproken dat we elkaar rust moeten geven, deze keer 3 weken. Na 1 dag kreeg ik echter alweer een sms. Ik kon het niet laten om er 1 terug te sturen. Omdat ik niet begreep wat ze in haar sms schreef, en het er nog wel belangrijk uit zag, heb ik haar de volgende dag gebeld. Heb er toen denk 2 uur aan de telefoon gehad. Maar is dit nou een goed/slecht teken? Ze mist me toch wel, ik haar ook enorm. Ze heeft ook nog mijn ketting om. En stuurde ook of ze niet wist of ze wel de juiste beslissing had genomen. Hoe moet je over dit alles denken positief/negatief? Hoe hebben jullie je verdriet proberen te verwerken na zulk nieuws? Ik dacht dat praten de oplossing was. Heb met heel veel mensen erover gepraat maar de eerste week wou het echt niet helpen. Nu gaat het wel wat beter met me. Terwijl ik toch nog wel aan haar denk. En nog geen sms gehad vandaag.
Dit wou ik even kwijt (lucht misschien toch op).
Bedankt.
Ik bedoel, je ziet nu toch na die weken raar contact dat je elkaar gewoon mist? Dan kun je wel spreken van 'geen vonk' maar je kunt dus ook niet zonder elkaar.
Lijk me vrij duidelijk.
Suc6 + sterkte ermee, dat het hoop ik snel goed komt.
Ik weet wat je voelt ik maak het nu ook mee en makkelijk is het niet sterkte ermee!!
Guybrush: No! No, that's not true! That's impossible!
LeChuck: Search your feelings, you KNOW it to be true!
Guybrush: Noooooooo!!!!
Maar als ik je verhaal zo leer krijg ik een beetje een indruk wat er loos kan zijn.
Veel (goede) relaties gaan vaak stuk door het ontbreken van een gezamenlijk toekomst beeld of het ontstaan van een ongemakkelijke situatie, zoals nieuwe school,stad, werk en/of vrienden kring.
Wat je het beste kan doen is een open gesprek proberen te voeren met haar, en achterhalen wat haar dwars zit. Als je een beter beeld krijgt van haar probleem moet je het proberen uit te praten. Stel bijvoorbeeld voor om nieuwe dingen te ondernemen samen. Geef elkaar later even de ruimte geven om te herstellen.
Als je ondanks deze moeite nog steeds geen positieve wending krijgt in je relatie, zou ik er mee stoppen.
Je moet maar zo denken, op het moment dat je er net alleen voor staat lijkt de wereld in te storten. Maar je moet als het ware de oude herinneringen "overschilderen" met nieuwe ervaringen in je volgende toekomstige relatie. Het is beter dan zitten tobben en uiteindelijk erachter komen dat het toch niks wordt.
Ik zou zeggen suc6 !!! 
Op het moment is het ook ff uit tussen mij en **** daar heb ik voor gezorgd en op het moment sta ik er ook achter, maar het is al zo'n 5 keer uitgeweest, we kunnen er toch niet mee stoppen en ook wij hadden ooit eens afgesproken om even een paar weken geen contact te hebben maar dezelfde avond kreeg ik een sms en voor ik het wist zaten we weer op internet elkaar te vertellen hoe erg we elkaar missen blabla
Geen idee waarom zij zo twijfelt.. als ik het zo hoor houdt ze nog van je en mist ze je, dus waarom uitmaken idd? Kijk het nog gewoon even aan en idd2 je kan niet je hele leven verliefd blijven, op een gegeven moment moet het omslaan naar houden van en kan je daar niet mee omgaan of zakt alles gewoon weg dan moet je er niet mee doorgaan.
Sterkte 
Ik zal iig hard mn best doen om me niet meer kut te voelen en gewoon weer verliefd te worden op iemand anders, zodat ik niet hoef te wachten tot meneer eindelijk eens wat van zich laat horen 
Sterkte!
Maargoed, het leven gaat daarna toch echt wel weer verder. Maak der gewoon weer een leuke tijd van!
Volgens sommige foksters een lieverd :)
Ik neuk je, beuk je, kreuk je, deuk je,ik steek je aan en stamp je uit als een peukje!!
Geef haar dus wat tijd, en laat de deur open voor haar zolang je zelf nog wel verder wilt, maar probeer wel je leven te blijven leven, dan kan zij zien wat ze mist... Misschien trekt ze dan wel de conclusie dat ze je toch teveel mist!
Sterkte!
quote:Mijn vriendin zegt 'geen vonk', ik vroeg wie de brandweerman was die het water of de vonkt richtte. Ik snap er geen bal van. En daarom word ik er denk ook zo gek van
Op woensdag 25 september 2002 18:41 schreef Howlin_Mad het volgende:
Lijkt vrij duidelijk dat jullie elkaar missen, dus houden van... Waarom moet het dan zo gaan zoals het nu gaat?
Ik bedoel, je ziet nu toch na die weken raar contact dat je elkaar gewoon mist? Dan kun je wel spreken van 'geen vonk' maar je kunt dus ook niet zonder elkaar.
Lijk me vrij duidelijk.
Suc6 + sterkte ermee, dat het hoop ik snel goed komt.
Ik mis haar en zij mist mij... ik zie het probleem ook niet echt, maar zij wel
Ze weet niet wat ze wil. Ik kan alleen maar hopen inderdaad. Maar dat doe ik niet want als het niet goed komt, komt de klap nog is aan 
quote:We hadden inderdaad de laatste tijd zoveel goede gesprekken over de meeste onderwerpen. Daarom dacht ik niet dat het daar aan kon liggen.
Op woensdag 25 september 2002 19:47 schreef Synapse het volgende:
2,5 half jaar herinneringen in een klap moeten verwerken is zeker niet makkelijk.
Wat je het beste kan doen is een open gesprek proberen te voeren met haar, en achterhalen wat haar dwars zit. Als je een beter beeld krijgt van haar probleem moet je het proberen uit te praten. Stel bijvoorbeeld voor om nieuwe dingen te ondernemen samen. Geef elkaar later even de ruimte geven om te herstellen.
quote:Laten we het hopen. Tot nu heeft ze voor het eerst nog geen contact gezocht vandaag. Hoop dat ze me erg gaat missen.
Op woensdag 25 september 2002 22:02 schreef Nyame het volgende:
Soms weet je pas wat je had als je het niet meer hebt, het lijkt er een beetje op dat je vriendin dat een beetje aan het uitvinden denk ik...Geef haar dus wat tijd, en laat de deur open voor haar zolang je zelf nog wel verder wilt, maar probeer wel je leven te blijven leven, dan kan zij zien wat ze mist... Misschien trekt ze dan wel de conclusie dat ze je toch teveel mist!
Sterkte!
Thanx voor de reacties van iedereen!
quote:Alsof ik het zelf geschreven heb!
Op woensdag 25 september 2002 19:47 schreef Synapse het volgende:
2,5 half jaar herinneringen in een klap moeten verwerken is zeker niet makkelijk.
Maar als ik je verhaal zo leer krijg ik een beetje een indruk wat er loos kan zijn.
Veel (goede) relaties gaan vaak stuk door het ontbreken van een gezamenlijk toekomst beeld of het ontstaan van een ongemakkelijke situatie, zoals nieuwe school,stad, werk en/of vrienden kring.
Wat je het beste kan doen is een open gesprek proberen te voeren met haar, en achterhalen wat haar dwars zit. Als je een beter beeld krijgt van haar probleem moet je het proberen uit te praten. Stel bijvoorbeeld voor om nieuwe dingen te ondernemen samen. Geef elkaar later even de ruimte geven om te herstellen.
Als je ondanks deze moeite nog steeds geen positieve wending krijgt in je relatie, zou ik er mee stoppen.
Je moet maar zo denken, op het moment dat je er net alleen voor staat lijkt de wereld in te storten. Maar je moet als het ware de oude herinneringen "overschilderen" met nieuwe ervaringen in je volgende toekomstige relatie. Het is beter dan zitten tobben en uiteindelijk erachter komen dat het toch niks wordt.Ik zou zeggen suc6 !!!
Heb het kort geleden ook meegemaakt, en nu, na een half jaar denk ik dat het wel goed is zo! Ik had bijna 3 jaar... Zie haar nou nooit meer.
quote:Ik heb zelf eens een relatie na 5 jaar verbroken. En oh my god wat heb ik hem toen gemist, en getwijfeld of ik er wel goed aan had gedaan.
Op woensdag 25 september 2002 22:15 schreef Oesie het volgende:[..]
Ik mis haar en zij mist mij...
Diep in mijn hart wist ik dat het goed was.
Maar ja. We hadden geen ruzie. Ik wist alleen dat het over was, maar dat wil niet zeggen dat het voor de 'boosdoener' dan makkelijk is.
Ik had ook 5 jaar herinneringen. Hij was een onderdeel van mijn referentiekader op dat moment. 5 jaar lang alles samen, dus alles herinnerd je ook aan dat samen.
We zaten op dat moment op dansles en zijn er ook mee doorgegaan
tot het einde van het jaar. We zagen elkaar dus nog steeds 1 keer in de week, maar hadden het niet meer over 'ons'. Ik mocht ook niet vragen aan hem hoe het ging, want hij had het echt heel zwaar.
Ik heb het zelf ook nooit begrepen. Ik maakte het toch uit? Waarom had ik er dan zo veel moeite mee? Mede omdat we niet met ruzie uitelkaar zijn gegaan, er was helemaal niets aan de hand. Het kwam voor hem ook als donderslag bij heldere hemel. Maar het was gewoon over. Daar is gewoon niets aan te doen.
Beetje onsamenhangend verhaal hierboven. Wat ik wil zeggen eigenlijk is. Geef haar de rust die ze nodig heeft. Dat kan tot 2 dingen leiden die uiteindelijk voor jou ook alletwee goed zullen zijn.
Of ze komt tot de conclusie dat ze van je houd en komt bij je terug.
Of ze komt tot de conclusie dat het over is en komt niet bij je terug.
Geloof me, hoe hard het op dit moment ook klinkt, in beide gevallen wordt jij uiteindelijk gelukkig.
dit klinkt heel erg als een verhaal van 'geen hand vol, maar een land vol', 'er komt wel weer een ander' etc. etc. Maar zo bedoel ik het niet.
Misschien probeer ik wel te vertellen hoe zij zich op dit moment zou kunnen voelen
excuses voor het lange verhaal
quote:[herkenbaarheids-alert]
Op donderdag 26 september 2002 09:30 schreef Brighteyes het volgende:[..]
Ik heb zelf eens een relatie na 5 jaar verbroken. En oh my god wat heb ik hem toen gemist, en getwijfeld of ik er wel goed aan had gedaan.
Diep in mijn hart wist ik dat het goed was.
Maar ja. We hadden geen ruzie. Ik wist alleen dat het over was, maar dat wil niet zeggen dat het voor de 'boosdoener' dan makkelijk is.
Ik had ook 5 jaar herinneringen. Hij was een onderdeel van mijn referentiekader op dat moment. 5 jaar lang alles samen, dus alles herinnerd je ook aan dat samen.
We zaten op dat moment op dansles en zijn er ook mee doorgegaan
tot het einde van het jaar. We zagen elkaar dus nog steeds 1 keer in de week, maar hadden het niet meer over 'ons'. Ik mocht ook niet vragen aan hem hoe het ging, want hij had het echt heel zwaar.Ik heb het zelf ook nooit begrepen. Ik maakte het toch uit? Waarom had ik er dan zo veel moeite mee? Mede omdat we niet met ruzie uitelkaar zijn gegaan, er was helemaal niets aan de hand. Het kwam voor hem ook als donderslag bij heldere hemel. Maar het was gewoon over. Daar is gewoon niets aan te doen.
Beetje onsamenhangend verhaal hierboven. Wat ik wil zeggen eigenlijk is. Geef haar de rust die ze nodig heeft. Dat kan tot 2 dingen leiden die uiteindelijk voor jou ook alletwee goed zullen zijn.
Of ze komt tot de conclusie dat ze van je houd en komt bij je terug.
Of ze komt tot de conclusie dat het over is en komt niet bij je terug.Geloof me, hoe hard het op dit moment ook klinkt, in beide gevallen wordt jij uiteindelijk gelukkig.
Weeeeeeewwwwww
[/herkenbaarheids-alert]
Toen ik dit las schrok ik even; ik had het net zo goed zelf kunnen schrijven. Ik heb ook na vijf jaar een relatie verbroken. Eigenlijk was er niet zo heel direct iets mis, maar het voelde gewoon niet goed meer aan. We deden veel samen, hadden veel lol, konden goed praten. We hadden eigenlijk al echt een leven samen opgebouwd, maar toch was er iets wat er niet lekker zat. Dat iets was ondefinieerbaar. Een gevoel van vrijheid missen, een vleugje verliefdheid wat er niet was. Ik weet het eigenlijk niet.
Na het uitgemaakt te hebben eerst een enorm gevoel van opluchting, maar dan slaat in een keer de twijfel toe. Heb ik het wel goed gedaan, is dit nu wel wat ik wil. Daarna elkaar nog wel vaak gezien, maar daar ga je op een gegeven moment kapot aan. Zoals de topicstarter al schreef: je weet niet goed meer wat je moet doen, en hoe je je een houding moet geven. Moet je haar vasthouden, knuffelen; mag je haar nog wel een zoen gevenen hoe voelt dat dan?!? Uiteindelijk hebben we besloten dat we elkaar een tijd niet zouden zien. En daarmee was het afgelopen.
Na het uitmaken was ik eigenlijk die daar nog het langst aan heeft lopen twijfelen; zeker toen zij al na een half jaartje al weer iemand anders had. Dan denk je ook : had ze mij nu nodig, of gewoon iemand. Het heeft me nog lang beziggehouden. Waarom was het nog zo moeilijk. Ik had het toch niet voor niets uitgemaakt?
Ik kan de topicstarter eigenlijk niet helpen, maar wel een steuntje in de rug geven. Geef haar wel de ruimte, maar blijf niet achter haar aanlopen. Het is net als met een hand vol met zand. Hoe harder je knijpt, hoe meer zand er uit je hand wegstroomt.
Life can be beautiful if you need someone,
Especially if they need you,
But only if they are there.
Vrouwen zitten bijzonder complex in elkaar, en vooral qua relaties en gevoelens zijn ze moeilijk te doorgronden. Dat blijkt ook duidelijk uit jouw topic. Dat is ook de reden waarom ik geen relatie zou willen hebben, maar liever een goede vriendschap.
quote:Maar waarom was het dan 'gewoon' over? Je mist hem, je houdt van hem, en hij wou jou terug neem ik aan. Ik begrijp het niet helemaal. Lijkt wel hetzelfde als wat mijn vriendin nu bij mij doet.
Op donderdag 26 september 2002 09:30 schreef Brighteyes het volgende:[..]
Ik heb zelf eens een relatie na 5 jaar verbroken. En oh my god wat heb ik hem toen gemist, en getwijfeld of ik er wel goed aan had gedaan.
Diep in mijn hart wist ik dat het goed was.
Maar ja. We hadden geen ruzie. Ik wist alleen dat het over was, maar dat wil niet zeggen dat het voor de 'boosdoener' dan makkelijk is.Ik heb het zelf ook nooit begrepen. Ik maakte het toch uit? Waarom had ik er dan zo veel moeite mee? Mede omdat we niet met ruzie uitelkaar zijn gegaan, er was helemaal niets aan de hand. Het kwam voor hem ook als donderslag bij heldere hemel. Maar het was gewoon over. Daar is gewoon niets aan te doen.
[
quote:Ik dacht dat ik je dat ging vertellen in mijn eerdere post. Maar blijkbaar kan ik dat dus niet, nog steeds niet.
Op donderdag 26 september 2002 13:26 schreef Oesie het volgende:[..]
Maar waarom was het dan 'gewoon' over? Je mist hem, je houdt van hem, en hij wou jou terug neem ik aan. Ik begrijp het niet helemaal. Lijkt wel hetzelfde als wat mijn vriendin nu bij mij doet.
Ik heb inmiddels al weer 4 1/2 een relatie met de liefste, mooiste, aardigste etc. etc. vriend en ik kan nog steeds niet vertellen waarom het toen uitging, behalve dat ik toen wist dat dat het enige goede was. Het was gewoon over. Ik weet dat hij (mijn ex) inmiddels samenwoont en een kindje heeft, en dat heeft niet eens zo lang geduurd. Voor mij de bevestiging dat het ook voor hem goed was.
Ik wist op dat moment zeker dat ondanks die 5 leuke jaren (zelden ruzie) dat er zowel voor hem als voor mij een ander/beter dekseltje zou zijn. En dat is dus ook gebeurd.
Ik wil hiermee niet zeggen dat dit bij jouw (ex)vriendin hetzelfde geval is, misschien komt ze over 1 week, 2 weken tot inkeer en beseft ze zich dat ze wel van je houdt en dat ze een vergissing heeft gemaakt. Eentje die jou verrot veel pijn heeft gedaan, maar dat ze er wel weer mee door wil.
Meer kan ik er op dit moment ook niet over zeggen. Het is nu bijna een loterij met 50-50 kans. Ze komt terug, of ze komt niet terug.
Sorry dat ik niet wat opbeurender kan zijn.
Sterkte!
nou ja, als het zo makkelijk ging dan
Weet waar ik het over heb want ik ben meerderjarig.
quote:Ik had helemaal geen gevoel van opluchting, en nog steeds niet. Ben helemaal niet blij dat ik weer vrijgezel ben. Kan helemaal niet aan de voordelen denken. Ik zie het niet als voordelen.
Op donderdag 26 september 2002 10:18 schreef Mr_Shoot het volgende:[..]
Na het uitgemaakt te hebben eerst een enorm gevoel van opluchting, maar dan slaat in een keer de twijfel toe. Heb ik het wel goed gedaan, is dit nu wel wat ik wil. Daarna elkaar nog wel vaak gezien, maar daar ga je op een gegeven moment kapot aan. Zoals de topicstarter al schreef: je weet niet goed meer wat je moet doen, en hoe je je een houding moet geven. Moet je haar vasthouden, knuffelen; mag je haar nog wel een zoen gevenen hoe voelt dat dan?!? Uiteindelijk hebben we besloten dat we elkaar een tijd niet zouden zien. En daarmee was het afgelopen.Na het uitmaken was ik eigenlijk die daar nog het langst aan heeft lopen twijfelen; zeker toen zij al na een half jaartje al weer iemand anders had. Dan denk je ook : had ze mij nu nodig, of gewoon iemand. Het heeft me nog lang beziggehouden. Waarom was het nog zo moeilijk. Ik had het toch niet voor niets uitgemaakt?
En zij twijfelt ook zo erg
dat is ook zo vervelend. Ik zit te hopen terwijl ik weet dat ik dat niet moet doen. Maar het gaat automatisch. Zo vervelend.
quote:Helaas kan ik nog helemaal niet aan iemand anders denken. Mijn gedachtten vallen de hele tijd terug. Kwam haar net heeeeel toevallig tegen. 'k Snap er niks van. Of het gewoon gebeurt om mij/ons pijn te doen. Ze was aan het lessen in een andere plaats, en ik sta daar voor het eerst van mijn leven bij een halte op de bus te wachtten. Ik en zij van streek. Moest sms-en
Op donderdag 26 september 2002 14:21 schreef Brighteyes het volgende:[..]
Ik heb inmiddels al weer 4 1/2 een relatie met de liefste, mooiste, aardigste etc. etc. vriend en ik kan nog steeds niet vertellen waarom het toen uitging, behalve dat ik toen wist dat dat het enige goede was. Het was gewoon over. Ik weet dat hij (mijn ex) inmiddels samenwoont en een kindje heeft, en dat heeft niet eens zo lang geduurd. Voor mij de bevestiging dat het ook voor hem goed was.
Ik wist op dat moment zeker dat ondanks die 5 leuke jaren (zelden ruzie) dat er zowel voor hem als voor mij een ander/beter dekseltje zou zijn. En dat is dus ook gebeurd.Ik wil hiermee niet zeggen dat dit bij jouw (ex)vriendin hetzelfde geval is, misschien komt ze over 1 week, 2 weken tot inkeer en beseft ze zich dat ze wel van je houdt en dat ze een vergissing heeft gemaakt. Eentje die jou verrot veel pijn heeft gedaan, maar dat ze er wel weer mee door wil.
quote:Ik bedoelde ook helemaal niet te zeggen dat je aan een ander moet gaan denken. KOm nou, het is 2 1/2 jaar! Dat vergeet je niet zomaar.
Op donderdag 26 september 2002 16:18 schreef Oesie het volgende:[..]
Helaas kan ik nog helemaal niet aan iemand anders denken. Mijn gedachtten vallen de hele tijd terug. Kwam haar net heeeeel toevallig tegen. 'k Snap er niks van. Of het gewoon gebeurt om mij/ons pijn te doen. Ze was aan het lessen in een andere plaats, en ik sta daar voor het eerst van mijn leven bij een halte op de bus te wachtten. Ik en zij van streek. Moest sms-en
Ik wilde alleen het verhaal vertellen van hoe het toen bij mij gegaan is.
Waarom weet ik eigenlijk ook niet. Zoals ik al zei, ik kan je er toch niet blijer door gaan laten voelen.
Iedereen weet hoe het werkt. Ze komt bij je terug of niet, maar dat kan ik niet voorspellen, en zij trouwens waarschijnlijk ook niet.
Maar als ik je verhaaltje hierboven lees, dan denk ik dat de kans dat ze terug komt niet eens zo heel erg klein is.
Helaas is er in dit soort situaties niet een handboek dat je kan vertellen wat jij wel en niet moet doen om haar 'terug te krijgen'.
Het enige dat ik kan zeggen. Wees jezelf en wees vooral eerlijk tegen en voor jezelf. Zij zal tot inkeer moeten komen en dat kan alleen als jij bent wie je was de afgelopen 2,5 jaar.
Geef haar wel een beetje ruimte, maar negeer haar niet volledig, je wil haar toch ook niet het idee geven dat het je niets kan schelen.
Maar ga ook niet 3 x per dag huilend bij haar op de stoep liggen.
Nogmaals, sorry, meer kan ik er niet van maken, hoe graag ik ook zou willen.
Sterkte!
quote:Natuurlijk, ikzelf ben 19 en mijn (ex)vriendin 18. Onze relatie is begonnen toen ik 17 was en zei 15. Ja, want zei ging 16 worden. Ze zei ook laatst dat ze me liever nu had ontmoet dan 2.5 jaar geleden (maar toen ging het nog goed tussen ons), ze zei er wel bij dat ze er helemaal geen spijt van had.
Op donderdag 26 september 2002 16:53 schreef Brighteyes het volgende:
Beetje vreemde vraag misschien, maar mag ik vragen hoe oud jullie allebei zijn?
|
|
