Dit heeft een korte uitleg nodig:
Vroeger ben ik seksueel misbruikt door de vriend van mijn tante, die ik nog steeds zie soms.
Jaren heb ik dat weggestopt, zodat ik me niet meer kan herinneren, wat er is gebeurd.
In een keer zijn alle spanningen en gevoelens er uit gekomen, en ging het heel slecht met me. Ik zag een man en een mes, die er niet waren, was iedere nacht bang.
Ik heb echt op het punt gestaan er een eind aan te maken. Ook miste ik school, als ik weer eens aan nacht niet had geslapen, door mijn angst, of als ik me niet goed voelde.
Ik ben heel blij met de school, die heeft gezegd, dat als ik er niet was, gewoon kan zeggen naderhand, en dat ze nooit wat tegen mijn ouders hebben gezegd, want die weten van niks.
Door school, en op aanraden van mijn vriend, ben ik doorverwezen naar de riagg, waar ik 8 gesprekken heb gehad. Dat was niet echt iets voor mij, de tijd dat ik eindelijk gesprekken had daar, ging het alweer beter. Ik had het gevoel dat het niet echt nuttig was, dat ik daar zat, en dan werkt therapie ook niet.
En ik had het gevoel dat mijn therapeute ook niet helemaal wist wat ze met me aanmoest, want ik ben ook geen makkelijke prater tegen iedereen.
Na het 8ste gesprek, hebben we besloten dat therapie geen zin heeft als ik er zelf niet 100% achter sta, maar ik wil nu genieten, dat het eindelijk goed gaat.
Ik weet dat het niet over is, en het terug komt, maar ik wil nu even rust
Lieverd, dank je wel dat je er altijd voor me bent geweest, altijd achter me hebt gestaan de laatste tijd. Mijn keus respecteert, om te stoppen met de Riagg, hoewel je bang bent, dat ik nog wel hulp nodig heb.
Ik wil mijn leven leiden, zoals het eens was, zonder therapie, zonder angsten. Ik wil er voor jou zijn, zoals jij er was voor mij..
Ik heb geen vraag of probleem, maar post hier, om mijn verhaal te doen, omdat ik dat al langer wilde, maar toen het slecht ging, ik de juiste woorden niet kon vinden.
[Dit bericht is gewijzigd door Wolkje op 17-09-2002 10:45]
Een vriendin van me is ook eens gestopt met therapie toen het wat beter ging, maar uiteindelijk moest ze er op een bepaald moment toch aan. Dit was toen ze weer (erg) down was. Jij zit nu goed/beter in je vel, vraag jezelf af of dit niet een "gunstig" moment is om juist door te zetten.
En ook dit bedoel ik niet lullig, maar het lijkt een beetje alsof je de(ze vorm van) therapie afhoudt, dan sta je er uiteraard niet 100% achter. (wat ik me overigens kan voorstellen, want ik ken meer RIAGG-verhalen...) Maar dat is dan meer de vorm waar je niet achter staat. Je geeft tenslotte aan dat je er toch nog mee aan slag moet.
Nu je wat beter in je vel zit en de beslissing nu eenmaal hebt genomen is het misschien een idee jezelf te oriënteren over wat jou, in therapieland, wel ligt. Dan scheelt extra stress mocht je gaan dippen...
Maar, wat je ook doet, doe dat waar je zelf nu achterstaat en maak jezelf in de toekomst niet al te sappel over beslissingen die je nu neemt.
[Dit bericht is gewijzigd door qube808 op 17-09-2002 10:53]
quote:Ik wil toch even reageren op je verhaal. Dat van die angsten ken ik maar al te goed, en ik heb ook het een en ander meegemaakt en daardoor veel therapeuten gehad. Nu moet ik zeggen dat van de vijf keer dat ik bij het riagg ben geweest, geen enkele therapeut mij daar kon helpen. Ik had ook een keer een meisje tegenover me zitten (net afgestudeerd psychologe), en als ik boe zei begon ze al te huilen, dus dat was geen succes. Nu gaat het beter, en ben ik onder behandeling bij een zeer goede psychotherapeut, een man die weet wat hij doet. Dus als je niet meer in therapie wilt, kan niemand je dwingen, maar informeer anders is bij je huisarts naar een goede psychotherapeut, die kan je echt verder helpen, ook als het goed met je gaat. Je betaalt dan wel een eigen bijdrage, maar het geld is het waard! In ieder geval succes met alles.
Op dinsdag 17 september 2002 10:24 schreef Wolkje het volgende:
Na maanden van niet lekker in mijn vel zitten (angsten, depressie), kan ik eindelijk echt zeggen dat het weer goed met me gaat. Natuurlijk heb ik nog weleens down momenten, en ben ik soms nog wel eens bang, maar het gaat zo goed, als ik mij tijden niet gevoeld heb.Dit heeft een korte uitleg nodig:
Vroeger ben ik seksueel misbruikt door de vriend van mijn tante, die ik nog steeds zie soms.
Jaren heb ik dat weggestopt, zodat ik me niet meer kan herinneren, wat er is gebeurd.
In een keer zijn alle spanningen en gevoelens er uit gekomen, en ging het heel slecht met me. Ik zag een man en een mes, die er niet waren, was iedere nacht bang.
Ik heb echt op het punt gestaan er een eind aan te maken. Ook miste ik school, als ik weer eens aan nacht niet had geslapen, door mijn angst, of als ik me niet goed voelde.
Ik ben heel blij met de school, die heeft gezegd, dat als ik er niet was, gewoon kan zeggen naderhand, en dat ze nooit wat tegen mijn ouders hebben gezegd, want die weten van niks.
Door school, en op aanraden van mijn vriend, ben ik doorverwezen naar de riagg, waar ik 8 gesprekken heb gehad. Dat was niet echt iets voor mij, de tijd dat ik eindelijk gesprekken had daar, ging het alweer beter. Ik had het gevoel dat het niet echt nuttig was, dat ik daar zat, en dan werkt therapie ook niet.
En ik had het gevoel dat mijn therapeute ook niet helemaal wist wat ze met me aanmoest, want ik ben ook geen makkelijke prater tegen iedereen.
Na het 8ste gesprek, hebben we besloten dat therapie geen zin heeft als ik er zelf niet 100% achter sta, maar ik wil nu genieten, dat het eindelijk goed gaat.
Ik weet dat het niet over is, en het terug komt, maar ik wil nu even rustLieverd, dank je wel dat je er altijd voor me bent geweest, altijd achter me hebt gestaan de laatste tijd. Mijn keus respecteert, om te stoppen met de Riagg, hoewel je bang bent, dat ik nog wel hulp nodig heb.
Ik wil mijn leven leiden, zoals het eens was, zonder therapie, zonder angsten. Ik wil er voor jou zijn, zoals jij er was voor mij..Ik heb geen vraag of probleem, maar post hier, om mijn verhaal te doen, omdat ik dat al langer wilde, maar toen het slecht ging, ik de juiste woorden niet kon vinden.
qube808:
Ik weet dat ik er toch een keer doorheen moet, maar ik ben blij dat het eindelijk gewoon goed gaat met me. Als je in therapie gaat, moet je willen graven in het verleden. En daar ben ik nu niet mee bezig, ben druk bezig met school, al een keer blijven zitten, en ik zit in het moeilijkste jaar. Ik wil het graag in een keer halen, ook omdat ik, als ik mijn diploma heb, het huis uit wil. Mijn ouders zijn geen slechte mensen, helemaal niet, maar het is soms moeilijk met mensen in een huis te wonen die je totaal niet kennen.
Femke13:
Ik denk inderdaad dat het misschien ook ligt aan de therapeut die je hebt, ik had bij haar ook het idee dat ik patiënt nummer honderd-zoveel was. Ook ging het dus in de tijd dat ik bij de Riagg zat, alweer beter met me, en kreeg ik vragen als: maar ja hebt helemaal geen last meer van de dingen waarvoor je hier kwam?
De gesprekken hoorden drie kwartier tot een uur te duren. Meestal waren we al klaar na een half uur. Ze vroeg niet door, en zoals ik al zei in mijn openingspost, ben ik niet zo iemand, die als je zegt: vertel maar, het hele verhaal er uit gooit. Zo werkt het bij mij (helaas) niet..
Het is niet zo raar toch, om te willen genieten van de tijd dat het goed gaat zonder therapie,
of ligt dat aan mij?
De kunst is er ook niet te afhankelijk van te worden , uiteindelijk doe je het toch zelf .
En tuurlijk zullen er moment zijn dat je af en toe een terugval krijgt maar de kunst is om jezelf weer op te pakken en het zo uit de hand te laten lopen als eerst .
Bij mij gaat dat door middel van dagtherapie die waarschijnlijk binnenkort is afgelopen .
quote:Ik heb eigenlijk dus gewoon geen therapie gehad, maar eerst 3 intake-gesprekken, en daarna 5 gesprekken waarin ze erachter zouden kunnen komen wat voor therapie geschikt was voor mij. Die 5 gesprekken heb ik afgemaakt en daarna ben ik dus gestopt.
Op dinsdag 17 september 2002 15:52 schreef addicted_to_jellybeans het volgende:
Als je goede therapie hebt gehad weet je wat je valkuilen zijn en hoe je er mee om moet gaan , zodat het niet zo erg word als eerst .
De kunst is er ook niet te afhankelijk van te worden , uiteindelijk doe je het toch zelf .
En tuurlijk zullen er moment zijn dat je af en toe een terugval krijgt maar de kunst is om jezelf weer op te pakken en het zo uit de hand te laten lopen als eerst .
Bij mij gaat dat door middel van dagtherapie die waarschijnlijk binnenkort is afgelopen .
RIAGGs zijn leuk voor praktische zaken, maar niet voor de problemen waar jij mee om moet gaan, Wolkje.
Als je goede therapie wilt kun je beter gewoon iemand opbellen met een praktijk. Die mensen moeten klandizie houden anders verdienen ze niks en zijn (meestal) kwalitatief beter. Bij de RIAGG krijgen ze hun geld toch wel.
Het systeem bij de RIAGG is meestal zo: je komt binnen en wilt een afspraak. Je komt met een angststoornis, je bent ongelofelijk bang voor korte broeken (even een stom voorbeeld). De eerste plek die er is is a.s. donderdag bij een relatietherapeut. Daar kun je dan terecht. Maar wat heeft jouw evt. partner ermee te maken? Psies 
Ik heb zelf vroeger een jaar of 2 therapie gehad in een niet nader te noemen psychiatrisch kinderziekenhuis. Ik had er geen hol aan, praatte daar over school en over mn hobbies, maar verder over niks. Tsjah, je kunt niet echt zeggen dat dat hielp 
Op die manier krijg je wel vooroordelen over psychologen algemeen, en dat zou jammer zijn!
Nu heb ik zelf een therapeut die wél wat teweeg brengt. Dus als je het serieus nog overweegt om eraan te werken raad ik je aan om naar een individuele therapeut te gaan die aansluit bij jouw wensen. Ga gerust een paar keer een kennismakingsgesprek aan, het moet immers wel klikken. Bovendien kun je kijken of jouw verzekeringsmaatschappij een vergoeding wil doen, dit verschilt per organisatie.
prrrrrrr
De riagg is denk ik voor mij niet de goede plaats, het was voor mij alleen een goede oplossing omdat ik nog minderjarig ben (17) en nog thuis woon. Mijn ouders weten dus van niks hiervan.
De therapeute bij wie ik was bij de riagg, scheen gespecialiseerd te zijn in incest en misbruik ed. Nouja, daar heb ik, moet ik zeggen weinig van gemerkt eigenlijk. We hebben het bij wijze van spreke alleen gehad over de bloemetjes buiten en hoe het op school ging. Zoals jij ook al zei. Het had gewoon geen zin voor mij om daar te zitten, zo voelde het ook. Ze toonde ook niet echt interesse vond ik, het enige wat ze deed was een klein beetje aantekeningen maken over wat ik zei ofzo.
Voor mij is er op dit moment niet echt mogelijkheid voor een therapeut met een eigen praktijk, omdat ik nog thuis woon, en onder de verzekering val van mijn ouders, die ik er buiten wil laten.
Op dit moment heb ik ook niet de behoefte om iets te doen, op therapie-gebied eigenlijk.
Misschien ook omdat ik nav. de riagg denk dat het toch geen zin heeft.
En omdat ik ervan wil genieten dat het nu goed gaat zonder therapie..
Wolkje
Maar waar ik mijn verhaaltje dus voor schreef:
Ga dus niet uit van je ervaringen bij de RIAGG. Ik mag dit vast niet zeggen 
maar t zijn gewoon een stelletje zakkenwassers Er zullen heus wel goede therapeuten tussen zitten, maar ik ben ze nog niet tegengekomen
prrrrrr
quote:Van mij wel hoor, ik had hetzelfde idee nml.
Op woensdag 18 september 2002 18:58 schreef Pridemeid het volgende:Ik mag dit vast niet zeggen
Wolkje
[Dit bericht is gewijzigd door Wolkje op 18-09-2002 19:22]
quote:Wat goed dat jou dat is gelukt!
Op woensdag 18 september 2002 19:06 schreef micha het volgende:
Ik heb ook een tijdje psycho-therapie gehad, maar ik voelde me er niet goed bij, ging toendertijd best slecht, en nadat ik na een mislukte zelfmoordpoging bij een psychiater terecht kwam heb ik besloten te kappen met de hele behandeling. Ik was zo overtuigd, en kon andere overtuigen van mijn gedachten dat ik er nu, anderhalf jaar later geen spijt van heb. Ik heb heel veel zelf gedaan, heb veel hulp van vrienden gehad en ik ben erg trots op mezelf dat ik sta waar ik nu sta. Midden in het leven. Als je denkt dat je het kan, en de kracht hebt om er voor te gaan, en je het echt heel zeker weet, moet je het gewoon doen.
Wat ik alleen sterk betwijfel is of dat ook met mijn problemen lukt.
Ik denk, en heb ook het advies gekregen, niet alles in mijn eentje te kunnen oplossen. Ik wou dat ik dat kon. Dat ik geen hulp nodig zou hebben. Maar vroeg of laat val ik opnieuw, word ik opnieuw angstig.. krijg ik opnieuw faalangst, kom ik opnieuw in een depressieve periode..
Ik weet niet wanneer, en ik wil het niet.. Maar ik kan dit niet zelf oplossen, het zit te diep. Ik heb het te diep weggestopt in mijn onderbewustzijn. Maar er komt een dag dat het weer naar boven komt..
En dat is de dag dat ik waarschijnlijk opnieuw in therapie zal moeten.
En vroeg of laat komt die dag er..
Wolkje
quote:* Wolkje heeft bewondering dat het jou in je eentje gelukt is *
Op woensdag 18 september 2002 23:19 schreef micha het volgende:
Niet voor iedereen is het DE oplossing hoor, maar ik heb er een positieve ervaring mee, terwijl de problemen bij mij ook best diep liggen en nogal uhm, lastig zijn. Maja, ieder mens is anders he. IIg heel veel sterkte en succes, neem de beslissingen waar jij achter staat.
Ik ken de aard van jouw problemen natuurlijk niet, maar is het zo dat je 'genezen' bent, zeg maar,
of hebben vrienden je door je moeilijke periode heengesleept, en gaat het nu weer goed met je?
, Wolkje
ik krijg weer faalangst, en ga een periode van stress tegemoet, waar ik helemaal niet tegen kan..
Ik voel me steeds vaker down.
Ook door de band met mijn ouders.
Zie Heb jij een goede band met je ouders?.
Sorry voor mijn ietswat warrige post.
Wolkje
quote:Precies zoals het bij mij ook is gegaan. Ik haal dit (oude) topic even weer naar boven, omdat toch telkens weer in m'n hoofd opkomt of het niet beter is om toch therapie af te maken.
Op dinsdag 17 september 2002 21:39 schreef Wolkje het volgende:[..]
Ik heb eigenlijk dus gewoon geen therapie gehad, maar eerst 3 intake-gesprekken, en daarna 5 gesprekken waarin ze erachter zouden kunnen komen wat voor therapie geschikt was voor mij. Die 5 gesprekken heb ik afgemaakt en daarna ben ik dus gestopt.
Ik ben gestopt met de behandeling, omdat ik me beter voelde. Als ik bij de psych kwam, was er altijd alweer zoveel gebeurd dat de situatie compleet anders was. En inderdaad na een half uur waren we altijd al wel uitgepraat. Ik heb haar nooit kunnen vertellen wat me echt dwars zat, dat heb ik later met mijn vriend heel goed kunnen bespreken.
Toch val ik af en toe terug in een diep gat, en op zulke momenten wou ik dat ik wel wat opener geweest was bij de psych. Ik zit daarom wel eens na te denken over de mogelijkheid weer terug te gaan in therapie.
Wie heeft hier ervaring mee?? Want in principe gaat het goed met me, alleen heb ik vaak kleine terugslagen.
quote:Maar wat als je het idee hebt dat je juist niet verder komt. (In mijn geval: het gaat beter, maar nog niet 'goed' en ik heb ook niet het idee dat het verder 'omhoog' gaat zeg maar.)
Op woensdag 30 oktober 2002 20:37 schreef Christine het volgende:[..]
Precies zoals het bij mij ook is gegaan. Ik haal dit (oude) topic even weer naar boven, omdat toch telkens weer in m'n hoofd opkomt of het niet beter is om toch therapie af te maken.
quote:Ik ga even reageren in mijn nieuwere topic:
Op woensdag 30 oktober 2002 20:37 schreef Christine het volgende:[..]
Precies zoals het bij mij ook is gegaan. Ik haal dit (oude) topic even weer naar boven, omdat toch telkens weer in m'n hoofd opkomt of het niet beter is om toch therapie af te maken.
Ik ben gestopt met de behandeling, omdat ik me beter voelde. Als ik bij de psych kwam, was er altijd alweer zoveel gebeurd dat de situatie compleet anders was. En inderdaad na een half uur waren we altijd al wel uitgepraat. Ik heb haar nooit kunnen vertellen wat me echt dwars zat, dat heb ik later met mijn vriend heel goed kunnen bespreken.
Toch val ik af en toe terug in een diep gat, en op zulke momenten wou ik dat ik wel wat opener geweest was bij de psych. Ik zit daarom wel eens na te denken over de mogelijkheid weer terug te gaan in therapie.
Wie heeft hier ervaring mee?? Want in principe gaat het goed met me, alleen heb ik vaak kleine terugslagen.
( Projectie van mijn verdriet.. ), oke ?
Wolkje
quote:Moeilijk he? Maar weet je, ik heb ook heel lang "stil gestaan". Heel lang ging het slecht. Maar daarna ging het heel lang beter, maar nog niet goed. Ik herken dat wel. Vaak heb ik me dáár juist rot over gevoeld, want ik hoorde me niet beter te voelen. Je kut voelen, dan voel je tenminste nog iets. Maar er net tussenin is zo rot...
Op woensdag 30 oktober 2002 20:39 schreef ED2 het volgende:[..]
Maar wat als je het idee hebt dat je juist niet verder komt. (In mijn geval: het gaat beter, maar nog niet 'goed' en ik heb ook niet het idee dat het verder 'omhoog' gaat zeg maar.)
Het is pas sinds een paar maanden bij mij dat ik écht vooruitgang heb geboekt, en echt weer kan zeggen "het gaat goed"! Totaal heb ik voor mijn gevoel een maand of acht stil gestaan.
Uiteindelijk kom je er wel... maar het is moeilijk om dan te beslissen wat je moet doen. Voor mij is het nu nog de vraag, kom ik er zonder hulp nu wél zelf weer bovenop, als het weer eens wat minder gaat??
|
|
