Ben 8 maanden geleden een relatie begonnen met de liefste meid ooit. In het begin begon het al wat lastig met haar ouders die wat streng waren. Maar ach, dat komt wel goed denk je. Maar steeds verder in de relatie blijken er toch grotere problemen te zijn. Haar ouders denken dat zij voor haar kunnen bepalen wat wel en niet goed is. En laten dat ook heel duidelijk blijken. Door emotionele mishandeling in haar jeugd en ook nu nog zit ze heel vast aan haar ouders en komt er niet los van. Een relatie met mij werd dus ook heel moeilijk, want haar ouders waren het er duidelijk niet mee eens.
Een paar keer is het uitgegaan, ze kon het allemaal niet meet aan ivm thuis, maar heb toen niet opgegeven. Ga helemaal voor de liefde he. Ze is ook weer teruggekomen bij mij. We waren gewoon twee handen op een buik. Maar het ergste moest nog komen.
Afgelopen weekend was ze weggelopen van thuis. Naar mij toe. Het was te erg geworden. Haar ouders hadden privebrieven van mij aan haar ingekeken en kapotgescheurd en haar verteld dat ze echt nooit meer naar me toe mocht. Zaterdagmorgen kwam ze naar me toe.
Heel fijn natuurlijk, eindelijk weg van haar ouders. Maar wel moeilijk en spannend. Wat zou er gaan gebeuren?
's avonds was het echt raak. Haar vader stond bij ons aan de deur. Ze moest nu naar huis. Helemaal pissed off. Wij hebben haar dan ook beschermd, Ze wilde niet terug. Toen is die vader helemaal door het lint gegaan en heeft ons allemaal zitten bedreigen en met geweld proberen binnen te komen. Politie erbij en alles. Vreselijk. Op een gegeven moment zijn ze weggegaan en hebben mijn vriendin voor dood verklaart.
Toch is mijn vriendin naar huis gegaan. Ze was te bang geworden voor alle gevolgen. En nu ben ik bang voor alles wat er daar in huis gebeurt. Haar vader heeft de dag dat hij wegliep zijn vrouw geslagen en heeft dus 's avonds met geweld proberen binnen te dringen. Ik ben zo bang dat hij dit ook bij mijn vriendin doet. Maar ik kan niks meer doen. Ik kom niet meer met haar in contact of wat dan ook. Helemaal afgesloten. Probleem is dat ze 20 is en dus volwassen en ze dus geacht wordt zelf beslissingen te kunnen nemen, maar door de emotionele mishandling en dwang en druk van thuis, misschien met slaan, dat niet kan.
Heeft iemand enig idee wat hier aan te doen is. Zijn er wel hulpinstanties, zijn er nog wel mogelijkheden? Ik weet het niet meer, ik hoop jullie wel!
Ik heb zelf nooit zoiets meegemaakt, ook heb ik geen vriendin op dit moment.
Ik zou 2 dingen kunnen bedenken die je kunt doen
1) Als je nog thuis woont en het mogelijk is, op kamers gaan wonen samen met je vriendin (flat , woonhuis of zoiets) en dan aan niemand je adres gegevens geven, alleen aan heel goeie vrienden en aan je eigen ouders natuurlijk.
Je bent dan in principe veilig voor haar ouders, zij kan dan het beste het kontakt met haar ouders verbreken (als ik dat hierboven zo lees mischien beter voor altijd)
2) Je vraagt of je vriendin bij jouw en je ouders komt wonen, je moet dan wel samen met je eigen vader en moeder dit goed doorspreken en met haar natuurlijk, waarbij je duidelijk maakt dat zij de keuzes in haar eigen leeftijd eens moet gaan maken - en dat niet aan haar ouders moet overlaten -
Ze is 20 en met wat bescherming van je eigen vader en jezelf moet je haar vader buiten de deur kunnen houden als ie lastig doet, maak het hem duidelijk hoe zij er over denkt (als ze dat zelf niet durft te vertellen)
Tja, ik kan je verder niet helpen, andere mensen vast wel.
Veel sterkte met deze situatie!
quote:Persoonlijk zou ik zeggen: aangift doen van mishandeling maar ik denk dat dat hier niet gemakkelijk zal gaan door de band (en zover ik het lees ook angst) met haar ouders. Op haar 20ste moet ze nu wel doorhebben dat het zo niet verder gaat. Ik zou toch echt zeggen; ga het huis uit!
Heeft iemand enig idee wat hier aan te doen is. Zijn er wel hulpinstanties, zijn er nog wel mogelijkheden? Ik weet het niet meer, ik hoop jullie wel!
Laat haar contact opnemen met een woningbouwvereniging. Het lijkt me dat ze in aanmerking komt voor een urgentieverklaring gezien de dreigementen en mishandelingen. Dan heeft ze binnen een paar dagen een eigen woning.
succes.
Respondenten nodig voor je onderzoek? RespondentenDatabase.nl . Nu 10 respondenten per onderzoek gratis.
Wat ze moet doen moet je aan haar vragen, ze kent haar vader als de beste. Is het gevaarlijk om bij haar vader te blijven, dan moet ze daar weg. Enne als het alleen gaat om dat ze een vriendje heeft en nu ruzie heeft, moet ze thuis blijven. Dat is het beste voor haar en haar moeder en eventuele broertjes/zusjes. Jij hebt er niks aan, maar zij wel. Wie weet als de rust terugkeert kun je verder met haar. Je kunt altijd haar zien en spreken, zonder dat haar vader het hoeft te weten. Maar dan moet je wel alert zijn. Ik vraag me af of ze het dan wel aandurft.
Of ze moet weglopen met jou, maar zie wel in dat je een verantwoordelijkheid hebt, die velen niet aankunnen. Het zal veel van je vragen. Haar vader die je zal bedreigen. (Eigenlijk moet je daar niets van aantrekken!!)
Stel dat ze bij jou komt wonen, hoe lang zal je het uithouden? Je kan opeens ruzie hebben. Ben je niet te jong om met haar samen te wonen?? Etc, etc. Ik zou zeggen, ga praten met haar, ga heel veel met haar praten en ga ervoor!!!!!
PS: Als de woningbouw vereniging achterkomt dat je haar in huis hebt, vervalt bij haar de urgentieverklaring!!!!
Groeten en veel succes.
Ik heb 8 maanden lang proberen door te breken en het is me zo nu en dan wel eens gelukt, maar niet fundamenteel.
Maar goed, kijk maar eens op het internet naar emotionele mishandeling.
Het lastige is dus dat mijn vriendin het niet kan, haar ouders mij niet toelaten en zij mij dus ook niet, want dan kan ze haar schijnwereldje niet ophouden. Buiten hun, kwa hulpinstanties enzo? enige ideeen wat dat betreft?
Suc6 en ik hoop voor je dat het goed gaat met je vriendin!
ik vertel mijn verhaal liever niet hier, maar kan je er wel wat over vertellen..........
je kunt me mailen op maanbeertje@angelfire.com
quote:Fundamenteel is het woord, wat is het enige dat je voor haar kan doen? Haar een nieuwe "thuisbasis" geven.
Op zaterdag 17 augustus 2002 23:10 schreef maarteniscrazy het volgende:
Ik heb 8 maanden lang proberen door te breken en het is me zo nu en dan wel eens gelukt, maar niet fundamenteel.
Dit is het allerbelangrijkste, dit is de voedingsbodem vanwaar zij de wereld inkijkt, gewoon een nieuw thuis geven is het enige dat jij kan doen.
quote:hee, dan hebben we dezelfde.
Ben 8 maanden geleden een relatie begonnen met de liefste meid ooit.
Ik vond het een schokkend bericht. Bij haar eigen vader zit ze overduidelijk niet veilig. Als ze bij jou gaat wonen, blijf je last krijgen met zo'n agressieve man. Is er geen andere mogelijkheid voor een (eventueel tijdelijk) onderkomen?
Heel veel sterkte en geluk!
Ze is op gegroeit in een gezin waar alcohol altijd een grote rol heeft gespeeld. Haar moeder overleedt toen ze 15 was en ze heeft hier nooit over getreurd of met iemand over gesproken. Na de dood van haar moeder kreeg dr pa een vriendin dat echt een bitch van een wijf was.
Beiden waren heel aardig en gasvrij voor de buitenwereld, maar als je er langer over de vloer kwam, dan wist je wel beter. Ze werd gekleineerd bij het leven, kon niks goed doen en werd als een klein kind behandeld. Als we gingen stappen dan was dat eerst goed en als je op het punt van vertrek stond mocht het opeens niet meer.
Dordat ze amper een echte opvoeding heeft gehad, weet ze zich in een aantal situaties niet te gedragen/ hoe het hoort...
Na een gedane moeite, avondje stappen oid, was het nooit 1 bedankwoordje, ze stond er niet bij stil dat ook zij weleens een rondje moest halen. En als er iemand jarig was wist ze niet eens dat ze moest feliciteren. Ooknog toen ze 19 was. We hebben het haar aangeleerd en wat etiketten bijgebracht, maar door haar jeugd zal ze (zegt ze ook zelf) nooit in staat zijn om kinderen op te voeden. Ze weet niet wat liefde krijgen is, en kan dat dus ook niet aan een kind geven.
Nadat het ooit geescaleerd was bij haar thuis heb ik haar vader door haar slaapkamer heen geslagen tot hij tegen de muur viel en bleef liggen. Dat is min of meer de bevrijding van haar geweest, want nu woont ze al meer dan 2 jaar bij haar tante en het gaat echt heel goed met haar!!
Er is dus nog hoop voor jou en je vriendin, geef haar maar dat zelfvertrouwen dat ze nodig heeft! Succes man!
quote:Dat kan in de praktijk nog vies tegen vallen, je moet maar net ergens onderdak kunnen vinden. Als je 18 bent kom je echt niet in aanmerking voor een huurwoning hoor. Tenzij je net van schiphol komt
Op maandag 19 augustus 2002 19:40 schreef Wolkbreuk het volgende:
Ze is meerderjarig en kan dus zonder problemen thuis nokken.
Natuurlijk is het wel verstandig om te proberen (eventueel via hulpinstanties?) haar daar weg te krijgen; zulke mensen zou het verboden moeten worden kinderen op te voeden
*heel veel en heel slechte ervaringen daarmee heeft...
-
Ik was een kind hoe kon ik weten - dat het voorgoed voorbij zou gaan...
-
Hoe weet je dat die mensen zo moeilijk zijn in de omgang? waarom zijn we dat? wij zijn ook mensen, en wij kunnen ook liefde geven en van iemand houden. En ook al heeft mijn moeder mij niet laten zien wat liefde is, daarom kan ik nog wel later mijn kinderen opvoeden. Want ik heb geleerd wat liefde is van mijn opa, en van andere mensen om mij heen.
Kijk, dat je niet snapt dat je iemand moet feliciteren bij een verjaardag, dat is rot. Maar dan kwam ze ook niet veel buiten haar gezin denk ik. Dat is heel rot voor haar, en fijn dat je haar vader hebt laten zien dat je het niet eens bent met hoe dat daar gaat, maar ook zij kan nog leren wat liefde is. Waarom kan dat niet. Je bent dan toch niet gelijk verloren?
Maar ik vind wel dat jullie hier een aantal dingen heel makkelijk zeggen, sorry. Misschien vinden jullie me nu heel onaardig, maar ik ben zelf een van die mensen. En ik ben eruit, ik ben weg, en het doet nog steeds pijn, maar ik kan normaal leven, ik kan normaal met mensen omgaan, ik kan van mensen houden. Ik kan leven. Ook die andere mensen gaan dat ooit kunnen.
En ik snap best dat het goed bedoeld is naar Maarten, dat kap ermee, maar het ligt echt aan de situatie. Als je echt van iemand houdt, kun je iemand helpen en dan wil je dat ook.
Het gaat niet altijd fout, mensen trekken zich niet altijd terug in hun schijnwereldje, mensen kunnen er ook uit komen. Als ze zelf maar willen, en zelf in gaan zien dat het niet goed is wat er gebeurt. Het gaat niet altijd fout, misschien vaak, maar niet altijd. En ik ben erg blij dat het met mij goed gaat.
Maar een schouderklopje, omdat ik vind dat je als man zijnde heb gedaan wat je kon doen
Take care mainframe
ps: hoop het beste, voor jouw & je vriendin
Ik zou zeggen blijf het proberen!!!
Ga naar haar school/ werk en zorg dat je haar dan ziet.
Blijf tegen haar zeggen hoeveel je van haar houdt en probeer door te dringen tot haar dat dit zo echt niet langer kan.
Mijn man heeft in een zelfde soort situatie gezeten thuis en werd dus ook geestelijk maar ook lichamelijk mishandeld.
Hij is op zijn 16e het huis uuitgezet door zijn ouders omdat hij zich absoluut niet in dat "hokje" van hun wilde passen.
Tja, en toen stond ie op straat.
hij is toen bij zijn beste vriend langsgegaan en van zijn ouders mocht hij daar blijven.
Van hun heeft ie geleerd dat het ook anders kan en dat het leven niet een en al ellende hoeft te zijn.
Je vriendin had het erover dat ze bang is om zelf kinderen te krijgen en dat ze die niet kan opvoeden maar ik denk dat dat niet waar is.
Tuurlijk kan dat ook niet vand e een op de andere dag maar het kan wel degelijk.
Mijn man en ik hebben zelf namelijk een zoontje en ik denk dat hij toch wel zo'n beetje de liefste vader op de hele planeet is ( ok ik overdrijf 
).
En hij kan mij ook gelukkig heel veel liefde geven en dat krijgt hij terug ook.
Mijnman heeft wel nog wat psygische problemen er aan over gehouden maar daar werkt hij ook hard aan.
En ondanks dat ie zelf nooit liefde heeft gekregen van zijn ouders en eigenlijk alleen maar klappen heeft hij zelf nog nooit een vinger uitgestoken naar die kleine van ons.
Maar blijf het proberen in gods naam en laat haar niet vallen wat er ook gebeurd want dat zal alleen nog maar meer bevestigend zijn voor je vriendin, zo van " zie je wel, ik ben ook echt nix waard!".
Heel veel sterkte ermee!!!
die is van mij voor je vriendin!!!
van me!Omdat ik je post zo geweldig vind....
[Dit bericht is gewijzigd door Maanbeertje op 22-08-2002 15:40]
Probeer er een samen met haar en haar ouders over te praten.
Dat zal wel niet makkelijk zijn om er over te beginnen maar iemand moet hier een eind aan maken. Je vriendin wordt gesloopt door haar eigen ouders.
Ga niet de discussie met ze aan over wat het beste is voor haar dat verlies je bijna altijd van ouders. Probeer haar ouder te laten inzien dat hun kleine dochter een volwassen vrouw van 20 is. Hiermee maak je ook duidelijk aan haar ouders en aan haar dat ze zelf keuzes kan maken en in dit geval ook zal moeten.
Haar ouders doen haar dit aan! Maar zij houd het instant ze zal hier een beslissing in moeten maken. En jij zal haar daar in moeten steunen. Ik ben alleen bang dat ze de verkeerde beslissing zal maken en voor haar ouders kiest ipv van zelf een leven op te bouwen.
Je vriendin is de machtigste speler in dit verhaal. Het gaat over haar.
Kiezen is moeilijk maar niet kiezen is moelijker.
suc6 mav out
quote:
Op donderdag 22 augustus 2002 13:42 schreef Maanbeertje het volgende:
Angel22, je krijgt eenOmdat ik je post zo geweldig vind....
terug!!!
maar je geeft eigenlijk nog te weinig informatie om de situatie op z'n best in te schatten.. hoe gedraagd de moeder zich (op bijv pa's autoritaire gedrag)? en dochter? en wat voor relatie hebben die twee? zie je blauwe plekken op het lichaam van je vriendin? (--> lichamelijke mishandeling)
quote:Het lastige is dat ik pas achter de mishandeling ben gekomen in het weekend dat die vader hier met geweld probeerde binnen te dringen en zijn vrouw heeft geslagen. Het rare is dat mishandeling dan niet meteen bij te binnen schiet. Je denkt er gewoon niet aan. Maar na een tijdje toch wel. Ook allerlei hulpinstanties gebeld, situatie uitgelegd en die zeggen ook allemaal dat er mishandeling in het spel is.
Op donderdag 22 augustus 2002 20:27 schreef cenobite het volgende:
maar je geeft eigenlijk nog te weinig informatie om de situatie op z'n best in te schatten.. hoe gedraagd de moeder zich (op bijv pa's autoritaire gedrag)? en dochter? en wat voor relatie hebben die twee? zie je blauwe plekken op het lichaam van je vriendin? (--> lichamelijke mishandeling)
Nu ik het weet, zou ik heel graag weer eens in contact met mijn vriendin komen, alleen dat is heel erg lastig. Ze is nooit meer op internet te vinden, ik denk dat haar vader het haar verboden heeft, want zo kan ze natuurlijk in contact komen met mij. En een brief schrijven heeft ook geen zin, die lezen haar ouders toch.
Op dit moment voel ik me dan ook een beetje machteloos, maar over een goede week beginnen de scholen weer en kan ik haar eens gaan opzoeken.
Maar daar ligt nog een probleem. Hoe tot haar door te dringen? Ze heeft op dit moment, als een heel logische reactie op alles wat er is gebeurt, mij helemaal buitengesloten. Ze kan anders niet meer normaal thuis wonen. Maar ik heb goede hoop dat het me lukt. Het is me al twee keer eerder gelukt nadat het uit was gegaan. Dat was eigenlijk precies dezelfde situatie alleen deze keer is het allemaal veel extremer. In contact komen is al lastig. En dat was de vorige keren niet. Maar dat veranderd dus als ze naar school gaat....
quote:Bedankt voor de link. Deze had ik zelf nog niet gevonden. Maar is een een hele goede. Staan zoveel herkenningspunten in. Eigenlijk zou mijn vriendin ze is moeten lezen :-)
Op donderdag 22 augustus 2002 20:31 schreef cenobite het volgende:
o ja lees dit eens --> http://home.uni-one.nl/sonbaje/Watisregressie.htm gaat over emotionele mishandeling & gedragssymptonen die erdoor ontstaan (las ook ergens dat het Borderline of MPS als gevolg kan hebben
Hebben jullie geen gezamelijke vrienden, via wie je eventueel kontakt met haar kan zoeken? Of een goede vriendin van haar oid?
Verder veel succes gewenst
(eazzz heeft in het verleden ook grote problemen met de vader van zijn vriendin gehad, maar de tijd heeft dit geheelt. We zullen nooit elkaars dikste vrienden zijn, maar we kunnen nu in ieder geval met elkaar praten en door een deur)
Ik was een topic begonnen met een soortgelijke ervaring (ik vond het nogal lomp om hier dwars door heen te walsen met mijn minder grote probleem) maar die ging op slot. Dus post ik het maar hier.
anyway...
Ik deed van de zomer vakantie werk met een meisje. Een normaal meisje, niets aparts. Vooral heel aardig enzo.
Na het vakantie werk zijn we beetje contact blijven houden. (vooral via internet en sms)
Op een gegeven moment had ze het er vaak over dat ze zich niet 'goed' voelde. Ik dacht altijd dat ze een griepje had ofzo ( 
)...
Totdat ze opeens vertelde dat ze vaak thuis geslagen wordt door haar moeder.
Tegen haar broertjes en zusje doet de moeder super aardig enzo, maar tegen haar dus echt niet. Als er geen andere mensen bij zijn is het raak.
Het gaat vaak zo: Moeders geeft haar een 'opdracht'. Vaak gaat het dan om afwassen of opruimen. Klinkt onschuldig. Maar al van jongs af aan moet ze de meest zware huishoudelijke taken uitvoeren terwijl haar moeder geen donder uit voert. De hele dag door. Tot laat in de avond. (doet me denken aan het assepoester sprookje). Een jaar geleden kwam ze voor het eerst in opstand tegen haar moeder. Ze zei 'nee, ik doe het niet meer'. (Ik denk dat daar heel veel moed voor nodig is geweest.) Ze rende naar haar kamer en haar moeder rende haar achterna. Boven is ze gewoon op haar in wezen 'beuken' of hoe je het ook wilt noemen. Shit man... als je haar verhaal hoort en hoe ze het vertelt. Tranen sprongen me in de ogen.
De rol van haar vader in dit verhaal weet ik nog niet precies, maar beetje bij beetje kom ik steeds meer over de situatie te weten.
Ze heeft me blauwe plekken laten zien waar ik echt stil van werd. Niet normaal. Ook heeft ze lidtekens van 3 mislukte zelfmoord pogingen. (kwam ik eergister achter)
Ik heb haar gezworen dit alles tegen niemand te vertellen (over typen en op internet posten hebben we het niet gehad 
) Maar ik moet toch IETS doen? Toch? Als ik er alleen al aan denk hoe het er aan toe gaat daar. Woorden schieten te kort. Ik wordt er gewoon depri van.
Vooral het 'waarom', daar zit ik mee.
Ik ben er nog niet zo super lang geleden achter gekomen, en ik ontdek steeds weer nieuwe dingen van het verhaal. (ze kan het niet allemaal in 1 keer vertellen)
Ze doet ook alsof het allemaal haar eigen schuld is enzo.
Iemand advies voor mij? Ben iig blij dat ik het nu ff kwijt ben. (tis wel wat lang...)
quote:Behalve dat je alles doet voor je vriendin toon je haar ook nog ontzettend veel liefde voor je moeite. Daar heb ik respect voor!
Op vrijdag 23 augustus 2002 09:48 schreef maarteniscrazy het volgende:[..]
Het lastige is dat ik pas achter de mishandeling ben gekomen in het weekend dat die vader hier met geweld probeerde binnen te dringen en zijn vrouw heeft geslagen. Het rare is dat mishandeling dan niet meteen bij te binnen schiet. Je denkt er gewoon niet aan. Maar na een tijdje toch wel. Ook allerlei hulpinstanties gebeld, situatie uitgelegd en die zeggen ook allemaal dat er mishandeling in het spel is.
Nu ik het weet, zou ik heel graag weer eens in contact met mijn vriendin komen, alleen dat is heel erg lastig. Ze is nooit meer op internet te vinden, ik denk dat haar vader het haar verboden heeft, want zo kan ze natuurlijk in contact komen met mij. En een brief schrijven heeft ook geen zin, die lezen haar ouders toch.
Op dit moment voel ik me dan ook een beetje machteloos, maar over een goede week beginnen de scholen weer en kan ik haar eens gaan opzoeken.
Maar daar ligt nog een probleem. Hoe tot haar door te dringen? Ze heeft op dit moment, als een heel logische reactie op alles wat er is gebeurt, mij helemaal buitengesloten. Ze kan anders niet meer normaal thuis wonen. Maar ik heb goede hoop dat het me lukt. Het is me al twee keer eerder gelukt nadat het uit was gegaan. Dat was eigenlijk precies dezelfde situatie alleen deze keer is het allemaal veel extremer. In contact komen is al lastig. En dat was de vorige keren niet. Maar dat veranderd dus als ze naar school gaat....
Misschien moet je proberen om in te breken in de gesloten wereld van je vriendin. Hoe hard het soms ook kan zijn; confronteer haar met haar eigen situatie. Vergeet echter niet dat je dit uit liefde doet en dat kan je haar ook altijd zeggen.
En, uiteindelijk kan je misschien samen met je vriendin hulp zoeken bij een instantie. Vaak is psychische hulp welkom, en dan doel ik niet op het Riagg maar meer op een persoonlijke instantie die ingaat op de problemen van jouw vriendin.
Voor jou houdt het ook eens op. Door alles wat je doet kan je de proporties misschien uit het oog verliezen. Wees realistisch en trek jezelf op bij de gedachte dat jouw liefde haar kan redden!
Succes kerel! En heel veel sterkte!
WDV
onetimeposter, je mag me mailen. misschien kan ik je helpen.........
maanbeertje@angelfire.com
wie moet ik nu geloven?
hint: zoek iemand die met 'overtuigende' argumenten die man iets duidelijk kan maken, en dan bedoel ik ook dingen op een dusdanige manier 'vertellen' dat 'ie nog minimaal een paar weken last heeft met zitten.
quote:Terug slaan zou het alleen maar erger maken.
Op maandag 2 september 2002 19:50 schreef Disorder het volgende:
Ik weet dat het politiek incorrect is om het te zeggen, maar waarom sla je niet terug? Ik geloof heus dat het heel moeilijk is, maar ik zou mijn leven niet willen laten verpesten door één van m'n ouders. Als dat bij mij zou gebeuren, dan zou ik uit alle kracht terugslaan. Zo hard mogelijk. Nu is mijn situatie natuurlijk heel anders en het is een beetje appels met peren vergelijken, maar toch..
Op zich niet zo raar, als je nog nooit met zoiets bent geconfronteerd, denk je heel vrij en heb je het idee dat je zo weg kunt gaan, of als kind de situatie kan veranderen.
Dat is dus niet zo. Ik ben sinds het allemaal gebeurt is aardig wat wijzer geworden. Ik heb boeken gelezen over emotionele mishandeling en ben zelf naar Maatschappelijk Werk gegaan. Gewoon om te kunnen praten met iemand die er wat verstand van heeft.
Je komt er zo langzamerhand achter dat je er eigenlijk helemaal niks aan kunt doen. Mijn ex-vriendin, of iedere andere persoon die mishandeld wordt, is de enige die stappen kan nemen. Hulp van iemand anders kan heel fijn daarbij zijn. Maar het initiatief moet van de persoon zelf komen. En dat gebeurt heel vaak niet. Daardoor gaat de mishandeling ook over van generatie op generatie. Zal het kort proberen uit te leggen:
Als kind ben je volledig afhankelijk van je ouders. Je ouders zijn degenen die je in leven kunnen houden. Als kind heb je al zoveel bewustzijn dat je dat al weet. Als kind heb je bepaalde behoeftes. Aandacht en liefde zijn daarin heel belangrijk. Afijn, je kunt er zelf vast nog wel wat opnoemen. Een kind heeft dat nodig, als het dat niet krijgt en het de situatie ook niet kan veranderen, d.w.z. de ouders veranderen niet, verandert het kind de situatie. Of het gaat zichzelf de schuld geven van alles, en je gaat jezelf proberen te veranderen en zo te doen dat je ouders je wel liefde geven of je verandert de waarheid gewoon. Je gaat de dingen zien zoals je ze wilt zien en niet zoals ze zijn. Puur en alleen om te overleven.
Als dit proces je hele jeugd duurt, wordt het een gewoonte. Komt het in je onbewuste te zitten en weet je niet eens meer dat je het doet. Jouw waarheid wordt de waarheid, je bent degene die zichzelf moet veranderen etc. etc.
En dit alles neem je mee naar je volwassenheid. Maar eigenlijk ben je niet volwassen. Veel dingen beleef je nog zoals je ze als kind beleefde, omdat je onbewuste daar nog steeds een systeem voor heeft ontwikkeld.
Das een beetje heel kort, en heel erg de basis van heo zoiets werkt. Als je er wat meer over wilt weten moet je "liegen om te leven" en "op weg naar jezelf" eens lezen.
Nu ik dit allemaal een beetje hebt heb ik het ook opgegeven. Ik heb nog een tijdje geprobeerd tot haar door te dringen, maar op geen enkele manier lukte dat. Ze zei dingen die totaal niet klopte, haar vader had helemaal niks gedaan wat niet klopte e.d. (werkelijkheid veranderen). Gewoon praten ging nog wel, gewoon over koetjes en kalfjes weet je, maar zodra het verder ging dat dat werd het alleen maar afhouden, was er niet met haar te praten en was ik degene die van alles had gedaan, alleen maar gezeik (projectie van je problemen op anderen gebeurt ontzettend vaak bij mishandelde kinderen, ze willen hun eigen problemen niet onder ogen komen).
Toen heb ik voor mezelf op een gegeven moment gezegt. Nu stop ik ermee. Hier kan ik dus echt niks meer mee doen. Ik wil zo graag met haar praten en haar helpen, maar het enige dat ik krijg is gezeik. Het leek gewoon wel of je met een andere persoon aan het praten was. Ik kan dus wel begrijpen dat ze dat doet, en ik neem het haar ook niet kwalijk, maar ik schiet er niks mee op. En ik kan nu wel blijven proberen, maar wat win ik daarmee. Ik heb een hardstikke fijn leven en daar ga ik me nu weer op richten. En ik heb er ook mijn positieve dingen uitgehaald. Heb heel veel geleerd en heb gezien dat een normale opvoeding niet zo normaal is. Het probleem van mishandeling komt heel vaak voor en is zo moeilijk er iets aan te doen. Maar toch wil ik iets eraan doen. Daarom heb ik op het laatste moment toch de studie psychologie gekozen. Zo geeft het, hoe vervelend het ook allemaal is, toch weer een positieve draai aan mijn leven.
En daar gaat het om. Van elke situatie, hoe vervelend ook, wat meepikken dat positief is voor jezelf en je ontwikkeling.
Soms hoop ik alleen nog wel dat mijn lieve meisje ooit weer eens terugkomt. Dat ze haar problemen ziet en bereid is er iets aan te doen, zodat ze aan een echt en ontzettend mooi leven kan beginnen. Of het nou met mij is of niet, dat maakt me nog niet zo veel uit. Als ze maar onder die vreselijke invloed van thuis afkomt. Laten we hopen met z'n allen, misschien helpt het... 
quote:Dat moet je helemaal zelf weten. Maar als je "bewijzen" wilt, zal ik je wat spulletjes van haar laten zien. Of je vraagt maar eens aan de buurt wat er is gebeurt, iedereen was wakker hier. Of je leest het politierapport maar. Ik wil het je nog wel allemaal eens wat uitgebreider vertellen hoor, zie maar!
Op maandag 23 september 2002 10:49 schreef Patch het volgende:
nu hoor ik ineens ook de andere kant van het verhaal....wie moet ik nu geloven?
quote:patch is iemand die mijn ex kent en dus het hele verhaal van haar kant heeft gehoord. waarschijnlijk haar werkelijkheid dus...zou trouwens wel eens willen weten wat ze hem heeft verteld. ben benieuwd
Op maandag 23 september 2002 12:31 schreef Aneurism het volgende:
Who the fuck is Patch en waarom zou maarteniscrazy zijn verhaal de andere kant zijn?
Ik voel mezelf alleen niet zo vrij om dat zomaar ff te posten hier, als je interesse hebt kun je me altijd mailen op:
mckillem@fusemail.com
Dit vooral omdat me vriendin dat niet zo waardeert.
|
|
