Maandag 3 juni zijn we dus naar dierenarts gegaan. Hij dacht aan een hernia en we moesten Cronos daarlaten voor verder onderzoek. Later op de dag belde hij ons dat hij rontgen en ruggemergonderzoek (Myelografie) had toegepast maar helaas niks kon vinden. Cronos kreeg wel gelijk medicijnen om de druk op ruggemerg tegen te gaan. We hebben hem weer opgehaald en de rest van de avond was er dan ook niks aan de hand. Cronos leek geen klachten meer te hebben.
Dinsdagochtend kreeg Cronos helaas weer pijnklachten. De dierenarts heeft hem weer opgenomen en vertelde ons dat een kennis van hem (een rontgenoloog) ´s avonds naar hem zou kijken.
Dezelfde avond kregen wij telefoon dat ze weer een ruggemerg-onderzoek hadden gedaan en met veel moeite eindelijk een diagnose hadden gesteld namelijk een nekhernia. Dit probleem kon hij makkelijk oplossen dmv medicijnen, opereren was niet nodig.
Dolgelukkig gingen we Cronos woensdag ophalen. Bij aankomst bij de arts bleek Cronos aan zijn achterpoten verlamd. De arts vertelde ons dat dit wel vaker voorkwam en het wel overging. Donderdag was de toestand nog niet verbeterd maar de arts vond het beter dat we hem mee naar huis namen omdat het toch alleen maar om rust en verzorging ging. Ondertussen kreeg Cronos medicijnen en moest 2 keer per dag gekatheriseerd worden omdat hij niet zelf kon plassen. Die nacht thuis was vreselijk. Cronos heeft de hele nacht liggen huilen en janken uit frustatie omdat hij zich niet kon bewegen. (Normaliter liep hij natuurlijk de hele dag achter ons aan). We hebben ´s avonds om 23.00 de arts nog gebeld of Cronos niks kon krijgen om wat rustiger te worden. Hij is toen gekomen en heeft hem een valiuminjectie gegeven wat trouwens niet hielp.
Vrijdagochtend was er helaas nog steeds geen verbetering en zijn we teruggegaan. De arts raakte ondertussen zelf ook zeer gefrusteerd en geirriteerd en heeft een 3-tal dierenziekenhuizen gebeld omdat hij het uit handen wilde geven. Dat weekend konden we nergens terecht. Maandag 10 juni zouden we de eerste zijn.
"Helaas" zei de arts. Ik wil hem ook niet meer hebben. Neem hem maar mee naar huis. Ik heb ook weekend en geen zin in stront te ruimen waren zijn letterlijke woorden.
Cronos kreeg een infuus in zijn voorpoot om de medicijnen toe te kunnen dienen. Wij kregen een tasje met spuiten en 3 katheters. Aangezien Cronos 2 keer per dag gekatheriseerd moest worden vonden wij 3 katheters voor 3 dagen wat weinig maar we moesten ze maar schoonmaken en dubbel gebruiken.
Eenmaal thuis raakte we in paniek. Het inbrengen van het katheter lukte niet en we waren doodsbang dat we iets verkeerd zouden doen (ook met het infuus). De dierenarts had ons niet bepaald het idee gegeven dat we bij hem nog welkom waren en dus hebben we een andere kliniek gebeld en het hele verhaal uitgelegd. De dienstdoende arts vond het belachelijk hoe het gegaan was en we konden Cronos die avond (vrijdag) langsbrengen om hem het weekend te verzorgen totdat we maandag in het dierenziekenhuis in terecht konden. Zo gezegd zo gedaan. We bezochten 2 keer per dag de kliniek en verzorgden iedere keer met de dienstdoende arts onze hond.
Zaterdag 8 juni heeft de arts nog contact opgenomen met de specialist in het dierenziekenhuis. Zij vertelde ons dat de reden dat Cronos niet eerder kon komen o.a. te maken had met het feit dat dergerlijk ruggemergonderzoek risico´s met zich mee bracht en er zeker 3/4 dagen tussen moest zitten. De arts heeft dit onderzoek notabene 2 keer in 24 uur toegepast!
Diezelfde dag kregen wij telefoon van de echtgenote van de dierenarts met de vraag hoe het met Cronos ging. Wij vertelde dus dat hij opgenomen was in een andere kliniek omdat we het niet meer aankonden met zijn verzorging waarop ze vreselijk kwaad werd. Ze ging vreselijk tekeer dat we onfatsoenlijk mensen waren en hoe haalde we het in ons hoofd om naar een ander te gaan zonder hun toestemming. Mijn man vertelde dat we in paniek waren geraakt en we niet het idee hadden dat we nog welkom waren en dat we nu eenmaal de beste verzorging voor Cronos wilden waarop ze ook nog zei dat ze wel emotionelere mensen gezien had en ze niet het idee had dat we er zo mee zaten. De arts kwam toen nog aan de lijn met eenzelfde relaas. We hebben ons verontschuldigd dat we er niet aan gedacht hadden om hen te bellen omdat we maar aan 1 ding dachten; Cronos weer gezond en lopend thuis krijgen.
Zondagochtend is Cronos nog naar de dienstdoende arts gegaan die hem die dag verder heeft verzorgd. De verlamming van Cronos´ achterpoten leek trouwens te verminderen. De pijnprikkels en reflexen werden gedurende het weekend steeds sterker wat een goed teken was.
Maandag 10 juni om 8.30 hebben we hem daar opgehaald en met volle moed zijn we naar het dierenziekenhuis vertrokken. Daar kregen we te horen dat de arts de foto´s die maandag en dinsdag (3 en 4 juni) gemaakt waren niet wilden afgeven.
We zijn naar huis vertrokken met de mededeling dat ze hem weer gingen onderzoeken en we konden om 12.30 bellen. Om 12.30 waren ze nog niet klaar en uiteindelijk na een aantal keer bellen kregen we om 15.00 te horen dat er niks meer aan te doen was. Cronos mankeerde verder niks (de nekhernia was er wel nog maar hij reageerde goed op de medicijnen), maar de contrastvloeistof van het Myelo-onderzoek was door zijn ruggemerg in zijn achterlijf gelopen. De specialist heeft nog contact gehad met een collega in Utrecht maar er was niks meer aan te doen en het advies was; euthanasie! We konden om 16.30 langskomen om afscheid te nemen en hem te laten inslapen.
We hebben het gevoel in een hel terecht te zijn gekomen. We zijn 2000 euro lichter maar nog veel erger; Cronos is er niet meer. In onze opinie en wat de specialisten hebben gezegd was dit niet nodig geweest. De klachten die Cronos oorspronkelijk had konden verholpen worden maar er zijn fouten gemaakt. Het ergste is ook dat als het er op aan komt geen enkele arts of specialist zich uitspreekt. Alsof ze elkaar en zichzelf beschermen. Wij voelen totale machteloosheid, verdriet en woede.
Dinsdag 11 juni na de crematie kregen we een aangetekende brief van de diernarts waarin hij uitlegt dat het betreffende onderzoek van dinsdag 3 juni is uitgevoerd door zijn kennis die geen vetinair specialist bleek maar een humaan rontgenoloog die normaliter dit soort onderzoek op mensen uitvoert maar wel zeer capabel is. Hij legt ook in de brief uit dat Cronos wel welkom was geweest dat weekend en legt de schuld min of meer op onze schouders. Tevens zegt hij dat niemand hem om de foto´s gevraagd heeft.
Als we de specialist in het dierenziekenhuis hierop aanspreken zegt ze geen uitspraken verder te willen doen en dat we ons maar moeten bezighouden met het verwerken van de dood van Cronos.
Hier moeten we het maar mee doen. Het verhaal lijkt ten einde. De as van onze levenslustige Rottweiler staat nu in een potje op de kast terwijl we een week geleden lopend met hem de praktijk ingingen. Met ons verdriet zitten we ook met een gevoel dat het lijden en de dood van Cronos is veroorzaakt door een menselijke fout waarvoor niemand verantwoording wil nemen.
Ik mis hem zo.... 
[Dit bericht is gewijzigd door lily op 14-06-2002 21:02]
Dit is echt geen stijl van die huisarts, en ik denk ook niet dat hij zich dit kan permiteren als hij is aangesloten bij een of andere artsenbond. Misschien kan je kijken of hij hier lid van is en dan hun deze situatie uitleggen. Ik weet wel dat je hiermee cronos niet terugkrijgt, maar bedenk dan wel dat er misschien andere mensen zijn die het zelfde kunnen meemaken bij deze arts.
gecondoleerd
heel veel sterkte!
Pulp Fiction
En wat een lul van een dierenarts hadden/hebben jullie, gatver, dat soort mensen zou ik eens flink door elkaar willen rammelen.. Grr..
Trouwens, Cronos is een leuke naam, en op de foto staat de bijbehorende schat..
En waarom belde de echtgenote van de dierenarts? Wat heeft zij er nou weer mee te maken?
Maar, iig, gecondoleerd en heel erg veel sterkte!
Het is echt klote om opeens je maatje te missen!(I know, jammer genoeg
)
De eerste, een Yorkshire-Terriër-teefje genaamd Pamela, hadden we op een vrijdag gekregen. Heel leuk allemaal, zoals puppie's altijd zijn, maar na die eerste dag ging het ineens een stuk slechter. Ze lag de hele dag in d'r mandje, en op zondagavond was het afgelopen. We hebben autopsie laten doen en het bleek een aangeboren leverafwijking te zijn. We kregen daarom in ieder geval ons geld nog terug van de fokster, maar ook na 3 dagen kun je al best gehecht zijn aan een hond merkte ik toen.
De tweede, weer een Yorkshire-Terriër-teefje, dit keer Ashley genaamd, is in totaal 9 jaar bij ons geweest. De enige afwijking die ze had was epilepsie, iets wat je volgens mij niet al te vaak ziet bij honden. Het enige was dus ongeveer 1 keer in de maand een aanval met daarna een hele dag rusten, maar aangezien het om een klein ras ging was het niet zo'n ramp om dat beetje spuug+ontlasting op te ruimen. Na die 9 jaar ging het echter ineens bijzonder slecht, 4-5 aanvallen op een dag en toen naa 3 dagen ineens totaal geen eetlust meer. Na nog eens een week en 4 dierenarts-bezoeken voor kalmerende middelen was het gedaan en moesten we afscheid nemen. Tot nog toe is dat overigens de enige keer dat ik om een dier heb moeten huilen.
Nu hebben we onze 3de hond, een Westhighland-White-Terriër-reu, Gizmo. Deze hebben we nu 2 jaar, en dat zal nog wel even zo blijven als het aan mij ligt. Het "probleem" bij deze is dat de fokker waar hij vandaan komt hem ongelovelijk mishandeld heeft. Die vent is echt een bruut, volgens onze dierenarts heeft hij zelfs eens bij één van zijn eigenen paarden een oor afgesneden, om zo het verzekeringsgeld op te kunnen strijken. Dat mishandelings-verleden uit zich bij Gizmo door een ontzettend wantrouwen tegen vreemden. In het begin was hij ook voor van alles en nog wat ontzettend bang, maar daar is hij grotendeels overheen gegroeit. Alleen bepaalde geluiden als het klappen van kauwgom is hij nog ontzettend bang van. En wat betreft het wantrouwen voor vreemden is hij makkelijk om te kopen met hondenkoekjes..... 
Moraal van dit verhaal????? Geen eigenlijk, maar ik wou ff duidelijk maken dat ik maar al te goed begrijp hoeveel liefde honden je kunnen geven, en daarom ook snap dat je ontzettend kwaad en teleurgesteld bent over de gang van zaken in jouw geval.....
Wat ontzettend moeilijk om de dood van jullie lieve hond te verwerken met in je achterhoofd de zekerheid dat dit heel anders was gelopen als er geen fouten waren gemaakt.
Wat ik nog het ergste vind is dat de dierenarts geen enkele verantwoordelijkheid op zich neemt voor de gemaakte fouten.
Hierdoor toont hij indirect zich totaal niet in te kunnen leven in de pijn en het verdriet dat het verlies van een huisdier met zich meebrengt.
Als zoiets bij mensen gebeurt kun je een klacht indienen bij het Medisch Tuchtcollege. Ik vraag me af of in de diergeneeskunde ook een orgaan bestaat waar je mensen kunt aanklagen na het maken van fatale en aantoonbare fouten?
Ik weet het, je krijgt Cronos er niet mee terug, maar misschien zou het je op 1 of andere manier helpen zijn dood een plaatsje te geven.
Heel veel sterkte Lily! 
Op google ben ik de volgende links tegen gekomen:
1 http://www.minlnv.nl/thema/dier/gezond/infotdg.htm
2 http://www.vcp.nu/sjvisser/dierenarts.htm
Deze links gaan over het veterinair tuchtcollege.
Welke gevestigd is in Den Haag en ze nemen je klacht kosteloos in behandeling.
Heel veel sterkte.
Groetjes en een van Pikakonijn
GVD wat word ik hier boos en verdrietig van! Dit is een van de ergste dingen die je kunt overkomen met een huisdier: je neemt een kundig iemand in vertrouwen om je geliefde huisdier te verlossen van pijn, om hem beter en gezond maken en dan beschaamd zo iemand jullie vertrouwen vreselijk! Wat een onmens!!
Wat verschrikkelijk wat jullie is overkomen, wat erg! Dit is toch de grootste nachtmerrie van iedere dierenliefhebber?? 
Ik heb er gewoon geen woorden voor. Dit is niet te geloven! 
Ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen 
Heel veel sterkte klinkt als een geweldig understatement...
Ik ben hierdoor erg verdrietig. Wij hebben zelf ook een hond, dus ik denk dat ik me redelijk goed kan inleven in jullie situatie. De gedachte maakt me gewoon misselijk.
* DuchessX is totaal uit het veld geslagen van dit bericht
Alle liefs van mij voor jullie.
Bah. Ik heb er een hekel aan om te horen hoe dieren mishandeld en/of niet goed verzorgd worden
Heel veel sterkte met de verwerking.
prrrrrr
en vreselijk dat je je hond kwijt bent natuurlijk. sterkte!
|
|
