Ik was bang, heel bang dat bekenden in mijn omgeving die ook actief waren op fok! iets zouden ondernemen. Ik heb zelfs nog als pridemeid in mijn eigen topic gereageerd, om alle associaties met mij uit te wissen...
En nu, nu wil ik het allemaal naar buiten brengen. Ik wil niet langer zijn grote geheim bewaren. Het wordt tijd dat iedereen zijn eigen aandeel voor eigen rekening neemt. Mijn pijn is voor mijn rekening, de rest is voor hem.
Inmiddels hebben mijn vader, mijn moeder en ik meermaals met elkaar gepraat over dit onderwerp. Het verloopt stroef, maar het verloopt. Elk gesprek was op mijn verzoek 
Na het eerste gesprek vertelde mijn vader mij dat hij er niet op geilde. Hij zocht, naar zijn zeggen, de onschuld die hij zelf nooit gekregen had. En hij zou alles in het werk stellen om de band met mij en met zijn eigen vrouw weer te herstellen. Hij benadrukte nog dat hij niet alles wilde vertellen. En dat verwacht ik ook niet.
Mijn vader ging in therapie. Dat zit hij nu nog steeds. Ik vind het heel goed voor hem dat hij bezig is om te bekijken waar het vandaan komt en wat het met hem doet. Maar ondertussen investeert mijn vader nog steeds niets in mijn moeder en mij. Meermaals heeft hij uitgelegd hoe hij zich kan voorstellen hoe de pijn voor ons moet zijn, maar het lijkt wel of hij een verplicht verhaaltje zit voor te lezen, als hij dat doet... Er zit geen enkele affiniteit in zijn verhaal. Nooit.
Afgelopen week hebben we weer met elkaar gepraat. Mijn vader vertelde dat hij nog steeds zo hard bezig was in therapie en hij verwachtte duidelijk dat wij dat goed voor hem vonden. En ergens vind ik het ook goed voor hem. Maar mijn moeder en ik hebben echt dagen aan uren gestoken in het zo goed mogelijk met hem om te kunnen gaan, terwijl hij zo fijn zijn probleem oplost. En wij dan? 
Als klap op de vuurpijl vertelde hij in datzelfde gesprek dat hij weer vanalles had zitten bekijken. Mijn moeder wist dat al en had mijn vader wijselijk geadviseerd het zelf aan mij te vertellen. Als ik het via mijn moeder had moeten horen was het niet goed afgelopen, vrees ik Ik denk dat hij het alleen maar vertelde omdat mijn moeder er zo op hamerde. Overigens had zij het ook ontdekt, mijn vader had het weer op alle mogelijke manieren geprobeerd te verbergen voor ons...
Ik heb vandaag met de politie gebeld en ik ga zeer binnenkort met ze praten over wat ze voor me kunnen doen. Ik ga nog geen aangifte doen, dat vind ik simpelweg te eng. Ik laat het hele gezin instorten, als ik dat doe. Maar ergens ligt er wel een grens bij mij, en dat is wel ongeveer hier Het zou eens tijd worden....
prrrrrr
Vreselijk om te moeten ontdekken dat je eigen vader zulke dingen bekijkt .
Ik hoop dat je er samen met je mams, en je lieve vriend. dat je daar wat steun aanelkaar hebben!
Sterkte 
ik zou toch maar effe niet naar de politie gaan als ik jou was, misschien dat die therapie wel echt baat en is het probleem misschien wel binnen een korte tijd opgelost.
iig veel sterkte
Goed of fout is hier niet de kwestie, het is te gemakkelijk om even snel een oordeel te vellen... Wie kan zeggen wat er precies in zijn medemens omgaat, ook al ken je iemand nog zo goed??
Het enige advies, als het al advies mag heten, dat ik kan geven is volg je hart en geweten...
Wens je heel veel sterkte en suc6 met deze situatie. Hoop voor je dat het voor iedereen goed afloopt!!
Laat je voor je (eventueel) aangifte doet, goed adviseren wat de gevolgen hiervan zijn. Ben je zelf bij een hulpverlener? misschien is het geen gek idee om eens met iemand te praten.
Heel veel sterkte meid
Meira
..................The cats have never forgotten this.
Ik ben er werkelijk stil en tegelijkertijd geschokt van.
Wat een moed van je om alles te vertellen en nu met de politie te gaan praten.
Ongelooflijk wat een moed.
Ik weet niets anders te zeggen dan dat ik je heel erg bewonder om je openheid en de keuze die je maakt.
*dikke knuffel geeft*
En wat een dilemma: je vader houdt zich bezig met zaken die absoluut niet door de beugel kunnen, zaken die geen enkel kind wil associeren met zijn/haar vader. Aan de andere kant ontzettend verwarrend; het is niet alleen jouw vader, ook de partner van je moeder, er zijn zoveel levens verbonden met het zijne die ook zullen lijden onder het lot dat hem te wachten staat na aangifte.
Toch denk ik dat je je geweten moet volgen; mensen die zich verlustigen aan kinderporno houden indirect de exploitatie en seksuele mishandeling van minderjarigen in stand. Het is (terecht!) strafbaar en welke verzachtende omstandigheden iemand ook mag aanvoeren; er is uiteindelijk geen enkel excuus voor..
Ik vroeg me, na het lezen van je stukje, direct af: op wat voor plek staat je vader nu in je leven? Kun je hem nog op een zuivere manier als vader zien? Duidelijker: als kind kijken de meeste mensen naar hun vader op, zien hem als onfeilbaar, iemand die alles kan. Ik denk dat in jouw geval je vader op je 12e keihard van zijn voetstuk is gevallen (voor zover je hem daar voor je 'ontdekking' op had staan natuurlijk).
Je klinkt erg sterk, als iemand die niet wegloopt voor haar (morele) verantwoordelijkheden en daar neem ik mijn petje voor af.
Heel veel sterkte meid, want dit moet heel erg veel pijn doen.
In ieder geval succes enzo
afgelopen jaar had ik je vorige topic al eens gelezen en ik was toen behoorlijk geschokt, snapte het niet waarom je vader naar dergelijk materiaal kijkt. Voelde me toen ook machteloos omdat ik zoals ik graag wil, je geen helpend advies kon geven, enkel mijn medeleven betuigen.
Vind het wel knap dat je het er uit gooit. Blijkbaar is er een grens overschreden en ik vind het bewonderenswaardig dat je stappen gaat ondernemen om je eigen grenzen te bewaken, jezelf niet er onder door te laten gaan, maar, in zoverre ik me dat kan voorstellen, want ik ben gelukkig nog nooit in dergelijke situaties geweest, ik snap ook wel dat je het niet makkelijk valt. In ieder geval wil ik je, voor wat het je waard is, sterkte wensen de komende tijd en zoek steun bij je beste vrienden (iets wat ik ook doe als ik het moeilijk heb)......
Greetz,
Aad
Ik kan je helaas geen raad geven, behalve dat je moet doen wat *jij* denkt dat juist is. Succes!
quote:Toevallig heb ik a.s. vrijdag weer een afspraak met mijn toenmalige therapeut, die voor een jaar op vakantie ging. Hoe raar je de dingen uit kunt stellen
Op vrijdag 26 april 2002 21:58 schreef Nijntjuh het volgende:
Ben je zelf bij een hulpverlener? misschien is het geen gek idee om eens met iemand te praten.
prrrrr
Pridemeid, je draagt je naam met ere, want je mag zeker trots zijn op de manier waarop je met deze situatie omgaat!
Sterkte...
maar bij pedofilie ligt het anders. hier worden kinderen op een vreselijke wijze mishandeld, zowel lichamelijk als pschygish. en omdat dit een probleem is en zo word gezien door de maatschappij, word het als een ziekte gezien. en ziektes kunnen genezen worden (of in ieder geval gedeeltelijk. want de vraag is, kan een homosexueel of een pedofiel tegen zijn eigen geaardheid ingaan?).
ik zou dus eerst maar eens afwachten of jou vader inderdaad 'geneest' d.m.v. therapie, voordat je de politie belt.
sterkte!
Respect voor het lef dat je hebt om de situatie onder ogen te zien. Dat dit soms tijd kost is heel logisch.
Wat een dilemma. Neem de beslissingen die goed voelen in JOU hoofd en hart.
Knuffel, Ccarrella
Nou ja hopelijk komt ie er bovenop (al is het moeilijk, ik geloof dat het mogelijk moet zijn) Ik kan helaas niet veel doen van achter dit computertje... behalve je veel sterkte wensen en de kracht om door te gaan! Je komt er wel! 
Je bent een van de weinigen die naast het durven ok doet, dus mijn respect voor je.
Niet opgeven meid, er is een reden dat je dit doet, en iedereen die weet waarvoor je het doet kan trots op je zijn.
Een van de moeilijkste dingen in je leven durf jij te confronteren, je weet wat je doet.
Als je dit achter de rug hebt, heb je een groot deel van je leven rechtgezet. Sommige mensen kiezen er zelf voor, niet alles is jouw verantwoordelijkheid.
Doe wat je moet doen, je vind wel een manier.
Heel veel sterkte.
DIEP RESPECT!.
Ik vind het zo ongelooflijk moedig van je en ik hoop echt voor je dat het allemaal goed komt.
Ik weet niet of ik ook zo zou reageren als ik in jouw situatie zat.
