Ze is zwaar depressief, haar levenslust verdwijnt en ze vreet mijn energie weg. Nou vind ik dat laatste nog niet het ergste, maar dat haar levenslust verdwijnt doet me pijn. Ik weet niet wat ik er mee aan moet, ik weet niet wat ik moet doen hoe ik haar kan opvangen. Ik merk al dat ik op mijn tenen loop simpelweg om haar te helpen. Ik had haar net overstuur aan de telefoon. Ze had woorden met haar man. Nou gaat er ook een heel lang verhaal vooraf, waarom ze zo depressief is, wat ik jullie maar bespaar. Ze was zo overstuur, dat ze zichzelf ziet als gevaar voor haarzelf en voor haar medemens, en voor haar dieren. Ik weet wat voor gedachtens ze soms heeft. Mij heeft ze in haar gedachten ook al een paar keer van kant gemaakt, op een gruwelijke manier, maar ik vertrouw haar. Ik vertrouw erop dat ze het niet zou doen. Ik weet dit klinkt heel erg fout, wat het ook is. Maar er is hulp, nou ja, het is er nog niet. Het is wachten omdat het Riagg wil overleggen met het Traumateam, en ga zo maar door. Dinsdag ga ik met haar mee, heeft ze weer een afspraak bij het Riagg, ze moet een lijst invullen om haar behandeling beter te bepalen.
Ze durft niet meer alleen over straat, ze heeft paniek aanvallen, vanmiddag ook weer, we staan bij een kaarten winkel, zij staat ernaast te pinnen, en ik sta kaarten te kijken. Ik zie een paar leuke, heb die al in mijn hand, zij zegt dat ze nog naar de apotheek moet, en ik zeg ga maar, en dat ik er zo aan kom. Dus ik loop naar binnen om af te rekenen, en ik kom buiten komt ze net aanlopen, helemaal in tranen, want ze kon mij niet vinden. Dus ik reageer laconiek van ik had kaarten in handen, kan ik toch niet zomaar weglopen?
En zo kan ik nog een hele hoop opnoemen wat er allemaal gebeurd. Maar ik wil haar graag helpen, maar doordat ik niet weet hoe ik moet reageren, en niet weet wat te doen, loop ik mezelf voorbij.
Ik ben op. Versleten, maar wil haar niet in de steeklaten. Ik word minstens 10 keer per dag gebeld, om elk wissewasje, wat mij tijd kost, wat ik dus niet erg vind, maar mijn energie begint op zijn eind te raken. Ik kan eigelijk niet meer. Mijn lijf protesteerd.
En ik weet wel wat zij heeft is erg, maar moet ik het zo laten gebeuren dat ik straks ook zover ben als haar?
Ik zit hier met tranen in mijn ogen, eigelijk zit ik gewoon heel hard te huilen, ik voel me machteloos, wetend dat zij de hele nacht niet slaapt, morgen kapot is, en dat de keuken zo verdomd dichtbij haar is. En wetend dat ze haar levenslust niet meer heeft.
Voor we ophingen zei ze nog: "Ik beloof ik doe geen gekke dingen. Vertrouw je mij?"
Ja, ik vertrouw haar, ze is nog nooit een belofte niet nagekomen, dus vann8 houd ze het ook vol, maar hoe lang nog, ze zit zo op die grens.
Ze heeft in feite alles al geregeld, en heeft me al een hoop laten beloven. Zoals haar man opvangen en dieren helpen verzorgen, en een goede baas er voor zien te vinden.
Maar ik loop ook tegen het eind van mijn doen en laten.
Het word me te veel!!
Help!!!!!!!!
quote:Wachten tot wanneer? Tot het echt te laat is, dat ze dus wel doorslaat. En als ze doorslaat weet ik niet wat ze gaat doen, doet ze een ander pijn, ofzich zelf?
Op donderdag 11 april 2002 23:47 schreef Haanibal het volgende:
(professionele) hulp inschakelen en wachten... denk ik
Ze belde net weer: ze heeft mijn raad opgevolgt, ze is met haar man gaan praten, en ligt als het goed is naast hem, poging tot slapen. Slapen zal wel niet lukken denk ik.
Verder zei ze dat ze heel blij was met me, en dat ze van me houd. Tranen schoten in mijn ogen. We hebben opgehangen en ik barst in tranen uit. Onmacht! Damn, wat is dat vervelend!!!!!!!
Maar aan andere kant, je steunt haar teveel.. Het sloopt je... Weer aan de andere kant, Ze heeft het hard nodig dus je kan niet anders. Maar ja, dit wist je al...
Oplossing is denk ik toch dat zij haar problemen bij haar man moet proberen op te lossen. Het is tenslotte haar man die haar het meeste moet steunen en niet jij toch?
Verder moet je niet zelf w88 op prof hulp zoals je al zei. Het kan dan al te laat zijn 
Voor de rest weet ik geen goede oplossingen voor je... Sorry...
Veel sterkte ermee iig en again... Ik vind het echt top dat je haar zo veel steunt!!
Praat eens met een vertrouwenspersoon (huisarts of (jeugd)hulp of zo) met wat jij zou kunnen betekenen voor haar en wat jij beter kunt doen en laten.
Rechtstreekse hulp is niet erg snel met al die wachtlijsten van tegenwoordig,.. 
Du Riechst So Gut
quote:Ik ben nog net niet getrouwd met haar, maar als je ons samen ziet, zou je dat bijna denken. En nee, klopt problemen met haar man kan ik niet oplossen, maar als zij belt, overstuur, en met de mededeling, dat ze niet naar boven durft omdat ze bang is hem iets aan te doen, doordat ze zo boos is. Zakmessen bij het bed... In gedachten heeft ze daar al heel wat dingen mee gedaan, naar hem toe, naar mij toe, en over de rest van de mensen nog niet te spreken.
Op vrijdag 12 april 2002 00:08 schreef Solidoor het volgende:
Je steunt haar veel, Dat vind ik echt goed van je.Maar aan andere kant, je steunt haar teveel.. Het sloopt je... Weer aan de andere kant, Ze heeft het hard nodig dus je kan niet anders. Maar ja, dit wist je al...
Oplossing is denk ik toch dat zij haar problemen bij haar man moet proberen op te lossen. Het is tenslotte haar man die haar het meeste moet steunen en niet jij toch?Verder moet je niet zelf w88 op prof hulp zoals je al zei. Het kan dan al te laat zijn
Voor de rest weet ik geen goede oplossingen voor je... Sorry...
Veel sterkte ermee iig en again... Ik vind het echt top dat je haar zo veel steunt!!
Haar man en ik zijn de enige waar ze echt van op aan kan. Wij zijn er voor haar. En als je het zo bekijkt, ja, dan ben ik toch bijna wel met haar getrouwd.
Door haar problemen heeft ze pleinvrees ontwikkeld, durft niet alleen over straat, durft niets meer alleen, zelfs naar de supermarkt moet ik mee.
Ze rijd auto, maar durft niet, heeft blackout's, weet helemaal niet wat er dan gebeurd. Ze functioneerd dan nog gewoon door.
Ja ik steun haar, dat horen vrienden toch te doen? En ik denk als we gaan vergelijken wie het meeste haar steunt, dan denk ik dat haar man en ik toch wel gelijk komen te staan.
Hopen is op dit moment het enige wat ik kan doen, hopen dat er woensdag telefoon komt, dat ze dus behandeld word.
Hopen dat het snel is, voor ik gelijk met haar mee kan.
Ik zit hier te trillen, te beven en normaal lopen gaat ook al niet meer. Maar we gaan gewoon door, moet nog meer doen. Dus hup Kashira, schouders eronder, en weer verder gaan waarmee je bezig was. Want diep in mijn hart weet ik dat ik het wel goed doe. En ik weet ook dat ze hetzelfde voor mij zou doen. Waar menig vriend/in al had afgehaakt.
Ik bedoel, als je weet dat ze je soms uit frustratie, kwaadheid en onmacht je al een paar keer heeft vermoord in gedachten, hoe zou jij dan blijven zitten?
Zou je dan nog op je gemak zitten? Of als haar man er niet is gewoon in 1 huis slapen. Denk dat er maar weinig mensen zijn die dat doen. Maar ik doe het wel, en eigelijk, ondanks nu mijn dipje, ben ik er nog trots op ook. Dat ik dat doe!
quote:Ik praat erover met mijn moeder, maar niet in zoverre over al haar ideeen, veel te bang dat mijn moeder haar daardoor niet over de vloer wil hebben. En buiten dat, wat zij mij verteld, wil ik niet zomaar vertellen.
Op vrijdag 12 april 2002 00:23 schreef Peewee het volgende:
Je steunt haar al heel veel,.. (let op dat het niet teveel wordt)
Praat eens met een vertrouwenspersoon (huisarts of (jeugd)hulp of zo) met wat jij zou kunnen betekenen voor haar en wat jij beter kunt doen en laten.Rechtstreekse hulp is niet erg snel met al die wachtlijsten van tegenwoordig,..
Vind het trouwens al bijna verraad dat ik het hier neer zet.
Wat moet ik zo'n huisarts vertellen?
Help mijn vriendin zit mega in de sjit en ik weet niet wat ik doen moet? Die verteld mij toch niets, wat ik nog niet weet. En dat is, je steunt haar meer kan je niet doen, maar let wel op jezelf. Hou haar misschien iets op afstand..
Ja, maar uhhh... dat kan op dit moment niet!
Ik moet iets verzinnen dat ik mijn eigen kop boven water hou!!
Aandringen, aandringen en nog eens aandringen
Zorg dat je zo irritant mogelijk bent, bel iedere dag op of beter nog, ga langs, en zeuren zeuren zeuren...
Die lui bij het riag zijn ook maar mensen en mensen kiezen nou eenmaal de weg van de minste weerstand.
Wanneer jij hun meer moeite kost dan het behandelen van jouw vriendin zullen ze haar zo snel mogelijk behandelen, al is het maar om van jou af te zijn
Je mag echter nooit agressief worden want dan kunnen ze je laten verwijderen of erger nog, dan nemen ze jou op in plaats van je vriendin.. hehehe
Zorg dat je altijd netjes blijft en ookal zijn dingen al besproken, bespreek ze nog een keer, zorg dat het gesprek in cirkeltjes blijft gaan
Hoe langer je dit vol kan houden, des te eerder je vriendin geholpen word
Ik weet het is niet netjes want er zijn ook andere mensen die hulp nodig hebben maar als het gaat om iemand die je dierbaar is dan moet je daar maling aan hebben.
Succes!!
quote:En terecht dat je daar trots op bent!
Op vrijdag 12 april 2002 00:29 schreef Kashira het volgende:[..]
Maar ik doe het wel, en eigelijk, ondanks nu mijn dipje, ben ik er nog trots op ook. Dat ik dat doe!
Als ik zo lees wat je allemaal voor haar doet, dan kan ze ze zich geen betere vriendin wensen. Maar let (zoals je zelf wel weet) ook op dat je er zelf niet in meegesleurd wordt.
Misschien kun je, zoals al gezegd is, zelf eens met iemand gaan praten over wat het met jou doet, en wat je het beste kunt doen.
Ik hoop voor jullie dat ze snel geholpen kan worden.
Heel veel sterkte!
Dinsdag om 14:30 heeft ze een afspraak, normaal gezien zou ik me er niet mee bemoeien, maar ik ben toch echt geneigd om dat wel te doen. Risico is wel, dat als ik dat doe, dat zij mij niet al te vrolijk aankijkt, dus ik bespreek het wel eerst met haar. Dat ik dat van plan ben. Zonder haar toestemming doe ik het liever niet. Zoals ik al in een eerdere post zei, ik zie het als verraad, net zogoed als dat dit topic me ook niet helemaal lekker zit.
Sundae:
Dank je wel, doet me goed die woorden, al vind ik het niet meer als normaal om klaar te staan voor iemand waar ik veel om geef. Ik word er in zoverre in meegesleurd, dat het dus mij veel pijn doet als ik haar overstuur spreek, dat het mij pijn doet, als zij aan het huilen is. En dat het mij pijn doet dat ik vol onmacht toe moet kijken.
In zoverre sleurt ze me mee, dat ik me er niet altijd best onder voel, en dat ik dus soms "zat" van haar ben. Tijd voor mezelf nodig, die ik op dit moment niet krijg. Tijd om mijn eigen leventje te bepalen, wat niet lukt, tijd om.. vul maar in.
Ik leef op dit moment niet mijn leven, maar leef dat van haar, en zij probeerd op die manier nog waarde aan het leven te houden.
Het is allemaal erg warrig, en allemaal erg onduidelijk heb ik het idee, maar dit is nog maar een topje van die enorme ijsberg die zij heeft.
Ik ga maar een poging doen tot slapen, want het word me nou wel heel erg veel.
Bedankt voor de lieve reactie's, en ik zal er goed overnadenken, wat ik moet doen.
quote:Het is nogal moelijk watertrappen als iemand aan je nek hangt. Denk je dat wanneer er een andere oplossing hoe je je drijvend kon houden, dat deze je al niet zou zijn gegeven?
Op vrijdag 12 april 2002 00:36 schreef Kashira het volgende:
Ja, maar uhhh... dat kan op dit moment niet!
Ik moet iets verzinnen dat ik mijn eigen kop boven water hou!!
quote:Dat is op zich ook wel zo, maar er zijn maar weinig mensen die dat echt doen.
Op vrijdag 12 april 2002 00:54 schreef Kashira het volgende:
Sundae:
Dank je wel, doet me goed die woorden, al vind ik het niet meer als normaal om klaar te staan voor iemand waar ik veel om geef.
Ik vind het zeker heel knap en goed van je dat je haar zo probeert te helpen.
quote:Ik snap dat je soms 'zat' van haar bent, er even genoeg van hebt en zelf uit wilt rusten. Ik hoop voor je dat dat snel wat beter wordt, het lijkt me moeilijk om de hele dag met iemand zo in je hoofd te zitten.
Ik word er in zoverre in meegesleurd, dat het dus mij veel pijn doet als ik haar overstuur spreek, dat het mij pijn doet, als zij aan het huilen is. En dat het mij pijn doet dat ik vol onmacht toe moet kijken.
In zoverre sleurt ze me mee, dat ik me er niet altijd best onder voel, en dat ik dus soms "zat" van haar ben. Tijd voor mezelf nodig, die ik op dit moment niet krijg. Tijd om mijn eigen leventje te bepalen, wat niet lukt, tijd om.. vul maar in.
Ik leef op dit moment niet mijn leven, maar leef dat van haar, en zij probeerd op die manier nog waarde aan het leven te houden.
Heb je trouwens al eens met de huisarts overlegd over een psycholoog, buiten het riagg om? Volgens mij zijn die wachtlijsten nlk een stuk korter.
Ze is suicidaal en ook nog een bedreiging voor haar omgeving,waar is het wachten op?
Als ze wel doorslaat is het te laat.
Ik heb geen idee hoe lang dit al speelt en of ze medicatie krijgt,maar dit is toch niet iets om tot dinsdag mee te wachten.
Zijn de instanties er wel van doordrongen hoe ernstig het is,want het lijkt mij dat ze eigenlijk opgenomen moet worden,en niet eerst een afspraak voor een intake-gesprek,en dan weer een afspraak enz.
Wat jouzelf betreft:ik kan begrijpen hoe slopend dit voor je moet zijn.
Niet alleen de zorgen om je vriendin,maar ook het feit dat er zo'n grote verantwoordelijkheid op je schouders rust.
Dat kost veel energie,en het is volstrekt legitiem om hier even wat stoom af te blazen,hoor.
Het zou ook niet zo gek zijn hier zelf ook even met iemand over te gaan praten.
Ik hoop dat jullie heel snel een oplossing vinden,
wees maar flink lastig aa de telefoon bij de instanties,idd blijven bellen,geef aan hoe ernstig het is en leg de verantwoordelijkheid maar bij hen.
Zij moeten ingrijpen,daar zijn ze voor,jullie kunnen haar alleen maar tot steun zijn.
Ik wens jullie alledrie heel veel sterkte.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
quote:komt het mischien door haar huwlijk dat zo depressief is dat haar niet zo goed behandeld een mens word natuurlijk nooit zomaar onzeker en deprie.
Op donderdag 11 april 2002 23:40 schreef Kashira het volgende:
maar ik weet niet hoe.
Ze is zwaar depressief, haar levenslust verdwijnt en ze vreet mijn energie weg. Nou vind ik dat laatste nog niet het ergste, maar dat haar levenslust verdwijnt doet me pijn. Ik weet niet wat ik er mee aan moet, ik weet niet wat ik moet doen hoe ik haar kan opvangen. Ik merk al dat ik op mijn tenen loop simpelweg om haar te helpen. Ik had haar net overstuur aan de telefoon. Ze had woorden met haar man. Nou gaat er ook een heel lang verhaal vooraf, waarom ze zo depressief is, wat ik jullie maar bespaar. Ze was zo overstuur, dat ze zichzelf ziet als gevaar voor haarzelf en voor haar medemens, en voor haar dieren. Ik weet wat voor gedachtens ze soms heeft. Mij heeft ze in haar gedachten ook al een paar keer van kant gemaakt, op een gruwelijke manier, maar ik vertrouw haar. Ik vertrouw erop dat ze het niet zou doen. Ik weet dit klinkt heel erg fout, wat het ook is. Maar er is hulp, nou ja, het is er nog niet. Het is wachten omdat het Riagg wil overleggen met het Traumateam, en ga zo maar door. Dinsdag ga ik met haar mee, heeft ze weer een afspraak bij het Riagg, ze moet een lijst invullen om haar behandeling beter te bepalen.
Ze durft niet meer alleen over straat, ze heeft paniek aanvallen, vanmiddag ook weer, we staan bij een kaarten winkel, zij staat ernaast te pinnen, en ik sta kaarten te kijken. Ik zie een paar leuke, heb die al in mijn hand, zij zegt dat ze nog naar de apotheek moet, en ik zeg ga maar, en dat ik er zo aan kom. Dus ik loop naar binnen om af te rekenen, en ik kom buiten komt ze net aanlopen, helemaal in tranen, want ze kon mij niet vinden. Dus ik reageer laconiek van ik had kaarten in handen, kan ik toch niet zomaar weglopen?
En zo kan ik nog een hele hoop opnoemen wat er allemaal gebeurd. Maar ik wil haar graag helpen, maar doordat ik niet weet hoe ik moet reageren, en niet weet wat te doen, loop ik mezelf voorbij.
Ik ben op. Versleten, maar wil haar niet in de steeklaten. Ik word minstens 10 keer per dag gebeld, om elk wissewasje, wat mij tijd kost, wat ik dus niet erg vind, maar mijn energie begint op zijn eind te raken. Ik kan eigelijk niet meer. Mijn lijf protesteerd.
En ik weet wel wat zij heeft is erg, maar moet ik het zo laten gebeuren dat ik straks ook zover ben als haar?
Ik zit hier met tranen in mijn ogen, eigelijk zit ik gewoon heel hard te huilen, ik voel me machteloos, wetend dat zij de hele nacht niet slaapt, morgen kapot is, en dat de keuken zo verdomd dichtbij haar is. En wetend dat ze haar levenslust niet meer heeft.
Voor we ophingen zei ze nog: "Ik beloof ik doe geen gekke dingen. Vertrouw je mij?"
Ja, ik vertrouw haar, ze is nog nooit een belofte niet nagekomen, dus vann8 houd ze het ook vol, maar hoe lang nog, ze zit zo op die grens.
Ze heeft in feite alles al geregeld, en heeft me al een hoop laten beloven. Zoals haar man opvangen en dieren helpen verzorgen, en een goede baas er voor zien te vinden.
Maar ik loop ook tegen het eind van mijn doen en laten.
Het word me te veel!!
Help!!!!!!!!
ze gaat wel naar proffesionele hulp of niet want ik denk wel dat ze dat nodig heeft 
ik hoop dat het heel gauw goed komt met haar
Tip: waarom gaan jullie niet met z'n tweeën even een weekendje weg ofzo of een dagje weg wat haar een beetje ontspant.
Er zijn weinig mensen die doorhebben hoe ernstig dit is, zelfs ik denk soms bij mezelf komt wel goed, terwijl ik weet dat als de bom barst dat ik mijn vriendin kwijt ben. Hetzij dat ze de vriendschap kapot maakt, hetzij dat ze zichzelf wat aandoet.
Gisteravond zei ze ook iets in de geest van, als jij vannacht je telefoon niet opneemt na 2 keer, bel ik de politie, en laat ik me ophalen. Ik ben gevaarlijk. Ik wil niemand wat aan doen. Tranen schoten in mijn ogen, ik probeerde het niet te laten merken, want dan maak ik haar nog meer van slag.
Verder heeft ze een heel goed huwelijk, dus daar ligt het probleem niet. Het probleem ligt jammerlijk in haar verleden. Dingen die niet verwerkt zijn, waaraan ze kapot gaat op dit moment. Dingen die gebeurd zijn, en die door een voor een ander als normaal gezien word.
Ze zit aan de medicatie, anti depresiva, Seroxat, en af entoe slaapmiddelen, omdat ze niet slaapt. Dit is al vanaf begin januari bezig, en word steeds erger. Ze heeft al met al al 5 dagen niet geslapen, over die 5 dagen misschien 5 uurtjes. Maar ze gaat door, en ben op dat gebied erg trots op haar.
Het watertrappelen om mijn hoofd boven te houden, word wel steeds zwaarder, en zeker gezien wat ze allemaal op haar kerfstok heeft. Het lijkt wel alsof het steeds moeilijker word, steeds zwaarder.
* Kashira kijkt naar buiten...
Dat ziet er net zo uit als dat ik me voel. Somber, en de behoefte aan een dikke knuffel word steeds groter, iemand die mij even vasthoud en zegt dat het goed gaat komen, iemand die mij zegt dat ik het goed doe. Meestal doet zij dat, maar dat is ook komen te vervallen, nou ze zo met zichzelf zit.
Ik had zelf verwacht dat ik het nog wel een tijdje zou volhouden, maar gisteren was de klap toch harder dan dat ik had verwacht. Ik had gehoopt dat ik die tik, (die ik wel verwacht had) pas na het weekend zou krijgen. Maar helaas, ik heb hem nu al binnen.
Waarom moet iemand die zo lief is, en altijd voor iemand klaarstaat zoveel gebeuren dat ze zo in moet storten?
Wat er ook aan de hand is, ze staat altijd voor een ander klaar, en nu ze zelf zo op instorten staat, is er niemand die er voor haar is, behalve haar man en ik. En ze doet zo haar best om ook nog interesse te tonen voor mij, hoe het met mij is. Maar het wil gewoonweg niet.
Ik wil zo graag voor haar vanalles doen, maar ik kan niet meer. Ik ben op op dit moment. En als ik achter haar rug om, het Riagg bel, ben ik bang dat ze het verkeerd opvat. En dan explodeerd, en andere instantie's dat kan ik niet. Ik vind niet dat ik dat kan doen. Heb er dus over na gedacht. Misschien moet ik met haar man gaan praten, kijken wat die er van zegt. Maar ik ben zo bang dat ze het allemaal verkeerd op gaat vatten. Ze ziet allemaal al dingen die er niet zijn. Dat ik er met haar man vandoor zou gaan en noem maar op.
Dit word toch een uitgebreider topic dan dat ik eigelijk verwacht had. Maar het helpt wel wat om het van me af te tikken.
Bedankt voor de lieve reacties!
Ze belde net, om te zeggen dat ze het Riagg nog een keer heeft gebeld. En die mevrouw die zou haar terug bellen vanmiddag. Hoop dat het helpt. Heb haar ook gezegd dat ze maar moet blijven bellen, tot ze het zat zijn. Ze gaat dat doen. Dus toch wel wat vooruitzicht lijkt mij!
Ze gaat ook zeggen dat vannacht alle stoppen zijn door geslagen en er nog maar 1 in zat. Gelukkig de goede stop is blijven zitten. Ze heeft vannacht nog aan gedacht zal ik het doen of zal ik het niet doen. Gelukkig is haar overlevingsdrang toch nog ietsjes groter.
Moet eerlijk bekennen dat dat mij wel een beetje oplucht!
iedergeval heel goed nieuws dat ze zelf gebeld heeft.
Ik weet er alles van .
Niet is zo erg ( als je zo van iemand houd)
om aan de zij lijn toe te kijken hoe
iemand steeds verder zakt.
Hou vol , steun haar hoe moeilijk dat ook zal zijn soms.
(ook dat ken ik maar al te goed)
Maar inderdaad je mag best trots zijn op je zelf.
Ik wil nog zoveel meer zeggen .........
Let ook een beetje op je zelf oke ?
quote:Sorry,maar zij is op dit moment niet in staat helder na te denken,
Op vrijdag 12 april 2002 10:09 schreef Kashira het volgende:
En als ik achter haar rug om, het Riagg bel, ben ik bang dat ze het verkeerd opvat. En dan explodeerd, en andere instantie's dat kan ik niet. Ik vind niet dat ik dat kan doen. Heb er dus over na gedacht. Misschien moet ik met haar man gaan praten, kijken wat die er van zegt. Maar ik ben zo bang dat ze het allemaal verkeerd op gaat vatten. Ze ziet allemaal al dingen die er niet zijn. Dat ik er met haar man vandoor zou gaan en noem maar op.
dus dat moeten jullie voor haar doen.
Niet te voorzichtig zijn maar hulp zoeken,of ze wil of niet.
Ze is ziek,en als ze niet behandeld wordt,wordt dat alleen maar erger.
Waar is het wachten op?
Ze geeft al zelf aan dat ze niet meer kan,dat ze suicidaal is,
je wil toch niet te laat zijn?
Als ze de nu juiste hulp krijgt is de kans op beter worden groter,hoe langer je wacht,hoe moeilijker het is.
Je wil in haar belang handelen,doe dat dan alsjeblieft,
want ze heeft het nodig.
Ik bedoel het allemaal niet zo hard als het misschien klinkt,maar dit kan toch zo niet langer?
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Het is goed dat je samen met je vriendin naar het Riagg gaat.
Maar de problemen van je vriendin komen van binnen uit. Niet door haar omgeving. Ze moet er zelf wat aan doen, niet een ander.
De depresiviteit ontstaat omdat ze zich vasthoudt aan een iemand of ding waar ze blindelings naar blijft streven. Omdat ze elke keer faalt hierin, wordt ze depresief. Ze moet een nieuw levensdoel voor ogen stellen. Wat mij heel erg van mijn depressiviteit heeft geholpen is mijn doel: Ik leef voor mezelf en ga mijzelf genezen van mijn problemen.
Wat je vriendin heeft op straat heeft herken ik ook wel. Ik heb agorafobie(pleinvrees, straatvrees). En ik ben hiervoor in behandeling bij het Riagg. Maar ik wil en kan dit alleen verwerken en genezen. Achter elk probleem zit een psychische oorzaak. Als je deze oorzaak met beiden handen aanpakt en accepteert dat het bij je hoort, kan je veel beter met het probleem omgaan. Je leert hoe je het kan los laten en/of oplossen.
Je vriendin zal in haar zelf moeten leren geloven en van zichzelf houden. Dan heb je een goede basis om antwoorden op vragen te vinden.
Hele goede boeken hierbij zijn: Louise L. Hay met 'Je kunt je leven helen' en Brandon Bays met 'de helende reis'
Een goede website met tips en trucs 
: www.missions.nu
Liefs Marlijn
Ze heeft dus die dag telefoon gehad van het Riagg, en kon extra rustgevende medicijnen halen. Dus die hebben we opgehaald. Morgen.. eigelijk vandaag heeft ze een gesprek met een begeleidster van een therapie over angsten. En smiddags heeft ze een gesprek met haar therapeute die het intake gesprek heeft gedaan. Op zich een hele lieve vrouw, maar ik zie het al mis gaan met de behandeling, als die vrouw haar blijft behandelen. Die mevrouw is namelijk zwanger, dus als het eenmaal vertrouwd gaat voelen, gaat ze met zwangerschapsverlof.
quote:Ze wil absoluut geholpen worden dat is het probleem niet, maar ik denk niet dat ik de juiste persoon ben om haar dat soort dingen uit handen te halen. Ik bedoel ze heeft ook nog haar man. Ik vind dat die er dan wat meer achteraan moet gaan, als het niet goed gaat. Ik begin steeds meer met haar getrouwd te lijken als hij.
Op vrijdag 12 april 2002 11:18 schreef shmoopy het volgende:Sorry,maar zij is op dit moment niet in staat helder na te denken,
dus dat moeten jullie voor haar doen.
Niet te voorzichtig zijn maar hulp zoeken,of ze wil of niet.
Ze is ziek,en als ze niet behandeld wordt,wordt dat alleen maar erger.
Waar is het wachten op?
Ze geeft al zelf aan dat ze niet meer kan,dat ze suicidaal is,
je wil toch niet te laat zijn?
Als ze de nu juiste hulp krijgt is de kans op beter worden groter,hoe langer je wacht,hoe moeilijker het is.
Je wil in haar belang handelen,doe dat dan alsjeblieft,
want ze heeft het nodig.
Ik bedoel het allemaal niet zo hard als het misschien klinkt,maar dit kan toch zo niet langer?
Ik snap wel dat je het niet allemaal zo hard bedoeld als dat het klinkt. Maar ik ben ook nog maar iemand die net op eigen benen komt te staan. Is dit wel een verantwoording die ik wel wil aangaan. Kijk ik krijg het wel allemaal over me heen, maar er word mij niet gevraagd of het me te veel word.
Om nog een voorbeeld te noemen, ze heeft de afscheidsbriefjes allemaal al klaar in haar hoofd, ik kreeg haar vanmiddag weer overstuur te spreken. Ze wilde niet alleen thuis zijn, want ze was bang voor haarzelf. Ik probeer haar zo goed mogelijk op te vangen, maar moet dat ten koste gaan van mezelf? Ik heb een hoop voor haar over daar niet van. Maar om nou te zeggen dat ik mezelf er helemaal voor op ga geven, nee, dat wil ik niet. Straks gaat het wel fout, dan ben ik mijn beste vriendin kwijt, en loop ik mezelf te verwijten, omdat ik er dan helemaal aan onder door ga. Volgens mij is het voor mij gezonder om een beetje afstand te houden. Ik weet toch wel dat ik mezelf dingen ga verwijten mocht het fout gaan. Zo zit ik wel inelkaar, maar ik wil niet kapot, en zeker niet door het ellende van een ander. Is dat egoisme?
quote:Sorry, maar in mijn ogen is het heel makkelijk gezegd dat je de oorzaak aanpakt en dan dat accepteerd. Het komt een beetje rot mijn vingers uit. Maar als je zoveel hebt meegemaakt als haar, en het word van kwaad tot erger. Als jij steeds weer een teleurstelling krijgt, en steeds weer te horen krijgt dat je niet belangrijk bent. Of anders gezegd als jij steeds niets te horen krijgt over hoe je je voelt, voel je steeds kutter, zeker door die mensen die dat bij haar doen.
Op vrijdag 12 april 2002 11:33 schreef Multigirl het volgende:
Lieve Kashira,Het is goed dat je samen met je vriendin naar het Riagg gaat.
Maar de problemen van je vriendin komen van binnen uit. Niet door haar omgeving. Ze moet er zelf wat aan doen, niet een ander.
De depresiviteit ontstaat omdat ze zich vasthoudt aan een iemand of ding waar ze blindelings naar blijft streven. Omdat ze elke keer faalt hierin, wordt ze depresief. Ze moet een nieuw levensdoel voor ogen stellen. Wat mij heel erg van mijn depressiviteit heeft geholpen is mijn doel: Ik leef voor mezelf en ga mijzelf genezen van mijn problemen.Wat je vriendin heeft op straat heeft herken ik ook wel. Ik heb agorafobie(pleinvrees, straatvrees). En ik ben hiervoor in behandeling bij het Riagg. Maar ik wil en kan dit alleen verwerken en genezen. Achter elk probleem zit een psychische oorzaak. Als je deze oorzaak met beiden handen aanpakt en accepteert dat het bij je hoort, kan je veel beter met het probleem omgaan. Je leert hoe je het kan los laten en/of oplossen.
Je vriendin zal in haar zelf moeten leren geloven en van zichzelf houden. Dan heb je een goede basis om antwoorden op vragen te vinden.
Hele goede boeken hierbij zijn: Louise L. Hay met 'Je kunt je leven helen' en Brandon Bays met 'de helende reis'
Een goede website met tips en trucsLiefs Marlijn
Tuurlijk is achter elk probleem van haar een reactie over wat er van binnen zit, maar dat neemt nog niet weg, dat zelfs het Riagg zit met hoe ze het als eerste willen behandelen.
Bij mij weten geloofd er niemand zoveel in haar als zijzelf dat doet. En volgens mij houd niemand zoveel van zichzelf als zij dat doet. Nou moet ik ook eerlijk bekennen dat ze vaak een masker voor heeft. En dat ze dus ook hele wisselvallige buien heeft, dat is dus iets waarvan ikzelf ook zeg dat hoort bij depressief. Er is ook iets te veel gebeurd in haar leven om te zeggen dat accepteer je even, en daar ga je even makkelijk mee om.
Bedankt voor jullie reactie's,
Liefs,
Kashira
Haar man was eerder vrij, dus die is met het tweede bezoekje meegegaan, en daaruit is gebleken, dat ze niet aan de cursus mee zou doen, omdat het in een groep is met 10 mensen plus dan nog een therapeute en nog een begeleider.
Ook is uit dit gesprek voortgekomen dat als ze geen steun meer vind in haar man of mij, dat ze dan opgenomen moet gaan worden.
Toen ze me dit vertelde begon ze te huilen, en was helemaal overstuur. Ik weet niet waarom maar het deed mij alleen maar goed dat deze woorden waren uitgesproken. Ik had het zelf ook al een keer gezegd, en ik had ook gezegd dat het misschien verstandig zou zijn als ze zich op liet nemen. Daar wilde ze niets over horen. Eerlijk gezegd hoop ik dat ze opgenomen word, niet voor haar, maar wel voor mezelf en haar man. Ik bedoel ze vreet op dit moment steeds meer energie, ik barst steeds van de hoofdpijn. En af en toe voel ik me een klein meisje wat diep weg wil kruipen, omdat ze de ellende niet meer aankan van een ander. Is dat zo raar? Is dat egoïsme? Ik voel me best schuldig dat ik af en toe tijd voor mezelf wil hebben. En haar er eigelijk niet bij wil hebben. Stel dat ze dan wat doet? Wat dan? Blijf ik dan mijn hele leven met een schuld gevoel lopen? Simpelweg omdat ik even geen zin in haar heb?
Waarom is het zo moeilijk? Waarom kan het niet wat makkelijker zijn? Mag ik even dat meisje zijn en wegkruipen? Mag ik mijn telefoon uitzetten en gewoon even alleen zijn?
Mijn gevoel zegt ja, maar ook weer nee. Want ik zie het ook als afvallen van mijn vriendin. Zij zou hetzelfde doen voor mij als ik zo zat. Mijn verstand zegt ook, neem je rust, je loopt jezelf voorbij, maar aan de andere kant roept mijn verstand dat ik er ook voor haar moet zijn.
Ik ben toch geen hulpverlener?
Wat moet ik nou?
Help!
Kashira
quote:Afstand nemen!!!! , je hebt haar niet laten vallen , alleen gaat ze nu jouw meetrekken in een diepe put., waar jij haar waarschijnlijk toch niet uit kan krijgen, Probeer haar te overtuigen samen met haar man , dat Opname op dit moment een van de weinige uitwegen is die er mogelijk zijn .
Op dinsdag 16 april 2002 18:17 schreef Kashira het volgende:
Haar eerste bezoekje aan het RIAGG, over haar cursus omgaan met trauma's is beetje moeizaam verlopen.
Haar man was eerder vrij, dus die is met het tweede bezoekje meegegaan, en daaruit is gebleken, dat ze niet aan de cursus mee zou doen, omdat het in een groep is met 10 mensen plus dan nog een therapeute en nog een begeleider.
Ook is uit dit gesprek voortgekomen dat als ze geen steun meer vind in haar man of mij, dat ze dan opgenomen moet gaan worden.
Toen ze me dit vertelde begon ze te huilen, en was helemaal overstuur. Ik weet niet waarom maar het deed mij alleen maar goed dat deze woorden waren uitgesproken. Ik had het zelf ook al een keer gezegd, en ik had ook gezegd dat het misschien verstandig zou zijn als ze zich op liet nemen. Daar wilde ze niets over horen. Eerlijk gezegd hoop ik dat ze opgenomen word, niet voor haar, maar wel voor mezelf en haar man. Ik bedoel ze vreet op dit moment steeds meer energie, ik barst steeds van de hoofdpijn. En af en toe voel ik me een klein meisje wat diep weg wil kruipen, omdat ze de ellende niet meer aankan van een ander. Is dat zo raar? Is dat egoïsme? Ik voel me best schuldig dat ik af en toe tijd voor mezelf wil hebben. En haar er eigelijk niet bij wil hebben. Stel dat ze dan wat doet? Wat dan? Blijf ik dan mijn hele leven met een schuld gevoel lopen? Simpelweg omdat ik even geen zin in haar heb?
Waarom is het zo moeilijk? Waarom kan het niet wat makkelijker zijn? Mag ik even dat meisje zijn en wegkruipen? Mag ik mijn telefoon uitzetten en gewoon even alleen zijn?
Mijn gevoel zegt ja, maar ook weer nee. Want ik zie het ook als afvallen van mijn vriendin. Zij zou hetzelfde doen voor mij als ik zo zat. Mijn verstand zegt ook, neem je rust, je loopt jezelf voorbij, maar aan de andere kant roept mijn verstand dat ik er ook voor haar moet zijn.
Ik ben toch geen hulpverlener?
Wat moet ik nou?
Help!Kashira
Dit is voor jouw en haar Man niet vol te houden , je kan niet zomaar iemand die Zwaar Depressief / Overspannen is helpen , Je hebt je best gedaan!! , je bent er altijd voor dr geweest en zal dr altijd voor dr zijn . Maar je hebt NU je rust zo hard nodig...
Liefs
quote:Ik probeer zo mijn afstand te houden en te nemen, wat me ook lukt op dat moment, maar als ze dan weer weg is, dan merk ik pas hoe zo'n impact ze heeft op mij.
Op dinsdag 16 april 2002 18:20 schreef Joene het volgende:
Afstand nemen!!!! , je hebt haar niet laten vallen , alleen gaat ze nu jouw meetrekken in een diepe put., waar jij haar waarschijnlijk toch niet uit kan krijgen, Probeer haar te overtuigen samen met haar man , dat Opname op dit moment een van de weinige uitwegen is die er mogelijk zijn .
Dit is voor jouw en haar Man niet vol te houden , je kan niet zomaar iemand die Zwaar Depressief / Overspannen is helpen , Je hebt je best gedaan!! , je bent er altijd voor dr geweest en zal dr altijd voor dr zijn . Maar je hebt NU je rust zo hard nodig...Liefs
Ik doe zo mijn best om haar niet te laten afvallen. Ik doe zo mijn best om me niet schuldig te voelen dat ik zelf ook tijd nodig heb voor mezelf.
Ook zoiets...
Ze kwam met haar man even langs, en ze heeft dus nu die nieuwe medicatie voor vast. Dus haar man zegt hoe laat gaat de apotheek dicht? Waarop zij dus zei, ik doe dat morgen wel even met Kashira. En dan heb ik zoiets van hallo!!! en mijn leven dan?
Ze rijden langs de apotheek naar huis.... Hij kan toch ff uitstappen en het ophalen?
Ik zou eigelijk morgen iemand op bezoek krijgen, dus ik reageer heel laconiek met: "ja, ik krijg toch geen bezoek."
Houd dus helemaal geen rekening met mijn leven. Wil zich te veel mengen in mijn leven. Sorry, maar ik probeer het zo hard, maar ik krijg haar er niet uit.
En ik weet dat het erg goed voor haar zou zijn als ze het wel zou doen het op laten nemen. Maar ik weet ook, dat het geen pretje word voor haar.
Ik weet het niet meer....
Kashira
quote:ik weet dat je hebt geoppert je telefoon uit te zetten ,
Op dinsdag 16 april 2002 18:32 schreef Kashira het volgende:[..]
Ik probeer zo mijn afstand te houden en te nemen, wat me ook lukt op dat moment, maar als ze dan weer weg is, dan merk ik pas hoe zo'n impact ze heeft op mij.
Ik doe zo mijn best om haar niet te laten afvallen. Ik doe zo mijn best om me niet schuldig te voelen dat ik zelf ook tijd nodig heb voor mezelf.
Ook zoiets...
Ze kwam met haar man even langs, en ze heeft dus nu die nieuwe medicatie voor vast. Dus haar man zegt hoe laat gaat de apotheek dicht? Waarop zij dus zei, ik doe dat morgen wel even met Kashira. En dan heb ik zoiets van hallo!!! en mijn leven dan?
Ze rijden langs de apotheek naar huis.... Hij kan toch ff uitstappen en het ophalen?
Ik zou eigelijk morgen iemand op bezoek krijgen, dus ik reageer heel laconiek met: "ja, ik krijg toch geen bezoek."
Houd dus helemaal geen rekening met mijn leven. Wil zich te veel mengen in mijn leven. Sorry, maar ik probeer het zo hard, maar ik krijg haar er niet uit.
En ik weet dat het erg goed voor haar zou zijn als ze het wel zou doen het op laten nemen. Maar ik weet ook, dat het geen pretje word voor haar.
Ik weet het niet meer....Kashira
ik denk dat dit het moment is om dat te doen , Dan maar hard om hard , je kan niet jezelf 24 uur ter beschikking stellen voor een ander hoe graag je dat ook wilt, ik weet dat je haar wilt helpen . Lieverd, zoals het nu gaat wordt ze straks evengoed opgenomen , en dan ?
Dan zit jij thuis in een gedoken in een hoekje met de tranen over je gezicht , heb jij alle problemen in je.
Je zal echt afstand moeten nemen . Het gaat je slopen
quote:Telefoon uit, helemaal niet bereikbaar zijn... Kan ik gewoon weg niet...
Op dinsdag 16 april 2002 18:36 schreef Joene het volgende:[..]
ik weet dat je hebt geoppert je telefoon uit te zetten ,
ik denk dat dit het moment is om dat te doen , Dan maar hard om hard , je kan niet jezelf 24 uur ter beschikking stellen voor een ander hoe graag je dat ook wilt, ik weet dat je haar wilt helpen . Lieverd, zoals het nu gaat wordt ze straks evengoed opgenomen , en dan ?Dan zit jij thuis in een gedoken in een hoekje met de tranen over je gezicht , heb jij alle problemen in je.
Je zal echt afstand moeten nemen . Het gaat je slopen
Als ze wel word opgenomen, misschien over een tijdje, dan duik ik weg in een hoekje, dat klopt, dan ben ik gesloopt, klopt.
Ik weet het niet, maar ik kan haar niet laten vallen, dat kan ik gewoon weg niet. Ik probeer afstand te nemen, ik probeer luchtig te doen.
* Kashira stopt haar handen maar weer even in haar haar
|
|
