quote:
Op dinsdag 29 januari 2002 21:27 schreef Sanshine het volgende:
[meldt]
* Sanshine heeft zowel vader als moeder verloren
Jeetje *niets weet te zeggen*
quote:idd heel moeilijk..
Op dinsdag 29 januari 2002 21:22 schreef erikh het volgende:[..]
Ik kan niet naar dat liedje luisteren zonder in tranen uit te barsten.
Ook omdat het eigenlijk zo klopt
en het klopt teveel soms.. maar blijft mooi
al lezend komt alles weer boven. heb het ook eerder geschreven. Mijn vader is 1 december 2000 overleden. Hartstilstand. 66 jaar oud.
Ik was op het werk, in vergadering, kreeg telefoontje of ik gelijk naar huis wilde komen. Ben zelf naar huis gereden, 3 kwartier lang. Heb alleen maar vrienden zitten te bellen in de auto omdat ik het kwijt wilde.
De dagen t/m de begrafenis duurden heel lang maar waren toch ook heel waardevol. Naast het verdriet waren er ook heel veel 'mooie' momenten, hoe stom het misschien ook klinkt.
En nu? Ik kwam altijd al best redelijk vaak bij mijn ouders, probeerde 1 x per week te gaan en daarna nog 2 tot 3 maal per week te bellen.
Nu probeer ik zeker 2 x per week bij mijn moeder langs te gaan en verder veel te bellen. Het verdriet is er nog steeds en komt soms op vreemde momenten naar boven. Pas bij een bruiloft, bij het feliciteren van het bruidspaar ging het helemaal 'mis'. Ik zag dat mijn moeder het moeilijk had en knalde zelf ook in elkaar.
Men zegt dat het slijt. Natuurlijk is het zo dat niet niet meer ieder moment van de dag je er aan denkt. Aan de andere kant probeer ik sowiezo iedere dag wel bewust een moment te creeren om aan hem te denken.
En praten erover. Niet alleen met mijn moeder. Maar ook met vrienden. Gewoon vertellen. En je hart luchten. Zoals dit ook een vorm van therapie en verwerken is.
Muziek kan je helpen. Dad van K's Choice bezorgt mij kippenvel. En Walk forever by my side van The Alarm bezorgt me tranen.
En daar is niets mis mee!
Ik kan wel zeggen dat ik tot dan mijn hele leven goeddeels 'windmee' heb gehad. Vanaf de dood van mijn moeder is er veel veranderd ondanks dat ik al jaren en jaren niet meer thuis woon. Alles wordt in ieder geval veel makkelijker te relativeren en dat zie ik wel als positief. Ook is er bij mij het nodige veranderd over wat ik als echt belangrijk ervaar. Vriendschappen en familie worden (nog) belangrijker. Ook dit is positief.
Wel heb ik sindsdien een groot verdriet en niet alleen om mijn moeder, maar ook de zorg en verdriet over de overgebleven partner, mijn vader dus. Wat dit betreft is mijn leven er niet fijner op geworden. Mijn moeder overleed veel te jong (67) en had nog heel erg graag willen leven en na een leven vol zorgen voor anderen had ze dit ook heel erg verdient. Dit besef en het gemis (wordt eigenlijk met de dag erger) doet ronduit ontzettend pijn (in mijn hart).
Vaak is de pijn dragelijk of sta ik er door allerlei dagelijkse bezigheden niet bij stil, maar soms kan het plotseling en overweldigend bezit van mij nemen en voel ik me erg rot.
Ik prijs me gelukkig dat ik altijd een goede band met mijn ouders heb gehad, maar sinds de dood van mijn moeder is de band met mijn vader (en ook met mijn zus) nog veel dieper en beter geworden. (Mede door mijn leeftijd) is deze band meer op een vriendschappelijk en gelijkwaardig niveau gekomen. Ik voel me nu wel 'kind-af', maar ben toch blij met de nieuwe relatie met mijn vader.
Mijn partner heeft wel op jonge leeftijd (15 jaar) zijn vader plotseling aan een hartaanval verloren. Pas vele vele jaren later heeft hij begrepen wat dit met hem gedaan heeft. Grootste probleem was dat hij heel lang zich niet meer echt heeft kunnen hechten aan mensen, waar ik uiteraard het nodige van gemerkt heb. Ook hij had een soort muurtje om zijn gevoel heen gebouwd omdat dat gevoel ooit zo vreselijk beschadigd is geweest. Hij heeft alles wat er toen gebeurde (hij heeft zijn vader dood naast het bed zien liggen en aan zijn moeder had hij vanaf dat moment ook helemaal niets meer. Die storte voor jaren in elkaar) zeer diep weggestopt en er niet of nauwelijks over kunnen praten.
Juist dat heeft ervoor gezorgd dat hij zolang als het ware 'afgestompt' is geweest. Wegstoppen en niet over praten werkte bij hem in ieder geval niet zo goed.
Mede door zijn relatie met mij (ik ben zelf nogal extrovert en praat juist wel graag over gevoel etc.) is hij min of meer gedwongen geweest alles alsnog onder ogen te zien en te verwerken (door over te praten) en gelukkig is hij nu weer een 'gevoelig' mens geworden die gewoon durft te houden van zijn dierbaren ondanks de 'risico's die hij daarmee loopt.
Nu ik zelf ook heb ervaren hoe het is een ouder te verliezen en (nog) volop in de rouw en verwerking zit ben ik ervan overtuigt dat wegstoppen van noch verzinken in je verdriet het niet makkelijker maakt alles een plekje te geven.
Ik hoop van harte dat de topic-starter (en andere die dit mee moeten maken of gemaakt hebben) op een voor hem/haar goede manier met het verschijnsel dood en verliezen van een dierbare kunnen omgaan.
Bij deze heel veel sterkte!
quote:Ik heb deels hetzelfde met 2 nummers van Marco Borsato.
Op dinsdag 29 januari 2002 21:23 schreef DarkElf het volgende:
Ik haat Marco Borsato maar de tekst van het liedje Vaderdag kan ik niet aanhoren zonder te slikken of echt te huilen.
'De Waarheid' en 'Waarom nou jij?' zijn gedraaid op de begrafenis van mijn vader, en als ik die nummers hoor barst ik ook in tranen uit...
Mensen die hun vader en/of moeder hebben verloren zouden dat nummer maar eens moeten luisteren..
Greetz,
SnuggLe
Toch moet ik ook even wat vertellen en wel een soort van moraal.
Het is nu precies een jaar geleden dat mij pa overleed, geheel onverwacht en op een toch wel nare manier. Hij heeft een acute bloeding aan de hoofdslagader die tegen je ruggenmerg ligt gehad. mijn moeder was even weg om een recept op te halen (mijn ouders zijn/waren gescheiden maar op goeie voet), toen zij terug kwam kreeg ze geen gehoor aan de deur. Ze was echter niet gealarmeerd omdat hij voor haar eerder vertrek had gezegd zich net lekker te voelen en wellicht even te gaan liggen. Eenmaal thuis zo'n 30 minuten later belde de huisarts. Het was al achter de rug. Kennelijk heeft hij na haar aanbellen toch geprobeerd de deur te bereiken. Een buurvrouw vondt hem achter een geopende voordeur...in staat van shock en al grijs van de bloeding (sorry voor de details). Ik weet eigenlijk niet in hoeverre mijn moeder hier een "schuldgevoel" aan over heeft gehouden, ik zal er naar vragen.
Afijn, mijn vader was blind en had een aandoening die z'n weefsels zeg maar vrij zwak maakte. Zijn broer is veel minder oud hierdoor geworden, (die had er ook meer last van) dat en zijn trots in aanmerking nemende denk ik dat dit wel een "goede" manier is geweest voor hem. Te vroeg dat wel, hij is 72 jaar oud geworden. Het moeilijke voor ons komt nog. Aangezien de aandoening die hij had een zeldzame is en deze aandoening ook wetenschappelijk interressant is heeft hij zijn lichaam beschikbaar gesteld aan de wetenschap. Dat houdt zoveel in dat ze met zijn lichaam allerlei onderzoeken doen die wel of niet van belang kunnen zijn. Ondanks dat we dit al jaren wisten was het wel even slikken. Het betekende dat hij nog diezelfde dag opgehaald zou worden. Van een begrafenis of iets dergelijk zou dan ook geen sprake zijn. Die hele daaropvolgende week ben ik bezig geweest om dingen te regelen. Zelf alles doen, aangezien dit niet in een standaard uitvaart pakket past, zelf een soort van "in memorium" georganiseert, zelf advertenties gemaakt, zelf allerlei mensen proberen te bereiken. Hij was blind dus schreef geen adressen op, je kunt je voorstellen wat een werk dat is geweest. Allerlei mensen uit het verleden die ik van voornaam kende hebben we uiteindelijk gevonden. Door het hele land, dat gaf een goed gevoel. Dat hele geregel en die afscheidsavond en het feit dat ik alles zelf gedaan heb, hebben heel therapeutisch voor mij gewerkt. Het resultaat? was dan ook dat ik al snel weer aan het werk was, ondanks het verdriet.....relativerend dat een ziekbed of ander fysiek gebrek naast zijn visuele handicap hem bespaart is gebeleven heb ik er zeg maar vrede mee. Het feit dat er nu ook bier in de hemel is helpt ook 
ik zeg regelmatig tegen zijn foto op de schouw dat ie maar een biertje moet pakken met Freddie (mijn werkgever) en dat werkt voor mij. Nu inmiddels toch weer natte ogen het was zo'n prachtman!
Ik wil je zeggen dat verdriet omtrent het verlies van naasten zo erg persoonlijk is, het zeggen van: 'dat is nog erger dan dat van mij' deed mij besluiten toch te reageren. Het is JOU verdriet en van niemand anders, je mag ook niet van anderen verwachten dat ze je volledig begrijpen. Medeleven is iets anders dan dat. Mensen hebben wel eens tegen mij gezegd dat ik er zou snel bovenop ben. Maar probeer te relativeren zoals ik boven doe. Het is de enige zekerheid in ieders leven, wrang maar waar......Geef je moeder een knuffel, dat doe ik al te weinig 
quote:Héél wijze woorden
Op woensdag 30 januari 2002 14:19 schreef DaBuzzzzz het volgende:
Ik wil je zeggen dat verdriet omtrent het verlies van naasten zo erg persoonlijk is, het zeggen van: 'dat is nog erger dan dat van mij' deed mij besluiten toch te reageren. Het is JOU verdriet en van niemand anders, je mag ook niet van anderen verwachten dat ze je volledig begrijpen. Medeleven is iets anders dan dat.Mensen hebben wel eens tegen mij gezegd dat ik er zou snel bovenop ben. Maar probeer te relativeren zoals ik boven doe. Het is de enige zekerheid in ieders leven, wrang maar waar......
quote:Never! sorry
Geef je moeder een knuffel
Samenzweringstheorieën behoren tot de wetenschap van onwetenden
quote:auw! die laatste was niet voor jou bestemd.....
Op woensdag 30 januari 2002 15:27 schreef ElizabethR het volgende:[..]
Héél wijze woorden
[..]Never! sorry
Het doet nog steeds veel pijn. Soms word ik er depressief van, dan kan ik alleen nog maar huilen. In november ging het eindelijk wat beter maar in december overleed mijn broertje waardoor het allemaal weer terug is gekomen.
Mijn beide ouders zijn overleden en gos.. wat kan ik ze nog ontzettend missen! Het verdriet slijt; kent zijn plekje maar op de meest onverwachte momenten kan het boven komen!
Ik mis ze in moeilijke tijden maar ook als er leuke dingen zijn heb ik nog steeds de neiging om even te bellen en die momenten geeft me een glimlach om mijn lippen want dan is het weer duidelijk dat ze in mijn dagelijkse leven nog een plekje hebben
And now I think of my life as vintage wine
How fragile we are
quote:
Op woensdag 30 januari 2002 16:03 schreef just me het volgende:
Ik mis ze in moeilijke tijden maar ook als er leuke dingen zijn heb ik nog steeds de neiging om even te bellen en die momenten geeft me een glimlach om mijn lippen want dan is het weer duidelijk dat ze in mijn dagelijkse leven nog een plekje hebben
voor Justme...Als een dag goed is geweest mis ik mijn vader het meest...
ik heb er niet veel van mee gekregen, ik weet alleen nog dat ik terug kwam van school en dat me opa me ophaalde van de bus, eenmaal thuis aangekomen zat daar de hele familie bijelkaar. ik weet nog dat ik samen met mijn broer en zus die toen 14 / 15 waren altijd naar boven moesten als er weer eens mensen langskwamen. jaren is dit zo doorgegaan en werd er nooit met ons over gepraat. zelf ben ik er 2 jaar geleden via een nichtje van me achtergekomen dat ie zelfmoord had gepleegt, dit was echt een hele schok voor mij, ik zit toen echt met vragen als waarom, waarvoor, en Godverrr@#%!?
er is ook niemand die de antwoorden op mijn vragen heefd.
niemand wil er normaal over praten, op de een of andere manier komt er altijd ruzie van..
M`n moeder en me zus zijn er allebij een beetje kapot aan gegaan (psychose)dat zal waarschijnlijk wel komen door een slecht verwerking ofzo.. ik weet het niet
ik vind het echt heel rot voor hun dat ze daar nog steeds zo mee zitten terwijl m`n broer en ik er eigelijk weinig van merken.. ik bedoel tis wel allemaal rot dat het gebeurt is en dat we het slecht hebben kunnen verwerken misschien
maar ik weet niet anders dan dat me vader dood is
het maakt me ook niet zo veel uit denk ik..
of onderdruk ik nou mijn gevoelens en zit het me diep van binnen juist heel erg dwars en ben ik daarom zoals ik nu ben. zou zoiets overgaan of barst de bom over 20 jaar en pleeg ik zelf zelfmoord...
wat kan ik er aan doen, of zou je beter alles kunnen laten zoals het is en er gewoon niet meer aan proberen te denken...
het schiet toch niet op!
soms vraag ik me af hoe het zou zijn geweest als ik was opgegroeid met een vader....
ik mis hem wel op de een of andere manier
quote:Dat heb ik dus ook vaak; "Was hij maar hier!"
Op woensdag 30 januari 2002 16:36 schreef Boccaccio het volgende:soms vraag ik me af hoe het zou zijn geweest als ik was opgegroeid met een vader....
ik mis hem wel op de een of andere manier
"Kon hij dit maar zien!" "Waarom is hij er nou niet als ik over een jaar afstudeer?" Dat soort zaken... Op die momenten mis ik hem het meest...
[meld] Met moeders is alles weer wat beter trouwens! [/meld]
Greetz,
SnuggLe
of ze nog herinneringen aan hun vader hebben?
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Ik zag me vader heel weinig, alhoewel ik me kan herinneren van toen ik een jaar of 12 was dat ik 'm nog wel eens zag, omdat ie mij en me broer dan nogwel eens kwam ophalen om een weekendje iets leuks te gaan doen. Na m'n twaalfde heb ik 'm nooit meer gezien. Tot opeens twee jaar geleden toen ik een bericht kreeg dat hij 2 maanden eerder overleden was (hij was ernstig ziek, longkanker), ik heb nooit bij z'n crematie kunnen zijn.
Het rare is dat hij een week voor z'n dood nog is getrouwd. Ik weet hier het fijne niet van maar ik denk dat deze vrouw gewoon ordinair op z'n geld uit was, volgens m'n moeder was het een keiharde werker met een goed salaris.
We zijn op dit moment verwikkeld in een juridische strijd over de erfenis. De vrouw waar hij mee getrouwd was wil dat wij de erfenis verwerpen omdat er volgens haar alleen maar schulden zouden zijn. Wat volgens ons een keiharde leugen is. Volgens haar zou hij z'n kinderen (ik dus + broer) hebben onterft.. en wou hij totaal niks meer met ons te maken hebben (wat ik me helemaal niet voor kan stellen voor zover ik me kan herinneren).
Het ergste vind ik dat wij pas zolaat na z'n dood op de hoogte zijn gesteld.. ik heb 'm dan wel zowat 6 jaar niet gezien maar het blijft je vader en evengoed hield ik van hem
tenzij je vader heel specifiek een testament heeft gemaakt waarin hij zijn kinderen onterft,
is zijn nalatenschap gewoon voor jullie.
En mocht dat testament er wel zijn,
dan is dat nog heel goed aan te vechten.
Omdat jullie er mee bezig zijn neem ik aan dat je er wel het 1 en ander over weet,
maar voor de zekerheid meld ik het maar.
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
quote:Ik ben er ook pas 1,5 jaar geleden achter gekomen dat mijn vader zelf ervoor had gekozen zijn leven te beeindigen. Het is me niet eens verteld, ik kwam erachter door het combineren van enkele zaken.
Op woensdag 30 januari 2002 16:36 schreef Boccaccio het volgende:
en werd er nooit met ons over gepraat. zelf ben ik er 2 jaar geleden via een nichtje van me achtergekomen dat ie zelfmoord had gepleegt, dit was echt een hele schok voor mij, ik zit toen echt met vragen als waarom, waarvoor, en Godverrr@#%!?
er is ook niemand die de antwoorden op mijn vragen heefd.
niemand wil er normaal over praten, op de een of andere manier komt er altijd ruzie van..
Ik ben toen zo waanzinnig kwaad geweest op mijn moeder en de zus van mijn vader. Ik vond het zo onterecht dat ze me dit niet eerder hadden verteld! Zelfs niet toen ik rond mijn 19e speciaal bij mijn tante ben geweest omdat ik meer over mijn "roots" wilde weten. Mijn moeder zei dat haar vroeger was geadviseerd om het "nooit aan de kinderen te vertellen, het was toch al zo erg voor ze."
Yeah right 
.
Het is heel vreemd om zoiets te ontdekken, werpt een totaal ander licht op mijn vader (en mijn moeder)... .
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:Neuh, niet echt. Alleen van verhalen. En die waren eigenlijk niet zo positief...
Op woensdag 30 januari 2002 20:04 schreef shmoopy het volgende:
Ik vroeg me af,en dan met name voor de mensen die hun vader op heel jonge leeftijd verloren hebben,
of ze nog herinneringen aan hun vader hebben?
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik heb daarna een aantal jaren samen gewoond met mijn broer en mijn zus, in die tijd zijn mijn oma,opa en een goede kennis ook overleden.
Het is nu net een tijd uit met mijn vriendin dus nu komt alles maar dan ook alles weer naar boven, ik heb het er vaak echt heel moeilijk mee, een triest nummer op de radio kan er al voor zorgen dat de tranen over mijn wangen lopen.
Ik wens iedereen die iemand verloren is (ook al is het je cavia) veel sterkte en geluk toe!
Ze heeft nog drie dagen in coma gelegen en is daarna overleden.
Twee jaar later is mijn vader overleden, heel onverwacht.
Ik werd op zondagmorgen gebeld door mijn zus dat mijn vader was omgevallen terwijl ie aan 't fietsen was, bleek dus dat allebei zijn longen in één keer waren ingeklapt.
Daarbij heb ik op 7-jarige leeftijd een broertje verloren, hij was toen drie jaar.
Ik weet er zelf niet veel meer van, maar hij is in een sloot achter ons huis gevallen en er (helaas) te laat door een buurman uitgehaald, reanimatie hielp niet meer...
Nog even voor Slam, iets dergelijks hebben wij ook meegemaakt :
Een klein jaar nadat mijn moeder was gestorven kreeg mijn vader een relatie met een vrouw van Terschelling.
Wij (drie zussen en ikzelf) konden maar niet begrijpen dat ie zo snel alweer een ander had, maar ja.
Een half jaar nadat ie dat wijf (!!!) had ontmoet heeft ie onze ouderlijke boerderij met alles erop en eraan verkocht en heeft een huis gekocht op terschelling. Toen ie overleed waren ze niet getrouwd en stond er niets op papier over een eventuele erfenis.
Later bleek dat er al een brief aan de notaris klaarlag, die was alleen nog niet gepost, waarin ie alles na zou laten aan haar.
Uit coulance hebben we na de begrafenis toen besloten om die vrouw een jaar de tijd te geven om een andere woning te zoeken (toch redelijk netjes van ons), ze ging hier echter niet mee akkoord, ze vond dat zij het huis moest krijgen, nou mooi niet dus !!
We hebben een advocaat in de arm genomen en die heeft zelfs na bijna een jaar een deurwaarder naar haar toe moeten sturen om haar uit ONS huis te krijgen.
Ze is toen bij haar zoon ingetrokken.
Overigens nog een vreemd iets, mijn vader had flink wat geld gekregen voor de boerderij en een flink deel daarvan is op mysterieuze wijze verdwenen, dus bij ons was er ook een sterk vermoeden dat het haar eigenlijk alleen maar om het geld ging.
[Dit bericht is gewijzigd door Buurmannetje op 31-01-2002 08:28]
Vanaf het moment dat z`n vriendin bij hem is komen wonen, heeft ze mij en de anderen zo het leven zuur gemaakt dat de sfeer er niet meer was. Haar opstelling is zo dat het je niet op een ontspannen manier nog thuis kan komen (denk aan negeren, moeilijk doem met eten e.d)Het aller ergste is dat m`n vader het allemaal maar laat gebeuren, en niet durft op te treden. En als hij iets zegt wat haar niet aanstaat op dat gebied, gaat ze dreigen met weggaan(gevoelige snaar bij m`n vader)
Gelukkig woon ik op kamers, maar een weekendje ff naar je pa zit er niet meer in. Kortom, erg smerig allemaal.
Weet niet of er meer mensen zijn die dit herkennen.
"de mens heeft geen smaak, tenzij hij opgegeten wordt."
woensdag 26 mei 2010 12:26 schreef Kluts het volgende: Een vicieuze cirkel heeft idd geen invalshoeken.
