Parijs-Brest-Parijs, de lange weg naar Parijs.

Parijs-Brest-Parijs is een relikwie uit de oude wielertijd. De tijd dat de frames van loodzwaar staal waren en de mannen die ze bereden staalhard. De tijd dat een wedstrijd van 200km een sprintafstandje was. De tijd dat de er geen karavaan aan teamwagens achter de rijders reed.
In 1891 werd Parijs-Brest-Parijs voor de eerste keer gereden. Charles Terront kwam als eerste binnen, hij deed er drie dagen over. Het duurde nog zowat een week voordat de laatste rijder aan de finish kwam. 60 jaar later werd de laatste PBP voor de profs verreden. Maar PBP verdween niet van de kalender. Sinds 1931 wordt PBP ook georganiseerd voor de gelouterde wielertoeristen. Ook dit jaar weer, voor de 16e keer. Ik zal voor de 4e keer aan de start staan.
In dit topic zal ik verslag doen van mijn voorbereiding en kwalificatie. Ik hoop dat er nog andere fok!-ers meedoen, bijdragen van hen zijn meer dan welkom in dit topic.

Maar hoe verging het de vorige keer? Daarover schreef ik een verslag dat eerder in Fietssportmagazine verscheen.

Parijs-Brest-Parijs, een evenement om van te genieten

90 uur genieten, dat was mijn doel bij de start van Parijs-Brest-Parijs. Voor mij is de sfeer van PBP te goed om er doorheen te vliegen, het is een sfeer die ik tot de laatste minuut wil meemaken. De vorige twee keer dat ik PBP reed wou ik absoluut onder 72 uur binennkomen. Alletwee de keren dus snel vertrokken en ergens onderweg grote problemen gekregen, met zelfs een opgave in 1999 als gevolg. Dat wou ik nu voorkomen. Er zijn veel deelnemers die wel op tijd rijden, dat is geen probleem, voor hen is er een snelle groep zodat ze aan 40 in hetuur kunnen vertrekken.
Achterin het startveld is het veel rustiger. Vlak voor de start had ik zelfs nog de tijd om met een Parijse clubgenot van me te praten. Die was net als veel Parijzenaars gekomen om de sfeer mee te maken en de start te zien. Tienduizenden staan zo langs de kant, in dikke rijen. Zelfs op de bruggen staan mensen en hangen vlaggen. Ook buiten Parijs is de belangstelling groot. Tijdens de eerste nacht staan in zoat elk dorp toeschouwers, overal wordt er gejuicht en geappaudiseerd. Net als m'n bidons leeg zijn zie ik op een dorpsstraat een grote opstopping aan fietsers. Nee, geen ongeluk, maar de bakker heeft ver na middernacht nog open. Een grote voorraad water staat gereed om de deelnemers te verzorgen. Ook ik vul mijn bidons hier.



Na 3 keer weet ik langzamerhand waar de moeilijke punten in het parcours liggen. Ik ga dan ook niet voluit als de weg wat vlakker wordt, ik weet dat de Perche nadert, een heuvelachtige streek. In Longy au Perche stop ik even bij de bakkerij. Ook die is om 3 uur 's nachts nog open. Ik koop wat broodjes en een blikje cola. Het is te merken dat velen niet het parcours kennen. Zij zijn voluit gegaan totaan Longy en moeten op de heuvels rond Mortagne-au-Perche de rekening betalen. Op diverse dorpspleintjes liggen randonneurs te slapen. In de vroege ochtend zijn al een aantal café's langs de route open. Overal randonneurs die grote koppen koffie drinken. De bakkers kunnen halverwege de ochtend terug naar de ovens, een paar duizend randonneurs zijn genoeg om alle brood te doen verdwijnen.



Na 270km nader ik het dorpje Goron. Ik verheug me al op dit dorp, hier is altijd een heel volksfeest tijdens Parijs-Brest-Parijs. De plaatselijke wielerevereniging heeft een tent op het dorpsplein opgezet en deelt drinken uit aan de deelnemers. Veel anciens kennen dit dorp en stoppen om de sfeer te genieten. Heel veel deelnemers rijden op ongeveer hetzelfde schema als ik. De restaurants bij de controles zijn dan ook erg vol. Ik maak er dan ook niet altijd gebruik van, er zijn zat supermarkten langs de route om eten en drinken te kopen. Vooral tijdens de hete middag van de eerste dag zijn de supermarkten welkom. Op de parkeerplaats van een supermarkt zitten veel rijders te eten en drinken. Een enkeling houdt zelfs een siesta.
De meeste deelnemers slapen na 440km, in Loudéac. Hier is het overvol, het lijkt wel een vluchtelingenkamp. Overal zie je slapende randonneurs. Overal staan volgwagens en tenten van deelnemers. Ik vindt het nog te vroeg om te slapen en rij verder. Langs de route merk ik dat veel deelnemers die door zijn gereden nu hun tol betalen, langs de weg zie je overal slapende randonneurs, vaak ingepakt in een aluminiumfolie reddingsdeken.



Ik rij dit stuk samen met Tina en Sarah uit Canada. Tina heeft het moeilijk. Voor haar komt de geheime controle halverwege de etappe als geroepen. Zij doet een hazeslaapje, Sarah repareert haar lamp. Diverse andere rijders slapen ook op deze controle. Na de geheime controle rijdt Tina plotseling oersterk. Ik begin juist zwakker te rijden en moet hen na een tijdje laten gaan. Ergens in een dorpje hou ik het niet meer, in een portiek slaap ik een kwartiertje. Ook daarna gaat het niet echt snel meer. Ik had eigenlijk op de geheime controle moeten slapen. Het is al licht als ik in Carhaix aankom. De meesten die in Carhaix hebben geslapen zijn alweer op de weg, ik heb de slaapzaal bijna voor me alleen.
2 uur later ben ik goed uitgeslapen. Buiten schijnt de zon en ik zie veel rijders die ik de voorgaande dag ook zag. Of je nou vroeg of laat slaapt, je komt steeds dezelfde mensen tegen. Samen met de rijders van Lee Valley CC rij ik de Roc Trévezel op. Dat is het hoogste punt van de rit. Boven op de top staan veel toeshcouwers met flessen water.



Ik rij snel door, aan het eind van de afdaling, in het dorpje Sizun, kan ik eten koepen. Bij de supermarkt van Sizun zie ik Karen. Voor haar is deze PBP heel bijzonder. Op weg naar Parijs raakte de KLM haar fiets kwijt. De dag voor de start kreeg ze hulp van veel deelnemers. De Deense Maj-Britt bood haar Principia aan, van een andere rijder kreeg ze een voorwiel met dynamo-naaf. Weer een andere rijder had nog een paar passende schoenen. Karen rijdt PBP nu zonder probleem uit. Ook op de terugweg stop ik weer even in Sizun. Veel is er niet meer te koop in de supermarkt, ik bemachtig de laatste tonijnsalade. Tijdens de beklimming van de Roc Trévezel zie ik een Brit met een kussen op z'n zadel, bij weer anderen is de hele broek klef van de zalf. Ik ben blij met mijn Brooks leren zadel, dergelijke problemen heb ik niet. Bovenop de Roc Trévezel heeft iemand op de weg geschreven dat we er bijna zijn, nog maar 550km.
In Carhaix ontmoet ik mijn clubgenote Yvonne weer. Zij is als een speer van start gegaan maar moet nu aanvallen, haar knie wil niet mer. Zij zal terugliften naar Parijs met wat volgwagens. Eerder al hoorde ik van Jean-Philippe uit Grenoble dat mijn Franse clubgenoot Guy al op de 1e dag moest opgeven, ook met knieproblemen. Ik heb vooralsnog nergens last van. Donker is het wel als ik in Carhaix weg rij. Ik wil nog tot Loudéac rijden voordat ik ga slapen. Onderweg kom ik een grotere groep uit New York tegen, geleid door twee Zuid-Afrikanen. Samen met hen rij ik een behoorlijk stuk van de route. Met een hazeslaapje halverwege de etappe in een kroeg kom ik prima in Loudéac aan. Hier staat een wagen van Willesden CC, de Britse club die mijn spullen bij zich heeft. In mijn eigen tent kan ik een paar uurtjes slapen.



Op de voorlaatste dag formeren zich langzamerhand de groepjes van mensen die hetzelfde tempo rijden. Ik rij niet met een vast groepje, maar toch kom ik steeds dezelfde rijders tegen. Ik rij veel samen met Karl van Willesden CC. Hij is al aan zijn 7e PBP toe. Ook al is hij 73, hij is niet de oudste. Zowel Jack als Fonne zijn 75. Halverwege de dag kom ik langs een befaamde garage. Iedere keer wordt deze garage omgebouwd tot een verversingspost. De bewoners hebben massaal eten en drinken ingeslagen om de rijders te helpen. Geld willen ze er niet voor hebben, een ansichtkaartje van thuis sturen is voor hen voldoende. Weer in andere dorpen bieden de bewoners crêpes en zelfs zelfgestookte calvados aan. De hele dag geniet ik van de bevolking, het langdschap en de andere deelnemers.



Pas in de nacht wordt het lastig. Ik moet voor 7 uur in Mortagne-au-Perche zij. En het laatste stuk hiernaartoe is erg heuvelachtig. De meeste rijders hebben hier grote problemen. Overal slapen rijders in de greppel. Een Australiër rijdt al slapend de greppel in. Voor hem is PBP over. Ook nu weer is halverwege de etappe een café open. Het zit bomvol, je kunt nergens meer zitten. Bij de buren slaapt een deelnemer in de portiek. Eigenlijk zou ik ook moeten slapen maar ik doe dat toch maar niet. De kans om je te verslapen en te laat te komen op de controle is te groot. De komende uren zal ik tegen de slaap moeten vechten. Dat lukt en ik meld me in Mortagne met in totaal een uurtje reservetijd. Genoeg om te eten en een beetje te slapen.



Als het licht wordt rij ik weer verder. Ver is het niet meer, nog maar 140km. In Longy heeft dezelfde bakker weer open, weer koop ik er croissants en cola. Vanaf hier is het leed geleden, nog 2-3 klimmetjes en dan is het vrijwel vlak tot de volgende controle. Samen met een Belg van Bracquet Brainois rij ik door. Steeds meer mensen sluiten zich bij ons aan en met een pelotonnetje van een man of 20 komen we bij de controle aan. Een Amerikaan rijdt vlak voor de controle naar voren om ons te bedanken voor het rustige tempo. Ik weet nu zeker dat ik het ga halen. Ik heb weer een uur reservetijd op zak. En het is maar een korte etappe naar Parijs. Ik neem me dan ook de tijd tot Parijs. Ik wil genieten van de laaste kilometers. Zelfs op de laatste klim van PBP, de Côte de Gambais kunnen we boven water krijgen. Hier staat zelfs een Zwitserse fan met een koeiebel.
Terug in Parijs duurt het meer dan 10 minuten voordat ik me af kan melden. Overal kom ik oude en nieuwe vrienden tegen die me eerst willen gelukwensen. Daarna ga ik uitgebreid in het gras zitten met een groot bord paëlla.

quote:

Op donderdag 22 maart 2007 21:22 schreef pfaf het volgende:
Stoer! Wanneer is het zo ver?

Maandag 20 augustus is de start van PBP. Maar voordat ik aan de start sta moet ik me eerst kwalificeren. Dat moet ik doen door het rijden van 4 Randonneursbrevetten over de afstanden van 200, 300, 400 en 600km. Dit jaar heb ik het makkelijk, ik organiseer ze zelf. Ik ken dus het parcours. Naast mijn eigen serie rij ik nog 2 brevetten in het Noord-Franse Orchies. Met wat andere onverplichte brevetten komt ik op een goede voorbereiding:

25 maart 200km BRM in Orchies (F)
9 april 300km BRM in Orchies (F)
15 april 200km BRM in Maastricht
22 april 300km BRM in Maastricht
5 mei 400km BRM in Maastricht
27 mei 600km BRM in Maastricht
23 juni 1000km BRM in Lodenoje Polje (RUS)
8 juli 300km BRM in Raches (F)
22 juli 200km BRM in Raches (F)

De eerste stap naar de kwalificatie is gezet. Gisteren reed ik de 200km BRM in Orchies, altijd een prettige plek om te rijden. Ik was de avond van tevoren al aangereisd, met werken op zaterdag is dat wel flink stressen. En dat stressen doe ik liever op de avond van tevoren en niet vlak voor de start.
Tussen 7 en 8 uur 's ochtends verzamelde zich een flink pak rijders in het startlokaal van CC Orchies, 145 starters in totaal. Sommigen waren op de fiets gekomen om wat extra trainingskilometers te maken. Een aantal van hen vertrokken vroeger, maar er bleven er nog altijd ruim 100 over voor een start en peloton om 8 uur.





Enkele obstakels onderweg zorgden voor een snelle deling van het peloton. De snelsten konden door bij een spoorwegovergang, de rest moest wachten. Maar goed ook want voorin reden een aantal rappe mannen weer absurd hard. Met de wind in de rug ging het hoofdpeloton al van start met een gemiddelde van 30 per uur. Ik kon het tot vlak voor de 1e controle bijhouden, maar met moeite en vooral door attent te rijden.







De hoofdmoot denderde gewoon door bij de controle. Snel stempelen en weer door. Niet echt prettig voor de kastelein die zijn kroeg extra vroeg open deed. Ik nam m'n gemak. Veel mannen van achterin het peloton en de groepjes daarachter had ik al bijna een jaar niet meer gezien. Na de 1e controle reed ik voornamelijk alleen. Op zich geen probleem, genoeg tijd om af en toe af te stappen om het landschap te fotograferen.







Gelukkig had ik dit keer geen mechanische problemen. Dit parcours heeft anders wel een reputatie voor mij op dat gebied. 2 jaar geleden scheurde m'n velg uit en vorig jaar werkte m'n crank zich los. Alle pechpunten van de voorgaande jaren passeerde ik nu zonder problemen. Dat was niet zo voor Bernad. Op de 3e controle zat hij met een pijnlijk gezicht. Zijn rug deed teveel pijn om verder te rijden. Ik was de enige die het mobiele nummer van de organisator bij zich had. Zo kon Bernard zich afmelden en per taxi de aftocht blazen.







Tijdens de laatste etappe werd het landschap weer wat industrieler. Dit is oud mijnbouwgebied. Veel kleine arbeidersdorpjes en af en toe grote afvalbergen van de oude mijnen. De wind zwakte inmiddels wat af zodat het wat makkelijker fietsen werd.









11uur na de start kwam ik terug in Orchies. Brevet zonder probleem gehaald en weer genoten van het landschap. Dat de overgrote meerderheid al lang binnen was interesseert me niet zo, ik wil genieten van een brevet. Zoals gewoonlijk in Orchies zaten er nog wat renners na te keuvelen. Zelfs een van de snelle mannen die in Tournai woont was na het douchen thuis weer even teruggekomen. Met hem kon ik naar Tournai rijden waar ik op de trein naar huis stapte.

Met het volgende brevet zal ik even moeten wachten. Halverwege de week begon ik fors problemen met het zitten te krijgen. Een ontsteking op het zitvlak diende zich aan. Vandaag naar de huisartsenpost geweest. Precies op tijd. De ontsteking was net rijp en de dienstdoend arts kon 'm in 1 keer helemaal leegpulken. Geen 300km van Orchies dus voor mij morgen en ook geen herhaling van de 200 als ik 'm zelf organiseer over een week. Daar ben ik alleen maar las organisator, niet als rijder. Met wat geluk kan ik de 300 dan rijden als ik 'm zelf organiseer, op 22 april. Anders wordt m'n alternatief de 29e april in Douai (Frankrijk). Het noodscenario heb ik dan nog altijd achter de hand.

quote:

Op maandag 9 april 2007 01:20 schreef Falco het volgende:
Erg leuk om te lezen. Wat moet ik me bij geheime controles voorstellen? Dat de organisator lukraak checkt of je wel gestempeld hebt?

Dan staat er inderdaad op een niet aangekondigde plek iemand met een stempel om de stempelkaarten af te stempelen. Vaak kun je die plek wel ruwweg voorspellen, daar waar mensen in de verleiding zouden komen af te steken

quote:

Op donderdag 12 april 2007 09:29 schreef komrad het volgende:
damn wat een afstanden zeg, hoe ver is parijs-brest-parijs eigenlijk in totaal?

routenet zegt 590km enkele reis dus in totaal 1180km

1220km via de officiële route. Die is dus behoorlijk rechtoe rechtaan.
Ik heb m'n rentree voorlopig bepaald op 8 mei, de 300 in Lille.

Gisteren dan eindelijk m'n eerste brevet georganiseerd, een 200km. De route was een grote ronde rondom Aken met in het begin fors wat hoogtemeters. Diverse deelnemers rapporteerden 1300-1400hoogtemeters, vrijwel allemaal tussen kilometer 15 en kilometer 99.
29 rijders/rijdsters aan de start. Eentje viel uit doordat hij door een automobilist ten val werd gebracht. De rest kwam zonder problemen aan de finish. Deelnemers kwamen vooral uit de regio, Limburgers, Oost-Brabanders, Luikenaren en wat Rijnlanders.
Het organsieren en controleren beviel me wel. Zo zie ik eindelijk eens de rappe mannen, die verdwijnen meestal uit mijn zicht al snel na de start. Veel foto's gemaakt, ik doe het verslag dus maar fotografisch

De mooiste fiets van het veld:


De Limburgers geven de weg aan onderweg naar Val Dieu:



De route verliep voornamelijk over rustige binnenweggetjes:



Internationaal deelnemersveld:



Door mooie Ardense stadjes:



Routebeschrijving op het stuur, de methode om niet te verdwalen:


Rappe Belg komt op de controle binnen:


Dorstig weer:


Restant van het peloton


Omdat ie zo mooi is, nog een keer, de Mercian van Oscar:

quote:

Op maandag 16 april 2007 22:31 schreef Falco het volgende:
Is dat nou Ekimov op die ene foto ?

Slava deed nergens mee. Een oud trainingsmaatje van hem reed wel PBP.

Vanwege m'n blessure heb ik me een tijdje rustig gehouden in dit forum. Maar nu, nu ik weer mag fietsen, is het tijd om alles even bij te werken.

Een paar weken geleden publiceerde ik een artikel in het blad Fiets Sport Magazine over hoe je je moet voorbereiden op PBP.

quote:

Parijs is nog ver, maar we komen er wel.

We schrijven het jaar 1891. Een hondertal wielrenners staat in Parijs aan de start voor een avontuur wat destijds zijn weerga niet kende, een koers naar Brest en terug, over 1200km. Charles Terront won in de fameuze tijd van 71uur en 37 minuten. 60 Jaar later vonden de profs het welletjes en reden zij hun laatste PBP. Voor hun te zwaar en te lang. De fakkel werd brandend gehouden door de randonneurs. Vanaf 1931 mogen randonneurs meedoen, en randonneurs doen dat nog, in grote getale. Ook dit jaar weer. Als Parijs-Brest-Parijs op 20 augustus van start gaat zullen er zo'n 4500 mannen en vrouwen aan de start staan, uit een 30-tal landen. Van heinde en verre komen de rijders om onderdeel te zijn van dit stukje wielerhistorie. Fietssport magazine publiceerde regelmatig verslagen van Parijs-Brest-Parijs.

PBP is geen rit die je op vrijdag voorafgaande al besluit om te gaan doen. De meeste deelnemers van PBP stemmen er hun seizoen op af. Dat moet ook wel, de organiserende club, de ACP, stelt een aantal kwalficatieritten verplicht. Daarmee garandeert de ACP dat de deelnemers goed getraind aan de start staan. Ook in Nederland worden deze ritten georganiseerd, in Delft, Eede, Maastricht, Ossendrecht en Zwolle. Als je de 4 kwalificatieafstanden met goed gevolg afgelegd hebt (200, 300, 400 en 600km) mag je je inschrijven voor Parijs-Brest-Parijs. Daarnaast moet je in het bezit zijn van een toerfietslicentie, maar de lezer van dit blad heeft die natuurlijk al. Het uniebureau helpt om aan de verdere formaliteiten te voldoen.
Moet je nu een super getrainde wielrenner zijn om mee te mogen doen? In het geheel niet. Iedereen die in de afgelopen jaren met enige regelmaat een klassieker reed en de afgelopen winter niet stilstond kan zich nu nog gaan voorbereiden. Ieder brevet is tegelijkertijd een training voor het volgende brevet. Geleidelijk kom je in conditie om de 600km goed te doorstaan. Maar toch heeft iedere afstand z'n bijzonderheden.

De 200km: Voor verreweg de meeste deelnemers is dit bekend terrein. Een afstand die onder veel zwaardere omstandigheden al vaker is afgelegd. De meeste Nederlandse organisatoren bieden een redelijk vlakke 200, met uitzondering van de 200 in Maastricht. Maar ook die haalt het qua profiel niet bij bijvoorbeeld Luik-Bastenaken-Luik. De 200 is een uitstekende afstand om te kijken of het brevetrijden je bevalt.

De 300km: Voor het gros van de nieuwelingen in het metier een afstand die aan de bovengrens van hun ervaring ligt. Maar de meesten zullen tot hun verrassing merken dat een 300 relatief eenvoudig af te leggen is. Zeker als het profiel van de rit redelijk vlak is. De 300 is in feite niet meer dan een 200 die je wat vroeger start en waarbij je wat later over de finish komt. De langzamere rijders moeten er wel rekening mee houden dat ze pas na het donker binnenkomen, een redelijke verlichting is dan een noodzaak.

De 400km: Hier begint het speciale werk. Op een enkele uitzondering in het buitenland na start een 400km in de avonduren. Je zit dus de hele nacht op de fiets. Iets wat de meesten nog niet gewend zijn. Maar er zijn genoeg ervaren rijders tijdens een brevet om je bij aan te sluiten. Zorg wel voor een deugdelijke verlichting en een reflectievest. Die zijn verplicht tijdens de 400 en de 600. Nadat je de nacht doorgereden hebt merk je tot je plezier dat er nog maar weinig kilometers resten om het brevet te voltooien. De 400 is de waterscheiding. Wie dit brevet met goed gevolg aflegt hoeft zich verder geen zorgen meer te maken.

De 600: Een afstand waar je al taktische beslissingen kunt nemen. De snelle rijders die niet zo graag in de nacht rijden kunnen halverwege een slaapstop inplannen. Dat is volledig toegestaan, alleen is het goed plannen om de daaropvolgende controle binnen de tijd te halen. De langzamere rijders rijden vaak de nacht door. Iets waar je bij de 400 al aan gewend bent geraakt. Voor hen lijkt de 600 nog het meest op een 400 waar je heen bent gefietst. Met een maximale totaaltijd van 40 uur kun je een heel weekend besteden aan de 600.

Gaandeweg het rijden in het randonneurpeloton merk je dat de randonneurs erg sociaal rijden. Met name in de nacht wordt er naar elkaar omgekeken en probeer je elkaar er doorheen te slepen. Er formeren zich dan al snel groepjes van rijders van gelijke sterkte. Het uitzoeken van het goede groepje is een belangrijk deel van het randonneurstochten rijden. Alleen de zeer ervarenen kunnen het alleen af. Het mooist zijn de groepjes waar een lokale rijder meerijdt of zelfs de organisator. In zo'n groepje win je heel veel tijd omdat je je geen zorgen hoeft te maken over het vinden van de weg. Ook al kun je alleen iets sneller rijden, blijf erbij, het rijdt veel makkelijker.

Het spreekt voor zich dat de fiets goed in orde moet zijn. Houd er rekening mee dat er onderweg altijd wat kapot kan gaan. Zorg dus voor een basis gereedschapsset en wat basis reserveonderdelen. Een voorziening om de routebeschrijving op de stuur te bevestigen is altijd handig. Dat voorkomt veel stress en extra kilometers. Stuurtas, routerol of een klemmetje op het stuur zijn daarvoor geschikt.
De verlichting voor met name de 400 en de 600 zijn een thema apart. Hier zijn diverse wegen die naar Parijs leiden. Het belangrijkste verschil is de keuze tussen dynamo of akku. 4 veel gebruikte opties zal ik hieronde schetsen.
De geroutineerde randonneurs kiezen vaak voor de Schmidt naafdynamo gecombineerd met twee koplampen. Dit kost een fors bedrag maar je bent gelijk van alle zorgen af. De Nederlandse importeur Marten Gerretsen levert de naafdynamo en twee koplampen. Op zijn site (www.m-gineering.nl) staat ook een volledig schakelschema voor diegenen die niet de dure originele Schmidt koplampen willen gebruiken maar een ander model halogeen koplamp.
Voordat de Schmidt naafdynamo populair raakte reden de meeste Nederlandse randonneurs met een standaard AXA HR dynamo gecombineerd met een enkele halogeen koplamp. Velen hebben hiermee PBP met goed gevolg afgelegd, ook nu nog is dit een prima mogelijkheid. Deze optie kost een stuk minder dan de Schmidt naafdynamo. Het scheelt je wel wat snelheid 's nachts vanwege de extra weerstand en de mindere lichtopbrengst van 1 lamp versus 2 lampen. Met name bergaf kost je dat wat tijd.
Een andere veel gebruikte optie is een zelfgebouwde accuset. De in de handel verkochte potente accusystemen hebben vrijwel altijd een te beperkte brandduur. En uit een accu is veel meer licht te peuteren dan de fabriekssystemen doen. Iedereen die geen twee linkerhanden heeft kan een reguliere halogeen fietskoplamp verbinden met een loodzuuraccu. Een accu van 6V 4Ah levert genoeg om een volle nacht door te kunnen rijden.
LED lampen zijn de laastste jaren enorm in opmars. Inmiddels is de lichtopbrengst ervan voldoende om op een redelijke weg op het vlakke genoeg te zien. Voor nachtelijke afdalingen op slechtere wegen is de lichtopbrengst nog net onvoldoende. De combinatie van een LED lamp en een halogeen batterijlamp voor de afdalingen of kopwerk in het peloton een zeer goede optie.
Bij iedere genoemde mogelijkheid is het wel handig om een lampje op de helm te monteren. Daarmee kun je makkelijk de borden langs de weg lezen (of de pijlen tijdens PBP) en de routebeschrijving lezen. Een enorm aantal hoofdlampen zijn inmiddels in de handel, in prijs varierend van zeer betaalbaar tot schreeuwen duur.

In het volgende nummer zal FSM ingaan op de periode na de kwalificatie.

De 300km heb ik inmiddels ook georganiseerd. De belangstelling viel tegen, maar 15 rijders aan de start. In hetzelfde weekend was er een 400km in Wachtendonk, 100km van Maastricht. Daar trokken de meeste Duitsers naartoe. De start was in de vroege ochtend in Maastricht. Een van m'n vrienden was toen al in de buurt van Bastogne om daar een geheime controle in te richten. Uiteraard op het verste en hoogste punt . Ik reisde zelf af naar Rochefort om daar bij een gecombineerd tankstation/supermarkt controle te houden. Een voor een zag ik daar de rijders binnendruppelen. Tijmen was de eerste met z'n carbon ligfiets. Hij zou doorrazen en dit parcors met 2600 hoogtemeters afleggen in 11u30. Een supertijd.



Anco en Teun, twee toch niet echt langzame rijders, werden door Tijmen op een half uur gezet. Zij reden gewone racefietsen. De andere rijders kwamen alleen of in kleine groepjes aanrijden.





Manfred reed de controle eerst voorbij, ik moest hem terugroepen voor de stempel



Vlak voor het eind had ik nog een verrassing voor de rijders, het kasteel van Alden Biesen:



Uiteindelijk haalden 14 rijders reglementair de finish. Alleen Jan was na Huy redelijk rechtdoor naar Maastricht gereden, hij had een off-day. Aangezien hij al 2 300km BRM's op zak had hield hij het dan ook voor gezien. Ik ga zelf m'n 300 rijden op 8 mei in het Franse Lille. Maar voordien organiseer ik nog een 400 op 5 en 6 mei.

Het fotoverslag van de 400 komt een dezer dagen, belangrijker voor mijn PBP deelname is mijn eigen 300.
Zoals al verder boven beschreven heb ik een dikke maand stilgestaan met een blessure. De klok tikte echter voort en er restte me nog maar weinig tijd om m'n 300 te rijden. Op de kalender zag ik voor 8 mei twee mogelijkheden, in Lille en Duinkerken. Aangezien Lille het makkelijkst te bereiken is ben ik daarnaartoe gegaan.
Ik wist van tevoren dat het een heel zware klus zou worden. Een maand gedwongen niet trainen en dan direct 300km dan weet je vooraf dat dit lastig is. Het weer is ook net omgeslagen, harde, zeer harde wind, voor het merendeel tegen op dit parcours. En dan komt er nog de starttijd bij. Om 4 uur 's ochtends. De afgelopen 2 weken nachtdienst gedraaid, het weekend ook weinig geslapen vanwege het organiseren van m'n 400. Ik probeer er op maandagavond vroeg in te liggen. Maar echt slapen kan ik niet, ik ben er niet meer aan gewend om 's avonds te slapen. In de Jeugdherberg ligt 1 bed verderop iemand alle bomen tussen Lille en de zee om te zagen. Ook niet bevorderlijk voor de nachtrust. Om half drie geef ik het op om te proberen te slapen. Ik doe m'n wielerspullen aan en ga op m'n gemak onder in de jeugdherberg wat ontbijten. Kwart na 3 ga ik naar buiten, echt fris is het gelukkig niet. Direct om de hoek is de Port de Paris, daar waar de start moet zijn. Maar de gelijknamige Tabac is dicht, de echte Port de Paris baadt in het licht. Tegenover het belfort, ook mooi verlicht maar duidelijk van latere datum. De enige mensen die ik op straat zie zijn behoorlijk in de olie. Ik wacht en begin toch wat onrustig te worden. Normaal is een half uur voor de start heel wat volk aanwezig. Een minuut of 10 voor de start komt een auto aanrijden. Ik weet nu zeker dat ik niet op de verkeerde plek wacht. Binnen de 5 minuten komen nog wat andere deelnemers aanfietsen. Het geheel heeft de allure van een clubritje. Ik vul een deelnameformulier in. Ik ben de enige die niet van de deelnemende vereniging is.



Volgens de organisator is het de bedoeling dat er vandaag gezamenlijk gereden wordt. De eindtijd die hij in gedachten heeft is een tijd die ik normaal makkelijk moet halen. Maar vandaag is normaal niet. In de eerste 20-30km kan ik nog mijn deel van het kopwerk doen. Het is nacht, ik voel me best lekker. Maar als het licht wordt, tegen de normale tijd dat ik slaap na een nachtdienst slaat de man met de hamer toe. Ik rij tientallen kilometers als een zombie. Op ieder klimmetje moet ik een klein gaatje laten, in de afdalingen kan ik het dan weer goedmaken. Maar soms volgt er niet direct een afdaling, dan rij ik lang alleen tegen de wind. Na zo'n 70km zeg ik tegen de organisator dat ik alleen verder rij. Ik leg hem uit dat ik nog wat in te halen heb qua afstanden en training. We spreken af hoe ik de kaart bij hem terug zal bezorgen. Ze verwachten me te zien bij de volgende controle.





Maar ik weet dat dit ijdele hoop is. Ik rij te slecht en met deze wind zullen ze snel uitlopen. Op zich geen probleem, ik heb er rekening mee gehouden dat het laat zal worden. Bij de eerste controle, na 100km, zie ik hen inderdaad niet. Gelukkig is vanaf hier een tijdje de wind schuin in de rug, ik kan een beetje herstellen. De controles volgen zich nu ook wat sneller op. Bij controle 2 hoor ik dat het groepje een uur op me voorligt, het kan slechter Inmiddels heb ik een supermarkt gevonden. Ik voel me als op de 2e ochtend van een 600 die ik start met slaapachterstand. Tijd dus voor het recept voor zo'n situatie. Cola, chips en een imitatie red bull. De MP3 speler probeert al een tijdje het windgeruis op de achtergrond te drukken.





Langzaam begin ik me beter te voelen. Op de weinige stukken met een beetje wind in de rug kan ik ook weer tempo draaien. Gelukkig is de route vrij simpel opgezet. Ik rij al een jaar of 15 in deze regio, ken dus ook al aardig wat van de wegen. Dat scheelt wat tijdsverlies. Langzaam loopt de achterstand volgens de verschillende kasteleins op. Bij controle 4 zit ik op 3 uur. Echt zorgen maak ik me er niet om. Ik let meer op de sluitingstijd van de controles. Ik hou steeds meer dan een uur in reserve. TOtdat het ergens misgaat. Er staat geen bord bij een kruising. De nieuwerwetse Michelinkaarten zijn ook niet zo goed als vroeger. Ik neem dus een verkeerde afslag. Gelukkig merk ik het na een kilometer of 3-4. Via een paralelroute kom ik weer terug op het parcours. Het is inmiddels 20 uur geworden. Ik vraag water aan een dorpeling en bereid me voor op een avondrit. Reflectievest aan, Helmlamp op. Het is alsof de avond magie heeft. De kracht komt terug in m'n benen, ik ben weer helemaal wakker. De snelheid loopt steeds meer op. Totdat ik in het stadje Henin kom. Normaal zijn Franse stadjes prima bewegwijzerd, erin richting centrum, dan vanaf het marktplein de juiste borden en de juiste wegnummers volgen. Maar hier is het anders, nergens is duidelijkheid. Ik moet voorbijgangers vragen hoe ik op de fiets in Lille kom. De Franse stijl routebeschrijving (plaatsnamen en wegnummers) werkt in zo'n situatie niet. Ik vervang dan ook de routebeschrijving door de kaart. Ik ga op zeker en kies een route waarmee ik zeker op de juiste manier Lille binnenkom. Deze route is wel wat langer. Uiteindelijk pik ik de originele route even ten noorden van Carvin op. Inmiddels rij ik vol voor de wind, dubbelle koplampen op vol vermogen en de ketting op het buitenblad. Alleen de stoplichten vertragen me nu. Het uur reservetijd is met het verdwalen weggesmolten. Maar geen nood. Even na 23 uur zie ik het Belfort van Lille mooi verlicht opdoemen. Wat zigzaggen door diverse straatjes en ik kan m'n eindtijd noteren, 19u23. 47 minuten heb ik nog reserve.
Vanochtend bel ik even met de organisator. Ik hoor dat zij langer dan verwacht erover hebben gedaan, even voor 21 uur waren ze binnen. Ook zij waren in Henin verdwaald.

Klopt, het resultaat telde, al het andere was bijzaak.

quote:

Op woensdag 9 mei 2007 21:22 schreef Wombcat het volgende:
Nu moet je nog een 400 km rijden voor de kwalificatie, toch?
Wanneer gaat dat gebeuren?

En je had geen last van je blessure meer?

Ik moet inderdaad nog een 400 gaan rijden. In de komende weken, waarschijnlijk individueel.
De blessure voelde ik nu amper. Had er Reskin (of zoiets) van Bioracer op gedaan, dat werkt prima.

De 400km was voor mij een belevenis in twee delen. Eerst de 400 als organisator en een week later de 400 als individuele rijder. Lastig te zeggen wat lastiger/leuker is

Op de officiële datum reed ik alleen de eerste 40km mee, om het hele spul goed de stad uit te loodsen. Zo kon ik tegelijkertijd controleren of er iemand verlichting gebruikte waar de Parijse controleurs over zouden vallen. De volgende dag zou ik bij de finish zitten.



Bij aankomst ruim een uur voor de start zie ik al diverse randonneurs aan het avondeten zitten. Starten in een eetcafé heeft zo z'n voordelen. Ook voor de kastelein. Normaal neemt het aantal rijders naarmate de afstand vordert af. Dit keer niet. Had ik 15 starters op de 300, nu heb ik er 19. Een hoopgevende ontwikkeling. Vrijwel allemaal bekende gezichten. Ik hou mijn gebruikelijke toespraak maar ipv de groep uit te zwaaien loods ik ze de stad uit. Het is best wel grappig om de reactie's te horen als we langs de terrasjes rijden. Die zitten bomvol.
Al snel zijn we de stad uit en bereiken we het fietspad langs de Zuid-Willemsvaart. Vanf hier is het tientallen kilometers lang de vaart volgen over een vrijwel perfect fietspad. Een geliefde route voor veel Limburgse fietsers die de hellingen willen mijden.







Er wordt fors doorgereden voor een 400km brevet. De kruissnelheid ligt vaker boven dan beneden de 30km/u. Als ik bij de brug van Uikhoven stop om de groep van boven te fotograferen moet ik dik een uur achtervolgen om terug bij te komen. En dat lukt ook alleen maar omdat Jan is gevallen over een stoeprandje bij een wegomlegging. Tijdens de achtervolging passeer ik nog Manfred die al heeft moeten lossen.



Met verende krachten is zijn fiets alweer rijdbaar gemaakt. Niet helemaal perfect helaas, hij zal de tocht uitrijden met een verbogen stuur. Nu kan ik verder weer de groep de weg wijzen. Althans nog een kilometer of 10. De snelheid ligt al ras weer op 30 per uur, ik blijf dan ook netjes in navigatorpositie zitten. Bij de fietsbrug van Bree geef ik het commando tot rustig rijden. Hier moet de hele meute de vaart over. Ik stop hier en wacht op de achterblijvers. Allereerst verschijnt een groepje van 3. Zij hebben bewust de groep laten gaan. Daarna komt Manfred langs. Ook hij vond de snelheid te zot.







Ik bel nog even met de geheime controleur en fiets naar het station van Venlo om naar huis te gaan.

Tijdens de nacht wordt ik regelmatig wakker van SMS'jes die door de controleur verzonden worden. Zo rond 12 uur ga ik eens richting het café om de eindcontrole te doen. Ik weet dat het een lange zit gaat worden. Om 13u40 meldt zich de eerste finisher. Maarten uit Den Haag. Die jongen kan een aardig stukkie rijden, is ook regelmatig te vinden in de kopgroep van NWB klassiekers.
Verrassend snel komt de groep binnen, binnen het uur van Maarten, op de voet gevolgd door Gert op de ligfiets. 17u40 is voor de grote groep op een 400 aardig snel. Nu is dit parcours ook aardig afwijkend van het parcours van mijn andere ritten, er zitten maar 1500 hoogtemeters in.



Maar dit is nog maar een deel van de snelle groep. Een aantal van de snelle rijders is nog onderweg, van Leo kreeg ik zelfs een SMS dat hij heeft opgegeven. Achteraf bleek dat hij zich helemaal kapot gereden heeft. Voor hem was het de eerste nachtrit, op het moment dat hij definitief moest lossen had hij grote problemen met de navigatie.
Nog voordat de laatste eenheden van de snelle groep binnendruppelen komen Gabi, Frank en Mario binnen. Zij hebben de goede beslissing genomen om op tijd de groep te laten gaan. Ook zij vragen gelijk om de menukaart



Na het eten showt Jan nog even de verwondingen van zijn val



Vanaf nu wordt het een lange wacht voor me. Alle groepen zijn binnen, ik wacht op twee enkelingen. Eentje daarvan heeft een reputatie voor verkeerd rijden. Maar ook hij komt op tijd binnen, helemaal trots dat hij het dit keer op eigen kracht heeft gered. De laatste die binnenkomt moet helaas melden dat hij onderweg een stuk de trein heeft genomen. Hij zat er helemaal doorheen. 400km is voor hem voorlopig te ver.

Een dikke week later start ik zelf op dezelfde route. Het weer is inmiddels helemaal omgeslagen. Een fors gedeelte van de tocht kamp ik met regen. Alleen rijden kost ook fors wat tijd. Ik kom dan ook bij de 1e controle in Valkenswaard aan meer dan een uur nadat de groep er aankwam tijdens de officiële datum. Toch ben ik niet helemaal alleen als ik door het Brabantse land fiets. Er is nog veel volk op straat, vooral op de terugweg uit de kroeg. Bij de daaropvolgende controleposten zijn er leuke reactie's te horen. Mensen herinneren zich nog dat een week terug een hele meute zotten langs kwam, nu komt er nog eentje langs. Vinden ze best wel grappig. Het blijft echter langzaam vorderen. Maar gelukkig snel genoeg om binnen de tijd te blijven. Ik merk dat ik een behoorlijke conditieachterstand heb.
Rond Xanten houdt eindelijk de regen op. Ik kan weer gewoon in m'n shirtje rijden. Toch een lekkerder gevoel dan een regenjack. De zon breekt zelfs door als ik het bruinkolengebied ten oosten van Aken inrij. De avond zal toch nog mooi worden.



Ik kom op de voorlaatste controle aan met nog genoeg tijdsruimte. Ook hier kan ik weer een pauze nemen en nog voor de controlesluiting wegrijden. Ondanks dat de volgende etappe de zwaarste is met vrijwel alle hoogtemeters die in het hele brevet te rijden zijn kom ik weer ruim voor sluitingstijd op de controleplaats aan. De vaste controlekroeg is dicht dus ik wijk uit naar de Italiaan een straat verderop. Die weet heel snel een portie spaghetti te produceren. Het laatste stuk gaat weer vliegensvlug. Vooral bergaf en een route die ik volledig van buiten ken.



Het begint al aardig donker te worden als ik de stad nader. Uiteindelijk klok ik af meer dan een uur voor de sluitingstijd. Best wel een goed resultaat gezien de voorgeschiedenis.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2007 09:24 schreef komrad het volgende:
goed bezig, dus nu alleen nog de 600km voordat je mee mag doen aan PBP??

Klopt. Alleen ben ik wat achterop geraakt met verslagen schrijven, nu dus het verslag van de 600.

Voor de 600 besloot ik de rit zowel te organiseren als op de dag zelf mee te rijden. De avond van tevoren nog even langs gegaan bij het café om de rijders die in Maastricht overnachten de gelegenheid te geven al alle papieren te krijgen en om nog even af te stemmen met het personeel. Het personeel vertelde me dat morgenvroeg Freek, de kastelein zou komen.
Even na 7 uur kwam ik bij het café aan. Het licht was gewoon aan, maar de deur dicht. Tot mijn verbazing was Freek er niet, wel de poetsvrouw. Zij is zoals iedereen in de Preuverij erg hulpvaardig dus ze liet me direct binnen. Freek nam niet op bij de eerste keer bellen . De eerste deelnemers waren er al, de poetsvrouw zette koffie en ik begon samen met de assistent-starter de formaliteiten te regelen. Na een tweede telefoontje nam Freek op en beloofde direct te komen. Hij dacht dat de starttijd later zou zijn. Het liep dus allemaal goed af.





Buiten was het inmiddels aardig gaan regenen. In de regen hield ik de starttoespraak en leidde het hele peloton de stad uit. Vanaf de Bemelerberg nam ik een voor mij gebruikelijkere positie in, achteraan. Tegen mijn verwachtingen in viel het peloton op de Bemelerberg niet uit elkaar, vooraan werd netjes gewacht. Pas toen Kurt meerdere keren materiaalpecht had viel de groep uit elkaar. Samen met Peter probeerde ik het probleem van Kurt te analyseren en te verhelpen. Na een tijdje hadden we het door, zijn freewheel bleef regelmatig haken en gooide zo de ketting eraf. Maar het kwaad was al geschied, de ketting was zwaar beschadigd. Gelukkig had Peter nog een stuk ketting bij zich en ik wat sluitschakels. Gezamenlijk repareerden we de zaak en pepten Kurt weer op. Die had al willen stoppen. In totaal kostte dit probleem me denk ik drie kwartier.
Bij de beklimming van de Baraque Michel liet ik Kurt en Peter gaan. Dit is niet een berg om persé bij iemand te blijven, hier moet je op je eigen tempo rijden. Ver na de Signal de Botrange stonden ze plotseling langs de kant van de weg, een kleine pauze. Ik had de eerste controle bewust zo ver mogelijk na de Baraque Michel gelegd om de mindere klimmers een kans te geven de verloren gegane tijd weer in te halen. Bij de verkenning had ik in St. Vith een mooie controleplek gevonden, een snelrestaurant vlak langs de route. En nou niet van de categorie maagvulling met de gele M, maar echte fietsersvoer. Ik zat dan ook snel achter een dampend bord spaghettti, Peter achter een groot bord friet.



Na de controle van St. Vith liet ik Peter en Kurt weer gaan. Ik wist dat er nog een 25km zwaar klimmen zou volgen. Het is soms erg handig als je het parcours van tevoren hebt gereden. Na Lützkampen was het klimwerk voorbij, op de hoogvlakte kon ik eindelijk snelheid maken. Nog beter ging dat naar Dasburg. In de afdaling kon ik zelfs een aantal motorrijders uitremmen. Op een klim na zou het vanaf nu tot de volgende ochtend rustig rijden zijn door de schilderachtige valleien van de Our, de Sûre en de Moezel.







Bij de controle in Vianden had een van de stamgasten zich al opgeworpen tot stempelaar. Ik werd dan ook met veel kabaal begroet. Een colatje later ging ik weer op weg eerst via de Duitse kant van de Our, later via een mooi toeristisch fietspad aan de Luxemburgse kant van de Sûre. Soepel rijdend bouwde ik wat tijdsreserve op. Pas in Rosport verliet de route het dal om via een stevige klim en een fantastische afdaling in het Kylldal uit te komen. Na wat doorsteekjes via fietspaden in een van de buitenwijken van Trier zag ik eindelijk de Moezel, de rivier die ik de hele nacht moest gaan volgen. Bij de controle in Mehring kwam ik aan toen Kurt en Peter net de menukaart aan het bestuderen waren. Goed eten vlak voor de nacht is erg belangrijk bij een brevet. Kurt en Peter reden met GPS, ik met routebeschrijving. De GPS kent de fietspaden niet, stuurde hun dus een aantal keer via omwegen. Kort na Mehring viel de nacht in. Rustig reden we door. Kurt's reflectievest is een mooi staaltje huisvlijt.



Peter had tijdens de nacht veel last van slaapaanvallen, Kurt bleef daarentegen klaarwakker. Ik redde het aardig. Dat terwijl ik de nacht van tevoren amper geslapen had. Na een week nachtdienst is het altijd moeilijk om weer vroeg naar bed te gaan. Een flesje cola op z'n tijd helpt me dan de nacht door. Gelukkig vond ik een colaautomaat net toen m'n colavoorraad op was.



Voor Peter was dit allemaal teveel. Hij had duidelijk slaap nodig. Vermoeid hing hij over zijn stuur.





Een bushalte bood uitkomst. Voor mij was dit te vroeg, ik had duidelijk nog geen slaap. Pas na de controle van Zell was ik toe aan wat slaap. Hier is ook een mooie plek ervoor, een ruim bemeten en kraakhelder openbaar toilet 's nachts geopend.

Na een half uurtje ben ik weer helemaal klaarwakker. Ik stap op m'n fiets en rij door. Tot mijn verbazing zie ik een tiental kilomters verderop twee lichtjes achter me. Ik wacht even en het zijn inderdaad Peter en Kurt. Ze zijn me voorbij gereden toen ik zat te slapen, ik reed hen weer voorbij toen zij ergens zaten. Gelukkig lette Kurt toen op en zag me voorbijkomen. Gezamenlijk rijden we verder totdat we ergens in de vroege ochtend een geopend tankstation met verse broodjes zien. Helaas schenken ze geen thee en kun je er niet zitten. Ik heb er dus niet veel aan. Kurt en Peter wel, ze rijden nu beduidend sneller. Ik laat hun maar weer eens gaan. Bij de controle in Koblenz zie ik hun nog even. In een van de dorpjes buiten Koblenz drink ik eindelijk m'n thee, nu ben ik ook echt wakker en weer warm. Buitengekomen merk ik dat ik nu toch wel erg krap op de tijd zit, ik zal wat harder moeten gaan rijden. In Andernach loop ik wat vertraging op doordat er een beurs waarbij de weg is afgezet. Zelfs het fietspad direct langs de Rijn is bomvol met beursgangers en standjes. Langzaam laveer ik me erlangs. Het tijdsprobleem is inmiddels nijpend geworden. Ik weet echt niet meer of ik de volgende controle binnen de tijd kan halen. Maar goed, ik heb nog een kans dus ik ga ervoor.
Direct na Andernach wordt het parcours wat ingewikkelder. De B9 is verboden voor fietsers, het toeristische fietspad langs de Rijn te slecht van kwaliteit. De enige andere route is een kruipdoorsluipdoor route via diverse fietspaden. Gelukkig redelijk aangegeven.
Oorspronkelijk had ik de route tot in Bonn willen leggen maar dat verergerde de problemen te zeer. Gelukkig wist Gabi een alternatief en ze was ook nog bereid dit uit te werken. Enig nadeel voor mij was dat ik dat stuk van de route dus niet kende. Maar ze had het goed beschreven, zonder mankeren vond ik alles. De klim vanuit het Rijndal was zelfs fantastisch, goed lopend asfalt, nergens steil, prima te bereiden. De afdaling naar Bad Neuenahr was een snelle en veilige. Daardoor kon ik nog net de controle halen.
Het volgende stuk naar Nideggen is een stuk makkelijker. De route blijft vrijwel de hele tijd op de hoogvlakte. Langzaam kom ik ook weer op bekend terrein. Vanaf Rheinbach heb ik zelf de route uitgezet. Het lukt me dan ook in Nideggen aan te komen met weer wat voorsprong op het tijdsschema. Maar of dit voldoende is voor de volgende etappe moet nog blijken.


(archieffoto)

Na Nideggen is het weer serieus klimmen, eerst een ziedende afdaling naar Brück en dan 15km omhoog tot aan Fringshaus. Ik bereken m'n uiterste doorkomsttijd bij het Fringshaus, 20u20. Om 20u23 rij ik er voorbij, het zou nog moeten kunnen. Ik ben nu op het hoogste punt van de terugweg, 570m, 25km in 57 minuten zou mogelijk moeten zijn. Ik hoop maar dat er nergens een bemande radarcontrole is en stort me in de afdaling. Nu mis ik echt de 52x12. In Roetgen schrik ik even. Er staan borden dat de weg naar Raeren is afgesloten wegens wegwerkzaamheden. Ik gok erop dat het toch nog lukt. En inderdaad, met af en toe stapvoets rijden kom ik langs de werkzaamheden. Wel kost dit weer tijd. Gelukkig wordt het terrein steeds bekender. Daar maak ik maar fors gebruik van. Ik stuif op volle snelheid door Walhorn, kijk op geen enkel bordje meer. 1 minuut voordat de controle van Welkenraedt sluit parkeer ik m'n fiets voor het café des Sports. Ik heb 't gehaald.
Vanaf hier is het een peuleschil. Ik neem me de tijd om wat te eten. Daarna is het nog 1x klimmen naar Henri Chapelle voordat ik aan de lange afdaling naar Berneau kan beginnen. Bij Visé steek ik de Maas over en rij niet veel later Maastricht binnen. Ik haal m'n brevet met een dik kwartier reserve. Gelukkig, ik hoef niet nog een keer een inhaalprogramma te starten.
Enkele dagen later merk ik waarom ik zo slecht reed, de griep slaat toe. Ik vermoed dat ik het griepvirus al onder de leden had tijdens de 600.

quote:

Op zaterdag 2 juni 2007 16:15 schreef komrad het volgende:
sterk zeg dat je met griep 600km uitrijdt

Ik heb nog twee dagen gewerkt, toen pas merkte ik dat ik griep had.

Ik ben nu inderdaad geplaatst. Dit weekend is de 600 van Ossendrecht, de 2e 600 die in Nederland gehouden wordt. Van de Nederlandse groep hebben zich 5 bij mij geplaatst. Ik ben technisch gesproken een Belgische rijder omdat de club waar ik voor rij (dat is niet dezelfde club waar ik voor organiseer) bij de Belgische bond is aangesloten. Aan de start waren bij mijn brevet 7 Nederlanders (2 uitgevallen), 5 Belgen, 4 Duitsers, 1 Oostenrijker en 1 Brit (geteld naar licentie).

Als 3e artikel in m'n PBP serie verscheen vandaag het volgende artikel over de verdere voorbereiding in Fietssport Magazine:

quote:

Parijs komt dichterbij

Bij het verschijnen van deze FSM zijn de meeste 600km brevetten al voorbij. Met de kwalificatie achter de rug is het echter niet mogelijk om helemaal op je lauweren te rusten. Maar tegelijkertijd moet je niet teveel doen. De juiste combinatie van rust en training is belangrijk.

Ergens in de periode tussen de 600 en Parijs is het goed een week of 2-3 rust te nemen. De beste periode daarvoor is na de zwaarste rit in de voorbereiding. Voor diegenen die geen 1000km rijden dus na de 600km, voor diegenen die wel een 1000km rijden na afloop van de 1000. Je lichaam moet even op adem komen, nieuwe energie verzamelen voordat de belangrijkste afspraak van het jaar eraan komt. Tegelijkertijd kun je dan wat meer aandacht geven aan familie en vrienden.
Na de rustperiode kun je gaan werken aan je zwakke punten. Tijdens de brevettenserie wordt je daarmee vaak geconfronteerd. Voor de een is dat het klimmen, voor de ander het 's nachts rijden. Ook snelheid kun je tekort komen. Je voorbereiding tussen de rustperiode en PBP kun je daarop richten.
Voor de meesten zal het klimmen het probleem zijn. Klimmersbrevetten zijn een prima gelegenheid om je klimvermogen te verbeteren. Niet voor niets zullen er veel randonneurs meedoen met tochten als de Ardennentrip van SSOVH en Luik-Bastenaken-Luik van Le Champion. Als er in een weekend geen klimmersbrevetten in Nederland georganiseerd worden zijn er vaak mooie tochten in Duitsland en België. Ook hier zul je veel PBP deelnemers tegenkomen.
Zowel voor ervaren randonneurs als voor mensen die voor de eerste keer meedoen kan het verstandig zijn nog 1 of 2 keer een nacht door te rijden. Dat hoeft niet direct met een afstand van 400 of 600km gecombineerd te worden. Gewoon een gebruikelijke rondje van 200-250km maar dan 's avonds starten en de volgende ochtend weer thuis aankomen. Dat is voldoende om het nachtrijden op pijl te houden. Nachtrijden is geen zwarte magie maar iets wat je kunt trainen.
Diegenen die echt willen gaan voor een heel scherpe tijd, een tijd van ver onder de 72 uur, moeten denken aan hun snelheid. De modale randonneur heeft hier veel minder boodschap aan. Wie de 600 ruim binnen de marge rijdt hoeft zich daarover geen zorgen te maken. Maar voor diegenen die echt vooraan willen meerijden is het wel een aandachtspunt. Binnen de reglementen van PBP is het nog altijd mogelijk om aan wedstrijden mee te doen. Met name de wilde zomeravondwedstrijdjes bij de plaatselijke fietsclubs. Wat zomeravondtrainingen met lokale wielrenners is ook een goed alternatief.

De 1000km is een verhaal apart. Voor sommigen hoort dit tot de ultieme voorbereiding voor PBP, voor anderen is het een afstand waar ze zoveel angst voor hebben dat deze in een PBP jaar overgeslagen wordt. In ieder geval moet met de 1000 met beleid omgegaan worden. Het belangrijkst is om goed te bedenken dat de 1000 'maar' een training voor Parijs Brest is. Je helemaal leegrijden op een 1000 is onverstandig. Voor de meesten zal de keuze voor een 1000 over een makkelijker parcours de juiste zijn. Niet te ver over de grenzen zijn er verschillende mogelijkheden. In Noord-Frankrijk bieden 2 verenigingen een 1000 aan, de clubs van Béthune en Orchies. Dit zijn 1000km tochten die niet bovenmatig zwaar zijn en waar redelijk toeristisch gereden wordt. In Duitsland zijn er eveneens 2 organisatoren die een 1000 aanbieden, in Hamburg en Osterdorf. De 1000 van Hamburg heeft een gemiddelde zwaarte, start en finish zijn zeer vlak. De 1000 van Osterdorf is een verhaal apart. In deze 1000 zitten evenveel hoogtemeters als in PBP. Qua organisatie steekt deze 1000 ver boven het gemiddelde uit, de sfeer is er altijd uitstekend.

Na de 600 is het ook zaak de inschrijving voor PBP in orde te maken. De meeste documenten zijn vanzelfsprekend. Mochten er nog vragen over zijn over de inschrijving dan is het uniebureau een goed aanspreekpunt. Een vraag kunnen ze echter niet oplossen, de vraag van de gewenste starttijd. Je hebt de keuze uit 3 starttijden:
20uur. Wil je een snelle tijd neerzetten dan is dit je beste keuze. Veel snelle mannen (en een enkele snelle vrouw) om je heen, volop gelegenheid om in snelle groepen door te razen naar Brest. De controles zijn nog behoorlijk leeg als je doorkomt met deze groep. Het grote risico is de tijd. Lukt het je niet om de hogere snelheid te volgen dan kom je alleen te zitten. Met alle gevolgen van dien. De controles gaan voor deze groep eerder dicht. Snelle rijders met veel ervaring en/of zelfvertrouwen zitten goed in deze groep.
21-23 uur. De grote meute. De plek voor de genieters en diegenen die nog de ervaring missen om een andere starttijd te kiezen. Verreweg het merendeel van de rijders kiest voor deze groep. Het zal dan ook anderhalf tot twee uur kosten voordat iedereen definitief op weg is. Maar geen nood, de wachttijd bij de start wordt naderhand met je tijd verrekend. Het nadeel van deze start is de drukte. Je bent veel tijd kwijt op de controles. Zoek je gezelligheid en is tijd niet belangrijk voor je dan is dit je beste groep. De meeste debutanten zijn met deze starttijd ook het best gediend.
5 uur. De start op dinsdagochtend. Bij uitstek geschikt voor diegenen die moeite hebben met het nachtrijden. Vooral als je redelijk wat snelheid in de benen hebt rij je amper in het donker. Velen die om 5 uur starten rijden in een ruk de eerste 440km door om dan tijdens de 1e nacht te slapen. De controles zijn tijdens de 1e dag behoorlijk rustig, de grote meute is al gepasseerd. Pas tijdens de 2e dag komen de starters in deze groep in de drukte terecht. Nadeel van deze starttijd is dat je net als bij de groep van 20 uur minder tijd hebt om PBP af te leggen, 84 uur in totaal. Je moet dus zeker zijn dat je de noodzakelijke snelheid hebt.
Kernpunt van de keuze is je eigen lichaam. Hoe snel ben je en vooral, wat is je bioritme. Iemand die zich 's avonds en 's nachts prettig voelt is gebaat bij de starttijden op maandagavond. Diegenen die 's ochtends vroeg erg goed functioneren en matig snel zijn hebben meer baat bij de starttijd van dinsdagochtend. Ligfietsers hebben maar de keuze uit twee starttijden, tussen de twee startgroepen op maandagavond of om 4u45 op dinsdagochtend.

Welke tijd je ook kiest, tot ziens in Parijs in augustus.

Het weekend voor m'n 1000km brevet reed ik een 200km in St. Petersburg.
De St. Petersburgse randonneurs zijn niet tevreden met een
enkele brevettenserie op het gebruikelijke tijdstip, nee het hele jaar
door organiseren ze brevetten volgens hetzelfde stramien. Gisteren
stond een 200km gepland. Weliswaar niet aangemeld bij de ACP, maar
zeker een goede oefening voor de 1000.





Samen met de organisator, Michail, reed ik naar de startlokatie, het
overwinningsplein in het zuiden van St. Petersburg. Toch een krap
uurtje rijden door de stad. Er stond al een hele groep te wachten toen
we aankwamen. Na het vervullen van de formaliteiten gingen we een half
uur later dan gepland van start. Een start die overigens plaatsvond op
een erg menselijk tijdstip, 10uur . Over een 8-baans grote weg
verlieten we de stad. Het eerste deel was erg makkelijk, een redelijk
peloton, lekker weer en een forse wind in de rug. Eenenkele heuvel
vlak voor de eerste controle brak het peloton, in kleine groepjes kwam
iedereen aan bij de 1e controle. Een busje op een parkeerplaats. De
controleurs hadden aardig wat eten en drinken bij zich, iedereen deed
zich ook uitgebreid tegoed hieraan.







Ook nu weer viel me op dat de meesten in Rusland dit soort brevetten
op mountainbikes rijden, met de meest aparte keuze van uitrusting. 1
Rijder had een stereoinstallatie achterop gebonden en
downhill-beenbeschermers aan.



Na de controle reed ik verder met Michail. Hij zat er een klein beetje
doorheen toen we tegend e wind in draaiden, niet gek. op zaterdag reed
hij nog een 300km binnen de 11 uur. Maar het dipje duurde bij hem kort
en een 40tal kilometer later zei ikhem dat hij maar alleenv erder
moest gaan, mij ging het te snel. Ik ravitaillerde in een winkeltje.
Inmiddels was het weer helemaal gedraaid. Gelukkig had ik er wel aan
gedacht m'n regenjack mee te nemen. De meeste deelnemers waren
ervanuit gegaan dat het weer mooi zou blijven. Langzaam verslechterde
het weer steeds meer. Postief punt was wel dat de wind iets
verminderde. Door een combinatie van druilregen en echte regen reed ik
door naar de volgende controle. Na een sanitaire stop kwam ik terecht
in een volgend groepje waarmee ik bij de controle aankwam. Hier
stonden een aantal verkleumde randonneurs bij elkaar. Velen hadden
alleen een wielershirtje aan, ik vond het al fris in wielershirt en
regenjack.





Lang bleef dan ook niemand bij de controle. Zeker omdat het
nu echt stevig doorregende. Met een klein groepje vertrok ik voor de
laatste 80km. Na een uur merkte ik dat m'n fietscomputer de geest had
gegeven, niet handig als de routebeschrijving ervanuitgaat dat je er
eentje hebt. Ik stopte bij een winkeltje om de contactpunten te drogen
en weer te ravitailleren. Helaas hielp het niet, ik moest alleen
verder zonder werkende computer. Gelukkig staan zelfs langs veel
binnenwegen in Rusland kilometerpaaltjes. Met behulp daarvan en het
grofweg berekenen van m'n snelheid kon ik enigsinds bijhouden hoe ver
ik was. De navigatie bleek dus toch nog te doen. Een lekke band zo'n
40km voor het eind was m'n enige verdere mechanische probleem. Een
groter probleem was het verkeer. Een eindje voor de finish moesten we
even een stukje over een grote weg rijden. Daar stond een enorme file
van auto's met St. Petersburgs kenteken die allemaal terugkwamen van
een weekend buiten de stad. Ik had geen zin er tussen te hangen en
reed dus over de middenrijstrook de hele file maar voorbij. Wel
opletten om niet de afslag te missen
Het laatste stukje ging weer makkelijk. De finish was bij het station
van Pavlovsk,van waaruit het makkelijk treinen is naar St. Petersburg.
Bij het station stond een auto met de eindcontroleur. Michail was
erook al. Vlak voor de finish zag ik plotseling twee verdwaalde
rijders van rechts komen. Zij rapporteerden dat een deelneemster,
nieuwe op de 200km, ergens rechtdoor was gegaan waar dat niet moest.
Ze had de MP3 speler in het oor en hoorde dus niet hun roepen .
Met deze twee rijders trok ik me snel terug in een cafe'tjeonder het
station. Thee en friet moest ons weer opwarmen. Een van hen bibberde
zo dat hij amper de beker thee kon vasthouden zonder te morsen. Een
hele groep fietsers zat er al. Niet allemaal deelnemers, wat clubleden
hadden hun zondagsritje zo gelegd dat ze ook in Pavlovsk zouden
eindigen.






Tegen een uur of 10 's avonds waren er nog 2 rijders onderweg. Net
toen we met de auto van de eindcontroleur tegen de route in begonnen
te rijden om hen te zoeken ging de telefoon van Michail. Een van de
twee. Ze waren net via een andere weg op het station aangekomen.
Ondanks de regen was het een leuke warmrijdag. Weer even wennen aan de
Russische bewegwijzering en de rijstijl. Opvallend was ook dat de
organisatoren van iedereen het mobiel nummer vroegen en ook iedereen
zijn GSM bij zich had. Iets om over te nemen voor m'n eigen brevetten.

quote:

Op zondag 1 juli 2007 09:29 schreef Remzz het volgende:
Wat ik me wel afvraag krijg je niet erg veel last van je maag als je cola drinkt? Ik moet er echt niet aan denken als ik wielren.

Last van m'n maag krijg ik alleen van zure dingen. En van de sportdranken van Isostar en Maxim. Born en de sportdranken van Decathlon verdraag ik daarentegen weer goed. Cola waar het koolzuur deels uit is werkt bij mij zelfs rustgevend op m'n maag. Een belangrijk punt is het wel. Op het moment dat je serieuze maagklachten krijgt kun je meestal een kruis over je brevet maken.

quote:

Op zondag 1 juli 2007 09:23 schreef Wombcat het volgende:
Da's een flink eind weg om 200 km te gaan fietsen.

Ik was er toch om een 1000km brevet te fietsen een week later.