Parijs-Brest-Parijs, de lange weg naar Parijs.

Parijs-Brest-Parijs is een relikwie uit de oude wielertijd. De tijd dat de frames van loodzwaar staal waren en de mannen die ze bereden staalhard. De tijd dat een wedstrijd van 200km een sprintafstandje was. De tijd dat de er geen karavaan aan teamwagens achter de rijders reed.
In 1891 werd Parijs-Brest-Parijs voor de eerste keer gereden. Charles Terront kwam als eerste binnen, hij deed er drie dagen over. Het duurde nog zowat een week voordat de laatste rijder aan de finish kwam. 60 jaar later werd de laatste PBP voor de profs verreden. Maar PBP verdween niet van de kalender. Sinds 1931 wordt PBP ook georganiseerd voor de gelouterde wielertoeristen. Ook dit jaar weer, voor de 16e keer. Ik zal voor de 4e keer aan de start staan.
In dit topic zal ik verslag doen van mijn voorbereiding en kwalificatie. Ik hoop dat er nog andere fok!-ers meedoen, bijdragen van hen zijn meer dan welkom in dit topic.

Maar hoe verging het de vorige keer? Daarover schreef ik een verslag dat eerder in Fietssportmagazine verscheen.

Parijs-Brest-Parijs, een evenement om van te genieten

90 uur genieten, dat was mijn doel bij de start van Parijs-Brest-Parijs. Voor mij is de sfeer van PBP te goed om er doorheen te vliegen, het is een sfeer die ik tot de laatste minuut wil meemaken. De vorige twee keer dat ik PBP reed wou ik absoluut onder 72 uur binennkomen. Alletwee de keren dus snel vertrokken en ergens onderweg grote problemen gekregen, met zelfs een opgave in 1999 als gevolg. Dat wou ik nu voorkomen. Er zijn veel deelnemers die wel op tijd rijden, dat is geen probleem, voor hen is er een snelle groep zodat ze aan 40 in hetuur kunnen vertrekken.
Achterin het startveld is het veel rustiger. Vlak voor de start had ik zelfs nog de tijd om met een Parijse clubgenot van me te praten. Die was net als veel Parijzenaars gekomen om de sfeer mee te maken en de start te zien. Tienduizenden staan zo langs de kant, in dikke rijen. Zelfs op de bruggen staan mensen en hangen vlaggen. Ook buiten Parijs is de belangstelling groot. Tijdens de eerste nacht staan in zoat elk dorp toeschouwers, overal wordt er gejuicht en geappaudiseerd. Net als m'n bidons leeg zijn zie ik op een dorpsstraat een grote opstopping aan fietsers. Nee, geen ongeluk, maar de bakker heeft ver na middernacht nog open. Een grote voorraad water staat gereed om de deelnemers te verzorgen. Ook ik vul mijn bidons hier.



Na 3 keer weet ik langzamerhand waar de moeilijke punten in het parcours liggen. Ik ga dan ook niet voluit als de weg wat vlakker wordt, ik weet dat de Perche nadert, een heuvelachtige streek. In Longy au Perche stop ik even bij de bakkerij. Ook die is om 3 uur 's nachts nog open. Ik koop wat broodjes en een blikje cola. Het is te merken dat velen niet het parcours kennen. Zij zijn voluit gegaan totaan Longy en moeten op de heuvels rond Mortagne-au-Perche de rekening betalen. Op diverse dorpspleintjes liggen randonneurs te slapen. In de vroege ochtend zijn al een aantal café's langs de route open. Overal randonneurs die grote koppen koffie drinken. De bakkers kunnen halverwege de ochtend terug naar de ovens, een paar duizend randonneurs zijn genoeg om alle brood te doen verdwijnen.



Na 270km nader ik het dorpje Goron. Ik verheug me al op dit dorp, hier is altijd een heel volksfeest tijdens Parijs-Brest-Parijs. De plaatselijke wielerevereniging heeft een tent op het dorpsplein opgezet en deelt drinken uit aan de deelnemers. Veel anciens kennen dit dorp en stoppen om de sfeer te genieten. Heel veel deelnemers rijden op ongeveer hetzelfde schema als ik. De restaurants bij de controles zijn dan ook erg vol. Ik maak er dan ook niet altijd gebruik van, er zijn zat supermarkten langs de route om eten en drinken te kopen. Vooral tijdens de hete middag van de eerste dag zijn de supermarkten welkom. Op de parkeerplaats van een supermarkt zitten veel rijders te eten en drinken. Een enkeling houdt zelfs een siesta.
De meeste deelnemers slapen na 440km, in Loudéac. Hier is het overvol, het lijkt wel een vluchtelingenkamp. Overal zie je slapende randonneurs. Overal staan volgwagens en tenten van deelnemers. Ik vindt het nog te vroeg om te slapen en rij verder. Langs de route merk ik dat veel deelnemers die door zijn gereden nu hun tol betalen, langs de weg zie je overal slapende randonneurs, vaak ingepakt in een aluminiumfolie reddingsdeken.



Ik rij dit stuk samen met Tina en Sarah uit Canada. Tina heeft het moeilijk. Voor haar komt de geheime controle halverwege de etappe als geroepen. Zij doet een hazeslaapje, Sarah repareert haar lamp. Diverse andere rijders slapen ook op deze controle. Na de geheime controle rijdt Tina plotseling oersterk. Ik begin juist zwakker te rijden en moet hen na een tijdje laten gaan. Ergens in een dorpje hou ik het niet meer, in een portiek slaap ik een kwartiertje. Ook daarna gaat het niet echt snel meer. Ik had eigenlijk op de geheime controle moeten slapen. Het is al licht als ik in Carhaix aankom. De meesten die in Carhaix hebben geslapen zijn alweer op de weg, ik heb de slaapzaal bijna voor me alleen.
2 uur later ben ik goed uitgeslapen. Buiten schijnt de zon en ik zie veel rijders die ik de voorgaande dag ook zag. Of je nou vroeg of laat slaapt, je komt steeds dezelfde mensen tegen. Samen met de rijders van Lee Valley CC rij ik de Roc Trévezel op. Dat is het hoogste punt van de rit. Boven op de top staan veel toeshcouwers met flessen water.



Ik rij snel door, aan het eind van de afdaling, in het dorpje Sizun, kan ik eten koepen. Bij de supermarkt van Sizun zie ik Karen. Voor haar is deze PBP heel bijzonder. Op weg naar Parijs raakte de KLM haar fiets kwijt. De dag voor de start kreeg ze hulp van veel deelnemers. De Deense Maj-Britt bood haar Principia aan, van een andere rijder kreeg ze een voorwiel met dynamo-naaf. Weer een andere rijder had nog een paar passende schoenen. Karen rijdt PBP nu zonder probleem uit. Ook op de terugweg stop ik weer even in Sizun. Veel is er niet meer te koop in de supermarkt, ik bemachtig de laatste tonijnsalade. Tijdens de beklimming van de Roc Trévezel zie ik een Brit met een kussen op z'n zadel, bij weer anderen is de hele broek klef van de zalf. Ik ben blij met mijn Brooks leren zadel, dergelijke problemen heb ik niet. Bovenop de Roc Trévezel heeft iemand op de weg geschreven dat we er bijna zijn, nog maar 550km.
In Carhaix ontmoet ik mijn clubgenote Yvonne weer. Zij is als een speer van start gegaan maar moet nu aanvallen, haar knie wil niet mer. Zij zal terugliften naar Parijs met wat volgwagens. Eerder al hoorde ik van Jean-Philippe uit Grenoble dat mijn Franse clubgenoot Guy al op de 1e dag moest opgeven, ook met knieproblemen. Ik heb vooralsnog nergens last van. Donker is het wel als ik in Carhaix weg rij. Ik wil nog tot Loudéac rijden voordat ik ga slapen. Onderweg kom ik een grotere groep uit New York tegen, geleid door twee Zuid-Afrikanen. Samen met hen rij ik een behoorlijk stuk van de route. Met een hazeslaapje halverwege de etappe in een kroeg kom ik prima in Loudéac aan. Hier staat een wagen van Willesden CC, de Britse club die mijn spullen bij zich heeft. In mijn eigen tent kan ik een paar uurtjes slapen.



Op de voorlaatste dag formeren zich langzamerhand de groepjes van mensen die hetzelfde tempo rijden. Ik rij niet met een vast groepje, maar toch kom ik steeds dezelfde rijders tegen. Ik rij veel samen met Karl van Willesden CC. Hij is al aan zijn 7e PBP toe. Ook al is hij 73, hij is niet de oudste. Zowel Jack als Fonne zijn 75. Halverwege de dag kom ik langs een befaamde garage. Iedere keer wordt deze garage omgebouwd tot een verversingspost. De bewoners hebben massaal eten en drinken ingeslagen om de rijders te helpen. Geld willen ze er niet voor hebben, een ansichtkaartje van thuis sturen is voor hen voldoende. Weer in andere dorpen bieden de bewoners crêpes en zelfs zelfgestookte calvados aan. De hele dag geniet ik van de bevolking, het langdschap en de andere deelnemers.



Pas in de nacht wordt het lastig. Ik moet voor 7 uur in Mortagne-au-Perche zij. En het laatste stuk hiernaartoe is erg heuvelachtig. De meeste rijders hebben hier grote problemen. Overal slapen rijders in de greppel. Een Australiër rijdt al slapend de greppel in. Voor hem is PBP over. Ook nu weer is halverwege de etappe een café open. Het zit bomvol, je kunt nergens meer zitten. Bij de buren slaapt een deelnemer in de portiek. Eigenlijk zou ik ook moeten slapen maar ik doe dat toch maar niet. De kans om je te verslapen en te laat te komen op de controle is te groot. De komende uren zal ik tegen de slaap moeten vechten. Dat lukt en ik meld me in Mortagne met in totaal een uurtje reservetijd. Genoeg om te eten en een beetje te slapen.



Als het licht wordt rij ik weer verder. Ver is het niet meer, nog maar 140km. In Longy heeft dezelfde bakker weer open, weer koop ik er croissants en cola. Vanaf hier is het leed geleden, nog 2-3 klimmetjes en dan is het vrijwel vlak tot de volgende controle. Samen met een Belg van Bracquet Brainois rij ik door. Steeds meer mensen sluiten zich bij ons aan en met een pelotonnetje van een man of 20 komen we bij de controle aan. Een Amerikaan rijdt vlak voor de controle naar voren om ons te bedanken voor het rustige tempo. Ik weet nu zeker dat ik het ga halen. Ik heb weer een uur reservetijd op zak. En het is maar een korte etappe naar Parijs. Ik neem me dan ook de tijd tot Parijs. Ik wil genieten van de laaste kilometers. Zelfs op de laatste klim van PBP, de Côte de Gambais kunnen we boven water krijgen. Hier staat zelfs een Zwitserse fan met een koeiebel.
Terug in Parijs duurt het meer dan 10 minuten voordat ik me af kan melden. Overal kom ik oude en nieuwe vrienden tegen die me eerst willen gelukwensen. Daarna ga ik uitgebreid in het gras zitten met een groot bord paëlla.

quote:

Op donderdag 22 maart 2007 21:22 schreef pfaf het volgende:
Stoer! Wanneer is het zo ver?

Maandag 20 augustus is de start van PBP. Maar voordat ik aan de start sta moet ik me eerst kwalificeren. Dat moet ik doen door het rijden van 4 Randonneursbrevetten over de afstanden van 200, 300, 400 en 600km. Dit jaar heb ik het makkelijk, ik organiseer ze zelf. Ik ken dus het parcours. Naast mijn eigen serie rij ik nog 2 brevetten in het Noord-Franse Orchies. Met wat andere onverplichte brevetten komt ik op een goede voorbereiding:

25 maart 200km BRM in Orchies (F)
9 april 300km BRM in Orchies (F)
15 april 200km BRM in Maastricht
22 april 300km BRM in Maastricht
5 mei 400km BRM in Maastricht
27 mei 600km BRM in Maastricht
23 juni 1000km BRM in Lodenoje Polje (RUS)
8 juli 300km BRM in Raches (F)
22 juli 200km BRM in Raches (F)

De eerste stap naar de kwalificatie is gezet. Gisteren reed ik de 200km BRM in Orchies, altijd een prettige plek om te rijden. Ik was de avond van tevoren al aangereisd, met werken op zaterdag is dat wel flink stressen. En dat stressen doe ik liever op de avond van tevoren en niet vlak voor de start.
Tussen 7 en 8 uur 's ochtends verzamelde zich een flink pak rijders in het startlokaal van CC Orchies, 145 starters in totaal. Sommigen waren op de fiets gekomen om wat extra trainingskilometers te maken. Een aantal van hen vertrokken vroeger, maar er bleven er nog altijd ruim 100 over voor een start en peloton om 8 uur.





Enkele obstakels onderweg zorgden voor een snelle deling van het peloton. De snelsten konden door bij een spoorwegovergang, de rest moest wachten. Maar goed ook want voorin reden een aantal rappe mannen weer absurd hard. Met de wind in de rug ging het hoofdpeloton al van start met een gemiddelde van 30 per uur. Ik kon het tot vlak voor de 1e controle bijhouden, maar met moeite en vooral door attent te rijden.







De hoofdmoot denderde gewoon door bij de controle. Snel stempelen en weer door. Niet echt prettig voor de kastelein die zijn kroeg extra vroeg open deed. Ik nam m'n gemak. Veel mannen van achterin het peloton en de groepjes daarachter had ik al bijna een jaar niet meer gezien. Na de 1e controle reed ik voornamelijk alleen. Op zich geen probleem, genoeg tijd om af en toe af te stappen om het landschap te fotograferen.







Gelukkig had ik dit keer geen mechanische problemen. Dit parcours heeft anders wel een reputatie voor mij op dat gebied. 2 jaar geleden scheurde m'n velg uit en vorig jaar werkte m'n crank zich los. Alle pechpunten van de voorgaande jaren passeerde ik nu zonder problemen. Dat was niet zo voor Bernad. Op de 3e controle zat hij met een pijnlijk gezicht. Zijn rug deed teveel pijn om verder te rijden. Ik was de enige die het mobiele nummer van de organisator bij zich had. Zo kon Bernard zich afmelden en per taxi de aftocht blazen.







Tijdens de laatste etappe werd het landschap weer wat industrieler. Dit is oud mijnbouwgebied. Veel kleine arbeidersdorpjes en af en toe grote afvalbergen van de oude mijnen. De wind zwakte inmiddels wat af zodat het wat makkelijker fietsen werd.









11uur na de start kwam ik terug in Orchies. Brevet zonder probleem gehaald en weer genoten van het landschap. Dat de overgrote meerderheid al lang binnen was interesseert me niet zo, ik wil genieten van een brevet. Zoals gewoonlijk in Orchies zaten er nog wat renners na te keuvelen. Zelfs een van de snelle mannen die in Tournai woont was na het douchen thuis weer even teruggekomen. Met hem kon ik naar Tournai rijden waar ik op de trein naar huis stapte.

Met het volgende brevet zal ik even moeten wachten. Halverwege de week begon ik fors problemen met het zitten te krijgen. Een ontsteking op het zitvlak diende zich aan. Vandaag naar de huisartsenpost geweest. Precies op tijd. De ontsteking was net rijp en de dienstdoend arts kon 'm in 1 keer helemaal leegpulken. Geen 300km van Orchies dus voor mij morgen en ook geen herhaling van de 200 als ik 'm zelf organiseer over een week. Daar ben ik alleen maar las organisator, niet als rijder. Met wat geluk kan ik de 300 dan rijden als ik 'm zelf organiseer, op 22 april. Anders wordt m'n alternatief de 29e april in Douai (Frankrijk). Het noodscenario heb ik dan nog altijd achter de hand.

quote:

Op maandag 9 april 2007 01:20 schreef Falco het volgende:
Erg leuk om te lezen. Wat moet ik me bij geheime controles voorstellen? Dat de organisator lukraak checkt of je wel gestempeld hebt?

Dan staat er inderdaad op een niet aangekondigde plek iemand met een stempel om de stempelkaarten af te stempelen. Vaak kun je die plek wel ruwweg voorspellen, daar waar mensen in de verleiding zouden komen af te steken

quote:

Op donderdag 12 april 2007 09:29 schreef komrad het volgende:
damn wat een afstanden zeg, hoe ver is parijs-brest-parijs eigenlijk in totaal?

routenet zegt 590km enkele reis dus in totaal 1180km

1220km via de officiële route. Die is dus behoorlijk rechtoe rechtaan.
Ik heb m'n rentree voorlopig bepaald op 8 mei, de 300 in Lille.

Gisteren dan eindelijk m'n eerste brevet georganiseerd, een 200km. De route was een grote ronde rondom Aken met in het begin fors wat hoogtemeters. Diverse deelnemers rapporteerden 1300-1400hoogtemeters, vrijwel allemaal tussen kilometer 15 en kilometer 99.
29 rijders/rijdsters aan de start. Eentje viel uit doordat hij door een automobilist ten val werd gebracht. De rest kwam zonder problemen aan de finish. Deelnemers kwamen vooral uit de regio, Limburgers, Oost-Brabanders, Luikenaren en wat Rijnlanders.
Het organsieren en controleren beviel me wel. Zo zie ik eindelijk eens de rappe mannen, die verdwijnen meestal uit mijn zicht al snel na de start. Veel foto's gemaakt, ik doe het verslag dus maar fotografisch

De mooiste fiets van het veld:


De Limburgers geven de weg aan onderweg naar Val Dieu:



De route verliep voornamelijk over rustige binnenweggetjes:



Internationaal deelnemersveld:



Door mooie Ardense stadjes:



Routebeschrijving op het stuur, de methode om niet te verdwalen:


Rappe Belg komt op de controle binnen:


Dorstig weer:


Restant van het peloton


Omdat ie zo mooi is, nog een keer, de Mercian van Oscar:

quote:

Op maandag 16 april 2007 22:31 schreef Falco het volgende:
Is dat nou Ekimov op die ene foto ?

Slava deed nergens mee. Een oud trainingsmaatje van hem reed wel PBP.

Vanwege m'n blessure heb ik me een tijdje rustig gehouden in dit forum. Maar nu, nu ik weer mag fietsen, is het tijd om alles even bij te werken.

Een paar weken geleden publiceerde ik een artikel in het blad Fiets Sport Magazine over hoe je je moet voorbereiden op PBP.

quote:

Parijs is nog ver, maar we komen er wel.

We schrijven het jaar 1891. Een hondertal wielrenners staat in Parijs aan de start voor een avontuur wat destijds zijn weerga niet kende, een koers naar Brest en terug, over 1200km. Charles Terront won in de fameuze tijd van 71uur en 37 minuten. 60 Jaar later vonden de profs het welletjes en reden zij hun laatste PBP. Voor hun te zwaar en te lang. De fakkel werd brandend gehouden door de randonneurs. Vanaf 1931 mogen randonneurs meedoen, en randonneurs doen dat nog, in grote getale. Ook dit jaar weer. Als Parijs-Brest-Parijs op 20 augustus van start gaat zullen er zo'n 4500 mannen en vrouwen aan de start staan, uit een 30-tal landen. Van heinde en verre komen de rijders om onderdeel te zijn van dit stukje wielerhistorie. Fietssport magazine publiceerde regelmatig verslagen van Parijs-Brest-Parijs.

PBP is geen rit die je op vrijdag voorafgaande al besluit om te gaan doen. De meeste deelnemers van PBP stemmen er hun seizoen op af. Dat moet ook wel, de organiserende club, de ACP, stelt een aantal kwalficatieritten verplicht. Daarmee garandeert de ACP dat de deelnemers goed getraind aan de start staan. Ook in Nederland worden deze ritten georganiseerd, in Delft, Eede, Maastricht, Ossendrecht en Zwolle. Als je de 4 kwalificatieafstanden met goed gevolg afgelegd hebt (200, 300, 400 en 600km) mag je je inschrijven voor Parijs-Brest-Parijs. Daarnaast moet je in het bezit zijn van een toerfietslicentie, maar de lezer van dit blad heeft die natuurlijk al. Het uniebureau helpt om aan de verdere formaliteiten te voldoen.
Moet je nu een super getrainde wielrenner zijn om mee te mogen doen? In het geheel niet. Iedereen die in de afgelopen jaren met enige regelmaat een klassieker reed en de afgelopen winter niet stilstond kan zich nu nog gaan voorbereiden. Ieder brevet is tegelijkertijd een training voor het volgende brevet. Geleidelijk kom je in conditie om de 600km goed te doorstaan. Maar toch heeft iedere afstand z'n bijzonderheden.

De 200km: Voor verreweg de meeste deelnemers is dit bekend terrein. Een afstand die onder veel zwaardere omstandigheden al vaker is afgelegd. De meeste Nederlandse organisatoren bieden een redelijk vlakke 200, met uitzondering van de 200 in Maastricht. Maar ook die haalt het qua profiel niet bij bijvoorbeeld Luik-Bastenaken-Luik. De 200 is een uitstekende afstand om te kijken of het brevetrijden je bevalt.

De 300km: Voor het gros van de nieuwelingen in het metier een afstand die aan de bovengrens van hun ervaring ligt. Maar de meesten zullen tot hun verrassing merken dat een 300 relatief eenvoudig af te leggen is. Zeker als het profiel van de rit redelijk vlak is. De 300 is in feite niet meer dan een 200 die je wat vroeger start en waarbij je wat later over de finish komt. De langzamere rijders moeten er wel rekening mee houden dat ze pas na het donker binnenkomen, een redelijke verlichting is dan een noodzaak.

De 400km: Hier begint het speciale werk. Op een enkele uitzondering in het buitenland na start een 400km in de avonduren. Je zit dus de hele nacht op de fiets. Iets wat de meesten nog niet gewend zijn. Maar er zijn genoeg ervaren rijders tijdens een brevet om je bij aan te sluiten. Zorg wel voor een deugdelijke verlichting en een reflectievest. Die zijn verplicht tijdens de 400 en de 600. Nadat je de nacht doorgereden hebt merk je tot je plezier dat er nog maar weinig kilometers resten om het brevet te voltooien. De 400 is de waterscheiding. Wie dit brevet met goed gevolg aflegt hoeft zich verder geen zorgen meer te maken.

De 600: Een afstand waar je al taktische beslissingen kunt nemen. De snelle rijders die niet zo graag in de nacht rijden kunnen halverwege een slaapstop inplannen. Dat is volledig toegestaan, alleen is het goed plannen om de daaropvolgende controle binnen de tijd te halen. De langzamere rijders rijden vaak de nacht door. Iets waar je bij de 400 al aan gewend bent geraakt. Voor hen lijkt de 600 nog het meest op een 400 waar je heen bent gefietst. Met een maximale totaaltijd van 40 uur kun je een heel weekend besteden aan de 600.

Gaandeweg het rijden in het randonneurpeloton merk je dat de randonneurs erg sociaal rijden. Met name in de nacht wordt er naar elkaar omgekeken en probeer je elkaar er doorheen te slepen. Er formeren zich dan al snel groepjes van rijders van gelijke sterkte. Het uitzoeken van het goede groepje is een belangrijk deel van het randonneurstochten rijden. Alleen de zeer ervarenen kunnen het alleen af. Het mooist zijn de groepjes waar een lokale rijder meerijdt of zelfs de organisator. In zo'n groepje win je heel veel tijd omdat je je geen zorgen hoeft te maken over het vinden van de weg. Ook al kun je alleen iets sneller rijden, blijf erbij, het rijdt veel makkelijker.

Het spreekt voor zich dat de fiets goed in orde moet zijn. Houd er rekening mee dat er onderweg altijd wat kapot kan gaan. Zorg dus voor een basis gereedschapsset en wat basis reserveonderdelen. Een voorziening om de routebeschrijving op de stuur te bevestigen is altijd handig. Dat voorkomt veel stress en extra kilometers. Stuurtas, routerol of een klemmetje op het stuur zijn daarvoor geschikt.
De verlichting voor met name de 400 en de 600 zijn een thema apart. Hier zijn diverse wegen die naar Parijs leiden. Het belangrijkste verschil is de keuze tussen dynamo of akku. 4 veel gebruikte opties zal ik hieronde schetsen.
De geroutineerde randonneurs kiezen vaak voor de Schmidt naafdynamo gecombineerd met twee koplampen. Dit kost een fors bedrag maar je bent gelijk van alle zorgen af. De Nederlandse importeur Marten Gerretsen levert de naafdynamo en twee koplampen. Op zijn site (www.m-gineering.nl) staat ook een volledig schakelschema voor diegenen die niet de dure originele Schmidt koplampen willen gebruiken maar een ander model halogeen koplamp.
Voordat de Schmidt naafdynamo populair raakte reden de meeste Nederlandse randonneurs met een standaard AXA HR dynamo gecombineerd met een enkele halogeen koplamp. Velen hebben hiermee PBP met goed gevolg afgelegd, ook nu nog is dit een prima mogelijkheid. Deze optie kost een stuk minder dan de Schmidt naafdynamo. Het scheelt je wel wat snelheid 's nachts vanwege de extra weerstand en de mindere lichtopbrengst van 1 lamp versus 2 lampen. Met name bergaf kost je dat wat tijd.
Een andere veel gebruikte optie is een zelfgebouwde accuset. De in de handel verkochte potente accusystemen hebben vrijwel altijd een te beperkte brandduur. En uit een accu is veel meer licht te peuteren dan de fabriekssystemen doen. Iedereen die geen twee linkerhanden heeft kan een reguliere halogeen fietskoplamp verbinden met een loodzuuraccu. Een accu van 6V 4Ah levert genoeg om een volle nacht door te kunnen rijden.
LED lampen zijn de laastste jaren enorm in opmars. Inmiddels is de lichtopbrengst ervan voldoende om op een redelijke weg op het vlakke genoeg te zien. Voor nachtelijke afdalingen op slechtere wegen is de lichtopbrengst nog net onvoldoende. De combinatie van een LED lamp en een halogeen batterijlamp voor de afdalingen of kopwerk in het peloton een zeer goede optie.
Bij iedere genoemde mogelijkheid is het wel handig om een lampje op de helm te monteren. Daarmee kun je makkelijk de borden langs de weg lezen (of de pijlen tijdens PBP) en de routebeschrijving lezen. Een enorm aantal hoofdlampen zijn inmiddels in de handel, in prijs varierend van zeer betaalbaar tot schreeuwen duur.

In het volgende nummer zal FSM ingaan op de periode na de kwalificatie.

De 300km heb ik inmiddels ook georganiseerd. De belangstelling viel tegen, maar 15 rijders aan de start. In hetzelfde weekend was er een 400km in Wachtendonk, 100km van Maastricht. Daar trokken de meeste Duitsers naartoe. De start was in de vroege ochtend in Maastricht. Een van m'n vrienden was toen al in de buurt van Bastogne om daar een geheime controle in te richten. Uiteraard op het verste en hoogste punt . Ik reisde zelf af naar Rochefort om daar bij een gecombineerd tankstation/supermarkt controle te houden. Een voor een zag ik daar de rijders binnendruppelen. Tijmen was de eerste met z'n carbon ligfiets. Hij zou doorrazen en dit parcors met 2600 hoogtemeters afleggen in 11u30. Een supertijd.



Anco en Teun, twee toch niet echt langzame rijders, werden door Tijmen op een half uur gezet. Zij reden gewone racefietsen. De andere rijders kwamen alleen of in kleine groepjes aanrijden.





Manfred reed de controle eerst voorbij, ik moest hem terugroepen voor de stempel



Vlak voor het eind had ik nog een verrassing voor de rijders, het kasteel van Alden Biesen:



Uiteindelijk haalden 14 rijders reglementair de finish. Alleen Jan was na Huy redelijk rechtdoor naar Maastricht gereden, hij had een off-day. Aangezien hij al 2 300km BRM's op zak had hield hij het dan ook voor gezien. Ik ga zelf m'n 300 rijden op 8 mei in het Franse Lille. Maar voordien organiseer ik nog een 400 op 5 en 6 mei.

Het fotoverslag van de 400 komt een dezer dagen, belangrijker voor mijn PBP deelname is mijn eigen 300.
Zoals al verder boven beschreven heb ik een dikke maand stilgestaan met een blessure. De klok tikte echter voort en er restte me nog maar weinig tijd om m'n 300 te rijden. Op de kalender zag ik voor 8 mei twee mogelijkheden, in Lille en Duinkerken. Aangezien Lille het makkelijkst te bereiken is ben ik daarnaartoe gegaan.
Ik wist van tevoren dat het een heel zware klus zou worden. Een maand gedwongen niet trainen en dan direct 300km dan weet je vooraf dat dit lastig is. Het weer is ook net omgeslagen, harde, zeer harde wind, voor het merendeel tegen op dit parcours. En dan komt er nog de starttijd bij. Om 4 uur 's ochtends. De afgelopen 2 weken nachtdienst gedraaid, het weekend ook weinig geslapen vanwege het organiseren van m'n 400. Ik probeer er op maandagavond vroeg in te liggen. Maar echt slapen kan ik niet, ik ben er niet meer aan gewend om 's avonds te slapen. In de Jeugdherberg ligt 1 bed verderop iemand alle bomen tussen Lille en de zee om te zagen. Ook niet bevorderlijk voor de nachtrust. Om half drie geef ik het op om te proberen te slapen. Ik doe m'n wielerspullen aan en ga op m'n gemak onder in de jeugdherberg wat ontbijten. Kwart na 3 ga ik naar buiten, echt fris is het gelukkig niet. Direct om de hoek is de Port de Paris, daar waar de start moet zijn. Maar de gelijknamige Tabac is dicht, de echte Port de Paris baadt in het licht. Tegenover het belfort, ook mooi verlicht maar duidelijk van latere datum. De enige mensen die ik op straat zie zijn behoorlijk in de olie. Ik wacht en begin toch wat onrustig te worden. Normaal is een half uur voor de start heel wat volk aanwezig. Een minuut of 10 voor de start komt een auto aanrijden. Ik weet nu zeker dat ik niet op de verkeerde plek wacht. Binnen de 5 minuten komen nog wat andere deelnemers aanfietsen. Het geheel heeft de allure van een clubritje. Ik vul een deelnameformulier in. Ik ben de enige die niet van de deelnemende vereniging is.



Volgens de organisator is het de bedoeling dat er vandaag gezamenlijk gereden wordt. De eindtijd die hij in gedachten heeft is een tijd die ik normaal makkelijk moet halen. Maar vandaag is normaal niet. In de eerste 20-30km kan ik nog mijn deel van het kopwerk doen. Het is nacht, ik voel me best lekker. Maar als het licht wordt, tegen de normale tijd dat ik slaap na een nachtdienst slaat de man met de hamer toe. Ik rij tientallen kilometers als een zombie. Op ieder klimmetje moet ik een klein gaatje laten, in de afdalingen kan ik het dan weer goedmaken. Maar soms volgt er niet direct een afdaling, dan rij ik lang alleen tegen de wind. Na zo'n 70km zeg ik tegen de organisator dat ik alleen verder rij. Ik leg hem uit dat ik nog wat in te halen heb qua afstanden en training. We spreken af hoe ik de kaart bij hem terug zal bezorgen. Ze verwachten me te zien bij de volgende controle.





Maar ik weet dat dit ijdele hoop is. Ik rij te slecht en met deze wind zullen ze snel uitlopen. Op zich geen probleem, ik heb er rekening mee gehouden dat het laat zal worden. Bij de eerste controle, na 100km, zie ik hen inderdaad niet. Gelukkig is vanaf hier een tijdje de wind schuin in de rug, ik kan een beetje herstellen. De controles volgen zich nu ook wat sneller op. Bij controle 2 hoor ik dat het groepje een uur op me voorligt, het kan slechter Inmiddels heb ik een supermarkt gevonden. Ik voel me als op de 2e ochtend van een 600 die ik start met slaapachterstand. Tijd dus voor het recept voor zo'n situatie. Cola, chips en een imitatie red bull. De MP3 speler probeert al een tijdje het windgeruis op de achtergrond te drukken.





Langzaam begin ik me beter te voelen. Op de weinige stukken met een beetje wind in de rug kan ik ook weer tempo draaien. Gelukkig is de route vrij simpel opgezet. Ik rij al een jaar of 15 in deze regio, ken dus ook al aardig wat van de wegen. Dat scheelt wat tijdsverlies. Langzaam loopt de achterstand volgens de verschillende kasteleins op. Bij controle 4 zit ik op 3 uur. Echt zorgen maak ik me er niet om. Ik let meer op de sluitingstijd van de controles. Ik hou steeds meer dan een uur in reserve. TOtdat het ergens misgaat. Er staat geen bord bij een kruising. De nieuwerwetse Michelinkaarten zijn ook niet zo goed als vroeger. Ik neem dus een verkeerde afslag. Gelukkig merk ik het na een kilometer of 3-4. Via een paralelroute kom ik weer terug op het parcours. Het is inmiddels 20 uur geworden. Ik vraag water aan een dorpeling en bereid me voor op een avondrit. Reflectievest aan, Helmlamp op. Het is alsof de avond magie heeft. De kracht komt terug in m'n benen, ik ben weer helemaal wakker. De snelheid loopt steeds meer op. Totdat ik in het stadje Henin kom. Normaal zijn Franse stadjes prima bewegwijzerd, erin richting centrum, dan vanaf het marktplein de juiste borden en de juiste wegnummers volgen. Maar hier is het anders, nergens is duidelijkheid. Ik moet voorbijgangers vragen hoe ik op de fiets in Lille kom. De Franse stijl routebeschrijving (plaatsnamen en wegnummers) werkt in zo'n situatie niet. Ik vervang dan ook de routebeschrijving door de kaart. Ik ga op zeker en kies een route waarmee ik zeker op de juiste manier Lille binnenkom. Deze route is wel wat langer. Uiteindelijk pik ik de originele route even ten noorden van Carvin op. Inmiddels rij ik vol voor de wind, dubbelle koplampen op vol vermogen en de ketting op het buitenblad. Alleen de stoplichten vertragen me nu. Het uur reservetijd is met het verdwalen weggesmolten. Maar geen nood. Even na 23 uur zie ik het Belfort van Lille mooi verlicht opdoemen. Wat zigzaggen door diverse straatjes en ik kan m'n eindtijd noteren, 19u23. 47 minuten heb ik nog reserve.
Vanochtend bel ik even met de organisator. Ik hoor dat zij langer dan verwacht erover hebben gedaan, even voor 21 uur waren ze binnen. Ook zij waren in Henin verdwaald.