Depressief door de hormonen, Deel 5

Yppy, ik snap je verhaal hoor. Ik vroeg het alleen omdat ik merkte dat hij mijzelf altijd wat rust gaf als mijn omgeving een beetje wist wat er speelde, maar ik snap dat dat in jouw situatie dus niet dat effect zal hebben. Waarschijnlijk het tegendeel. Maar het is dan wel extra lastig dat je daar steeds de stand moet ophouden.

Sugar, het is altijd eng om na zo'n lange tijd weer te gaan werken. Dat heb ik al als ik een weekje griep heb gehad. En natuurlijk ben je bang dat het misschien te vroeg is, dat het toch niet gaat of dat het weer voor een crisis zorgt. De manier hoe je het nu wil aanpakken lijkt me heel goed: praat erover met iedereen om je heen, met je therapeuten. Laat het een beetje in jezelf sudderen, hoe voel je je erbij, etc. Als deze stijgende lijn doorgaat komt er vanzelf een moment waarop je wens om weer te gaan werken groter wordt dan je angst ervoor. Maar neem vooral je tijd.

Hoi hoi

Ik heb even lekker uitgewaaid op Vlieland, en... Ik voel me weer goed!!!!! Ik ben denk ik nog niet helemaal beter, maar ik heb nu al wekenlang meer energie en een goed humeur. Ik geniet veel meer van mijn dochtertje en ben veel geduldiger met mijn zoontje. Af en toe ben ik wel chagrijnig en duf, maar dat is normaal lijkt me. Het is zo fijn om weer vrolijk te zijn en te kunnen genieten, dat ik dat nu zelfs nog beter kan dan voorheen.
Ik weet niet meer wie van jullie dat al zei, maar alles is inderdaad nog mooier na een depressie.
Joepie!!!
Ik weet natuurlijk niet zeker of het aanhoudt (en dat vind ik nog steeds wel een beetje eng) maar ik voel nu al zo lang een stijgende lijn. Wat ik wel merk is dat ik het idd eng vind en moeilijk vind om weer te beginnen "met alles" . Het rare is ook dat ik morgen mijn intake heb bij een psycholoog.
Maar in ieder geval zie ik alles weer heel wat zonniger in

wat fijn monedula toch kan een psycholoog geen kwaad denk ik succes hoor!

quote:

Op woensdag 14 maart 2007 14:30 schreef Sugar het volgende:
Soms vind ik het zo verdrietig hoe de eerste tijd is gegaan met Storm.
Dan smeer ik een beschuitje uit één van de vier overgebleven rollen en strooi er blauwe muisjes op. Want ik ben wél blij dat hij er is en de muisjes smaken me nu. En de tranen? Die slik ik ermee weg.

Ik las dit net pas Sugar, en het is zo herkenbaar... Ik zie zoveel leuke mooie dingen in mijn Saartje en heb soms zo'n verdriet over hoe alles in het begin ging... bah, voel me af en toe nog steeds super schuldig, vooral op dagen dat het nog niet lekker hier gaat, en dat ik letterlijk 'vlucht' naar elders en papa alleen laat met Sara. Bah bah en nog eens bah. Het gaat vaak zo goed, maar ook regelmatig nog mis hier, en ik weet dat ik er echt mee bezig moet maar ik durf het gewoon niet, en wil het op dit moment ook niet...

Dank je Belana het was erg o.k bij de psycholoog Echt een leuke en grappige man waar ik mijn verhaal kwijt kan en die me gaat helpen om de dingen te verwerken en verder op een rijtje te zetten.
Ik had t ook nog over eileen gehad, hij zei dat ik t kon melden bij BIG, waar ze geregistreerd staat. Had ik nog helemaal niet aan gedacht, dus ik ga zo eens kijken.

Monedula, wat fijn dat je je beter voelt al een paar weken. Echt heel erg goed is dat. Hier dus ook een voorzichtig beter gevoel.

Fuente, wat rot dat jij er nu toch ook nog wat mee moet. Voel je je nog vaak verdrietig of onrustig? Misschien gewoon toch weer naar je huisarts om een doorverwijzing te vragen? Sterkte ermee.

Ik moest voor de psychotherapie mijn levensverhaal schrijven. Jeetje, wat moet je dan vaak huilen zeg! En bij de dingen over Storm dus ook. Ik zet hier een stukje neer, maar het is wel best confronterend.

Storm werd geboren op 2 september 2006, de 2e verjaardag van zijn zus. Dubbel feest. Maar ik voelde het niet echt. Ik was blij vanuit “weten” en niet vanuit gevoel. Ik vond Storm een beetje lelijk. Ik was trots en blij met een jongetje, maar ik voelde alleen maar onbekendheid. Ook doordat ik Maria juist zo goed kende, ik zag wat het allemaal met haar deed en ik begreep haar juist zo goed. Toch moest ik die eerste weken zoveel voor hem doen. Dat schreeuwende jongetje dat zo vaak aan de borst wilde. Dat alleen maar op zijn vader leek. Dat zoontje dat me nog niks zei, maar wel alles in de war schopte. In het begin had ik ook soms dwanggedachten, flitsen waren dat. “Ik breek je benen”, schoot er dan door mijn hoofd. Ik voelde me verschrikkelijk, zag nergens meer iets fijns in. Al het bezoek hielden we af.

Ik moet nu nog steeds uitzoeken en voelen of het goed genoeg gaat om dat wat er nu is aan te kunnen. Of dat het zelfs goed genoeg gaat om iets erbíj aan te kunnen.

poeh sugar, moeilijk hoor, confronterend inderdaad. hoe gaat het verder met de psychotherapie? sterkte ermee iig

monedula, fijn dat het goed ging en ook wel klikte blijkbaar, das enorm belangrijk.

Sugar, van mijn psychiater hoefde ik juist niet bezig te zijn met gevoelens. Tenminste niet om mezelf daartoe te dwingen. Zij denkt dat ik dat niet hoef te forceren en dat het vanzelf wel komt als het beter gaat en dat je er dan ook beter mee om kunt gaan.

Wat klink je goed monedula.

quote:

Op donderdag 29 maart 2007 11:18 schreef YPPY het volgende:
Sugar, van mijn psychiater hoefde ik juist niet bezig te zijn met gevoelens. Tenminste niet om mezelf daartoe te dwingen. Zij denkt dat ik dat niet hoef te forceren en dat het vanzelf wel komt als het beter gaat en dat je er dan ook beter mee om kunt gaan.

Wat klink je goed monedula.

<sub>ik denk dat de psycholoog dit vraagt om eenmalig te doen, om te zien WAAR de valkuilen ontstaan. zoals sugar haar manier tegen haarzelf aankijken en het eet gedeelte bijv.
heb vorige week soort gelijk iets moeten doen op psychotherapie, er wordt niets met de momenten gedaan dus geen confrontatie op die ene heftige confrontatie na. Maar vanuit daar kan de psycholoog wel beter doelgerichter de problemen aanpakken.

Meeste psychologen pakken alleen het gevolg aan, maar het is zinvoller om naar de oorzaak te kijken en daar wat mee te doen.</sub>

Hier met de psycholoog ook alles opschrijven inclusief de bijkomende gevoelens, emoties.
Het is confronteerend om te lezen, maar toch als je eenmaal aan het schrijven bent was ik me er niet altijd van bewust dat het om mij ging en om mijn kind.

Tot je dan later bij de psycholoog zit en hij erop door gaat, dan komen de echte emoties weer naar buiten en beleef ik zowat elke seconden opnieuw.
Wat het mij daarna weer oplucht omdat ik weer wat kwijt ben.

Sugar

quote:

Op donderdag 29 maart 2007 11:18 schreef YPPY het volgende:
Sugar, van mijn psychiater hoefde ik juist niet bezig te zijn met gevoelens. Tenminste niet om mezelf daartoe te dwingen. Zij denkt dat ik dat niet hoef te forceren en dat het vanzelf wel komt als het beter gaat en dat je er dan ook beter mee om kunt gaan.

Reageer je nu op het levensverhaal dat ik moet schrijven, of op mijn laatste zinnen dat ik wil voelen of ik aan werken toe zou zijn?

Ik weet namelijk nog helemaal niet wat de aanpak van de psychotherapeut gaat zijn, maar dit was wat ik zelf wil 'voelen'.

Vooral op dat voelen gedeelte Sugar. Ik denk dat het opschrijven van je levensverhaal op zich wel handig kan zijn. Zeker omdat de psychotherapeut dan weet wat hij/zij (?) over kan praten en daar verder op door kan gaan. Alleen had ik het idee dat je die gevoelens daar nog eens bij moeilijk vond. Het kan ook zijn dat het voor jou beter is om het juist wel zo te doen. Je zult die opdracht vast niet voor niks hebben gekregen.

Even een voor iemand die hier niet post.

Zaterdag ben ik een dagje weggeweest met niet-moeders en dat was echt goed voor me. Vrijdag in een opwelling besloten te gaan, maar het was wel goed. Even helemaal weg (sauna) en niet met baby's bezig. Wel over de depressie gesproken, vanavond ook tijdens een etentje met vriendinnen. Ik merk dat ik er makkelijk over kan praten, maar wel alsof ik een buitenstaander ben. Net of het niet over mijzelf gaat. Het is wel moeilijk om uit te leggen hoe het echt van binnen zit. Dat is niet te snappen denk ik, als je het niet mee hebt gemaakt.

Dat gevoel heb ik ook, YPPY, dat het best moeilijk begrijpen én aanvoelen is voor anderen. Wel lastig soms.

In een boek las ik:
Uitputting, je opgejaagd voelen, angstig zijn, liever niemand willen zien, bang zijn je kind iets aan te doen, tot niets meer komen, vertwijfeld voor je uit zitten staren terwijl je baby in de wieg ligt te huilen en de hele kamer één puinhoop is, 's nachts gaan opruimen en overdag doodop zijn, bang zijn dat je gek aan het worden bent en dat het nooit meer goedkomt.

En:
Ik zat daar maar wezenloos voor me uit te staren. Ik kon me niet meer concentreren. Alles was me te veel en van de kinderen kon ik nog niet dát hebben. Bezoek was een ramp.

Dat vond ik wel herkenbare stukjes.

Sugar, Yppy (en de rest) hoe is het nu?

Toch maar weer weggehaald, post van vanochtend.

[ Bericht 72% gewijzigd door Sugar op 07-04-2007 20:13:07 ]

quote:

Op zaterdag 7 april 2007 11:37 schreef Sugar het volgende:
Toch maar weer weggehaald, post van vanochtend.

hmm, net te laat gekeken dus. _{je hebt pm}

Sorry, mijn post blijkt vragen op te roepen en dat snap ik ook nu ik het zo lees.

Ik schreef dat het gisterochtend kut ging, maar dat het doorgaans wel gaat nu. Maar omdat ik dat 's avonds weer zo droog en plat zag staan en er toch niet gereageerd was nog of verder gepost door de andere ppd's hier , besloot ik het weg te halen. The heat of the moment was voorbij en dus weer weg. Maar het was niet de bedoeling om wie dan ook ongerust te maken, natuurlijk.

Het gaat gewoon weer minder goed hier nu. S was ook een dag en nacht weg en dat valt me meteen zwaar. Maar gewoon dingen weer terug: onredelijk tegen Maria, geen geduld, alleen maar ruimte voor mezelf willen. Heel erg verdrietig om te voelen en merken hoe ik dan doe. Maar ja.

Ik had het wel gelezen Sugar, maar wist niet goed wat te zeggen. Met mij ging het die dagt juist wel goed. Het lijkt of ik steeds meer goede dagen heb en minder slechte, maar wie weet verandert het zo weer.
Heb je ergens het idee dat het 'gemiddeld' genomen beter gaat met je Sugar? Terugvallen zijn wel normaal zei mijn spv'er, maar na zo'n terugval zou je niet zo diep moeten 'zinken' als je daarvoor was.

Dat stukje uit een boek herken ik niet zo. Ik heb voor de buitenwereld alles best goed onder controle, die zijn ook verbaasd als ze horen hoe het eigenlijk gaat. Overmorgen ga ik weer naar de spv'er, dan zullen we het ook wel over de medicijnen hebben.

Sugar Weet ook niet goed wat te zeggen. Ben ook bang dat ik het verkeerde zeg. Dat het niet goed overkomt.

Ik "heb" trouwens ook een spv-er. Maar vraag me nu wel af of dat voldoende helpt. Ookal is het bij mij niet alleen door de hormonen. Krijgen jullie verder nog therapie?

Dat van die hormonen daar ben ik ook steeds minder van overtuigd, hoor Ingrid. Niet elke postpartum depressie is zuiver terug te voeren op hormonen. Een combinatie kan, maar alleen maar hormonaal is het toch haast nooit, las ik.

Ik had vandaag een eerste intakegesprek bij de psychotherapeut. Vorige keer had ik een spreekuurgesprek met psychiater, nu dus intake met de psychotherapeute die mij dan ws ook in therapie zal nemen. Volgende week weer, dan een adviesgesprek en dán een wachttijd van ongeveer 1.5 maand voordat we starten. Wat een ramp is dat.

Maar ze was wel prettig en goed, volgens mij. Ik kwam er helemaal opgefokt en verdrietig en boos binnen, wilde roepen dat ik helemaal niet meer terug wilde naar huis, dat ik dat alleen maar een ellendig vooruitzicht vond. Maar we gingen natuurlijk haar vragen af, horend bij zo'n intake. Niet erg en de toon en sfeer waren goed, maar ik wilde eigenlijk nú starten en nú beter zijn. Het is weer zo leeg en somber nu.

Yppy, ik vind het moeilijk nu te zeggen of het beter gaat. Maar dat gaat het eigenlijk wel, alleen juist niet nu. Het duurt gewoon echt lang, ik ben al zo lang niet gelukkig. Dat klinkt echt heel stom en zielig, maar eerlijk gezegd máákt het me ook verdrietig.
Oh en wat je schrijft over de buitenwereld die verbaasd is: dat heb ik ook wel. Mensen schrikken toch als ik vertel welke gedachten of gevoelens ik soms heb. En op basis van 'hoe ik het doe met de kinderen' zie je ook niet dat er zoveel verdriet en stress zit. Niet altijd tenminste.

Ingrid, ik heb haptotherapie en krijg dus psychotherapie.

Sugar ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, maar ik hoop dat het snel beter met je gaat.
Nog even wat anders: Ik las eergisteren zo'n tijdschrift van m'n moeder, de Eva was het geloof ik . En daar was een ingezonden brief over PND, 3x raden wat er in de brief aangeraden werd. Contact zoeken met Eileen Engels. Want zij kan zo goed helpen met deze dingen... Moest meteen aan dit topic denken toen ik het las.

Dat is nog wel even wachten ja. Hopelijk voel jij jezelf gauw weer wat beter dat die tijd in ieder geval gewoon een soort van door kan gaan

Sugar, weet even niet wat te zeggen.. sterkte meis

Sugar

Wat houd de psychotherapie in? Of is dat de gesprekken met de psychotherapeute (in jouw geval) en bij mij nu met de spv-er?