Kozakken, jij post beschrijft ook hoe ik me voelde tijdens de zwangerschappen van mijn kinderen en de eerste tijd daarna. Hoe ik me nu voel is daarmee niet te vergelijken. Wat een wereld van verschil...ik heb weer zin om dingen te doen en dat had ik toen helemaal niet. Alles leek een opgave inderdaad...alleen naar buiten gaan met de kinderen leek al 'ondoenlijk'. De enige keer dat de kinderen buiten kwamen was als ik écht naar de supermarkt moest (meestal 1 keer per week) en als mijn moeder er was (die kwam gelukkig wel regelmatig) en in het weekend ging mijn man met ze naar buiten. Nu ik dit lees denk ik dat het ook aan de hormonen lag, niet alleen mijn lijf dat niet wilde. Want ook als ik me beter voelde op een dag was het nog zwaar. En als de kinderen ziek waren....
of gewoon zeurderig...
(en wat kun je je schuldig voelen als je weinig met je kinderen doet buiten wat ze zelf van je vragen en wat 'moet'... (eten geven, drinken geven, boekjes lezen, tv aan en uit zetten
en luiers verschonen...)
Wat moet het zwaar zijn als je écht een depressie hebt...
en petje af voor de dames hier, die hulp hebben gezocht. Heeeel heeeeel veel sterkte.
Sugar
monedula
Yppy
Luchtbel
(en iedereen die ik vergeet)