Wat was het gaaf!
De Symphony Hall in Birminham (UK)is een prachtige zaal en ik ben benieuwd hoe het geluid zal zijn. Exact half acht begint het met de snaredrum van Abaddon’s Bolero en ik weet: de akoestiek is hier geweldig. Als het Keith Emerson Tribute Orchestra de melodie inzet, ben ik helemaal tevreden. De synthesizersolo aan het eind wordt vertolkt door ene Rick Wakeman. We krijgen in de eerste helft van het concert prachtige orkestversies van voornamelijk de plaat
Three Fates. Marc Bonilla speelt een bescheiden rol op gitaar. Veel prominenter aanwezig zijn Ethan Emerson (kleinzoon van, 11 jaar oud) (
The Dreamer!), Rachel Flowers (een adembenemende vertolking van
Piano Concerto No.1 Third Movement) en Rick Wakeman (een medley rondom
Trilogy solo op piano).
Beyond The Stars is een van de laatste composities waar Keith aan werkte en we zijn de eersten die het te horen krijgen; het is een schitterende en o zo herkenbare melodie en het hele stuk maakt me melancholiek en emotioneel. Er zijn wel meer momenten dat ik tranen in mijn ogen heb. De eerste helft kent een waardige afsluiting door middel van
Fanfare For The Common Man, waarin Aaron Emerson (zoon van) de synthesizersolo voor zijn rekening neemt.
Er is een korte pauze en dan heeft het orkest plaatsgemaakt voor heel wat anders. Thierry Eliez speelt eerst solo
Take A Pebble, met daarin een griezelige pianosolo, waarin iedere noot klopt (met de versie van
Welcome Back). Daarna krijgt hij gezelschap van cellist Yan Garev en zangeres Celine Poggi en dit trio brengt een schitterende
Trilogy. Weer een hoogtepunt van de avond. Vervolgens komt de jonge Damien Joyce twee liedjes spelen met Aaron Emerson op piano en Frank Scully op drums en een bassist. Het eerste liedje ken ik niet. Het is waarschijnlijk
When You’re Around (een eigen compositie; Joyce was de laatste met wie Keith samenwerkte en wel op dit nummer), Erna volgt
From The Beginning. Aardig, doch niet meer dan dat. Dan is er een ombouwpauze. Noddy’s Puncture speelt
Tarkus. Ik heb hier hoge verwachtingen van. Hun versie is à la die van
Welcome Back, dus in rap tempo en daardoor ietwat rommelig. Als de lange synthesizersolo op de Moog Modular als een nachtkaars uitgaat (er is iets aan de hand, maar wat?), bekruipt me een gevoel van teleurstelling. Tegenvaller. Voor de uitsmijter komen Frank Scully en Lee Jackson (!) op het podium. Met Tom Szakaly van Noddy’s Puncture spelen zij
America. Geen toegift.
Setlijst:SPOILER
Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn
ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis
Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
'Slechte gedichten bestaan niet; er bestaan alleen slechte mensen' (Willem Bierman)
Meer informatie op
www.bazbo.net